คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : Appas 25
หลัาที่เที่ยวันมาทั้วัน ฟ้า็เริ่มมืล ปาร์ี้วันเิอทเฮถูัึ้นในห้อรับรออทาโรแรมึ่ิบอมไ้อเอาไว้่อนหน้านี้แล้ว ถึะพูว่าเป็นปาร์ี้วันเิ แ่ในานนั้น็มีเพียิบอมและทเฮ ึ่ทุนนั้น็เ็มใให้ทัู้่อยู่้วยันามลำพั
“เฮรับ ทานเยอะๆนะ อาไม่อยาอนัวเล็ๆหรอ มันไม่เ็มมือ”
“ไปอมินสิฮะ เ็มมือี ิๆๆ”
“อย่าท้านะ อาะแย่มินมาายูใหู้”
“ื้อออ ไม่เอาอ่า! อาบอมเป็นอเฮนะ!”
“หืม?”
ทันทีที่ทเฮหลุปาพูออไปแบบนั้น ิบอม็เลิิ้วสูพร้อมับมอใบหน้าหวานอนที่ทำหน้าเหวออย่าหยอล้อ ทเฮ้มหน้าุ้วยวามเิน พูอะไรออไปไม่ระวัปาเลยทเฮ ให้ายสิ!
“พูอีรอบไ้ไหมรับ?”
“เฮไม่ไ้ว่าอะไรสัหน่อย ทาน้าวเถอะฮะ ะเย็นหมแล้ว”
“โอเ ไม่พูอนนี้็ไ้ แ่อนอยู่บนเีย้อพูนะ”
“..อาบอมบ้า”
ทเฮว่าพร้อมับิ้มเนื้อสเ๊ในานิน ิบอมมอูท่าทาแสนน่ารัอนที่ำลัะเป็นหนึ่เียวับเาอีไม่นาน้วยวามเอ็นู เาัสินใแล้ว หาลับถึโลเมื่อไหร่ เาะไปุยับัอินเรื่อทเฮและอมิน เาะไม่ยอมให้วามสัมพันธ์อเาับทเฮ้อเป็นไปอย่าลับๆแบบนี้อีแล้ว และเา็อยาให้หลานอเาทั้สอบันอย่ามีวามสุ้วย
หลัาทาน้าวเย็น้วยันเสร็แล้ว ิบอม็พาทเฮออไปเินเลนที่ายหา สอมืออบุมันราวับลัวว่าอีนะหายไป ทเฮมอหน้านที่เิน้าๆัน่อนะหยุเิน ารระทำนั้นทำเอาิบอม้อหยุเิน้วย ทเฮยยิ้มและเย่ัวหอมแ้มอาหมอนหล่อ
“มีอะไรหรือเปล่ารับ?”
“อาบอมรัเฮไหม?”
“รัสิรับ รัมาเลยนนี้”
“เฮ็รัอาบอมฮะ เฮะเรียนพยาบาล ะมาทำานับอาบอม ลไหม?”
“ลรับนี”
ิบอมว่าพร้อมับลูบใบหน้าหวาน่อนะ้มลประทับริมฝีปาลบนหน้าผามน ทเฮับมือหนาที่ลูบใบหน้าอัวเอไว้และุใบหน้าลับฝ่ามือนั้น วาลมโ้อมอใบหน้าหล่อ้วยแววาที่ิบอมมอยัไ็ยั่วเาลายๆ ใบหน้าหล่อ้มลใ้ปลายมูถูปลายมูรั้นออีนและเอ่ยถาม
“ทำแบบนี้ยั่วอาหรือเปล่า?”
“ไม่ไ้ยั่วะหน่อย”
“ูบอาหน่อยสิรับ”
“อาบอม็ูบเฮเอสิ”
“อาอยาเป็นฝ่ายถูระทำบ้านี่นา”
“เอาแ่ใัเลย”
แม้ะพูแบบนั้นแ่ทเฮ็เป็นฝ่ายริมฝีปาเ้าหาิบอม ลิ้นเล็แะลีบปาออีนและ่อยๆสอลึเ้าไปในโพลปาร้อนที่เผยอรอรับอยู่่อนแล้ว มือบาเลื่อนไปอออนัวสูว่า่อนะผละออ
“พอใหรือยัฮะ?”
“ยัเลยรับ อาอยาไ้มาว่านี้”
“ถ..ถ้าั้น็ไปที่ห้อสิฮะ” ใบหน้าหวานพูพร้อมใบหน้าที่แเรื่อึ้นเรื่อยๆ ิบอมยิ้มและอุ้มอีนึ้นมาในท่าเ้าสาว
“อาะรัเฮทั้ืนเลย”
าที่ถูัิ่อไ้ที่ทวิเอร์้า ^O^
เ้าวัน่อมา
ิบอมลืมาื่นึ้นมา็พบับร่าเล็อนที่เาร่วมรั้วยเมื่อืนนอนหัวอยู่ในอ้อมออเา ิบอมยยิ้มและลูบผมนุ่มอย่าเอ็นู เาทำลไปแล้ว...เามีอะไรับทเฮแล้วริๆสินะ ิบอมูบลบนหน้าผาอทเฮและนอนมออีนที่ยัไม่ื่น
“อือ...”
ร่าเล็ยับเล็น้อยและลืมามอนที่นอนอเาอยู่ รอยยิ้มอบอุ่นรอ้อนรับเาอยู่รหน้า ทเฮยิ้มรับและยับายเ้าหาิบอม่อนะออีนไว้แน่น
“หนาวัเลย”
“วันนี้เรา้อลับโลันแล้วนะรับ ไปอาบน้ำันนะ”
“..เฮลุไม่ไหว อาบอมอุ้มเฮไปนะ”
“ไ้เลยรับเ้าหิ”
ิบอมว่าและพาอีนเ้าไปอาบน้ำในห้อน้ำ ว่าที่ทัู้่ะอาบน้ำเสร็ ทุน็ลไปรอที่เลาท์เรียบร้อยแล้ว และเมื่อิบอมและทเฮลมารวมัวับทุน ทั้หม็ออเินทาลับไปยัโลทันที
เวลาว่าสี่ั่วโมที่เินทาาทะเลทาใ้ไปยัโล ิบอมไปส่อมินและทเฮที่บ้าน่อนที่ะลับบ้านอัวเอ ส่วนฮยอแและฮันยอที่แยไป่อนอนนี้็ถึบ้านเรียบร้อยแล้ว ลูายนสวยอฮันยอยัหลับอยู่บนเบาะ้านับ ฮันยอยยิ้มและูบลบนหน้าผามนไปเสียทีหนึ่ให้อีนไ้สะุ้ื่น
“อื้อ..”
“ถึบ้านแล้วรับนี”
ใบหน้าหวานที่ำลัสลึมสลือมอไปรอบๆ็พบว่ามันเป็นโรอรถอบ้านเาเอ ฮยอแหาวให่ๆไปสัที่อนะลารถและเินเ้าบ้านไป้วยท่าทายัไม่ื่นี ฮันยอลารถและส่ายหัวเบาๆ่อนะเินามอีนเ้าไปในบ้าน ฮยอแทิ้ัวลบนโฟาและเอนหัวลบนพนัพิ่อนะเอ่ยเสียัวเีย
“ทำไมมันเหนื่อยแบบนี้ล่ะฮะป๊า”
“็เมื่อืนเล่นนอนึนี่รับ วันนี้ื่นเ้า็่วสิ ไปนอนไหม? ป๊าะพาไป”
“ไม่เอา..พอแล้ว นอนมาะี้เีย”
“ั้นป๊าไปอาบน้ำ่อนนะ ะเ้าบริษัท วันนี้มีประุม่วนอนเย็น”
“ประุมอีแล้วเหรอฮะ? ทำไมป๊าไม่พัผ่อน่อนล่ะ”
“ป๊าพัไม่ไ้หรอรับ ป๊าไปอาบน้ำ่อนนะ”
ฮันยอูบบนริมฝีปาอิ่มเบาๆไปทีหนึ่่อนะเินึ้นบ้านไปอาบน้ำ ฮยอแไ้แ่ถอนหายใับวามยันไม่เ้าท่าอฮันยอ นี่เพิ่ลับมาาเที่ยว็ไปทำาน่อเลยเหรอ? ทำไมฮันยอไม่มีเวลาให้เาบ้าเนี่ย เ้าในะว่าทำาน แ่เ้าอบริษัทไม่มีสิทธิ์พับ้าเลยหรือไ?
ฮยอแเินึ้นไปบนห้อและพบับเสื้อผ้าที่พร้อมทำานอฮันยอวาอยู่บนเีย ฮยอแไ้แ่ถอนหายใและทิ้ายลบนเียนุ่ม ฮันยอที่เินออมาาห้อน้ำรีบแ่ัวและหยิบเอสารในารประุมที่เลาส่มาห้าแฟลึ้นมาูร่าวๆ่อนะวามันลบนเียและหยิบเสื้อมาใส่
“ป๊า...ป๊าไม่เหนื่อยเหรอฮะ?”
“เหนื่อยสิรับ แ่เห็นหน้าฮยอป๊า็หายเหนื่อยแล้ว”
หมับ!
ฮยอแยื่นมือไปว้าเอาไทอฮันยอมาในะที่ฮันยอ็หยิบมัน แววาหวานมอใบหน้าอนเป็นพ่ออย่าอ้อนวอน ฮันยอยื่นมือไปลูบใบหน้าหวาน่อนะเอ่ยถาม
“ะเอาอะไรรับ?”
“ป๊าไม่ไปไม่ไ้เหรอ? ฮยออยาอยู่ับป๊าอีนิ”
“ไม่ไ้หรอรับ ประุมสำัเสีย้วย แล้วป๊าะรีบลับมานะ”
“...อื้ม”
ฮยอแพยัหน้ารับและปล่อยมือาไทอนเป็นพ่อ ฮันยอรีบแ่ัวให้เรียบร้อยและูบฮยอแไปสัที่อนะเินออไปาห้อ นัวเล็เินไปที่ระเบีย มอามร่าสูอนที่วบำแหน่ทั้พ่อทั้นรัเินเ้าไปในรถและับออไป ฮยอแถอนหายใและส่้อวามเ้ามือถืออฮันยอ
“รีบลับมานะฮะ ฮยอะทำ้าวเย็นไว้รอ”
แม้ะส่้อวามบอไปแบบนั้น แ่ในใลับำลัน้อยใเล็ๆ ั้แ่อนที่เาเ็ๆแล้ว ฮันยอไม่่อยมีเวลาว่าให้เลย เสาร์อาทิย์็ทำานลอนแทบไม่มีเวลานอน เาผิมาเหรอที่อยาใ้เวลาอยู่ับนเป็นพ่อที่อนนี้ไม่ใ่แ่พ่อแล้ว อนนี้ฮันยอเป็นนรัอเาแล้ว แ่เาทำอะไรไม่ไ้ในเมื่อเาเอ็เ้าใว่าานมันสำั แ่บาที็ไม่เ้าใเหมือนันว่า...านับเาอะไรสำัว่าันสำหรับฮันยอ
“ิมาไปไ้ ยัไป๊า็เห็นเราสำัอยู่แล้วล่ะ ไปเรียมอสำหรับเย็นนี้ีว่า”
่ำแล้ว ฮยอแัารทำอาหารเย็นสำหรับนสอนไว้ที่ห้ออาหารโยมีแม่บ้านอย่วยเหลือลอ ฮยอแมอนาฬิา็พบว่าอนนี้เือบะสอทุ่มแล้ว แน่นอนเวลานี้แหละที่ฮันยอะลับบ้าน ฮยอแหยิบมือถือึ้นมาและส่้อวามหาอีน
“อาหารพร้อมแล้วนะฮะ ฮยอรออยู่น้า”
ฮยอแวาโทรศัพท์ไว้้าายและนั่รออีนอย่าเฝ้ารอ เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ฮยอแมอนาฬิาบนผนั็พบว่าอนนี้เือบสามทุ่มแล้ว ฮยอแมวิ้วไมพอใ ในเมื่อนี่มันเลยเวลาลับบ้านมาเือบั่วโมแล้ว ฮยอแึส่้อวามไปหาฮันยออีรอบ
“ป๊าอยู่ไหน?”
2นาทีผ่านไป
“ประุมยัไม่เสร็อีเหรอฮะ? หิวแล้วน้า”
5 นาทีผ่านไป
“อาหาระเย็นหมแล้วนะ!”
ฮยอแเบ้ปาอย่าไม่พอใเมื่อส่้อวามไปเท่าไหร่ๆฮันยอ็ไม่อบลับ ร่าเล็วาโทรศัพท์ไว้รหน้าและออเหมือนับเ็เอาแ่ใ สัพัโทรศัพท์เรื่อสวย็ัึ้น ฮยอแมอเบอร์ที่โว์่อนะเบ้ปาหนัเ้าไปอีและรับสาย
“ทำไมไม่อบลับล่ะฮะ”
“ฮยอแ! เลิส่้อวามมาไ้แล้วนะ ป๊าประุมอยู่ ให้รู้าลเทศะะบ้า! ถ้าไม่มีเรื่อสำัหรืออาบาายอย่าส่้อวามไร้สาระนั่นมาอี เ้าใไหม?!”
เสียปลายสายที่ัึ้นรัวเร็วนฟัแทบไม่ทันและวาสายไปทำเอาฮยอแไ้แ่นั่นิ่อยู่ับที่ ั้แ่เิมาฮันยอไม่เยพูาแบบนี้ับเาสัรั้ ฮยอแวาโทรศัพท์ลบนโ๊ะและปล่อยน้ำาให้ไหลรินออมาาวาสวย แววาที่สั่นระริมออาหารหลาหลายนิรหน้า่อนะำหมัแน่น ฮยอแลุออาโ๊ะและเอาอาหารพวนั้นทิ้ลถัยะให้หม่อนะเินหนีึ้นบ้านไป สร้าวามใให้ับสาวใ้ไม่น้อย...ุหนูร้อไห้?
“เธอ...ุหนูเป็นอะไรหรือเปล่า? ทำไมร้อไห้แล้วเอาอาหารที่ทำรอุผู้ายทิ้แบบนั้นล่ะ”
“ไม่รู้สิเธอ ันว่าเราเอาานไปล้าแล้วรีบเ้านอนันเถอะ”
ฮยอแเินึ้นไป้านบนและทิ้ายลบนเีย ปล่อยน้ำาให้ไหลรินอาบแ้มและใ้หมอนเป็นที่ับน้ำา ฮยอแร้อไห้ออมาเสียัไม่อายใรทั้นั้น ทำไมล่ะ? ารที่เาเป็นห่วฮันยอ อยาทาน้าว้วยัน อยาให้อีนลับมาเร็วๆมันไม่มีวามหมายเลยไ่ไหม? เามันทำัวไร้สาระมาเลยใ่ไหม?
“ฮยอะไม่อยู่ให้ป๊ารำาแล้ว”
อี้านหนึ่อรุโล ฮันยอที่ำลัมีประุมให่เี่ยวับารลทุนที่ีน็ำลัเรียไม่น้อย เาเรียเรื่อานที่อนนี้ยัสรุปไม่ไ้ว่าะทำยัไับำนวนหุ้นที่ล่ำลนน่าใ ไหนะเรื่อที่เาเผลอวาฮยอแไป้วยวามโมโหนั่นอี อนนี้ในสมอเาีันไปหมนเาัสินใไม่ไ้ว่าะัารเรื่อบริษัทที่ีนยัไี ฮันยอเปิไม์รหน้าและเอ่ยเสียเ้ม
“เรื่อหุ้นที่ลไปว่า 3 ุภายในสอสัปาห์นั้นผมะให้เลาอผมเ้าไปรวสอบที่บริษัท ส่วนเรื่ออื่นๆทีุ่ยัน่อนหน้านี้เอาเป็นว่าลามนั้น วันนี้ปิประุมเท่านี้รับ”
ฮันยอัสินใปิารประุมและรีบเินออไปาห้อประุมทันที เาหยิบโทรศัพท์โทรหาฮยอแแ่ิ่อไม่ไ้ เาึยิ่ร้อนใและรีบลับบ้านให้เร็วที่สุเพื่อะไปอโทษนัวเล็ที่เาเผลอวาใส่้วยำพูแรๆแบบนั้น
ว่าะลับไปถึบ้าน็ใ้เวลาเือบรึ่ั่วโม เป้าหมายแรที่ฮันยอเ้าไปหาือห้อรัว แ่มันลับมีเพียวามว่าเปล่า ฮันยอเหลือบไปเห็นอาหารมามายที่ออยู่ในถัยะ เายมือึ้นุมมับ้วยวามโมโห ใ่..เาโมโหัวเอที่ทำให้เรื่อมันแย่แบบนี้
“ฮยอแ..ฮยอแรับ!”
ฮันยอเรียหานัวเล็ที่น่าะอยู่ที่ไหนสัที่ในบ้าน แ่ไม่ทันที่เาะไ้เอนัวเล็ แม่บ้าน็วิ่ลมาาบ้าน้วยท่าทาื่นใ ฮันยอหันไปมอ่อนะเห็นระาษที่แม่บ้านยื่นมาให้
“อะไรน่ะ?”
“หมายอุหนู่ะ”
“หมาย? หมายอะไร?”
ฮันยอรับหมายบับนั้นมาาแม่บ้าน ้อวามที่่าหน้าอถึเา ฮันยอแะอหยิบเนื้อหาอหมายึ้นมาอ่าน้วยวามร้อนใ
“ถึป๊า...ฮยอรู้ัวว่าฮยอทำัวไม่ีับป๊า ฮยอเอาแ่ใและิแ่ะให้ป๊าทำามทุอย่าที่ฮยอ้อาร ฮยอผิไปแล้ว ฮยออโทษที่เอาแ่ทำัวไร้สาระ ทำัวให้ป๊า้อลำบา ฮยอแ่อยาะบอว่าหลัานี้ป๊าไม่้อมาอยูแลฮยอแล้วนะ ฮยอะไปไลๆาป๊า ฮยอะไม่ทำัวให้ป๊าลำบาใอี รัป๊านะ...าฮยอ”
ฮันยอยำหมายบับนั้นทันทีที่อ่านบ ร่าสูพาัวเอึ้นไปบนห้อและเปิูู้ทันที เสื้อผ้าทั้หมอฮยอแหายไปาู้ ฮันยอว้าหมายลอย่าโมโห..นี่เาทำอะไรลไป! เา้อามหาฮยอแ ้อามหา่อนที่เ็นนั้นะไปไหนไลาเาไปมาว่านี้!!
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ู่ิเฮเ้าเพิ่ะมีวามสุ
ู่อัปป้านี่่อราม่าะแล้ว่า ._.
แล้วน้อฮยอหนีไปไหนล่ะเนี่ยยยยยย
ิามอน่อไป่า ^^
ความคิดเห็น