[FIC] Coffee Break . [ HaeEun ]

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 . {Re-write}

Chapter: 4

ที่เขาบอกกันว่ายิ่งเราอยากลืมอะไรมากเท่าไร .. เรายิ่งจดจำเรื่องนั้นได้ดีมากเท่านั้น

ยิ่งเราพยายามหนีอะไรมากเท่าไร .. เรายิ่งโดนสิ่งนั้นตามมากเท่านั้น

วิธีที่ดีที่สุดของ “การลืม” คือการหา “สิ่งใหม่” เข้ามาแทนที่ “สิ่งที่เราไม่ลืม” หรือเปล่า?

สถานะ : แฟนเก่า..ที่จะมีโอกาสเป็นแฟนใหม่หรือเปล่า?

“เฮ้ออออออ”เสียงถอนหายรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้ของผมกำลังกรอกหูซองมินต่อเนื่อง จนเจ้าตัวอ้วนเพื่อนสนิทเหล่มามองด้วยสายตาคาดโทษ

“ไม่ต้องมองหน้าแบบนั้นเลยนะ”

“แกก็เลิกถอนหายใจซักทีสิ นี่แกเป็นแบบนี้มานานแล้วนะฮยอกแจ”ซองมินย้อน จะว่าไปอย่างที่มันพูดก็จริง ผมเป็นแบบนี้มาได้เกือบๆสองอาทิตย์เข้าไปแล้ว ผมเอาแต่เหม่อ ถอนหายใจทุกครั้งที่ไม่มีอะไรทำ เวลาทำกาแฟให้ลูกค้ากดผิดๆถูกๆ จะเพราะอะไรถ้าไม่ใช่เพราะทงเฮหายเงียบไปเลย

“เออ ช่างฉันเถอะน่า”

“แหม..แค่ไอ้ทงเฮมันหายไป แกก็ไม่เป็นอันทำอะไรเลยเหรอ”

“ไร้สาระน่ะ ฉันก็แค่เซ็งเฉยๆ ช่วงนี้รู้สึกร้านเรามันเดิมๆไปไหมอะ เปลี่ยนเพลงดีไหม?”ผมพยายามโยงเปลี่ยนไปเรื่องอื่นนอกจากเรื่องของไอ้บ้านั่น

“ฉันว่ามันไม่เกี่ยวกับเพลง หรือร้านเรามันเดิมๆหรอก มันก็เป็นของมันแบบนี้มาเป็นปีๆแล้ว ถ้ามันจะมีอะไรน่าเบื่อ ก็เพราะใจแกเองมากกว่า”

“ทำเป็นพูดดี”

“คืนนี้แก้เซ็งหน่อยป่ะล่ะ? ไปดริ้งกันหน่อย นานๆที”ซองมินเสนอพร้อมยิ้มกว้าง

“ไม่เอาว่ะ เปลืองตัง”

“งั้น กินเนื้อย่างแทน”

“อันนั้นก็เปลือง”

“ถ้างั้น เดินเล่นกัน ชอปปิ้ง ดูของ ไม่ต้องซื้อก็ได้ ไม่เปลือง”

“ไม่เอาอะ ฉันขี้เกียจ”ผมตอบปัดอีกครั้งตามตรง ทำเอาซองมินถอนหายใจเสียงดัง

“ถ้าทงเฮไปด้วยก็อยากไปใช่ป่ะล่ะ?”

“มั่วแล้ว ฉันเบื่อก็แค่เบื่อ ไม่เกี่ยวกับทงเฮป่ะ?”ถึงปากผมจะบอกไปอย่างนั้น แต่ถ้าทงเฮเป็นคนชวนแทนซองมินผมคงมีอารมณ์อยากไปมากกว่า .. แต่ก็นะ แค่จะตอบไลน์ หรือแวะเจอกันที่ร้านสักหน่อยยังทำไม่ได้เลย จะไปเที่ยวคงไม่มีเวลาอยู่แล้ว

ตั้งแต่เข้าผ่านช่วงสอบมิดเทอมมาจนถึงตอนนี้เขาคงยังตรวจข้อสอบลงคะแนนส่งเอกสารข้อสอบอะไรเทือกๆนั้นไม่เสร็จล่ะมั้ง จริงๆผมก็ควรจะชินได้แล้วเพราะมันก็เป็นแบบนี้อยู่ทุกเทอมๆ แต่มันก็ไม่มีเทอมไหนที่ผมจะทำใจชินได้จริงๆจังๆสักที เห้อออ ผมกำลังงี่เง่าอยู่ใช่ไหม?

“นี่พี่ฮยอกแจยังไม่หายทำหน้าเซ็งอยู่อีกหรอครับ เห็นแบบนี้ทุกเช้าสงสัยผมจะต้องไปบอกอาจารย์ทงเฮแล้วล่ะมั้ง”เจ้าเด็กปากบอนที่เป็นแขกประจำคนนึงของร้านก็ยังรักษาความสม่ำเสมอมาหาซองมินเป็นประจำ

ขนาดเด็กมันยังเสมอต้นเสมอปลาย แล้วทำไมทงเฮถึงหายหัว!

“นี่ น้ำเปล่า ได้แล้วก็รีบไปเรียน วันนี้ฮยอกแจมันอารมณ์ไม่ดี อย่ามากวนเพื่อนฉัน”ซองมินพูดพลางหยิบขวดน้ำเปล่ายื่นให้คยูฮยอนอย่างที่ทำประจำ รายนี่ก็อีกคน ปากร้ายได้เสมอต้นเสมอปลายตลอด ขนาดคยูฮยอนมันชัดเจนว่ากำลังจีบตัวเองอยู่ขนาดนี้ก็ยังไม่ยอมใจอ่อนเลยสักนิด

“พี่คิดอะไรอยู่เนี้ย เหม่อเลย เรียกก็ไม่ตอบด้วย”เจ้าเด็กแก่แดดเรียกผมพลางเอามือโบกไปมาตรงหน้า ผมแอบชำเลืองไปมองเด็กเนิร์ดที่แต่งตัวถูกระเบียบอยู่ข้างๆ ส่วนรายนั้นก็เนิร์ดสม่ำเสมอ ตามเขาไปต้อยๆตลอด ขนาดคยูฮยอนชัดเจนว่าชอบซองมิน แต่เจ้าซีวอนก็ยังแอบมองคยูฮยอนอยู่ตลอด ให้ตายเหอะ ตอนจบของสามคนนี้ใครจะตกลงคบใครกันแน่

“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร เอ้อ แล้วทำไมวันนี้ซีวอนดูเงียบๆล่ะ หน้าซีดๆดูไม่ดีเลยนะ”ผมเปลี่ยนเรื่องคุย เพราะไม่อยากจะมาอารมณ์ไม่ดีพาลใส่คนอื่นไปเปล่าๆ

“วันนี้มีสอบย่อยน่ะครับ เมื่อคืนผมไม่ค่อยสบายเลยไม่ได้อ่านหนังสือ ตอนนี้เครียดนิดหน่อยครับ”

“ไม่สบายเหรอ กินยาอะไรยัง?”ผมถามด้วยความเป็นห่วง

“เรียบร้อยครับพี่”

“แล้วนี่ไม่คิดจะอ่านบ้างรึไง? หรือเอาแต่ลอกซีวอน?”ซองมินแขวะคยูฮยอนที่ยืนยิ้มระรื่นไม่ได้ดูเครียดเหมือนเพื่อนเลยสักนิด

“อ่อ วิชายนี้มีโพยแล้วพี่ ไม่ต้องห่วงผมไปหรอกครับพี่ชมพู^^”คนโดนแขวะใช่ว่าจะสำนึกกลับยิ้มระรื่นเหมือนเพิ่งถูกชมไปซะได้“เอ้อใช่ พี่ฮยอกแจ ผมว่าจะถามพี่หลายวันแล้ว พี่รู้จักอาจารย์ฮโยรินไหม”

“หื้ม?? ใครเหรอ?”

“อ้าว เค้าไม่ได้มาซื้อกาแฟที่ร้านนี้บ่อยๆเหรอ เห็นเค้าถือแก้วกาแฟแบบเดียวกับร้านทุกวันเลย”

“ไม่รู้สิ อาจจะเป็นลูกค้าแต่พีไม่รู้จักชื่อล่ะมั้ง”

“ก็นั่นแหละพี่ พี่ต้องระวังไว้ให้ดีนะ ผมได้ยินจากที่พวกเพื่อนผู้หญิงคุยกัน เหมือนอาจารย์ฮโยรินเขาจะแอบชอบอาจารย์ทงเฮล่ะ ที่สำคัญผมเห็นอาจารย์เขาทำข้าวกล่องไปให้อาจารย์ทงเฮทุกวันเลยด้วย”พอได้ยินสิ่งที่คยูฮยอนเล่าแล้วผมก็รู้สึกหน้าตึงอยู่หน่อยๆ

สมองก็เริ่มประมวลผูกเรื่องทุกอย่างเข้าหากัน หรือว่าสาเหตุที่ทงเฮหายไปจะไม่ใช่เพราะยุ่งเรื่องงาน? แม่งเอ๊ยยย ถ้าเป็นอย่างนั้นนะ

‘โคตรนอยด์’

“อ้อ .. ก็ดีแล้วนี่จะได้ไม่ขาดสารอาหาร”ผมตอบคยูฮยอนไปแบบนั้น ก่อนจะทำตัวเองให้ยุ่งโดยการเดินไปหยิบของที่ห้องเก็บของหลังร้าน ให้ตายเถอะ ตอนนี้ผมกำลังชักสีหน้าอยู่แน่ๆ ไม่ชอบตัวเองตอนนอยด์เลย

~ด้านของซองมินคยูฮยอนและซีวอน~

“นี่พูดจริงหรือโกหกเนี้ย ฮยอกแจนอยด์เข้าไปหลังร้านแล้วนะ”ซองมินถามเจ้าเด็กที่ยืนยิ้มทำหน้าไม่รู้สึกผิดด้วยความสงสัย ก็เพราะไอ้รอยยิ้มแบบนั้นนั่นแหละที่ทำให้น่าสงสัย

“โกหกแล้วได้อะไรอ่ะพี่ ผมพูดจริงๆนะ พี่เองก็น่าจะรู้นี่นา.. อยู่ที่โรงเรียนอาจารย์ทงเฮออกจะป๊อปจะตาย ไม่ใช่แค่อาจารย์ฮโยรินนะ สาวๆเพื่อนห้องเดียวกะผมชอบกันหมดอะ”

“เออ อันนั้นฉันก็พอรู้ ได้ยินเด็กนักเรียนที่มานั่งกินที่ร้านพูดถึงอยู่ แต่ที่สงสัยเนี้ย คือเรื่องที่แกเล่ามันจะเกี่ยวกับที่ทงเฮไม่มีเวลาว่างมาที่ร้านด้วยป่ะ?”ซองมินเอ่ยถามด้วยความสงสัยปนห่วงใยเพื่อน เพราะนี่มันก็พ้นช่วงสอบมาตั้งเกือบสองอาทิตย์แล้ว แต่หมอนั่นก็ยังไม่โผล่มาที่ร้านอีก หรือว่ามันมีอะไรที่เขาไม่รู้กันนะ?

“อันนั้นผมก็ไม่รู้นอ่ะพี่ ผมก็รู้เท่าที่ผมบอกนั่นแหละ แต่ผมคิดว่าอาจารย์ทงเฮไม่ได้ชอบอาจารย์ฮโยรินหรอก ที่ผมเห็นอะอาจารย์เขาก็ดูไม่สนใจสาวๆที่ไหนเลย”

“ยืนยันขนาดนั้นมันก็ไม่ได้หรอกครับคยูฮยอน”ร่างสูงซีวอนที่ยืนก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือในมืออยู่นานเอ่ยขึ้นบ้าง

“หมายความว่าไง จะหมายความว่ากูเชื่อไม่ได้งี้หรอ??”

“ไม่ใช่นะครับ แต่เราว่ายังไงเราก็ไม่ใช่อาจารย์ทงเฮ เราจะไปพูดความคิดแทนอาจารย์เขามันก็ไม่ใช่ครับ”คำพูดดูมีหลักการของซีวอนทำให้คยูฮยอนเบะปากใส่ ทำเป็นพูดอะไรเท่ๆ คิดว่าดูดีเหรอวะ

“แต่อาจารย์กับพี่ฮยอกแจรักกันมานานแล้วนะ”

“นานไม่นานก็ไม่เห็นสำคัญนี่ คนเรามันหวั่นไหวกันได้ จริงๆนายเองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ”

“เห้ย อันนั้นมันก็ไม่เกี่ยวเว้ย”คยูฮยอนปฏิเสธพลางหันไปมองหน้าซองมินที่ยืนร่วมวงสนทนาอยู่ด้วย “มึงเองรึเปล่าที่หวั่นไหวกับใคร”

“ผมเปล่า”

 “น่ะ ยังจะไปโบ้ยให้เพื่อนอีกนะ”ซองมินเอ่ยยิ้มๆ เห็นเด็กชายอายุน้อยกว่าอ้ำๆอึ้งๆทำท่าทางอึกอักแล้วก็ขำ เด็กยังไงมันก็เด็กวันยังค่ำนั่นแหละ

“เวลาผมชอบใคร ผมก็จะชอบแค่คนนั้นตลอดนะ ไม่หวั่นไหว ไม่มองใครเลย”ซีวอนพูดขึ้นด้วยท่าทีจริงจังพร้อมมองหน้าคยูฮยอนนิ่งๆ ร่างโปร่งหันไปมองสีหน้าของซีวอนแวบนึงก่อนจะเบนสายตากลับมามองซองมินบ้าง

คิดไปเองรึเปล่าวะ..แต่รู้สึกเหมือนซีวอนกำลังพูดกับตัวเองอยู่

“มองอะไร ไปเรียนได้แล้ว”

“ผมก็ว่างั้นอะ เดี๋ยวไปเรียนแล้วดีกว่า ป่ะมึง หวัดดีพี่”เด็กโข่งพูดก่อนจะคว้าเป้ตัวเองจากมือซีวอนแล้วรีบวิ่งออกจากร้านไป

ซีวอนมันชักจะพูดจาอะไรแปลกๆขึ้นทุกวัน แล้วไหนจะไอ้ท่าทางคล้ายจะล้อเขากับไอ้เฉิ่มอยู่บ่อยๆนั่นอีก โว้ะ แค่คิดก็เลอะเทอะแล้วโว้ยยยย

‘กริ๊ง กริ๊ง’เสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้นในจังหวะที่ซีวอนเดินตามคยูฮยอนออกไปพร้อมกับลูกค้าคนใหม่ที่แทรกตัวเดินเข้ามาในร้าน

“สวัสดีครับ”ซองมินทักทายตามหน้าที่ พร้อมกวาดสายตาสำรวจลูกค้าที่กำลังเงยหน้าไล่สายตาอ่านเมนูของร้านที่แปะไว้ที่ผนัง ลูกค้าที่ไม่เคยเห็นหน้าค่าตา ท่าทางอายุจะราวๆเด็กม.ปลายแต่ไม่ยักจะใส่เครื่องแบบนักเรียน ชุดเสื้อยืดออกกำลังกายตัวโคร่งกับกางเกงวอร์มขายาวทำให้ดูกระฉับกระเฉง

 “พี่ครับ ผมขอคาราเมลเฟรปเป้ นอนวิป โลแฟตมิลค์ให้ได้มั้ยครับ”

“หะ หา?”ออเดอร์ที่สั่งมาทำให้ซองมินเผลออ้าปากค้าง น้อยครั้งนักที่จะมีเด็กผู้ชายมาสั่งอะไรแบบนี้ เพราะปกติไอ้ Low Fat , Non Whip มันก็มีแต่สาวๆที่สั่งทั้งนั้น

“คาราเมลเฟรปเป้ ไม่วิป นมไขมันต่ำครับพี่”เด็กหนุ่มคนนั้นพูดย้ำอีกครั้ง

“อ่อครับ ได้ครับ”ซองมินพยักหน้ารับก่อนจะลงมือทำตามที่ลูกค้าสั่ง เด็กหนุ่มสอดส่ายสายตามองไปรอบๆร้านด้วยความสนอกสนใจ

“ร้านนี้พี่แต่งเองเหรอครับ”

“อ่อ ช่วยกับเพื่อนน่ะครับ”ซองมินตอบระหว่างกดปุ่มให้เครื่องปั่นทำงาน แต่เพราะเสียงเครื่องปั่นมันดังกลบเสียจนซองมินไม่ทันรู้ตัวว่าฮยอกแจเพื่อนของเขาออกมายืนที่เค้าเตอร์ตั้งแต่เมื่อไร มิหนำซ้ำไอ้คำถามเมื่อครู่ก็ไม่ได้ถามเขา แต่กลับถามฮยอกแจต่างหาก

ก็หล่ออยู่หรอกนะ แต่ทำท่าจะกินฮยอกแจเข้าไปได้อยู่แล้ว

“พี่แนะนำเค้กให้ผมได้มั้ยครับ เอาที่รสหวานแต่ไม่เลี่ยนน่ะ”

“อ่า..หวานแต่ไม่เลี่ยนเหรอ เอาเป็นมิลค์ทีไหม?”ฮยอกแจถามย้อนด้วยความลังเล เพราะถ้าเอาจริงๆแล้วหน้าที่แนะนำเค้กให้ลูกค้าเป็นสิ่งที่ฮยอกแจไม่ถนัดเลยสักนิด ปกติแล้วเขาจะเป็นคนโยนหน้าที่นี้ให้ซองมินตลอด

“ถ้าพี่คิดว่ามันเหมาะกับผม ก็เอาอันนั้นแหละครับพี่ ทานที่นี่นะครับ”เด็กร่างสูงฉีกยิ้มหวาน สายตาก็ยังจ้องหน้าฮยอกแจไม่หยุด มองขนาดนี้จับกินไปเลยไหมล่ะ

“ได้ครับ ^^”ฮยอกแจยิ้มรับก่อนหยิบจานมาวางเตรียมตักเค้ก มือบางหยิบจับเครื่องไม้เครื่องมือด้วยท่าทางทะมัดทะแมง ทุกๆกริยาที่เจ้าตัวทำกำลังถูกลูกค้าหน้าเด็กจ้องมอง

“พี่ชื่ออะไรครับ”

“ฮยอกแจน่ะ แล้วนายล่ะ? อายุเท่าไรเนี้ย ไม่ไปโรงเรียนรึไง?”

“ผมชื่อคังแดเนียลครับ เรียกก็ได้ ผมเพิ่งกลับจากไปเรียนแลกเปลี่ยนที่อเมริกามา อยู่หอกับเพื่อนๆ แล้วก็จะเริ่มเรียนอาทิตย์หน้าครับ”อวดอ้างสรรพคุณตัวเองเสร็จสรรพก่อนจะฉีกยิ้มโชว์ฟันขาว

“โห ไปอเมริกามาด้วยเหรอเนี้ย เท่ห์จัง”

“ครับพี่ ^^ ว่าแต่...ร้านพี่รับสมัครพนักงานพาร์ธไทม์ไหมครับ? ผมอยากทำงานพาร์ธไทม์หลังเลิกเรียนอะ อาทิตย์หน้าผมเลิกเรียนสามโมงครึ่งทุกวันจันทร์ถึงศุกร์ ไม่มีลงชมรมด้วยนะ พอจะรับผมมาทำงานหน่อยได้ไหม”เด็กหนุ่มยังคงยิ้มไม่เลิก เล่นเอาคนถูกมองทำตัวไม่ถูก

 “อ่า..ไม่รู้สิ เรื่องนี้ต้องถามซองมินแล้วล่ะ”ฮยอกแจตอบเสียงเอื่อยๆพลางพยักเพยิดไปทางเพื่อนสนิท ซองมินอึกอักเล็กน้อยก่อนตอบออกไปด้วยน้ำเสียงที่สุภาพที่สุด

“งานไม่ได้มีเยอะอะไรมากขนาดต้องจ้างคนน่ะ ขอโทษด้วยนะ”

“โหยพี่.. ผมไม่คิดค่าจ้างแพงหรอกนะครับ ผมทำเป็นทุกอย่างเลยนะ ตอนอยู่นั่นผมเคยทำงานเคเอฟซี ส่งพิซซ่า ส่งหนังสือพิมพ์ส่งนม จะให้แบกของ กวาดพื้น ส่งของเดลิเวอรี่ผมทำเป็นหมดนะ ผมไม่คิดอะไรมาก จริงๆนะ ให้แค่ข้าวเย็นผม หรือน้ำสักแก้วก็พอแล้ว ผมแค่ไม่อยากว่างอะ ให้ผมทำเหอะ”ซองมินยืนฟังสรรพคุณที่เด็กนั่นอวดอ้างแล้วคิดตาม

ลองเอาสัดส่วนงานที่เจ้าตัวพูดมาบวกลบคูณหารดีๆแล้วนับว่าคุ้มทีเดียวถ้ามันจะทำให้เขาปิดร้านได้เร็วขึ้น แถมเจ้าเด็กนี่ก็ดูท่าทางขยันขันแข็ง โชว์พาวเต็มที่บวกกับท่าทางอยากจะจีบเพื่อนเอ๋อๆของเขานี่อีก มันคงจะเป็นแรงจูงใจดีๆให้ทำงานได้เต็มที่แหละมั้ง

“อืมม..ตกลง สะดวกเริ่มงานเมื่อไรล่ะ”ซองมินพยักหน้ารับเมื่อใช้สมองประมวลบวกลบกำไรที่ควรจะได้ได้สักพัก

“เร็วที่สุดเท่าที่พี่ต้องการเลย”

“พรุ่งนี้เป็นต้นไปเลยได้ไหม?”

“โอเค งั้น..ตามนั้นครับพี่ ^^”เด็กหนุ่มยิ้มกว้างอวดฟันขาวอีกทีก่อนจะเดินตัวปลิวไปนั่งคอยอาหารที่สั่งที่โต๊ะ ฮยอกแจรับเครื่องดื่มที่ซองมินทำแล้วยกไปเสิร์ฟให้พร้อมกับจานเค้กที่ตักรอเอาไว้แล้ว

ซองมินลอบมองสองคนที่ยืนคุยกันสนุกสนาน ใจจริงอยากจะเข้าไปร่วมวงสนทนาด้วยอยู่หรอก แต่ติดที่ว่าไอ้เด็กแดเนียลนั่นทำท่าซะห่างเหินกับเขา แล้วซ้ำยังทำเหมือนเขาเป็นแค่ตัวประกอบฉากเท่านั้น แหงสิ ก็คนที่สนใจมันคือเพื่อนเขาต่างหากนี่

ผ่านไปค่อนวันแล้วที่เจ้าเด็กนอกนี่มานั่งเล่นอยู่ที่ร้าน แถมยังถือวิสาสะขออนุญาตซื้อข้าวกล่องจากร้านข้างๆมานั่งกินด้วยอีก ซองมินนั่งพับกล่องสำหรับใส่เค้กกลับบ้านเพื่อฆ่าเวลาระหว่างที่ไม่มีลูกค้าในช่วงบ่าย จะมีก็แต่ลูกค้าหน้าม่อที่นั่งคุยกับเพื่อนเขาคิกคักอยู่นั่นแหละ

เอาจริงก็เซ็งๆอยู่เหมือนกันที่ฮยอกแจหันไปให้ความสนใจกับเจ้าเด็กนั่น แต่ก็เอาเถอะ เห็นเพื่อนหายเซ็งเพราะทงเฮก็ดีไป ไว้ให้เจ้าตัวค่อยมาคิดเองแล้วกันว่าจะสลัดเด็กนี่ไปยังไง

นั่งแกร่วอยู่นาน จู่ๆโทรศัพท์เครื่องเล็กก็สั่นครืดๆเตือนข้อความเข้าเป็นระยะๆ ปลายทางไม่ใช่ใครไกลก็ไอ้เด็กปีนเกลียวคยูฮยอน ที่ไม่รู้ไปเสาะหาไลน์ยังไงถึงได้มา

‘ไอ้โรคจิต: พี่ชมพูไม่ยอมตอบข้อความผมเลย’ข้อความแนวๆเดิมส่งมาเป็นข้อความที่สิบตั้งแต่เขาตอบข้อความสุดท้ายกลับไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว

‘SM: ไปเรียนไป หนังสือหนังหาหัดเรียนซะบ้าง’ซองมินพิมข้อความตอบกลับด้วยความเร็วสูง แต่ฝั่งนู้นก็ดูจะสูงไม่แพ้กันเพราะไม่ทันที่ซองมินจะได้วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ โทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กก็สั่นครืดๆขึ้นมากอีกครั้ง

‘ไอ้โรคจิต: คาบนี้ผมว่างยาวยันเย็น ส่งหาไม่ได้เหรอครับ’

‘SM: ไม่ได้ จะทำงาน ถ้าว่างนักมาช่วยทำงานมา’

‘ไอ้โรคจิต: เดี๋ยวเย็นนี้ไปหานะพี่ชมพู’

ถึงบรรยากาศในร้านช่วงบ่ายจะเงียบเหงาเพราะมีแขกเข้ามาน้อย แต่เสียงหัวเราะคิกคักของแดเนียลและฮยอกแจบวกกับเสียงแจ้งเตือนของมือถือซองมินก็ทำให้ภายในร้านมีสีสันไปอีกแบบ

“เห้ย! แดเนียล!”ซีวอนเด็กเนิร์ดเรียบร้อยร้องลั่นเมื่อเดินตามคยูฮยอนเข้ามาในร้านแล้วเจอกับคนแปลกหน้าที่นั่งยิ้มร่าคุยกับเจ้าของร้านตัวบาง

“อ้าว ซีวอน! ฉันกลับมาแล้ว”แดเนียลทักทายกลับอย่างเป็นกันเองทำให้คยูฮยอนที่ถูกมองข้ามยืนงง คนแปลกคนนี้เป็นใครทำไมถึงดูสนิทสนมกับซีวอนจนเด็กเนิร์ดเงียบๆเปลี่ยนมาพูดเยอะร่าเริงแบบนี้

“อ้าว ซีวอนกับแดเนียลรู้จักกันงั้นเหรอ”ซองมินหันมากระซิบถามคยูฮยอนที่ยืนเม้มปากใช้ความคิดอยู่นาน ใครวะ แดเนียลมันเป็นใคร

“ไม่รู้ครับพี่”คยูฮยอนส่ายหน้าพร้อมทำหน้าไม่พอใจ ไอ้ท่าทางหวงก้างแบบนั้นมีแต่เด็กๆเขาทำกันทั้งนั้นแหละน่า..คยูฮยอน

“หวงเจ้าซีวอนมันรึไง”แกล้งหยอกให้คยูฮยอนยิ่งโมโห

“ทำไมต้องหวงล่ะครับ ผมแค่งงๆว่าแดเนียลเป็นใคร”น้ำเสียงตวัดๆตอนปลายทำให้ฮยอกแจกับซองมินหันมาหัวเราะใส่กัน ต่างคนต่างเข้าใจว่าอาการของคยูฮยอนมันก็แค่เด็กหวงก้างนั่นแหละน้า

ถึงใครจะมองว่าคยูฮยอนเป็นเด็กกวนๆปีนเกลียวไปวันๆ แต่จริงๆเจ้าตัวก็มีมุมขี้งอนขี้น้อยใจเป็นเด็กๆ เพราะเจ้าตัวเป็นลูกชายคนเล็กของบ้าน พี่สาวทุกคนต่างก็ไปเรียนต่อต่างประเทศ ทำให้ทั้งบ้านคอยเอาใจประคบประหงมคยูฮยอนกันหมด ซ้ำยังมาเจอเพื่อนสนิทที่แสนดีตามใจทุกอย่างแบบซีวอนนี่อีก เจ้าตัวเลยกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจโดยสมบูรณ์แบบ

 “แล้วอาจารย์ทงเฮล่ะพี่?”คยูฮยอนหันไปถามเพื่อเบนความสนใจ ยิ่งเห็นซีวอนกับเพื่อนคนนั้นคุยกันก็ยิ่งหงุดหงิดไม่พอใจ รู้สึกเหมือนกำลังโดนแย่งเพื่อนไป แถมมองข้ามกันหน้าตาเฉย ไม่คิดจะแนะนำให้รู้จักซะด้วย

“นั่นสิ จนป่านนี้ก็ยังหายหัวอยู่เลย สงสัยเจ้านั่นคงมีคู่แข่งแล้วล่ะมั้ง พี่เห็นแดเนียลนี่ตั้งท่าจะจีบฮยอกแจรุกเต็มฆาตเลย”ซองมินเสริม

“ไม่ได้แล้ว เดี๋ยวผมต้องต้องส่งข่าวให้อาจารย์ทงเฮรู้”

“ที่ทำอยู่นี่หวงฮยอกแจแทนอาจารย์ หรือหวงซีวอนกันแน่เนี้ย?”ซองมินถามพร้อมยิ้มขำ

“พี่ซองมินอย่าพูดแบบนี้สิ ผมจะไปหวงมันทำไม จริงป่ะ?”

“อ๋อออออ เหรอ”ซองมินแกล้งถามพร้อมเหล่มองไปที่คนตัวสูงใส่แว่นหนาเตอะที่กำลังคุยกับเด็กหน้าหล่ออย่างออกรส เห็นเด็กโข่งตรงหน้าเปลี่ยนโหมดมาเป็นเด็กน้อยขี้หวงเพื่อนสนิทก็อดจะขำไม่ได้ ปกติชอบทำตัวแก่แดดเป็นผู้ใหญ่ ลึกๆแล้วก็มีมุมเด็กๆเหมือนกันนะเนี้ย

“พี่ไม่ต้องมองผมอย่างนั้นเลย ผมไปแล้วดีกว่า สวัสดีครับพี่”คยูฮยอนพูดตัดบทก่อนจะรีบลาซองมินกับฮยอกแจไป ขืนอยู่นานกว่านี้คงได้อารมณ์เสียใส่ซีวอนแน่ๆ 

Talk'

มาคุยกันหน่อยเนอะะะะ เรื่องนี้แม้ใครเคยอ่านมาตั้งแต่ต้น

แนนก็แนะนำว่าอยากให้อ่านใหม่นะคะ เพราะว่าตัวละครหลายๆตัวมีการเปลี่ยนแปลง

เนื้อหาหลายๆส่วนมีการเปลี่ยน ทั้งภาษา ทั้งคู่รอง ทั้งคู่หลัก :) 

ใครมาอ่านใหม่ก็อย่าพึ่งเบื่อกันนะค่าาาา พยายามจะอัพบ่อยๆเพื่อทุกคนนะ รัก

ถ้าใครไม่ถนัดเม้น ถนัดอัพในทวิตไปเจอกันใน #เวลากาแฟเฮอึน ก็ได้ค่า