คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Appas 14
“ป๊าอ่ะ! ไปแล้มินทำไม?” ฮยอแหันมาโวยับนเป็นป๊าหลัาที่อมินยอมสะบั้นอนๆไปามยูฮยอนที่นอนหลับบนบ้าน ฮันยอหันไปมอลูายและโอบเอว่อนะหอมแ้มไปฟอให่
“แล้อะไรรับ? ป๊ายัไม่ไ้ทำอะไรเลย”
“ป๊า็รู้ว่ามินไม่อบยู ยัะให้มินไปามอี ให้ฮยอไปาม็ไ้นะ”
“ืนฮยอไปแล้วเอยู่มืนึ้นมา ป๊าไม่โรธแย่เหรอ?”
“ยูไม่ทำฮยอหรอ แ่ับมินอ่ะไม่แน่”
“ฮะๆๆ ทำไมน่ารัแบบนี้นะ รู้ไปะทุเรื่อเลย”
ฮันยอว่าและหอมแ้มฮยอแไปอีที ้านอมินที่้อึ้นไปามยูฮยอนนั้นไ้แ่เินระแทเท้าึ้นบ้าน้วยวามไม่พอใ ทำไม...ทำไมะ้อมาามมันทั้ๆที่ไม่ใ่ธุระ้วย!!
“ยูฮยอน! ื่นไ้แล้ว ะิน้าวไหม?!”
“อืม...เสียัะมัเลย”
“อ๊ะ! นายทำอะไรับที่นอนัน หา!!!!”
อมินโวยวายึ้นเมื่อเห็นสภาพที่นอนอัวเอเละไม่เป็นิ้นเป็นอัน ผ้าห่มไปที่ปลายเีย หมอนใบให่็อยู่ที่เท้าอยูฮยอน หมอน้า็ถูเอามาใ้เป็นหมอน อมินรเ้าไปหายฮูยอนและผลัอีนนเียไปอี้าน
“โอ๊ย! ทำบ้าอะไรน่ะ ทำไมใร้ายับแฟนัวเอแบบนี้”
“หุบปาเลย!! พิ๊ี้ลูแม่ ไม่เป็นไรนะลูนะ”
อมินหันไปว่ายูฮยอนและเ็บรวบรวมเรื่อนอนอัวเอึ้นมาวาบนเียัเิม ยูฮยอนลุึ้นมานั่บนเียอีรั้และมอูอมินที่ำลัหยิบสเปร์ปรับอาาศมาี
“ทำอะไรน่ะ?”
“ออไปๆ ันะไล่อาาศแย่ๆนี่ออาห้อ พรุ่นี้สสัย้อเอาออไปัะแล้ว สประมั”
“ทำไมว่าแฟนัวเอแบบนั้นล่ะรับ ไปๆ พาแฟนไปทาน้าวเถอะ เ้าหิวแล้ว”
“ิ! รีบออไปเลย!!”
อมินว่าพร้อมทั้ันทั้ถีบ(ย้ำว่าถีบริ)ให้ยูฮยอนออไปาห้อ ัารีสเปร์ปรับอาาศอีรั้และปิประูห้อล มอยูฮยอนที่ำลัยืนบิี้เียอยู่้าๆ
“มาเรื่อ”
“พูแบบนี้ระวัเสียัวนะรับุแฟน”
“ถอยไปเลย! หิวแล้ว”
อมินว่าพร้อมทั้ระแทไหล่ยูฮยอนหวัะเินหนี แ่มือบา็ถูระาไว้พร้อมับอ้อมอที่สัมผัสมาา้านหลั อมินนิ่อึ้ไปแปบหนึ่และเริ่มิ้นัืนอ้อมอนั้น
“ปล่อยนะ!!”
“ันรันายริๆนะอมิน”
“...พูบ้าอะไรอนายน่ะ!”
“ทำไมเป็นอาิบอม เป็นันไม่ไ้เหรอที่ะไ้เป็นเ้าบ่าวอนายน่ะ”
“บอให้ปล่อยไเล่า!!”
“ถ้าันไม่อยู่..นายะมีวามสุใ่ไหม?”
“....”
“ฝาบออาิบอม้วยนะว่าันะลับ่อน”
ยูฮยอนปล่อยอมินและเินลไปั้นล่าและลับบ้านามที่บอับอมินไว้ นที่เพิ่ถูอพร้อมบอรัไ้แ่ยืนนิ่ๆอยู่นเียว อมินทรุายลับพื้นไม้อบ้านและถอนหายใออมาอย่าหนั
“ไม่รู้สิ ันให้ำอบนายไม่ไ้หรอยูฮยอน”
วัน่อมา โรเรียนอินอน ฝ่ายมัธยม
“อ๊า! เฮไม่รับลูอ่ะ”
“็อุีแรไปนี่นา เ้ารับไม่ทัน ฮยออย่าว่าเ้าสิ”
เสียอทเฮและฮยอแที่เล่นแบมินันอยู่ทีมเียวันสร้าวามวุ่นวายให้สนามไม่น้อย รยออุที่อยู่ทีมเียวับยูฮยอนหัวเราะับท่าทาอทั้สอ ยูฮยอนเอ็ทำไ้แ่ยิ้มและเหลือบมออมินที่เอาแ่นั่อเ่าเหม่ออยู่นเียว
“อ๊ะ!”
“โอ๊ะ! โทษทีนะยู เ็บไหม?”
“ไม่เป็นไรหรอฮยอ ันไม่เ็บ”
ยูฮยอนที่โนลูแบมินันอฮยอแเ้าที่หัวอย่าัอบพร้อมยิ้มให้ฮยอแและเริ่มเล่นแบมินัน่อ ั่วโมพละที่แสนสนุบลแล้ว ทเฮและฮยอแเินเ้าไปหาอมินและพาันไปเปลี่ยนุเป็นุนัเรียนัเิม รยออุที่เินับยูฮยอนึเอ่ยถาม
“เป็นอะไรหรือเปล่า? ทะเลาะับอมินอีแล้วเหรอ?”
“่ามันเถอะอุ ่อให้ันทำีแ่ไหน ยัไัน็เอานะอาิบอมไม่ไ้หรอ ันมัน็แ่ไอ้นี้แล้ที่วันๆเอาแ่แล้อมินเท่านั้นแหละ”
“ยู...”
“น้อรยออุที่รัอพี่เยอ!!”
เสียแหบอนที่ึ้นื่อว่าเป็นประธานมรมมิวสิัลัึ้นทำให้รยออุถึับถอนหายใ แนยาวอ ิมเยอ พาลบนไหล่อนเป็นรุ่นน้อทั้สอนและหันไปหารยออุที่ทำหน้าเบื่อโลอยู่ลายๆ
“ิถึัเลย เมลล์ไป็ไม่อบ ใร้ายะมั”
“พี่เยอมีธุระอะไรับเราหรือเปล่าฮะ?”
“ใร้ายะมั ถามแบบนี้แสว่าไม่มีธุระมาหาไม่ไ้สินะ พี่เยอเ็บระอใ”
ท่าทาที่่อยๆทรุลับพื้นอเยอทำเอารยออุ้อรอาอย่าเบื่อหน่าย โอเวอร์แอิ้ลอนะไอ้รุ่นพี่นนี้นี่ ยูฮยอนมอเยอที่่อยๆยืนึ้นัเิมและถาม่อ
“พี่เยอมีเรื่ออะไรหรือเปล่ารับ? หรือว่าเราทำอะไรผิ”
“ไม่ผิรับน้อยูฮยอน อย่าพี่น่ะเหรอะทำโทษน้อสอน เป็นไปไม่ไ้! ยิ่น้ออุนน่ารัอพี่ยิ่เป็นไปไม่ไ้ให่เลย” ว่าพร้อมส่สายาหวาน่ำไปให้รยออุที่ถูโอบไหล่อยู่
“็ว่ามาสิฮะ! ลีลาอยู่ไ้”
“รับๆ ใร้อนัเลยนะ ือี้...อีหนึ่เือนะมีานเทศาลริสมาส์ แล้วมรมอเรา้อแสละร พี่เลยอยาให้เราสอนมาเป็นัวหลัหน่อยน่ะ”
“ัวหลั? เราะเล่นเรื่ออะไรันเหรอรับ?” ยูฮยอนถาม้วยวามสสัย นั่นทำเอาเยอ้อีนิ้วอย่าพอใและี้หน้ายูฮยอนพร้อมรอยยิ้ม
“นั่นเป็นำถามที่ี เพราะพี่เอ็ไม่รู้เหมือนัน”
ำอบที่ทำเอารุ่นน้อทั้สอ้ออไปามๆัน เยอมอรุ่นน้อทั้สอน่อนะออทั้สออีรั้และยิ้มอย่าไม่ใส่ใในสิ่ที่ัวเอพู
“เอาน่า! ไปมรมันเถอะ เี๋ยวเรา็รู้เอแหละว่าะแสอะไรัน ไปๆๆ ไปเปลี่ยนุันไ้แล้ว แล้วพี่ะรอรนี้นะ๊ะน้อรยออุที่รั”
เยอว่าพร้อมทั้ี้นรยออุไปเบาๆ นั่นทำเอานโนระทำ้อหันไปแยเี้ยวใส่ เยอเอ็ยิ้มและโบมือให้ับนน่ารัทันที นอะไรหน้าา็ี แ่อบทำอะไรบ้าๆบอๆ รยออุอยาะบ้าาย
มรมหรรม
ฮยอแและทเฮำลัทำุ้ี้็อโแลิพที่รูสั่ให้ทำอยู่้วยัน ฮยอแที่ทำส่วนผสมเสร็แล้ว็ึถาออมา ัารเอาส่วนผสมที่พร้อมแล้วหยอลถา ฮยอแวามันเป็นัวอัษรและมอู้วยรอยยิ้ม ทเฮมอที่ถาอฮยอแและเบ้ปา
“ป๊าฮันเหรอ? เ้า็อยาทำให้อาฮันบ้าอ่ะ”
“แ่เฮทำให้อาบอมแล้วไม่ใ่เหรอ? นี่ไ เห็นเียนว่าอาบอม้วยแหน่ะ”
“อ๊ะ! แอบูอนอื่น ฮยอนิสัยไม่ี”
“เฮ็แอบูอเ้าเหมือนันแหละ ว่าแ่...เฮอบอาบอมเหรอ?”
“ป..เปล่าะหน่อย”
“ไม่เห็นเป็นไรเลย อบอาบอม็ไม่เห็นแปล”
“เี๋ยวมินะโรธเอาน่ะสิ”
“อ๊ะ! พูแบบนี้แสว่าอบอาบอมริๆใ่ไหม?”
ทันทีที่ำถามนั้นออมาาปาเพื่อนสนิท นที่ำลัวาุ้ี้ลในถา็หันไปีฮยอแเบาๆและไล่วามินั้นออาหัวฮยอแ ภาพอนน่ารัทั้สอนที่หยอันอยู่ทำเอาสาวๆที่อยู่ในห้อเียวัน้อมออย่าเอ็นู นอะไรหน้าหวานไม่พอ ยัน่ารัะนพวเธอยัอที่ะอมยิ้มามไม่ไ้
หลัาที่ทะเลาะันไปยหนึ่แล้ว ุ้ี้ที่ถูนำไปอบ็เสร็เรียบร้อย ฮยอแเอาล่อที่พมาาบ้านออมาาระเป๋าและัารวาุ้ี้อัวเอลในล่อนั้น ทเฮเอ็เ่นัน ใบหน้าที่ัารเอาุ้ี้ลล่ออทเฮอยู่ในสายาอฮยอแลอ ใบหน้าที่ำลัิว่า หาอาบอมรับไปแล้วมว่ามันอร่อยะีไม่น้อย ฮยอแ้มมอหน้าเพื่อนสนิท่อนะเอ่ยแว
“ำลันึถึหน้าอาบอมอยู่เหรอ?”
“บ..บ้าสิ ไม่ใ่ะหน่อย”
“ิๆ ปิเ้าไม่ไ้หรอ อบ็บอว่าอบสิ”
“็...เ้าลัวมินโรธนี่นา เ้าเยสัาับมินไว้ว่าะไม่อบอาบอม”
“ริเหรอ? ั้น็แย่เลยสิ อบแ่บอไม่ไ้”
“ไม่หรอ..เ้าับอาบอมมีวามลับที่บอใรไม่ไ้”
“หืม? อะไรเหรอๆ เ้าอยารู้”
“็บอแล้วไว่าบอไม่ไ้ ฮยอไม่มีทาไ้รู้หรอ แบร่!”
“เอะ! ไม่รู้็ไ้ เฮี้ืะมั”
“ไม่ไ้ี้ืะหน่อย!”
“ี้ืๆๆๆๆ”
“ฮยออ่ะ!!”
ทเฮและฮยอแวิ่ไล่ีันไปทั่วห้อมรม เสียหัวเราะอทัู้่ทำให้ทุน้อมอ้วยวามเอ็นู ทำไม่าน่ารัเินายไ้ถึนานี้นะ ฮยอแหยุวิ่และหยิบโทรศัพท์ึ้นมาูเมื่อมันสั่นน้อยๆในระเป๋าาเอัวเอ
“อ๊ะ! ป๊ามารับแล้วล่ะ”
“ะลับเลยเหรอ?”
“อื้ม! เอันพรุ่นี้นะ อ๊ะ! แล้ว็นะ...อให้อาบอมรัเฮเยอะๆเลย”
“ฮยออ่ะ! อ๊ะ...แ่อย่าบอมินนะ”
“อื้ม! เรื่อนี้เป็นวามลับอเราสอน เ้าไม่บอมินหรือใรหรอ ไปนะ!”
ฮยอแโบมือลาทเฮและเินไปหยิบระเป๋าับล่อุ้ี้ิมือออไป ฮยอแวิ่ออไปที่หน้าประูโรเรียน แลมโบินีสีำทีุ่้นาอรออยู่พร้อมับร่าอป๊านหล่อที่ยืนพิรถ สวมแว่นำูเป็นหนุ่มหล่อึ้นมาทันที ฮยอแยิ้มและวิ่เ้าไปหาอีนและอเ้าเ็มรั
“ป๊า๋า!”
“อออ้อนเียวนะ เป็นไรับ? เรียนหนัไหม หืม?”
“็นิหน่อย ฮยอทำุ้ี้มาให้ป๊า้วยนะ”
“ริเหรอ? ไหน..อป๊าิมสัอันสิรับว่าะอร่อยนาไหน”
“ไว้ถึบ้าน่อน...ฮยอะป้อนป๊า้วยปาฮยอเลย”
“...เ็นนี้นี่น่าับี้นริๆ”
“ิๆๆ ลับบ้านันเถอะฮะ”
ฮยอแว่าหลัาที่เอนเป็นพ่อบีบมูรั้นนแ ฮันยอยิ้มและเปิประูให้ับลูายนน่ารั ฮยอแึ้นไปนั่บนรถและมอูฮันยอที่เินไปที่ฝั่นับ รถันหรู่อยๆแล่นออไปาบริเวหน้าโรเรียน มุ่หน้าไปยับ้านหลัให่ที่รออยู่
เมื่อรถันามเ้าอที่ลานอรถ ฮันยอ็มอไปยัร่าเล็้าๆที่หลับมาลอทา ฮันยอโน้มายลไปหอมแ้มอีนอย่าแรนฮยอแ้อื่น มือบายี้าเบาๆและมอไปรอบๆ็พบว่าอนนี้อยู่ในบริเวบ้านแล้ว ฮยอแมอนเป็นพ่อที่โน้มายลมาหา่อนะอออีน
“ป๊าแล้ฮยอทำไม?”
“็ฮยอไม่ื่นนี่รับ นอนหลับอนนี้เี๋ยว็ปวหัวเอานะ”
“็ฮยอ่วนี่นา ไม่นอนแล้ว็ไ้ ไปทานุี้ันเถอะฮะ”
ฮยอแว่าอย่าลิโลและปลเบลออาัว่อนะหยิบระเป๋านัเรียนและล่อุ้ี้หลัรถมาถือและวิ่เ้าบ้าน ฮันยอที่ยัอยู่ในรถมอามเ้าลูายัวแสบที่หนีเ้าบ้านไป่อนะเินามไปอย่าใเย็น ฮันยอเินึ้นไปบนบ้าน รไปยัห้อนอนที่ฮยอแวิ่เ้าไปหลัไวๆ ฮันยอถอแว่นำวาบนโ๊ะทำาน ถอเสื้อสูทวาลบนพนัโฟาและปลเนไทออาอ ปลระุมเสื้อสอเม็บนออและทิ้ายลบนโฟา ฮยอแที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็็ถือล่อุ้ี้มาหาฮันยอและนั่ลร่อมัอนเป็นพ่อโยหันหน้าเ้าหาอีน
“ฮยอทำรั้แรนะ ไม่รู้ะอร่อยหรือเปล่า”
“ถ้าอร่อยป๊าะูบหนึ่ที”
“แล้วถ้าไม่อร่อยล่ะ”
“ถ้าไม่อร่อยป๊าะัอฮยอหนึ่ที”
“ื้อออ ป๊าเ้าเล่ห์เอาแ่ใะมัเลย”
“ฮะๆๆ ไหน..ให้ป๊าิมสิรับ”
ฮยอแพยัหน้ารัวเร็วและเปิล่อ หยิบุ้ี้ที่เป็นัว H ึ้นมา าบปลาย้าหนึ่ไว้ในปา ับไหล่ว้าอนเป็นพ่อและโน้มายเ้าไปหา สุ่้ี้ในปาให้อีนัิน ฮันยอ้อมอเ้าไปในวาสวยและัุ้ี้ที่แะริมฝีปาเ้าไปำโ ริมฝีปาสัมผัสันเบาๆ ฮยอแินในส่วนที่เหลืออยู่่อนะมอฮันยอที่ำลัินมันเ่นัน
“อร่อยไหมฮะ?”
“อยารู้ำอบเหรอ?”
ฮันยอถามพร้อมทั้ลูบใบหน้าหวาน ฮยอแพยัหน้าอย่าื่นเ้น ฮันยอโอบเอวบาไว้และพลิายร่าเล็ลไปับโฟาัวให่ ้มลมอบูบที่แสนเร่าร้อนให้ับอีน สอลิ้นร้อนเี่ยววัันในโพรปา มือเล็โอบรอบอนเป็นพ่อและมอูใบหน้าหล่อที่ผละออ้าๆ้วยใบหน้าที่แ่ำ
“อร่อยที่สุในโลเลยรับ”
“ั้นินแล้วูบฮยออีนะ”
“ไ้เลยรับผม”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เฮะฮยอมีวามลับันะแล้ว
ู่ป๊าฮันับน้อฮยอนี่ะสวีทันไปไหนะ ><
อโทษที่หายไปนานน้าาาา
พอีลับบ้าน ไม่ไ้อัพเลย T^T
อย่าเพิ่ทิ้เ้านะะ
ิามอน่อไปน้าาา
ความคิดเห็น