คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : SF GOT7 : quietly part3 [MarkBam] -END-
SF GOT7 : quietly part3 [MarkBam] -END-
Yukyom say
หลายวันผ่านมาแบมีึ้นมาในสายานอื่น แ่ไม่ใ่ผม ผมยัเห็นเาแอบร้อไห้ทุรั้ที่อยู่นเียว ินอาหารน้อยลเยอะ าแบมมี่แ้มป่อน่ารัน่าหยิลายเป็นแบมทีู่ไม่มีีวิีวาเอาะเลย นั่นทำให้ผมหุหิไม่น้อย อะไรันเพราะแ่ฮยอนั่นนเียวน่ะเหรอทำให้นายเป็นไ้นานี้ เหอะ..แล้วนายะ้อมาอบุันทีหลั..แบม!.
.
.
“แบม...ินนี่หน่อยนะ” ผมยื่นวนมล้วยไปให้
“.....อบุนะ” แบมพู่อนะรับไปื่ม แ่ไม่ถึรึ่วเ้าัว็บอว่าอิ่ม
“อีนินะแบมมี่ ถ้านายินน้อยแบบนี้ร่าายะแย่เอานะ ันเป็นห่วรู้ไหม”
“...อื้อ รู้หรอน่า ยูยอมอย่าิมาเลย...อีไม่นานันะีึ้นเอ...” อีไม่นานเหรอ...หึ! 3ปีที่ันรอให้นายัใ มันนานเินพอแล้ว...
.
.
“แบมมี่..ร้อไห้อีแล้ว..หยุเถอะ” ผมใ้ปลายนิ้วมือปาน้ำาใสออาหาานรหน้า ่อนะอร่าบาไว้หลวมๆ
“ปล่อยเถอะ...เราโอเแล้ว..ะไม่ร้อแล้ว..”
“โห..”
“ใ่...ันโห..ใระหยุร้อไ้่ายนานั้น..หึ!” แบมพู่อนะผละออาผมแล้วปาน้ำาลวๆ
.
.
ผม้อทำยัไ ้อพยายามแ่ไหนวาู่นั้นะมอแ่ผม หัวใวนั้นะรัแ่ผม ผม้อทำยัไ! ทำทุอย่า !แสสถานะว่า้อารเป็นมาว่าเพื่อนมาโยลอ แ่แบม็ไม่เยมอเห็นมัน! ผมทำอะไรพลา..... ผมไม่ไ้รัแบมน้อยไปว่าใรเลย แล้วทำไม! ทำไมแบมถึไม่เยมอผมมาว่าำว่าเพื่อนัที!
.
.
“ แบมมี่ ูสิ! แฟนาไทยส่เบนโะอโปรนายมาให้น่ะ พวเา็เป็นห่วนายเหมือนัน ินเยอะๆนะ เี๋ยวันเอาอว่ามาให้้วย รอแป็ปนะ”
“อ่อ..อบใมานะยูยอม นายเป็น ‘เพื่อน’ ที่ีที่สุอันเลย” .......ำนี้อีแล้ว!....
“ หยุพูำนั้นัทีไ้ไหม! ! ! !” แบมสะุ้เฮือเมื่อผมเสียั
“..ปะ..เป็นอะไรไปน่ะ ยูยอม”
“นายนั่นแหละเป็นอะไรแบมแบม! ทำไมฮะ! ไอ้มาร์ฮยอนั่นมันีว่าันรไหน”
“..พะ..พูอะไรน่ะ ยูยอม”
“ เห็นันโ่เหรอไ! ันรู้มาลอแหละว่านายอบมาร์ฮยอ แล้วนที่ทำให้นายอาารหนันานี้็มันนั่นแหละ! !”
“ ยูยอม...ทำไมนาย..”
“ ทั้ที่ันเป็นห่วนายนานี้! ูแลนายีนานี้! และรันายมาว่าใร! ทำไมถึให้ันไ้แ่เพื่อน! อบมาสิ่ แบมแบม!” ผมยัรัวำพูใส่ไม่หยุ ทุอย่าที่ผมเ็บไว้ในใ ผมะพูมันออไปวันนี้ พอันที!
“ ยูยอม..ือว่า..ัน..ันอโทษ...”
“ อโทษเรื่ออะไรล่ะแบม! อโทษที่ัใามาร์ฮยอไม่ไ้! หรืออโทษที่ไม่มีวันรัันไ้!” แบมไม่ยอมพู่อ มีแ่เสียสะอึสะอื้นที่ัลอออมา แม้ว่าเ้าัวะฝืนปิบัมันเ็มที่ ไม่่าาผมที่อนนี้มอเห็นภาพน้าหน้าไม่ัอี่อไป ม่านน้ำาบัผมไว้นมิ ทำไม..ทำไมผมมันอ่อนแอนานี้.......
“ ทำไมล่ะแบม..มาร์ฮยอทำร้ายนายนานั้น..ทำไมนายถึยัรัเาอยู่..ทำไมล่ะแบม..” ผมถามเสียแผ่ว..ผมหมแรแล้ว..หมแล้วริๆ...
.
.
แบมเียบไปนาน่อนะยิ้มฝืนทั้ๆที่ใบหน้าเปื้อนไป้วยราบน้ำา
“ .........็เพราะำว่ารัไยูยอม........ เพราะำเพียำเียว มันแทนทุอย่า..... แทนใที่ันให้..... แทนวามเื่อใที่ันมี.... เมื่อันไ้ให้ำนั้นับใรไปแล้ว ไม่ว่าเาะทำอะไรับมัน ัน้อยอมเพราะันไ้ให้ทุอย่าที่ันมีไปหมแล้ว เาะทำลาย หรือเาะเ็บไว้นั้นมันสิทธิ์อเาเพราำว่ารัมันือารให้ไยูยอม...ให้..โยที่ไม่หวัอะไรอบแทน....”
.
.
นี่ผมทำอะไรลไป....ผมทำให้นที่ผมรัเ็บปวถึนานี้เพื่อัวผมเอ...ผมมันทุเรศริๆ เป็นอย่าที่มาร์ฮยอบอ...วิธีที่ผมรั..มันไม่ใ่วิธีที่นรัันริๆเาทำ....ผมแพ้แล้วริ...แพ้หมรูปแล้วริๆ.....
.
.
“แบม....ันมีเรื่อะสารภาพ.......”
.
.
-END Yukyom say-
Mark say
ผมนั่อยู่ที่ระเบียึ่อนนี้เป็นที่ประำสำหรับผม มัน่วยไ้มาถ้าผมรู้สึไม่ีแล้วไ้มานั่นที่นี่ โทรศัพท์อผมสั่นเล็น้อย ผมึหยิบมันึ้นมาู เหมือนว่าะมี้อวามส่ถึผมนะ
“ ผมะืนแบมให้ับฮยอ อย่าทำให้แบมเสียใอีนะ....ยูยอม ” อะไรือืน หมายวามว่ายัไ!
ยัไม่ทันที่ผมะิอะไร่อ เสียระาประูและปิลอย่าแร็ัึ้น ทำเอาผมสะุ้เล็น้อย ผหันไมู่่อนะผมใรบานที่โถมัวลมาอผมสุแร
“ฮึ..ฮือ..มาร์ฮยอ...มาร์ฮยอ..ผมรัมาร์ฮยอนะ...รัที่สุ..อย่าทำแบบนี้ับแบมอีนะ..ห้ามทำเ็า!” แบมแบมออผมแน่น ร่าบาที่ผมฝันถึำลันั่อยู่บนัอผมแล้วอนนี้
“นะ..นี่มันอะไรน่ะ....” ผมพูออไปทั้ๆที่ยัไม่เ้าใสถานาร์อะไรัอย่า
“..ฮึ..ฮึ..ยูอยอมบอแบมทุอย่าแล้วนะ..ฮึฮึ..อบุนะฮยอ..อบุที่ห่วแบมมานานี้...” หัวใอผมเ้นถี่รัวอย่าน่าลัว อนนี้....ทุอย่า.....
“แบม!...ฮึ..ฮึ..ฮยออโทษนะแบม ฮยออโทษที่ทำให้แบมเสียใ ..อโทษนะแบม...ฮยอรัแบมมานะรับ..ฮยอถึทำ..ฮึ..ฮยออโทษนะ..” ผมพร่ำอโทษอโพยไม่หยุเหมือนนบ้า ทั้ีใทั้เสียในลั้นน้ำาไว้ไม่ไหว
แบมผละออมา่อนะบรรประอหน้าผม้วยสอมือบา่อนะยิ้มว้า..เหมือนรอยยิ้มอนที่เราเอันรั้แร...
“ แบมเ้าใทุอย่าแล้วรับฮยอ...ไม่้ออโทษแบมเลยสันิ” ปาอิ่มแะบาๆที่หน้าผาอผม่อนะพู่อ
“ รันะรับมาร์ฮยอ” หัวใอผมื้นั้นถึีสุ ถึเวลาแล้วสินะ เวลาที่ผมับแบมะไ้มีวามสุบ้า...
“รับ..ฮยอ็รัแบมมานะ..” ผมบรรูบลที่ปาอิ่มอย่าเนิบนาบและรอนว่านัวเล็ะยอมเปิปาให้ผมเอ ริมฝีปานี้..ไม่ไ้สัมผัสมา 3 ปีแล้วนะ..... ยัหวานเหมือนเิมเลยนะแบม..... เราูบันนานแ่ไหนผมไม่แน่ใ รู้ัวอีทีผม็อุ้มแบมมาอยู่บนเียนอนแล้ว.....
เ้า
“ อะ โอ้ย!”
“ เป็นอะไรเหรอแบม!” ผมแล้ถาม วามริผมื่นมาัพัแล้วแหละแ่็นอนมอหน้านัวเล็่อ....็ไม่ไ้มอัๆใล้ๆแบบนี้มาั้นาน อมอให้ื่นใหน่อยเถอะ..
“ ปะ ป่าวฮะฮยอ” แบมฝืนยิ้ม เ็นี่ละมั แน่นอนว่าผมไม่ปล่อยให้เวลาเมื่อืนผ่านไปอย่าเปล่าประโยน์...เป็นรั้แรอแบม..ใ่..ผมว่าผม็ถนอมที่สุเท่าที่ะทำไ้แล้วนะ..อาะเผลอแรไปบ้า..นินึล่ะมั้...
“ เ็บรไหนรึเปล่ารับนีอฮยอ..” ผมูบไปทั่วใบหน้าอนัวเล็
“ ฮยอหนิ! ริๆเลย รู้แล้วยัะแล้!” แบมแบมบู้ปาท่าประำ.......น่ารัไม่เปลี่ยนไปเลยสันิ
“ ฮ่าฮ่า ฮยออโทษรับ ว่าแ่เรื่อยูยอม แบมัารยัไเหรอ...” ผมถามเรื่อที่สสัยมาั้แ่เมื่อวาน
“อ้อ...แบมบยูอยอมไป 1 ทีรับ..แ่นั้นแหละ” หือ..นาแ่นั้นนะเนี่ย...อันรายไม่เบาเลยนะ แฟนใรเนี่ย
“ แล้วแบมให้อภัยเารึเปล่ารับ” ผมพูพลา้อนหัวนัวเล็ว่าให้นอนหนุนแนผมเสียเอ
“ ให้สิรับ ถ้าเายอมรับผิ มีเหุผลอะไระไม่ให้อภัยล่ะรับ” แบมอบยิ้มๆ ่อนเยหน้าึ้นมามอผม
“ แฟนใรเนี่ย..นาเอสุๆ”
“ ยัไม่มีแฟนรับ นล่าสุเพิ่เลิไปเมื่อสามปี่อนรับ” แบมแบมอผมลับ ร้ายริๆเลย เี๋ยวนี้ล้าเล่นพี่มาร์ืนแล้วเหรอ
“ ั้น...ุัน์พิมุ ภูวุล รับ ่วยเป็นแฟนอมาร์ ถวน นนี้้วยนะรับ”
.
.
“ ไ้อยู่แล้วรับ.....ที่รั....”
-END Mark say-
-END part 3-
Writer : บแล้ว เย้ อาะสั้นสันินะ อนบนี่เนอะ 55 อนหน้าเรื่อ เม้น+โหวเพื่อนเป็นำลัใ ิาม่อไป ฮิ้วววว ^^
Duck-
Fly
ความคิดเห็น