อินุยาฉะ ตอน เพลงรักแห่งพรหมลิขิตก่อนที่เราจะมาพบกัน

ลำดับตอนที่ #6 : ฆ่าไม่ลง...

ตอนที่ 6

“ซารุโอสึกิ รู้สึกท่านพี่บอกว่าจะคอยไล่ปีศาจได้สินะ…” คาเอเดะดึงพืชชนิดหนึ่งขึ้นมาดู
“ลูกแก้วสี่วิญญาณ!!!”  เสียงของนางพญาตะขาบดังขึ้นข้างหลังของเธอ…
“อ๊า!!!....ช่วยด้วยค่า…”เธอร้องขึ้น แล้ววิ่งไปอีกทาง   
นางพญาตะขาบลอยมาข้างๆเธอแล้วเอ่ย…
“ข้าจะจับแกเป็นตัวประกัน แล้วก็แย่งลูกแก้วสี่วิญญาณมาจากคิเคียวซะเลย” 
“อ๊า!!!”
“หลบหัวลงไปยัยเปี๊ยก!”  มีเสียงๆหนึ่งดังมาข้างหน้า
“ย้ากกก!!”  อินุยาฉะนั่นเอง เขาใช้กรงเล็บฟันนางพญาตะขาบให้แหลกเป็นชิ้นๆ…
“เห้อ…ปีศาจกระจอกอย่างแกน่ะ ข้าไม่ยอมให้มาแย่งลูกแก้วสี่วิญญาณได้หรอกน่า…”
“เอ่อ..คือว่า…”  คาเอเดะเดินเข้ามาหาเขา  อินุยาฉะหันไปมองเธอ
“ขอบคุณที่ช่วยข้าไว้นะคะ…”
“นี่…เจ้าอย่าเข้าใจผิดนะ ข้าก็แค่ไม่อยากให้คนอื่นมาแย่งลูกแก้วสี่วิญญาณไปเท่านั้นแหละน่า…”     อินุยาฉะเอ่ยแล้วหันหน้าไปอีกทาง….
       ข้าเองก็แปลกใจเช่นกัน…ทำไมอินุยาฉะคนนี้ถึงไม่จับข้าเป็นตัวประกันเหมือนอย่างที่นางพญาตะขาบมันทำก็ไม่รู้สิ…..

…………………………………………………

ท่านพี่คิเคียวน่ะ  รู้ดีว่าโครงกระดูกของนางพญาตะขาบน่ะยังมีพลังของ
ลูกแก้วสีวิญญาณอยู่….
“ถ้าเป็นในนี้ล่ะก็…พลังของลูกแก้วสี่วิญญาณคงไม่แสดงผลออกมาหรอก….”

…………………………………………………

คิเคียวกำลังนั่งเล่นอยู่ที่พื้นหญ้าแห่งหนึ่ง  และเธอก็เอ่ยขึ้น…
“อินุยาฉะ…เจ้าอยู่บนนั้นใช่มั้ย..ลงมาหน่อยได้มั้ยล่ะ…”
อินุยาฉะที่นั่งอยู่บนต้นไม้ก็ลงมานั่งข้างๆเธอ……
       “เพิ่งเคยคุยกับเจ้าใกล้ๆแบบนี้เป็นครั้งแรกเลยนะ…”
       “แล้วจะทำไมเหรอ…”  เขาเอ่ยเสียงห้วนๆ
       “เจ้าช่วยคาเอเดะไว้สินะ…”
       “เชอะ…เรื่องนั้นน่ะเหรอ…..”
       “ข้าเองก็ขอขอบใจเจ้าด้วย…” เธอเอ่ยแล้วก้มหัวลงน้อยๆ
       “ทำอะไรไม่สมกับเป็นเจ้าเลยนี่นา..”
“อินุยาฉะ…เจ้าเห็นว่าข้าเป็นยังไง เห็นว่าข้าเป็นมนุษย์รึเปล่า?...”
“หา?...เจ้าพูดอะไรของเจ้าเนี่ย…”
“ข้าไม่เคยแสดงความอ่อนแอของข้าให้ใครเห็น…ข้าจะลังเลไม่ได้เด็ดขาด…เพราะจะเป็นช่องให้ปีศาจเล่นงานได้…ถึงแม้ข้าเป็นมนุษย์ แต่ข้าก็อยู่แบบมนุษย์ธรรมดาไม่ได้…เจ้ากับข้าน่ะคล้ายกันนะ ครึ่งอสูรอย่างเจ้ากับข้าเพราะฉะนั้นข้าเลยฆ่าเจ้าไม่ลงไงล่ะ…”
“เชอะ…ปรับทุกข์กับข้างั้นเหรอ ไม่สมกับเป็นเจ้าเลยนะ…” อินุยาฉะพูด ลุกขึ้นจะเดินออกไป และต้องหันมาเห็นใบหน้าที่เศร้าสร้อยของคิเคียว…

“งั้นเหรอ…ไม่สมกับเป็นข้างั้นเหรอ?”
ทั้งสองเงียบไปซักพัก  และคิเคียวก็ลุกขึ้นมา เธอเอ่ยเรียกชื่อชายหนุ่มตรงหน้าเธอ…
“อินุยาฉะ…”
“อะไรเหรอ?”
“…เปล่า…ไม่มีอะไรหรอก…” เธอเอ่ยแล้วเดินออกไป 
อินุยาฉะมองเธอจากข้างหลังแล้วเอ่ยขึ้น…
“คิเคียว…พรุ่งนี้มาที่นี่อีกครั้งนึงนะ…”
“หืม?”  เธอหันมาสบตาเขา  อินุยาฉะหน้าเริ่มแดง…เขาหันไปทางอื่นแล้วเอ่ย
“ข้ามีของ…อยากจะให้เจ้าน่ะ…”
“อยากให้ข้างั้นเหรอ…พอดีเลย ข้าก็มีของที่คิดจะให้เจ้าเหมือนกัน” 
คำพูดนั้นทำให้ผู้ฟังหูผึ่งทันที…
“อ๋อ…ลูกแก้วสี่วิญญาณงั้นเหรอ...”
“จะเป็นอย่างนั้นได้ยังไงกันล่ะ…”
“เชอะ…ว่าแล้วเชียว…”