อินุยาฉะ ตอน เพลงรักแห่งพรหมลิขิตก่อนที่เราจะมาพบกัน

ลำดับตอนที่ #3 : คำสาป

ตอนที่ 3

ที่ หน้าหมู่บ้านแห่งหนึ่ง

ข้ากับท่านคิเคียวคือมิโกะทุดงซึ่งเป็นผู้บำเพ็ญตนที่เดินทางฝึกตนและคอยปราบพวกปีศาจที่ก่ออาละวาดตามที่ต่างๆทั่วไป….
ในระหว่างที่คิเคียวและคาเอเดะกำลังจะออกจากหมู่บ้าน
“จะไม่รับค่าจ้าง…จริงๆหรือเนี่ย”  สึบากิถามคิเคียว
“ใช่…ท่านสึบากิเอาไปเถอะ…”  คิเคียวตอบ
“งั้นเหรอ…ขอบใจมากนะ”    ขณะที่คิเคียวกำลังจะเดินจากไป  สึบากิก็พูดขัดไว้ก่อน….
“ท่านคิเคียว…ในฐานะมิโกะทุดงเหมือนกัน  ข้าอยากจะขอเตือนอะไรซักอย่าง….
มิโกะน่ะเป็นผู้ที่ซึ่งละทิ้งจิตใจของมนุษย์เพื่อให้ใช้พลังได้เต็มที่…แต่ว่า เพราะเป็นผู้หญิงย่อมต้องมีความรักเป็นเรื่องธรรมดา….”
คิเคียวหันมาแล้วเอ่ย  “ความรักงั้นเหรอ…คนอย่างข้าเนี่ยนะ”  เธอเอ่ยเสียงเรียบ
และแล้วก็มีแสงสีแดงกระพริบครั้งหนึ่งที่ตาของสึบากิ  ราวกับการสาป
“อย่าลืมซะล่ะ…จะมีความรักไม่ได้เด็ดขาด  อย่าคิดที่จะรักผู้ชายเป็นอันขาด…
หากมีผู้ชายคนที่ว่าปรากฏตัวขึ้นมาล่ะก็  ท่านจะต้องพบกับจุดจบที่น่าเศร้า…”
“หึ…ข้าจะจำไว้ก็แล้วกัน….”   คิเคียวเอ่ยแล้วเดินจากไป

………………………………………………………………….

ที่ ริมแม่น้ำ

“ไม่ถูกชะตาเลยนะ…ผู้หญิงที่ชื่อสึบากิคนนี้….”
 คิเคียวเอ่ยระหว่างเดินทางกับคาเอเดะ  น้องสาวของเธอ…
“เอ้…?”     
“บังอาจมาใช้..คำสาปกับคนอย่างข้า…”
“คำสาปงั้นเหรอ?..”
“อะไรกัน…ไม่มีอะไรน่ากลัวหรอก  คนอย่างข้า…จะมีความรักได้ยังไงกันล่ะ…”

……………………………………………………………………

“แกหนีไม่รอดหรอก..เจ้าครึ่งอสูร”  ปีศาจตนหนึ่งเอ่ย  ใช้กรงเล็บฟันต้นไม้ไปทั่ว
“ข้าจะแก้แค้นให้พี่ของข้า…”  ปีศาจอีกตนหนึ่งเอ่ย….

“หนอยแน่ะ…มีพวกอีกตั้งสองตัวงั้นเหรอเนี่ย…”  เด็กหนุ่มครึ่งอสูรเอ่ย  ตอนนี้เขาหลบอยู่หลังต้นไม้ต้นหนึ่ง
และบาดเจ็บที่ต้นแขน…
“แกอยู่ตรงนี้เองเรอะ…”
ปีศาจตนนั้นเริ่มโจมตีใส่  แต่เขาหลบได้….
“จะหนีไปไหนพ้น!!”
“เอานี่ไปกินเลย  กรงเล็บดาบโลหิต!!”
เขาปล่อยกรงดาบเลือดออกมา  ทำให้ไปโดนตาของปีศาจตนนั้น
“ฮึ่ย…แกนะแก  ไอ้ครึ่งอสูรตัวแสบ!”
ปีศาจอีกตนหนึ่งพุ่มเข้าโจมตี  เด็กหนุ่มหลบไปได้
“เป็นครึ่งอสูรแล้วจะทำไมฟะ!”
“อะไรกัน!...”
“กรงเล็บคร่าวิญญาณ!”  เขาใช้กรงเล็บผ่าร่างปีศาจที่อยู่ทั้งสองข้างเป็นสองท่อน
“อ้ากกก!!”
“โอ๊ย!....หนอย  บาดเจ็บเพราะพวกกระจอกซะได้…ถ้าไม่มีพลังมากกว่านี้คงจะแย่แน่เลย…เราจำเป็น  จะต้องมีพลังมากกว่านี้อีก..”

……………………………………………………………

ที่ หมู่บ้าน

“กลับมาแล้วหรอครับท่านคิเคียว…”  ชาวบ้านคนหนึ่งเอ่ย
“ท่านคิเคียว…เมื่อเช้านี้มีคนที่คล้ายๆพรานล่าปีศาจมาที่นี่น่ะครับ…ข้าบอกไปว่าท่านคิเคียวไม่อยู่ เค้าบอกว่าค่ำๆจะมาใหม่”    
“พรานล่าปีศาจงั้นเหรอ…เค้ามีธุระอะไรกับข้ากันแน่”

ไม่นานฝนก็ตกลงมา…
“ท่านพี่คะ  รีบเข้าบ้านเถอะ…”  คาเอเดะเรียกพี่สาวของเธอ
คิเคียวเดินออกไปหน้าบ้านที่มีกลุ่มพรานล่าปีศาจรออยู่….เธอรับของที่พวกเขาเอามาให้  และพวกเขาก็เดินจากไป…
“ท่านพี่คะ…มีอะไรอย่างงั้นเหรอ”  คาเอเดะเดินมาด้วยความงัวเงีย  เอามือขยี่ตา
และเธอต้องประหลาดใจที่เห็นบางสิ่งที่พี่สาวของเธอถืออยู่….
“นั่นอะไรคะ?”  เธอถามด้วยความสงสัย
“เค้าเรียกว่าลูกแก้วสี่วิญญาณ…พวกนั้นวานให้ข้าช่วยชำระความแปดเปื้อนของลูกแก้วนี้…”
คิเคียวเอ่ย  เอียงมือที่ถือลูกแก้วมาให้คาเอเดะดู….
ตอนนั้นแหละที่ข้าได้เห็นลูกแก้วสี่วิญญาณเป็นครั้งแรก…
และตั้งแต่รับฝากลูกแก้วสี่วิญญาณนี้…ชะตากรรมของท่านพี่คิเคียวก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างใหญ่หลวงเลยทีเดียว..
ถ้าเป็นผู้หญิงในวัยเดียวกันแล้วละก็…คงจะแต่งตัวประปรมเครื่องหอม  ทาปากแดง  และสนุกสนานไปกับการ
เลือกเครื่องประดับแต่งตัวเองให้งดงามแท้ๆ…….

…………………………………