คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ทาสผู้ซื่อสัตย์
“ สิ่งที่ค้นพบมาแกนำมาด้วยรึเปล่าว จีค ” เสียงของชายคนหนึ่งพูดขึ้นในรถหรูที่กำลังเดินทางไปที่ปราสาทคราซิมเป้าหมายของพวกวิล
“ ครับท่านคิด ของที่ท่านค้นพบได้นำมาทางเรือเรียบร้อยแล้วครับ ” จีคตอบเจ้านายของตัวเอง
“ เยี่ยมมาก ดูนะจีคภายในคืนนี้ฉันจะกลายเป็นราชาของโลกนี้ เพียงแค่ปลุกสิ่งที่ฉันค้นพบให้ตื่นขึ้น ” คิดยิ้มอย่างปีศาจที่กำลังหื่นกระหายกับอำนาจ
“ แล้วของสิ่งนั้นมันคืออะไรหรือครับ ” จีคถามอย่างใคร่รู้
“ เอาเป็นว่า....มันเป็นของที่อยู่เหนือจินตนาการของแกแล้วกัน ”
“ จำไว้เรามีเวลาแค่ 5 ชั่วโมงเท่านั้นก่อนจะเช้าแล้วงานก็จะสิ้นสุดลง ” วิลพูดกับลูกทีมที่กำลังประชุมกันอยู่บนเนินเหนือปราสาทที่ตั้งอยู่บนเชิงผา
“ เราไม่ได้วางแผนกับทีมอื่นเลย ฉันจึงไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำงานกันยังไง ” วิลยังชี้แจงต่อไป
“ เราก็ปล่อยให้พวกนั้นทำงานไปก็หมดเรื่องแล้วไม่ใช้หรอ ” ฟรานซิสพูดพลางหยิบปืนสไนเปอร์คู่ใจของเขาขึ้นมาเช็ก
“ ไม่ได้... นายคิดหน่อย ฟรานถ้าทีมอื่นเข้าไปก่อนแล้วเกิดทำงานพลาดเราจะไม่มีวันเข้าถึงตัวเจ้าคิดนั้นอีกเลย ”
“งั้นนายจะเข้าไปถึงตัวเขาได้ยังไงวิล ยามที่ป้องกันอยู่ไม่ได้มีน้อยๆเลยนะ ” บูทเตอร์ถาม
วิลดึงชุดสูทสีดำกับชุดงานราตรีสำหรับผู้หญิงออกมาจากกระเป๋าเป้
“ ฉันกับจีน่าก็จะเข้าไปร่วมงานด้วยนะซิ ”
“ อืม...แผนนี้..หา!!! นายบ้าไปแล้วหรอ ” ฟรานซิสช็อกไปกับแผนนี้ทำเอา
บูทเตอร์สำลักกาแฟที่กำลังดื่มอยู่
“ ใช่ฉันกับจีน่าจะเข้าไปโดยปลอมตัวเป็น เจ้าพ่อวงการค้ายาระดับโลก ” วิลอธิบายแผนให้ฟัง
“ ทำหยั่งงี้เราจะเข้าถึงตัวคิดเร็วกว่าทีมอื่น ฟราน นายต้องคอยดูไม่ให้มีอะไรเกิดขึ้นและคอยดูแลความเรียบร้อยจากตรงนี้ ส่วนนายบูตเตอร์เตรียมถล่มทางเข้าและทางที่จะมาเพื่อไม่ให้ใครหนีออกไปข้างนอกได้ และจีน่าพอเธอเข้าไปในงานกับฉันแล้วให้เธอไปหาสวิทย์ใหญ่ของไฟฟ้าตามแผนที่นี้ เมื่อไฟดับแผนเราจะเริ่มแล้วฉันจะไปฆ่าเจ้าคิดเองถ้าแผนสำเร็จฉันจะพาจีน่าหนีแล้วมาเจอกับฟรานกับบูทเตอร์ที่นี้เข้าใจนะ ”
“ อื้ม(ค่ะ) ” ทุกคนเข้าใจแผนการ
“ ขอชื่อด้วยครับ ” พนักงานต้อนรับหน้าประตูพูดด้วยความสุภาพ
“ พีเธอร์ เอเธอสัน ” วิลพูด
“ อ้า คุณเอเธอสัน เราไม่รู้ว่าคุณจะมาร่วมงานนี้ด้วย ” พนักงานงานทำท่าทางแปลกใจ
“ อืม ฉันเห็นว่างานมันหน้าสนใจดีแถมมีคนดังๆมาร่วมงานเพียบเลยฉันเลยแวะมาดูซะหน่อย ” วิลตอบและเดินก้าวเข้าไปแต่พนักงานมาขวางไว้เสียก่อน
“ ผมคงจะให้คุณเข้าไม่ได้หรอกครับ คุณไม่มีชื่ออยู่ในรายชื่อ ผมคงต้องขอเชิญคุณออกไป ” แต่ก่อนที่พนักงานจะเชิญวิลออกไปก็มีมือขนาดใหญ่มาแตะที่ไหล่ของพนักงานก่อน เขาเป็นชายร่างอ้วนเตี้ย หัวล้านกลม
“ นี่แกไม่รู้รึไงว่านี่ใคร พีเธอร์ เอเธอสัน นักค้ายาระดับโลกเชียวนะ โน่นไปดูแลแขกตรงโน่นไป ”
“ ครับผม ” พนักงานเดินก้มหน้าจากไป ชายร่างอ้วนจึงเดินเข้ามาจับมือกับวิล
“ ยินดีที่ได้เป็นเกียรติต้อนรับเจ้าพ่อแห่งวงการค้ายา ผมขอแนะนำตัว...” แต่ไม่ทันจะแนะนำตัววิลก็ชิงตัดหน้าพูด
“ อ้า...คุณเมอร์ด็อก เกรน นักการเมืองผู้มีชื่อเสียงคนนั้นนั่นเองยินดีที่รู้จัก ” วิลจับมีทักทาย
“ ส่วนคนที่อยู่ข้างๆคุณคงเป็นภรรยาสินะครับ ” เกรนจับมือของจีน่าขึ้นมาแล้วจุมพิตที่มือตามมารยาทของสุภาพบุรุษ ซึ่งมันทำให้วิลอยากวิ่งเข้าไปต่อยที่หน้าเกรนซะตอนนี้เลย แต่จีน่าส่งสายตาห้ามไว้
“ เผอิญผมได้ยินมาว่า คุณไม่ได้มีชื่ออยู่ในรายชื่อแขกของผม ”
“ อ้าว นี่คุณเป็นคนจัดงานนี้เองหรือ ” วิลถาม
“ ใช่ครับถ้าคุณอยากจะเข้างานผมก็ไม่ว่า เชิญคุณกับภรรยาคนสวยเข้างานได้เลยครับ ”
วิลรีบเดินเข้าไปในงานก่อนมีคนสงสัย พีเธอร์ เอเธอสัน เป็นชื่อของนักค้ายาระดับโลกที่ไม่มีใครที่ไม่รู้จัก ที่วิลเลือกชื่อนี้เพราะเคยได้ข่าวว่ายังไม่มีใครเคยเห็นหน้าของนักค้ายาคนนี้เลย และเขาก็ถูกองกรค์ของวิลฆ่าไปตั้งนานแล้วโดยมีคนปิดข่าวไว้ และจากหน้าตาถ้าวิลสวมเคราปลอมสีน้ำตาลลงไป พีเธอร์กับเขาก็หน้าเหมือนกันจนแยกไม่ออก
“ วิล...วิลเป็นไงบ้างเพื่อน ” เสียงของฟรานซิสดังขึ้นจากวิทยุสื่อสารขนาดเล็กข้างหูของวิลนั้นเอง
“ ตอนนี้ฉันกับจีน่าเข้างานมาได้แล้ว และกำลังจะไปที่ห้องบอลรูม นายกับบูทเตอร์เป็นไงบ้างล่ะ” วิลกระซิบเสียงเบา
“ บูทเตอร์ไปประจำตำแหน่งแล้ว และจากที่ฉันดูอยู่บนนี้ตอนนี้ยังไม่พบการเคลื่อนไหวของทีมอื่นเลย ”
“ ดีแล้ว เดี๋ยวฉันจะเริ่มแผนต่อไปแล้วล่ะนะ ” วิลกับจีน่าเดินเข้าไปยังห้องบอลรูมซึ่งตกแต่งแบบราชวงศ์อังกฤษมีลานกว้างตรงกลางโดยมีคนเลวระดับโลกมารวมตัวกัน
“ จีน่าเธอไปตามแผนที่ ไปยังเก็บของมันจะมีหม้อแปลงไฟอยู่ นี่ตีสามแล้วอีก15นาทีตัดไฟเลย ” จีน่าพยักหน้า
“ ดูแลตัวเองด้วยนะ ” จีน่าหอมแก้มวิลแล้วเดินไปอีกทาง
วิลหันลงมามองคนในงานแล้วถอนหายใจ “ งานใหญ่สิเนี่ย ” เขาคิดแล้วก็เดินไปรวมกลุ่มกับคนอื่นๆ
วิลลองเดินเข้าปะปนกับคนในงาน จากที่เขาเห็นในงานมีอาชญากรมากมายที่เป็นที่ต้องการตัว ขณะวิลเดินไปเขาก็ได้ยินแผนก่ออาชญากรรมต่างๆที่ถูกพูดออกมาอย่างไม่กลัวใคร ทำให้เขายิ้มนิดๆถ้ามีตำรวจอยู่ในนี้ด้วยเขาคงจะหัวเราะจนท้องแข็งที่มีคนร้ายมาพูดแผนการชั่วร้ายให้ฟัง
แล้วก็มีบางอย่างสะกิดตาของบิลเข้า มีชายน่าสงสัยสามคนเดินตามดูเขาอยู่ห่างๆ
“ อะไรกันถึงต้องส่งคนมาคอยตามตัวฉันเชียวหรอ เจ้าเกรนนี่ใช่ย่อยแหะ ” วิลคิด แล้วเขาก็เห็นเป้าหมายของเขาเข้า คิด เดอะเสน็ค กำลังดื่มบรั่นดีพลางคุยจ้อถึงการสำรวจของเขา
วิลเดินก้าวเข้าไปหาคิดอย่างช้าๆ
“ คุณคงเป็น คุณคิด เดอะเสน็คนักโบราณคดีชื่อดังใช่ไหมครับ ” วิลเดินเข้ามาทักทาย
“ อ้าว..คุณเอเธอสัน ลมอะไรหอบคุณมาครับเนี่ย ” คิดวางแก้วบรั่นดีแล้วเข้ามากอด
วิลอย่างเพื่อนสนิท
“ ผมได้ยินว่าคุณจะมางานนี้ ก็เลยคิดว่าจะมาเยี่ยมสักหน่อยนะครับ ” วิลพูดเพราะเขารู้ว่าคิดกับเอเธอสันเคยเพื่อนสนิทกันมาก่อน
“ เยี่ยมอะไรกัน คุณก็รู้อยู่ผมน่ะสบายดีเหมือนเพิ่งตื่นนอนนั้นล่ะครับ ....อ้อ ยังไงคุณก็มาพอดีเลย เชิญคุณอยู่ดูสิ่งที่ผมค้นพบไหมล่ะครับ ” คิดชวน
“ เป็นเกียรติอย่างยิ่งครับ ” วิลตอบอย่างยินดี
“ เชิญโชร์ได้คิด ฉันจะให้แกได้โชร์เป็นครั้งสุดท้ายแล้วฉันจะฆ่าแก ” วิลยิ้มขณะคิดถึงสภาพของคิดหลังจากที่โดนเขายิง
“ ไหนดูซิห้องเก็บของ ” จีน่าทบทวนความจำขณะเดินหาห้อง
“ ตายล่ะ! นี่มันผ่านมาเจ็ดนาทีแล้วนี่นา ” จีน่าร้องเมื่อดูนาฬิกาข้อมือ
ขณะลนลานด้วยความตื่นเต้นก็มีอะไรดึงเธอไว้อยู่กับที่ เธอหันไปก็พบประตูหนึ่งเธอรู้ทันทีว่านี่คือห้องเก็บของ แต่ความรู้สึกสยดสยองนี้มันคืออะไรกัน
“ นี่มันอะไรกันน่ะ ความรู้สึกนี้ ” เธอตัวสั่นเทาด้วยความกลัว มีอะไรที่ไม่อาจจะอธิบายได้อยู่หลังประตูบานนี้ เธอค่อยๆเอื้อมมือไปจับที่ลูกบิด แต่พอแตะโดนที่ลูกบิดในหัวเธอก็เกิดภาพโศกนาฏกรรม ของชายคนหนึ่งขึ้นทันที ชายคนนั้นไม่ใช่มนุษย์เขาผมยาวสีดำสนิทและดวงตาสีแดง เขากำลังดิ้นลนอย่างเอาเป็นเอาตายขณะถูกชายและหญิงแบกตัวเขาไปนอนในโลงโดยมีนักบวชคอยสดมนต์อยู่ข้างๆ มีเลือดอยู่ทั่วไปหมด
“ ไม่!! หยุดที..หยุด! ” แล้วเธอก็ได้สติอีกครั้งแล้วก็รู้ว่าตนทรุดอยู่หน้าประตูบานนั้นโดยไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จีน่าค่อยๆรวบรวมความกล้าแล้วเปิดประตูบานนี้เข้าไป มันเป็นห้องเก็บของเล็กๆโดยมีของต่างวางอยู่รกไปหมดและข้างในก็มีหม้อแปลงขนาดใหญ่ตั้งอยู่
จีน่าเดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูตามหลังเธอเดินเข้าไปใกล้ๆหม้อแปลงแล้วเธอก็สะดุดอะไรเข้า เธอก้มลงมองแล้วก็เกือบร้องกรี๊ดออกมา มันเป็นโลงศพสีดำที่มีเครื่องหมายกางเขนสีแดงและข้อความขนาดเล็กอยู่ข้างล่าง เมื่อดูใกล้ๆก็พบว่าภาพและอักษรเหล่านี้เขียนด้วยเลือด
จีน่าลองอ่านข้อความที่เขียนไว้
“ ข้าคือราตรีที่มืดสนิท เสียงหอนของหมาป่าและเสียงกรีดร้องคือดนตรีที่ข้าชอบฟัง เลือดสีแดงสดช่วยดับความหิวกระหายของข้าได้ ไม่ว่าเทพ ปีศาจ หรือมนุษย์ ก็ฆ่าข้าไม่ได้ ข้าคือ คนบาปที่ถูกพระเจ้าทอดทิ้ง ”
จีน่าอ่านอย่างช้าๆแล้วเธอก็รีบลุกขึ้นเดินไปที่หม้อแปลงทันที ไม่ว่าความกลัวหรือความอยากรู้อยากเห็น เธอจะไม่ลองเปิดโลงนี่เด็ดขาด….
“ แต่ว่าคุณเอาอะไรมาให้ผมดูล่ะคุณคิด ” วิลถามพลางจ้องนาฬิกาข้อมือ เลยเวลาที่นัดกับจีน่าไปแล้ว
“ ผมยังคงบอกไม่ได้หรอกครับ เดี๋ยวคุณกับผมออกไปดูด้วยกันเลยดีกว่า ” ว่าแล้วคิดก็เดินไปที่กลางห้องแล้วตระโกน
“ ผมขอเชิญท่านสุภาพบุรุษทุกท่านมาชมกับการค้นพบล่าสุดของผม ขอเชิญทุกคนออกไปที่ลานกว้างหลังปราสาทครับ ” พวกแขกต่างก็ทยอยออกจากห้องไป จนเหลือเพียงแค่วิลและคิดเท่านั้น วิลคิดว่าตอนนี้คือเวลาที่เหมาะที่สุดแล้ว
“ อ้าว คุณเอเธอสัน คุณยังไม่ไปอีกหรือ ” คิดเดินเข้ามาหา
“ หมดเวลาของนายแล้วคิด ” วิลพูด
“ คุณหมายความว่าไง ” คิดยืนนิ่งอยู่กับที่และจ้องมาที่วิล
“ หมายความว่า ไอ้นี่ไง ” วิลชักปืนออกมาและเล็งไปที่คิด ดึงเคราปลอมออก
“ ผมเป็นนักฆ่าที่ถูกส่งมาฆ่าคุณไง ” เมื่อคิดได้ฟังเข้าไม่มีท่าทีตกใจกลัวแม้แต่น้อยแต่กลับตบมือให้
“ แปะๆๆๆ เก่งมากๆแกนี้หน้าเหมือนกับเอเธอสันยังกะแกะ มาฆ่าฉันงั้นเรอะ ” คิดหัวเราะแล้วดีดนิ้ว วิลก็โดนล้อมด้วยชายหญิงที่ถือปืนเล็งมาที่เขา แต่ที่ทำให้เขาตกใจจนปืนแทบจะหลุดจากมือคือคนเหล่านี้คือนักฆ่าสังกัดเดียวเขาทั้งนั้น
“ ไงคุณนักฆ่า จากท่าทีของคุณ คงรู้จักคนพวกนี้ดีนะ”
“ ทุกคน....พวกนายเป็นอะไรกัน ทำไมไปอยู่ข้างมันล่ะ ” วิลหันไปพูดกับคนที่ถือปืน
“ เราอยู่ข้างท่านคิดตั้งแต่แรกแล้วล่ะวิล ” ชายหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้น เขาก็คือบูทเตอร์นั้นเอง
“ บูทเตอร์..ทำไม” วิลแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“ ก็แบบว่า...ผมจ้างคนพวกนี้ในราคาที่สูงกว่าไงล่ะครับ ” คิดพูดด้วยเสียงกวนอารมณ์
“ งั้นที่ตึกระเบิด ” วิลถามบูทเตอร์
“ ใช่..ฉันเป็นคนระเบิดมันเอง ” บูทเตอร์ตอบด้วนสีหน้าเฉยๆราวกับว่าเขาทำมันอยู่เป็นประจำ
“ บูทเตอร์แก! …” วิลวิ่งเข้าไปหาบูทเตอร์และง้างมัดใส่หน้าเขาแต่บูทเตอร์คว้าแขนของวิลได้และเหวี่ยงวิลกลับไปกระแทกผนังด้วยแรงอันมหาศาล
“ อย่าบูทเตอร์เอามันมานี่ ” คิดสั่ง บูทเตอร์คว้าแขนวิลแล้วลากมากองไว้แทบเท้าคิด
“ ไง...คุณนักฆ่า ” คิดใช่เท้าเขี่ยไปที่ใบหน้าของวิล วิลกระโดดลุกขึ้นแล้วใช่ปืนจ่อไปที่ใบหน้าของคิด
“ อ๊ะๆๆไม่ได้นะ ” คิดดีดนิ้วอีกครั้ง วิลก็เห็นชายสองคนกำลังเดินมาและหนึ่งในนั้นจับตัวจีน่ามาด้วยส่วนอีกคนลากอะไรที่ดูเหมือนโลงศพออกมา
“ จีน่า! …แกทำอะไรเธอ” วิลหันไปตะคอกใส่คิด
“ ปล่าวๆแค่จับมาเฉยๆ” คิดหันไปยังชายคนที่จับจีน่าอยู่
“ จีคปล่อยเธอได้แล้ว ” จีคปล่อยจีน่าที่กำลังดิ้นไม่หยุด จีน่าจึงวิ่งมาหาวิลทันที
“ จีน่าเธอเป็นอะไรเปล่าว ” วิลถามพลางสำรวจตัวเธอ
“ ฉันไม่เป็นไร แต่วิลนี่มันเกิดอะไรขึ้น ” จีน่าถาม
“ มีคนทรยศนะซิ ” วิลพูดและชี้มือให้จีน่าไปหาบูทเตอร์
“ บูทเตอร์เธอ...” แล้วจีน่าก็มองไปรอบๆก็พบกับคนในหน่วยนี้เป็นนักฆ่าของพ่อเธอทั้งสิ้น
“ วิล..ทุกคนแล้วฟราน....อุ๊บ” วิลยกมือปิดปากของเธอไว้
“ เอาล่ะ สั่งลากันเรียบร้อยแล้วใช่ไหมงั้นก็ตายได้แล้ว ” คิดมองมาที่วิล
“ ฟรานจัดการเลย!!! ” ฟรานซิสกระโดดลงมาจากหลังคาแล้วชักมืดออกมาหมายจะเสียบไปที่หัวของคิด
“ ตายซะเถอะแก ” ฟรานซิสพุ่งเข้ามาด้วยความรวดเร็ว จนคนอื่นๆได้แต่ยืนตกใจ
“ นี่ฉันลืมไปอีกคนหรอเนี่ย ” คิดสั่นศีรษะแล้วดึงสร้อยเส้นหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วหันมาหาฟรานซิส
“ คาดีเนซา คาซา!! ” คิดร่ายมนต์ทำให้เกิดแสงสว่างจ้าทันใดนั้นแขนข้างที่ถือมีดของฟรานซิสก็ระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆทำเอาเขากระเด็นมาจุดที่วิลยืนอยู่พอดี
“ ฟราน!..” จีน่ารีบวิ่งเข้ามาดูแลทันที
“ ว่ะ ไอ้บ้านั้นระเบิดแขนฉันซะกระจุยเลย...เจ็บชะมัด ” ฟรานลุกชึ้นมาพลางถอดเสื้อของเขามาพันแผลไว้
“ นั่นมันพลังอะไรกัน ” วิลถามด้วยความสงสัย เขาไม่เคยเห็นพลังอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต
“ อ้า...เธอคงไม่รู้จักมันซินะ นี่เรียกว่า เวทมนตร์ไงที่มีอยู่ในหนังสือนิทานไง พวกนางฟ้าเค้าใช้กันไง
“ มันไม่มีอยู่ในโลกนี้ ” วิลพูด เขาไม่เคยเชื่อเลยว่าเรื่องพวกนี้จะมีอยู่จริง
“ มีซิมันมี แต่แกไม่รู้จักวิธีใช่ก็เท่านั้น แต่แกลองที่โลงศพนั้นซิมันมีอะไรที่สุดยอดกว่าเวทมนตร์นะ ” คิดตอบอย่างสบายอารมณ์ แล้วก็หมุนสร้อยในมือเล่น
“ เอาล่ะเราเสียเวลามามากแล้ว ฉันจะฆ่าใครก่อนดี แกดีไหม ” คิดจ้องมองมาที่
ฟรานซิส แล้วก็ส่ายหน้า
“ ไม่เอาดีกว่า แกเจ็บมามากพอแล้ว ไว้ฉันทรมานแกทีหลัง หรือจะเป็นแกดี ” คิดหันมามองหน้าวิล
“ ก็ไม่เอาอีกนั้นล่ะ แกบังอาจเอาปืนจ่อหน้าฉันฉันจะเก็บแกไว้ทรมานเล่น งั้นก็เหลือผู้โชคดีอีกคนเดียวอิๆๆ” ว่าแล้วคิดก็หันสร้อยคอไปทางจีน่าแล้วใช้พลังมันยกตัวจีน่าลอยขึ้น
“ อย่านะแก! ” วิลวิ่งเข้าไปหาคิด แต่เขาก็ถูกบูทเตอร์จับตัวไว้
ระหว่างนั้นคิดก็ใช้พลังเหวี่ยงจีน่าให้ลอยไปชนพนังแล้วก็เหวี่ยงเธอไปชนกับเสา
“ ฮ่าๆๆๆ สนุกดีจริงๆ ” คิดยังยังหัวเราะไม่เลิก
“ คิดดดด! ฉันจะฆ่าแก ” วิลตระโกนลั่นพลางดิ้นไม่หยุดแต่ร่างเขาก็ไม่อาจหลุดออกจากมือของบูทเตอร์ได้
“ ได้ๆๆ ถ้าแกอยากตายนักเดี๋ยวฉันจะฆ่าแกต่อเอง ระหว่างนี้ฉันก็จะ ....อุ๊บ! ”
ฟรานซิสวิ่งเข้ามาและกระโดดเตะไปที่หลังของคิดทำให้ร่างของจีน่าตกลงไปบนโลงศพฝาโลงแตกออกทันทีเผยให้เห็นศพของชายคนหนึ่ง ที่ผิวหนังแห้งเหี่ยวไปตามกาลเวลา
“ แม่แกไม่เคยสอนรึไง ว่าอย่ารังแกผู้หญิง ” ฟรานซิสพูด
“ ไอ้หนู...แกกล้าเตะฉันงั้นรึ!! ” คิดพูดแล้วใช่พลังสร้อยคอกระแทกฟรานซิสไปชนกับผนังฝั่งหนึ่งของห้อง
“ เอาล่ะเราถึงไหนแล้ว ” คิดหันมาและเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับโลงศพของเขา หน้าเขาซีดลงทันที
“ แก...ออกมาห่างจากโลงนั้นเดี่ยวนี้ ” จีน่าที่นอนอยู่บนโลงได้สติ ก็ลืมตาขึ้นและเห็นศพที่นอนอยู่ เธอจำเขาได้ทันทีเขาคือชายที่เธอเห็นในหัวตอนที่เธอเอื้อมมือมาแตะที่ประตูห้องเก็บของ
“ เด็กๆยิงนางนั้นซะ เร็ว..” นักฆ่าที่ยืนอยู่รอบๆเล็งปืนไปที่จีน่า และคนแรกก็ลั่นไกปืน กระสุนพุ่งเฉี่ยวไหล่ของจีน่าไปทำให้เลือดสดๆกระเด็นไปถูกศพและหยดลงไปบนพื้น
“ เจ้าบ้าระวังศพนั้นหน่อย มันมีค่ามากเชียวนะ ” คิดใช่พลังดึงจีน่าออกมาแล้วเหวี่ยงไปกระแทกผนังฝั่งที่ฟรานซิสนอนอยู่ จากนั้นก็หันมาทางวิล
“ แกก็ต้องโดนด้วย ” วิลโดนบูทเตอร์จับตัวแล้วโยนไปนอนกองกับเพื่อนอีกสองคน
วิลพยายามลุกขึ้นมาตาตอนนี้ร่างเขาไม่อาจทำได้
“ เตรียมตัวตายได้เลย ” คิดสั่งให้ลูกน้องทั้งหมดเล็งปืนไปที่ทั้งสาม
ในวินาทีนั้นเองเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในความเงียบ “ แจ๊บๆ” เสียงหมือนสัตว์เวลาเลียของเหลว ทุกคนหันมาก็พบว่าศพนั้นกำลังเลียเลือดของจีน่าที่อยู่บนพื้นอย่างหิวกระหาย
จากศพที่ซีดเซียวกลายเป็นร่างของชายหนุ่มผมยาวสีดำและตาสีแดงดั่งเลือด ชายคนนั้นมองขึ้นมาแล้วยิ้มอย่างชวนขนหัวลุก และหายไปชั่วพริบตา
ชายคนนั้นไปโผล่อยู่หลังนักฆ่าคนหนึ่งแล้วใช่มือเปล่าวฟันไปที่หน้าของนักฆ่าคนนั้น หน้านั้นฉีกออกราวกับโดนดาบที่คมกริบตัด ชายคนนั้นรีบหยิบส่วนหัวขึ้นมาแล้วดื่มเลือดอย่างสนุกปาก โดนมีทุกคนจ้องมองอยู่
คิดที่ได้สติเป็นแรก “ พวกแกมัวมองอะไรอยู่เล่า ยิงมันซิ ” ทุกคนต่างยิงไปที่ชายคนนั้นแต่แล้วชายคนนั้นก็หายไปแล้วมาโผล่อยู่กลางกลุ่มนักฆ่าแล้วเริ่มลงมือฆาตกรรมหมู่ขึ้นทันทีโดยเป็นการลงมืออยู่ฝ่ายเดียว กระสุนไม่อาจทำอะไรชายคนนั้นได้
เสียงกรีดร้องดังขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อนจากนักฆ่าที่ถูกสังหาร
คิดวิ่งหนีไปอยู่กับพวกวิล
“ นั่นมันตัวอะไรกัน ” วิลถามขณะนั่งดูการฆ่าอย่างทารุณเบื้องหน้า
“ ผีดูดเลือด ” คำตอบนี้ทำวิลขนหัวลุกขึ้นมาทันที
“ แวมไพร์ ” คิดพูดอีกครั้ง
“ นั้นเป็นแวมไพร์ที่ฉันขุดเจอ จากที่ลองศึกษามามันเป็นอาซาซินหรือเจ้าแห่งแวมไพร์ ”
“ แล้วแกพาของที่น่ากลัวหยั่งงี้กลับมาทำไมฟะ ”
“ จากตำนานผู้ที่ปลุกแวมไพร์ขึ้นมา จะได้แวมไพร์เป็นทาสผู้ซื่อสัตย์ ” คิดยังพร่ามไม่หยุด
“ ฉันต้องการจะควบคุมมันเพื่อจะได้ครองโลก ” วิลนั่งฟังความฝันที่สุดจะแหวกแนวนี้
“ ถ้าแกเป็นเจ้านายมันก็สั่งให้มันหยุดดิฟะ เห็นไหมมันฆ่าคนของนายไปเกือบหมดแล้วเดี่ยวมันก็หันมาเล่นงานพวกฉันบ้างหรอก ” วิลตระโกนใส่หูของคิดแต่ดูเหมือนว่าคิดไม่ไม่มีสติที่จะควบคุมตัวเองแล้ว
คิดค่อยๆเดินไปยังแวมไพร์หนุ่มตัวนั้น แล้วเรียกความสนใจของมันมาที่เขา
“ มาซิ จงมาเป็นทาสของข้าซะดีๆ ” แวมไพร์หนุ่มเดินเข้ามาใกล้จนถึงตัวของคิดแล้วดมกลิ่น
“ เลือดของเจ้า มันเหม็นเกินที่จะเป็นนายข้าว่ะไปไหนก็ไป เจ้ามนุษย์! ” แล้วแวมไพร์หนุ่มก็เดินมายังวิลและเพื่อนของเขา มันเดินไปยังจีน่าที่เพิ่งยันตัวให้ลุกขึ้นได้อย่างช้าๆ
จากนั้นมันก็คุกเข่าลงต่อหน้าจีน่า
“ โปรดสั่งการมาเลย เจ้านายของข้า ” วิลตะลึงกับภาพเหตุการณ์ดังกล่าวรวมทั้งจีน่าที่ยังไม่เชื่อสายตาตัวเอง เธอได้กลายมาเป็นเจ้านายของแวมไพร์ตัวนี้โดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย
“ เธอเป็นใครกัน ” จีน่าถามอย่างตื่นๆแต่แวมไพร์ตัวนั้นยังคงคุกเข่าต่อไป
“ ข้าเป็นแวมไพร์ที่ถูกมนุษย์จองจำในฐานะคนบาป ด้วยบาปของข้า ข้าต้องรับใช้ผู้ที่ปลุกข้าขึ้นมาจากนรกอเวจี ซึ่งก็คือเจ้าไงล่ะ สาวน้อย ” ถึงตอนนี้จีน่าไม่รู้สึกกลัวแม้แต่น้อยเธอค่อยๆลุกขึ้น แล้วใช่มือดึงแวมไพร์ขึ้นมา
“ เจ้ามีชื่อไหม ” จีน่าถาม
“ อาเบล ...เจ้านายคนก่อนเรียกข้าอย่างนั้น ” อาเบลค่อยๆลุกขึ้นมา
“ แล้วหน้าที่ของเธอล่ะ อาเบล ”
“ ติดตามรับใช้เจ้า จนกว่าชีวิตข้าจะหาไม่ ” อาเบลตอบ
“ งั้นจงฟังคำสั่งข้าอาเบล สังหารชายคนนั้นซะ ” จีน่าชี้มือไปที่คิด
“ แล้วแต่ท่านเจ้านาย ” อาเบลหายตัวอีกไปปรากฏตัวอยู่ข้างหลังคิด แล้วมือของอาเบลก็ตัดแขนของคิดขาดทันที
“ อ๊ากกกก! แขนฉัน ” คิดลงไปดิ้นพรวดพราดกับพื้นแล้วใช่มือกำแผลไว้
“ นางผู้หญิงนี่ เอาทาสของข้าคืนมา ” คิดร้องโวยวาย
วิลมองเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ เขาเดินเข้ามาหาจีน่า
“ จีน่าเธอเป็นอะไรรึเปล่าว ” วิลถามถามด้วยความเป็นห่วง แต่แล้วจีน่าก็ทรุดลงกับพื้นวิลจึงรีบเข้าไปช้อนตัวเธอไว้
“ อื้อ ฉันเหนื่อยนิดหน่อยค่ะ แต่คงไม่เป็นไรมากวิลรีบไปดูฟรานเถอะ เดี๋ยวฉันจัดการตรงนี้เอง ”
เมื่อจีน่าพอลุกขึ้นได้วิลก็ รีบวิ่งไปหาฟรานทันที เขายังสลบอยู่แต่หน้าของเขาซีดลงเพราะเสียเลือดไปมากและเลือดที่ออกมาจากแขนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดไหลออกมา
“ จีน่าฟรานชักแย่แล้ว เลือดไหลไม่หยุดเลย ” แต่เมื่อเห็นว่าจีน่าก็อยู่ในสภาพ
สะบักสะบอมเหมือนกัน เขาจึงต้องมาจัดการเอง
“ อาเบลกลับมานี่ได้แล้ว ” จีน่าสั่ง อาเบลเดินละออกมาจากคิดแล้วมาอยู่เคียงข้างจีน่า
“ พวกแก เพราะพวกแกทีเดียว ” คิดคิดอย่างเคียดแค้น ความฝันของเขาต้องมาจบลงเพราะเด็กสามคน เขาใช่มือที่ยังดีอยู่ ค่อยๆดึงขนนกสีทองขนาดใหญ่ออกมาแล้วลุกขึ้น
“ จงหายไปซะเถอะ พวกแก ” ว่าแล้วคิดก็ปาขนนกลงไปปักบนพื้นที่พวกจีน่าอยู่
เกิดช่องมิติขนาดมหึมาดูดทั้งสี่ลงไปทันที แล้วมิติก็ปิดลง
คิดนั่งลงท่ามกลางศพของลูกน้อง แล้วตระโกนขึ้นมา
“ ฉันเกลียดพวกแก! ” แล้วเขาก็ล้มลงนิ่งไปทันที
ความคิดเห็น