คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter.2 ll เวลาของอัสนี
Chapter.2
ความสงบสุขในห้องของสึนะค่อยๆหายไปทีละน้อยเพราะนอกจากโกคุเดระกับฮารุทะเลาะกันยังไม่พอยังจะมีแรมโบ้มาเป็นตัวป่วนด้วยอีกคน
''ฮะฮะฮ่า! คุณแรมโบ้เก่งที่สุด! ไอโง่ ก๊ากกกๆๆๆ''
''หุบปากเลยนะไอวัวบ้า!'' โกคุเดระตะคอกเสียงดังก่อนจะจับหัวของเจ้าตัววุ่นวายกระแทกลงกับพื้นห้อง
''งะ แง้ อดทน...ไว้'' แล้วก็เข้าอิหรอบเดิมเจ้าตัวยุ่งหยิบบาซูก้าทศวรรษขึ้นมาแล้วกลายเป็นชายหนุ่มรูปงามผู้เคร่งขรึม
''ฮะ ฮาฮิ! คนๆนี้อีกแล้ว แดนเจอรัสสุดๆเลยค่า!''
''ไอ้วัวบ้า!''
'ติ๊งต่อง' เสียงทะเลาะของทุกคนถูกขัดด้วยเสียงออดทำเอาสึนะปวดประสาทขึ้นอีกเท่าตัว
''ทุกคนเงียบๆหน่อยเคียวโกะจังมาแล้ว'' สึนะพยายามตะเบ็งเสียงแข่ง
''ฮาฮิ! เคียวโกะจังมาด้วยหรอค่ะงั้นฮารุลงไปหาดีกว่า''
''อย่านะฮารุ! เอ่อ เธออยู่ข้านบนนี้เถอะ'' สึนะรีบเอ่ยปรามด้วยกลัวเคียวโกะจังจะเข้าใจผิด
ไม่อยากให้เคียวโกะจังมาเห็นฮารุสินะคะคุณสึนะ... แต่ว่าฮารุ...
''แต่ว่า!''
คุณสึนะแคร์เคียวโกะจังมากขนาดนี้...
''ฮารุขอร้องเถอะ'' เมื่อเห็นว่าสึนะเว้าวอนขนาดนี้ฮารุจึงได้แต่กัดปากตัวเองแน่น
''ไม่เข้าใจรึไงยัยบ้าว่ารุ่นที่สิบบอกให้อยู่ข้างบน!'' โกคุเดระตวาดใส่ฮารุไม่ใช่เพียงเพราะเธอไม่เชื่อฟังสึนะ หากแต่เป็นเพราะเขาเองที่อยากให้เธอตัดใจเสียที...
''แต่แค่ลงไปฮารุไม่ลำบา..''
''รุ่นที่สิบเขาไม่ได้กลัวเธอลำบากเขากลัวซาซางาวะเขาใจผิดต่างหาก เขาชอบซาซางาวะเธอไม่รู้รึไงเล่า!'' ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้โกคุเดระพลั้งปากพูดออกไปอย่างนั้นทำเอาทั้งห้องเงียบสนิทไปพักใหญ่ต่างคนต่างเงียบ ทั้งโกคุเดระที่ได้แต่กัดปากตัวเองแน่น ยามาโมโตะที่มองฮารุและโกคุเดระอย่างห่วงๆ จนสึนะเปิดปากพูดขึ้น
''เอ่อ... ฮารุฉันชอบ... เคียวโกะจังน่ะ''
ขอโทษนะฮารุ แต่ถ้าฉันไม่พูดให้ชัดเจนเธอก็คงไม่เลิกยุ่งวุ่นวายกับฉันสักที และถ้าเป็นอย่างนั้นสุดท้าย... เธอเองก็จะเป็นคนที่เจ็บที่สุด ฉันแค่ไม่อยากทำร้ายเธอมากไปกว่านี้...
''คะ คุณสึนะ...'' ฮารุเงียบลงไปก่อนจะก้มหน้านิ่ง
ฮารุรู้อยู่แล้วล่ะคะว่าคุณสึนะชอบเคียวโกะจังรู้มาตั้งนานแล้วแต่ยังหลอกตัวเองเสมอมาว่าถ้าไม่ได้ยินจากปากคุณสึนะก็จะไม่เชื่อ แต่มาตอนนี้แล้ว...
โกคุเดระที่เห็นฮารุก้มหน้านิ่งก็ขมวดคิ้วหม่นใจนึงนึกอยากฆ่าตัวตายที่พูดออกไปแบบนั้น
''สึนะคุง'' เคียวโกะที่ยืนอยู่หน้าห้องเอ่ยค้างๆหลังจากได้ยินคำสารภาพรักไปหยกๆ
''คะ เคียวโกะจัง! มะ มาตั้งแต่เมื่อไหร่'' ฝ่ายสึนะเองก็ร้อนรนหน้าแดงทำอะไรไม่ถูก
''นายนี่ใจกล้าเหมือนกันนี่'' ฮานะเอ่ยชมสึนะ
''ฮารุขอตัวก่อนนะคะ'' ฮารุพูดเสียงสั่นก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป
''เดี๋ยวสิมิอุระ''ยามาโมโตะเรียกไว้แต่ก็ยังช้ากว่าแรมโบ้หนุ่มที่บัดนี้วิ่งตามลงไปเรียบร้อยแล้ว ฝ่ายสึนะกับโกคุเดระก็ได้แต่นั่งเงียบอยู่ข้างบน
คุณสึนะชอบเคียวโกะจัง ทั้งๆที่รู้อยู่แล้วแต่ก็ยังหวังว่าคุณสึนะจะหันมามองบ้าง...
ฮารุนี่โง่จริงๆเลยใช่ไหมคะคุณสึนะ...
จริงๆแล้วคุณสึนะอาจจะรำคาญยัยน่ารำคาญอย่างฮารุเหมือนที่คุณโกคุเดระว่า
แต่ฮารุก็ยังรักคุณสึนะ...
ถึงคุณสึนะจะชอบเคียวโกะจัง แต่ฮารุรักคุณสึนะ...
หญิงสาวเดินโซเซมาที่สวนสาธารณะพร้อมกับนั่งลงที่ม้านั่งที่โกคุเดระเคยนั่งก่อนหน้า
ฮารุเหนื่อยเหลือเกินคะ ฮารุขอพักสักนิดนะคะคุณสึนะ...
เด็กสาวค่อยๆซบหน้าลงกับเข่าที่ชันขึ้นแรงสะอื้นที่ไหล่บ่งบอกให้รู้ว่าเธอคงร้องไห้หนักไม่น้อย ฝ่ายแรมโบ้หนุ่มที่วิ่งตามมาก็ได้แต่ยืนมองอยู่ที่ทางเข้าของสวนสาธารณะ
ผมจะทำอะไรได้บ้างนะ ก็ในเมื่อแค่เพียงเห็นหน้าผมคุณฮารุก็หวาดกลัวซะขนาดนั้น...
อย่าร้องไห้เลยนะคุณฮารุ... อย่าร้องไห้เพื่อคนๆนั้น...
''อย่าร้องไห้เลยนะครับ'' แรมโบ้เดินเข้ามาใกล้แล้วหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาวโดยเขาเองก็ไม่รู้ตัวว่าเดินเข้ามาตอนไหน ราวกับว่าขายาวคู่นั้นมันก้าวเข้ามาหาเธอตามแรงดึงดูดประหลาด
''อย่าร้องไห้... นะครับ'' ชายหนุ่มยื่นมือเรียวยาวไปจับไหล่หญิงสาวเมื่อเห็นว่าเธอไม่มีปฏิกิริยาอะไรกลับมานอกจากการสะอื้นที่หนักกว่าเดิม
ขอโทษนะครับที่ปกป้องคุณไม่ได้... ผมมันก็แค่เจ้าแรมโบ้วัวบ้าเท่านั้นเอง...
แรมโบ้ค่อยๆนั่งลงกับม้านั่งข้างๆหญิงสาวด้วยรู้ว่าเวลาของบาซูก้าทศวรรษกำลังจะหมดลง เขาค่อยๆจับมือของเธอไว้แน่นก่อนจะหลับตาลงช้าๆ
ขอแค่ให้คุณรู้ว่าผมห่วงคุณเสมอ...
ผมอยากจะทำอะไรเพื่อคุณได้มากกว่านี้ แต่ผมมัน... ไม่ใช่เขาคนนั้น
... ไม่ใช่ วองโกเล่ รุ่นที่สิบ...
ฝ่ายฮารุเมื่อรู้สึกถึงไออุ่นที่มือก็ค่อยหันหน้าไปมองบุคคลข้างๆแต่ก็พบเพียงเจ้าแรมโบ้วัวบ้าห้าขวบเท่านั้นที่อยู่ข้างๆแต่นั่นก็ทำให้เธออดที่จะเผลอยิ้มเศร้าๆออกมาไมได้
''ขอบใจนะแรมโบ้คุง'' เธอกล่าวเสียงเศร้าก่อนจะดึงเด็กน้อยในชุดวัวเข้ามากอดแน่นซึ่งก็ทำเอาแรมโบ้เด็กที่โวยวายในตอนแรกนิ่งลงสนิทตา
แม้แต่ปลอบโยนคุณผมยังทำไมได้...
แรมโบ้หนุ่มมองมือที่ว่างเปล่าของตนเองนิ่งขณะนั่งอยู่บนโต๊ะกินข้าวในอพาร์ทเมนท์หรูของตนในอีกสิบปีข้างหน้า
หวังว่าพรุ่งนี้ผมจะเจอคุณที่ยิ้มอย่างสดใส... พี่สาวของผม
หากมีอัสนีจะไม่มีตะวัน และหากมีตะวันจะไม่มีอัสนี...
ทั้งทีทุกอย่างควรเป็นไปดังว่า แต่อัสนีไม่ได้ต้องการเช่นนั้น...
--------------------------------------------------------------------
ตอนนี้แรมโบ้แมนมากเลยเนอะ หึหึ
nu eng
ความคิดเห็น