คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สิ่งที่สลายไปไม่มีทางหวนคืน
"เซ...ลู"เสียงเรียกที่ขาดห่วงดังมาจากของเจ้าชายแห่งความมืด
น้ำตาของเจมส์นั้นเอ่อล้นอยู่ในดวงตาโตสีแดง ที่มักจะเห็นทุกอย่างคือเรื่องสนุกเสมอ บัดนี้ดวงตาที่มักจะคอยยอกล้อกำลังเอ่อไปด้วยน้ำตา เพียงเพราะ เจ้าหญิงแห่งโนว์อาร์ที่มักมีท่าทีเย็นชาตลอดเวลา เพียงเพราะผู้หญิงเพียงคนเดียวสามารถแปรเปลี่ยน เจ้าชายแห่งความมืดให้เป็นคนละคนได้
"เจ..มส์"เสียงเรียกอันแผ่วเบาดังขึ้นมา
"เซลู"เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียกไปในทันใด รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ขาวซีด
"เจมส์"เสียงเรียกกระชับขึ้นเล็กน้อยแต่ก็ยังคงแหบแห้ง
"เซลู!!"เจมส์ตะโกนอย่างดีใจ เจมส์เข้ากอดเซลูด้วยความห่วงใย
"เจมส์"เธอเรียกอีกครั้ง
น้ำตาโลหิตไหลออกจากดวงตาสองสี แววตาที่มันเย็นเชียบบัดนี้ตื่นตระหนก น้ำตาสีเลือดยังคงรินไหลออกมาจากดวงตาโตสองสี
เจมส์มองเพื่อนสาวตรงหน้าด้วยความเป็นห่วงแล้วบรรจงจูบลงริมฝีปากที่ซีดเผือก ใบหน้าของเซลูเริ่มกลับมาเป็นเช่นเดิมอีกครั้งใบหน้าที่ตื่นตระหนกกลับมาเงียบเชียบ ใบหน้าที่ขาวซีดดูมีเลือดฝาดดังเช่นทุกวัน
"เจมส์!!"น้ำเสียงอันสั่นเครือของเธอดังพวกกับเสียงสะอึกสะอื้นไปทั่วทั้งห้อง เธอเข้ากอดคนตรงหน้าด้วยความตระหนก
"ไม่มีอะไรแล้วนะ ไม่มี"คำปลอบโยนของเจ้าชายทำให้เสียงสะอื้นหยุดไป
"ฉันต้องไปจากที่นี่"เธอพูดอย่างแผ่วเบา
"อะไรนะ!"คนถูกกอดลุกขึ้นแล้วจ้องเจ้าตรงหน้าไม่วางตา
"ฉันต้องไปจากที่นี่"เธอกล่าวอีกครั้ง
"หมายความว่ายังไง!!"ทุกคนตะโกนออกมาพร้อมกันกับที่เปิดประตูเข้ามา
"พวกนายมายืนทำอะไรกันหน้าประตู"เจมส์กล่าวพร้อมกับมองอย่างจับผิด
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ ว่าแต่ที่เซลูหมายความว่าอย่างไงเนี่ย"อากัสพูดตัดบท
"ฉันต้องไปจากที่นี่ ฉันไม่สมควรอยู่ในที่ไหนๆฉันควรสูญหายไปไม่ควรที่จะอยู่ที่ไหนอีกเลย"เธอกล่าวสั้นๆ
"เซลูพูดให้มันเข้าใจหน่อยเซ่"เจมส์ตะโกนออกมา
"เซลูบอกว่าเธอต้องไม่สมควรที่ต้องอยู่บนโลกใบนี้ เธอบอกว่าเธอควรหายไปก็เหมือนกับว่าเธออยากตายยังไงล่ะ"เซคลอสไขความกระจ่าง
"งั้นที่เธอโดนแทง"ริลเซ่กล่าวค้างไว้
"ฉันฆ่าตัวตาย"เธอกล่าวแผ่วเบาเหมือนกับไม่มีความสำคัญอะไร
"เธอนี่เก่งจริงๆเลยนะเซลู เล่นเอาทุกคนเป็นห่วงกันไปหมด"เจมส์พูดอย่างโกรธเคือง
ทุกเมื่อได้ยินดังนั้นจึงโกรธแล้วรีบออกจากห้องกันไปหมด เธอนั่งอยู่เพียงคนเดียวภายในห้อง น้ำตาโลหิตอันแดงฉานไหลรินออกมาจากมาดวงตาโตทั้งสองสี เธอไม่อยากให้ทุกคนเป็นห่วงจึงทำการกระทำเช่นนี้
นี่สินะคือบทลงโทษของเธอสำหรับการเกิดลงมาโดยมีตราบาปที่ติดตัว เธอแสยะยิ้มเล็กน้อยแล้วใช้เวทมนต์ปล่อยให้ตัวเองล่องลอยไปตามสายลมเธอยิ้มน้อยก่อนจะท่องมนต์ไปก้องทั่วทั้งแดนอาณาจักรว่า
"ข้าสั่งในนามเจ้าหญิงหิมะแห่งความมืด จงสลายร่างของข้าให้สลายเป็นผุยผงไปตามสายลม"
หลังจากสิ้นคำกล่าวร่างกายของเธอก็หายไปท่ามกลางสายลมตามดังคำปรารถนา
คำกล่าวที่ดังก้องไปทั่วทุกแดนเล่นเอาผู้เป็นพระมารดาถึงกับหมดสติที่สูญเสียบุตรรีเพียงคนเดียว ไม่ใช่แค่เพียงราชินีหิมะเท่านั้นทั้งประชาชนทั้งแดนอาณาจักรแห่งโนว์อาร์ถึงกลับปล่อยโฮออกมาอย่างไม่รู้จักจบ
นักเรียนในป้อมนักรบถึงกับช็อกไปโดยปริยา ที่เพื่อนสาวของพวกเขาที่พึ่งห่างกันมามาดๆได้จากพวกเขาไปแล้ว
หลังจากวันนั้นประชากรของโนว์อาร์ถึงกับสถบและด่าทอต่อพวกเมเดนที่ทำให้องค์หญิงของพวกเขาต้องจากพวกเขาไปอย่างไม่มีวันหวนกลับมา ทุกคนต่างเฝ้าคิดถึงองค์หญิงของพวกเขาที่ใจดีแต่ถึงจะเย็นชาไปบ้างแต่พระองค์ก็ยังคงมีน้ำใจโอบอ้อมอารี
แม้วันและเวลาจะผ่านไปถึง 2 ปีแล้วก็ตามแต่.......
ทุกคนก็ไม่ลืมเจ้าหญิงหิมะแห่งความมืดที่ได้จากไปจากโลกนี้เสียแล้ว ในมาร่าและลูเวลก็ไม่เคยมีราชินีเลยสักองค์ โดยความรู้สึกของทั้ง 2 คนยังคิดคำนึงหาถึงเพื่อนสาวเสมอ เพื่อนสาวที่เยือกเย็นและเย็นชาแต่เพื่อนสาวคนนั้นกลับปลดปล่อยความรู้สึกต่างๆกับพวกเขาเสมอ
--------------
งืมๆ ใกล้จาจบแล้ว
ดีใจจังเลย ^^ สำหรับผมมันก็เป็นตำนานสั้นๆ
เท่านั้นแหละคร้าบบบ ไม่นานมันก็จะจบลง
พร้อมกับตำนานบทใหม่นั่นแหละคร้าบ >-<
ความคิดเห็น