[FIC] Coffee Break . [ HaeEun ]

ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6 . {Re-write}

Chapter: 6

“วันนี้จะพาฮยอกแจไปกินเบอร์เกอร์ ขอตัวก่อนนะ”

“อ่อ..เดี๋ยวเก็บร้านกับแดเนียลได้”

“วันนี้จะพาไปกินคิมบิบับ”

“ไม่เป็นไร ซื้อมาฝากบ้างล่ะ”

“วันนี้จะพาไปเที่ยว”

“โอเค เที่ยวให้สนุกนะ”

“วันนี้จะพาฮยอกแจไป...”

“เออ กลับไปก่อนเถอะ เดี๋ยวเก็บร้านกับแดเนียลเอง”

ซองมินรีบตอบกลับทันทีที่ร่างสูงของทงเฮเปิดประตูร้านเข้ามาแล้วเอ่ยปากจะขออนุญาต หลังจากวันที่เขาไปทำธุระไม่เข้าร้านวันเดียว อีทงเฮที่หายหัวไปนานจนเพื่อนเขาหงอยแล้วหงอยอีกก็คัมแบคกลับมาทุกวี่ทุกวัน และไม่มีสักวันที่จะยอมให้ฮยอกแจอยู่จนถึงปิดร้าน จนตอนนี้เขาชักจะเริ่มชินกับการที่ต้องปิดร้านกับแดเนียลสองคนไปซะแล้ว

“บ้ายบายครับพี่ฮยอกแจ อาจารย์ทงเฮ”แดเนียลเอ่ยพร้อมโบกมือบ้ายบายให้คนทั้งสอง แต่ดูเหมือนว่าทงเฮจะไม่ค่อยอยากจะรับคำลานั้นสักเท่าไรนัก

“บ้ายบายแดเนียล ^^”ฮยอกแจยิ้มกว้างก่อนเดินออกจากร้านตามทงเฮไป

“....”

“เห้..ทงเฮ นี่อย่าบอกว่างอนฉันอีกแล้วนะ”ฮยอกแจเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าทงเฮเอาแต่เงียบตั้งแต่เดินออกมาจากร้าน

“ก็เปล่า...”

“แน่ะ บอกแล้วไงว่าอย่าคิดมากคิดเล็กคิดน้อย นี่นายชักจะทำตัวเด็กน้อยเกินไปแล้วนะ”

“เปล่าเด็กน้อยซะหน่อย ก็ไม่ได้หึงอะไร ก็ไม่มีอะไรจะคุยเฉยๆ”ทงเฮแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ก่อนที่ฮยอกแจจะระเบิดเสียงหัวเราะใส่

“นี่ฉันยังไม่ได้พูดเลยนะว่านายหึงฉัน ฉันบอกว่านายงอนเฉยๆเองนะ หลุดปากออกมาเองเลยนะเนี้ยนาย”ฮยอกแจล้อ

“อะไรเล่า.. เงียบไปเถอะน่า เสียงดังคนอื่นเขามองกันหมด”ทงเฮแสร้งทำเป็นโกรธกลบเกลื่อน มือหนาพยายามเลื่อนไปปิดปากคนตัวบางที่กำลังหัวเราะเยาะ แต่คนตัวเล็กกลับปัดมือหนาออกแล้วยังหัวเราะเสียงดังต่อไม่หยุด

“ทงเฮเด็กน้อยจังเลยยย นี่คิดว่าตัวเองเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่รึเปล่า ขี้งอนแบบนี้เนี้ย”

“เออน่ะ..เลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้วน่า..”

“โอเคโอเค๊...”

“เออนี่ทงเฮ นายว่าทำแบบนี้จะดีเหรอ?”ฮยอกแจเอ่ยถามขณะที่ทั้งสองเดินข้างกันไปตามความยาวของคลองคเยชอน เทศกาลฤดูร้อนกำลังใกล้เข้ามาแล้ว วัยรุ่นชายหญิงหลายคู่จึงเลือกที่จะมาเดทกันแถวนี้ ไม่ต่างกับคู่ของเขาและทงเฮ

แม้วันก่อนจะทะเลาะกันหนัก แถมยังมีเรื่องที่ทงเฮขอเป็นแฟนที่ยังคงค้างคา แต่พอได้พูดคุยปรับความเข้าใจกันแล้ว ทั้งฮยอกแจและทงเฮต่างก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“หื้ม? ทำแบบนี้?”

“ก็.. พาออกมาจากร้านก่อนเวลาทุกวันๆ แถมมากินข้าวข้างนอกอีกด้วย เปลืองออกนะ”ฮยอกแจเอ่ยตามความจริง แม้เขาจะรู้ว่าบ้านทงเฮค่อนข้างมีฐานะก็ตาม แต่เงินที่นำมาใช้ทุกวันนี้ส่วนใหญ่ก็มาจากน้ำพักน้ำแรงตัวเองทั้งนั้น

“ก็นิดหน่อยน่ะ.. แต่มันก็ดีสำหรับเราไม่ใช่เหรอ?”ทงเฮตอบเสียงเอื่อย เขารู้ดีว่าฮยอกแจชอบเข้มงวดกับเขาเรื่องการใช้เงินมากแค่ไหน

“ไม่เห็นดีเลย ทงเฮก็รู้นี่...ฉันไม่ชอบให้นายใช้เงินสิ้นเปลืองเพราะฉันนะ”

“ก็รู้..แต่ถ้าฉันไม่พานายออกมาแบบนี้ .. อ่า...นายก็รู้เหตุผลของฉันนี่”ทงเฮพยายามหาเหตุผลมาอ้าง แต่ไม่ว่าเหตุผลอะไรมันก็ดูไม่สมเหตุสมผลน่าฟังสักเท่าไรนัก

“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้ตอนเลิกงานนายมานั่งเฝ้าชั้นที่ร้านแทน แล้วกลับบ้านด้วยกัน ไปนอนค้างบ้านฉันก็ได้ แบบนั้นโอเคไหม?”ฮยอกแจเสนอ

“ถ้างั้น..นอนทุกคืนเลยได้ไหม?”

“คิดจะประหยัดค่าไฟที่บ้านตัวเองรึไง มานอนทุกวันฉันคิดค่าเช่านะ”

“ก็ฉันไม่อยากห่างฮยอกแจนี่นา..”ทงเฮเอ่ยตามที่คิด

“ไม่ใช่เหตุผลเลย นายไม่ใช่เด็กๆแล้วนะที่จะต้องทำตัวติดฉันแจเหมือนสมัยเรียน อีกอย่างนายก็น่าจะรู้ดีนี่ว่าเรื่องฉันกับแดเนียลมันไม่มีอะไรเลย”

“ก็...หวงนี่”คำตอบเบาๆเพราะเจ้าตัวเก้อเขินที่จะพูดทำให้ฮยอกแจถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทงเฮก็ยังเป็นทงเฮอยู่เสมอ ขี้หวงไม่เข้าเรื่อง

“โอเคๆ ตามใจ แต่ถ้าจะมาค้างทุกวันจริงๆก็ช่วยหารค่าน้ำค่าไฟหน่อยนะ นายนี่ใช้เปลืองตลอดทุกทีอ่ะ”ฮยอกแจตกลงก่อนจะบ่นอุบ แม้คนน่ารักจะทำท่าทีเหมือนไม่เต็มใจเท่าไรแต่ไอ้อาการอมยิ้มอยู่หน่อยๆนั่นมันก็ฟ้องให้ทงเฮรู้ดีว่าฮยอกแจก็ยินดีที่เขาจะไปค้างเหมือนกัน

“นายนี่ขี้งกจังน้า..”ทงเฮแกล้งแซว

“ก็ใครใช้ให้นายใช้เปลืองเล่า มานอนค้างทีไรค่าไฟเพิ่มทุกที”คนตัวเล็กมุ่ยหน้า ก่อนที่ทงเฮจะยื่นหน้าไปหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่

“หยุดเลย คนอื่นมองหมดแล้ว ทำอะไรเนี้ย”ฮยอกแจว่าพลางฟาดแขนร่างโปร่งไปหนึ่งที แต่ทงเฮกลับไม่สำนึกผิดซ้ำยังหัวเราะร่าไม่สนใจคนที่หันมอง

“อย่าทำหน้างอแบบนั้นสิครับ ไม่งอแงนะ”ร่างสูงว่าพลางเลื่อนมือไปโอบไหล่บาง มือซนๆเลื่อนไปดึงแก้มนุ่มเล่น

“งอแงอะไร เปล่างอแงซะหน่อย ทงเฮนั่นแหละเล่นอะไรเป็นเด็กๆ นี่ปล่อยเลยนะไม่ต้องมาเนียน”ฮยอกแจว่าพลางตีมือหนาดังเพี๊ยะ

“โหดเนอะ แฟนใครเนี้ย”

“ฉันไม่มีแฟนต่างหาก ตอนนี้โสด”

“ถ้ายังโสด งั้นพี่ขอจีบหน่อยได้ไหมครับน้องสาว”ทงเฮเย้า

“น้องสงน้องสาวอะไรกันเล่า เงียบไปเลย ไม่ให้จีบโว้ย”

“โหดจังเลยครับ แม่หวงเหรอ?”

“เปล่า.. แม่ไม่ได้หวง..แฟนเก่าหวงต่างหาก”ประโยคท้ายที่เอ่ยเบาๆแต่ก็ทำให้ทงเฮยิ้ม หากว่าเขาลองนับจำนวนครั้งที่ยิ้มวันนี้ เขาคงคิดว่าตัวเองใกล้บ้าไปแล้ว  อยู่ใกล้ๆฮยอกแจมันทำให้เขามีความสุขจนอยากยิ้มไปกับทุกการกระทำของเจ้าตัวจริงๆ

ฮยอกแจเองหลังจากที่ทะเลาะกันเจ้าตัวก็เหมือนทำลายกำแพงความรู้สึกลงมาก จากที่ปกติเจ้าตัวจะเก็บซ่อนอาการงอแง อาการน้อยใจ อาการเขินอาย ภายใต้ความเงียบนิ่ง ก็เริ่มแสดงออกมาให้เขาเห็นบ่อยๆ ท่าทางน่ารักๆบวกกับคำพูดหวานๆและอาการออดอ้อนที่นานๆครั้งจะได้เห็นก็กลายเป็นสิ่งทงเฮมักจะได้เห็นก่อนแยกย้ายกันกลับบ้านในทุกๆคืน

เหมือนกับว่า..อะไรเก่าๆกำลังจะย้อนกลับมาเป็นเหมือนเดิม..

“นี่ฮยอกแจ..วันนี้มีความสุขไหม?”ร่างสูงเอ่ยถามขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งกินคิมบับอยู่ที่สนามเด็กเล่นใกล้บ้านฮยอกแจ

“มีความสุขสิ นายนี่ถามอะไรแปลกๆเนอะ”ฮยอกแจหัวเราะก่อนจะกัดคิมบับในมือต่อ ทงเฮมองคนตัวเล็กมีความสุขกับการกินก็ยิ้มตาม

“ไม่รู้สิ พอมานั่งคิดๆดูแล้ว ฉันรู้สึกเหมือนว่าตลอดหลายวันที่ผ่านมาฉันเอาแต่ทำตามใจตัวเอง ไม่รู้ว่านายจะชอบหรือสนุกเหมือนฉันไหม”

“เอาจริงๆตอนแรกมันก็อึดอัดนะ นายก็รู้ว่าฉันชอบงานที่ร้านมากกว่า แต่พออยู่กับนายแล้วมันก็สนุกไปอีกแบบ แต่ถ้าจะให้ทำแบบนี้ตลอดไปฉันก็ไม่เอาด้วยหรอกนะ ซองมินได้ดุฉันแย่”

“นายนี่บ้างานเหมือนเดิมเลยนะ”ร่างสูงพูดพลางเกี่ยวปอยผมด้านข้างใบหน้าหวานขึ้นทัดใบหูเล็ก

“ก็เหมือนนายไม่ใช่รึไงครับ คุณอาจารย์ทงเฮ”

“ก็ไม่ได้อยากจะบ้างานซักหน่อย งานมันเข้ามาเองนี่นา ที่ผ่านมายังไงก็ขอโทษแล้วกันนะ ฉันเอาไอ้นี่ไถ่โทษละกัน”ทงเฮว่าก่อนจะยื่นคิมบับที่ตัวเองทานไปเพียงครึ่งให้ฮยอกแจ

“ไม่หิวเหรอ?”

“ฮ่ะๆๆ ความจริงแล้วก่อนจะไปที่ร้านนายฉันแอบกินแซนด์วิชมาแล้วน่ะ วันนี้ไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยหิวมากๆเลย ตอนนี้ท้องฉันแน่นไปหมดแล้วแหละ”ทงเฮยิ้มแหยเหมือเด็กสารภาพความผิด ฮยอกแจจึงรับคิมบับจากมือทงเฮมาทานต่อ

“กินมาก่อนฉันอีก แบบนี้ฉันควรงอนนายต่อไหมเนี้ย”

“ไม่ต้องงอนเลย กินไปเลยครับ”

“เบี่ยงประเด็นตลอดอ่ะ”ฮยอกแจว่าพลางเคี้ยวคิมบับส่วนของทงเฮตุ้ยๆ ลอยหน้าลอยตายิ้มกวนจนทงเฮต้องเอ่ยปากแซว

“อ้วนแล้ว พุงป่องเลยดูสิ”ทงเฮว่าพลางเลื่อนมือไปลูบหน้าท้องที่ป่องนูนออกมาเล็กน้อย

“นายก็มีเหมือนกันแหละน่า..ไม่ต้องมาว่าฉันเลย”ฮยอกแจเถียงบ้าง แล้วทั้งสองก็หัวเราะร่วนออกมาพร้อมๆกัน นั่งคุยเล่นกันที่สนามเด็กเล่นอยู่สักพักก่อนที่ทงเฮจะชวนร่างบางกลับบ้านเมื่อนาฬิกาบอกเวลาว่าดึกมากพอสมควรแล้ว

คนตัวเล็กไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่ามือของเขาถูกอีกฝ่ายดึงไปกุมเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไร อาจเป็นเพราะความเคยชินที่ทั้งสองมักเดินจับมือกันตลอดเวลาที่มีโอกาส แต่พอถึงเวลาที่ต้องแยกกันฮยอกแจกับรู้สึกไม่อยากละมือออกจากมือหนาเลยสักนิด มือเรียวบีบมืออีกฝ่ายเอาไว้แน่น พลางช้อนตามองใบหน้าคม

 “รู้ตัวไหมว่ากำลังอ้อนอยู่น่ะ?”ทงเฮเอ่ยบอกพลางยกมืออีกข้างขึ้นลูบกลุ่มผมนิ่ม

“รู้สิ”

“อยากให้นอนด้วยเหรอคืนนี้?”ถามออกไปทั้งๆที่ตัวเองก็รู้คำตอบดี ใบหน้าหวานแสดงออกถึงความลังเล เรียวปากอิ่มเม้มแน่นเข้าหากัน

“ก็แล้วแต่สิ”

“คืนนี้เดี๋ยวกลับไปเอาของก่อนนะ พรุ่งนี้สัญญานะ เดี๋ยวจะมานอนด้วย ดีไหม?”

“รู้แล้วน่า..”ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่มือกลับยังกำมือทงเฮเอาไว้แน่นไม่เปลี่ยน

ฮยอกแจเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมวันนี้เขาถึงรู้สึกไม่อยากจากทงเฮไปสักเท่าไรนัก เขาเพียงแค่รู้สึกว่าวันนี้เขายังไม่พอกับสิ่งที่ทงเฮมอบให้ รู้สึกว่าเวลาที่อยู่ด้วยกันสั้นกว่าที่เขาหวังเอาไว้

แม้จะรู้ตัวว่างอแง.. แต่ก็อยากอยู่ใกล้ทงเฮให้นานกว่านี้..

ไม่อยากจากไปไหนนานๆเลยแฮะ

“อย่าทำหน้าแบบนี้สิครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ามารับที่หน้าบ้านนะ”ทงเฮเอ่ยบอกเมื่อเปิดประตูบ้านให้เด็กงอแงเข้าไปด้านใน

“โอเค มาเช้าๆนะ”

“ครับ จะรีบมาเลยนะ โอเคไหม?”

“อื้อ”ฮยอกแจพยักหน้าพร้อมยิ้มหวาน

“ไปครับ เข้าบ้านไปได้แล้ว” 

“อย่าพึ่ง ขอกอดก่อน”จู่ๆร่างเล็กโผเข้ากอดร่างสูงเอาไว้แน่น ซบใบหน้าเข้ากับลาดไหล่แกร่ง ค่อยๆปิดเปลือกตาลง ซุกตัวเข้าหาความอบอุ่นที่คุ้นเคย อยากซึมซับอ้อมกอดนี้เอาไว้ให้เนิ่นนานเท่าที่จะทำได้

 “เด็กโง่..อย่าทำหน้าเหมือนจะร้องไห้สิ เราไม่ได้จากกันไปไหนซักหน่อยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เจอกันอีกนะ รู้ไหม?”ทงเฮว่าเมื่อคนตัวเล็กละอ้อมกอดออกมาแล้วทำหน้าง่ำงอเหมือนเด็กๆที่ถูกขัดใจ

“รู้แล้ว..งั้น..ฉันไปนะกลับบ้านดีๆล่ะ”ฮยอกแจบอกอย่างนั้นก่อนจะตัดสินใจเดินกลับเข้าบ้านอย่างละล้าละหลัง ทงเฮยืนรอจนร่างเล็กล๊อกบ้านเสร็จก่อนจะเดินกลับบ้านบ้าง

ฮยอกแจยืนพิงบานประตูด้วยความรู้สึกหลากหลาย ความรู้สึกอึดอัดที่บริเวณหน้าอกทำให้รู้สึกสับสนทั้งๆที่ไม่มีสาเหตุ รู้สึกเหมือนลางสังหรณ์ของตัวเองมันกำลังบอกอะไรสักอย่าง ใจไม่ดีเลยแฮะ  

วันพรุ่งนี้มันจะยังมีความสุขแบบวันนี้ไหมนะ

คงจะจริงอย่างที่เขาว่า ... เวลาที่เรามีความสุขมากๆ

เราก็ยิ่งกลัวว่าเราจะสูญเสียความสุขเหล่านี้ไปในเวลารวดเร็ว

สถานะ : ไม่รู้จะอธิบายยังไง

Talk'

ช่วงนี้แนนมีฟิคที่อัพพร้อมๆกันอยู่ 4 เรื่อง คือ เรื่องนี้ , รักไร้ชื่อ ในเด็กดี 

สวัสดีคุณสายฝน กับพี่หมอ ในจอย ทำให้บางครั้งอาจจะแบ่งเวลาอัพได้ไม่ทั่วถึง

ยอมรับเลยว่าเรื่องนี้แนนแต่งได้ช้าสุด แต่อยากให้เข้าใจว่าไม่ได้เทน้าาาา ถึงจะไม่ว่างยังไงก็จะอัพอาทิตย์ละตอนแน่นอน

อย่าเพิ่งทิ้งกันไปไหนนะคะ แล้วก็ฝากเรื่องอื่นๆของแนนด้วยนะ รัก

#เวลากาแฟเฮอึน