คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1:วันแสนซวยกับนายเบื้อกสุดหล่อO_O
อ๊างงงง วันนี้มันเป็นวันอะไรกันนะ >.< ไปโรงเรียนใหม่วันแรก ฉันดันมาตื่นสาย พวกพี่บ้าก็ดันไม่รอฉันอีก แล้วนี่จะต้องรอรถเมล์อีกนานมั้ยนะ -_-^
อ๊ะ สวัสดีค่ะคุณผู้อ่าน ฉันก็มัวแต่บ่นลืมแนะนำตัวไปเลย ขอโทษนะค๊า >w<
ฉัน นางสาวชินสรา(อ่านว่าชิ-นะ-สะ-รา) เวราชินากุล มีชื่อเล่นที่แสนจะเก๋ไก๋ว่าชินเซ ฉันเป็นสาวน้อยน่ารัก ม.5 โรงเรียนCrystalBlue โรงเรียนนานาชาติชื่อดัง น้องนุชสุดท้อง ของพี่ๆทั้งสองคน นั่นก็คือ โอป้าสุดหล่อแซซอง กับออนนีสุดสวยบินจา ที่พวกฉันมีชื่อแปลกๆอย่างนี้ก็เพราะออมมาของฉันเป็นคนเกาหลี พวกเราก็เลยได้ส่วนดีของออมมามาเยอะแยะเลยล่ะ >o<
หือ? คุณว่ายังไงนะ ทำไมฉันถึงไม่ไปโรงเรียนซักทีน่ะหรอ >o< หวายย ทำไมคุณเพิ่งมาบอกล่ะคะ ฉันต้องรีบไปแล้วล่ะ
ตึ๊ก ตึ๊ก ตึ๊ก ตึ๊ก
กรี๊ดดดด !!!
ผลั่ก !!!!
อีตาบ้าที่ไหนมาชนฉันเนี่ย -_-^ เกือบลงไปคลุกฝุ่นเป็นกุ้งชุบแป้งทอดแล้วสิ
ฉันรีบวิ่งขึ้นรถเมล์ตามอีตาบ้าคนนั้นไป คนเบียดเสียดแออัดยัดเยียดจนฉันแทบเป็นปลาหมึกโดนทับ
อ๊ะ นั่นไง อีตานั่นนั่งอยู่ข้างหลังเด็กผู้หญิงที่ใส่เครื่องแบบโรงเรียนเรา แต่เอ๊ะ -_-; หมอนั่นใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับฉันด้วยแฮะ แต่ฉันไม่สนหรอก บังอาจมาชนสาวน้อยน่ารักอย่างนี้ได้ยังไง และที่สำคัญ…พี่ฉันใหญ่ โฮะ โฮะ โฮะ ^^
“นี่นาย -_-^” จึ๊กๆ(จิ้มๆ)
“ไร-_-”
อ๊าก >w< ทำไมหมอนั่นถึงหล่ออย่างนี้นะ ตาสองชั้น จมูกโด่ง ริมฝีปากบาง คิ้วเข้ม ตุ้มหูเงินที่อยู่ที่หูส่องแสงระยิบระยับ สเปคฉันเลย >.< แต่ด้วยน้ำเสียงกวนTeen บวกกับท่าทางกวนๆแล้ว…ชอบไม่ลงแฮะ -_-
“นายน่ะ ทำไมชนคนอื่นแล้วไม่ขอโทษฮะ -_-^ ฉันเกือบล้มหัวฟาดพื้นสมองช้ำความจำเสื่อมแล้วนะ”
ฮิ ฮิ อีตาบ้านั่นดูจะอึ้งๆไปนะ ก็แหม >.< ใครจะไปคิดล่ะว่าสาวน้อยน่ารักอย่างฉันจะแสบซ่าส์ได้ขนาดนี้
“แล้วทำไมเธอถึงไม่มองทางล่ะ”
กรี๊ดดด อีตาบ้าเอ๊ย ฉันได้แต่ยืนขัดใจอยู่ตรงนั้น -_-^ อ๊ะ รถจอดพอดีเลย รีบๆลงดีกว่า เบื่อหน้าอีตานั่นจะแย่อยู่แล้ว -_-^
ตึก ตึก ตึก(เสียงเดิน) อ๋า ห้องนี้ล่ะนะ >w< แกร๊ก เอี๊ยดดด! อ๋าย >.< อาจารย์ผู้ชายยืนอยู่หน้าห้อง หัวทอประกายแสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านหน้าต่างมา -_- เหมือนคุณลุงของฉันเลยอ่ะTTwTT
“เธอเป็นนักเรียนใหม่ใช่ไหม ^^ เอาล่ะ เข้ามาๆ แนะนำตัวกันหน่อย”
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อนางสาว
“ว้าว น่ารักจังเลย”
“มาเป็นแฟนผมมั้ย”
อ๊าก น่าเบื่อชะมัด -_-^
“เอาล่ะๆ เงียบกันหน่อย ให้ชินสราไปนั่งตรงไหนดีนะ” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งโบกไม้โบกมือให้ฉัน หน้าตาคุ้นๆนะ -_-;
“โอเค ชินเซไปนั่งกับรันตาตรงนั้นละกันนะ”
ฉันเดินไปหาคนที่อาจารย์บอกว่าชื่อรันตา ระหว่างทางก็ยกนิ้วกลางให้พวกผู้ชายที่แซวฉันเมื่อตะกี้ -_- ฮะฮะ เป็นไง เหวอไปเลยล่ะสิ
“สวัสดีจ้ะ ฉันรันนะ ยินดีที่ได้รู้จัก^^”
“จ้า ฉันชื่อชินเซนะ ^^ คือ...ฉันเคยรู้จักเธอที่ไหนมาก่อนหรือเปล่า^^;”
“ก็เราเจอกันบนรถเมล์เมื่อเช้ายังไงล่ะจ๊ะ” -_-; ฉันก็ไม่ได้สังเกตด้วยแฮะ อาจจะเป็นเพราะใบหน้าเรียบๆไม่สะดุดตาของรันก็ได้ที่ทำให้ฉันมองไม่เห็นเธอ แต่ก็ช่างเถอะ
“อืมจ้า ^^”
“นี่ๆชินเซ” เอ๊ะใครเรียก -_- อ๋อ เพื่อนข้างหลังนี่เอง
“สวัสดีค่ะ ^^” ฉันส่งยิ้มหวานไปให้
“ฉันมินนะ ส่วนนี่ไร้ท์ เราสามคนเป็นเพื่อนสนิทกันน่ะ เธอมาเป็นเพื่อนกับเรานะ”
โห อะไรกัน ทำไมวันนี้โชคดีขนาดนี้เนี่ย (แล้วเรื่องเมื่อเช้าล่ะยะ) มีเพื่อนใหม่ตั้งสามคน ว้าว เริ่มต้นได้ดีจริงๆ >w<
“ชินเซ! ผมเธอสวยจังเลย >o<”
“ขอบใจนะ ^^”
ฮิ ฮิ ฉันเคยบอกคุณรึยังคะว่าฉันน่ะ ไว้ผมยาวลงมาถึงต้นขาเชียวล่ะ ผมสีดำอมน้ำเงินยาวสยาย โอป้ามักจะบอกว่าเหมือนปีศาจ ซึ่งนั่นก็ทำให้ฉันชอบมากยิ่งขึ้น ^^ ถึงมันจะทำให้รำคาญนิดหน่อยแต่ฉันก็พอทนได้ เพื่อความสวย ^^ คิกๆ
ฉันมองไปรอบๆห้อง ทุกๆคนดูสนุกสนานกันจังเลย >w< เอ๊ะ! นั่นอีตาบ้าที่ชนฉันเมื่อเช้านี่
“รัน คนนั้นน่ะใครหรอ”
“ไหน…”
“อ๋อ นั่นน่ะโซดาจ๊ะ เธอรู้จักเขาหรอ”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอกรัน ^^”
“จ้า นึกว่าเธอจะชอบเขา โซน่ะ เป็นนักสู้อันดับ 1 ในโรงเรียนเราเชียวนะ”
“เธอชอบเขาหรอรัน”
“บ้า ฉันไม่ชอบหรอกเถื่อนๆแบบนั้นน่ะ แถมหมอนั่นยังไม่สนใจผู้หญิง เค้าลือกันว่า ถ้าไม่ใช่รักแท้ล่ะก็ โซไม่คบด้วยหรอก…แล้วตั้งแต่เด็กจนโต เค้ายังไม่เคยคบใครเลยนะ”
O_O นิสัยอย่างหมอนั่นเนี่ยนะ ตามหารักแท้ อยากจะหัวเราะซะจริง ^^ คิกๆ
“แล้วเธอชอบใครล่ะรัน” รันดูลุกลี้ลุกลนชอบกล มินที่นั่งข้างหลังเลยยื่นหน้ามาตอบแทน
“รันเขาชอบนายไบร้ท์ที่นั่งข้างโซน่ะ”
ไหนๆ ว้าว O_O รันตาถึงแฮะ หมอนั่นหน้าตาหล่อกว่าอีตาโซดานั่นอีก ผิวขาวจั๊วะตัดกับคิ้วเข้มๆแต่บางกว่าของโซ ไบร้ท์นั่งนิ่งๆ เงียบๆ ใบหน้าอันหล่อเหลานั้นเรียบเฉยตลอดเวลา
“นี่มิน อย่าพูดดังนักสิ เดี๋ยวไบร้ท์ก็ได้ยินหรอก”
“คิกๆ ไม่เห็นต้องอายเลย นายไบร้ท์รู้ก็ดีแล้วนี่”
ฉันเลิกสนใจไบร้ท์และอีตาบ้าโซดานั่นแล้วหันกลับมาตั้งใจเรียน แต่เสียงเฉื่อยๆ เอื่อยๆของอาจารย์วิชาสังคมทำให้หนังตาเริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ นี่ยังดีนะที่รันคอยสะกิดฉันไว้ ไม่งั้นฉันต้องหลับไปแน่ๆเลย ส่วนมินกับไร้ท์น่ะหรอ ไม่ต้องถาม พวกเธอหลับตั้งแต่อาจารย์เริ่มสอนแล้วล่ะ -_-;;;
กริ๊งงงง ออดเลิกเรียนดังขึ้นแล้ว ฉันโบกมือลาบ๊ายบายกับเพื่อนๆกลุ่มใหม่ก่อนจะเริ่มออกเดินทางไปยังป้ายรถเมล์อันสุดแสนจะห่างไกล (200เมตรนี่ไกลตรงไหน -_-;)
ตึก...ตึก...ตึก...
เอ๊ะ! ทำไมรู้สึกเหมือนมีใครตามมาเลยล่ะ ฉันลองหันกลับไปดูแต่ก็ไม่เห็นใคร ฉันแกล้งเดินชมนกชมไม้ไปเรื่อยๆ แล้วเลี้ยวเข้าซอยที่อยู่ใกล้ที่สุดก่อนแอบอยู่ตรงปากซอย
เสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาไวมากแล้วชนฉันล้มลง
“เฮ้ย นายตามฉันมาทำไม -_-^” กรี๊ด นี่มันนักเรียนโรงเรียนอาชีวะที่อยู่ตรงข้ามโรงเรียนเรานี่ >w<
“พี่อยากจะชวนน้องไปหาอะไรทานน่ะจ๊ะ ^^” อึ๋ย หมอนั่นเงยหน้าขึ้นมาแล้ว หน้าตาอย่างกะปลาตีนที่เน่าเฟะมาแล้ว100ปี ฉันรู้สึกเหมือนหนอนไชอยู่บนหน้าหมอนั่นเลย >w<
ฉันรีบเดินออกไปเพราะไม่อยากจะมีเรื่อง แต่อีตาปลาตีนเน่านั่นฉุดข้อมือฉันไว้
“เฮ้ย! ไอเวร!”
ผลั่ก !!!
หมัดของฉันตรงเข้าที่หน้าปลาตีนทันที ไอปลาตีนเน่านั่นสลบเหมือด ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนจับมือฉันแล้วรอดจากหมัดของฉันสักคน หึ
“เฮ้ย! ไอ้โก้!!”
เสียงใครอีกฟะ กรี๊ดด นักเรียนโรงเรียนอาชีวะทั้งโขยงเลยนี่หว่า ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ถึงฉันจะเรียนวิชาการต่อสู้มาบ้างก็เถอะ แต่ถ้าไม่มีอาวุธฉันก็สู้ผู้ชายทั้งโขยงไม่ได้อยู่ดี >o<
พวกมันล้อมรอบฉันไว้ แต่ที่นี่ก็ไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่นัก ด้วยพลังเสียงและทักษะของฉันคงจะพอทำให้คนมาช่วยได้ทันเวลาล่ะน่า
“กรี๊ด!! >_< ช่วยด้วยค่า พวกบ้ากามกำลังจะข่มขืนฉันค่า ช่วยด้วย กรี๊ด!!”
ฉันกรี๊ดไปพลางก็ตีไอพวกนั้น พยายามฝ่าออกมาจากวงล้อมให้ได้ แต่สาวสวยบอบบางอย่างฉันจะสู้แรงผู้ชายได้ยังไงล่ะคะคุณผู้อ่าน T^T ในที่สุดเจ้าพวกนั้นมันก็อุดปากฉันได้ ฮือๆ TTwTT พ่อจ๋า ออมมา โอป้า ออนนี มาช่วยชินเซด้วยยยยย TwT
“เฮ้ย ไอ้เศษสวะ หยุดนะเว้ย!!!”
อ๊ายย >__< มีคนมาช่วยฉันแล้ว ขอบคุณสวรรค์ ไอพวกนั้นมันปล่อยฉันแล้ววิ่งเข้าไปหาคนที่มาช่วยฉัน ฉันโผเผมานั่งนวดตัวพิงกำแพงอยู่อีกมุมหนึ่ง โรงเรียนอาชีวะเป็นที่เพาะกล้ามหรือไงนะ ไอ้พวกนั้นบีบฉันซะแดงเลย =_=” ไม่ว่าคนที่มาช่วยฉันจะเป็นใครก็ตาม ขอให้เค้าสู้เจ้าพวกนั้นชนะด้วยเถอะ
ผ่านไป 5 นาที พวกของไอปลาตีนนอนกองอยู่กับพื้น ล้อมรอบผู้ชายที่ช่วยฉันไว้ อ๊ายย >w< เค้าเท่จังเลย โหดๆแบบนี้ล่ะผู้ชายในสเปค >o<
อ๊ะ เค้ากำลังหันมาแล้ว กรี๊ดๆ เค้าต้องเป็นผู้ชายที่หล่อมากแน่ๆเลย
“ขอบคุณมากนะ...เฮ้ยนาย!!!”
“เฮ้ยเธอ!!!”
กรี๊ดดดดดด >o< นั่นมันอีตาโซดา คนที่ชนฉันแล้วไม่ขอโทษที่ป้ายรถเมล์นี่ หมอนั่นเดินเข้ามาหาฉันในขณะที่พวกนักเรียนอาชีวะรีบลุกขึ้นหนีไป
“ที่แท้ก็นายเองหรอ =_=”
“โธ่! นึกว่าสวย ยัยปีศาจนี่เอง ฉันไม่หน้าช่วยเล้ย -_-”
คนอย่างนี้หรอที่ตามหารักแท้น่ะ -_-;
“ฉันก็ไม่ได้อยากให้นายช่วย นายมาช่วยทำไมล่ะ!”
“ก็ใครกันล่ะที่ร้องกรี๊ดๆแล้วก็ตะโกนว่า ช่วยด้วยค่า ช่วยด้วย กรี๊ดๆ กันล่ะฮะ -_-^^” เขาเลียนเสียงฉันได้ตลกมาก คิกคิก...อุ๊ป อย่าหลุดหัวเราะเชียวนะยัยเซ
“ก็ฉันไม่ได้หมายถึงนาย ทำไมต้องเป็นนายด้วยนะ -_-^”
“นี่ฉันช่วยชีวิตเธอไว้นะ แล้วหลังฉันก็ต้องเจ็บเพราะเธอ หัดขอบใจกันบ้างเซ่!” ฮึ อีตาบ้า อีตาโซดาไม่มีฟอง >o< แต่เขาก็ช่วยฉันไว้จริงๆนั่นล่ะ เฮ้อ -_-;
“เออ ฉันขอบใจนายมากกกกกก ที่มาช่วยฉันเอาไว้จากไอ้พวกบ้านั่น ฉันจะไม่ลืมพระคุณของนายเลย -_-^ พอใจรึยังฮะ”
“ไม่ -_-^”
“งั้นนายต้องการอะไรฮะ เงินหรอ? เสียใจฉันกรอบวันนี้ ของมีค่า? ฉันไม่มีนอกจากโทรศัพท์มือถือ หรือว่า...”
“นี่เธอเห็นฉันเป็นพวกรีดไถหรือไง -_-^” หมอนั่นขัดมากลางคันซะงั้นล่ะ
“ก็ใช่อ่ะดิ ไม่เห็นต้องถามเลย -_-^”
“เธออยากตายรึไง -_-^^”
“ถ้าฉันอยากตายตอนนี้ฉันคงไม่อยู่ทะเลาะกับนายหรอกย่ะ -_-^^^”
“เฮอะ! เธอต้องมาคบกับฉัน -_-^”
ความคิดเห็น