คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : SF GOT7 : quietly part1 [MarkBam]
FlySF fic GOT7 : quietly part1 [MarkBam]
JB : ผม่อน้าัวลับมาร์ เา่อน้าเียบมาและไม่พูุยเท่าไหร่ ผมหวัว่าเาะพูุยับพวเรามาึ้นว่านี้รับ (สัมภาษ์ในรายารอาฟเอร์สูลลับ)
.
.
.
ทำเอานบานที่ไ้ยินำพูนั้นนิ่ไปนิ
.
.
Bambam say
นั่นสิ่นะ...ทำไมถึุยับผมน้อยัเลยล่ะ....ทำไมล่ะมาร์ฮยอ….รู้ไหมผมเหนื่อยนะ...ที่้ออยมอฮยอามุม้าหลัเสมอ ฮยอะรู้บ้าไหม ว่าแบมน่ะอยมอฮยอ….มอลอเวลา..
.
.
หลับรายารผมและเมมเบอร์็ลับหอเรียมพัผ่อนและเรียมพร้อมสำหรับานพรุ่นี้
“ เหนื่อยไหมรับมาร์ฮยอ” ผมเินเ้าไปถาม่อนที่เ้าัวะเินเ้าห้อนอนอัวเอ
“.....นิหน่อย..”
“ เี๋ยวฮะฮยอ” ผมรีบเอามือผลัประูห้อนอนที่เ้าอห้อะปิ
“ อะไรอีล่ะ นายถามว่าฮยอเหนื่อยไหม แล้วมารบวนอย่านี้เนี่ยนะ!” รบวนเหรอ.....ทำไม้อะอแบม้วยล่ะฮยอ...
“ฮะ..แบมไม่วนแล้ว..ฝะ..ฝันีนะรับฮยอ..” ผมรีบสาวท้าวออไปารนี้ให้เร็วที่สุ..ไม่ไ้เราะให้ฮยอเห็นน้ำาอเราไม่ไ้....ฮยออาะไม่พอใ็ไ้...
.
.
ระวนระวาย ิถึเท่าไหร่็ไม่ถึเา
ะเป็นะายทุรนทุราย สุท้าย็เหา ภาพเานั้นทำเราเ็บปวแ่ไหน
ที่้อเ็บวามรันี้ไว้ในใ
.
.
โยัีที่หัวใอผมมันยัฟัำสั่..น้ำาผมหยลทันทีเหมือนผมเ้าไปในห้ออัวเอ.....ไม่เป็นไรหรอ...แ่นี้เอ..แ่ฮยอไม่เห็นมัน็พอ
ผมล้มัวลบนเียอย่าหมแร..และภาวนาอให้วันพรุ่นี้ฮยอที่ผมรัหันมามอผมบ้าเหมือนทุๆวัน..แม้มันไม่เยเป็นริัวัน
.
.
่มาให้นอนอหมอนทุืน ้อฝืนทุรั้
เธอรัใรที่ไม่ใ่เรา อย่าเอาแ่ฝัน..... อย่าไปิให้เินัว อย่าไปรัให้เปลือใ
ยัไ็ไม่มีทา
.
.
“แบมมี่ทำไมถึอบาำเป็นแพน้าอย่านั้นล่ะ” ยูยอมถามผมำๆ
“......นอนไม่หลับน่ะ..” ผมอบพลามอไปที่มาร์ฮยอ .....หันมาสิ่..หันมามอผมบ้า..... และในที่สุำอธิษานอผม็เป็นริ มาร์ฮยอหันมามอผมแล้ว!......พร้อมแสยะยิ้มที่มุมปา...หมายวามว่ายัไน่ะ..รอยยิ้มแบบนั้น สายาแบนนั้น....สมเพเหรอ..หรือรัเีย...ไม่ว่าะอะไร..ผมไม่อบมันเลยสันิ! !
“แบมมี่..แบมมี่..เป็นอะไรรึเปล่า”
“..ะ..ัน..ันเปล่า..ไม่มีอะไร” ผมรีบอบไม่อยาให้สมาิในวนอื่นผิสัเไปมาว่านี้
“ถึพอี ลันเถอะ” แบอมฮยอพู ่อนที่ผมะเินลารถเป็นนสุท้าย่อามาร์ฮยอ...มุมนี้อีแล้ว...้าหลั...เห็นทุอย่าที่เาเป็น..เห็นทุอย่าที่เาทำ..... แ่เาไม่เยแม้แ่ะมอเห็นเราเลยสัรั้ นี่แหละมุมประำอผม...มันเรียว่า..วามสุในวามเศร้าล่ะมั้..
.
.
ันไ้แ่อยู่ใล้เา
มุมที่เาะมอไม่เห็นันแล้วรำา
ะมีไหมสัวันหนึ่ แววาเธอนั้นะเปลี่ยน
สะท้อนภาพนไลไลอย่าัน
.
.
“วอร์มไว้้วยนะึ้นเวทีะไ้ไม่บาเ็บ” แบอมฮยอเือนพวเรา
“...มาร์ฮยอฮะ...เ่าเ็บรึเปล่าฮะ..” ผมเินเ้าไปหามาร์ฮยอ้าๆ
“....เรื่ออัน...ัารเอไ้..” อีแล้ว...ำพูที่ทำให้เ็บแบบนี้อีแล้ว...ทั้ๆที่รู้ว่ามาร์ฮยอะอบผมแบบนี้.....แ่ผม็ยัโ่ไปถามเาอี...เฮอะ ผมนี่น่าสมเพริๆ
.
.
ารแสเริ่มึ้นอย่าราบรื่นนถึ่วที่มาร์ฮยอ้อีลัาและ็เป็นเหมือนทุรั้ที่ผมอยมออย่าเป็นห่ว...
“มาร์ฮยอ....” ผมพูเสียแผ่ว ภาพทุอย่าเลื่อนที่้าเหลือเิน..ฮยอพลา..อนนี้ฮยอำลัเ็บ้อเท้ามาแน่ๆ..ทำไี..ผมะทำไี..ผมยัเ้น่อ้วยสัาิาอร่าายที่เ้นเพลนี้นำไ้นไม่้อนึ สมออผมมีแ่ำถามที่ว่า ฮยอเ็บมาไหม.......
.
บารแสผมเินรเ้าไปแ่เหมือนะไม่ทัน ูเนียร์ฮยอพยุมาร์ฮยอ่อนผม...ทำไมรู้สึเ็บนานี้นะ..ฮยอเามา้วยมาร์ฮยอ..เราไม่วรรู้สึอิาแบบนี้นะ...ทำไมผมถึทำัวแย่แบบนี้นะ...
ห้อพั GOT7
“ เป็นอะไรรึเปล่าฮยอ” พี่แบอมและทุน่าเ้าไปถามอาารอมาร์ฮยอ ..ผม็อยาทำแบบนั้นเหมือนัน..แ่เี๋ยวะผิสัเ..อนนี้ผมทำไ้เพีย่อนอยู่ในมุมที่ที่มั่นใว่าะไม่มีใรเห็น..รวมทั้มาร์ฮยอ้วย..
“ ทุนออมาสัมภาษ์่อนๆ” เมเนเอร์ฮยอเรีย ทุนรีบออไปทิ้ให้มาร์ฮยอับผมอยู่้วยันเพียสอนในห้อ....และแล้วผม็ทนไม่ไ้ ารที่ทำเป็นไม่ห่วนที่รัมันเป็นเรื่อที่ยาเินไปสำหรับผม..
“มาร์ฮยอ เป็นอะไรมารึเปล่ารับ” ผมเินไปนั่ล้าๆ
“.....ไม่.....”
.
ผมยัยิ้ม..แม้ว่าะเสียใแ่ไหนที่เาเย็นาใส่ผมทุรั้
.
“ ย่ะ.อย่าพูแบบนั้นสิ่รับ..ให้ผมูหน่อยนะว่าเ็บรไหน”
“....ไป...อย่ายุ่....”
.
ผมยัยิ้ม....แม้ว่าหัวใอมันเ็บนแเป็นเสี่ยัี่รั้...อแ่...อแ่ฮยอ..
.
“ มาเถอะรับ..ผมะไ้ทายาให้”
“..พอไ้แล้ว! น่ารำา! เลิยุ่ับันเสียที! นายมันทำัวน่ารำามารู้ไหม! ไปัารเรื่ออัวเอให้มันี่อนเถอะ! ถ้ามีเวลาว่านามาามูแลัน ็เลิทำัวเป็นัวถ่วันไ้แล้ว! ! !”
.
อแ่..อแ่ยัให้...ยัให้ผม...มอฮยอ็พอ...
.
“...ะ...รับ...แ่..แ่แบมยัมอฮยอไ้ใ่ไหมรับ..ยัอยมอฮยอไ้ใ่ไหมรับ...” ผมถามออไป
“.....ไม่..ันไม่อนุา...”
-END Bambam say –
-END part1-
Writer : เป็นไันบ้า ้าันรึเปล่า // ไรท์เลว
เี๋ยวะอัพ่อแน่นอน อโหวเม้น์เป็นำลัใัหน่อยนะ อบุ่ะ อบไม่อบิมไ้ ถ้าอบฝาบอ่อ้วยนะะ -GET-
ความคิดเห็น