Fic LSK your world โลกแห่งแสงสว่าง

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

           ยามดึกที่ทุกสิ่งเงียบสงัด แม้สายลมพัดก็ไม่ได้ยินแม้แต่เสียง ไฟของทุกบ้านถูกดับลง บนถนนที่ไร้ผู้คน หญิงนางหนึ่งกลับร่ายรำท่ามกลางความมืดนั้น บทเพลงบรรเลงลำนำแห่งความเคียดแค้น ปนความโศกเศร้า เล่าเรื่องต่างๆที่เผชิญให้ทวยเทพได้รับรู้ และอธิษฐานสิ่งๆหนึ่งหนึ่งที่ไม่มีวันเป็นจริง

                    พลันฝนตกลงเหมือนสวรรค์หัวเราะเยาะเย้ย พร้อมปฏิเสธคำขอนั้นอย่างไม่ใยดี สายพิรุณชำระล้างหยาดน้ำตาจนดูผ่านๆแล้วไม่สามารถมองเห็นมัน แต่แท้จริงแล้วหยดนทีจากเนตรที่ควรจะแตกเมื่อสัมผัสพื้น กลับกลายเป็นก้อนมณีสีเลือดนกมีลายสีฟ้าหม่นๆตามอารมณ์ของเจ้าของ

 

         "ข้าแค่ต้องการพี่ชายข้าคืนมา! ท่านจะคิดถึงแต่ประโยชน์ส่วนตนอีกมากเพียงใดกัน! เพียงชายผู้เดียวท่านจะใจร้ายใจดำไม่คืนให้ข้าเชียวหรือ!" ดวงตาสีดำแกมแดงดุร้ายปานสัตว์ป่า ปากก็ตะโกนกึกก้อง น่าประหลาดที่มิมีแม้หน้าต่างซักบานที่เปิดขึ้นเพื่อด่าว่า เนื่องจากถูกรบกวน

 

       แสงสีทองอร่ามฉายขึ้นเป็นตัวอักษร 'เจ้ามาด่าข้าได้ไงว่าสิ่งที่ข้าทำคือประโยชน์ส่วนตน หากปฐพีขาดเทพอัศวินเทมเพสไปซักคนจะเกิดอะไรขึ้น' 2ประโยคนั้นทำให้เธอก้มหน้าลง 'ข้ามีข้อตกลง... แม้นเจ้าพิสูจญ์ตนได้ว่าคู่ควรเป็นน้องสาวของเทพอัศวิน ซีโอ เทมเพสจักเป็นของเจ้านับตั้งแต่ตอนนั้น'

 

          เด็กหญิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาส่อประกายความหวังที่องค์เทพหยิบยื่นให้ "แล้วท่านจะให้ข้าทำเช่นไร" ลำแสงนั้นปรากฏสิ่งที่เรียกว่าอิโมคอนขึ้น ต่อด้วยประโยคอันน่าสะพรึง

 

                           '^^เจ้าก็ไปสมัครเป็นเทพอัศวินซีเมอรอนซะสิ^^'

 

                                             "Oh! Shit!"

************************************************************************************

 

      "นี่... ฟาเลน... มันใช้คำว่าอิโมคอน หรืออิโมติคอนนะ?" สาวผมสีน้ำตาลอ่อนกล่าวถามหญิงอีกคนที่ผมสีเข้มกว่า "เออว่ะ... เดี๋ยวไปถามไอ้ญ่าอีกที" พลันเสียงประตูก็ดังขึ้นพร้อมกับเสียงจาม

 

         "นินทากันระยะเผาขนเลยนี่ คิกๆ" เด็กอีก2คนเดินเข้ามาในห้อง "จะใช้ห้องฉันก็เกรงใจกันหน่อยเหอะ... เล่นรื้อออกมาแล้วทิ้งเกลื่อนแบบนี้ก็ไม่ไหวนะเฮ้ย เรต18+ทั้งนั้นเลยนะนั่น..." คำพูดตรงๆนี่ดังออกจากปากคนผมสีน้ำเงิน 

 

      "ว่าแต่แกเถอะ ย้อมผมแบบนั้นเปิดเทอมจะกลบทันหรอ?" เด็กผมสั้นอีกคนกล่าว "บ้าหรอ ใครจะย้อม ฉันก็ใช้ชอร์กเปลี่ยนสีผมแบบแกน่ะแหล่ะ" ไม่พูดเปล่า มือก็ขยี้หัวสีขาวของเพื่อนเล่น

 

         "นี่! เด็กๆจะกลับกันเมื่อไหร่หรอ? แล้วไปยังไง?" เสียงที่มาพร้อมตัวนั้นทำเอาพวกเธอเก็บโดจิน นิยาย และฟิคต่างๆนาๆซึ่งวางระเกะระกะอยู่ทั่วห้องแทบไม่ทัน "ตอน4โมงค่ะม้า! เดี๋ยวแม่ๆเขามารับ!" 

 

       แม่เธอพยักหน้าแล้วเกินจากไป เสียงถอนหายใจดังทั่วห้อง "ชู่ว์!! ถ้าเธอแอบฟังอยู่ข้างนอกล่ะ" เสียงกระซิบดังแค่ในห้อง ส่งผลให้เธอโดนด่า "บี! พอเถอะ! ไอ้นิสัยขี้ระแวงของแกเนี่ย!" 

 

        "ไหนๆ ดูซิ! ให้โจทย์มาจะแต่งกันยังไง" คนถูกด่าถามเปลี่ยนเรื่อง และทุกคนให้ความร่วมมือแบบดีเยี่ยมทีเดียว "คุณย่า! ตกลงมันใช้คำว่าอิโมคอน หรืออิโมติคอนหน่ะ" ไอริสเพื่อนใหม่ในกลุ่มผู้ถูกทดสอบกล่าวถาม

 

        คุณย่ากล่าวอย่างชื่นชม "แต่งโอนะบี" ตาสีดำแกมแดงที่เกิดจากการในเลนส์ทอประกายวาบอย่างอันตรายมองไปยังจอIPad "แต่สั้นไปนิด" คำวิจารย์ออกจากปากเจ้าของดวงตานั้น "อีกอย่าง การลอกแนวการแต่งของคนอื่นมันไม่ใช่เรื่องเลยซักนิดเดียว!!" 

 

          คนทั้งห้องสะดุ้งกับประโยคนั้น เพื่อนทุกรายต่างรู้ว่ายัยบีไม่ค่อยชอบเพื่อนใหม่นี่เท่าไหร่ แต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ และยังคงงงกับประโยคนั้นอยู่

 

        "ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ บี! ขอโทษนะ! ฉันแค่อยากถูกยอมรับ... เท่านั้นเอง..." 

        "แต่มันต้องไม่ใช่วิธีการแบบนี้! เธอทำแบบนี้มันทำให้ฉันยิ่งเกลียดเธอเข้าไปอีก!" 

     

            "พอทั้งคู่แหล่ะ! อยากให้คนงานบ้านเธอวิ่งขึ้นมาหมดหรือไงบี!" เสียงที่แข็งราวเหล็กนั้นทำให้ทุกอย่างหยุดลง เจ้าของบ้านเดินไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ตัวโปรดที่มุมห้อง โดยมีตุ้ยตามไปพัด... ถึงแม้ว่าในห้องแทบจะมีน้ำแข็งเกาะแล้วก็ตาม

 

        "เหอะ! ก็แค่ข้อแก้ตัวของพวกมนุษย์สกปรกที่น่าขยะแขยงคนนึง" เธอพูด พลางส่งสายตาดูถูกใส่ คนอื่นๆสูดหายใจกับคำของเธอ "เฮ้ๆ! มันไม่แรงไปหน่อยหรอ? เธอก็คนนะ" ไอริสคิ้วกระตุก 

 

           "พูดยังกับฉันอยากเป็น ฉันไม่ได้อยากเป็นซะหน่อย เพื่อนร่วมเผ่าอย่างแกฉันไม่อยากมี"

           "เอ๊ะ! พูดแบบนี้หมายความว่าไง!" 

 

         ตุ้ยกลายเป็นคนเดียวที่เป็นกรรมการค่ายมวย คอยห้ามทัพถึง3ทัพซึ่งกำลังโรมรันกันอย่างไม่ยอมอีกฝ่าย 

 

            "แต่งแบบนี้อยากให้องค์เทพลงโทษใช่มั้ย? ฉันเคยเป็นร่างทรงมาก่อนนะ อยากลองดูมั้ยล่ะ?" 

            "ความเชื่องมงาย! ไสยศาสตร์ไม่มีอะไรดีหรอก! รังแต่จะทำให้คนหมกมุ่นอยู่กับสิ่งที่ไม่มีจริง!"

            "แกพิสูจน์ได้มั้ยล่ะว่ามันไม่มีอยู่จริง! อยากลองผ่าตัดเปลี่ยนร่างวิญญาณสำหรับโลกหน้ามั้ยล่ะ? ฉันทำให้ได้นะ!" 

            "แกมันโรคจิต!" 

            "ไอ้บี! แกหยุดเลยนะเว้ย!"

 

        ยังไม่ทันจะสิ้นคำดีแสงสีทองก็วาบขึ้นจากพื้นจนพวกเธอแสบตา ประตูห้องถูกล็อคลงกลอนทั้ง13อันโดยไม่มีใครไปกด บิด หรือหมุน ผ้าม่านก็ถูกปิดทั้ง6บาน จากนั้นทุกอย่างก็มืดลง ราวกับห้องถูกปิดตาย และที่สำคัญ... ไม่มีใครอยู่ในห้องอีกต่อไป...