คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Secret of love
Secret of love
บรรยาาศในอถ่ายละร secret of love ำลัสนุสนานเมื่อพระเออเรื่ออย่า อีทเฮ ำลัเป็นประเ็นในวสนทนาเี่ยวับ่าวอเาับนาเออเรื่ออย่า ิมแทยอน แ่ทันทีที่รถออี้สีาวันหรูราานับสิบล้านเ้ามาทุเสีย็เียบลทันที เพราะนั่นหมายถึารมาถึอพระเออเรื่อ อย่า อีทเฮ และผู้ัารอเา อีฮยอแ
“สวัสีรับทุน น้อแทยอนมาถึหรือยัรับ” ทเฮถามามมารยาท้วยลัวะทำให้นาเอ้อรอ
“น้อแทยอนยัไม่มาหรอ่ะ ุทเฮมาเร็วันะะ ไปแ่หน้าพัผ่อน่อนมั้ยะ”
“รับ” ทเฮเินาม่าแ่หน้าประำอเ้าไป เหลือแ่ฮยอแ เมื่อทเฮไม่อยู่ำถามมามายถูยิมายัฮยอแ
“ฮยอแทเฮเาอบแทยอนหรือเปล่า ถามถึทุวันเลย”
“ผม็ไม่รู้หรอฮะ มันเรื่อส่วนัวอเา” ฮยอแอบเลี่ยๆ ่อนะามทเฮเ้าไป
“ทเฮอยาินอะไรมั้ย เี๋ยวันไปหยิบให้” ฮยอแถามพระเอัในวามูแลอเา
“อาแฟสัแ้ว็ไ้รับ” ทเฮอบพร้อมับรอยยิ้มที่มีไม่ี่นนัะไ้เห็น ฮยอแไปไม่นาน็มาพร้อมาแฟในมือ เานัู่าราานอทเฮพร้อมทั้อธิบายให้ทเฮฟัไป้วย ทเฮฟัไปเรื่อยๆนฮยอแพูบเา็บ่นนิหน่อย “าราานถึีสออีแล้ว แบบนี้ผมะไ้ทำอะไรมั้ย” ำพูที่เหมือนไม่มีอะไรแ่ถ้าะลอิให้ี แทยอนมาถึหลัาทเฮแ่หน้าทำผมเสร็แล้ว แทยอนทัทายทเฮามมารยาทแ่็ทำให้หลายๆนิไปไลเพราะแทยอนอบับมือับทเฮ ทเฮเลี่ยไปนั่พัที่ห้อส่วนัวอเาโยมีฮยอแถืออามเามา้วย ทันทีที่ประูห้อปิลฮยอแ็บ่นทเฮทันที
“ับมืออีแล้วนะ”
“ุผู้ัารรับ็แ่ทัทายามมารยาท”
“เี๋ยว็เป็น่าวหรอ”
“ลัวเป็น่าวหรือ..... รับผู้ัาร” ทเฮเว้นวรรอย่ามีวามหมาย
“็้อลัวเป็น่าวสินายำลัันะถ้ามี่าวเรื่อแบบนี้มันะเสียหาย”
“รับผมรู้แล้วรับผู้ัารอี” ทเฮพูหน้าทะเล้น
“นายนี่มันริๆเลย ันไปเ็ิวให้แน่ีว่าเี๋ยวันมานะ” ฮยอแำลัะเินออไปทเฮไ้แ่อมยิ้ม ฮยอแหันมาเห็นพอีึส่สายาุๆมา “นี่ไม่้อมายิ้มเลย ท่อบทไปเลยเลิอสอทุ่มแล้ว้อไป้อมเ้น่ออีนะอย่าลืม” เมื่อฮยอแไปแล้วทเฮึไ้เอาบทมาท่อแล้วเา็้อมวิ้ว “ูบั้นเหรอ ถ่ายมาไม่ี่อนเอะใหู้บแล้วเหรอ” ทเฮยิ้มออมา เาำลัิอะไรีๆออ ารถ่ายทำำลัะเริ่มึ้น ฮยอแเอพึ่รู้าผู้ำับปาร์ว่าวันนี้มีาูบ
“ทเฮวันนี้นายมีหลายีนันไป้อปปิ้รอแถวนี้นะ ถ้ามีอะไร็โทรามแล้วันนะ” ฮยอแรู้สึว่าวันนี้เาอยาไป้อปปิ้ั
“อย่าพึ่ไปสิเี๋ยว่อยไป อยู่้วยัน่อนอนบ่าย่อยไป อยู่้อมาูบให้ผม่อนสิ” ทเฮไม่ยอมให้ฮยอแไป เาอ้าเหุผลที่ทำให้ฮยอแถึับหน้าึ้นสีทันที
“นั่นสิ ถ้าะให้ทเฮ้อมับแทยอนเลยไม่เหมาะ” ผู้ำับปาร์สนับสนุนวามิอทเฮ ฮยอแไม่มีทาเลือเา้อยอมรับมัน
“ผมอเวลารึ่ั่วโมนะรับ ื่นเ้นยัไไม่รู้” ทเฮลาฮยอแลับไปยัห้อส่วนัวอเา ไม่รอให้ใร้าน หลายนำลัสสัยทำไมไม่้อมให้ผู้ำับูล่ะ
“พอรู้ว่ามีาูบ็ะิ่ันเลยเหรอ” ทเฮแวฮยอแ
“อะไรอนาย ิ่อะไร” ฮยอแทำเป็นไม่เ้าใ
“ที่นี่มีแ่เราสอนไม่้อแสละรแล้ว รู้นะว่าลัวะทนูไม่ไ้ใ่มั้ยล่ะผมบอแล้วไว่าารแส็ือารแสแ่ปาแะันไม่ใู่บะหน่อย”
“นาย็พูไ้สิ นายมัน็ผู้ายเห็นแ่ไ้”
“โธ่ที่รั ุ็รู้ว่าสำหรับผมุสำัที่สุแล้วผม็รัุนเียว”
“นาย็พูแบบนี้ลอ ที่นายูบับเสสิ้าราว่อนันยัโรธอยู่นะ”
“็บอแล้วว่าแ่ปาแะัน ถ้าูบมัน้อแบบนี้สิรับ” ทเฮว้าเอวบาเ้าไปแนบลำัว่อนะประทับริมฝีปา ในัหวะที่ฮยอแำลัใเา็ส่ลิ้นร้อนเ้าไปิมวามหวานภายในโพรปาอร่าบา ฮยอแแทบยืนไม่อยู่้อับไหล่ร่าสูไว้เป็นที่ยึเหนี่ยว
“แบบนี้แหละรับเาเรียว่าูบ” ทเฮพูหลัาละริมฝีปาออาร่าบาอย่าเสียายเมื่อร่าบาเริ่มร้อประท้วเพราะาอาาศ
“นาย็เป็นแบบนี้ทุทีหาเรื่อเอาเปรียบันอยู่เรื่อย นบ้า”
“ผมไม่ไู้บุแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ เลิอ็ีสอีสาม วันนี้เลิเร็ว็มี้อมเ้น่อ ิูสิีวิผมน่าสสารนาไหน”
“มีหน้าที่ทำาน็ทำไปสิ” ฮยอแแล้ประทเฮ มัน็ริทั้ที่อยู่้วยันลอแ่โอาสแบบนั้นอเาสอนแทบไม่มีเลย
“ฮยอแผมรัุนะ ุเื่อใผมนะอยูู่ทุาอผม ผมอยาใหุ้รู้ว่าผมไม่เยมอนอื่นและไม่เยิอยาูบนอื่นนอาุ”
“ันรู้ ันเื่อ เื่อใผู้ายที่ันรั นายแ่ทำมันให้เ็มที่็พอ”
“รับ ฮยอแน่ารัที่สุเลย” ทเฮสวมอร่าบาแน่น ฮยอแออมาพร้อมทเฮ ผู้ำับให้ทเฮลอ้อมับแทยอน ารแสถือว่าใ้ไ้ไม่น่ามีปัหาอะไร ฮยอแยิ้มให้ทเฮารถ่ายทำผ่านไปไ้้วยี นเสร็สิ้นานอวันนี้ทเฮอบุทุนเาำลัะลับแทยอนแวะมาุยับเา
“อบุนะะพี่ทเฮที่ให้เียริัน” ำพูสั้นๆอแทยอนทำให้ฮยอแ้อยิ้มออมา นั่นแสว่าทเฮไม่ไู้บับแทยอนริๆ ทเฮหันไปยิ้มับฮยอแ
“ลับีๆนะแทยอนพรุ่นี้เอัน”
“่ะพี่เอ็เหมือนัน ันไปนะะพี่ทเฮ พี่ฮยอแ” ฮยอแถืออเินนำทเฮไปที่รถ แ่ยัไม่ทันที่เาะึ้นไปประำำแหน่นับทเฮ็วาไว้
“ผมับเอ” ทเฮอาสาเป็นนับ
“แ่ว่า”
“ไม่แ่รับ ไปนั่ให้สบายเถอะรับ” ทเฮใ้เวลาไม่ถึสิบห้านาทีในารเินทามา้อมเ้น ฮยอแแวะไปื้อรามยอนเป็นมื้อเย็นให้ทเฮ
“ผู้ัารไปไหนล่ะทเฮ” ยูฮยอนรูสอนเ้นอเาถามึ้น
“ไปื้อรามยอนน่ะ เริ่มันเลยมั้ยะไ้ไม่ึมา่วแล้ว”
“็อู้มั่็ไ้นี่ว่า แล้าเ็บ็ไ้” รูสอนเ้นที่เป็นทั้รูและเพื่อนสนิทอทเฮแนะนำเพื่อนเา
“เออว่ะ เผื่อวันนี้ะมีเวลา อบใเว้ยเพื่อน” ทเฮแล้เ้นแล้ว็ล้มลให้ยูฮยอนู
“เนียนป่ะวะ ฮยอแะเื่อมั้ย”
“เออใ้ไ้เลยว่ะ มาลุึ้นมาเี๋ยวฮยอแมาแ็เอาเลย” สอหนุ่มเ้นันไปสัพัฮยอแ็ลับเ้ามา ทเฮล้มลทันทีฮยอแรีบเ้าไปู
“ทเฮเป็นอะไรมั้ย” ฮยอแถาม้วยวามเป็นห่ว
“ะริวินนิหน่อยนะ าผมเลยเร็ๆ”
“ันบอนายแล้วอย่าหัโหมนี่ถ้าเป็นอะไรไปะทำยัไ ันว่านายลับไปพัเถอะันะบอทีมานเอ”
“แ่ว่า” ทเฮะ้านยูฮยอน
“ไม่้อแ่แล้วทำามที่ยูฮยอนบอ” ฮยอแว่าทเฮุๆ ทเฮหันไปยิ้มับยูฮยอน
“พรุ่นี้่อยว่าันเว้ย มาัน่วย” ยูฮยอนประอทเฮึ้นมาและพาไปส่ถึรถ ฮยอแอบุยูฮยอน่อนออรถไป
“ริๆเลยทำไมนายไม่รู้ัระวั นี่ถ้าเินไม่ไหวะทำยัไ” ฮยอแุทเฮ
“โธ่็พอปิล้อผม็้อ comeback แล้วนะ”
“นาย็เอาแ่ห่วานหัห่วัวเอบ้าสิ” ฮยอแำลัหุหิ ในะที่ทเฮำลัอมยิ้ม มาถึอนโทเฮยัทำารแสไ้ีารเินที่โยเย นฮยอแ้อเ้ามาประอทเฮไ้ทีอเอวบาแน่น แ่ฮยอแ็ไม่ไ้สสัยอะไร
“นั่รอนี่นะเี๋ยวไปเอาเลมาประบให้” ฮยอแหายไปสัพัเาัารประบเย็นให้ทเฮ ทเฮอมยิ้ม “อบุรับ ผมโีัที่มีฮยอแอยู่้าๆ”
“หยุพูไ้แล้วะทานรามยอนมั้ย เี๋ยวไปอุ่นให้”
“อบุรับ” ฮยอแัารอุ่นรามายอนเรียบร้อย ทเฮใ้เวลาในารินไม่นาน้วยวามหิวบวับลัวะเสียเวลา...
“ผมอยาอาบน้ำั วันนี้เหนียวัวเป็นบ้า” ฮยอแหายเ้าไปเรียมน้ำสัพั่อนะพาทเฮไปอาบน้ำ
“ันรออยู่้านอนะอาบเสร็แล้วเรียนะ นีุ่ลุมนะ” ทเฮอมยิ้มเาอาบน้ำเสร็แทนที่ะสวมุลุมเาลับเอาพานหนูมาพัน่วเอวไว้เท่านั้น
“เรียบร้อยแล้วรับ” เาส่เสียบอฮยอแ ฮยอแเ้ามา่วยพยุทเฮ เมื่อเห็นว่าร่าสูพันผ้านหนูไว้เท่านั้นฮยอแ็หน้าึ้นสีทันที มัล้ามอย่านออำลัาย ล้ามเนื้อหน้าท้อที่สวยาม ฮยอแอายนไม่ล้ามอยิ่บวับหยน้ำที่เาะามเส้นผมมันยิ่ทำให้ทเฮูเ็ี่เ้าไปอี ฮยอแพาทเฮมานั่ที่เีย่อนะรีบวิ่เ้าห้อน้ำไปอาบน้ำบ้าเาไม่ไหวแล้ว
“อีาบ้า” ฮยอแพูับัวเอหน้าระ ฮยอแรีบอาบน้ำเพราะนึึ้นไ้ว่าไม่ไ้หยิบุนอนให้ทเฮ แ่พอะหยิบุลุมอาบน้ำมาใส่พลันสายา็เหลือบไปเห็นโน้ที่แปะอยู่ับุ ‘ำลัเินผมอยู่ใ่มั้ย ไม่้อเินไปรับ ไม่้อรีบออมา็ไ้ เพราะว่าที่ริาผมไม่ไ้เ็บ ผมแ่หาเรื่ออยาลับเร็ว อบุนะรับทีู่แลผมเป็นอย่าี ที่รัอผมน่ารัที่สุเลย’ ฮยอแรีบสวมุและเินออมาเา้อัารนเ้าเล่ห์ให้ไ้
“ทเฮนายล้าหรอันเหรอ” ฮยอแส่เสียออมา ทเฮำลัเ็ผมอยู่โยที่ทั้ัว็มีแ่ผ้านหนูผืนเียว
“อย่าโรธผมเลยนะ ผม็แ่อยามีเวลาอยู่ับนที่ผมรั” ทเฮเินเ้าไปหาฮยอแ
“นายโห” ฮยอแหันหลัให้ทเฮ ทเฮเ้าไปสวมอฮยอแา้านหลั
“ผมอโทษ ยูฮยอนเป็นนแนะนำผมนะ ผมไม่ไ้ิเอนะรับ”
“หมอนั่นเหรอ ทำไมนายะ้อไปเื่อเาล่ะ” ฮยอแำลัโมโห เาไม่รู้เลยว่าทเฮำลัแะเือุลุมอเาออ
“ฮยอแอย่าไปสนมันเลยนะรับ มันผ่านไปแล้ว เือบเือนแล้วนะรับ” ทเฮูบไปที่ออาวเป็นเหุให้ฮยอแนลุไปหม เาึุลุมอฮยอแให้เลื่อนลมานเผยให้เห็นลาไหล่าวเนียน
“ที่นายทำเพราะอย่านี้เหรอทเฮ นายมัน...อื้ม...” ทเฮบเม้มเบาๆที่ใบหูเล็ทำให้ฮยอแ้อราออมา
“นะรับ” ทเฮับฮยอแหันหน้ามา่อนะปรับริมฝีปาับร่าบา ฮยอแยแนมาล้ออร่าสูไว้และูบอบอย่าใเย็น หลัอฮยอแ่อยๆสัมผัสับเียนอนสีาว ทเฮทาบทับลบนร่าบาเาูบไปทั่ว
“อบุนะรับ ที่ไม่โรธผมยอรัอผม” ร่าสอร่าที่อ่ายันอยู่บนเียำลัหลุไปยัอีโลหนึ่แม้ะมีสายโทรเ้ามาแ่ทัู้่็ไม่ไ้สนใ
“ถ้าพรุ่นี้ไปทำานสายนายโนแน่...อื้ม....เบาๆสิ...อือ...” ฮยอแาโทษทเฮไว้
“รับทราบแล้วรับ ยอรั”
“อืม...อื้อ...อือ...อ่ะ..อ๋า...ทเฮ...อืม...ีั...” ไม่รู้ว่าบทรันั้นผ่านไปี่รอบนที่นอนยับยู่ยี่ไม่มีิ้นี ราบน้ำรัที่เปื้อนทั้ที่นอนและร่าาย รอยเล็บที่หลัทเฮ แรระแทที่สะโพาม แ่นทั้สอ็ยับรรเลเพลรั่อไปั้แ่หัว่ำนใล้สว่า ฮยอแหลับไปในอ้อมออทเฮ ผ้านหนู ุลุมอาบน้ำอยู่้าเีย เือบแปโมเ้าฮยอแื่นึ้นมาเพราะเสียโทรศัพท์ ผู้ำับปาร์โทรมา
“รับุปาร์”
“ทำไมทเฮยัไม่มาล่ะรับ เามีิวอนแปโมนะรับ”
“เอ่อ...” ฮยอแมอไปที่ทเฮที่ยัหลับอยู่ “ือเมื่อวานอน้อมเ้นทเฮเาประสบอุบัิเหุนิหน่อยน่ะรับ เายัเินไม่ถนั แล้วอนนี้เา็ไ้ึ้น้วยรับนี่ผมำลัออมาื้อยาให้เา ยัไถ้าอาารเาีึ้นเราะรีบไปรับ”
“ั้นเอาแบบนี้็ไ้รับ วันนี้ให้ทเฮพัผ่อนแล้ว่อยถ่ายพรุ่นี้็ไ้รับ ผมเ้าใเพราะานเาเยอะ ยัไ็บอเา้วยนะรับว่าอให้หายไวๆ” ฮยอแยิ้มับัวเอ เาโหไปแล้ว ไม่รู้เพราะอะไรแ่เา็อยาให้ทเฮพัผ่อนบ้า ทเฮเหนื่อย เหนื่อยมาลอ เพื่อวามฝัน เพื่อวามมั่น และเพื่ออนาอเาับฮยอแ ฮยอแถ่ายรูปทเฮเอาไว้่อนะโพสท์ในทวิเอร์
@AllRiseSilver อีทเฮอสาวๆไม่สบายผมำลัะไปื้อยามาให้
ฮยอแล้มัวลไปนอน่อนะหอมแ้มทเฮและถ่ายภาพเ็บเอาไว้ พอีับที่ทเฮื่นึ้นมาพอี
“อยาไ้ภาพทำไมไม่บอล่ะรับ มานี่มา” ทเฮว้าไอโฟนอฮยอแไปพร้อมทั้ประทับริมฝีปาับร่าบาและถ่ายภาพไว้ แถม่ออีหลายๆรูป นฮยอแ้อีแนทเฮบอให้หยุ
“พอเลย เิอัพรูปผิหรือไอโฟนหายะทำยัไไ้ับแน่เลย”
“ิมาั ไม่มีอะไรหรอเื่อผมสิ”
“ปลอภัยไว้่อนมันีว่าไม่ใ่เหรอ”
“รับ ายแล้ววันนี้ผมมีิวเ้านี่นา...” ทเฮไม่ทันะบ่น่อฮยอแ็ห้ามไว้
“วันนี้ิวนายว่าไม่ั้นันไม่ปล่อยให้นายนอนอยู่แบบนี้หรอ” ฮยอแบอับทเฮ
“ฮยอแรับบอัลบั้มนี้ผมะประาศแ่านเราแ่านันนะ”
“ทเฮ...”
“นะรับผมไม่อยาปิบัเรื่ออเราแล้ว ผมอยาูบุเมื่ออยาูบ อยาอุเวลาีใ เสียใ อยาับมือุเินห้า อยาถืออใหุ้นะรับ”
“็ไ้ ล” ทเฮอฮยอแแน่น ฮยอแลุไปอาบน้ำเรียมมื้อเ้า่ายๆให้ทเฮ ทเฮเ้าไปอาบน้ำเารู้สึแสบๆที่แนแล้ว็พบว่ามันเป็นรอย่วน รวมทั้ที่หลั้วย แย่แล้วเพราะเรื่อเมื่อืนแน่ๆ เาะ้อมีาถอเสื้อในละรเาะทำยัไี
“ฮยอแหลัผม” ทเฮมาบอฮยอแ ฮยอแใมา
“ไม่น่าเลยทำไีล่ะ”
“เราอเลื่อนไป่อนไ้มั้ยผมว่าสามวันน่าะหาย”
“อ้าว่าอะไรล่ะ”
“หลัเป็นสิว อะไร็ไ้รับ ”
“ันอโทษันไม่น่าทำแบบนั้นเลย” ฮยอแพูอย่ารู้สึผิ
“ผมรู้ว่าุเ็บ มันไม่ไ้หนึ่ในสิบทีุ่ทำเพื่อผมเลย อาเป็นเรื่อนินทาว่าผมสปร แ่ผมโอเนะถ้ามันะทำใหุ้ไ้ระบายบ้าเวลาเรามีอะไรันแล้วหลัผมมีรอยผม็ะบอว่าหลัผมเป็นสิวรับ”
“ามในายแล้วัน”
“อีทเฮอ้าเป็นสิวที่หลัเหุโว์ล้าม” ่าวที่นำมาสารพัำวิาร์ ฮยอแอ่านแล้ว็ยิ้มออมา็ะไม่ให้สิวึ้นไ้ยัไ็เมื่อเ้านี้ที่ห้อพันัแสอบนโ๊ะยัเลื่อนอยู่ที่พื้นอยู่เลยแถมโฟา็เปรอะอะไราวๆไม่รู้
“เป็นสิวบ่อยัน่าะไปรัษานะ” ฮยอแแวทเฮที่ำลัเปลี่ยนุอยู่
“อยาึ้นทุวันเลยทำไีล่ะรับ”
“นบ้า” ฮยอแเินออไป้วยวามเิน
“แมวน้อย ืนนี้เอันรับ” ทเฮลูบรอย่วนที่้นแน่อนะสวมเสื้อลุมและเินออไป
ๆไ้อี อิอิ อารม์แบบสอนนี้น่ามีภาพหลุเนอะ
ผีบ้าไไม่รู้่วนี้
ความคิดเห็น