คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
INTRO
หากผลลัพธ์ของความรู้สึก 'รัก' ที่ผมมีให้เธอ คือความเจ็บปวด ของผม และเธอ...
ผมจะขอเก็บความรักนั้นไว้เป็น 'ความลับ' ชั่วนิรันดร์...
นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมแอบเฝ้ามองเธอเสมอมา
เธอมักจะมาวุ่นวายอยู่ใกล้ๆรุ่นที่สิบบุคคลที่ผมเคารพรักและยังเป็นเพื่อนคนสำคัญของผมด้วยเช่นกัน
ดวงตาที่เศร้าหมองของเธอยามที่เห็นรุ่นที่สิบกับ 'ซาซางาวะ เคียวโกะ' ใกล้ชิดกัน
ทำให้ผมหวั่นไหว ทำให้ผมอยากปกป้อง แต่ผมคงได้แต่เตือนใจตัวเอง
เธอรักรุ่นที่สิบ...
หัวใจของเธอมีเพียงรุ่นที่สิบ...
ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะรักเธอ...
เฝ้าบอกตัวเองทุกวันแต่ไม่เคยมีแม้สักครั้งที่จะทำได้ ไม่อาจปกป้องเธอได้...
เพียงแต่สิ่งที่ผมต้องการเห็นคือรอยยิ้มของเธอเท่านั้น รอยยิ้มที่ไม่ได้แฝงด้วยแววตาหมองหม่น รอยยิ้มที่ทำให้โลกทั้งโลกสดใส
แต่มันก็คงเป็นรอยยิ้มที่มีให้รุ่นที่สิบเพียงคนเดียว
ผมแค่หวังว่าจะมีสักวันที่รอยยิ้มของเธอจะหันมาให้ผมบ้าง...
สักวันที่เธอนั้นจะยิ้มเพื่อผม...
นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอมักจะมายุ่งวุ่นวายกับผมเสมอ
ทุกๆเช้าก่อนไปถึงโรงเรียนจะต้องเห็นใบหน้าที่ไม่เคยหุบยิ้มของเธอวิ่งกระหืดกระหอบมาแต่ไกล
เพียงเพื่อจะเอาข้าวกล่องมาให้ผม...
ผมได้แต่รับมันมาด้วยความรู้สึกที่ขอบคุณและหนักใจ ผมรู้ว่าเธอเป็นห่วงและแคร์ผมมากแค่ไหน
แต่เมื่อมันมากเกินไปผมก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกรำคาญ... ผมรู้ว่าผมคงใจร้ายมากที่รู้สึกกับเธอแบบนั้น
แต่ก็ผมเองนั่นแหละที่เป็นฝ่ายไม่กล้าปฏิเสธเธอ ผมไม่กล้าที่จะทำลายรอยยิ้มสดใสของเธอ...
สำหรับผมเธอคือ เพื่อนคนสำคัญ ผมไม่อาจให้เธอได้มากไปกว่านี้
ผมรู้ดีว่าผมไม่มีวันตอบรับความรู้สึกของเธอได้ ในเมื่อในใจของผมตอนนี้มีแต่เคียวโกะจังเท่านั้น
แต่ผมเองนึกไม่ออกเหมือนกันว่า
ถ้าชีวิตของผมไม่มีเธอจะเป็นเช่นไร...
ในเมื่อไม่เคยจะมีสักวันที่ชีวิตผมจะไม่มีเธอมาวุ่นวาย...
นานเท่าไหร่แล้วนะที่ผมมักจะเห็นนํ้าตาของเธอ
5นาที เวลาของบาซูก้าทศวรรษจำกัดให้ผมได้เห็นเธอแค่วันล่ะ 5นาที
แต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้ผมก็มีความสุข และยิ้มได้ทั้งวัน
มันจะเป็นเช่นนั้นหากบ่อยครั้งสิ่งที่ผมเห็นจากเธอไม่ใช่นํ้าตา
เธอมักจะร้องไห้อยู่คนเดียวให้กับคนๆนั้น
รอยยิ้มสดใสของเธอที่เคยมีให้ผมตอนเด็กๆ มันหายไปจนแทบไม่ปรากฎให้เห็น
อย่าร้องไห้สิพี่สาวของผม...
ได้แต่บอกเธอในใจ เพราะทุกครั้งที่เธอมองหน้าผมไม่เคยมีแม้สักครั้งที่ความหวาดกลัวจะหายไป
และเพราะผมรู้ว่าคนที่ทำให้เธอร้องไห้คือวองโก่เล่รุ่นที่สิบบอสของผม
ผมจึงได้แต่มองเธอร้องไห้โดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เพื่อเธอได้
ได้แต่มองดูรอยยิ้มและความสดใสของเธอหายไปทีละนิดๆ...
ผมแค่หวังว่าจะมีสักวันที่นั้าตาและความเศร้าของเธอจะหายไป
ผมแค่อยากเป็นคนๆนั้น ที่คอยปลอบโยนเธอ...
nu eng
ความคิดเห็น