คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : SF : เจ้าชายน้ำแข็ง
“พี่ะ เป็นแฟนันไหม?”
“ไม่”
เป็นอีรั้ที่ผมเห็นเหุาร์เหล่านี้
ำสารภาพรัอใรหลายนถูปิเสธอย่าไร้เยื่อใยาผู้ายที่ึ้นื่อว่าเป็นที่้อารอใรหลายนในโรเรียนนี้อย่า
อแฮยอน เาหน้าาี เรียนเ่ แ่ไร้วามเป็นมิรอย่าสิ้นเิ แ่น่าแปลือใร่อใร็ยัิะรัเารวมถึผม
ลีแทย นนี้้วย
“ทำไมล่ะะ”
“ัน้อบอเหุผลเธอ้วยหรือไ?
ัน็แ่รู้สึว่ามันน่ารำา”
ผมไ้แ่รู้สึหน้าาแทนผู้หินนั้นที่น่าะเป็นรุ่นน้ออเรา
ผมเรียนห้อเียวันแฮยอนและรู้ัเาีว่าใรเพราะผมับเาเรียน้วยันมาั้แ่สมัยประถมนอนนี้็ม.ปลายปีสอแล้ว แ่เราสอนไม่เยุยันมาว่าสอประโย้วย้ำนั่นเพราะแฮยอนเป็นนไม่ิะสุสิับใรเลยยัไล่ะ
ผมมอูเ็นนั้นที่วิ่ออไปพร้อมน้ำา
และเมื่อผมหันลับมา ผม็พบับสายามอแฮยอนที่ำลั้อมอมาทาผม อ่า…อีแล้วสินะ ผมหลบเาไม่ทันอีแล้ว
“นายอีแล้วเหรอ?”
“ันไม่ไ้ั้ใะเอเหุาร์นี้สัหน่อย”
“่าเถอะันไม่สนอยู่แล้ว”
“อื้อ..”
ผมหลบสายาอเา
สายาที่ราวับะแ่แ็ผมให้ายรนั้น ผมยอมรับว่าผมเอ็เป็นอีนที่หลใหลเสน่ห์อแฮยอน
วามเย่อหยิ่อเานั่นแหละที่เป็นเสน่ห์ทำให้ผมใเ้น แ่ผมไม่ล้าที่ะเ้าไปบอรัเาเหมือนผู้หิพวนั้นหรอ
เพราะผมรู้ีว่าผมไ้ำอบไม่่าาพวเธอ
“อโทษทีนะแทยอ่า”
ผมยืนมอสอเพื่อนี้ที่ยืนยมืออโทษผมไม่หยุ
ผมถอนหายใและยมือเหัวมันไปนละที เนื่อารูให้ับู่ทำรายาน่อนสอบปลายภา
ลุ่มอผมที่มีสามนึลใ้เ์ารัสิน้วยารเป่ายิุบ และผม็เป็นนแพ้ ผมึ้อเป็นนออไปหานมาู่้วยึ่็มีเพียนเียวที่ไรู้่นั่น็ืออแฮยอน
“เลิอโทษันสัทีเถอะน่า
พวนาย็ั้ใทำานล่ะ ันโอเ”
“ไหวแน่นะ?”
“ันไม่ไ้ไปรบนะ แ่ทำรายานเอ”
เพราะทุน่า็รู้ีว่าแฮยอนนิสัยเป็นอย่าไรแม้หน้าาและผลารเรียนอเาะีแ่ไหน็าม
แ่นิสัยอเานั้นสุโ่เรื่อวามไม่เป็นมิร ผมมอไปทาเาที่ำลั้อมอมาทาผม
ให้ายสิ เลียสายาแบบนั้นอเาะมั
“รบวน้วยนะ”
“อืม”
บทสนทนาสั้นๆ่อนที่ผมะนั่ลบนเ้าอี้้าๆัวเา
ไม่มีใรเอ่ยอะไรออมาอีหลัานั้น ผมไ้แ่นั่นิ่พร้อมส่สายาไปหาเพื่อนอีสอนที่นั่อยู่ไม่ไล
ทั้สอน่า็ส่ำลัใมาให้ผม เอาเถอะ! อย่าน้อยวันนี้็้อไ้หัว้อเรื่อรายานล่ะนะ
“ถ้ามันอึอัมาไปู่ับนอื่น็ไ้นะ”
“เอ๊ะ? เอ่อ..็ไม่ไ้อึอัอะไร”
“ันูออนะ ันไม่ไ้โ่นาูไม่ออว่านายำลัระอัระอ่วนที่ะู่ับัน”
“ัน็แ่..ไม่รู้ะเริ่มารไหน”
ผมอบออไปามวามริ
ผมไม่ไ้รู้สึระอัระอ่วนอย่าที่เาว่า ผม็แ่ไม่รู้ะเริ่มพูุยับเาารไหน
สายา น้ำเสีย และารระทำอเามันยาเินว่าะเ้าหาไ้ แฮยอนถอนหายใออมา่อนะยอมหันหน้าเ้ามาหาหนัสือที่ผมวามันไว้รู่ให่แล้ว
“เอาสิ นายอยาทำหัว้ออะไร”
“เอ่อ..ันอยาทำเรื่อสรามโล”
“ั้น็ามนั้น”
ว่าบแฮยอน็ฟุบหน้าลับโ๊ะทันทีทั้ๆที่ผมยัไม่ไ้เอ่ยอะไร่อ
ผมไ้แ่มอเาและถอนหายใออมา่อนะเปิหน้าหนัสือและเอ่ยบอเาเบาๆ
“ั้นันะหา้อมูลไป่อนแล้วันนะ…”
เาพยัหน้าอบลับโยไม่หันมามอหน้าผม
ผมลอบถอนหายใอีรั้และัารหา้อมูลเพียนเียว
สายาอผมเหลือบมอเาที่อนนี้หันหน้าเ้ามาหาผม
แฮยอนหลับอยู่แบบนั้นและใบหน้าอนหลับอเานั้นปิเสธไม่ไ้เลยว่ามัน่าวิเศษ
ผมไ้แ่แอบมอเาอยู่แบบนั้นและหา้อมูลไป้วย แ่ให้ายสิ
้อมูลอะไรพวนั้นมันแทบไม่ไ้เ้าสมออผมเลยสันิ!
เวลาผ่านไปนฟ้าใล้ะมื
บรราเพื่อนในห้อ่าแยย้ายันลับบ้าน
ในอนนี้เหลือเพียผมและแฮยอนที่ยัอยู่ในห้อ
ผมเ็บหนัสือหลัาที่หา้อมูลมาไ้เยอะพอสมวร ผมหันไปมอแฮยอนที่ยัไม่ื่น
ผมวระปลุเาหรือว่าปล่อยให้เาหลับ่อไปี แ่นี่มัน็เย็นมาแล้ว
ผมวระปลุเาสินะ
“แฮยอน..”
ผมับที่ไหล่อเาแล้วเย่าเบาๆ
แฮยอนสะุ้และลืมาื่น มอไปรอบๆ้วยใบหน้าทีุ่น
เาหยุสายาที่ใบหน้าอผมและยื่นหน้าเ้ามาใล้เสียนผมใเ้นไม่เป็นัหวะ
แฮยอนะัและึหน้าลับไป่อนะลุึ้นบิี้เียไปมา ให้ายสิ...ใะวาย
“หา้อมูลไ้แล้วใ่ไหม?”
“อื้อ”
“ั้นเอาที่เหลือมาเี๋ยวันไปพิมพ์ให้”
“แ่ว่ามันยัไม่เยอะพอะทำรายาน..”
“ั้นพรุ่นี้นายเอามาให้ันที่บ้านแล้วัน
รู้ัใ่ไหมบ้านันน่ะ”
“อือ
รู้ั”
“โอเ
ั้นเอันพรุ่นี้”
แฮยอนหยิบระเป๋าและเินออไปาห้อเรียน
ผมยมือึ้นุมอัวเอ หัวใอผมยัเ้นแรอยู่เลย ผมไ้แ่ยิ้มอยู่นเียวพัสั่อนะหยิบเป้ึ้นมาสะพายบ่าและรีบลับไปเพื่อไปหา้อมูลรายานเพิ่มเิม
เ้าวันเสาร์ที่แสนสุอผมลายเป็นวันทำรายาน
แ่็ยัเป็นวันแสนสุอยู่ี
ผมำลัเินทาไปที่บ้านอแฮยอนที่ผมบัเอิรู้ัเมื่ออนม.้น
ผมเินผ่านบ้านอเาอนที่ไปบ้านอเพื่อนสนิทในลุ่ม ผมเอแฮยอนที่หน้าบ้าน
เราสอน่า็มอหน้าัน่อนที่เาะปิประูรั้วบ้านและเินเ้าบ้านไป
อนแรผมนึว่าะโนเาโรธ แ่พอวัน่อมาเรา็ไม่ไ้พูุยันถึเรื่อนี้อี
ผมมอู้อมูลมามายในแฟ้มที่ผมเรียมมาให้แฮยอน
้อมูลที่ผม้นว้ามันทั้ืนนเพิ่นอนเมื่ออนีสามและื่นอน 8 โมเพื่อรีบเอามันมาให้แฮยอน
ใริ็แ่อยามาเอหน้าเาไวๆ็เท่านั้นเอแหละ
“เมื่อไหร่ะเลิอแยันสัที”
“็นว่านายะยอมบับันนั่นแหละ”
“็บอแล้วไว่ามันน่ารำา”
“แ่ันรันายริๆนะแฮยอน!”
“ไสหัวไปะ
ันไม่อยาุยับเธอ”
อีแล้วสินะ..ทำไมผม้อมาเอภาพแบบนี้ทุรั้้วยให้ายสิ
ผมยืนนิ่อยู่ไลๆรอให้ทั้สอนพูุยันให้บ แ่แฮยอนลับหันมาเอผมเสีย่อน
เาเินเ้ามาหาผมและว้า้อมืออผมแล้วออแรึเล็น้อยนผมแทบล้มะมำ เาึผมเ้าไปในบ้านและปิประูรั้วใส่หน้าผู้หินนั้น
เสียโวยวายอเธอยััไล่หลัเราสอนอยู่
ผมหันไปมอที่หน้าบ้าน่อนะหันมาเอแฮยอนที่ยืนมอหน้าผมอยู่
“เอ่อ..”
“ทำไม้อมาเอเรื่อแบบนี้ทุทีเลยนะ”
“ัน..ไม่ไ้ั้ใ”
“่ามันเถอะ
ัน็แ่ไม่อยาให้นายเอเรื่อแบบนี้ลอเวลา็แ่นั้นแหละ”
ผมเม้มปาและพยัหน้าเบาๆ
แฮยอนมอหน้าผม่อนะยื่นมือออมา ผมส่แฟ้มเอสารให้เาและเยหน้ามอ
แฮยอนเปิู้อมูลในนั้น่อนะปิแฟ้มลและพูับผมเบาๆ
“เ้าบ้าน่อนสิ
ไม่มีใรอยู่หรอ ออไปอนนี้ยัยนั่น็ยัไม่ไปไหน”
“อื้อ
รบวน้วยนะ”
ผมเินามหลัแฮยอนเ้าไปในบ้าน
เาพาผมึ้นไปที่ั้นสอและเปิประูห้อ
ผมลัเลที่ะเ้าไปแ่เาลับึแนผมให้เ้าไป้านใน
ห้ออเาไม่ไ้ให่หรือเล็นเินไป
ไม่ไ้มีห้อน้ำในัวแ่็สะอาและไม่ไ้รนเินไป
“ห้อันรหน่อยนะ
โทษที ไม่เยมีเพื่อนมาบ้านน่ะ”
“ไม่เห็นรเลย
ห้อันยัรว่านี้อี”
“นายิน้าวหรือยั
ถ้ายัันทำอะไรให้ินเอาไหม?”
“ไม่เป็นไร
เี๋ยวสัพัันลับแล้วล่ะ รอผู้หินนั้นออไปาหน้าบ้านนาย่อน”
“อีพัให่เลย
ผู้หินนั้นอแยใ่ย่อย”
แฮยอนว่า่อนะนั่ลบนเ้าอี้หน้าโ๊ะอมพิวเอร์
เาเปิ้อมูลที่ผมหามาและเริ่มพิมพ์สรุปเียบๆ
ผมไ้แ่นั่มอเาอยู่บนเ้าอี้รโ๊ะเียนหนัสือ
ผมไ้รู้ัแฮยอนมาึ้นาารที่เาั้ใทำอะไรสัอย่า
แฮยอนสายาสั้นเพราะาแว่นาที่เาสวมใส่อยู่
สีหน้าเร่เรียอนที่เาพูถึเรื่อปัหาที่่อให้เิสรามโลมันทำให้ผมเผลอหลุมรัเา้ำแล้ว้ำเล่า
เวลาผ่านไปนเือบเที่ย แฮยอนหันมาหาผมและเอ่ยถาม
“หิวไหม?”
“ไม่เลย
ะหิวไ้ไ นายเอานมมาให้ินะเยอะ”
“ถ้าั้นันอนอนแปบนึไ้ไหม?
สับ่ายโมปลุันหน่อยนะ”
“อือ
โอเ”
“ใ้เน็ไ้เลยนะ”
เาว่า่อนะพาัวเอไปล้มัวนอนลบนเีย
ผมเินไปนั่ประำที่แทนเาและรวูรายานที่เาพิมพ์มาสัพัให่ๆ
ผมรวสอบและแ้ไำผินิหน่อย่อนะเ้าสู่หน้าเว็บไ์ที่ผมเ้าประำ
ผมเปิู้อมูล่าวสารไปเรื่อยๆนไม่รู้ะเล่นอะไร
ผมหันไปมอแฮยอนที่นอนหลับอยู่่อนะยิ้มออมาอย่าห้ามไม่ไ้
แม้ภายนอเาะูไม่่อยเป็นมิร
ารระทำและำพูไม่ไ้อ่อนหวานเหมือนใร แ่พอไ้รู้ัผู้ายนนี้มาึ้น
เาลับเป็นนที่ผมิว่าผมอบนไม่ผิ ผมเินเ้าไปใล้เียและย่อัวนั่มอเาที่้าเีย
ใบหน้าหล่ออเาทำให้ผมิเห็นแ่ัว
ผมยื่นหน้าเ้าไปใล้และประทับริมฝีปาลบนปาอเา
แ่แล้วผม็้อสะุ้เมื่อแฮยอนลืมาื่นึ้นมา
ผมผะเสียนเสียหลัล้มลไปับพื้น
แฮยอนลุึ้นนั่และสีหน้าอเาเรียบเยเสียนาเาไม่ไ้
“เอ่อ..”
“นายทำอะไร?”
“ัน..ันอโทษ”
ผมลุึ้นยืนและมอหน้าแฮยอนที่อนนี้ลุึ้นยืนเ็มวามสู
แววาอเาแ็ร้าวเหมือน่อนหน้านี้
สายาที่ิว่าไม่ไ้เห็นมาทั้วันำลัับ้อมาที่ผม ผมำหมัแน่น
นึเลียัวเอที่ไม่รู้ัหัห้ามใ
“ันอัวลับ่อนนะ”
“ลีแทย”
“เอันวันันทร์นะ”
“หยุเี๋ยวนี้นะลีแทย!!”
เสียอเาที่แผออมาทำเอาผม้าวไม่ออ
แฮยอนเินรมาทาผมและับไหล่อผมเอาไว้แน่น มันเ็บเสียนผมร้อไม่ออ
ใอยาะอร้อให้เาปล่อยแ่แววาและสีหน้าุันนั้นลับทำเอาผมนิ่ไป แฮยอนรหน้าผมน่าลัวนผมทำัวไม่ถู
ผมอาะโน็ไ้ใระรู้
“นายทำแบบนี้ทำไม?”
“ันไม่ั้ใ”
น้ำเสียอผมสั่นเรือนผมนึเลียัวเอในใ
“ันถามว่านายทำแบบนี้ทำไม!!”
แฮยอนะอผมเสียนน้ำาอผมไหลออมา
ไม่ไ้อยาร้อไห้ แ่ผมลัว...แฮยอนอาะไม่ไ้อยาเป็นเพื่อนับผมั้แ่แร
แ่ผมไม่ไ้อยาโนนๆนี้เลีย นที่เป็นเหมือนรัแรและรัเียวอผม
อแฮยอนนนี้ยัไล่ะ
“เพราะ...ันอบนาย”
พูออไปแล้ว..ผมพูมันออไปแล้ว
ผมนึเลียัวเอในใ อยาะบปาัวเอสัร้อยทีพันที
ผมวระหัห้ามใัวเอไ้มาว่านี้ ผมไม่วรเลย
ไม่วรที่ะเห็นแ่ัว้วยารแอบูบเาแบบนั้น แฮยอนปล่อยมือาไหล่อผม
เาหลบหน้าผมและเอ่ยเสียแผ่วเบา
“ลับไปะ”
ผมเม้มปา่อนะหันหลัให้แฮยอนและเินออมาาบ้านอเา
ผมเ็น้ำาที่ยัเปรอะหน้า่อนะหันไปมอที่หน้า่าห้ออแฮยอน
เา้อมอมาที่ผม่อนะปิม่านเพื่อหลบหน้าอผม
บแล้วสินะ..วามรัอผมมันพัไปหมแล้ว มันบั้แ่ผมยัไม่เริ่มมัน้วย้ำ
วันันทร์
วันนี้เป็นวันที่ผมไม่อยามาโรเรียนที่สุ
ผมไม่อยาเอแฮยอน ไม่อยาให้เามอผม้วยแววาที่แสนเย็นา
ไม่อยาเห็นเาีัวออห่าาผม แ่ผม็ห้ามารระทำเหล่านั้นที่ะเิึ้นไม่ไ้
ในเมื่อทั้หมมันเป็นวามผิอผมเอ
และเหมือนสวรร์่าลั่นแล้
ผมเอหน้าแฮยอนั้แ่ที่้าวเ้ามาในรั้วโรเรียน
เาะัฝีเท้าเมื่อเยหน้าึ้นาอโทรศัพท์และเอผม
ผมที่ไม่ทันไ้เรียมใเอ็ทำัวไม่ถู
แฮยอนทำแ่เพีย้มมอโทรศัพท์และเินเลี่ยผมออไป
อ่า..วามรู้สึนี้มันืออะไรันนะ อหัั้นเหรอ? ไม่ใ่หรอ เพราะสำหรับผมมันมาว่าำว่าอหัเสียอี
ผมเินเ้าไปในห้อเรียนและพบับเอสารรายานที่ถูวาไว้บนโ๊ะ
ผมหยิบมันึ้นมาูและหันไปมอแฮยอนที่นั่ฟัเพลอยู่ที่โ๊ะหลัห้อ
ผมถอนหายใออมาและเินเอามันไปส่ที่โ๊ะอรูประำวิา
ระหว่าทาผมแวะร้านสะวื้อ ผมหยิบน้ำผลไม้ออมาสอล่อ
อีล่อผมเียนโน้เอาไว้และเอามันไปวาไว้บนโ๊ะอแฮยอน
เามอูมันและเสมอไปทาอื่น ่าเถอะ
อย่าน้อย้อวามบนระาษนั่น็เป็นำที่ผมอยาบอเา
อบุและอโทษ
เวลาอวันนี้ผ่านไปรวเร็วและผมอยาอบุพระเ้าที่ทำให้วันนี้บลไปเสียที
ผมและแฮยอนไ้รับำมารูประำวิาเรื่อรายานที่สมบูร์แบบ
ผมทำไ้แ่ยิ้มรับเสียปรบมือในะที่แฮยอนนั้นไม่ไ้สนใมันสันิ
ผมเินออมาาอาารหลัาที่ปิเสธารไปร้อาราโอเะับเพื่อนสนิท
เวลาแบบนี้ผมไม่มีอารม์ไปไหนหรอ ผมอยาลับไปนอนพัผ่อนที่บ้านเ็มทน
ผมะัฝีเท้าเมื่อใรบานยืนวาทาผมอยู่
ผมเยหน้าึ้นและพบับแฮยอนที่ำลั้อมอมาที่ผม
“เอ่อ..”
“อุย้วยหน่อยสิ”
หลัาที่เาเอ่ยำนั้นผม็ไ้แ่เินามหลัเาไปเรื่อยๆ
เราสอนเินมานถึสวนสาธาระใล้ๆโรเรียน ผมมอแผ่นหลัอแฮยอน้วยวามรู้สึที่ไม่อาาเาไ้เลย
และแล้วแฮยอน็หยุเิน เาหันลับมาหาผมและ้อมอผม้วยแววาู่เิม
วามรู้สึเย็นาเหมือนเิม
“ทำไมถึอบัน”
“เอ๊ะ?”
“ันถามว่าทำไมนายถึอบัน”
ำถามที่ออมาาปาอแฮยอนเป็นำถามที่ผมไม่ทันไ้ิำอบ
เา้อมอมาที่ผมราวับ้อารำอบเี๋ยวนี้
ผมทำไ้แ่ลอบถอนหายใ่อนะเอ่ยอบเาไปเสียสั่น
“ไม่รู้สิ
ไม่มีเหุผลหรอ ัน็แ่รู้สึว่านายไม่เหมือนนอื่น เป็นนที่ันอยาทำวามรู้ัมาึ้น
อยาเห็นรอยยิ้มอนายที่ไม่เยไ้เห็น อยาเป็นนอยรับฟัวามรู้สึอนาย
อยารู้ว่านายิอะไรอยู่ แ่นั้นแหละ..”
แฮยอนเียบไปหลัาไ้รับำอบ
ผมเยหน้ามอเา ไม่รู้ว่าเพราะแสอาทิย์ที่ำลัะลับอบฟ้าระทบเ้าับใบหน้าอแฮยอนหรือเปล่า
หน้าอเาถึไ้แแบบนั้น
ผมไม่ิเ้า้าัวเอหรอว่านอย่าแฮยอนะเินเพราะำพูอผมน่ะ
“นายรู้ไหมทำไมันถึปิเสธทุนที่มาสารภาพรััน้วยำพูแบบนั้น”
“..ไม่รู้สิ”
“ั้นฟัเหุผลอันีๆนะ
ที่ันปิเสธทุนเพราะันรอใรบาน่าหา”
“อ่า...ั้นเหรอ?”
“แล้วเา็บอรัันแล้ว
และอนนี้นๆนั้น็ยืนอยู่รหน้าันแล้ว้วย”
ผมมวิ้วและมอหน้าแฮยอนอย่าไม่เ้าใ
หมายวามว่าไ? เารอผมั้นเหรอ? บ้าน่า
เหุผลที่เาอลับำสารภาพอผู้หิพวนั้นแรๆ
เหุผลที่เาไม่อยาให้ผมมาเออนโนบอรัเพราะแบบนี้เหรอ?
“แฮยอน...”
“แทย
ันไม่รู้หรอนะว่าเหุผลที่นายอบันน่ะืออะไร แ่ันีในะ ที่นอย่านายเลือที่ะรันนิสัยเสียอย่าัน”
“ทำไมนายถึอบันเหรอ?”
ผมไม่ไ้อยาเ้า้าัวเอนัหรอ
แ่ถ้าแฮยอนพูถึนานี้ มัน็เป็นไ้ทาเียวือผู้ายนนี้็อบผมเหมือนัน
เายยิ้มและเินเ้ามาใล้ผม รอยยิ้มอเาราวับแสอาทิย์ยามอัส แม้ะไม่ไ้สว่ามาแ่็สวยามนละสายาไม่ไ้เลย
“ันอบนายเพราะนายือลีแทยไ”
“..นายะอันอนที่ันูบนาย”
“ัน็แ่ใ
ไม่ิว่านที่ันอบะูบนี่นา”
“วันนั้นันเสียใมานะ
ันใ ันลัว ลัวไปหม ลัวว่านายะเลีย..อื้อ!”
ไม่ทันที่ผมะพูบ
แฮยอนรั้้นออผมและประบริมฝีปาลมา
ริมฝีปาอเาร้อนผ่าวและสั่นระริไม่่าาผม
ูบที่เอะเินและใเ้นถี่อเรา่อยๆผละออาัน
แฮยอนมอหน้าผมและเอ่ยเสียทุ้มราวับระิบ
“ันไม่เยเลียนาย
ันรันายนรอแทบไม่ไหวแล้ว”
“แฮยอน..ันรันายนะ”
“ัน็รันายเหมือนัน”
ใรหลายนอาะิว่าแฮยอนเหมือนับน้ำแ็ที่ละลายยา
แ่สำหรับผม แฮยอนเป็นเหมือนแสอาทิย์ยามเย็นที่แม้ะไม่่อยสใส
แ่ลับสวยามนไม่อาละสายา ผมรู้แล้วว่าเหุผลที่ผมอบแฮยอนเพราะอะไร
เพราะเาือ อนแฮยอน ยัไล่ะรับ J
FIN
เรื่อที่สามบลไปแล้ว่าา
สนุไหมะ ฮืออ ถ้าไม่สนุออภัยน้า ่วนี้ไม่่อยไ้แ่เลย TT
ยัไ็ฝาิม้วยนะะ
ความคิดเห็น