คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : SF GOT7 : date [MarkBam]
SF GOT7 : date [MarkBam]
Mark say
วันนี้เป็นวันหยุอ GOT7 รับ แน่นอนว่า วันแบบนี้ไม่ไ้หาไ้บ่อยๆ ผมึวาแผนมาแล้วั้แ่ 2 วัน่อนว่าะทำอะไร หึหึ ้อเี่ยวับแบมแบมอยู่แล้ว!
“แบมแบม..พรุ่นี้ไปเทันนะ” ผมเปิประูห้อเ้าไปแล้วพูทันที นัวเล็ำลัทำปาบู้และนอนเล่นโทรศัพท์ในมือ....ไม่สนใันเลยใ่ไหม เี๋ยวอนเลยนะ!
“แบมแบม ฟัฮยอหน่อยสิ วาโทรศัพท์่อน” ผมพู แ่แบมลับไม่ฟัผมันิ อะไรอเาอีเนี่ย...
“นี่ๆ สัมภาษ์วันนี้เห็นบอว่าอยาเทับฮยอหนิ ฮยอเลยมาอแบมเทเลยนะ ไม่ีใเหรอ”
“หึ!” แบมไม่อบแถมยัทำหน้าวนใส่ เ็นนี้หนิ ฮยอะอนริๆแล้วนะ!
“ทำัวไม่น่ารัแบบเนี้ย เี๋ยวฮยอไม่รันะ”
“ไม่น่ารั็ไม่้อรั ใระไปสู้แ็สันอฮยอไ้ล่ะ” และแล้วนัวเล็็หลุปาออมา โธ่..นีอฮยอ อนเรื่อนี้็ไม่บอ น่ารัริๆเล้ย
“โอ๋ๆ อนฮยอเรื่อนี้นี่เอ ทำไม้ออน้วยล่ะ มัน็แ่สัมภาษ์เอ” ผมพู ่อนะ่อยๆึโทรศัพท์ออามืออแบม เ้าัว็ยอม่อนะถลึัวึ้นมานั่ทำปาบู้ใส่ผมแทน
“ั้น็ิว่าที่แบมสัมภาษ์มันโหละัน ริๆแล้วนะ แบมอยาเทับยูยอม!” แบมประแถมทำหน้าเิใส่อี แ่ทำไมไม่รู้ผมถึรู้สึว่าน่ารัะมัเลย นี่ผมเป็นมาโรึเปล่า
“อย่าเพิ่ประฮยอสิรับ ัวน้อย็รู้อยู่ว่าฮยอรััวน้อยที่สุ ทำไม้อสนใที่สัมภาษ์้วยล่ะ” ผมไปอแบมา้านหลัแล้ววาาลที่ไหล่บา
“ ฮยอีใไหม ที่แบมอบว่าเป็นฮยอ”
“ีใสิ!”
“แล้วถ้าแบมอบเป็นนอื่นล่ะ”
“็อนอ่ะ.......” ถึอนนี้ผมเถียไม่ออเลย.. ใเาใเราสิเนอะ.. เฮ้อ ผมทำให้แบมน้อยในไ้
“ฮยออโทษรับแบมน้อย..พรุ่นี้ไปเทันนะ..ฮยอะทำให้แบมสนุที่สุเลย..ยโทษให้ฮยอน้า...” ผมพูเสียอ่อย เอาริๆ แบอม็อบว่าเป็นแ็สันเหมือนผมนะ อีอย่าผมแ่อบไปั้นๆเอใระไปรู้ล่ะว่าะิเยอะนานี้ นไทยิเยอะแบบนี้ทุนรึเปล่านะ แ่ผมว่า็ีนะรู้สึเหมือนใส่ใเราทุอย่าเลย
“.....็ไ้..แ่ถ้าแบมไม่สนุนะ ไม่ยโทษให้! อ้ะ ! มาร์ฮยอ” ผมโมยหอมแ้ม่อนะรีบลุาเีย เหอะๆ เี๋ยวโนัวน้อยทุบแน่ๆ
“พรุ่นี้ แ่ัว น่ารัๆนะ เอัน พรุ่นี้เ้า” ผมพู ่อนะออาห้อ เฮ้อ..อยาให้ถึพรุ่นี้เร็วๆั
......เ้าแล้ว้า // เสียพาย์ แ็สัน หวั
ผมเินมานั่รอแบมน้อยที่โฟาัพัแล้วล่ะ แบม้าั...
“มาแล้วฮะ ฮยอ” ผมหันไปามเสียเรีย้านหลั่อนะเห็น... เสื้อฮูแบบที่เ้าัวอบใส่สีเทา ับาเสีำ ผมที่้อเทุวันอนนี้เป็นทรเรียบๆพร้อมับหมวไหมพรมที่ผมเยื้อให้ ระเป๋าเป้สีำ ับร้อเท้าในี้หุ้มอสีมพู อาะูเป็นภาพินา วันนี้แบมไม่ไ้ใส่อะไรมามาย แ่เพราะมันไม่มานั่นแหละ ถึไู้น่ารันานี้....เหมือนอนที่เป็นเ็เทรน้วยันเลย..ะทำให้พี่หลถึไหนรับ! ! !
“ ป่ะๆ แบมพร้อมแล้ว” แบมเินมา้าผม่อนะระุายเสื้อผมเบาๆ ผมเลยเอื้อมไปว้ามือนุ่นมาับ ่อนะเินออาหอพร้อมัน
.
.
.
“ทำอะไรันีอ่ะ มาร์ฮยอ” แบมแบมพูึ้นหลัาพวเราเินมาัพั
“ัวน้อยอยาทำอะไรล่ะ”
“ อ้าว ไหนบอะทำให้แบมมีวามสุ แล้วทำไมมาถามแบมี้ล่ะ” นัวเล็บู้ปาอีแล้ว ไม่พอใ็ทำลออ่ะท่านี้...แ่ฮยอไม่เบื่อหรอนะ..
“ ล้อเล่นหรอรับ ฮยอ็พาแบมน้อยมาเทเหมือนู่รัทั่วไปอ่ะแหล่ะ” ผมพูพลาแว่มืออีนไปมา
“ เอะ!”
“เอะนี่ือ ไม่อยาไป” ผมแล้ถาม
“ป่ะ..ป่าวัหน่อย ะพาไปไหน็รีบเลย”
“ ร้าบๆ”
.
.
“ สวนสาธาะ....เนี่ยนะ” แบมแบมทำเสียอึ้แถมยัอ้าปา้า ทำไมล่ะ ผมทำอะไรผิ
“ อื้อ สวนสาธาระไ”
“ มาร์ฮยอ..ฮยอเป็นเ็ประถมหรือไเนี่ย เทแบบเ็ๆมาอ่ะ” แบมน้อยหันมาบ่นผมให่เลย ใร้ายที่สุ
“ัวน้อยใร้าย! ไม่เห็นถึวามโรแมนิอฮยอเลย! น่ารัะาย! ปั่นัรยานู่! ินไอิมู่! ในีรีย์อ่ะ แบมน้อยเยูไหม!”
“ ิ๊๊อ” แบมพูอะไรเป็นภาษาไทยน่ะ!
“แอบว่าฮยอเหรอัวน้อย..” ผมมอ้วยสายาับผิ อย่าิว่าฮยอไม่รู้นะ! เอาริๆ็ไม่รู้หรอ แ่เนส์นหล่อมันแรมานะ!
“ป่าวหนิ อ่ะ! แล้วแ่ฮยอเลย ป่ะ ปั่นัรยานู่ัน” แบมพู่อนะลาผมไป
.
.
“ฮยอับีๆสิ ถีบเร็วๆ ฮยอั้า!”
“หรือะให้ฮยอัเร็วล่ะ” ผมแล้แว เผลอแป้ปเียวัวเล็้าผมูะสนุว่าผมะอี
“ ฮยอบ้า! ับีๆเลย!” แหมๆรู้หรอน่ะว่าเิน.....วามสนุส่วนัวอผมือแล้แบมน้อยรับ...อย่ามอแบบนั้นสิรับ..ไม่ไ้โรินะ
.
.
.
“ินอฟท์รีมันแบม” หลัาปั่นันนรอบสวนประมา 10 รอบไ้ ผมับแบม็มานั่ปวาที่ม้านั่
“ เอาสิรับ เี๋ยวแบมไปื้อให้”
“ บะ.. !” ยัไม่ทันที่ผมะพูอะไร เ้าัว็ลุพรวไปื้อะแล้ว พอผมบ่นนิหน่อยเี่ยวับเรื่อาหรือเ่า แบมแบมะัวลมาเพราะเวลาที่ผม้อโว์็้อใ้ทั้าและเ่าเยอะมานแบมลัวว่ามันะพัะ่อน แ่อย่าว่าแหล่ะนะ..ผมยัลัวเลย ฮ่าฮ่า
“มาแล้วๆ” นัวเล็วิุ่้ิ้มาที่เิน่อนะนั่ล้าผม
“อ้าว ทำไมื้อมาอันเียว” ผมถาม
“...็ใรบอว่าินู่ันแล้วมันโรแมนิล่ะ....” แบมพูเสียแผ่วแ่ผม็ไ้ยินัเนอยู่ี น่ารัสุๆเลย แบมน้อยอฮยอ แบมแบม่อยใ้ลิ้นเล็เลียอฟท์รีมไปเรื่อยๆ....แล้วผมะนัู่ทำไมเนี่ย...
“ อ้อ.....ั้น้อินู่ัน้วยสินะ” พูบผม็้มเล็น้อยไปเลียวอฟทืรีมฝั่ร้ามแบมน้อย มออย่านี้แล้ว...เินะมั....ินไป้วยมอาไป้วย..มันเป็นอย่านี้นี่เอ....
.
.
หลัาินเสร็เรียบร้อยผม็เพิ่ะสัเว่ามีอฟท์รีมิอยู่ที่อบปาบา ผมเลยเอานิ้วไปปาออแล้ว......
“ ฮยอ! ทำอะไรอ่ะ สปร”
“อะไร อะไรสปร”
“ มันเลอะปาแบมแล้ว....ยัะ...ิน่ออี....”
“ พี่ไม่รัเียหนิ ยิ่ถ้าเป็นอแบมแล้ว้วยนะ.....” ....หวาน....
“ ฮยอหนิ!” แบมน้อยลุึ้นพรวพรา่อนะเินหนี ผมเลย้อรีบลุเินามไป
.
.
.
.
“ ฮยอ! แมวๆๆๆๆ”
“เห็นแล้วๆ” ผมเินามนัวเล็ที่ื่นเ้นับแมวธรรมา
“น่ารัั....”
“ฮยออ่ะนะ”
“แมว่าหา!” แบมน้อยพู่อนะเาาให้แมวน้อยนมันทำหน้าเลิ้ม ...รัแมวมาว่าฮยอสิ่นะ!
“แ่น....น่ารัว่า........” แบมพูเสียเบาเหมือนระิบ
“ อะไรนะๆ ออีรอบ” ผมแล้ นัวเล็หน้านถึหู
“ไม่พูแล้ว ไม่ไ้ยิน็วย แบร่!” แบมแบมแลบลิ้นใส่ผม่อนะเินหนีไปอีทา
“เี๋ยวรอฮยอ้วย! ฮ่าฮ่า เินทำไมเนี่ย” ผมพู่อนะเินามไป้อ
.
.
.
.
“ัวน้อย....” ผมพู้นระหว่าเินลับหอ
“รับ มาร์ฮยอ” แบมเยหน้าึ้นมามอผมเล็น้อย ่อนะระับมือที่ับันอยู่
“วันนี้แบมเบื่อหรือเปล่ารับที่ฮยอพามาเทแบบเ็ๆ แบบนี้”
“ ไม่เบื่อหรอรับ ที่ไหนมีมาร์ฮยอ แบมไม่เบื่อหรอ แบมแวเล่นไปั้นแหล่ะ” แบมยิ้มว้าให้ผม.....เฮ้อ..ทำไมผม้อยิ้มาม้วยน้า...
“..ที่มาร์ฮยอพามาเทที่แบบนั้นน่ะ...”
“.......” แบมยัเียบเพื่อรอฟัผม่อ
“ ถ้าไปที่อื่น..อาะมีนำเราไ้..มันไม่ส่วนัวน่ะ..ฮยอแ่อยามีเวลาอยู่สอ่อสอับแบม.ูเห็นแ่ัวรึเปล่าน้า...ไว้ราวหน้าถ้าแบมอยาไปไหน ฮยอะพาไปนะ” ผมหยุเิน่อนะหันหน้าเ้าหาแบม
“ แบมบอแล้วไ วันนี้แบมสนุมา ที่ไหนมีฮยอแบมมีวามสุ” ผมย่อัวล่อนะูบเบาที่ปาอิ่ม่อนะผละออ
“อบุนะรับ...ที่ทำให้ฮยอมีวามสุ”
“...เ่นันรับ..รันะรับมาร์ฮยอ..” แบมพู่อนะอผม ผมออบร่าบาแน่น ไม่อยาให้เวลาผ่านไปเร็วนานี้เลย
“รัเหมือนันรับ นีอฮยอ”
.
.
.
-END-
Writer : บแล้ววว ไม่รู้ะสนุหรือเปล่า ่วนี้านไรท์เยอะมาสมอไปหมละ ลัวรีเอร์อนเลยมาอัพ่อน อย่าเพิ่ลืมันน้า ่วนี้อัพ้าอย่าโรธนะ ะแ่ให้สนุๆเลย เม้น+โหว เป็นำลัใันนะ // โ้ัว
Duck-
Fly
ความคิดเห็น