คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CH.4
แบอมมอน้อายัวเล็ที่ำลัล่ำลาเพื่อนๆอเาไม่ไล
ยูยอมที่เพิ่มาเินเ้ามาหาเาและวามือบนไหล่อพี่ายเบาๆ
แบอมหันไปมอและเอ่ยถาม้วยวามแปลใ
“มาสายนะมึ”
“เมื่อืนเล่นเมึไปหน่อยน่ะพี่
ว่าแ่..ทำไมถึไม่เ้าไปหาแบมแบมล่ะ”
“ไม่รู้ว่ะ
ทำใไม่ไ้มั้ ้อาันอีแล้ว”
ยูยอมมอหน้ารุ่นพี่ที่เาเารพราวับพี่ายแท้ๆ
เาไม่เยเ้าใหัวใอนๆนี้เลย แบอมเอ็ไม่เยเอ่ยปาบอออะไรใรสัเท่าไหร่
แม้แ่เรื่ออแบมแบม ถ้ามาร์ไม่ะยั้นะยอถาม เา็ไม่เอ่ยปาบอใรเ็า
และแน่นอน..เรื่ออินยอ็เ่นัน
“พี่แบอม
ผมถามอะไรหน่อยไ้ไหม”
“อะไร”
“..ับพี่ินยอน่ะ
พี่ิะทำอะไรันแน่”
“แล้วมึอยารู้ไปทำไมวะ”
“ผม็แ่สสารเา
เมื่อวานเารอพี่ทั้วันเลยนะ”
“..ใรใ้ให้รอล่ะ
ู็บอแล้วว่าไม่ไปเรียน”
“พี่แบอม
ถ้าไม่ิะอบเาริๆ็อย่าทำให้เาเ็บเล่นๆแบบนี้เลย”
แบอมหันไปมอน้อายัวโ้าาย
เาระาอเสื้อยูยอมที่เอาแ่พูเรื่อไม่เ้าหู
ยูยอมไม่รั้และปล่อยให้อีนระาอเสื้อ
แบอม้อมอเ้าไปในวาอยูยอมและเอ่ย้วยเสียแ็ร้าว
“ูะทำอะไรมัน็เรื่ออู
มึอย่าสะเออะ”
แบอมผลัอีนและเินเ้าไปหาแบมแบมที่ำลัมอมาทาเา
ยูยอมมอามอีนและสบาับมาร์ที่ำลัมอมาทานี้เ่นัน
เาระับอเสื้อให้เรียบร้อยและเินไปหาแบมแบมพร้อมรอยยิ้ม
แบมแบมสวมอยูยอมและเอ่ย้วยใบหน้าน่ารั
“้อห่าันอีแล้ว
ลับมาเอันราวหน้าอย่าัวโมาว่านี้นะ ันโไม่ทันแล้ว”
“่วยไม่ไ้นี่นา
นมันหล่อ็้อโไว”
“ยูยอม! พี่แบอมูสิ
ยูยอมบอว่าแบมไม่หล่อ”
“็ริอมันนี่นา
แบมน่ะไม่หล่อ แ่น่ารัสุๆเลย”
น้ำเสียริัและแววาที่อ่อนโยนทำให้ใบหน้าอแบมแบมแ่ำ
นัวเล็้มหน้าุ
แบอม้มมออีนแ่ลับถูแบมแบมผลัออเบาๆพร้อมเยหน้า่อว่า้วยน้ำเสียน่ารั
“ไม่้อเลยพี่แบอมอ่ะ
อบแล้แบมลอเลย”
“พี่พูเรื่อริ่าหา”
“ื้ออ
พอแล้ว อแบมอหน่อยไ้ไหม แบม้อไปแล้วนะ”
“ไ้สิ”
แบอมอ้าแนและสวมออีนแน่น
ใบหน้าหวานลับอว้าอัวเอพร้อมบใบหน้าหล่อลับไหล่แบออีน
แบอมลูบหัวอีนเบาๆ เาสูลมหายใเ้าปอและเอ่ยเสียสั่น้าหูแบมแบม
“พี่รัแบมนะรับ”
“แบม็รัพี่แบอม”
แบมแบมผละอ้อมออบอุ่นออีนและโบมือให้ทั้สี่นพร้อมรอยยิ้ม
ทั้สี่นมอามแบมแบมนลับสายา
แ็สันหันมาหาทุนและเอ่ยถาม้วยน้ำเสียร่าเริ
“ไปหาอะไรินัน! ูหิวะายแล้วเนี่ย”
“ูอัวนะ”
“ทำไมวะแบอม”
มาร์เอ่ยถามและมอหน้าแบอมที่ำลัโทรศัพท์
แบอมเ็บโทรศัพท์ในมือเ้าระเป๋าและมอหน้าเพื่อนสนิทัวเล็
เาวามือลบนหัวอมาร์และเอ่ยเสียเ้าเล่ห์
“พอีูมีธุระับอเล่นนิหน่อย
ไว้เอันวันันทร์นะ”
แบอมโบมือลาและเินออไปาลุ่ม
ยูยอมมอามแบอมและเ้าใวามหมายนั้นี มาร์แอบมอยูยอมและถอนหายใออมาเบาๆ
แ็สันหันมาหาทั้สอและเอ่ยถาม
“เอาไีเรา
มึอยาไปไหนป่ะมาร์”
“ไปไหน็ไ้
ามใมึเลย”
“แล้วมึล่ะยูยอม”
“ผม..็แล้วแ่พี่”
มาร์แอบยิ้มย่อในใ
อย่าน้อยยูยอม็เลือที่ะอยู่ ไม่ามออไป ยูยอมเหลือบมอมาร์และมอามแบอมที่เินไปไลนแทบมอไม่เห็นแล้ว
บ้านินยอ
“ินยอ! ไ้เวลาอาหารเ้าแล้วนะลู
รีบลมาินนะ พ่อับแม่ออไปทำาน่อนนะลู”
ไม่มีเสียใอบลับเสียอหิวัยลานทีู่ใี
ินยอนั่อยู่้าหน้า่า ในมือมีนระาษที่แบอมให้มาเมื่อวัน่อน ินยอวามันล้าายและยเ่าึ้นมาอ
วันนี้เป็นวันที่แบมแบมลับประเทศไทย
ที่เารู้็เพราะเมื่อวานยูยอมมาบอเาว่าที่แบอมพาแบมแบมไปเที่ยวเพราะวันนี้แบมแบม้อลับแล้ว
ินยอยับแว่นาและมอลไป้านล่า รถอพ่อแม่ับออไปและแทนที่้วยรถยน์สีำยี่ห้อหรูไมุ่้นา
แ่ร่าหนาที่้าวลมาารถลับุ้นานินยอ้อสะุ้โหย
...แบอม...
มือหนาึแว่นาำออารอบหน้า
เามอเ้ามาในบ้านและเยหน้ามอที่ั้นบน
ินยอที่ยืนนิ่อยู่ริมหน้า่าทำให้เา้อระุยิ้ม
เาเหน็บแว่นาไว้ที่อเสื้อและะโนถามอีน
“ไม่ิะเปิประู้อนรับันหน่อยเหรอ?”
“อ...เอ่อ..รอแปบนึนะ”
ินยอเินลาบ้าน้วยวามมึน
เาไม่เ้าใ...ทำไมแบอมถึมาอยู่ที่นี่ ทำไมแบอมมาบ้านเาถู และแบอมมาทำอะไร
ในหัวมีแ่ำถาม แ่ในวามสสัยนั้น็พาเามาถึหน้าประูบ้าน
ประูรั้วไม้สีาวถูเปิออ แบอมมอหน้าินยอและระุยิ้มอย่าร้ายา
“ีใที่ันมาหานานี้เลยเหรอ?”
“..ทำไมมาอยู่นี่ไ้”
“ับรถมาไ”
“หมายถึ..มาถูไ้ไ”
“หึ..าระหาที่อยู่อนายไม่ใ่เรื่อยาสำหรับทายาทนัธุริที่เป็นผู้สนับสนุนรายให่อโรเรียนนะ”
“อ่า..นั่นสินะ”
“อเ้าไปไ้ไหม?”
“เอ่อ..ไ้สิ”
ินยอเปิประูออว้า้อนรับแที่มาเยือนแ่เ้า
แบอมเินเ้าไปในบ้านและทิ้ัวลบนโฟาัวให่
เามอหน้าินยอที่ยืนนิ่อยู่หน้าประูบ้าน แบอมระุยิ้มและเอ่ยเสียปนำ
“หึๆ..ะื่นเ้นอะไร
แ่มาหาที่บ้านเอนะ แล้วนี่..นายิน้าวรึยั”
“ยัเลย..แ่แม่ันทำอาหารไว้ให้แล้ว”
“อันิน้วยไ้ไหม?”
“แ่..อาหารบ้านันไม่มีอะไรพิเศษนะ”
“พิเศษเพราะินับนายในเ้าวันหยุนี่ไล่ะ”
ำพูหยอล้อที่ทำเอาใบหน้าหวานแ่าน
ินยอลนลานทำอะไรไม่ถู เาเินไปที่รัวและูว่าอาหารเ้าวันนี้มีอะไรบ้า
แบอมเินามเ้าไปและหยุนิ่ที่้านหลัอินยอ
ินยอยหม้อแิมิออมาและสะุ้เมื่อเออีนอยู่้านหลั
น้ำแในหม้อระอและหใส่ัวอีน แบอมสะุ้และร้อเสียัลั่น
“เห้ย!! ทำบ้าอะไรอนายน่ะ!!”
“..็ใรใ้ให้นายมายืนรนี้ล่ะ!!”
“เฮ้อ..ริๆเลย!!”
แบอมสบถอย่าหัวเสียและถอเสื้อออาัว
หน้าท้อที่เ็มไป้วยมัล้ามแไปทั้บริเวเพราะวามร้อนาแ
ินยอมออีนและวาหม้อลบนโ๊ะ่อนะหยิบเสื้อมาาแบอม เาเอาเสื้ออแบอมไปแ่ผัฟอและลับมาพร้อมับถัน้ำและผ้าสะอา
“ันะเ็ให้”
“ไม่้อ..อผ้าเ็ัวับาเสััว็พอ
ันะอาบน้ำ”
“อ่า..็ไ้”
แบอมเินเ้าไปในห้อน้ำและปิประูเสียั
ินยอสะุ้และมอูราบสปรที่เลอะพื้น เาัารทำวามสะอาพื้นบ้านที่เ็มไป้วยน้ำแสีส้ม
ินยอไ้ยินเสียเปิประูห้อน้ำ
แบอมเินออมาพร้อมผ้าเ็ัวผืนเียวที่าเอว
เา้อมอใบหน้าหล่อที่ผมลู่ไปับหน้า้วยวามใ
“ไหนล่ะาเ”
“อ...เอ่อ..ยัไม่ไ้ไปเอาให้”
“ให้ายสิ
ันอยาไ้าเ!”
“ั้นรอแปบนึ”
ินยอเินเ้าไปในห้ออพ่อแม่และรื้อหาาเอพ่อมาให้อีน
แบอมเินามเ้าไปและพิัวับรอบประู เามอึ้นไปที่ั้นบน่อนะเินึ้นไป
ินยอที่หาาเมาไ้แล้วมอหานัวให่แ่ไม่เอ
เสียเปิประู้านบนทำให้เา้อรีบึ้นไปเพื่อะห้ามไม่ให้อีนเ้าไป
แ่็ไม่ทัน...
“แบอม!!”
“ห้อนายนี่ธรรมาะมั”
แบอมมอไปรอบๆห้อและทิ้ายนั่ลบนเียนา
3.5 ฟุออีน
ินยอเินไปที่โ๊ะเียนหนัสือและว่ำปิทินไว้่อนะยื่นาเให้นัวให่ว่า
“อ่ะ...าเอพ่อัน
ะให่พอีัวนาย”
“เียนายเล็ะมั
ห้อ็แบ”
“ทำไไ้..พื้นที่มันมีำันี่นา”
“ห้อนายน่ะเท่าเียที่บ้านันเลยนะ
แ่แบบนี้็ี”
แบอมว่าและหยิบาเมาามือบา
โยนมันทิ้ไม่ใยี่อนะยับเ้าไปใล้อีน
ินยอมอหน้านัวให่และยับไปไหนไม่ไ้เพราะ้านหลัือโ๊ะหนัสือ
แบอมวามือบนโ๊ะและยื่นหน้าเ้าไปใล้อีน เาึเอวบาเ้ามาแนบายและยยิ้มราวับปีศาร้าย
“เวลามีอะไรันมันเร้าใี”
“ะบ้ารึไแบอม!!”
ินยอันออีนเ็มแรนแบอมถลาไป้านหลัหลาย้าว
เาหอบหายใราวับวิ่มาเป็นสิบิโลเมร
ินยอหยิบาเึ้นมาาพื้นและยื่นให้อีนพร้อมเอ่ยเสียั
“ใส่าเแล้วลไปทาน้าวไ้แล้ว!!”
ินยอเินออไปาห้อและปิประูเสียั
แบอมมอามและยยิ้มอย่าพอใ เาสวมใส่าเและสะุเ้าับปิทินที่ว่ำอยู่
เายมันึ้นมาูและะัลมหายใไปเพียรู่
เามอูโน้เล็ๆบนวันที่้วยแววานิ่เย ้าๆปิทินเป็นนระาษสีมพูที่เาให้ินยอไปเมื่อวัน่อน
แบอมวามันลพร้อมปิทิน่อนะเินลไปั้นล่า
ินยอเรียมานและอาหารไว้เรียบร้อย
แบอมนั่ลบนเ้าอี้และมอูอาหารรหน้า
เาเยหน้ามอินยอที่ำลัั้าว่อนะเท้าาบนโ๊ะและเอ่ยบออีน
“ันอยาินเมนูเมื่อวาน”
“อะไรนะ?”
“เมื่อวานไ
ที่นายทำ้าวล่อให้ัน ันอยาินเมนูเมื่อวาน”
“ะบ้าหรือไแบอม! ับ้าว็มีพร้อมแล้ว
อีอย่าอพวนั้นมันหมไปแล้ว”
“นายทำยัไับมัน”
“...ทิ้”
ำพูที่แผ่วเบาและน้ำเสียที่ราวับเ็บปวทำให้แบอมระุยิ้ม
เาหยิบ้าวมาาินยอและินมัน
ินยอมอหน้าผู้ายที่นั่อยู่ฝั่ร้าม้วยวามแปลใ
ินยอวาาน้าวอัวเอลบนโ๊ะและเอ่ยถามอีน
“นาย..ไปส่แบมแบมแล้วเหรอ?”
“อืม”
“ะิถึแบมแบมน่าูเลยใ่ไหม..”
แบอมะัและวาาน้าวลเสียั
ินยอหลบาและเอาแ่้มหน้า แบอมยน้ำึ้นมาื่ม่อนะระแทแ้วลเสียั
ินยอเยหน้ามออีนอย่าล้าๆลัวๆ
แบอม้อมอเา้วยแววาแ็ร้าว่อนะเอ่ยเสียแ็
“เลิถามถึแบมแบมสัทีไ้ไหม
มันน่ารำา”
“็..ันเป็นห่ว”
“ทำหน้าที่อนายไปเถอะ
หน้าที่นายือทำให้ันอบ ไม่ใ่ถามถึนที่ันรั”
ำว่า
“นที่ันรั” ราวับเ็มพันเล่มที่ทิ่มแทออินยอ
วามรู้สึาั้แ่ปลายนิ้วมือไปนถึนิ้วเท้าทำเอาเาไ้แ่ยยิ้มแห้ๆ
ินยอยาน้าวึ้นมาถือและเอ่ยเสียสั่น
“น..นั่นสินะ
ัน้อทำให้นายอบัน ไม่ใ่..ถามถึนอื่น”
“รู้็ีแล้ว
รีบๆิน้าวะ”
ินยอไ้แ่พยัหน้าและิน้าวเียบๆ
น้ำาที่เอ่อล้นออมาทำเอาเา้อถอแว่นาออ มือบายึ้นปาน้ำา้ำแล้ว้ำเล่าแ่น้ำา็ไม่หยุไหล
เสียสะอื้นเล็ๆทำให้แบอม้อเหลือบมอ
ใบหน้าหวานับน้ำาที่ไหลรินทำเอาแบอม้อะั
น่าย่ำยีะมั...
ในใอแบอมมีเพียำนี้
เาอบน้ำาอินยอ น้ำาที่ไหลลบนแ้มาวเนียนและหยลบนโ๊ะนั่นทำเอาแบอมระุยิ้ม
เาลุออาที่นั่ เินไป้อนหลัินยอและเอ่ยเสียแผ่วที่้าหู
“ิะรััน
้อเสียน้ำาให้ันเยอะๆ เ้าใไหมินยอ”
“ฮึ...ันไม่ยอมแพ้หรอ..่อให้นาย...ะมีใรมามาย็าม”
“หึหึ
นายพูเอนะินยอ แล้วอย่าหาว่าันใร้ายล่ะ”
ราวับเป็นำท้าทายในวามิอแบอม
รอยยิ้มร้ายปราบนหน้าหล่อ
เาิะทำอะไรสนุๆที่เรียน้ำาที่เาอบนี้ไ้แล้วสิ
-------------------------------------------------
อัพแล้ว้าาาา หายไปหลายวันเลย 555555
ยอมรับผิเลย่ะเพราะันไปสัพับวับี้เียและธุระเยอะละเินน
มาถึอนนี้ พี่บีอเรา็ยัเลวเหมือนเิม...
เมื่อไหร่พี่บีะอบนยอ เอ๊ะ? หรือนยอะเลิอบพี่บี่อนน้าาา
5555555 มาลุ้นอน่อไปีว่าเนอะ
ฝาิามและิม้วยนะะ ^^
ความคิดเห็น