อินุยาฉะ ตอน เพลงรักแห่งพรหมลิขิตก่อนที่เราจะมาพบกัน

ลำดับตอนที่ #7 : อยากเห็นใบหน้าที่งดงามอีกสักครั้ง...

ตอนที่ 7

คิเคียวกำลังเอาของที่คิดจะให้อินุยาฉะมาดู  คาเอเดะก็พูดขึ้น….
“นั่นน่ะรู้สึกว่าจะเป็นลูกประคำประจรรย์ต้องห้ามนี่คะ…ท่านพี่คะ 
จะเอาไปให้อินุยาฉะหรอ…”
“ถึงจะดูท่าทางไม่ดุร้ายก็ตาม..แต่เพื่อไม่ให้เจ้านั่นทำชั่วไปมากกว่านี้ไงล่ะ…
เอาล่ะ จะใช้คำว่าอะไรเป็นคำต้องห้ามดีล่ะเนี่ย…”

ตอนนั้นข้าน่ะ…รู้สึกว่าใบหน้าของท่านพี่จะฉายแววดีใจออกมาด้วย…

“ว่าไปแล้ว มิโกะที่ชื่อสึบากิอะไรนั่น ใช้คำสาปอะไรแปลกๆสินะ…” 
คิเคียวเอ่ยแล้วนึกถึงตอนเมื่อเจอสึบากิครั้งก่อน……
“คนที่เดินมาในวิถีทางแห่งการต่อสู้อย่างข้า…ไม่มีทางกลัวความตายอยู่แล้วล่ะน่า…”
“พี่คะ…”  คาเอเดะมองเธอด้วยสีหน้าเป็นห่วง…
“คำต้องห้ามใช้คำว่า  น่ารัก…อาจจะดีก็ได้นะ…”

……………………………………………………

ณ จุดนัดพบของทั้งสอง

อินุยาฉะยื่นสิ่งที่เหมือนกับเปลือกหอยมาให้คิเคียว…
“นี่มัน…” และเธอต้องแปลกใจเมื่อเห็นชาด (เครื่องสำอางชนิดหนึ่ง) บนมือของเขา…
“ถึงข้าจ้ะเก็บเอาไว้…มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก ข้าให้เจ้าก็แล้วกัน…ของที่ท่านแม่เหลือไว้ให้ข้า…ก็มีแต่ ไอ้นั่น กับเสื้อขนหนูไฟชุดนี้เท่านั้นแหละ…”
“มารดาของเจ้าเป็นมนุษย์งั้นเหรอ?...” เธอเอ่ยถาม
“ใช่…ก็งั้นแหละ…”
“ของสำคัญขนาดเนั้น…”
“ไม่เป็นไรหรอก…เสื้อขนหนูไฟมันมีประโยชน์มากเลยนะ…” 
คิเคียวหยิบปลายแขนเสื้อของอินุยาฉะขึ้น…
“ขอโทษนะอินุยาฉะ…ข้าไม่รู้จริงๆเลยยิงจนมันเป็นรูตั้งหลายครั้ง…” 
เธอเอ่ยด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย….
“เชอะ…ไม่จำเป็นต้องใส่ใจหรอก…ว่าแต่ว่า ของที่เจ้าบอกว่าอยากให้ข้าน่ะ 
คืออะไรเหรอ…”
คิเคียวเอามือล้วงไปในแขนเสื้อของเธอเพื่อหยิบของที่เก็บไว้แต่ก็ชะงักแล้วตอบไปว่า…
“ขอโทษนะ…ข้าลืมเอามา…”  
“หา…อุตส่าห์รอลุ้มแทบแย่…”
เธอมองชาดเปลือกหอยแล้วถามเขา   “ให้ข้าจริงๆเหรอเนี่ย…”
เขายิ้มแล้วตอบ   “เออ….”

………………………………………………..

ในคืนของวันนั้น  ปีศาจแมงมุมที่รอดจากการต่อสู้กับคิเคียวครั้งก่อน
จ้องมองอินุยาฉะที่นั่งหลับบนต้นไม้อยู่…
“เฮอะ เฮอๆ  อินุยาฉะกับคิเคียวงั้นเหรอ…”

…………………………………………..

ณ หมู่บ้าน  ที่บ้านที่คิเคียวอาศัยอยู่

คาเอเดะที่หลับอยู่ต้องตื่นขึ้นเพราะแสงไฟที่ส่องกระทบตาของเธอ…
คิเคียวพี่สาวของเธอหยิบกระจกขึ้นมา แล้วนำของที่ชายหนุ่มให้เธอเมื่อวันนี้มาใช้…
และคาเอเดะที่เห็นนั้นต้องอึ้งในความงดงามของเธอ….

คืนนั้นท่านพี่คิเคียวทาปากด้วยชาด  ช่างงดงามจริงๆ …แต่ว่าในสายตาเด็กๆอย่างข้ากลับมองเห็นว่าท่านพี่ดูเศร้าๆยังไงก็ไม่รู้…

………………………………………………….

ในฤดูใบไม้ผลิ

อินุยาฉะกำลังยืนมองคิเคียวที่กำลังเล่นกับเด็กๆอยู่บนต้นไม้….
เธอหัวเราะด้วยความสนุกสนาน แล้วเอ่ยกับเด็กๆ…
“เอาล่ะ เล่นอะไรกับอีกดีล่ะ…อินุยาฉะ อย่ามัวอยู่ตรงนั้นสิมาทางนี้เถอะ มาเล่นด้วยกันมั้ยล่ะ…” เธอถามชายหนุ่มที่ยืนมองเธออยู่บนต้นไม้  เขาหันหลังนั่งอยู่บนนั้นแล้วตอบ…
“เชอะ…อย่าพูดบ้าๆน่า…”
“มาเล่นหมากเก็บกันเถอะนะ…”  เด็กคนหนึ่งเอ่ยแล้วจูงเธอไป…
อินุยาฉะก็ยังนั่งมองเธอจากบนนั้นอย่างเดิม…

……………………………………………..

คาเอเดะกำลังฝึกยิงธนูด้วยตนเองอยู่  แต่ลูกธนูที่เธอยิงไปไม่โดนเป้าหมาย 
แต่ตกอยู่บนพื้น…
“ไม่ไหวแฮะ…ไม่เห็นเหมือนกับท่านพี่เลยซักนิดเดียวอ่ะ…”  
พูดจบเธอก็หยิบลูกธนูมาฝึกยิงต่อ…
“ขยันจริงๆเลยนะ คาเอเดะ…”  คิเคียวที่เดินมาพร้อมกับสมุนไพร
ที่อยู่ในมือเอ่ยกับน้องสาวของเธอ…
“อ๊ะ…ท่านพี่คิเคียว…”  คาเอเดะมองหน้าเธอแล้วทำให้นึกถึงคืน
ที่คิเคียวทาปากด้วยชาด…
“เอ่อ…คือว่า ท่านพี่คะ…” 
คิเคียวนั่งลงแล้วเอ่ยถาม  “อะไรเหรอจ๊ะ…” 
คาเอเดะส่ายหน้าแล้วตอบเธอไป  “เปล่า…ไม่มีอะไรหรอกค่ะ…”
“หืม…งั้นเหรอ…”  พูดจบคิเคียวก็เดินไป…

อยากจะเห็นท่านพี่ที่งดงามแบบนั้นอีกซักครั้ง…อยากจะช่วยเหลือท่านพี่…
ข้าคิดว่าคนที่คิดแบบนี้ จะมีแต่ข้าคนเดียวเท่านั้น…