Fic : Reborn.} The Secret Inside... Me ll 5986 2786 L86

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter.1 ll ความใจดีของนภา

Chapter.1

              เช้าวันใหม่แสนสดใสดวงอาทิตย์เริ่มทอแสงแดดบ่งบอกให้รู้ว่าเป็นเวลาที่โรงเรียนใกล้เข้า เด็กสาวที่อยู่ในชุดของนักเรียนโรงเรียนสตรีมิโดริชื่อดัง กำลังวิ่งอย่างเร่งรีบด้วยสองเท้าที่ใส่รองเท้าผ้าใบ พร้อมกับข้าวกล่องสองกล่องในมือ

''รอด้วยค่าคุณสึน้า~'' เด็กสาวตะโกนเรียกเด็กหนุ่มที่เดินมาพร้อมกับเพื่อนอีกสองคนให้หยุดรอ ก่อนที่เธอจะหยุดหอบอยู่ตรงนั้น

''ทำอะไรน่ะยัยบ้า!'' เด็กหนุ่มผมสีเงิน 'โกคุเดระ ฮายาโตะ' ตะโกนกลับไปเมื่อเห็นเด็กสาวยืนอยู่ไกลๆ

แม้จะพูดกับเธอด้วยถ้อยคำที่หยาบคาย แต่เขากลับเป็นคนแรกที่ทักเธอและเป็นคนแรกที่หันมามองเมื่อได้ยินเสียงของเธอ

''อ้าว ฮารุ'' 'ซาวาดะ สึนะโยชิ หรือ 'คุณสึนะ' ที่ฮารุเรียกเอ่ยปากทักเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่มีเช่นทุกวัน

''ขะ ขอโทษนะคะคุณสึนะ พอดีเมื่อคืนฮารุอ่านหนังสือดึกก็เลยตื่นสาย แต่ฮารุก็ไม่ลืมข้าวกล่องของคุณสึนะหรอกนะคะ!'' ฮารุเดินโซเซมาเพราะความเหนื่อยระหว่างพูด เมื่อมาถึงก็ยื่นข้าวกล่องสีชมพูที่ทำเองกับมือให้สึนะ

''ขอบใจนะฮารุจริงๆแล้วเธอไม่ต้องลำบะ...'' เขาอยากบอกว่าเธอไม่ต้องลำบากทำให้เขาเพราะยังไงแม่ของเขาก็ทำข้าวกล่องมาให้อยู่ดี และสุดท้ายคนที่กินข้าวกล่องของเธอก็ไม่พ้นโกคุเดระที่ไม่เคยเอาข้าวกล่องมาเองแต่พูดยังไม่ทันจบประโยคเธอก็แทรกขึ้นมาซะก่อน

''อย่าพูดอย่างนั้นสิคะ! ฮารุตั้งใจทำให้คุณสึนะโดยเฉพาะเลยนะคะ ไม่ลำบากอะไรเลย!'' ฮารุกล่าวเสียงหนักแน่นแล้วยิ้มกว้างให้สึนะ โดยที่ไม่รู้เลยว่าทั้งคำพูดและการกระทำของเธอทำให้อีกคนต้องกลืนนํ้าลายลงไปอย่างยากลำบาก

'ทำให้คุณสึนะโดยเฉพาะ' ถ้อยคำที่ฮารุพูดทั้งรอยยิ้มเพราะได้กล่าวชื่อของคนที่เธอชอบ วนเวียนอยู่ในหัวโกคุเดระ

นั่นสินะ ยัยบ้านี่ทำมาให้รุ่นที่สิบนี่ แล้วฉันมีสิทธิ์อะไรจะกินมัน ฉันไม่อยากกินสักหน่อยข้าวกล่องของยัยนี่ อร่อยก็ไม่อร่อยสักนิด

''งะ งั้นขอบใจนะฮารุ ฉันไปก่อนล่ะเดี๋ยวจะเข้าเรียนสาย'' สึนะบอกลาด้วยยิ้มฝื่นๆแต่กลับได้ย้มกว้างสดใสกลับมาจากอีกฝ่าย

''ไปนะมิอุระ'' ยามาโมโตะพูดตามแล้วหันไปแซวสึนะที่ได้แต่ปฏิเสธเพื่อน ส่วนโกคุเดระเองก็เดินตามมาช้าๆ

''โชคดีนะค้า คุณสึน้า~'' ฮารุไม่วายตะโกนไล่หลังมาก่อนที่เธอจะยิ้มกว้างอีกครั้งเมื่อได้มองแผ่นหลังของคนที่เธอชอบ

เช้านี้คุณสึนะยิ้มให้ฮารุตั้งสองครั้ง วันนี้จะต้องเป็นวันที่ดีมากแน่ๆ! วันเดอร์ฟูลค่า!

เธอบอกกับตัวเองอย่างหนักแน่นแล้วเดินไปโรงเรียนอย่างสดใสเฉกเช่นทุกวันแต่ก็ยังอดที่จะหม่นในใจไม่ได้ ด้วยรู้อยู่เต็มอกว่าสึนะนั้นไม่ได้มีใจให้เธอแม้แต่น้อย...

''งั้นวันนี้พอแค่นี้ก่อน'' คุณครูมาดเข้มพุงพลุ้ยกล่าวเมื่อได้ยินเสียงออดหมดเวลาแล้วเดินออกจากห้องไป ทำให้มีเสียงจ้อกแจ้กจอแจวุ่นวายของนักเรียนที่เก็บกดมาทั้งคาบดังระงม

''สึนะ มากินข้าวกัน!'' ยามะโมโตะว่าแล้วดึงโต๊ะของตนกับโกคุเดระมาชิดกับโต๊ะของสึนะเพื่อจับกลุ่มกินข้าว

''อื้ม'' สึนะมองการกระทำของยามาโตะแล้วครุ่นคิด

เหมือนฮารุไม่มีผิด... การพูดหนักแน่นอย่างนั้นฮารุชัดๆ

สึนะคิดไปก็ขำตัวเองไปพลางที่จู่ๆก็ไปคิดถึงฮารุได้ก่อนจะยกข้าวกล่องในกระเป๋าสองกล่องขึ้นมาบนโต๊ะ

''โกคุเดระนายเอานี่ไปสิ'' สึนะยื่นข้าวกล่องสีชมพูของฮารุให้โกคุเดระเช่นทุกวัน

''ไม่เป็นไรครับรุ่นที่สิบวันนี้ผมมีข้าวกล่องมา'' เขาตอบแล้วยกข้าวกล่องสีขาวสะอาดขึ้นมาให้เห็นทำเอาทั้งสึนะและยามาโมโตะอึ้งไปไม่น้อย

''เอ่อ พอดีว่ามียัยผู้หญิงห้องข้างๆเอามาให้'' เขาโกหกตอบไปแก้เก้อทั้งๆที่ความจริงเพิ่งจะไปขู่กระชากเอาจากเด็กห้องข้างๆ

''ว้าว โกคุเดระนายนี่เสน่ห์แรงเหมือนกันนี่นา'' ยามาโมโตะพูดแซวเข้าให้

''แล้วข้าวกล่องของฮารุล่ะจะเอายังไง จะให้ทิ้งก็ใจร้ายเกินไปหน่อย ฮารุอุตส่าห์ทำมาให้'' สึนะครุ่นคิด

''งั้นรุ่นที่สิบก็กินข้าวกล่องของยัยนั่นสิครับ''

''แต่ถ้าฉันไม่กินข้าวกล่องของแม่ต้องโดนดุแน่ๆ''

'''งั้นผมกินของท่านแม่เองครับ อาหารของยัยนี่ไม่อร่อยสักนิด'' โกคุเดระว่าแล้วโยนข้าวกล่องสีขาวที่ไปขู่เอามาออกนอกหน้าต่างไป

''เอางั้นก็ได้'' สึนะว่าก่อนที่จะเปิดข้าวกล่องสีชมพูที่เขาไม่เคยกินสักครั้งออกก่อนจะเอาตะเกียบคีบอาหารหน้าตาน่าทานเข้าปาก

''ฮารุก็ทำกับข้าวอร่อยนี่หน่า'' สึนะพูดลอยๆขึ้นมาอย่างแปลกใจนิดหน่อยในเมื่อที่ผ่านมาโกคุเดระเอาแต่พูดว่าฮารุทำอาหารไม่ได้เรื่อง

''เอ่อ คงเป็นเพราะยัยนั่นตั้งใจทำให้รุ่นที่สิบมั้งครับ'' โกคุเดระตอบแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวกล่องของตนไป

''คงงั้นมั้ง'' สึนะพูดพลางกินข้าวกล่องสีชมพูที่ตนไม่เคยกินมาก่อนทั้งๆที่ได้มาทุกวันอย่างช้าๆ

ช่วงเวลาเรียนของพวกสึนะผ่านไปอย่างเชื่องช้าและน่าเบื่อสำหรับสึนะเฉกเช่นทุกวัน เจ้าตัวได้แต่ศอกยันโต๊ะและแอบหลับอย่างหลับๆตื่นๆด้วยกลัวครูจับได้ ผิดกับยามาโมโตะที่ฟุบหลับลงไปอย่างเปิดเผลและไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับสายตาของคุณครูที่ส่งแรงพยาบาทมาครั้งแล้วครั้งเล่า และโกคุเดระที่นั่งเอาเท้าพาดโต๊ะมองกระดานอย่างเซ็งๆก่อนจะโดดเรียนหายจ๋อมไปจนหมดวัน

''ฮ้าว เลิกเรียนซะที'' ยามาโมโตะหาวเสียงดังแล้วลุกขึ้นบิดขี้เกียจซ้ายทีขวาทีหลังจากหมดชั่วโมงเรียนคาบสุดท้าย

''อืม ยามาโมโตะวันนี้นายไปทำสอบซ่อมที่บ้านฉันไหม ถ้าฉันทำคนเดียวคงแย่แน่ เจ้ารีบอร์นมันไม่อยู่ด้วย'' สึนะเอ่ยปากชวน ยามาโมโตะเองก็รับคำก่อนจะสังเกตบางสิ่ง

''แล้วโกคุเดระหายไปไหนล่ะ''

''อ๊ะ จริงด้วย'' สึนะที่เพิ่งสังเกตเช่นเดียวกันก็หันซ้ายหันขวามองหาบุคคลที่หายไป

''โดดเรียนละมั้ง เดี๋ยวพอรู้ว่าจะไปบ้านสึนะคงโผล่มาเองแหละ จริงสิ สึนะนายชวนพวกซาซางาวะไปด้วยสิ ครูเพิ่งสั่งโครงงานนี่ อยู่กลุ่มเดียวกันด้วย'' ยามาโมโตะพูดอย่างไม่ใส่ใจแล้วเก็บกระเป๋านักเรียน

''หะ หา โครงงานหรอ กลุ่มเดียวกับเคียวโกะจัง'' สึนะพูดไปหน้าก็แดงเองเมื่อได้รู้ว่าตัวเองได้อยู่กลุ่มเดียวกับเคียวโกะ แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ที่ยามาโมโตะรู้เรื่องนี้เพราะตนก็เห็นอีกฝ่ายฟุบหลับทั้งบ่าย

''สึนะคุง วันนี้พวกเราไปปรึกษาเรื่องโครงงานที่บ้านสึนะคุงได้ไหมจ้ะ?'' 'ซาซางาวะ เคียวโกะ' หรือ 'เคียวโกะจัง' ตามที่สึนะชอบเรียกเดินมาถามถึงโต๊ะพร้อมกับ 'คุโรคาวะ ฮานะ'

''ดะ ได้สิเคียวโกจัง'' สึนะพูดติดๆขัดๆด้วยใบหน้าแดงเถือก

''งั้นเดี๋ยวเจอกันที่บ้านนะจ้ะสึนะคุง'' เคียวโกะพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนแล้วเดินไปกับฮานะ

หวะ หวา เคียวโกะจังจะมาบ้านถึงจะไม่ใช่ครั้งแรกก็เถอะแต่ก็... ดีใจชะมัด

''หน้าแดงแล้วสึนะ'' ยามาโมโตะเอ่ยแล้วตบไหล่สึนะเพื่อให้เดินตามมา

''อ๊ะ รุ่นที่สิบ!'' โกคุเดระเอ่ยทักจากม้านั่งที่สวนสาธารณะเมื่อเห็นสึนะและยามาโมโตะกำลังจะกลับบ้าน

''หายไปไหนมาน่ะโกคุเดระ วันนี้พวกซาซางาวะจะมาทำรายงานที่บ้านแหละ'' ยามาโมะโตะพูดขึ้นได้ยินดังนั้นโกคุเดระจึงรีบลุกจากเก้าอี้แล้วเดินกลับบ้านกับพวกสึนะ

''กลับมาแล้วหรอจ้ะ ซือคุง''

''แม่วันนี้พวกเคียวโกะจังจะมาทำโครงงานที่บ้านนะ'' สึนะเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังเดินขึนบันไดไปกับยามาโมโตะและโกคุเดระแต่ก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆก็มีคนพุ่งเข้าใส่

''สวัสดีค่า คุณสึนะ!'' ฮารุทักทายด้วยความร่าเริงพร้อมคล้องแขนสึนะ

''ยัยบ้าเธอปล่อยแขนรุ่นที่สิบเดี๋ยวนี้นะ!'' โกคุเดระโวยขึ้นเป็นคนแรกก่อนจะดึงฮารุออกห่างสึนะ

''ฮะ ฮารุเธอมาได้ไงเนี่ย''

''ปล่อยนะคะคุณโกคุเดระ! พอดีว่าตอนกลับบ้านเจอคุณแม่ของคุณสึนะพอดีเลยมาช่วยเก็บผ้าน่ะคะ'' ฮารุอธิบายไปด้วยฟัดกับโกคุเดระไปด้วยโดยสึนะได้แต่ยืนคิดหนัก

ทำไมฮารุต้องมาวันนี้ด้วยนะ เคียวโกะจังจะมาซะด้วยเห็นฮารุต้องเข้าใจผิดแน่ๆ

''เอ่อ ฉันจะขึ้นไปทำการบ้านข้างบน...''

''ฮารุไปด้วยค่า!'' ถึงแม้ยากจะปฏิเสธสักเท่าไรเขาก็ต้องให้เธอตามมาด้วยอยู่ดี

ขอโทษนะคะคุณสึนะที่ฮารุยังตามมาให้รำคาญ ฮารุแค่อยากจะอยู่ใกล้คุณสึนะเท่านั้นเอง...

------------------------------------------------------------------------

สวัสดีค่ะ 'w'
ไรท์เตอร์ชื่อ พีม นะคะ
เรียกพี่เรียกน้องได้หมด
(ตอนนี้คือฉบับที่รีไรท์แล้วนะคะ จะรีไรท์ไปเรื่อยๆค่ะ
ให้ภาษาและการจัดวางมันสวยขึ้น 'w')



nu eng