อินุยาฉะ ตอน เพลงรักแห่งพรหมลิขิตก่อนที่เราจะมาพบกัน

ลำดับตอนที่ #5 : อินุยาฉะ

ตอนที่ 5

“เฮ้ย…คิเคียว…”  เสียงๆหนึ่งดังมาจากข้างหลังของเธอ  และทำให้เธอต้องหันกลับไปยังต้นเสียง…
“ลูกแก้วสี่วิญญาณน่ะ…มันเป็นลูกแก้วปีศาจที่ทำให้พลังอสูรเพิ่มขึ้นสินะ…”  ผู้เอ่ยคือ เด็กหนุ่มครึ่งอสูร
“เสียงนั่น…รู้สึกจะเคยได้ยินมาก่อนนะ…อ๋อ  เจ้าตัวที่หนีไปแอบซ่อนเมื่อตอนนั้นเองน่ะหรอ…”
“หนวกหูน่า…ลูกแก้วสี่วิญญาณนั่น  ส่งมาให้ข้าซะดีๆ!”  พูดจบเขาก็วิ่งพุ่งมาทันที
ฟิ้ว!!
“อะไรกันเนี่ย!”   
ฉึก!
แต่คิเคียวยิงธนูไปที่แขนเสื้อของเขา  ทำให้ตรึงอยู่กับต้นไม้ซะก่อน…
“เข้าใจล่ะ…คิดอยู่เหมือนกันว่ามีพลังปีศาจที่แปลกๆ…เจ้าเป็นครึ่งอสูรสินะ…”
“ฮึ่ย…”
“หากใช้ลูกแก้วสี่วิญญาณล่ะก็…เจ้าจะกลายเป็นอสูรที่แท้จริงได้ เจ้าอยากจะได้ที่อยู่ของตัวเองจนถึงจะต้องทำอย่างนั้นเลยหรอเนี่ย…ครึ่งอสูรเอ๊ย ช่างโง่จริงๆ…เจ้าคิดว่านั่นเป็นความแข็งแกร่งที่แท้จริงอย่างงั้นเหรอ…”
“อย่าพูดมากเลยน่า…ข้าจะต้องเป็นอสูรที่เก่งที่สุด ข้าตัดสินใจแล้ว…พอข้าได้เป็นอย่างนั้นเมื่อไหร่ ข้าจะมาฉลองเลือดเจ้าก่อนใครเพื่อนเลยคอยดูเซ่…”
“หึ…ตราบใดที่ข้ายังดูแลและชำระล้างลูกแก้วสี่วิญญาณอยู่ล่ะก็…เจ้าคงทำไม่ได้หรอก” คิเคียวเอ่ยแล้วเดินไป
“อย่าพูดให้ขำดีกว่าน่า…ข้าได้กลิ่นเลือดปีศาจจากตัวเจ้าหึ่งเลยนะเนี่ย”  เขาพูดขัดทำให้คิเคียวชะงัก
“เป็นอะไรไปเล่า…แทงใจดำรึไง คิเคียว…” 
“ถ้าไม่อยากถูกฆ่าตายละก็ อย่าเข้ามาใกล้ข้าอีก…จำไว้ว่าจะไม่มีครั้งที่ 3 เด็ดขาด…” เธอเอ่ยแล้วเดินไป
“เชอะ…ข้าไม่ยอมตัดใจหรอก ถึงจะหนีไปไหนข้าจะตามหาให้พบให้ได้เลยคอยดูซี่…กลิ่นน่ารำคาญจมูกของเจ้าน่ะ…ดมแป๊บเดียวข้าก็รู้แล้ว”
“กลิ่นงั้นเหรอ” เธอพึมพำระหว่างเดินออกไป…

………………………………………………………..

ที่ ทะเลสาบแห่งหนึ่ง

ฉึก!!!
คิเคียวใช้ธนูยิงปีศาจที่โผล่มาจากทะเลสาบสลายไปในพริบตา….
“เรียบร้อยแล้วล่ะ”
“ท่านพี่คิเคียวคะ”  คาเอเดะที่หลบอยู่หลังต้นไม้วิ่งมาหาเธอ
“เอาล่ะ…กลับกันเถอะนะคาเอเดะ…”
“ค่ะ”    เมื่อคิเคียวหันไปเธอก็พบกับครึ่งอสูรตนนั้นอีกครั้ง
“นี่เจ้า…”
“คิเคียว…ส่งลูกแก้วสี่วิญญาณมาซะดีๆ” 
“เจ้าออกมาอีกแล้วเหรอ…” คาเอเดะเดินไปหลบข้างหลังคิเคียว
“ก็ข้าบอกไปแล้วนี่นา ว่าข้าไม่ตัดใจง่ายๆเด็ดขาด…วันนี้จะตัดสินให้รู้เรื่องซักที…
รีบให้ยัยเปี๊ยกนั่นหนีไปซะก่อนเซ่” 
“คาเอเดะ…เจ้าถอยไปก่อนนะ…”
“ท่านพี่คิเคียว…”  พูดจบเธอก็วิ่งออกไป
‘มิโกะที่เดินในหนทางที่ย้อมไปด้วยเลือด…’
‘ไม่ใช่ทั้งปีศาจและไม่ใช่ทั้งมนุษย์…ครึ่งอสูรหน้าโง่ที่วนเวียน หาที่อยู่ของตนเอง'
คิเคียวตั้งท่าที่จะยิงธนู…แล้วเอ่ยถามครึ่งอสูร…
“ข้ามีเรื่องอยากจะถามเจ้าอย่างนึง…คืนนั้นน่ะ ทำไมถึงไม่ฆ่าข้าซะล่ะ…ถ้าเป็นตอนนั้นละก็  เจ้าน่าจะฆ่าข้าอย่างง่ายดายนี่นา…”
“คนอย่างข้าเนี่ยนะ…ไม่มีทางทำอะไรงี่เง่าอย่างฆ่าคนที่ไม่รู้สึกตัวหรอกน่า…”
“งั้นเหรอ…”  คิเคียวหัวเราะ
“มีอะไรน่าขำนักรึไง”
“สุดท้ายนี้ขอถามอีกอย่าง…ครึ่งอสูร เจ้ามีชื่อว่าอะไรหรอ แค่ชื่อคงจะมีใช่มั้ยล่ะ 
ถึงเจ้าจะเป็นครึ่งอสูรก็เถอะ”
“เลิกเรียกว่าครึ่งอสูรๆซักทีจะได้มั้ยเรียกซ้ำๆอยู่ได้”
“ถ้าอย่างงั้นก็บอกชื่อมาสิ…ถ้าบอกให้ข้ารู้ ข้าก็จะไม่เรียกเจ้าว่าครึ่งอสูรอีก…”
“ชื่ออินุยาฉะ…”
“อินุยาฉะงั้นเหรอ…ข้าจะจำเอาไว้…”
“เตรียมตัวให้ดีเถอะคิเคียว!!!”  ครึ่งอสูรนามอินุยาฉะเอ่ยแล้ววิ่งเข้ามา…
ฉึก!!!
คิเคียวยิงธนูตรึงเขาไว้กับต้นไม้เช่นเดียวกับครั้งที่แล้ว…และจะยิงดอกต่อไป
“อึ๋ย…” 
คิเคียววางธนูลง  แล้วเก็บลูกธนูไว้ข้างหลังพร้อมกำลังจะเดินออกไป…
“เดี๋ยวก่อนสิแก…ทำไมถึงไม่รีบจัดการฆ่าข้าให้ตายไปเลยเล่า…”  อินุยาฉะพูดขัดขึ้น
คิเคียวหันมาแล้วเอ่ยต่อ  “อย่ามาเพ่นพ่านให้เห็นอีก…ข้าเสียดายลูกธนูที่ใช้ยิงเจ้า…”
เธอเอ่ยแล้วเดินจากไป….
และนั่นก็ทำให้คาเอเดะแปลกใจมาก….

ข้าเองก็รู้สึกแปลกใจเช่นกัน….ทำไมท่านพี่คิเคียวถึงไม่กำจัดอินุยาฉะไปซะเลย  ทำไมมีแต่อินุยาฉะที่ท่านพี่ไม่ใช้ลูกศรปราบปีศาจยิงใส่…ตั้งแต่ตอนนั้นเป็นต้นมาท่านพี่คิเคียวก็มักจะอาบน้ำชำระกายบ่อยขึ้น…….
พอมาคิดดูแล้ว  ตั้งแต่วันที่ได้พบกับอินุยาฉะเป็นต้นมา  ข้าก็รู้สึกว่าท่านพี่จะทำแบบนั้นมาตลอด….