คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ~การพบกันและคำมั่นสัญญา~
10 ปีต่อมา~~
"มาเรียจ้ะ เฟลิโอน่ายังไม่ตื่นอีกหรอ"
"เพคะ"
"เฮ้อ! เมื่อวานอุส่าห์บอกไปแล้วแท้ๆ"พระนางอลิเซียถอนหายใจอย่าเหนื่อยใจ
"ให้หม่อมฉันไปตามดีไหมเพคะ"
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันไปตามเอง"
"เฟลิโอน่าตื่นหรือยังลูก"พระนางอลิเซียเรียกจึงพบร่างของพระดานอนอยู่บนเตียง
"เฟลิโอน่าตื่นได้แล้วจ้ะ"
"อะไรกันท่านแม่ นี่มันยังเช้าอยู่เลย"เฟรินงัวเงียตอบกลับไป
"แต่วันนี้จะมีคนมาที่วัง ลูกลืมไปแล้วหรอ"
"ตายแล้ว!! นี่หญิงลืมไปเลย"เฟรินพูดจบก็เร่งสปีดตนเองเข้าห้องน้ำไป
"ลูกคนนี้นี่"คนเป็นแม่ยิ้มอย่างเอ็นดูใหญ่
"ท่านแม่ หญิงจะใส่ชุดไหนดีเพคะ"เฟรินพูดพลางดูชุดในตู้อย่างวิตก
"ไม่ต้องคิดมากไปหรอกลูก ลูกแค่เลือกชุดที่ตัวเองชอบก็พอ"
"เพคะ งั้นลูกเลือกชุดนี้ละกัน"เฟรินพูดพลางหยิบชุดออกมาจากตู้แล้วเดินหายเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง แล้วออกมาพร้อมกับชุดสีทอง
ชุดเป็นแขนยาวรุ่มร่ามไม่แนบเนื้อ โดยมีการออกแบบและตัดเย็บมาอย่าดี ผ้าตรงแขนทำให้ขยับกายได้สะดวกคล่องแคล่ว สีก็ดูสบายๆไม่เจิดจ้าจนเกินไป
"สวยมากเลยลูกแม่ มานี่เดี๋ยวแม่หวีผมให้"อลิเซียจับเฟรินมาหน้ากระจกพร้อมกับหวีผมสีน้ำตาลอย่ารักใคร่
"เรียบร้อยแล้ว ลงกันไปเถอะจ้ะ"
"ยินดีต้อนรับสู่เดมอส"ท่านจ้าวพูดด้วยเสียงวางมาด
"สวัสดีเอวิเดส แล้วอลิเซียล่ะ"นัยน์ตาสีเขียวมรกตมองไปรอบๆ
"รู้สึกว่าจะไปตามเฟลิโอน่าน่ะ เข้ามาก่อนสิ"
"ขอบคุณ"เอวิเดสจึงเดินนำไปยังห้องรับรองแขก
"นั่นลูกเจ้าหรอวิลเลี่ยม"เอวิเดสถามเมื่อเห็นร่างของเด็กน้อยที่ถอดแบบมาจากบิดาไม่มีผิดเพี้ยน
"อืม นี่ลูกข้าชาเบรียน"
"ว่าแต่อลิเซียยังไม่ลงมาอีกหรอเนี่ย มายาไปตามสิ"
"เพคะ"
"ลูกมาแล้วเสด็จพ่อ"เสียงใสกังวานเรียกสายตาจากทุกคนให้หันไปมอง
ร่างทั้ง 2 ของราชินีและพระธิดาที่ถอดแบบกันออกมาไม่มีผิดเพี้ยน แต่สิ่งที่ทำให้หยุดมองจนลืมหายใจ คือความงามนั่นต่างหากเล่า
"ไงอลิเซีย"
"สวัสดีวิล"
"อืม นี่ลูกชายฉันชาเบรียน"
"ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ นี่ลูกสาวฉันเฟลิโอน่า"
"เฟลิโอน่าพาพี่เขาไปเล่นด้วยกันสิ"เอวิเดสเอ่ยปาก
"ได้หรือป่าววิล"
"ก็ต้องแล้วแต่ชาเบรียน"คำพูดของวิลทำให้สายตาทุกคู่จ้องมองมายังเด็กชาย
"หากน้องหญิงอยากพาพี่ไปเล่นด้วย"
"ว่าไงจ้ะเฟลิโอน่า"อลิเซียหันไปถามลูกสาว
"แน่นอนอยู่แล้ว เจ้าพี่"เฟรินยิ้มร่าแล้วจึงจูงมือพาชาเบรียนไปที่สวน
"เฟลิโอน่า"
"อะไรหรอ เจ้าพี่ชาเบรียน"
"พี่ขอเรียกเธอว่าน้องหญิงได้ไหม"
"ได้อยู่แล้ว"เฟรินพูดพลางยิ้มร่า
"เจ้าพี่ชาเบรียนอยู่ที่นี่กี่วันหรอเพคะ"เฟรินพูดพลางเดินชมดอกไม้
"ประมาณ 2 อาทิตย์"
"งั้นหรอ..."
"ถามทำไม หรือว่าเบื่อพี่ซะแล้ว"
"ก้อป่าวนิ ใครจะเบื่อเจ้าพี่ผู้แสนดีได้ลง"
"จ้าๆ"
ตลอด 2 อาทิตย์ชาเบรียนเล่นกับเฟรินทุกๆวัน และวันนี้ก็เป็นวันที่พี่ชายที่แสนดีคนนี้จะจากไป
"เป็นอะไรไปน้องหญิง ทำไมต้องทำหน้าเศร้าด้วย"ชาเบรียนถามด้วยความแปลกใจ
"วันนี้เจ้าพี่ก็จะไปแล้ว"
"อย่าคิดมากน่าน้องหญิง สักวันเราจะได้เจอกันเชื่อสิ"ชาเบรียนพูดแล้วเอาร่างเล็กแนบอก
"เจ้าพี่ชาเบรียนต้องสัญญากับหญิงนะ"เฟรินพูดแล้วยื่นนิ้วก้อยออกไป
"สัญญาสิ"ชาเบรียนพูดแล้วเอานิ้วไปไขว่ไว้
"หญิงรักเจ้าพี่ชาเบรียนนะ"เฟรินพูดแล้วกอดร่างนั้นไว้แน่น
"พี่ก็รักน้องหญิง"
"เจ้าพี่พูดแล้วอย่าคืนคำนะ"
"แน่นอน"
"น้องหญิงยื่นมือมาสิ"เฟรินยื่นมือออกไปตามคำกล่าว
ชาเบรียนจึงยื่นสร้อยคอสีเงินซึ่งมีจี้เป็นปีกของนางฟ้ามีเพชรสีเขียวอ่อนฝังไว้อยู่ตรงกลาง
"เดี๋ยวพี่ใส่ให้"ชาเบรียนพูดแล้วจึงบรรจงใส่สร้อยลงบนคออย่างสวยงาม
"ห้ามทำหายนะ"
"อื้ม หญิงไม่ทำหายอย่างแน่นอน"
"ชาเบรียนได้เวลาแล้วลูก"เสียงตะโกนของวิลเลี่ยมดังขึ้น
"ครับ เสด็จพ่อ"ชาเบรียนจึงลุกขึ้นยืน
"น้องหญิงไม่ไปส่งพี่หรอ"
"ไปสิ"พูดจบเฟรินก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน
ทั้ง 2 คนจึงเดินไปหน้าพระราชวังด้วยกัน เกวียนคันใหญ่ที่แสนจัง
สง่างามจอดอยู่หน้าวัง
"มาแล้วหรอลูก ขึ้นเกวียนสิ"
"ครับ เสด็จพ่อ"
"เจ้าพี่ชาเบรียนอย่าลืมสัญญานะ"เฟรินพูดน้ำตาก็คลออยู่ในดวงตา
โตสีน้ำตาล
"พี่ไม่มีทางลืม อย่าร้องไห้สิ"พูดจบร่างสูงก็จูบลงบนหน้าผากเนียนอย่างแผ่วเบา
"ไหน น้องหญิงห้อมแก้มพี่บ้างสิ"ชาเบรียนหัวเราะคิดคักอย่างเจ้าเล่ห์
"หันหน้ามาสิ"เฟรินพูดใบหน้าติดแดงเล็กน้อย
"อ่ะ"ชาเบรียนทำแก้มป่อง
"จุ๊บ!"เฟรินเขย่งห้อมแก้มอย่างขวยเขิน
"คริๆ พี่ไปก่อนล่ะ"ชาเบรียนพูดขบก็กระโดดขึ้นเกวียนไป
"ลาก่อนนะเจ้าพี่"
แล้วเกวียนคันใหญ่ก็ขับห่างออกไปเรื่อยๆ จนหายลับตาไปแล้วน้ำ
ตาที่กลั้นไว้มานานก็ไหลรินออกมา
-----------------------
ผมกลับมาแก้ไขบทความเป็น
ที่เรียบร้อยแล้วนะคับ
ตอนนี้ยังไม่ได้ลงตอนต่อไปเลย
ไว้ว่างๆผมจารีบลงนะคับ
ต้องขอขอบคุณพี่ๆทุกคนที่คอยช่วยตืนน้าคร้าบ ^O^
ความคิดเห็น