คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : การเข้าเรียนและเพื่อนใหม่
พระอาทิตย์ยังไม่ขึ้นขอบฟ้าสีฟากฟ้ายังเป็นแค่เพียงสีเทาหม่นๆเท่านั้น ตอนนี้อากาศรอบข้างค่อนข้างอับชื้นพอควร แต่ถึงพระอาทิตย์ยังขึ้นขอบฟ้าแต่ก็มีเสียงเกวียนต่างๆมากมายที่มุ่งเข้าไปในโรงเรียน เสียงของเกวียนกระทบกันดังกึงก้องจนทำให้น่ารำคาญอยู่ไม่น้อย เมื่อถึงโรงเรียนเธอก็รีบลงจากเกวียนพร้อมกับฟาเวลแล้วตรงไปที่แถวยืนรอผลประกาศ
"นี่ฟาเวลที่นี่เขามีป้อมอะไรบ้างหรอ"เธอถามหลังจากที่แทบจะไม่ได้พูดคุยกับฟาเวลสักคำตั้งแต่เดินทางมา
"มีอยู่สี่ป้อมพะยะคะ มีป้อม....."แต่แล้วก็ถูกขัดด้วยน้ำเสียงที่ยังคงความเย็นว่า
"อยู่ที่นี่ไม่ต้องใช้คำราชาศัพท์กับฉันก็ได้"เธอกล่าวอย่างหน่ายๆ
"ที่นี่มีป้อมนักรบ ป้อมนักปราชญ์ ป้อมขุนนางและป้อมประชาชน"
"มีแค่นี่หรอ"
"อืม นึกว่าเธอจะไม่พูดกับฉันซะแล้วอีกนะเซลู"ฟาเวลพูดพร้อมกับยิ้มให้
"ฉันว่าเธอคงได้อยู่ป้อมขุนนางแน่ๆเลย"
"ไม่มีอะไรแน่นอนเสมอไป"เธอกล่าวไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
เสียงแตรยาวดังไปทั่วทั้งโรงเรียนบอกให้รู้ว่าถึงเวลาที่ประกาศรายชื่อแล้วตอนนี้ทั่วทั้งโรงเรียนเงียบกริบ มีเพียงเสียงของสายลมเท่านั้นที่ผัดผ่านไปมาเหมือนกำลังล้อเลียน ความหนาวเริ่มเกาะกินแต่ความตื่นเต้นและลุ้นระทึกก็ยังคงมีมากกว่า
"แองเจล่า อาคาเซียนักเวทแห่งเอเทีย ป้อมนักปราชญ์"เสียงประกาศชื่อเป็นรายชื่อแรก
แล้วอีกหลายร้อยชื่อก็ดังขึ้นมาไม่มีทีท่าว่าจะหยุดหย่อน เธอนั่งรอด้วยท่าทีที่เย็นชาเช่นเคยอีกไม่นานก็จะถึงรายชื่อของเธอแล้วเธอนั่งรอด้วยความลุ้นละทึก
"เซลูเน่ อาเธอร์เรียเจ้าหญิงแห่งโนว์อาร์ ป้อมนักรบ"เสียงประกาศนั้นทำให้ชาวป้อมนักรบทั้งหลายแหล่โห่ร้องอย่างยินดี เธอเดินตรงไปยังป้อมนักรบที่ดูจะเก่ากว่าป้อมอื่นอยู่มาก
"ยินดีต้อนรับเซลูเน่ อาเธอร์เรียเจ้าหญิงแห่งโนว์อาร์"รุ่นพี่ที่ยืนอยู่หน้าป้อมกล่าวแล้วยื่นผ้าคลุมสีแดงให้ซึ่งดูมันจะตัดกันกับชุดนักเรียนไม่น้อย
"เอาล่ะต่อไปพี่จะพาพวกเธอชมป้อมนะ"แล้วรุ่นพี่คนนั้นก็เดินนำรุ่นน้องปีหนึ่งทั้งหลายแหล่แล้วบรรยายประวัติทั้งหลายที่มีมาตั้งแต่เมื่อโรงเรียนนี้ถูกก่อตั้งขึ้น
"เอาล่ะต่อไปพี่จะพาพวกเธอขึ้นไปห้องพักที่ชั้นสองกันนะ"รุ่นพี่กล่าวอีกครั้ง พวกรุ่นน้องจึงเดินตามอย่างว่าง่าย
"ห้องแรกสำหรับคนที่เป็นหัวหน้าป้อม ห้องหนึ่งจะพักกันทั้งหมดสามคน ห้ามมีการทะเลาะวิวาทกันเด็ดขาดเข้าใจใช่ไหม ท่ามีคนจากป้อมอื่นมาท้าประลองต้องตอบตกลงรับไปเข้าใจใช่ไหม"รุ่นพี่สาธยายแต่ก็สั้นๆพอเข้าใจ ทุกคนต่างลุ้นระทึกว่าใครจะได้อยู่ห้องแรกกันแน่
"เจมส์ อาเธอร์น่าเจ้าชายแห่งมาร่า เซลูเน่ อาเธอเรียเจ้าหญิงแห่ง-
โนว์อาร์ เซคลอส โคลาเซคัสเจ้าชายแห่งลูเวล"ชื่อสุดท้ายที่ป่าวประกาศสร้างความงุนงงให้กับเธอไม่น้อย
เธอเคยรู้จักกับชื่อๆนี้แน่ๆแต่ทำไมถึงนึกไม่ออกว่าเคยได้ยินที่ไหนนะ เธอยืนสงสัยอยู่นานแต่เสียงของรุ่นพี่ที่เรียกชื่อของเธอทำให้เธอตื่นจากห้วงแห่งความคิด
ภายในห้องมีเตียงวางเรียงอยู่สามเตียงผ้าปูเป็นสีแดงซึ่งเป็นสีประจำป้อมเตียงทำจากไม้อย่างดี ภายในห้องมีโต๊ะทำงานเล็กวางอยู่สามโต๊ะมีตู้เสื้อผ้าทำจากไม้ของไอซ์แลนด์ซึ่งทำให้มันแข็งแรงขึ้นกว่าเดิม ในห้องมีห้องอาบน้ำและดูเหมือนห้องนี้จะใหญ่กว่าห้องอื่นเล็กน้อย ตรงหัวเตียงมีหน้าต่างบานใหญ่ซึ่งถ่ายเทอากาศได้ดีทำให้อากาศไม่ร้อนมากนัก เธอเดินเข้าไปในห้องแล้ววางกระเป๋าไว้เตียงทางด้านซ้ายมือแล้วนั่งลงบนเตียง
ส่วนเซคลอสก็เดินไปนั่งบนเตียงทางขวา ถึงจะไม่ชอบอย่างไงเจมส์ก็ได้แต่เดินไปบนเตียงตรงกลางอย่างหน่ายๆ
"เรามาทำความรู้จักกันหน่อยไหม"เสียงของคนที่ทำลายความสงบของห้องดังขึ้น
"จะให้ทำอะไรล่ะ"เธอกล่าวแล้วจ้องไปยังบุรุษเบื้องหน้า
"ก็แนะนำตัวหน่อยก็ไม่เสียหายนี่"บุรุษอีกคนหนึ่งกล่าวเสริม เธอจ้องไปยังบุรุษเบื้องหน้าทั้งสองอย่างไม่วางตา
เจมส์เป็นคนที่ดูแล้วนิสัยคงร่าเริง ผมสีดำเงางามซึ่งตัดกับผิวขาวทำให้ดูสีไม่น้อยดวงตาสีแดงสองข้างกำลังเต้นระริกด้วยความสนุก
เซคลอสเป็นชายหนุ่มที่ดูท่าจะอารมณ์ดีอีกหนึ่งคน ผมสีแดงเพลิงซึ่งโดดเด่นแล้วสง่างามดวงตาสีเขียวดูสดใสและน่าเอ็นดู ผิวที่ขาวสะอาดสะอ้านซึ่งทำให้ชายคนนี้ดูดีขึ้นมาก
"ไม่ได้เจอกันมา 10 ปีแล้วสินะเซลู"เซคลอสกล่าวขึ้น
"พวกเธอเคยรู้จักกันด้วยหรอ"เจมส์กล่าวอย่างสนใจ
"ฉันเคยรู้จักนายด้วยหรอ"เธอกล่าวอย่างสงสัยนัยน์ตาสีเงินจับจ้องไปยังบุรุษที่มีนามว่าเซคลอส
"เธอจำฉันไม่ได้หรอตอนเด็กๆออกจะเล่นกันบ่อยแท้ๆเลยน้า"
"ฉันคงลืมไปแล้วมั้ง"เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ
ซึ่งสร้างความเจ็บปวดกับบุรุษผู้มีนัยน์ตาสีเขียวไม่น้อย ดวงตาสีเขียวแปรเปลี่ยนเป็นเศร้าสร้อยแล้วกลับมาสดใสเช่นเดิม นัยน์ตาสีเงินของเธอจับจ้องถูกคนในห้องแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วขณะนั้นเองก็มีลมพัดทำให้ผมสีดำที่แสมด้วยสีเงินพลิ้วไสวไปตามลม
"ให้แนะนำตัวฉันคงพูดอะไรไม่ได้มากฉันชื่อเซลูเน่ เอเธอร์เรียเจ้าหญิงแห่งโนว์อาร์ผู้มีฉายาว่าเจ้าหญิงหิมะแห่งความมืด"เธอกล่าวราบเรียบ
"งั้นต่อไปตาฉัน เจมส์ อาเธอร์น่าเจ้าชายแห่งมาร่าผู้มีฉายาว่าเจ้าชายแห่งความมืด"
"งั้นฉันเซคลอส โคลาเซคัสเจ้าชายแห่งลูเวลมีฉายาว่าเจ้าชายแห่งสายน้ำ"เซคลอสกล่าวอย่างภาคภูมิกับฉายาของตน
"ทำไมฉายาของเธอถึงเป็นเจ้าหญิงหิมะแห่งความมืดล่ะ"เจมส์ถามอย่างสนใจ
"เพราะฉันมันคือผู้ปลดปล่อยความมืดที่โปรยปรายมายังผืนแผ่นดินที่ขาวสะอาดยังไงล่ะ"เธอกล่าวอย่างราบเรียบแต่บนใบหน้าของเจมส์ยังคงมีความงุนงงอยู่
"เซลูหมายถึงเธอเป็นคนที่โปรยปรายหิมะสีดำแห่งความชั่วที่โปรยปรายลงมายังแผ่นดินสีขาวที่ปกคลุมไปด้วยหิมะที่ใส่ซื่อบริสุทธิ์ยังไงล่ะ"เซคลอสพูดแปลความหมาย
"ยังนี้นี่เอง"เจมส์พูดพลางยิ้มแป้น
"แต่ทำไมเธอถึงเป็นคนที่โปรยปรายหิมะสีดำล่ะ"เจมส์ถามด้วยความสนใจต่อไป
"เพราะฉันโดนคำสาปล่ะมั้ง ฉันที่ต่างกับแม่ที่เป็นราชินีหิมะผู้โปรยปรายความบริสุทธิ์แต่ฉันคือผู้โปรยปรายหิมะแห่งความชั่วร้าย"
"เธอนี่ชอบพูดอะไรเข้าใจยากจังนะเซลู"เจมส์พูดพลางเกาหัวแกรกๆ
"ฉันขอนอนก่อนขี้เกียจพูดมาก"เธอกล่าวแล้วหลับไปโดยทันที
ตอนนี้ภายในห้องมีโคมไฟเปิดไว้เพียงอันเดียวเท่านั้นบุรุษหนุ่มทั้งสองยังคงคุยกันไม่หยุดปาก แต่น้ำเสียงนั้นยังคงเบาเนื่องจากถูกคนที่อยากนอนด่าให้ถึงห้ารอบ
"เซลูตอนเด็กๆน่ารักขนาดนั้นเลยหรออยากเห็นจัง"เจมส์พูดด้วยความตื่นเต้นแล้วมองไปยังหญิงสาวที่เข้านอนไปแล้ว ผมสีดำที่แสมด้วยสีเงินคลอเคลียบนตัวดวงตาบัดนี้ปิดสนิท เจมส์รู้สึกสนใจเซลูกับดวงสีเงินคู่นั้นดวงตาอีกข้างของเธอนั้นถูกปกปิดไว้ด้วยผ้าคาดเผยให้เห็นดวงตาสีเงินเท่านั้น
"น่าแปลกนะที่เซลูจำฉันไม่ได้"เซคลอสกล่าวด้วยความสงสัย
"ก็ 10 ปีแล้วไม่ใช่หรอจำไม่ได้ก็ไม่แปลก"
"นั่นสินะ"เซคลอสพูดแล้วปัดความคิดที่ยุ่งเหยิง
"ฉันนอนก่อนนะ"เจมส์กล่าวแล้วหลับไปในทันใด
เซคลอสปิดโคมไฟแล้วล้มตัวนอนทันที โดยเก็บความสงสัยไว้ในใจเท่านั้นเขาดีใจมากที่ได้เจอกับเซลูจึงไม่อยากจะถามอะไรมากมาย
ความคิดเห็น