คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความฝัน
ณ กระท่อมน้อยที่ห่างไกลจากตัวเมือง กำลังจะมีเรื่องหน้าเศร้าเกิดขึ้นในครอบครัวนี้
“ วิล...พ่อไม่ไหวแล้ว ” เสียงของคนเป็นพ่อที่กำลังจะตายเพราะโรคร้าย โดยมีเด็กชายอายุประมาณ10ขวบนั่งกุมมือของเขาอยู่
“ ไม่นะครับ พ่อต้องไม่เป็นไรแน่ครับครับ ” วิลนั่งให้กำลังใจพ่อของเขา
ผู้เป็นพ่อมองลูกชายอย่างห่วงใยแล้วหันมามองภรรยาที่นั่งอยู่อีกข้างของเตียง “ ลูกเรานี้เข้มแข็งไม่แพ้คุณเลยนะโซเฟีย ”
“ นั่นซิค่ะ เพราะฉะนั้นคุณต้องอยู่ดูความเข้มแข็งของเขาต่อไปนะค่ะ ซิล” โซเฟียจับมือของสามีของเธอไว้อีกข้าง
“ ผมก็อยากจะคอยดูเหมือนกันแต่ไอ้ร่างกายนี่ ซิ ” ซิลหลับตาลงแล้วหันมาพูดกับลูกชาย
“ วิล ก่อนที่พ่อเป็นอะไรไปพ่อมีเรื่องจะเตือนเจ้า ”
“ จำไว้นะ อำนาจ เงินทอง จงนำทุกสิ่งมาเป็นของเรา .....” ซิลหยุดพูดซักพักเพราะพิษไข้
“ ไม่ซิ...อย่าได้คิดถึงสิ่งเหล่านี้โดยเด็ดขาด ไม่ว่าจะยังไงเข้าใจไหมวิล ” ซิลลืมตาขี้นแล้วก็พบว่าตัวเขาได้กลายเป็นวิญญาณไปซะแล้ว โดยมองภรรยากับลูกนั่งร้องไห้อยู่กับร่างของตัวเอง
“ เฮ้ย! ซวยล่ะซิ วิลมันได้ยินประโยคสุดท้ายรึเปล่าวหว่า ” วิญญาณซิลลอยเข้าไปใกล้ลูกชาย
“ ครับพ่อ ผมจะนำทั้งอำนาจ เงินทองและทุกๆอย่างมาเป็นของเราให้หมด ” วิลซบหน้าลงบนฝ่ามือแล้วเริ่มร้องไห้
“ กรรม! เจ้าลูกคนนี้นี่… ” ซิลถอนหายใจแล้วก็พาร่างวิญญาณลอยขึ้นไปยังสวรรค์
6 ปีผ่านไป
“ เป้าหมายอยู่ห่างไป 600 เมตรและกำลังเข้ามาใกล้เรื่อยๆตามแผน ” เสียงเด็กชายคนหนึ่งพูดขึ้นขณะกำลังใช้ลำกล้องจากปืนสไนเปอร์ส่องไปยังชายในสูทสีดำจากบนตึก
“ รับทราบแล้ว ฟราน เดี๋ยวฉันเข้าไปจัดการต่อเองเตรียมปืนไว้ให้ดีอย่าให้เสียชื่อ
ฟรานซิสตาเหยี่ยวนะเฟ้ย ” เสียงเด็กชายอีกคนหนึ่งดังขึ้นมาจากวิทยุสื่อสารข้างๆตัว
“ นี่ วิล ” ฟราสซิสพูดขึ้น
“ อะไร โว้ย ”
“ ตั้งแต่มาร่วมงานกับนาย ฉันเคยทำงานพลาดป่ะ ” ฟราสซิสถาม
เสียงของวิลเงียบไปซักพัก “ ไม่เคยเลยเพื่อน นี่นายว่างมากรึไงถึงมีอารมณ์มาถามคำถามเนี่ย ” วิลตอบ
“ ขออีกคำถามนะ..นายจะใช้เวลาเท่าไร ”
“ ขอแค่ 10 นาทีพอ ”
ฟรานซิสยิ้มกับคำตอบ “ อืม 10 นาที ” เขาทิ้งปืนลงกับพื้นแล้วหันมาหาชายร่างใหญ่ในเสื้อสูทสีดำห้าคนที่กำลังยืนรอเขาอยู่
“ 10นาทีมันจะพอไหมเนี่ย ” ฟราสซิสคิดพลางเอามือเกาหัว
“ แกเป็นใครฟะไอ้เด็กน้อย ” ชายคนหนึ่งในกลุ่มถามขึ้น
“ เอ่อ...ผมคงจะบอกพวกคุณไม่ได้ ”
“ งั้นก็เตรียมตัวตายได้เลย ” ชายทุกคนชักปืนพกออกมา
“ ฟราสซิสหัวเราะขณะหักนิ้วมือรอ “ ฮะๆๆๆ มาซิ เรามาเล่นสนุกฆ่าเวลากันดีฝ่า ” เขาดึงมีดพกออกมาแล้วฉีกยิ้มให้ พร้อมพุ่งเข้าไปหาชายทั้งห้าทันที
“ เจอตัวแย้ว ” วิลยิ้มขณะมองไปที่เป้าหมายของเขาแล้วดึงสมุดสีดำเล่มเล็กออกมา
“ ไหนดูซิ ซิกม่า ไทฟร์ เจ้าพ่อแห่งวงการค้าอาวุธ อืม หน้าแก่ ผมสั้นสีดำ ตาสีน้ำตาล ” วิลลองดูภาพเปรียบเทียบ “ ไม่ผิดตัวแน่ ”
วิลรอจนซิกม่าออกมายืนเดี่ยวๆไม่มีคนคอยคุ้มกัน จึงเก็บสมุดโน้ต แล้วเดินไปขวางทางซิกม่าเอาไว้พร้อมกับชักปืนพกเก็บเสียงออกมา
“ คุณ ซิกม่า ไทฟร์ใช่ป่ะ ” วิลถามแล้วเล็งปืนไปที่ซิกม่า
แต่ผู้ที่ถูกปืนจ่อไม่มีอาการตกใจแม้แต่เล็กน้อย “ ถ้าใช้แล้วจะทำไม ”
“ งั้นผมก็ขอ ชีวิตคุณแล้วกันเผอิญมีคนอยากเขี่ยคุณไปไกลๆก็เลยมาจ้างผมให้ฆ่าคุณซะ ”
ซิกม่าหัวเราะ “ ฮ่าๆๆนี่แกเป็นมืออาชีพรึเปล่าวเนี่ย ”
“ มืออาชีพรึไม่ก็ฆ่าคุณได้แล้วกันน่า ”
“ งั้นฉันขอถามหน่อย ฉันเป็นคนใหญ่คนโตจะเดินออกมาทั้งทีแต่กลับไม่มีคนคอยคุ้มกัน นายว่ามันแปลกไหม ”
“ เอ่อ..น่ะ มันก็จริงแฮะ ” วิลลืมดูสถานการณ์ไปเลย ซึ่งมันทำให้เขาหัวเสียอย่างบอกไม่ถูก
ซิกม่ายังหัวเราะต่อไป “ งั้นคุณนักฆ่าช่วยดูขึ้นไปบนโน่นหน่อย ” วิลมองตามมือไปก็พบกับนักแม่นปืนที่กำลังเล็งปืนมาที่เขาอยู่บนตึก
“ บริเวณนี้มีนักแม่นปืนของฉันอยู่ 5คน ” ซิกม่าหัวเราะกับความฉลาดของตัวเอง
“ ฮ่าๆๆๆๆนักฆ่ากลายเป็นเหยื่อซะเอง ” ซิกม่าหัวเราะพลางจ้องไปที่วิลซึ่งยังคงยิ้มอยู่
“ แกยิ้มอะไรของแก ” ซิกม่าถามอย่างหัวเสีย
“ อย่าคิดว่าคุณมีแผนสองคนเดียวสิ ตอนนี้เพื่อนผมกำลังเล็งปืนมาที่คุณอยู่เหมือนกันนา ” แต่ซิกม่ากลับยิ้มแล้วหัวเราะขึ้นมาจนตัวงอ
“ ฮ่าๆๆๆๆ ถ้าแกหมายถึงเพื่อนแกที่อยู่ตรงโน่นล่ะก็ ” ซิกม่าชี้มือไปที่ตำแหน่งของ ฟรานซิส “ ขอให้รู้ไว้ด้วยว่าตอนนี้มันโดนเก็บไปเรียบร้อยแล้วโว้ย ”
“ ฟ่ะ ดันมาเสียท่าคนแก่ซะได้ ” วิลคิดในใจ
“ งั้นมีอะไรจะพูดอีกไหมก่อนที่แกจะตาย ” ซิกม่าถามพลางยกมือให้สัณญาณนักแม่นปืน
“ งั้นผมก็ขอพูดคำเดียว .....บ๊าย บาย ” วิลโยนระเบิดลูกหนึ่งขึ้นไปบนอากาศพร้อมกับที่ซิกม่าส่งสัญญาณให้พลยิง ยิงทันที
“ ยิงโว้ย!! ” ซิกม่าตระโกนพร้อมวิ่งหนีไป วิลก้มหลบกระสุนที่พุ่งเข้ามาอย่าง
ฉิวเฉียดแต่ก็โดนกระสุนอีกนัดพุ่งเข้าใส่ไหล่เต็มๆ จนล้มลง
“ ปัดโธ่ โว้ย ” วิลรีบลุกแล้วใช่ปืนยิงขึ้นไปยังระเบิดที่กำลังร่วงลงมา อย่างแม่นยำทำให้ระเบิดแตกออกแล้วเกิดแสงจ้าขึ้นทันทีจนทำให้นักแม่นปืนต้องยกมือมาปิดตา
วิลรีบใช้โอกาสนี้วิ่งหนีออกมาแล้วหาที่หลบ พร้อมกับดึงวิทยุสื่อสารออกมา
“ ฟราน ฉันรู้ว่านายยังไม่ตาย เป็นไงบ้างเพื่อน ” วิลตระโกนใส่ วิทยุสื่อสารพร้อมรอฟังเสียงของเพื่อนด้วยความเป็นห่วง
“ ........ ” ยังไม่มีเสียงตอบกลับมา
“ ฟรานนนน! ไอ้บ้าอย่าตายนะโว้ย ตอบฉันมาเซ้ ” น้ำตาของวิลเริ่มไหลออกมา
“ ........ ” เสียงของวิทยุสื่อสารยังเงียบต่อไป
“ เฮ้ยๆๆเป็นอะไรของนายวิลฉันยังอยู่ ช่วยเงียบซักพักซิ ”
“ ปัง!.....” เสียงปืนดังขึ้นหนึ่งนัด
“ โอเค จัดการเป้าหมายเรียบร้อย...เฮ้ย เมื่อกี๊นายตระโกนหาพระแสงอะไรฟะ แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันโดนเก็บไปแล้ว ”
“ เออ...นา นายไม่เป็นไรก็ดีแล้วมันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ” วิลตอบพลางยกมือขึ้นปาดน้ำตา
“ ฮะๆๆๆไม่ต้องเปลี่ยนเรื่องเมื่อตะกี๊นายร้องไห้ใช่เปล่าว ” เสียงหัวเราะของฟรานดังออกมาจากวิทยุสื่อสาร
“ ใครร้องฟะ เดี๋ยวสวยไอ้นี่ ”
“ เออๆๆชั่งมันตอนฉันกำลังรอเป้าหมาย ก็มีคนขึ้นมาจะเก็บฉันทิ้งนะซิ ”
“ แล้วนายทำไง ”
“ ถามได้ ฉันก็เลยออกแรงฆ่าเวลานิดหน่อย ” ฟรานซิสตอบ ตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่บนร่างของชายในชุดดำทั้งห้าที่แต่ละคนตายเพราะโดนมีดปาดคอ
“ ว่าแต่นายเถอะ ฉันได้ยิงเสียงปืนเป็นไรเปล่าว ” ฟรานซิสถาม
“ อื้อ โดนยิงเข้าหัวไหล่ แต่ไม่เป็นไรหรอก ”
“ โดนยิงหรอ ฟะแล้วงี้จีน่าไม่ฆ่าฉันตายเลยรึไง เธอบอกให้ดูแลนายซะด้วย ”
“ นายชักฝีมือตกไปนะวิล ” ฟรานซิสล้อเลียน
“ พูดมากนา ลงมาได้แล้วเดี๋ยวจะได้กลับฐานกัน ”
“ คร้าบ~ คุณแม่ ” ฟรานซิสยังล้อเลียนไม่เลิก
“ ใครแม่นายฟะ ”
เมื่อทั้งสองมาถึงตึกร้างแห่งหนึ่งที่อยู่นอกเมืองใหญ่ วิลก็เดินไปที่ประตูหน้าพร้อมกลับเคาะประตู สักพักก็มีเสียงผู้หญิงดังออกมา
“ ถึงกายเจ้าร้อนแรงดุจเปลวไฟ......” วิลนึกอยู่ชั่วครู่แล้วจึงตอบกลับมา
“ แต่หัวใจข้าดำมืดดุจพญามาร..” เสียงที่ประตูเงียบหายไปพร้อมกับมีบันไดเชือกหล่นลงมาจากหน้าต่างชั้นบน
“ ฟรานซิสมาได้แล้ว ” วิลเรียกเพื่อนที่ยืนดูต้นทางให้ก่อนจะปีนบันไดเชือกเข้าไปในตึกความลำบากเพราะไหล่ข้างหนึ่งโดนยิง
เมื่อวิลเข้าไปในตึกก็ถูกชายร่างใหญ่มีกล้ามเป็นมัดๆดึงตัวเข้าไปกอดอย่างสนิทสนม
“ วิล! เพื่อนยากฉันนึกว่านายตายไปซะแล้ว ” แรงกอดอันมหาศาลทำเอาวิลแทบกระอักเลือด
“ เฮ้ย! พอก่อนบูทเตอร์ เจ้าวิลมันโดนยิงมารีบพาไปหาจีน่าก่อนที่นายจะกอดวิลตาย ” ฟรานซิสที่ตามเข้ามารีบเข้ามาแยกทั้งสอง
“ อ้าว นี่นายโดนยิงมาหรอโทษที มาๆเดี๋ยวฉันพาไปหาจีน่าเอง ” ว่าแล้วบูทเตอร์ก็แบกวิลเดินจากไป ส่วนฟรานซิสเดินขึ้นตึกไปยังห้องๆหนึ่งที่หน้าห้องมีป้ายเขียนว่า
“ ถ้าไม่อยากตายอย่าเข้ามา ” ฟรานซิสเคาะประตูแล้วเดินเข้าไป ในนั้นมีโต๊ะขนาดยาวเหมือนเอาไว้ในห้องประชุมตั้งอยู่หนึ่งตัว ที่ปลายสุดของโต๊ะมีชายคนหนึ่งกำลังนั่งดูข่าวจากจอทีวีอยู่
ฟรานซิสเดินเข้าไปหาแล้วดึงเอกสารที่ยับยู่ยี่ออกมาวางบนโต๊ะ
“ กำจัดเป้าหมายเรียบร้อยครับ ” เขาพูดขึ้น
“ ดีมากฟรานซิส....เจ้ากับวิลยังเหลืออีกงานเดียวซินะ” ชายคนนั้นหันมาเขาเป็นชายแก่ ที่มีที่ปิดตาไว้ข้างหนึ่ง และมีเครายาว
“ ครับอีกงานเดียวครับ คุณโทมัส ” ฟรายซิสยิ้มแหย่ๆให้
“ อื้อ อีกงานเดียวแล้วพวกแกก็จะเป็นอิสระ ”
“ ฉันขอร้องบูทเตอร์ ปล่อยฉันลงได้แล้ว ขาฉันเดินได้นา เพื่อน ” วิลร้องขอ
“ ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวก็ถึงห้องพยาบาลแล้ว ” บูทเตอร์พูดแล้วก็แบกวิลเดินต่อไป เมื่อทั้งคู่เดินมาถึงห้องที่หน้าห้องเขียนว่าห้องพยาบาล บูตเตอร์ก็วางวิลลง
“ นายเข้าไปเองแล้วกันฉันไม่ยุ่งหรอก ไม่อยากไปเป็นก้างขวางคอ ” บูทเตอร์หัวเราะแล้วก็เดินจากไป
วิลเคาะประตูแล้วก็มีเสียงผู้หญิงตอบกลับมา
“ เชิญค่ะ ” วิลผลักประตูเข้าไปในห้องเป็นห้องขนาดเล็กมีเตียงอยู่เตียงเดียว นอกนั้นก็เป็นตู้ที่มียาแล้วก็อุปกรณ์รักษาครบครันข้างๆตู้มีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่เดียวดาย เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักหน้ารูปไข่สีนวล ผู้ยาวสีทองที่งดงามและรอยยิ้มที่ปรากฏบนสีหน้าก็ทำให้น่ารักขึ้นกว่าเดิม
“ ไงจีน่า ผมกลับมาแล้ว ” วิลพูดอายๆพลางเดินก้าวเข้ามา
“ ค่ะ แถมกลับมาพร้อมกับแผลด้วยซิ ” จีน่าวางหนังสือลองบนโต๊ะแล้วเดินมาลากวิลไปที่เตียง
“ เอ่อ..ก็ไม่ใช้เรื่องใหญ่อะไรหรอก ” วิลพูดให้รู้ว่าเขาไม่เป็นไรมาก
“ นั่นซิค่ะ ” จีน่ายิ้มแล้วใช่มือกดลงบนแผลของวิล
“ โอ๊ยๆๆเบามือหน่อย”
“ ไหนว่าไม่เจ็บไม่ใช่หรือค่ะ ฮิๆๆ ไหนลองถอดเสื้อออกแล้วเดี๋ยวฉันจะได้ทำแผลให้ ” จีน่าสั่งขณะลุกไปหยิบเครื่องมือ
เมื่อวิลถอดเสื้อออกก็เผยให้เห็นรอยแผลทั้งรอยกรีด รอยเย็บ รอยแผลเป็นมากมายทั้วร่างราวร่างนี้กับผ่านสงครามมาอย่างโชกโชน จีน่ามองอย่างมีความหมายแล้วจึงดึงเก้าอี้มาข้างๆเตียงแล้วให้วิลนั่งลง และเริ่มจัดการกับแผลในความเงียบผ่านไปในช่วงค่ำคืน
“ เรียบร้อยแล้วค่ะ ” จีน่าพูดหลังจากดึงกระสุนออกมาแล้วใส่ยาเรียบร้อย
“ จีน่า...ฉัน ” วิลไม่รู้จะพูดอะไรพลางส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นยืน
“ เธอไปปฏิบัติภารกิจทั้งที่เธออายุแค่16 ” เสียงจีน่าดังขี้น
“ ทุกครั้งที่กลับมาก็จะมาหาฉันแล้วก็ให้ฉันทำแผลให้ ” จีน่ายังพูดต่อไปและน้ำตาเธอเริ่มไหลออกมา
“ เธอรู้ไหมการที่เราเฝ้าคอยคนที่รักให้กลับมา หวังอยู่ในใจว่าเขาจะปลอดภัย....... ” ตัวของเธอเริ่มสั่น
“ แต่เขาก็กลับมาพร้อมกับมีบาดแผลมาเรื่อยๆโดยที่ ตัวเราไม่สามารถทำอะไรเพื่อจะช่วยเขสได้ เพียงแต่คอยทำแผลให้รู้ไหมว่ามันปวดใจแค่ไหน ” จีน่าทรุดลงกับพื้น
“ จีน่าฉันขอโทษ ” วิลเดินเข้ามาใกล้แต่จีน่าลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปกอดวิลและเริ่มร้องไห้ออกมากับอกของวิล ซึ่งเขาได้แต่เพียงกอดเธอไว้แน่น
“ นั่นซินะ ทุกครั้งที่เราไปปฏิบัติภารกิจก็ถูกเธอย้ำนักย้ำหนาว่าให้ดูแลตัวเอง แต่ก็กลับมากับรอยแผลทุกครั้งก็มีแต่จีน่าเท่านั้นที่คอยทำแผลให้ ” วิลคิด “ การที่ได้แต่ทำแผลให้โดยไม่รู้ว่าตัวคนที่รักต้องไปเจอกับอะไรมาบ้าง มันก็ปวดใจใช่เล่นเนอะ” วิลกับจีน่ามีความรู้สึกดีๆต่อกันตั้งแต่เด็ก เขาชอบจีน่าตั้งแต่เขาเห็นเธอครั้งแรก เพราะจีน่าเป็นคนเดียวที่เข้าใจเขา
“ เอ่อ...นี่ฉันเข้ามาผิดจังหวะรึเปล่าวเนี่ย ” ฟรานซิสเข้ามาโดยลืมเคาะประตู
“ ไม่ค่ะฟราน วิลเค้าเสร็จพอดี ” จีน่ารีบแยกห่างออกจากวิลและรีบใช่มือยกขึ้นป้ายน้ำตา
“ ไม่เป็นไรหรอก พวกเธอสวีทกันไปก่อนก็ได้ฉันแค่เขามาหายาแก้ปวดหัวเท่านั้นเองง่ะ ” ฟรานซิสยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“ มานี่เลยเจ้าเพื่อนบ้า ” วิลกระโดดกอดคอฟรานซิสอย่างเพื่อนสนิทแล้วทั้งสองก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
“ ฟรานค่ะ ” จีน่าเรียกฟรานอย่างเย้ายวน
“ คร้าบคนสวย ” ฟรานซิสหันมาทักอย่างอารมณ์ดี
“ ไหนบอกว่าจะคอยดูแลวิลไงล่ะค่ะ ” จีน่ายังคงพูดอย่างยิ้มแย้มพรางเขยิบเข้ามาใกล้
“ ก็...คือว่า จ๊าก!!! ” พูดยังไม่ทันขาดคำฉากอันโหดร้ายของฟรานซิสก็เกิดขึ้นโดยมี
วิลยืนหัวเราะอยู่ข้างๆ
“ นางมารร้าย ” ฟรานซิสบ่นขณะนั่งอยู่บนดาดฟ้าพลางสำรวจรอยฟกฉ้ำดำเขียวที่เกิดขึ้น
“ เอาน่า ยังดีที่จีน่าเขาไม่ได้ใช้เข็มฉีดยาเหมือนครั้งที่แล้วนะ ” วิลเดินออกมาพร้อมเครื่องดื่มจากห้องที่ตั้งอยูบนดาดฟ้า ซึ่งเขาและฟรานซิสเรียกมันว่า บ้าน ในห้องขนาดใหญ่ มีเตียงสองเตียงตั้งอยู่คนละฟากและมีตู้ที่ข้างในมีปืนตั้งอยู่เป็นชุดๆ
“ นี่วิลคนอย่างนาย ถึงเข้ามาในวงการนักฆ่าล่ะ ” ฟรานซิสหันกลับมาถามพลางมองขึ้นไปบนฟ้า
“ นั่นซิ ถึงตอนนี้ฉันยังถามตัวเองอยู่เลยว่ามันถูกต้องแล้วหรอ ก่อนพ่อฉันตายท่านบอกให้ฉันจงหาอำนาจ เงินทองาเป็นของเรา ฉันก็ว่านักฆ่านี่แหละที่เป็นก้าวแรกก่อนจะทำความฝันของฉันให้เป็นจริง ” วิลจ้องมองลงไปในเครื่องดื่ม เขาเห็นหน้าเด็กชายอายุ16หน้าตาดี ผมสีน้ำตาลเข้มเช่นเดียวกับดวงตา จากนั้นเขาก็มองไปที่เด็กผู้ชายหน้าตาคมเข้ม ที่มีผมสีขาวยาวและสวมแว่นตา อีกคน
“ ฟราน นายมีความฝันบ้างปะ ” วิลถามขณะส่งแก้วเครื่องดื่มให้ฟรานซิส
“ แน่นอน ฉันเคยฝันเอาไว้ว่าอยากเป็นนักสำรวจ ไปผจญภัยในที่ต่างๆสำรวจอะไรแปลกใหม่คงงั้นมั้ง ” ซานซิสตอบพลางจิบเครื่องดื่ม
“ แล้วนายล่ะ ความฝันของนายจะเป็นไปอย่างที่พ่อนายบอกปะ ”
“ อื้อ ฉันจะทำอย่างที่พ่อบอก ฉันจะครองโลก ” สิ่งที่ตามมาจากการบอกความฝันของวิลให้ฟรานซิสฟังคือเสียงหัวเราะที่มีมาอย่างไม่ขาดตอนจนเจ้าตัวถึงกับหน้าแดง
“ ฮ่าๆๆๆๆ วิล...ฮ่าๆๆๆๆ คนอย่างนายเนี่ยนะครองโลก ” ฟรายซิสยังคงหัวเราะต่อไปขณะวิลกำลังจ้องมองไปที่ดวงจันทร์ สักพักฟรานซิสก็เดินเข้ามากอดคอแล้วยกแก้วเครื่องดื่มขึ้น
“ ดื่มวิล เรามาดื่มให้กับความฝันของพวกเราและมันต้องเป็นจริง เพื่อน ”
วิลยิ้ม “ ใช่ฟรานความฝันของฉันมันต้องเป็นจริง ” วิลยกแก้วขึ้นมาชนแล้วทั้งสองก็ดื่มให้กับความฝันที่มีเพียงท้องฟ้ายามค่ำคืนเป็นพยาน
“ เอ่อ วิลค่ะ ” เสียงของจีน่าปลุกวิลให้ตื่นขึ้น
“ อืมผมตื่นแล้ว มีอะไรหรอจีน่า ” วิลลุกพลางลุกขึ้นพลางบิดขี้เกียจ
“ คุณพ่อเรียกคุณกับฟรานให้เตรียมตัวทำภารกิจค่ะ ” จีน่าบอก
“ ภาร...หา! ภารกิจตอนนี้เนี่ยนะ” วิลตกใจทำเอาหายง่วง
วิลกระชากผ้าห่มฟรานแล้วเรียกเพื่อน “ เฮ้ย!!! ตื่นได้แล้วโว้ยไปทำภารกิจ ”
ทั้งสองแต่งชุดพร้อมออกรบโดย เสียเวลาเพราะฟรานซิสมัวแต่เลือกปืน หลังจาก
เตรียมพร้อมเรียบร้อยทั้งคู่ก็เดินทางไปยังห้องประชุมทันที โดยในห้องชายชรายังนั่งอยู่ที่เดิมและรอบๆก็มีนักฆ่าในสังกัดทุกคนนั่งพร้อมอยู่
“ ไปนั่งได้แล้ว วิล ฟรานซิส ” ชายชราสั่งเด็กชายทั้งสอง
ฟรานซิสผิวปากพรางมองดูนักฆ่าทั้งหมด “ หวิ้ว~ นี่เราจะไปฆ่าเจ้าโลกที่ไหนเนี่ยส่งคนมาเยอะขนาดเนี่ย ”
“ เอาล่ะ ทุกคนคืนนี้ฉันจะส่งพวกเธอไปทำภารกิจสุดท้าย ” ชายชรากดปุ่มบนโต๊ะทำให้ภาพ3มิติสว่างขึ้นเป็นภาพของสถานที่ๆหนึ่ง
“ ที่นี่คือปราสาทคราซิม เป็นปราสาทเก่าแก่ที่อยู่ใกล้ท่าเรือฝั่งตะวันตกของเมืองนี้ คืนนี้มีการรวมตัวของพวกตำรวจเลวทั้งหลายรวมถึงนักโทษทางการเมืองจะมาตกลงอะไรกันซักอย่างซึ่งเราไม่สนที่สนคือชายคนนี้ ” ชายชราหยิบรูปภาพแจกจ่ายให้ทุกคนเขาเป็นคนหนุ่มหน้าตาค่อนข้างดีผมสีดำสนิท ตาสีน้ำตาลอ่อนหน้าคมจนทำให้เขาดูเหมือนงู
“ ชื่อของมัน คิด เดอะเสน็ค เป็นนักโบราณคดีเถื่อน ”
“ ยังไงหรือครับที่ว่าเถื่อน ” วิลถาม
“ ถามดีนี่วิล ไอ้บ้านี้เป็นนักโบราณคดีที่คลั่งเวทมนตร์หมอผีหรือเรื่องเหนือธรรมชาติสุดๆ และมันก็เดินทางไปทั่วโลกโดนทำตัวเป็นนักโบราณคดี แต่ฉากหลังเป็นแค่
ไอ้เศษเดนที่ทำการค้ามนุษย์เท่านั้น ” ชายชรายิ้มขณะอธิบาย
“ หน้าที่ของพวกเธอคือเก็บมันซะ ไม่ว่าวิธีไหนก็ต้องลากมันลงนรกไปให้ได้แค่นี้ล่ะไปได้ ”
“ วิล ฟรานซิส บูทเตอร์เดี๋ยว ” ชายชราเรียกขณะทุกคนเดินออกไปจากห้อง
“ รู้มาว่าพวกเธอชอบทำงานเป็นกลุ่ม งั้นจงพาจีน่าลูกสาวฉัน ไปด้วย ”
“ มันอันตรายนะครับหัวหน้า ” วิลไม่เห็นด้วยเป็นคนแรก
“ นี่เป็นคำสั่ง ห้ามเถียงวิล เป็นคำสั่งสุดท้ายจากฉัน ไม่ใช่แค่วิล ฟรานซิส บูตเตอร์จงดูแลลูกสาวฉันด้วย ” ฟรานซิสกับบูตเตอร์พยักหน้าให้แล้วเดินออกไปจากห้อง
“ ขอให้ทุกคนปลอดภัยด้วยเถอะ ” จีน่านั่งภาวนาภายในห้องพยาบาล
“ ถ้าเราได้ช่วยทำประโยชน์สักนิดก็คงจะดีหรอก ” จีน่านั่งยิ้มไปกับความเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะออกไปช่วยเพื่อนกับคนที่รัก
ทันใดนั้นฟรานซิสถีบประตูเข้ามาอย่างหัวเสีย
“ ว้าย!! ฟรานเธอเล่นอะไรเนี่ย ” ไม่ทันจะพูดจบเป้ใบใหญ่ข้างในพร้อมด้วยอาวุธก็กระแทกเข้าที่หน้าจีน่า
“ หัวหน้าสั่ง ให้พาเธอไปทำภารกิจด้วยเร็วเข้า ” ฟราซิสเดินออกไปทิ้งให้จีน่านั่งงงไปกับคำสั่งนี้
“ นายจะพาเธอไปจริงๆหรอวิล ” ฟรานซิสบ่นขณะยืนรอที่รถ
“ ถ้าหัวหน้าสั่งฉันว่าวิลก็ต้องทำ...” บูทเตอร์ตอบแทนขณะนั่งเช็กปืนบาซูก้าอาวุธประจำตัวของเขา
“ ถูกของบูทเตอร์ถ้าหัวหน้าเป็นคนพูดฉันก็ต้องทำ ”
“ นั่น! หวานใจของนายมาแล้ววิล ” ฟรานซิสชี้ให้ดูจีน่าที่เปลี่ยนชุดสำหรับการลอบสังหารมาเรียบร้อย
“ จีน่าเธอไปจริงๆหรอ ” วิลถามอย่างเป็นห่วง
“ ขอให้ฉันได้ช่วยเธอซักนิกก็ยังดีนะวิล ” จีน่าส่งยิ้มให้แล้วเดินขึ้นรถไป
“ หัวหน้าเขาคิดอะไรนะถึงได้ออกคำสั่งแบบนี้ ” วิลยังสงสัยไม่เลิกขณะนั่งอยู่ในรถที่วิ่งไปยังสถานที่เป้าหมาย
“ แถมยังเรียกนักฆ่าทุกคนให้ปฏิบัติภารกิจนี้อีก โดยไม่มีความจำเป็นซักนิดเดียว ” วิลยังนั่งคิดต่อไป
“ ทำไมไม่เหลือคนคอยคุ้มกัน แล้วยังให้จีน่าออกมาอีกทำยังกะว่า จะไม่ให้ใครอยู่ในตึกตอนนี้หยั่งงั้นล่ะ ”
วิลนั่งสงสัยอยู่ซักครู่ก็เกิดเอะใจขึ้นมา “ เดี่ยวก่อน อยากให้ทุกคนออกจากตึกหรอ
รึว่า.....”
“ บูทเตอร์หันรถกลับเร็วเข้า ” บูทเตอร์รีบหันรถกลับทันที แต่สายไปเสียแล้วตึกทั้งหลังระเบิดขึ้นกระทันหัน ทำให้ตึกพังลงมาอย่างรวดเร็ว
“ หัวหน้า(คุณพ่อ) ” ทุกคนตระโกนขึ้นพร้อมกัน
“ คุณพ่อ!! ” จีน่าพยายามที่จะลงจากรถแล้ววิ่งไปที่ตึกแต่วิลจับข้อมือเธอไว้อยู่
“ อย่าจีน่าถ้าหัวหน้ายังอยู่ที่ตึกฉันคิดว่า.......” วิลหลับตาลงแล้วส่ายศีรษะไปมา
“ ไม่! มันไม่จริงคุณพ่อยังไม่ตาย ” จีน่าพยายามสะบัดมือวิลที่จับอยู่
“ จีน่ามีเหตุผลหน่อย เชื่อวิลซิ ” ฟรานซิสที่ออกมาจากรถและเข้าไปช่วยปลอบจีน่า
“ หัวหน้า ถึงพวกเราจะไม่รู้จักคุณดี แม้แต่ชื่อเรายังไม่รู้ แต่คุณเป็นผู้ฉุดพวกเราออกจากโลกมืด ” ถึงตรงนี้วิลยิ้ม “ ไม่ซิ...คุณเป็นคนพาเราเข้าโลกมืดเองต่างหาก ” วิลรู้ตั้งแต่เขาเดินทางออกจากบ้านมาเพื่อตามหาความฝันของเขา หัวหน้านั่นเองที่เก็บเขามาเลี้ยงพร้อมทั้งยังมีเด็กที่กำพร้าพ่อแม่อย่างฟรานซิสอีก และยังสอนให้รู้จักวิธีการฆ่าและอยู่ในโลกมืดนี้ได้ ถ้าเขาเรียกชายที่เลี้ยงดูเรามาว่า พ่อ คุณก็คงเป็นพ่ออีกคนของพวกเราเหมือนกัน
“ หัวหน้า ผมจะฆ่าไอ้คนที่ทำอย่างนี้กับหัวหน้าเอง ” วิลพูดขณะยืนมองตึกที่กำลังลุกไหม้ และหันมาหาเพื่อนๆ
“ ไปพวกเรา ไปทำภารกิจสุดท้ายกัน ”
ความคิดเห็น