[SF] :: HaeEun & 83line :: Alternative Love ll SJ

ลำดับตอนที่ #8 : [SF HaeEun] HardCore Couple #เกรียนหนักหน่วงเศร้าหวาน

 สวัสดีค่ะทุกคน *0* สำหรับ SF เรื่องนี้..แนนแต่งมาแทรกเกมร้ายเกมรัก

เนื่องจากว่าตัวละครมันดราม่า และยืดยาวเกิน -___- จนแนนไม่รู้จะจับอะไรมาเกรียน

จะให้พี่ทึกมาต่อยบู๊ ให้ฮีมาดีดดิ้นที่รพ.จำความไม่ได้ก็ไม่ใช่แนว -3- เลยขออนุญาตดองเอาไว้ก่อนค่ะ ^^

สำหรับ SF เรื่องนี้..เป็นแนวนี้เป็นอะไรที่รวมมิตรทุกรส

ที่แนนยอมรับว่า..ไม่เคยแต่งเลย

เป็นพลอตที่กะทันหัน แต่งขึ้นมาเพราะน้องเนสบอกให้แต่ง 5555

เป็นเรื่องที่อยากจะแสดงให้เห็นว่า รักไม่ใช่สีชมพูที่ต้องหวานแหววตลอดเวลา

และอีกประเด็นคือทงเฮเป็นคนอ่อนไหว <33

ปกติคนขี้อ่อนไหวต้องเป็นเคะใช่ม๊า??? แต่แนนอยากให้ชอทฟิคเรื่องนี้บอกทุกคนว่า

เซเมะไม่ใช่หินแกะสลัก มีความรู้สึก มีความอ่อนไหว มีอะไรได้เหมือนเคะทุกอย่าง..

และก็..แคร์ความรู้สึกคนที่คุณรักมากๆนะคะ ^^

ชอบก็เม้นไม่ชอบก็เม้นค่ะ <3

[SF HaeEun] HardCore Couple #เกรียนหนักหน่วงเศร้าหวาน

ในห้องนอนห้องเล็กที่มีเพียงไฟสีส้มสลัวๆดวงเดียวที่ให้แสงสว่าง ร่างเล็กในเสื้อกล้ามกับบ๊อกเซ่อสีแสบตานั่งจ้องโน้ตบุคเครื่องเล็กพร้อมระบายยิ้มหวาน เมื่อเห็นหน้าหล่อๆของใครอีกคนผ่านทางเว็บแคม

เพียงไม่นานหลังจากนั้นบรรยากาศการพูดคุยก็เริ่มเปลี่ยนไป รอยยิ้มบนใบหน้าเริ่มจางหาย ความระอุของบทสนทนาเพิ่มขึ้นสูง

"อะไรนะ?! ไปดูทไวไลท์มาก่อนเค้าแล้วอ่อ?!?! ใจร้าย!!! ไม่ยอม! เค้าอุตส่าห์จะชวนเฮมาดูเสาร์หน้า!!"เสียงหวานโวยวายลั่น ใบหน้าวานง้ำงอไม่พอใจคนรัก

มือบางทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง แผนสวีทที่อุตส่าห์นั่งคิดนมนานพังทลายไม่เป็นท่าเมื่อแฟนจ๋าหน้าหล่อเล่าเรื่องที่ไปทำประจำวันให้ฟัง T^T 

"เอ่อ..เค้าขอโทษ..เค้าไม่รู้ว่าฮยอกจะชวนเค้านี่ เค้าเลยไปดูกะไอ้ยุนโฮมาอ่า T^T"คนในกล้องตอบกลับเสียงอ่อย บีบน้ำตา ทำหน้าหมาหงอ พร้อมประสานมือทำแบ๊วกระพริบตาปริบๆ

"ไม่รู้ล่ะ.. ก็เค้าอยากดูกับเฮ และจะต้องดูให้ได้!!!."คนตัวเล็กว่าอย่างคนเอาแต่ใจ มือบางรีบคว้าแว่นตากรอบเหลี่ยมที่มักใส่ตอนเล่นคอมพิวเตอร์ขึ้นมาใส่ เพื่อบังไม่ให้อีกคนเห็นว่าน้ำตาใสๆกำลังจะไหลออกมา

"ฮยอกแจ..มีเหตุผลหน่อยสิ อย่ามาทะเลาะกันเรื่องเล็กนิดเดียวน่า.."คนความอดทนสูงเอ่ยปลอบเสียงนุ่ม เห็นสีหน้าผิดหวังของคนรักก็รู้สึกแย่จนแทบอยากปิดกล้อง

"เรื่องเล็กนิดเดียวที่ไหน! เค้าคิดไว้ตั้งนานแล้ว!!แล้วเฮอ่ะ! ทำไมไปดูก่อนเค้า! ไม่รู้อ่ะภายในอาทิตย์นี้ต้องไปดูกับเค้า เลือกมาเลยเฮว่างวันไหน?"

"ฮยอกเลือกมาเลยดีกว่าว่าอยากดูวันไหน เค้าให้ฮยอกเลือก"ทงเฮเอ่ยพลางพลิกตารางส่งงานในไดอารี่ดู ก็หวังแค่แฟนคนน่ารักเค้าจะไม่ปุบปับนัดคืนนี้พรุ่งนี้หรอกนะ

"มีให้เลือกระหว่างพรุ่งนี้กับวันเสาร์ จะไปวันไหน"คนน่ารักยื่นข้อเสนอหน้าตาบูดบึ้ง ในใจก็ร้องอยากฟังคำตอบเร็วๆ แต่อีกฝ่ายกลับอ้ำอึ้งไม่ยอมพูดสักที อมขี้เอาไว้รึไงนะ

“เอ่อ..เสาร์นี้เลยหรอ”ทงเฮถามสีหน้าเจื่อน พรุ่งนี้ก็วันเกิดเพื่อนสนิท เสาร์นี้ก็คอนเสิร์ตซุปเปอร์โชว์ 10 ของซุปเปอร์ซีเนียร์ไอดอลที่มีลีดเดอร์อายุ 50 _  _ ที่กว่าจะฉกชิงแย่งบัตรมาเลือดตาไหลเป็นถุงๆ ไหนจะนอนหน้าห้าง ไหนจะรับบัตรคิว ; A;

“ใช่สิ หรือจะเป็นเสาร์ไหนล่ะ? นี่เฮไม่อยากเจอหน้ากันขนาดนั้น? อ่ออ..ได้ข่าวรุ่นน้องที่ชมรมมากรี๊ด ชอบมันล่ะสิ”เมื่อถึงเวลาโกรธ ไม่ว่าน้ำไฟโลกนรกสวรรค์ฮยอกแจก็สามารถลากมารวมกันได้ ; A; คำด่า คำประชดที่ฟังแล้วบาดใจ พรั่งพรูจากปากคนสวยไม่หยุดหย่อน

“เปล่านะฮยอก เฮมีแค่ฮยอกคนเดียวอ่ะ อย่าชวนหาเรื่องกันแบบนี้สิครับ”

“หรอ? ทำไม? พูดถึงไม่ได้? ต้องปกป้องใช่ป่ะ?”

“เปล่าๆ แต่เค้าไม่อยากให้ฮยอกโกรธเค้าเรื่องเล็กๆนี่ โอ๋ๆๆ ไม่เอานะครับคนดี ใจเย็นๆนะ”มีน้ำเย็นมีเท่าไร น้ำแข็งมีเท่าไรลีทงเฮต้องเอาเข้าลูบคนรักไม่หยุด ทั้งข้อเสนอนู่นนี่ เลี้ยงข้าว เลี้ยงน้ำ เลี้ยงค่ารถฟรีทุกสิ่งอย่าง ชนิดที่เรียกได้ว่าคนตัวเล็กไม่ต้องควักเงินจ่ายแม้แต่เศษวอน

“เออๆๆ โอเค งั้นตกลงพรุ่งนี้นะ เค้าไม่ว่างวันเสาร์ จะไปตามพี่จีวรซุปเปอร์ซีเนียร์ พรุ่งนี้สิบเอ็ดโมงเจอกันที่หน้าโรงหนังเลย จบ”ฮยอกแจสรุปเองเออเองไม่ถามความเห็นของอีกฝ่ายแม้แต่นิด ก่อนจะกดปิดหน้าต่างแชทลง และจัดการชัทดาวน์เครื่องทันที

มือบางเลื่อนไปหยิบโทรศัพท์มือถือจอขาวดำรุ่นอัดหัวหมาขึ้นมาเปิดวอทแอพเก๋ๆ อัพสเตว่าไปอาบน้ำ ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวลายมิกกี้เม้าส์ตีลังกาเข้าห้องน้ำไป

“ซู่ๆซ่าๆปาทังก้าปาทังกี้ ซู่ๆซี่ๆปาทังกี้ปาทังก้า โย่วววว โว้ๆๆ”ร่างเล็กฝึกโหยหวนโอเปร่าในห้องน้ำอย่างเมามัน มือบางขัดขี้ไคลตามตัวด้วยใยบวบสุดพิเศษอย่างร่าเริง

“กูจะได้ดูหนังแล้ว ฮริ้วว ดูหนังๆๆ”

เมื่อเสร็จภารกิจการวิ่งผ่านน้ำสถิติ ฮยอกแจก็นุ่งกะโจมอกหิ้วเป็ดยางแมวยางออกมาอย่างสดชื่นกะปรี้กะเปร่า แต่พอเห็นว่าน้องโทรศัพท์ไฮโซส่งสัญญาณกะพริบปริบๆว่ามีข้อความเข้า คนตัวเล็กก็โยนทุกสิ่งอย่างพร้อมถลาไปคว้าขึ้นมาเปิดดู

‘ตัวเองจ๋า...พรุ่งนี้ตัวมางานวันเกิดไอ้วอนแทนได้ป่ะ? แบบว่า..แม่โหดอ่ะ บังคับเค้าให้ไป ;A; มาค้างบ้านมันด้วยอ๊ะ นะนะนะ ตัวมานอนกะเค้านะ มามะๆ เดี๋ยวหนังออกรอบิทมาดูด้วยกันก็ได้ เดี๋ยวเค้าไปนอนดูบ้านตัวเอง’ข้อความแก้ตัวยาวเวิ่นเว้อที่ปรากฏทำเอาคนน่ารักควันออกหู รีบรัวแป้นส่งข้อความประชดตอบกลับ

‘อ่อ..โอเคได้. ตัวเอาชุดนอนไปให้เค้าหน่อยนะ’เมื่อได้รับคำตอบที่น่ายินดีพี่ทงเฮแสนดีก็ยิ้มร่า จินตนาการล้ำลึกไปว่าได้นอนด้วยกันคงจะมีกิจกรรมอะไรมากกว่านั้นเป็นแน่ คึคึ -..-

‘อื้ออ ได้ดิๆ เดี๋ยวเอาไปให้ เอากางเกงลายโดเรม่อนนะ จุ้บๆ <3’ข้อความเลี่ยนโหมดถูกส่งกลับมาให้ หาได้รู้ไม่ว่าคนรับแทบจะระเบิด รู้มั้ย กูประชดมึงน่ะ!!!! -___- แม่กูไม่ให้ไปนอนค้างบ้านคนอื่น เคยรู้บ้างมั้ย ไอ้เตี้ยเอ้ย!!!!!

‘อื้อ. เค้าต้องหนีแม่ไปนะ’ดราม่าโหมดกลับมาอีกครา ต่อให้ตัวร้ายของทุกช่องทุกประเทศมาร่วมกันยังไม่สรรค์สร้างเท่านายเอกคนนี้ ; A;

‘หื้มม? ทำไมอ่ะ?’ลีทงเฮถามกลับอย่างไม่เข้าใจ โหมดจะใสก็ใสซื่อแบบบื้อบักโง่ -_- หาได้รู้เลยว่ากำลังโดนคนรักประชดอยู่

‘แม่ไม่ให้ค้างบ้านคนอื่น’

‘งั้นเดี๋ยวเค้าไปหาฮยอกก็ได้’

‘ไม่อ่ะ..ช่างมัน เดี๋ยวเค้าหนีไป’

‘เห้ย อย่าประชดดิ เดี๋ยวแม่ก็ดุหรอก’ความอดทนที่มีมันเริ่มจะถึงขีดสุด ทั้งยอมโดนด่า โดนประชดใส่ นี่มันอะไร เขาพูดดีๆแล้วยังประชด มันอดจะโมโหไม่ได้นะครับ คิดว่าเป็นเมียแล้วจะโขกสับได้ตลอดหร๊า!!!!

‘ก็บอกว่าจะไปก็ไปไง โว๊ะ!!! อ่านไม่รู้เรื่องหรอ’

‘เป็นแฟนกันพูดกันดีๆได้ป่ะ? มีเหตุผลหน่อยดิ! เลิกประชดสักที บอกแล้วว่าจะไปดูหนังไง’

‘เป็นแบบนี้ไม่อยากไปและ แม่ง’

‘อะไร ตกลงจะไปไม่ไป อย่างอแงน่า.. ไร้สาระวะ’

และตามต่อมาด้วยบทสนทนาด่ากันอีกประมาณชั่วโมงกว่า นิ้วโป้งชี้กลางนางก้อยทุกนิ้วต่างเมื่อยระบม เพราะทั้งจิกทั้งเกร็ง ทั้งรัวแป้นไม่ยั้งติดต่อกันเวลานาน สรุปได้ความว่าพรุ่งนี้จะไปดูหนังด้วยกัน และพอหนังจบก็แยกย้ายกลับบ้านทันที

เหมือนทุกอย่างจะจบลงด้วยดี แต่คนคิดมากสุดจะอาร์ตก็ยังติดประเด็นที่ “ต้องรีบกลับทันทีที่หนังจบ” คิดมากเอาเท้าก่ายหน้าผาก เอาตีนตุ๊กตาตีนหมาตีนแมวมาช่วยก่ายก็ยังไม่หายเครียด ทำไมวะ? ทำไมต้องรีบกลับ ไม่อยากอยู่ด้วยกันขนาดนั้นเลยหรอวะ รู้ป่ะ ช่วงนี้งานก็เยอะ กิจกรรมก็แยะ กว่าจะได้เจอแม่งได้เจอแปปเดียว เลวว่ะ!!! TAT

ยามเช้าสดใส ซึ่งเป็นเวลาที่ทงเฮเพิ่งจะได้นอนไปไม่ถึงสามชั่วโมง ร่างสูงต้องรีบกระพือครีบแงะขี้ตาออกจากเบ้าเพื่อแต่งหล่อเท่ห์เก๋ไก๋สไตล์แว้นส์ป๊อปเทรนใหม่มาแรงแซงโค้ง

เสื้อเชิตตัดอ้อยลายสก๊อตดำเขียวทับกับเสื้อยืดสกรีนสีขาวลายแบทแมน ใส่กางเกงเอวต่ำย้อยๆ ห้อยๆให้เห็นบ๊อกเซ่อสีเหลืองอ๋อยข้างใน เพิ่มความเก๋ไก๋ด้วยโซ่หนักๆ ใช้แว๊กซ์ตวัดจงอยผมให้ตั้งเท่ห์ๆ บร๊ะ!! แว้นดีจริงๆเลย -..-

“ฮร๊าาาาา หล่อจริงๆเลย ใครวะเนี้ย ดูดีกว่าเคนธีรเดช บวกกับจีวรซุปเนียร์เลย แหม้ะ”บ่นชมตัวเล็กพลางเสยผมเซตเท่ห์ๆ หมุนไปหมุนมาหน้ากระจก เก๊กหน้าหล่อ ยกยิ้มมุมปาก หลงใหลในเหงาตัวเองอีกครึ่งชั่วโมง ก่อนที่จะสำเหนียกสำนึกถึงเวลานัด ก็รีบจ้ำออกจากบ้านแบบไม่คิดชีวิต

ชีวิตแม่ง T^T อัปปรีย์ ฮรื้ออออ นาฬิกาแม่งไม่ยอมหยุดให้หล่อเลย เกลียดๆๆๆ โฮร้ววววว

คนตัวเล็กในชุดเดินเที่ยวสบายๆ เสื้อยืดสีน้ำเงินแซฟไฟร์สกรีนตัวใหญ่ๆว่า ‘ซารังเฮโย่วไอ้แก่สิบสามคน’ กับกางเกงห้าส่วนสีเขียวขี้ม้าและรองเท้าแตะหูคีบหลากสีสันคัลเลอร์ฟูล ที่หลังมีเป้ใบโตลายมินนี่เม้าส์พร้อมป้าย tag เขียนไว้ใหญ่ๆว่า ‘ของฮยอกแจ แค่หยิบแช่งนิ้วร่วง’

ฮยอกแจหันซ้ายหันขวาสลับกับมองนาฬิกาอย่างหงุดหงิด โว๊ะ!! เลยเวลานัดมาสามนาที ลีทงเฮมัวแต่เดินเขย่งเท้าอยู่รึไงนะ ชักช้าจริง -3- แล้วไหนปัญหาเมื่อวานยังไม่เคลียร์นะ เรื่องที่จะกลับเลยไม่เดินเที่ยวต่อน่ะ โอ้ยย หงุดหงิด น้อยใจ งอนแม่งดีกว่า ไม่ง้อก็ฆ่าแม่ง!!!

“แฮ่กกก ฮยอกจ๋า เฮขอโทษ รถมันติดอ่ะ”ร่างสูงที่วิ่งด้วยความเร็วสูงแหวกว่ายฝ่าฝูงชนมาหาคนรักพร้อมกับหอบฮั่กเสียงดัง หยาดเหงื่ออาบเต็มหน้า อยากจะแพลงกิ้งตายไปตรงหน้าคนรักจริง ; A;

“เออ.. ได้ข่าวว่ามารถไฟ รถมันติดอะไร เฮ่อะ”

“อ่า..เค้าขอโทษนะฮยอก เฮผิดไปแล้ว เดี๋ยวเราไปดูหนังกันนะ สิบเอ็ดโมงยี่สิบใช่มั้ย ป่ะป่ะ ไปกัน”ทงเฮว่าพร้อมกับดันหลังให้คนรักเดินนำ แต่คนดื้อรั้นกลับขืนตัวยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อน

“ไม่ดูแล้ว”ฮยอกแจเอ่ยพร้อมเบือนหน้าหนี T^T

พระเจ้า!!! อุตส่าห์รีบวิ่งมา นี่จะประชดกันอีกใช่ป่ะ อะไรวะ!!!!

“ทำหน้าแบบนั้นเบื่อหรอ? ไม่อยากมานิความจริงอ่ะ ถ้าเบื่อก็กลับไปเลย เดินไปเลย แล้วเลิกกันเลยนะ”คำขู่ง่ายๆที่มักถูกหยิบมาใช้จนชินปากทำเอาคนฟังน้อยใจ รู้ก็รู้อยู่ว่าประชด แต่เห็นคนตัวเล็กพูดออกมาง่ายๆมันก็เสียใจอยู่ไม่หยอก

“ทำไมอ่ะ? ก็มาแล้ว จะให้กลับเลยหรอ? แล้วจะเลิกกันง่ายๆแบบนี้อ่ะนะ”

“เออ ก็ง่ายๆแบบนี้อ่ะ เหมือนตอนคบกันไง มาจีบง่ายๆ คบง่ายๆ ก็เลิกง่ายๆ”

“อย่าประชดกันเลยน่า..ก็มาแล้วอ่ะ จะรื้อฟื้น จะทะเลาะกันทำไม มาเดทไม่ใช่เหรอ”

“เออ.. เดทแล้วไง? เดทแล้วอีกคนทำหน้าไม่พอใจเหมือนไม่อยากมาเนี้ยนะ!!! ประสาท!”คนใจร้อนโวยวายเสียงดังพร้อมผลักอกแกร่งจนเซถอยหลัง คนที่เดินผ่านรายรอบต่างหันมามองทั้งสองด้วยความตกใจ

“เงียบหน่อยน่า..คนเยอะแยะไม่อายหรอไง”ดุคนช่างดื้อเสียงเบา เหลือบมองไปรอบๆก็อยากจะเอาหัวมุดหนี คนหน้าตาดีสองคนมายืนทะเลาะกันกลางห้าง จะอาร์ตมากไปแล้วนะ -_-

“อาย? อายอะไร? อ่อ..อายที่จะคบกะเค้าช้ะ!!!”คนใจร้อนยังหาเรื่องไม่หยุดหย่อน ยิ่งพูดยิ่งไม่มีเหตุผล ที่พูดออกมานั้นอารมณ์ล้วนๆ

“งั้นมานี่! ไปที่ไม่มีคนก็ได้ จะได้ไม่ต้องอายไง”ฮยอกแจว่าพร้อมกับดึงข้อมือคนรักให้เดินตามไปในที่ๆมีคนเดินไปมาน้อย

“ว่ามา ตกลงว่าไม่พอใจใช่ป่ะที่บังคับให้มาดูวันนี้ เหนื่อยใช่ป่ะ? คบกะเค้ามันอายใช่ป่ะ? แล้วไหนบอกว่ารัก? ไหนบอกว่ายอมได้ทุกอย่างไง”เปิดประเด็นคนคิดมากก็จัดการหาเรื่องในทันที

“อะไรเนี้ย จะหาเรื่องอะไรมากมาย เมื่อวานก็เคลียร์จบแล้ว จะมาไร้สาระอะไรอีก จะเลิกอะไรกันอีก เหนื่อยนะ มันพูดง่ายมากเลยอ่อ? ไอ้คำว่าเลิกอ่ะ”เมื่อนิ่งมานาน เส้นความอดทนที่มีขาดผึง ร่างสูงตอบกลับไปด้วยความโมโห มือหนาจับไหล่บางให้อยู่นิ่ง

“ฮึกก..ก็เค้าวัดใจเฮไง!! อยากรู้ว่าเฮจะเห็นเค้าสำคัญกว่าเพื่อนมั้ย แต่สุดท้าย...ก็ไม่อ่ะ ทุกสิ่งอย่างมันไม่ใช่เลยเฮ พอเหอะ คบกันต่อไปก็ไม่ได้อะไรหรอก”เอ่ยบอกคำที่ทำร้ายทั้งคนพูดและคนฟัง หยาดน้ำตาใสๆไหลลงจากดวงตาช้าๆ

“ไม่ได้อะไรเหรอ!!! พูดมาได้ไงน่ะ! ตลอดเวลาสองปีที่คบกันมา มันไม่มีค่าอะไรเลยเหรอ มันไม่ได้บอกเลยเหรอว่าชั้นรู้สึกยังไง ไม่รู้เลยเหรอว่าตัวเองสำคัญแค่ไหนน่ะ!!!!!”ทงเฮตะคอกเสียงดังใส่ร่างตรงหน้า มือหนาเขย่าคนตัวเล็กจนสั่นไหว ยิ่งฟังยิ่งโมโห ยิ่งเห็นน้ำตาคนตรงหน้ายิ่งหงุดหงิด นี่เขาไม่มีอะไรดีเลยหรอ..

“เออไง!!! ก็นายเคยพอใจอะไรในตัวชั้นบ้างล่ะ? ชั้นงอนก็บอกงี่เง่า ชั้นงอแงก็บอกไร้สาระ แล้วรู้มั้ยที่น้อยใจที่เป็นแบบนี้น่ะเพราะอะไร!!!!!!!!”ยิ่งพูดยิ่งเสียงดัง หยาดน้ำตายิ่งไหลอาบ ทั้งเจ็บ ทั้งทรมาณ คบกันมานาน ทะเลาะกันบอกเลิกกันกี่ครั้งก็ไม่เคยบอกตรงๆแบบเห็นหน้าแบบนี้

ดวงตาคู่คมเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ น้ำตาลูกผู้ชายที่พยายามกลั้นเอาไว้เริ่มเก็บไม่ไหว มือหนากำเข้าหากันแน่นเพราะความโกรธ ทั้งโกรธคนตรงหน้าที่ไม่ฟังอะไรเขา โกรธตัวเองที่เอาใจได้ไม่เก่งมากเท่าไร โกรธที่ระยะทางไกลๆที่มาคั่นทำให้เขาไม่สามารถมาเจอคนรักได้บ่อยครั้งอย่างที่ต้องการ

“ฮยอกแจ..ที่เฮทำลงไปทุกอย่างมันมีเหตุผลในตัวของมันนะ”

“เหตุผล? เหตุผลควายๆอะไร? ใครกันแน่ไร้สาระ! ใครกันแน่ที่อยากเลิกน่ะ! ทนไม่ไหวใช่มั้ยที่มีแฟนแบบนี้? ทนไม่ไหวใช่มั้ยที่ต้องคอยตามง้อ ชั้นมันน่าเบื่อน่ารำคาญมากขนาดนั้นเลยใช่มั้ยทงเฮ..คงจะดีกว่าใช่มั้ยถ้านายจะได้เป็นแฟนกับใครสักคนที่น่ารักๆ นิสัยดี ไม่งอแง และอยู่ใกล้ๆนายน่ะ”

“คิดว่าที่คบกันน่ะ ชั้นสนเหรอว่านายจะน่ารักไม่น่ารักแค่ไหน นิสัยเป็นยังไงน่ะ ก็บอกแล้วไงว่านายน่ะใช่! บอกไปแล้วหลายครั้งไงว่านายน่ะน่ารักที่สุดแล้ว ไม่มีใครที่น่ารักเกินกว่านายแล้วลีฮยอกแจ ฮึกก..”หยดน้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาช้าๆ เสียงสะอื้นแผ่วในลำคอทำให้เขาอึดอัดจนเกินอธิบาย

“หรอ? ใช่แน่หรอเฮ.. แล้วที่นายทำอยู่นี่ล่ะ? มันคืออะไร อึกก..”คนเอาแต่ใจยังดื้อไม่เลิก ยังคงใช้ความคิดตัวเองเป็นใหญ่ อยากจะได้ชัยชนะ อยากจะฟังคำขอโทษจากปากคนรัก

“ฮยอก..ถ้าพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้ กลับบ้านดีกว่านะ อยู่ด้วยกันก็ยิ่งทะเลาะ อยู่ด้วยกันก็ยิ่งแย่ มันไม่มีอะไรดีขึ้นมาเลย”ทงเฮพูดพร้อมกับทำท่าจะเดินหนี แต่มือบางกลับคว้าไหล่เค้าไว้ แรงรั้งที่ไม่ได้น้อยตามขนาดของร่างกายทำเอาร่างสูงเซจนต้องกลับมายืนที่เดิม

“จะหนีไปไหน? จะหนีใช่มั้ย? ไม่อยากเจอหน้ากันใช่มั้ย?”

“ได้..ทงเฮ.. ถ้านายจะไป..เดินไปเลย แล้วเราเลิกกัน จบกันตรงนี้เลย”ฮยอกแจเอ่ยเรียบๆพร้อมกับจ้องดวงตาคู่คมนิ่ง แม้ในใจอยากจะพูดออกไปว่าอย่าเดินไปเลยนะ แต่เพราะทิฐิและอารมณ์ร้อนที่มีก็ทำให้ฮยอกแจไม่กล้าเอ่ย

“อืม”ตอบรับสั้นๆก่อนที่จะหันหลังให้กับคนรักแล้วเดินจากไป

เหมือนโลกทั้งใบกำลังจะสลาย ความทรงจำ ความรัก ความรู้สึกที่เคยมีถาโถมเข้ามาใส่ ไม่นึกว่าคนที่เคยเอาใจ คนที่เคยยอมเขาทุกอย่างจะเป็นฝ่ายเดินหนี ขาเรียวเล็กวิ่งตามแผ่นหลังแกร่งไปตามที่นึกคิด มือเล็กคว้าเข้าที่ลาดไหล่พร้อมกระชากเอาไว้

“จะไปไหน”

“ก็ไล่ให้ไปไง..ก็จะไป”

“เค้าไม่ได้ไล่!! เค้าบอกว่าถ้าอยากเลิกก็ไป! ทำไมต้องเดินมาด้วย อยากเลิกนักเหรอ!!!!!”

“ก็เพราะเป็นแบบนี้ไง ก็เพราะบ้าแบบนี้ไง ทำอะไรไม่เคยใช้สมองคิดอ่ะ เหตุผลอ่ะมีหน่อยสิ”ทงเฮดุเสียงดังด้วยความโกรธ แม้จะเห็นท่าทางเศร้าๆของคนรักแล้วนึกสงสารอยากจะเข้าไปกอดปลอบ แต่มันก็เป็นข้อต้องห้าม เพราะหากทำแบบนั้นฮยอกแจคงย่ามใจจนติดเป็นนิสัยไปแน่

“อึก...เกลียดเค้ามากเลยเหรอเฮ เกลียดกูมากเลยเหรอ!!”

“ก็บอกว่าไม่เกลียดไง! แต่อยากเลิก! กูเบื่อนะ กูเจ็บนะ! เป็นแฟนกันแล้วขึ้นกูมึงแบบนี้อ่ะเหรอ โกรธอะไรกู เหวี่ยงอะไรกู ก็ขึ้นคำหยาบตลอด คนเป็นแฟนกันเค้าไม่ทำกันแบบนี้หรอก”

“มึงก็รู้..มึงก็รู้!!! คบกับกูมานานแค่ไหนแล้วยังไม่รู้จักกูอีกเหรอ”คนใจร้อนที่เริ่มอาละวาดคุมสติไม่อยู่กำข้อมือของร่างสูงไว้แน่น เล็บยาวจิกลงเข้ากับเนื้อจนเจ้าของร่างกัดฟันเพราะความเจ็บ

เขาไม่โกรธหรอกถ้าฮยอกแจจะทำร้ายเขาแค่ไหน เพราะรู้ว่าคนรักเป็นคนอารมณ์ร้าย ไม่พอใจอะไรก็จิก ไม่ถูกใจอะไรก็ข่วน ถึงจะเจ็บแค่ไหนก็ยอม เพราะเขาทนไม่ได้หรอกที่จะเห็นคนรักต้องเจ็บเพราะฝีมือเขา

“ฮึก..มึงจะรู้อะไรทงเฮ..มึงเคยรู้อะไรบ้าง ตลอดเวลาที่คบกัน.. รู้มั้ยกูคิดมากแค่ไหนที่เราไม่ได้เจอหน้ากัน มึงเคยรู้มั้ย กูเจ็บมากแค่ไหนน่ะ ฮึก.. รู้มั้ยเวลามึงชมคนอื่น มองคนอื่นกูรู้สึกยังไง มึงเคยรู้บ้างมั้ย!!!”ว่าพร้อมกับทุบอกแกร่งระบายอารมณ์ ทั้งทุบทั้งตี เล็บที่มีก็ทั้งทึ้งทั้งข่วนจนร่างสูงได้แผลถลอกไปนับสิบ

“กูเจ็บนะ! มึงเคยตัวไปมั้ย.. เห็นกูไม่ทำอะไร เห็นกูยอมแล้วทำแบบนี้หรอ? เห็นกูยอมเลยทำร้ายกูแบบนี้เหรอ กูไม่ใช่อิฐปูนที่จะให้มึงทึ้งมึงข่วนนะเว้ย!!!”ทงเฮตวาดกลับพร้อมคว้าข้อมือเล็กทั้งสองข้างเอาไว้แน่น เพราะแข็งแรงกว่าจึงบีบข้อมือเล็กจนรู้สึกปวดแปลบ

ฮยอกแจบิดข้อมือหนีคนแข็งแรงเพราะความปวดร้าวที่ได้รับ นึกน้อยใจ คิดถึงความทรงจำเก่าๆที่คนตรงหน้าปริปากว่าจะไม่ทำร้ายกลับ ก้มมองข้อมือตัวเองที่เปลี่ยนเป็นแดงเถือกเพราะคนใจร้ายตรงหน้า

“ไหนมึงบอกจะไม่ทำอะไรกูไง แล้วนี่มึงทำอะไร! กูเจ็บนะ”

“เจ็บ? มึงเจ็บเป็นคนเดียวหรอฮยอกแจ? มึงฟาดกูตบกูเป็นสิบแผลนี่กูไม่เจ็บเลยหรอ”ร่างสูงที่เริ่มคุมสติไว้ไม่อยู่จิกข้อมือบางแรงจนถลอกเป็นแผลลึก ฮยอกแจที่ไม่นึกว่าจะโดนทำอะไรแบบนี้ก็สะอึกพูดไม่ออก ยืนมองแผลที่ข้อมือตัวเองนิ่ง ทั้งเจ็บ ทั้งอึดอัด ทั้งทรมาณ

เมื่อคิดได้ ร่างสูงก็สะบัดมือเล็กทิ้ง ก่อนจะรีบหันหลังก้าวจ้ำเดินไปไกล ทิ้งให้คนตัวเล็กมองตามอย่างเศร้า ยังตกใจไม่หายที่คนรักทำร้ายกัน ยังเจ็บไม่หายกับบาดแผลที่ได้รับ

ความเจ็บที่กายมันยังไม่เจ็บเท่ากับเสี้ยวหนึ่งของใจเลย..ทำไม..ทำไมกล้าทำร้ายกัน..

ร่างเล็กทรุดลงกับพื้นสะอื้นไห้ออกมาอย่างหนัก ความรู้สึกในอกมันตีกันจนเขาปั่นป่วน ถามตัวเองกี่ครั้งก็ยังไม่แน่ใจว่า..นี่มันคือครั้งสุดท้าย การบอกเลิกครั้งสุดท้ายใช่มั้ย...

ร่างเล็กเดินไปตามทางเดินในห้างอย่างอ่อนแรง ไม่ว่าจะเดินไปมองไปหาตรงไหนก็ไม่มีวี่แววของคนรักสักที่ นึกเกลียดห้างที่สร้างขึ้นมาใหญ่จนเขาตามหาร่างสูงไม่พบ ไปในทุกๆที่ทุกๆส่วนที่คิดว่าจะเจอ แต่มันก็ว่างเปล่า..เขากำลังเสียทงเฮไปแล้วใช่มั้ย

เขาเสียทงเฮไปแล้วใช่มั้ย...

“เลิกร้องไห้สักที อายคนอื่นบ้างเหอะ”เสียงเข้มที่คุ้นเคยดังขึ้น ทำให้หัวใจดวงน้อยเต็มระรัว ร่างเล็กถลาเข้าไปกอดแขนแกร่งแน่น หยาดน้ำตาที่หยุดไปไหลออกมาอีกครา พร่ำขอโทษคนตรงหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งวอนขอ ทั้งสัญญา หวังแค่ว่าอีกฝ่ายจะเห็นใจ

“ทงเฮ..ทงเฮฟังฮยอกแจ..ทงเฮฟังฮยอกแจหน่อย...ฮยอกแจขอโทษ...ฮยอกแจขอโทษ..กลับมานะ..อย่าทิ้งฮยอกแจเลย..เค้าขอโทษนะ..เค้าขอโทษ”คนตัวเล็กขอร้องเสยงสั่นพร่า ยิ่งบอกก็ยิ่งร้องไห้หนัก แต่คำปฏิเสธที่ได้รับซ้ำแล้วซ้ำเล่าก็ทำให้เขาไม่อาจจะหยุดมันลงได้

“มานี่มา!!!”ร่างสูงคว้าแขนคนตัวเล็กก่อนจะลากไปที่ทางบันไดหนีไฟที่ไร้ผู้คน ดันคนตัวเล็กให้ติดกำแพงพร้อมยึดไหล่เอาไว้ไม่ให้ขยับนี้

“หยุดบ้าสักที เลิกบ้าได้รึยัง”

“ฮึก...เค้าไม่ได้บ้า..ฮึก..ทงเฮอย่าทิ้งเค้า...นะ..”

“เนี้ยแหละเรียกว่าบ้า จะอ้อนวอนอะไรไปถึงไหน ก็เห็นๆกันอยู่ว่าคบต่อไม่ได้ แล้วจะคบทำไม จะบ้าแล้วหรอ พอเหอะนะ จริงๆ เลิกกันเถอะฮยอกแจ เค้าก็ไม่ไหวแล้ว ทนไม่ไหว..อายอ่ะ..จริงๆ ทะเลาะกันแรงๆแบบนี้ คนเค้าเห็นกันเยอะแยะ เค้าอายมากอ่ะ”

เพราะเหตุผลที่ได้ฟังมันไม่เข้าหูคนใจร้อน ข้อกล่าวหาใหม่ก็ปรากฏในใจฮยอกแจ สติที่มีอยู่ไม่เท่าไร พอมาโดนสะกิดอีกครา ก็เปลี่ยนให้คนตัวเล็กที่อ้อนวอนเชื่องๆเปลี่ยนเป็นอาละวาดได้อีกครั้ง

“ทำไม!! อายอะไรนักหนา คบกับเค้ามันแย่มันเหี้ยขนาดนั้นเลยหรอ”

“มันไม่ใช่..มันไม่ใช่แบบนั้นเลยฮยอกแจ แต่มันไม่มีอะไรดีขึ้นจริงๆ เห็นแล้วไม่ใช่เหรอ เค้าทำอะไรก็ไม่ค่อยจะถูกใจฮยอกแจ แค่ไปดูหนังกับเพื่อนก็ทำให้ฮยอกแจโกรธแล้ว แล้วเราจะคบกันต่อได้ไง”

“ไม่ต้องมาอ้างอะไรเลย ตอแหล!! หลอกลวง โกหกที่สุด!! ทงเฮมันบ้า!! บ้าจนเค้าเกลียด..เกลียดมาก!!!”คนตัวเล็กโวยวายลั่น พยายามดิ้นหนีแรงกดที่ไหล่ไม่หยุด มือบางยกขึ้นกระชากคอเสื้อยืดของคนรักแรง แต่สิ่งที่ไม่คาดก็คือเล็บยาวที่ข่วนเข้ากับซอกคอจนเป็นรอยยาวเป็นทาง

“โอ้ย!!! มันเจ็บนะ!!”ทงเฮร้องลั่นพร้อมกับปล่อยมือจากคนรัก เลื่อนมาจับบาดแผลของตัวเอง จะทึ้งจะข่วนเขาตรงไหนไม่ว่า มาทึ้งกันที่ซอกคอ เนื้ออ่อนๆแบบนี้มันเจ็บมากนะ ความเจ็บที่สะสมมานาน มันมากเกินกว่าที่จะทนแบกรับต่อไปอีกแล้ว

“เจ็บหรอ? แล้วนี่!! นี่เค้าไม่เจ็บเลยเหรอ!!!”ฮยอกแจโวยวายอย่างคนอยากเอาชนะพร้อมยกข้อมือที่เป็นรอยจิกขึ้นให้ดู

“แล้วดูๆๆๆ ดูทั้งตัวเค้า! มันกี่รอยแล้ว เค้าเกลียด!! เกลียดฮยอกแจที่สุดเลย!! ฮยอกแจมันชอบทำร้าย ทำร้ายเค้าจนเจ็บไปหมดเลย คนรักกันเค้าไม่ทำแบบนี้หรอก แม่เฮยังไม่เคยทำแบบนี้เลย!!! ออกไปเลยนะ ออกไป”ร่างสูงโวยวายลั่น มือหนาออกแรงทุบเข้ากับมือบางที่กำเสื้อเขาเอาไว้

“ออกไปสิ!! ออกไปนะ”เป็นฝ่ายร่างสูงที่งอแงบ้าง ใครบอกว่าเซเมะต้องเป็นฝ่ายดูแล ต้องแข็งแรง ต้องทนทุกอย่าง มันไม่จริงเลย.. เขากล้าพูด.. เซเมะมันก็อ่อนไหวได้เหมือนกันนั่นล่ะ

น้ำตาไหลอาบหน้าด้วยความเจ็บปวด ถึงปากจะบอกว่าเกลียดคนตรงหน้าแค่ไหน แต่ในใจมันก็สั่งค้าน เจ็บทั้งใจ เจ็บทั้งกาย ทำไมคนอย่างฮยอกแจถึงร้ายกับเขาขนาดนี้ ทำไมถึงมีอิทธิพลกับใจเขามากขนาดนี้นะ!!

“เกลียด? เกลียดเค้าหรอเฮ!!! เฮกล้าพูดกับเค้าแบบนี้หรอ!!! เฮพูดมันมาได้ไง เฮพูดได้ไง!!!”คนตัวเล็กสะอื้นหนัก ปล่อยมือบางจากเสื้อตัวหนาเมื่อถูกทุบจนร้าวไปหมด ปาดหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาหลายครั้งหลายครา แต่ไม่มีทีท่าว่าจะหมดไปซักที

“ใช่! เค้าเกลียดฮยอก! เกลียด!!! เกลียดมากด้วย!!!!!!”ทงเฮเอ่ยย้ำอีกครั้ง ยิ่งทำให้คนตัวเล็กเสียใจ คำว่าเกลียดที่หลุดจากปากมันบาดลึกลงในใจจนฮยอกแจหมดคำจะเอื้อนเอ่ย

ทางเดียวที่ฮยอกแจจะระบายความอึดอัดนี่ได้คือการทำร้ายตัวเอง ฮยอกแจหันไปชกกำแพงแรงๆหลายครั้งหลายครา ยิ่งชกก็ยิ่งเจ็บ บวกกับความช้ำที่เกิดจากแรงทุบของคนรักก็ยิ่งร้าว สะอื้นไห้หนักจนแทบจะขาดใจ หยาดน้ำตาไหลอาบแทนคำพูดความรู้สึกที่มี

“หยุดซักที!!!”ร่างสูงดึงคนตัวเล็กให้หันมาหาตัวเองก่อนจะฟาดเข้าที่ท่อนแขนเล็กแรงๆ

“พอสักที”

“หยุดดื้อ”

“รู้มั้ย”

“หยุดดื้อได้ยัง”

“พอได้แล้ว หยุดดื้อ”

“ทำไมดื้อแบบนี้”

จบทุกคำพูดก็ฟาดเข้าที่เนื้อขาวหนึ่งทีจนแขนเล็กร้าวชาไปหมด ฮยอกแจสะอื้นไห้หนัก ไม่เข้าใจว่าทำไมคนตรงหน้าต้องทำร้ายกันรุนแรงแบบนี้

“ฮึกก..หายดื้อได้แล้ว..คนดี..ฮือออ”ร่างสูงสะอื้นหนักพร้อมดึงตัวคนรักเข้ามากอดปลอบแน่น มือหนาที่เคยฟาดแขนเล็กเอา ฟาดเอา ก็เปลี่ยนมาลูบหัวเบาๆ สร้างความประหลาดใจให้ฮยอกแจ

“ฮึกก...ทงเฮ..ทงเฮ..อย่าทำแบบนี้..ฮื้ออออ”ยิ่งกว่านิสัยเด็ก ฮยอกแจปล่อยโฮในอ้อมอกของร่างสูงลั่น ยิ่งโดนปลอบก็ยิ่งร้อง ยิ่งร้องไห้หนักก็ยิ่งโดนกอดแน่นมากขึ้น

...ขาดไม่ได้...ขาดทงเฮไม่ได้จริงๆนั่นแหละ..

“หยุดดื้อ..ฮื้อ..หยุดดื้อซะที..รู้มั้ยเค้าเป็นห่วง...รู้มั้ยไม่อยากให้เป็นแบบนี้ ฮื้อออ”ทั้งคนปลอบทั้งคนโดนปลอบต่างปล่อยโฮไม่หยุด

รู้ทั้งรู้ว่าคนตรงหน้าสำคัญแค่ไหนก็ยังจะหาเรื่องมาผิดใจ มาทำร้ายกันแม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ

รู้ทั้งรู้ว่าคนตรงหน้าคือคนที่ใช่แค่ไหน ก็ยังจะใฝ่หาเรื่องมาคิดมากให้ปวดใจเล่น

รู้ทั้งรู้ว่าคนตรงหน้าคือคนที่ครอบครองหัวใจ..ได้ไปทั้งหมด..ก็ยังจะทะเลาะ..

รู้ทั้งรู้ว่าคนสุดท้ายที่เลือกคือใคร..ก็ยังเป็นแบบนี้...

“เฮก็บอกแล้วไง..ว่าเราเลิกกันไม่ได้หรอก..เชื่อรึยัง? ต่อให้ตีกัน ต่อยกันแค่ไหน..ก็ไม่มีทางที่ใจเราจะแยกกันได้หรอก”ร่างสูงเอ่ยบอกพร้อมกับจูบหน้าผากคนรักในอ้อมกอดแผ่วเบา

“ฮึก..ฮื้อ..ฮึก..เฮ..อย่าทิ้งเค้า..เค้ารักเฮ...รักเฮมาก..ฮื้อออ”ฮยอกแจสะอื้นไห้หนัก กอดคนรักเอาไว้แน่น

“ครับ..เฮไม่ทิ้งฮยอก..แต่ฮยอกอย่าดื้อสิครับ นะ..เฮมีฮยอกคนเดียว มองฮยอกคนเดียว ฮยอกคือคนที่ใช่ และใช่ที่สุดแล้วนะ...”คำรักหวานๆที่ไม่ได้ยินบ่อยจากปากทงเฮทำให้คนตัวเล็กยิ้มออกมาได้

จุมพิตเพียงแผ่วเบาในวินาทีที่ริมฝีปากสัมผัสกัน ก็บอกได้แล้วว่า..คนสำคัญของชีวิตคือใคร...

ไม่ต้องพร่ำบอกว่ารักเป็นล้านคำ...

ไม่ต้องเขียนคำว่ารักให้ใหญ่เท่าฟ้า...

ไม่ต้องซื้อดอกไม้แทนคำว่ารักใดๆ...

แค่เพียงประคอง “กันและกัน” เอาไว้..

ก็สัมผัสได้แล้วว่า... ฉัน.รัก.เธอ.

“เฮ..วันนี้ฮยอกขอโทษนะ”

“อื้ม..เฮไม่โกรธแล้ว ไม่เกลียดด้วย เฮก็ขอโทษนะที่บอกแบบนั้นไป”

“อื้อ เค้าเสียใจที่ได้ยินนะ..แต่ไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้เฮอยู่กับเค้า ไม่ทิ้งเค้า และรักเค้า..มันก็พอแล้วนะ”

“อื้ม ^^”

“เฮ...เรื่องของเราน่ะ.. ก็แค่เรื่องของเรา อย่าไปสนใจฟังคนอื่นเลยนะ”

“หื้มมม???”

“ใครจะมองว่าเราแปลก..ว่าเราฮาร์ดคอร์.. แต่เราก็...รักกันมากเนอะ ไม่ต้องบอกให้ใครรู้หรอก..ว่าเราสองคนคบกันแบบไหน”

“ครับ คนดี”ทงเฮไม่ปล่อยให้คนรักพูดมากอะไรต่อ ริมฝีปากหยักประกบกับริมฝีปากอิ่มสวยแผ่วเบาทว่าแนบแน่นส่งผ่านความรู้สึกข้างใน กระชับอ้อมกอดรัดให้คนตรงหน้าเข้ามาใกล้กว่าเก่า บอกให้คนทั้งโลกรู้ว่าเรารักกันมากแค่ไหน

แค่นี้...มันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ..???

ขอบคุณนะ..ที่ทำให้โลกนี้สดใส ((:

----- END -----

ขอบคุณทุกคนที่อ่านมาจนถึงตรงนี้..

รักในโลกนี้มีหลายรูปแบบ..บางคู่หวานแหวว บางคู่รุนแรง บางคู่ตบตีกันแทบตาย

เคยมั้ยเห็นพ่อแม่เราทะเลาะกัน เถียงทั้งวันทั้งคืน เคยมั้ยเห็นลุงป้า ตายายงอนกัน?..

แต่เค้าก็รักกันจนมีเราเนอะ <33

เพราะฉะนั้น..อย่าสงสัยว่ารักรุนแรงแบบนี้มีจริงเหรอ? ..มันมีอยู่ในโลกจริงๆค่ะ ฮ่ะๆๆๆ

หนึ่งในความรักที่แนนได้รู้จักคือแฟนฟิคทุกคน..

ขอบคุณที่ทำให้โลกสดใสค่ะ ^^

SPC Thx.

ขอบคุณ..พวกเธอที่ทำให้ชั้นแข็งแรง.. สอนบทเรียนอะไรร้ายๆมากมายให้ชั้น..ชั้นไม่มีทางลืม (:

ขอบคุณ..น้องเนสที่ทำให้มีฟิคเรื่องนี้เกิดขึ้นมา

ขอบคุณ...เธอที่อดทนเค้ามา 2 ปี...ขอบคุณที่ลอยกะทงปีนี้ทะเลาะกันแรงขนาดนี้จนได้เป็นฟิค 5555