อินุยาฉะ ตอน เพลงรักแห่งพรหมลิขิตก่อนที่เราจะมาพบกัน

ลำดับตอนที่ #4 : การพบกัน

ตอนที่ 4

เด็กหนุ่มครึ่งอสูรกำลังวิ่งไปตามจุดหมายของตน…
“เชอะ…ถ้าไม่รีบล่ะก็ คืนนี้คง…”   
ปัง!!!
มีแสงประหลาดสว่างขึ้นในทางข้างหน้า….
“อะไรน่ะ…กลิ่นเลือดหึ่งเลย…”  เขาเอ่ยพลางใช้มือปิดจมูก

…………………………………………………….

คิเคียวกำลังหอบด้วยความเหนื่อย  เนื่องจากเธอสู้กับพวกปีศาจจำนวนมาก…
ตอนนี้เด็กหนุ่มครึ่งอสูรกำลังแอบมองเธอ  เขาหลบอยู่บนต้นไม้ต้นหนึ่ง…
คิเคียวหันมา  ทำให้เขาเห็นหน้าเธอได้ชัดขึ้น…
“ผู้หญิงเหรอ…นั่นเป็นผู้หญิงจริงๆเหรอเนี่ย…”
ตึกๆ
ตอนนี้เล็บที่แหลมยาวของเขาเริ่มหายไป  สีผมเริ่มเปลี่ยนจากสีเงินเป็นสีดำ  ดวงตาจากสีอำพันกลายเป็นสีน้ำตาล
“เชอะ…เริ่มแล้วเหรอเนี่ย…”  เขาคิดในใจ
“คิดจะซ่อนตัวอีกนานแค่ไหนน่ะ…”  คิเคียวเอ่ย  พร้อมหันมองขึ้นมา…
ปัง!….
เสียงฟ้าผ่าดังขึ้น  เม็ดฝนเริ่มตกลงมา……
“เจ้าก็มาเพราะต้องการแย่งชิงลูกแก้วสี่วิญญาณเหมือนกันเหรอ…”
“ลูแก้วสี่วิญญาณเหรอ…อะไรเหรอ ลูกแก้วสี่วิญญาณที่ว่าเนี่ย…”
และแล้วทั้งสองก็เงียบไปสักพัก…และคิเคียวก็เอ่ยขึ้น…
“ถ้าไม่รู้จักมัน…ก็ดีแล้วล่ะ……แต่ว่า..ถ้าไม่อยากถูกฆ่าตายล่ะก็…อย่าเข้ามาใกล้ข้าอีกเป็นครั้งที่สอง…”
คิเคียวเอ่ยและเดินออกไป…
เด็กหนุ่มหันมามองเธอและพบว่า…เธอล้มลงสลบไปกับพื้น…
เขารีบลงมาจากต้นไม้  แล้ววิ่งมานั่งลงข้างๆเธอ…น้ำฝนที่ตกลงมาทำให้ใบหน้าที่เปื้อนของเธอขาวสะอาดขึ้น…
“มิโกะอะไรกันนี่…”
“ท่านคิเคียว…”  เสียงชาวบ้านคนหนึ่งดังขึ้น….
“หา…”  เด็กหนุ่มมองไปอีกทาง  เห็นแสงไฟกลุ่มใหญ่กำลังมาทางนี้…
“เชอะ…”  เขาสบถเบาๆแล้ววิ่งออกไป…
“ท่านพี่คะ…ท่านพี่คิเคียวคะ…”  คาเอเดะเอ่ยเรียกพี่สาวของเธอ  เมื่อหันไปอีกทางก็พบกับ…
“ท่านพี่คะ!”  เธอเอ่ยเสียงดังแล้ววิ่งไปทางที่เธอเห็นคิเคียว…
“ท่านพี่คะ”     “คาเอเดะ…เหรอ…”
 “ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ”      “อืม…”  คิเคียวเอ่ยแล้วมองไปรอบๆ
“ปล่อยให้เรารอดมาได้งั้นเหรอ…ข้าเองก็ยังอ่อนหัดนัก…”

…………………………………………………
“ใกล้แล้ว…ใกล้แล้วล่ะ  ลูกแก้วสี่วิญญาณ…ถ้าไม่รีบเพิ่มพลังปีศาจล่ะก็ร่างกายเราจะทนไม่ไหว…”
ปีศาจตะขาบที่หนีมาจากคิราระ  แมวปีศาจจากหมู่บ้านพรานล่าปีศาจได้เอ่ย  แล้วลอยผ่านไป…
“เข้าใจล่ะ อย่างงี้เองเหรอเนี่ย…ลูกแก้วสี่วิญญาณงั้นเหรอ…ท่าทางน่าสนใจไม่เลวนี่นา…”
เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนต้นไม้เอ่ย  แล้วนึกถึงภาพของคิเคียว…
“ยัยนั่น…เค้าเรียกกันว่าคิเคียวสินะ…”