ยัยเถื่อนตัวดีขอมีรักแค่สักครั้ง

ลำดับตอนที่ #1 : การเผชิญหน้าครั้งแรก

การเผชิญหน้าครั้งแรก

วันนี้เปนวันเปิดเรียนวันแรกในเทอมสองของสาวน้อยน่ารักหน้าตาดีอย่างเรา เพราะงั้นการไปโรงเรียนวันแรกก้อเลยออกจะเช้านิดๆ หึๆ เช้ายังไงน่ะหรอ ก้อ 7โมงก่าๆเกือบเข้าแถวไง -*-

"อีนิดหน่อย มาซะทีนะแก ไหนบอกวันนี้จะมาเช้าไง"
เสียงแปดหลอดของนู๋เม เพื่อนสนิทสุดที่เลิฟของข้าพเจ้าขัดจังหวะความคิด หลังจากที่ฉันก้าวเข้าห้องเรียน

"เอาน่าๆ ก้อไม่ได้นัดเวลานี่หว่าแก มาก่อนเข้าแถวก้อบุญแล้วโว้ย" ฉันตอบก่อนจะเดินไปวางกระเป๋ษบนโต๊ะหน้าสุดข้างๆเม

 "อ้าวแล้วไอ้ดิ๋มล่ะ หายไปไหน" ฉันถามหลังจากไม่เหนดรีมหรือเพื่อนที่ฉันเรียกว่าดิ๋มอยุในห้อง พูดถึงดรีม ดรีมเปนคนตัว เอ่อ เตี้ย เหอะๆเท่าๆฉันนี่แหละ แต่มันกลมต่างกับฉันที่ผอมยังกะไม้เสียบผี ผมยุ่งๆ ฟูๆยาวๆ ต่างจากฉันที่ผมค่อนข้างสั้น มัดเปนหางหนู

 "โน่นมันมัวแต่ไปคุยโทรศัพย์กับแฟนมัน" น้องเมในสายตาคนอื่นหรือไอ้เมสำหรับฉันชี้ไปทางริมหน้าต่าง "น่าหมั่นไส้จงๆว่ะแก"

"เออใช่ น่าอิดฉาว่ะ แมร่ง" เหอๆ เหนด้วยอย่างแรงเลยเพื่อน ทำไงได้อยู่มาจนม.4 เถื่อนๆอย่างฉันกับสาวน่ารักหน้าหวานตากลมอย่างไอ้เมยังหาแฟนไม่ได้ เอ่อ ความจริงแร้วที่หาไม่ได้คงเปนฉันมากกว่า เพราะไอ้เมถ้ามันอยากจะมีแค่กระดิกนิ้วเรียกก้อตามมาเปนพรวนแร้วมั้ง เหอะๆ

"เฮ้ยลงไปเข้าแถวกัน" ฉันเอ่ยก่อนจะลากไอ้เมกับดิ๋มลงบันไดไปหามิ้นเพื่อนอีกคนหนึ่งของฉัน

"แกๆ เลิกเรียนไปเซนทรัลกัน"

เพราะงั้นหลังจากเลิกเรียน

"โหล แม่ วันนี้นิดหน่อยไปเซนทรัลนะแม่"
"ได้ๆ งั้นแม่ไปรับพี่แนนก่อนนะ แล้วค่อยย้อนกลับมารับนิดหน่อย"
แม่ของฉันหมายถึงพี่แนนพี่สาวคนเดียวของฉัน ที่ตอนนี้เรียนอยู่คณะวิศวะ
"อื้อ แค่นี้นะ หวัดดี"

ฉันเปนคนไม่ค่อยเรียบร้อย ไม่พูดคะขา ซ้ำยังออกไปทางเถื่อนนิดๆ ด้วยการแต่งกายที่ใส่เสื้อตัวใหญ่ๆ (เดิมเปนของพี่) ชายเสิ้อหลุดออกมาจากกระโปรงนิดๆ แว่นวงรีสีชมพูที่ตอนนี้กลายเปนสีม่วงกับเลนส์หนาเตอะ ใส่สร้อยคอสีดำกับจี้รูปร่างประหลาดๆไม่ก้อจี้กางเขน แถมด้วยท่าเดินที่คล้ายทอมของฉัน ทำเอาดิ๋มตอนที่เจอกันใหม่ๆยังสงสัยว่าฉันเปนทอมรึปล่าว

เอาน่า ตราบใดที่ฉันยังไม่ถูกมองว่าเปนเลสกะไอ้เม ก้อดีถมถืดแล้ว

"นิดหน่อยไปกัน" ไอ้เมเดินควงเราออกจากห้องน้ำ หลังจากที่มันซับหน้ามันกับทาแป้งเสร็จ

หลังจากที่เดินทอดน่องที่เซนทรัลมาซะนาน "นิดหน่อย พี่เลี้ยงเค้ามาแล้ว กลับก่อนนะ บาย" "เออ บายเว่ย" และแล้ว ก้อเหลือ ฉันคนเดียว "แม่ ถึงยัง ไอ้เมมันกลับแล้ว" "อ่าวๆ ยังๆอีกแป็ปนึง เด๋วนิดหน่อยไปรอที่แพร่ฯ ก่อนนะ" "เออๆ"

หลังจากอ่านหนังสือไปได้ครึ่งเล่ม แม่ก้อบอกให้ชั้นมารอที่ลานจอดรถ

เมื่อฉันออกจากร้าน "อ้าวนิดหน่อย ยังไม่กลับอีกหรอ" เสียงกวนตีนดังมาจากไอ้เก่ง เพื่อนสมัยม.ต้นของฉันที่มากับไอ้เอ็มและเพื่อนๆของมัน

"อ่าว ก้อถ้ากลับแล้ว แกจะเหนมั้ยล่ะ ประสาท โง่ป้ะเนี่ย"

"โหๆพูดงี้ได้ไง แล้วพี่แนนล่ะ"

"กำลังมา"

"งั้นฝากความคิดถึงด้วยนะ" ไอ้นี่ มันชอบหม้อไปเรื่อย ไม่เว้นแม้กระทั่งพี่ของฉัน

"ค่าบอกร้อยนึง"

"โหนิดหน่อยอ่ะ ไมใจร้ายงี้ เพื่อนกันป้ะเนี่ย"

 "ไม่ใช่โว่ย เราไม่เคยมีเพื่อนอย่างแก" ฉันตอบก่อนจะเก๊กหน้าและท่าทางสุดๆ "แต่เอาเหอะเผอิญเรามันเปนคนน่ารักนิสัยดี จะยอมลดตัวเปนเพื่อนและ.................

"แหวะ จะอ้วก" เสียงที่ไม่คุ้นเคยดังขัดจังหวะของฉัน

 "เฮ้ย เสียงใครแพ้ท้องแถวนี้วะ" ฉันพูดขึ้นด้วยคิดว่าเปนหนึ่งในกลุ่มเพื่อนผุชายพวกนี้

"เทอว่าใครท้องฮะ ยัยทอมเบ๊อะ" เสียงดังมาจากด้านหลัง

เมื่อฉันหันหน้าไปก้อพบกับน้องม.ต้นตี๋ๆขาวๆ แต่ไม่หล่อ หน้าตาคุ้นๆโรงเรียนอะไรก้อไม่รุยืนกอดอกทำสีหน้าเคืองๆปนหมั่นไส้อยู่

"น้อง ใครพูดกับน้องหรอ" ฉันขมวดคิ้วถามด้วยความหงุดหงิดและงงๆ "หนอยยัยทอมบื้อสี่ตา....." เอ๊ะไอ้นี่ ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะโว้ย "นี่น้อง คำก้อทอม2คำก้อทอม เปนไรมากป้ะ เฮ้ย..."

ฉันชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ว่า...........