ใต้ฟ้าอันดามัน

ลำดับตอนที่ #1 : คลื่นรัก~~ลูกที่หนึ่ง

สวบสาบ. .สวบสาบ. . สวบสาบ...เสียงฝีเท้าที่ก้าวผ่านพงหญ้าอย่างเร่งรีบ ท่ามกลางพายุฝนที่กำลังกระหน่ำเทมาอย่างไม่หยุดยั้ง ลมพัดบาดร่างบางในชุดราตรียาวสีขาว ที่กำลังพาตนเองวิ่งเข้าไปในสวนยางพาราเบื้องหน้าด้วยความไวเท่าที่สองเท้าเล็กๆของเธอจะพาไปได้

 “เฮ้ย ตามไปหามันให้เจอ ไม่งั้นนายเล่นเละแน่” เงาลางๆในม่านฝนของชายฉกรรจ์สิบกว่านายปรากฏขึ้น ทุกร่างแยกย้ายกันไปทั่วเพื่อตามหาร่างบางที่หลบหนีออกมา หนึ่งใน ‘ของเล่น’ที่ราคาค่อนข้างสูงของเจ้านาย ที่บังเอิญหลุดออกมา การตามหาหญิงสาวเป็นไปได้ยากเมื่อเธอดันทุรังหนีเข้าไปในสวนยางพารา ในตอนกลางคืนที่พายุฝนกำลังพัดกระหน่ำเช่นนี้ แต่นั่นก็ไม่ใช่เหตุผลที่ดีพอที่จะทำให้นายของพวกเขาหายโกรธ ถ้าพวกเขาไม่ได้ตัวเธอกลับไป

 “ว้าย!!” หญิงสาวร้องอุทานขึ้นมาอย่างตื่นตกใจเมื่อขาที่เหนื่อยอ่อนนั้นสะดุดกับรากไม้ล้มลง หัวใจของเธอเต้นรัวทั้งเหนื่อยทั้งกลัวผสมปนเปกัน พลันใจส่งเสียงขึ้นมาว่าเธอจะหยุดไม่ได้ หากแต่ร่างกายนั้นกลับไม่ค่อยฟังซักเท่าไหร่ หญิงสาวพยายามยันตัวขึ้น แต่ด้วยพื้นดินที่ลื่นแฉะ และฝนเม็ดโตที่ร่วงพราวลงมา ทำให้เป็นการยากมากที่เธอจะลุกมาด้วยสภาพร่างกายแบบนี้ พลันหัวใจเธอเหมือนหยุดเต้น เมื่อร่างสูงใหญ่ของชายฉกรรจ์หลายสิบนั้น เริ่มปรากฏแต่สายตาของเธอ

 “เฮ้ย ทางนี้ กูเจอมันแล้ว” เสียงแหบห้าวของหนึ่งในนั้นฝ่าเสียงฝนที่ตกหนัก ทำให้พวกที่เหลือรีบมาตามเสียงที่ฟังไม่ได้ศัพท์นั้นมา เสียงฟ้าร้องดังกระหึ่มยิ่งขึ้นอย่างน่ากลัว

 ร่างบางที่กำลังรับรู้ชะตากรรมของเธอพยายามตะเกียกตะกายหนีไปให้ไกลที่สุดเท่าที่ร่างกายเหนื่อยอ่อนของตนจะทำได้ แต่เหมือนพระพายจะเล่นตลกกับเธอเมื่อลมพายุยิ่งกระหน่ำพัดให้เม็ดฝนบาดเนื้อหนัง ก่อนที่มือหนาจะคว้าเอาข้อเท้าของเธอไว้ได้

ใบหน้าของหญิงสาวยิ่งซีดเผือด พยายามทั้งถีบทั้งเตะเท่าที่เธอจะทำได้ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่สะเทือนหนังหนาๆของมันเลยซักนิด ร่างกายของเธอถูกกระชากขึ้นจากพื้นดิน แต่ก่อนที่มันจะได้ทำอะไร

 
เปรี้ยง!!!!

 
หญิงสาวกรีดร้องอย่างตกใจ เมื่อเสียงดังสนั่นและแสงสว่างวาบเข้ามาในดวงตาก่อนที่โลกของเธอนั้นพลันดับวูบไป

เสียงพูดรัวเร็วสำเนียงที่เธอไม่คุ้นหูปลุกให้หญิงสาวฟื้นจากนิทรา หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาขึ้น แล้วใบหน้าของหญิงชราคนหนึ่งปรากฏแก่สายตาของเธอ เมื่อรำลึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้แล้วหญิงสาวรีบเด้งตัวขึ้นจากที่นอน แล้วก็พบว่าตนนอนอยู่บนที่นอนเก่าๆผืนหนึ่ง เสื้อผ้าที่ใส่ก็ถูกเปลี่ยนเป็นเสื้อและผ้าถุงเก่าๆ ข้างๆมีหญิงชรานั่งดูอาการอยู่

 
“เอ้า ตื่นแล้วหรือ ฉันนึกว่าจะตายไปซะแล้ว” เสียงพูดค่อนข้างเร็ว และสำเนียงที่เธอไม่เข้าใจ ทำให้หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น

 “เอ่อ. . .ที่นี่คือที่ไหนหรือคะ” หญิงสาวถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ เธอไม่รู้ว่าหญิงชราคนนี้คือใคร ไม่รู้ว่าเธอปลอดภัยไหม ไม่รู้หญิงชราคนนี้จะเป็นคนของไอ้ชั่วนั่นหรือไม่

 “สวนยางของนายหัวจ้ะ” หญิงชราตอบ ถึงแม้เธอจะไม่คุ้นกับสำเนียงของหญิงชรานัก แต่ก็พอฟังความหมายออก แววตาใจดีของหญิงชราทำให้เธอรู้สึกโล่งใจไปได้นิดหน่อย

 
“แล้วหนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันคะ” ทั้งที่เมื่อคืนก็ถูกจับได้แล้ว และเธอเชื่อว่าไอ้พวกนั้นคงไม่ปล่อยให้เธอมานอนสบายอยู่อย่างนี้แน่

 “อ้อ ก็เมื่อคืนวาน พายุมันเข้า แล้วอยู่ๆฟ้าก็ผ่าลงมานะสิ ต้นยางนี่ไหม้หมด เห็นคนงานว่าเจอเรานอนอยู่ใกล้ ๆ เลยพามา”

 “แล้ว. . .ไอ้พวกนั้นล่ะคะ”

 
“ไอ้พวกไหนหรือ ฉันไม่รู้หรอก แต่เห็นไอ้ด้วงบอกว่าเห็นเรานอนสลบอยู่คนเดียว”

‘สงสัยพวกมันจะตกใจหนีไปแล้วมั๊ง’

หญิงสาวฟังคำบอกกล่าวหญิงชราให้ฟังก็ถอนใจ ไม่น่าเชื่อว่าเธอยังจะดวงดีกับคนอื่นเขาเหมือน ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเหมือนสวรรค์จะไม่เห็นใจเธอเลยซักนิด

 
“หนูต้องขอบคุณ คุณยายมากเลยนะคะ ที่ช่วยหนูเอาไว้” หญิงสาวประนมมือไหว้ขอบคุณหญิงชรา หญิงชรารีบปัดมือไปมาด้วยความตกใจ

 
“มาขอบคุณอะไรฉันเล่า ต้องไปขอบคุณนายหัวต่างหาก เขาเป็นคนพาเรามาที่นี่” หญิงชรากล่าวยิ้มๆ นัยน์ตาของเธอพราวขึ้นเมื่อกล่าวถึงนายหัวของเธอ

“แล้วแม่หนูเป็นลูกเต้าเหล่าใครล่ะ ทำไมถึงได้มานอนอยู่ในสวนอย่างนั้น”

“เอ่อ คือว่าจริง ๆแล้ว หนูกำลังถูกตามจับตัวอยู่ค่ะ” ในที่สุดหยาดน้ำฟ้าก็ตัดสินใจเล่าเรื่องของเธอให้หญิงชราฟัง

ครอบครัวของหยาดน้ำฟ้าเป็นครอบครัวเศรษฐีมีฐานะด้วยธุรกิจส่วนตัวของบิดา แต่ด้วยภาวะเศรษฐกิจที่ย่ำแย่ ทำให้ธุรกิจของบิดาพลอยย่ำแย่ลงไปด้วย และล้มละลายในที่สุด แต่ที่น่าแค้นที่สุดคือ สาเหตุการล้มละลายครั้งนี้เป็นเพราะน้ำมือของเพื่อนสนิทที่โกงบริษัทของเพื่อนตนเอง เพื่อนที่บิดาของเธอไว้ใจเหมือนคนในครอบครัว สุดท้ายเมื่อบิดาของเธอทราบความจริง ด้วยความผิดหวังและรู้สึกเหมือนชีวิตสิ้นหวัง ทำให้ท่านตัดสินใจยิงตัวตายในห้องทำงาน แต่แทนที่ไอ้ชั่วนั่นมันจะสำนึก แต่ก็ไม่ มันกลับสั่งให้ลูกน้องของมันมาตามจับตัวเธอไปให้มัน ซึ่งตอนนั้นเธอมางานแต่งงานที่หมู่เกาะแห่งหนึ่ง เมื่อทราบข่าวบิดาเธอจึงจะรีบกลับบ้าน แต่ถูกไอ้พวกนั้นจับตัวมาในคืนงานเลี้ยงวันวิวาห์นั้นเอง เมื่อสบโอกาสที่พวกมันเผลอ เธอจึงหนีออกมาจนถึงที่นี่

 
“แล้วนี่หมายความว่าเรายังไม่ได้กลับบ้าน ไปดูพ่อหรือ”

“ค่ะ หนูว่าหนูคงยังกลับไปไม่ได้หรอกค่ะ พวกมันต้องไปดักรอหนูอยู่ที่นั่นแน่ ๆ” พูดแล้วน้ำตาของหญิงสาวก็รื้นขึ้นมาในดวงตาหวานคู่นั้น

“หนูมันเป็นลูกที่เลวมากเลยใช่ไหมคะ แม้แต่ศพของพ่อตัวเอง ฮึก แม้แต่ศพของพ่อหนูก็ไม่ได้เผา หนู...” ที่สุดแล้วสิ่งอัดอั้นอยู่ในใจก็ทะลักออกมา น้ำตาของหญิงสาวไหลออกมาเป็นสาย หญิงชราค่อย ๆเอื้อมมือมาลูบหัวของเธอเบา ก่อนจะพูดปลอบใจเธอ

“แต่ฉันว่า พ่อของหนูคงอยากให้เราอยู่ที่นี่มากกว่า ไม่มีพ่อแม่คนไหนอย่างให้ลูกตกอยู่ในอันตรายหรอกนะ อ้อ นี่ฉันทำกับข้าวอร่อย ๆ ไว้เยอะเลย ไปทานเสียหน่อย จะได้มีแรงคิดแก้ปัญหานะ”

 หญิงสาวพยักหน้าให้ ค่อย ๆเช็ดน้ำตา เธอรู้สึกซาบซึ้งในความกรุณาของหญิงชราแปลกหน้าคนนี้เป็นอย่างมาก

 หลังจากทานอาหารเรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็ออกมานั่งข้างหน้ากระท่อม เธอเห็นคนงานเดินไปเดินมาในป่ายางพาราที่ทอดไกลสุดสายตา เมื่อถามคนงานแถวนั้นก็ได้ความว่า จากเหตุการณ์ที่ฟ้าผ่าเมื่อคืนทำให้ต้องตรวจตราความเสียหายที่เกิดขึ้น

 เมื่อรู้สึกเบื่อหน่ายกับการนั่งมองคนเดินไปเดินมาแล้ว เธอจึงเดินไปดูสถานที่เกิดเหตุบ้าง บางทีอาจจะเป็นเพราะเธอก็ได้ที่เป็นตัวพาความซวยมาให้กับคนที่นี่ ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ก็ตาม

ต้นยางโชคร้ายต้นนั้นนอนทอดตัวยาวกับพื้นดินที่ลำต้นมีรอยดำไหม้อยู่ รวมทั้งพื้นที่รอบ ๆ นั้นด้วย คงแถวนี้สินะที่เธอวิ่งหนีมา ด้วยความที่เธอมัวแต่สนใจกับภาพข้างหน้าทำให้ไม่ได้สนใจสายตาที่มองมาของคนบริเวณนั้น จนกระทั่งหญิงสาวรู้สึกถึงบรรยากาศที่แปลก ๆ ไป เมื่อมองไปรอบ ๆ ก็พบว่าทุก ๆ สายตาต่างจ้องมองมาที่เธอ แต่ก็ทำเป็นไม่สนใจเมื่อเธอหันไปมอง หญิงสาวจึงได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้

 
“เอาล่ะ ฉันกับไอ้เขาสำรวจพื้นที่รอบ ๆ แล้ว ไม่มีอะไรเสียหายมาก เดี๋ยวจัดการตรงนี้ให้เรียบร้อยก็กลับได้แล้ว” เสียงที่ฟังดูทรงพลังและมีอำนาจอย่างมากในความคิดของเธอ ทำให้หญิงสาวต้องหันไปมองเจ้าของเสียง แล้วเขาก็ไม่ได้ทำให้เธอผิดหวังเลย เพราะตัวของเขาก็ดูทรงพลังไม่แพ้น้ำเสียงเลยซักนิด รูปร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ผิวสีค่อนข้างคล้ำ จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางเฉียบ และที่เด่นที่สุดก็คงจะเป็น ดวงตาคมกริบคู่นั้น ที่ดูเหมือนจะทิ่มแทงทะลุเข้าไปถึงความคิดของผู้ที่ได้สบตา และเหมือนเจ้าตัวจะรู้ว่ามีคนแอบพิจารณาตนอยู่ สายตาคมกริบนั้นก็ตวัดมาทางเธอ หญิงสาวรีบหลบตา เพราะสายตาคู่นั้นทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังทำอะไรผิดอยู่

 “นี่เธอ ถ้าไม่ช่วยก็อย่ายืนเกะกะ” นอกจากสายตาที่ไม่เป็นมิตร ยังมีคำพูดไม่ชวนฟังที่จงใจส่งมาให้ ถึงแม้จะแปลกใจเล็กน้อยกับสำเนียงภาคกลางที่ชัดเจนของเขา แต่เธอกลับรู้สึกไม่ถูกชะตากับเขามากกว่า อาจจะเป็นเพราะสายตาดุนั่นด้วยกระมัง จริง ๆแล้วเธอก็ไม่ใช่คนที่จะมีอคติกับใครได้ง่าย ๆ แต่กับเขาเธอกลับรู้สึกไม่อยากจะเข้าใกล้เลยแม้แต่น้อย

 “อ้าว ขอโทษนะครับ ไอ้คินมันก็ปากไม่ดีอย่างนี้แหละครับอย่าไปถือสามันเลย” ร่างสูงของหนุ่มหน้าตี๋เป็นคนพูดทำให้หญิงสาวหันไปมอง เขาสูง แต่ไม่เท่าคนตาดุนั่น หญิงสาวได้แต่ยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้เขาที่ยิ้มกว้างมาให้

“ผมชื่อทิวเขาครับ ส่วนนี่ไอ้คิน แล้วคุณ. . .”

 “ฟ้า เอ่อ หยาดน้ำฟ้าค่ะ” หญิงสาวส่งยิ้มไปให้ ซึ่งหนุ่มหน้าตี๋ก็ยิ้มรับอย่างยินดี ผิดกับอีกคนที่ทำมองเมินไม่สนใจ หนุ่มหน้าตี๋ยังคงชวนเธอคุยไปเรื่อย ๆ ระหว่างที่คนอื่นทำงานอย่างขะมักเขม้น

 “แล้วคุณฟ้าจะกลับบ้านเมื่อไหร่ล่ะครับ” คำถามแทงใจดำอย่างจังทำให้หญิงสาวถึงกับสะอึกไปทันที นั่นสินะ ต่อจากนี้เธอจะทำยังไง เพราะไอ้พวกนั้นต้องไม่ยอมเลิกราแน่ ๆ

 “อ้าว ทำไมเงียบไปล่ะครับ จริง ๆ ถ้าคุณฟ้ายังไม่อยากกลับก็อยู่เที่ยวไปก่อนก็ได้ครับ ไม่มีใครว่าอะไรหรอกใช่มั๊ยไอ้คิน” คนถูกพาดพิงเพียงแค่ส่งสายตาเชือดเฉือนมาให้ แต่ก็ไม่ตอบอะไร ทิวเขาจึงได้แต่ยิ้มแหย ๆ ให้หญิงสาว

“จริง ๆแล้ว เอ่อ ปัญหาก็คือว่า ฉันไม่มีที่ให้ไปมากกว่าค่ะ” หญิงสาวพูดเสียงที่พยายามจะทำให้ดูปกติ แต่มันกลับสั่นเครือ ที่แม้แต่เจ้าตัวก็รู้สึกได้ ใบหน้าระรื่นของหนุ่มตีเปลี่ยนเป็นสงสัย ขณะที่อีกคนไม่พูดอะไรเพียงแต่มองด้วยหางตาเท่านั้น

“คุณมีปัญหาอะไรหรือครับ”

“เอ่อ คือ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ คือจริง ๆแล้วฟ้าหลงทางมาน่ะค่ะ เลยอยากจะขออยู่ที่นี่ซักพัก แต่ถ้ามันรบกวนพวกคุณ…” หญิงสาวตัดสินใจไม่บอกความจริง เนื่องจากรอบ ๆตัววของเธอตอนนี้มีแต่คนที่เธอจัก ทำให้เธอไม่ว่าถ้าหากพูดออกไปจะเป็นการชักข้าศึกเข้าหาตัวหรือเปล่า

“โอ๊ย รบกงรบกวนอะไรกันครับ ตามสบายเลยครับคุณฟ้า”

“ฉันไม่อนุญาต”

“เฮ้ย อะไรวะไอ้คิน นาน ๆจะมีคนน่ารัก ๆหลงมาซะที เสียเส้นหมด คุณฟ้าอย่าไปสนใจมันเลยครับตามสบายเลยนะครับ” 

“แต่ว่า...”

“เชื่อผมเถอะครับ มาครับเดี๋ยวผมจะพาไปทัวร์รอบ ๆสวน” ยังไม่ทันได้พุดอะไรร่งบางก็ถูกหนุ่มหน้าตี๋ลากไปโดยมีคนตาดุเดินตามไปอย่างไม่สบอารมณ์

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“มึงหมายความว่ายังไง!!!” เสียงตวาดลั่นของเจ้านาย ทำให้ไอ้ว่องถึงกับยืนตัวสั่น ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้านายโกรธแค่ไหนที่เขาทำงานพลาด

“แต่ผมว่ามันไม่น่ารอดนะครับนาย ผมว่า”

“มึงว่า แล้วมึงเห็นหรือไงว่ามันตายแล้ว”

“เอ่อ”

“ว่าไง มึงเห็นหรือเปล่าว่ามันตายแล้ว”            

“เอ่อ”

“ตอบกูมาเดี๋ยวนี้ !!!”

“ปะ...เปล่าครับ”เสียงตวาดของเจ้านายทำให้ไอ้ว่องพูดติด ๆขัด ๆ ด้วยความกลัวว่าชีวิตของเขาจะถูกเอาไปแทนผู้หญิงคนนั้น

“กูจะให้โอกาสมึงอีกครั้ง เอาตัวมันมาให้กู ถึงมันจะตายแล้วก็ต้องเอาศพมันมาให้กูเห็น มึงรู้ใช่ไหน ถ้ามึงทำพลาดมันจะเกิดไรขึ้น”

“ทราบ...ทราบครับ”

“งั้นก็รีบไปสิวะ!!!”

“คะ...ครับ” ไอ้ว่องรีบลุกลี้ลุกลนออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ก้องภพนั่งยิ้มกับความคิดของตน พลางนึกถึงใบหน้าของลูกสาวของเพื่อนรักที่เขาเห็นมาตั้งแต่ครั้งยังแบเบาะ เขาเอื้อมมือไปหยิบรูปถ่าย 3 คน ที่มีเขา เพื่อนรัก และหญิงสาวน่าตาสวยคนหนึ่งขึ้นมา

“ถึงคราวที่เธอต้องเสียใจแล้วล่ะ พริมา ที่เธอเลือกมัน แทนที่จะเป็นฉัน ฮ่าๆๆๆ”

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 
“ทำไมคุณฟ้า ถึงชื่อหยาดน้ำฟ้าล่ะครับ”

“อ๋อ ก็วันที่ฟ้าเกิด ฝนตกค่ะ คุณพ่อเลยตั้งให้”

“ผมชอบนะครับ น่ารักดี” วันนี้แทบทั้งวันหญิงสาวถูกหนุ่มหน้าตี๋ลากไปทั่วสวนโดยที่เขาพูดไม่หยุด ดูเหมือนเขาจะมีพลังงานเหลือเฟือ หากแต่หญิงสาวกลับรู้สึกเหมือนจะเป็นลมอยู่บ่อยครั้ง จนตกเย็นชายหนุ่มก็พาหญิงสาวมาส่งที่กระท่อมเล็ก ๆของหญิงชรา

“พวกผมกลับก่อนนะครับ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะที่พาฟ้าทัวร์ววันนี้”

“แหม ด้วยความเต็มใจเลยครับ” หนุ่มหน้าตี๋ยิ้มกว้าง ก่อนที่หญิงสาวจะเดินเข้าไปในกระท่อม ชายหนุ่มทั้งคู่จึงหันมามองหน้ากัน

“จะเอายังไงดี”

“หึ แกก็จัดการเองสิ”

“เฮ้ย อะไรวะครับ นายหัวคิน”

“มึงนี่นะ” ภาคินได้แต่ละอากับเพื่อนรักของตน ก่อนจะเดินจากไปโดยปล่อยให้เพื่อนรักยืนเหวออยู่คนเดียว

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------