ความรักของผมและเธอคนนั้น

ลำดับตอนที่ #17 : 6 มีนา

  6  มีนาคม  ผมได้นัดเธอออกมา  ผมว่าจะนัดเธอออกมาเพื่อเคลียปัญหาของผมกับเธอ  ก็เรื่องผู้หญิงที่เข้ามายุ่งกับผมไงคับ



ผมนัดกับเธอที่โรงเรียน  แล้วก็จะพาเธอไปที่ๆไม่มีใครและเงียบสงบที่นึง  แล้วผมก็เริ่มคำถามแรก





//  โม  นัทมันบอกโมเรื่องเค้าว่ายังไงบ้าง??



//  ก็ไม่ได้บอกอะไรนิ  



//  บอกมาก่อนสิว่านัดไปบอกอะไรโมบ้าง??



//  ก็...นัดบอกเค้าว่าแกไปจีบรุ่นน้องคนนึง  อยู่สาธิต  รึป่าวนิแหละ



//  อืม... นัทมันมั่ว!!   น้องเค้าไม่ได้อยู่สาธิต  แล้วเค้าก็ไม่ได้ไปจีบน้องเค้าด้วย  น้องเค้ามาชอบเค้า



//  อ่ะเหรอ!!  แล้วตกลงความจริงมันเป็นยังไงบ้างอ่ะ



//  ก็จริงนะสำหรับน้องคนนั้น  มีตัวตนอยู่จริง  แต่เค้าไม่ได้ไปจีบน้องเค้านะ  



//  แต่ทำไม??  แกต้องไปยุ่งกับน้องเค้าด้วย  แล้วแกทำไมต้องมีคนอื่นด้วย  แต่ตอนนี้แกก็ไม่ได้มีเค้าคนเดียวใช่มั้ย?  TT_TT



//  อือ!!  



//  แกไม่ได้รักเค้าแล้วใช่มั้ย?  แกหลอกเค้ามาตลอด



//  ไม่ใช่อย่างนั้นนะ



//  ไม่ใช่!!  แล้วมันยังไงล่ะ



ผมเงียบไป  ผมไม่รู้ว่าจะให้คำตอบที่ดีที่สุดกับเธอยังไง



//  เห็นมั้ยแกก็ให้คำตอบเค้าไม่ได้  TT_TT



เธอร้องไห้หนักมาก  ผมไม่กล้าที่จะมอง  เพราะเมื่อผมได้เห็นน้ำตาเธอทีไรผมก็รู้สึกเจ็บไปด้วย  



ผมเลยเลือกที่จะพูดอ้อมๆ  ว่าผมต้องการเธอมากผมรักเธอมาก  ผมแค่อยากจะให้เธอเข้าใจผม





ผมจึงเปรียบตนผมเองเหมือนรองเท้าที่มันจะต้องอยู่กับเธอตลอด  ไม่ว่าเธอจะเดินไปไหน  ผมแค่อยากให้เธอรู้ไว้ว่าผมจะรักษาเท้าของเธอ





แต่รองเท้าอย่างผมมันขี้น้อยใจ  ก็แค่อยากให้เจ้าของของมันหันมาสนใจมันบ้างรองเท้าอย่างผมต้องการเจ้าของที่ดูแลเอาใจใส่มัน  ไม่จำเป็นต้องเอาขึ้นไว้ในบูชา  ก็แค่ใช้งานมันให้เหมือนกับตัวตนที่มันเป็นอยู่ตอนนั้นก็พอ





แต่เธอกลับมาบอกผมว่า  ถ้าเราใส่รองเท้าคู่นี้ไม่ได้แล้วก็ควร  ยกให้คนอื่นไปไม่ใช่เหรอ  ถึงเราจะเก็บไว้ก็ใส่ไม่ได้





แล้วรองเท้าอย่างผมก็เป็นรองเท้าที่สามารถเข้าได้กะทุกเท้ามันขึ้นอยู่กับว่าผมอยากที่จะให้ใครใส่มันได้ก็แค่นั้นเอง  ผมอยากให้โมเลือกที่ใส่ผม  ไม่ใช่เก็บผมไว้ประดับ





โมก็ร้องไห้ไม่ยอมหยุด  ผมเสียใจในตัวโมมาก  ก็โมยอมที่จะยอมแพ้  โมไม่ยอมที่จะใส่รองเท้าคู่นี้อีกต่อไป  โมขอเลือกที่จะไม่ใส่มันอีกแล้ว  โมเลือกที่จะยอมแพ้  ทั้งๆก็ไม่มีใครสามารถเอาผมไปจากเธอได้





ถ้าผมพูดออกไปว่า  ผมรักเธอ  เธอก็คงไม่เชื่อผมอีกแล้วล่ะ  



เธอคงเจ็บมากผมไม่เคยเห็นผู้หญิงที่เข้มแข็งอย่างเธอร้องไห้มากขนาดนี้  ผมรู้สึกผิด





โมถามผมอีกว่า  //  ตกลงจะเอายังไง    นิ่ม!!  นิ่มจะเลือกใครกันแน่??



//  โม  เค้าเลือกไม่ได้หรอก

(ก็เค้าไม่มีตัวเลือกนี่  จะให้เค้าเลือกยังไง )คิดในใจคับ

แต่โมก็คิดตามที่คำพูดของผมนั้นออกไป  โมคิดว่าผมน่ะ  เลือกใครไม่ได้จริงๆ





//  งั้นถ้านิ่มเลือกใครไม่ได้  เค้าจะเป็นฝ่ายไปเอง  เพื่อทำให้ตัวเลือกของนิ่มจะได้น้อยลง  



(ผมไม่ได้ต้องการอย่างนั้นน่ะ  ถ้าผมขาดคุณไปผมจะอยู่ยังไงโม)



//  ไม่นะโม  เค้าไม่ให้แกไปไหนทั้งนั้น  ถ้าแกคิดว่าตัวแกเป็นตัวเลือกจริงอยู่ก่อนได้มั้ย?  

(ก็ยังไงผมก็เลือกคุณอยู่แล้วแหละโม)





ผมคิดว่าเธอน่าจะเข้าใจผมบ้างล่ะ  





แล้วเธอก็บอกว่าเธออยากกลับบ้าน  ผมก็เลย..



//  อือ!!  กลับก็ได้ผมเลยไปส่งเธอเท่าที่ผมจะส่งได้





แล้วผมก็ไปปรึกษาเรื่องนี้กับเพื่อนของผม  แต่ไม่มีใครสามารถให้คำตอบผมได้  





พอผมกลับมาถึงบ้านผมก็มี  sms  เข้า  ก็โมไงคับ  เธอบอกผมว่า  



ถ้าผมเลือกไม่ได้เธอขอเลือกที่จะไปเอง  





ใครจะไปยอมล่ะคับก็ผมรู้ว่าผมรักเธอจะให้เธอไปจากผมได้ยังไง  ผมกว่าจะได้เธอกลับมา  ผมต้องไปแย้งชิงจากใครมาบ้าง  ผมก็เกือบตายกว่าจะเอาเธอกลับมาทั้งตัวและหัวใจได้



-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



.........................................................  โมมันอาจจะไม่เหมือนที่เจอในวันนั้น  แต่ตรงนี้คือความในใจที่ไม่ได้บอกไปในวันนั้น