คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CH.2
เ้าวันใหม่
ินยอนั่มอหน้าัวเอผ่านระ้วยวามรู้สึที่แปลไป
เา้อใส่อนแทเลนส์เพราะแว่นที่แไปเมื่อืน
เาถอนหายใและออไปาบ้านพร้อมะไปเรียนในเ้าวันนี้ วันนี้ินยอ้อไปโรเรียนนเียวเพราะยอแมีเวรยืนหน้าประูในอนเ้า
ในมืออเามี้าวล่ออยู่หนึ่ล่อ เาไม่รู้ว่าทำไม้อทำ
แ่ในเมื่อสัาับเ็นนั้นแล้ว เาไม่อบผิสัาเสีย้วยสิ
“อรุสวัสิ์!”
“..ยูยอม”
“ว้าวว
พอไม่ใส่แว่นแล้วน่ารัึ้นเป็นอเลยแฮะ แบบนี้ผมลัวหลุมรัพี่ริๆเลย”
“พูอะไรอนาย”
ยูยอมส่ยิ้มให้อีนและเินเ้าไปในโรเรียนพร้อมัน
ยอแมอินยอที่เินเ้ามาพร้อมยูยอม้วยท่าทาแปลใ
ินยอส่ยิ้มให้เพื่อนและเอ่ยบออีน
“ันไปรอที่ห้อนะ”
“อื้อ
เสร็านแล้วะรีบามไปนะ”
“ทำไมพี่ไม่สมัระรรมารนัเรียนล่ะรับ”
ยูยอมเอ่ยถามินยอที่เินนำหน้าไปไล
เา้าวเท้าไวๆให้ทันอีนและส่ยิ้มให้ราวับวนประสาท
ินยอยื่น้าวล่อให้ยูยอม่อนะเอ่ย้วยท่าทาเย็นา
“เรื่ออัน
เอาไปะ ันทำให้แล้ว แยันรนี้นะ”
ินยอปล่อย้าวล่อให้ยูยอมและเินึ้นึปีสาม
ยูยอมมอล่อ้าวในมือและยิ้มออมา เาเินแยไปที่ห้อพัส่วนัวอแ๊
เาเินเ้าไปและส่ยิ้มให้พี่ๆทั้สาม
ยูยอมวาล่อ้าวลบนโ๊ะและทิ้ัวนั่ลบนโฟา
“้าวล่อ?
เี๋ยวนี้พ้าวล่อเหรอวะ?” แ็สันเอ่ยถามและหยิบ้าวล่อนั้นึ้นมาู
ยูยอมึมันลับมาและยยิ้ม
“พี่ินยอทำให้น่ะ”
ำพูอยูยอมทำเอาแบอมที่ำลัอ่านหนัสือาร์ูนะั
มาร์ึหูฟัออาหูและมอหน้ายูยอมอย่าแปลใ
น้อเล็อลุ่มยยิ้มว้าและวา้าวล่อลบนโ๊ะัเิม
“เมื่อวานผมเอา้าวล่ออาฮยอนที่ทำให้พี่แบอมไปินับพี่ินยอ
แล้วผมบอว่ามันไม่อร่อย อยาินฝีมือพี่เา พี่เา็เลยทำมาให้น่ะสิรับ”
“ล้ำเส้นันหรือไยูยอม”
เสียทุ้มอแบอมเอ่ยออมาโยที่สายาไม่ไ้ละออาหนัสือาร์ูน
ยูยอมระุยิ้มเพียเล็น้อยและเอ่ยถาม้วยน้ำเสียร่าเริ
“ล้ำเส้นอะไรันรับพี่แบอม
พี่ินยอ็แ่ทำ้าวล่อให้ผม”
“แ่หมอนั่นเป็นอเล่นอัน
และนาย็น่าะรู้ีว่าันไม่อบใ้อเล่นร่วมับใร”
บรรยาาศมาุทำให้แ็สัน้อถอนหายใ
มาร์ลุออาที่นั่และึยูยอมออไปาที่รนั้น
เาผลัยูยอมและถอนหายใ่อนะเอ่ยถาม
“นายิะทำอะไร”
“ผมไม่ไ้ทำอะไร”
“อย่าทำให้ลุ่มอเรา้อบั่นทอนเพราะเรื่อนี้ไ้ไหม
ันอร้อ”
“ผมไม่ไ้ทำอะไร
ผมแ่อยาสนิทับพี่ินยอ”
“ันมอานายัน็ูออแล้วยูยอม
อย่าิะทำอะไรโ่ๆ”
ยูยอมมอหน้ามาร์้วยท่าทาเยา แววาอยูยอมทำให้มาร์รู้ีว่าเ็นนี้ไม่มีทายอมแพ้่ายๆ
เาถอนหายใและระาอเสื้ออนัวโว่า
“ันไม่มีวันยอมเสียเพื่อนและน้อเพราะเรื่อนี้หรอนะ
ถือว่าันอร้อ”
แววาอมาร์ไหววูบเพียรู่่อนะลับมาแ็ร้าว
ยูยอมมอามอีนที่เินลับเ้าไปในห้อ่อนะถอนหายใและเินามเ้าไป
เาหยิบระเป๋าเป้ออมาและเอ่ยบอแบอมเสียแผ่ว
“้าวล่อนั่นผมยให้พี่แบอมละัน
ผมไปเรียน่อนนะรับ”
แบอมมอามยูยอมที่เินออไปาห้อ
เาหยิบ้าวล่อึ้นมาูและวามันลที่เิม
แบอมลุออาเ้าอี้และเินออไปาห้อเ่นัน
แ็สันไ้แ่ถอนหายใพร้อมๆับมาร์
เาสอนไม่รู้ว่ามันะมีอะไรเปลี่ยนไปหรือเปล่า
แบอมเินึ้นึปีสามไป้วยท่าทาเย็นา
วามน่า้นหาอเาทำให้ใรหลายนหลใหล
ไหนะานะทาบ้านที่รวยเสียนแทบะื้อประเทศไ้ทำให้เาเป็นที่น่าสนใ
แบอมเินผ่านห้อบีและหยุะั เาเินย้อนลับไปและเินเ้าไปในห้อ
รไปยัโ๊ะอินยอและยอแ เาทุบโ๊ะเสียนเสียัลั่น
ินยอสะุ้และเยหน้ามออีน ินยอที่แบอมเอเมื่อวัน่อนหายไปแล้ว
นๆนี้ือินยอที่ไร้ึ่แว่นาหนาเอะและน่ารัว่าเมื่อวานเท่าัว
“ม..มีธุระอะไรเหรอ”
“ใรอนุาให้นายลับ่อน”
“...อโทษ”
“เที่ยนี้ไปหาันที่ห้อเ็บอเ่าหลัึิรรม
ไม่มาันะเล่นานนายให้หนั”
แบอมว่าและเินออไป
ินยอไ้แ่นั่นิ่และถอนหายใออมาอย่าโล่อ
ยอแอเพื่อนและลูบหัวอย่าปลอบใ ท่าทานั้นไม่ว่าใรเห็น็้อใลัว
ทั้แววาทีุ่ันและำพูที่แสนเย็นา
ินยอหลุมรัผู้ายพรร์นั้นลไ้ยัไัน...
“ินยอ..นายะอยู่นิ่ๆแบบนี้ไม่ไ้นะ”
“ันะทำอะไรไ้ล่ะยอแ
ันไม่รู้ะเอาอะไรไปทำให้แบอมอบัน ันิไม่ออ”
“นายบอันว่าแบอมอบนแบบไหนนะ”
“าที่เยเห็นนที่เาว็้อเ็ี่
แ่เมื่อวานที่าน...น่ารั”
“อ่า...ั้นเหรอ?
ั้นมาพยายามันนะินยอ”
“ยัไ?”
ยอแไม่อบไ้แ่ยิ้มให้ับเพื่อนอัวเอ
ินยอมอหน้ายอแและไ้แ่มวิ้ว สายาอยอแเปลี่ยนไป
เาเริ่มะไม่ไว้ใยอแเสียแล้วสิ
พัเที่ย
แบอมนั่รอินยออยู่ในห้อเียบๆ
บนโ๊ะรหน้ามี้าวล่อที่ยูยอมวาไว้และนระาษนับสิบัว
ามเหลือบมอประูห้อที่่อยๆเปิอออย่า้าๆ
ร่าบาที่ปรา่อหน้าทำให้เาะัลมหายใไปรู่หนึ่
ินยอที่เปลี่ยนทรผมาเรียบเยเป็นหยัศูเป็นลื่น
ใบหน้าอมมพูเพราะแหรือเพราะเรื่อสำอาแบอม็ไม่แน่ใ ระุมเสื้อนัเรียนปลออาอเม็หนึ่
ินยอเินเ้าไปหยุอยู่รหน้าแบอมและเอ่ยเสียหวาน
“ันมาแล้ว”
“นั่สิ”
ินยอนั่ลบนเ้าอี้ฝั่ร้ามับแบอม
นระาษสีฟ้าถูวาลบนโ๊ะ ินยอหยิบมันึ้นมาูและมออย่าแปลใ
แบอมมอหน้าินยอและเอ่ยบอเสียเ้ม
“นบินไ้น่ะ
ลอึหัวับหาออพร้อมันสิ”
ินยอมอหน้าแบอม่อนะับที่ส่วนหัวและหาอนระาษ
เาึมันออ้าๆ นระาษในมือ็ระพือปีราวับำลับิน
ินยอยิ้มและหันไปมอหน้าแบอม สายามที่้อมอมาทำเอาเา้อะั
“เอ่อ..มัน็น่ารัีนะ”
“หึ..แ่พับ่อน้าับ้อน
หลายั้นอนแ่็น่าท้าทายี”
“เหมือนนายเลย..”
ินยอเอ่ยเสียแผ่วแ่แบอมลับไ้ยินมัน
ินยอวานระาษลบนโ๊ะและเหลือบไปเห็นล่อ้าวอัวเอ
เาหยิบมันึ้นมาและเอ่ยถามแบอมอย่าแปลใ
“ทำไม้าวล่อที่ันทำให้ยูยอมถึมาอยู่นี่”
“หมอนั่นให้ันมา
ทำไมเหรอ? พิเศษมารึไถึะอยู่ับันไม่ไ้”
“..เปล่าะหน่อย
ทำไมะ้อมีอะไรพิเศษ”
“นึว่ายอมแพ้าันแล้วเปลี่ยนเป้าหมายเป็นไอ้ยูยอมแล้วะอี”
ินยอเผลอบีบล่อ้าวในมือเมื่ออีนูถูหัวใอเา
ินยอวาล่อ้าวลบนโ๊ะและลั้นหายใ่อนะถอนหายใออมาแรๆ
เาหันไปมอแบอมและเอ่ยถาม
“เรียันมาที่นี่มีอะไรหรือเปล่า”
“ไม่อยาอยู่ับันสอ่อสอเหรอ?”
“...อยาสิ
แ่ถ้าะเรียมาเพื่อทำให้ันเ็บ ันอร้อล่ะ..อย่าทำไ้ไหม”
“ันมีสิทธิ์ทำอะไร็ไ้ไม่ใ่เหรอ?
หน้าที่นายือทำให้ันหลรันะปาร์ินยอ”
“แ่ถ้าเ็บมาๆ็ไม่ไหวนะ”
“เอเหุาร์เียว็รับไม่ไ้แล้วเหรอ?”
“ใรบอว่าันะไม่รับ่อล่ะ”
“ั้น็เียบๆแล้วป้อน้าวันะ”
“ห้ะ?!”
ินยอแทบไม่เื่อหูในสิ่ที่ไ้ยิน
เามอหน้าแบอมอยู่สัพันแบอม้อแะ้าวล่อออมาแล้วยื่นให้ินยอ
เาหยิบล่อ้าวึ้นมาวาบนั่อนะเอ่ยถาม
“ทำไม้อให้ันป้อน”
“ันี้เียินเอไ
อย่าถามมาไ้ไหม”
แบอมว่าและใ้เท้าสะิาินยอให้ป้อน้าว
ินยอั้าวและป้อนอีนที่นั่รอ แบอมิน้าวฝีมือินยอและนั่นิ่
ินยอแอบลอบลืนน้ำลายและมอหน้าอีน
แบอมมีสีหน้าเรียบเยและเริ่มพับนระาษอีที
“ัน..ถามไ้ไหม?”
“อะไร?”
“เ้าอวันเิเมื่อวานน่ะ...แฟนนายเหรอ?”
“...”
แบอมะัมือที่ำลัพับนไปแปบนึแล้วพับมัน่อ
เาเียบไปนินยอรู้สึแปลๆ ไม่รู้ว่าแบอมโรธรึเปล่าที่ถามแบบนั้น
ินยอ้มหน้ามอ้าวล่อในมือ้วยใที่ระสับระส่ายระนอึอั
“ไม่ใ่แฟนหรอ”
“...แ่นายบอนสำั”
“นสำัที่ันไม่มีสิทธิ์เ้าไปอยู่ในานะแฟนไ้ไ”
“นาย...อบเาสินะ”
“เปล่า
ันรัเา”
ินยอไ้แ่ับล่อ้าวแน่น
ใเ็บแปลบราวับะแออเป็นเสี่ยๆ แบอมหันมามอินยอและมวิ้ว้วยวามสสัย
เาับ้อมืออินยอไว้แน่นและ้มหน้ามออีน
“เป็นอะไร”
“...เปล่า”
“น้ำาลอ?
ะร้อไห้เหรอ?”
“ันร้อไม่ไ้หรอ
เี๋ยวอนแทหลุ”
“..แล้วทำไมไม่ใส่แว่น”
“แว่นันแเมื่อืน
เพิ่ให้แม่เอาไป่อมให้เมื่อเ้าเลย้อใส่อนแทไปพลาๆ่อน”
“ันไม่อบ”
แบอมว่าและั้าวใส่ปา
ินยอไ้แ่มอามอีนที่ลับไปพับระาษ่อ
เาวาล่อ้าวลบนโ๊ะและยับไปนั่้าแบอม แบอมเยหน้ามออีน
ินยอยื่นหน้าเ้าไปหาอีนและปาลบนปาอีนเบาๆ
ารระทำอินยอทำเอาแบอมะัลมหายใ ินยอผละออ้าๆและมอาอีน ินยอะัเมื่อเห็นอีนนิ่เย
เาลุึ้นและเรียมะเินหนีแ่แบอมลับึมือินยอไว้และระาลมาูบอีที
“อื้อ!!”
ินยอันออีนออหวัะให้แบอมปล่อยเา
แ่แบอมลับันินยอลบนพื้นและสอลิ้นเ้าไปในโพรปานิ่ม บัปาอิ่มเสียนบวมเ่อ
ปลายลิ้นหยอเย้าระเ้าแหย่ลิ้นเล็นินยอแทบาใ เาผละออและไร้อาว
ูัเบาๆนเิรอยเียว้ำ ินยอผลัแบอมออและปิอัวเอ
แบอมแลบลิ้นเลียปาัวเอ่อนะแสยะยิ้ม
“อ่อยเป็นับเ้า้วยเหรอินยอ
หึหึ”
“ัน...ันอัว่อน”
“ะไปไหนล่ะ”
แบอมอเอวบาไว้และึอีนมานั่ั
ินยอนั่นิ่เร็หน้าท้อเสียนัวสั่น
แบอมระุยิ้มและสอมือเ้าเสื้อนัเรียนอินยอ
“อยาเลื่อนั้นเป็นเมียหรือไ
หื้ม?”
“ันเปล่านะ..”
“วามรินายไม่ไ้อบันเพราะัวันใ่ไหมล่ะ”
“ไม่ใ่นะ..”
“นาย็แ่อยาร่วมเียับันใ่ไหมล่ะินยอ”
ินยอิ้นหนีนหลุออาอ้อมแนอแบอม
เาฟามือลบนหน้าอแบอมอย่าแรและปล่อยให้น้ำามันไหล
แบอมมอหน้าินยอ้วยวามโมโห..เาไม่เยถูใรบหน้า
“อย่าพูอะไรพล่อยๆนะ! ันรันายที่นายเป็นนาย
ไม่เยิเรื่อพรร์นั้นเลย้วย้ำ”
“หึ..ูบนอื่น่อนมีสิทธิ์พูแบบนั้นเหรอ”
“...”
“ยอมรับเถอะินยอว่านาย็ิะมีเ็์ับัน”
“ใ่!! ันยอมรับ
แ่มันยัไม่ใ่อนนี้หรอแบอม
ันะยั่วให้นายอยาแล้วทำให้นาย้อร้ออให้ันร่วมเียับนายเอ!!”
ินยอว่าและวิ่ออไปาห้อ
แบอมับแ้มัวเอที่เริ่มเ็บ่อนะระุยิ้ม ้านินยอที่วิ่หนีออไปไ้แ่ถอนหายใ
ราบน้ำาที่ไหลอาบแ้มทำให้เา้อเ็ออไป้า
“ไม่น่าทำอย่าที่ยอแแนะนำเลย...เ็บที่โนูถูแ่็ปาีพูแบบนั้น...แมันบ้าินยอ”
เาไ้แ่เ็น้ำาที่ไหลอาบแ้ม
แม้น้ำาที่ไหลอยู่ในใะเ็ออไปไม่ไ้ แ่เาะเ้มแ็และทำให้แบอมรู้ให้ไ้ว่าเารันๆนั้นาใริๆ
-------------------------------------------
อัพอนที่สอ่าาาา
หายไปนานหลายวันเลย แฮะๆ มาแล้วนะะ
น้อเนียร์น้อยอเราิะรุเพราะเพื่อนแนะนำแ่ลืมไปรึเปล่าว่าเล่นับเสืออย่าพี่บีอยู่
เอเสือร้ายสวนลับถึับไปไม่ถูเลย ฮืออ ทำไมน่าสสาร
อำลัใให้น้อเนียร์้วยนะะ ฝาิมและิามอน่อไป้วยนะะ ^^
ความคิดเห็น