[FIC] Coffee Break . [ HaeEun ]

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 . {Re-write}

แฟนเก่า .. ที่ได้แต่มองอยู่ห่างๆ

ทั้งๆที่รู้สึกเหมือนเดิม .. รักเหมือนเดิม .. ห่วงเหมือนเดิม

ควรจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป หรือหยุดเอาไว้ดีนะ ?

สถานะ : ก้ำกึ้งระหว่างแฟนเก่าและแฟนใหม่

ร่างเล็กในชุดนอนเสื้อยืดตัวเก่ากับบอกเซอร์ตัวเล็กบิดขยับขยุกขยิกไปมาเมื่อเสียงแหลมๆของนาฬิกาปลุกดังขึ้นแทรกรบกวนห้วงนิทราแสนหวาน

“อื้ออ.. เฮ ไปอาบน้ำก่อน”ฮยอกแจงึมงำ พลางใช้เข่าสะกิดขาอีกร่างที่นอนเบียดอยู่ข้างๆ

“อืมม..ไม่เอาอ่ะ ขออีกห้านาทีนะ”

“ไปอาบน้ำก่อนเลยไป ชั้นยังง่วงอยู่เลย เสื้อที่รีดเอาไว้อยู่ในตู้นะ”ฮยอกแจงัวเงียเถียงก่อนใช้แรงที่มีดึงผ้าห่มผืนหนาห่อตัวเอง ส่วนร่างสูงที่ถูกแย่งความอบอุ่นไปก็จำใจหยัดตัวลุกขึ้นคว้าผ้าขนหนูเข้าห้องน้ำไป

“อือออ ทงเฮ.. กางเกงในนายอยู่ฝั่งขวานะ”

“กางเกงทำงานอยู่ข้างๆเสื้อ”

“น้ำหอมวางอยู่ข้างบน”

“ไทด์สีกรมแขวนอยู่ใน..”ฮยอกแจงึมงำบอกคำบรรยายสารพัดที่ทางที่จัดวางเสื้อผ้าของทงเฮเอาไว้ ร่างสูงอมยิ้มมองคนตัวเล็กที่ยังนอนหลับตาสนิทแต่ปากพร่ำคำพูดต่างๆนานา ทั้งๆที่เขามานอนค้างบ่อยจนคุ้นเคยกับทุกซอกทุกมุมในบ้านฮยอกแจแล้ว แต่เจ้าของบ้านก็ยังทำเหมือนเขาไม่คุ้นเคยไปซะอย่างนั้น

ช่วงเวลาเช้าตรู่ที่ฟ้ายังคงไม่สว่างดี ร่างสองร่างเดินจับมือเคียงข้างกันเลาะไปตามซอยแคบๆทางลัดที่ทะลุไปยังร้านของฮยอกแจ

“แล้วตกลงเมื่อคืนกรอกคะแนนนักเรียนเสร็จยัง?”

“ก็หลังจากที่ฮยอกแจหลับไป ก็นั่งกรอกจนเสร็จนั่นล่ะ”

“อ่อ นอนดึกนะเนี้ย ไม่ง่วงเหรอ?”

“ไม่เท่าไรหรอก ชินแล้ว”

“อ่อ... เออ แล้ววันนี้ตอนเย็นมีธุระไปไหนป่ะ?”

“หืม? มีอะไรป่ะเนี้ย? จะให้ไปที่ร้านอีกเหรอ? มีอะไรให้ช่วยรึเปล่า”ทงเฮเอ่ยขึ้นอย่างฉงนเมื่อเห็นคนตัวเล็กมีท่าทีแปลกๆ

“เอ่อ..อ่อ..เปล่าน่ะ ไม่มีอะไร”คนโกหกไม่เก่งอย่างฮยอกแจรีบหลุบตาก้มหน้ามองพื้นทันที เห็นดังนั้นทงเฮจึงดึงแขนฮยอกแจให้หยุดเดิน ก่อนจะมองจ้องหน้าหวานนิ่ง เพราะรู้ดีว่าคนโกหกจะชอบหลบตา ยิ่งไม่กล้าสบตาแบบนี้ยิ่งมั่นใจ

“เฮ่ย มองทำไมเล่า”

“รู้น่าว่าโกหก มีอะไรก็บอกดิ”ว่าพลางยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ปลายจมูกโด่งเฉียดแก้มเนียนทำให้คนตัวเล็กที่เบือนหน้าหนีรีบหันหน้ากลับมาด้วยความตกใจ

 จังหวะที่ฮยอกแจหันกลับมาทำให้เรียวปากทั้งสองเฉียดจนใกล้จะแตะกัน ทงเฮจึงอาศัยจังหวะนั้นกดริมฝีปากลงไปให้แนบแน่นมากขึ้น ความคุ้นเคยของสัมผัสทำให้ให้ร่างเล็กเลื่อนมือไปโอบรอบคอแกร่ง เรียวปากอิ่มเผยอเปิดออกรับลิ้นอุ่นร้อนที่สอดเข้ามาด้านในอย่างยินดี

วงแขนแกร่งรั้งเอวบางเข้ามาแนบชิด เรียวลิ้นทั้งสองขยับเกี่ยวกวัดตอบรับกันอย่างคุ้นชิน ปล่อยให้จุมพิตเร่าร้อนดำเนินไปเรื่อยๆตอบสนองความต้องการที่อยู่ในใจลึกๆ เสียงครางแผ่วในลำคอบ่งบอกถึงความพึงพอใจ มือเรียวจิกทึ้งเสื้อเชิตสีอ่อนของร่างสูงแน่นเมื่อทงเฮเอาแต่บดจูบจนคนตัวเล็กหายใจไม่ออก ร่างสูงถอนริมฝีปากออกอย่างเชื่องช้า เรียวปากหยักกดจูบริมฝีปากอิ่มสีสดหนักๆอีกครั้ง

“ทำอะไรของนายเนี้ย”ฮยอกแจเบี่ยงหน้าหลบพร้อมดันอกแกร่งน้อยๆ เห็นแก้มแดงๆของฮยอกแจแล้วทงเฮก็อดจะยิ้มออกมาไม่ได้ คนตรงหน้ายังขี้เขินเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

“หนาวเนอะ”คำพูดสั้นๆพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอยิ่งทำให้ฮยอกแจเขินหนัก ไม่ต้องมีคำพูดใดต่อเนื่องให้เสียเวลา ฝ่ามือทั้งสองเลื่อนมาจับกันไว้ก่อนจะก้าวเดินไปตามทางต่อ

.

.

“อื้อหือ.. อะไรกันเนี้ยสองคนนี้ แต่เช้าเลยนะ”ซองมินที่มาถึงร้านก่อนเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นสองร่างที่เดินเคียงกันมาด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข

“เมื่อคืนไปนอนบ้านฮยอกแจมา”ทงเฮตอบด้วยท่าทางสบายๆ

“บ้านช่องก็มีไม่กลับเนอะ”ซองมินแกล้งแซวพลางเหลือบไปมองเพื่อนตัวเล็กที่รีบเดินไปหลังเคาท์เตอร์เพื่อจัดเตรียมของก่อนเปิดร้าน

“ก็อากาศมันหนาว เลยขี้เกียจกลับ บ้านฮยอกแจใกล้กว่า”

“อ้ออ..อากาศมันหนาว...”ซองมินถามย้อนเสียงสูง ยักคิ้วหลิ่วตามองหน้าทงเฮที่เอาแต่อมยิ้มทำหน้าไม่รู้สึกรู้สาอะไรต่างจากคนตัวเล็กที่แก้มแดงไปยันหู

“แน่ใจนะว่าแค่อากาศหนาวน่ะ?”

“แน่สิ จะให้มีอะไรอย่างอื่นล่ะ?”

“ก็ ... ไม่รู้สิ นึกว่าอยากไปนอนกอดหวานใจ”ซองมินเห็นเพื่อนทำท่าเงอะๆงะๆเพราะถูกพูดถึงก็ยิ่งแซวใหญ่

“เอ้อ นี่ทงเฮวันนี้เอาโกโก้ร้อนแทนมั้ย?”ฮยอกแจโพล่งขึ้นเพื่อเปลี่ยนเรื่อง ทั้งๆที่เจ้าตัวยังหน้าแดงก้มหน้างุดๆอยู่

“หื้ม??”

“อยากให้ลองเปลี่ยนบ้าง กินแต่กาแฟทุกวัน ติดคาเฟอีนมันไม่ดี”

“ไม่เอาล่ะ หวานไป”

“เดี๋ยวชั้นชงแบบไม่หวานให้”

“งั้นเอามอคค่าดีกว่า”

“อ่า..”

“ใส่กาแฟน้อยๆก็ได้”

“อ่า..โอเค”ฮยอกแจรับคำก่อนจะหันไปชงกาแฟแก้วพิเศษให้กับทงเฮ ตวงตักกาแฟตามสูตรที่คุ้นเคย ปรับนิดปรับหน่อยตามรสชาติที่คิดว่าอีกคนจะชอบ

“ครืด ครืด..”

“สวัสดีครับ”ร่างสูงควักโทรศัพท์สีดำเครื่องเล็กขึ้นมารับสาย อีกคนที่กำลังชงกาแฟจึงมองตามด้วยความสงสัย โทรมาแต่เช้า..ใครกันนะ?

“อ่า..อาจารย์ยุนอาเหรอครับ คะแนนของเด็กมีปัญหาเหรอครับ อ่า..”ชื่อของบุคคลปลายสายทำเอาคนแอบฟังถึงกับหน้าหงอยไหล่ตก ได้ยินชื่อผู้หญิงคนนี้ทีไรก็อดจะหงุดหงิดเช่นนี้ไม่ได้ทุกครั้ง

ไม่ได้หึง .. ก็แค่ไม่อยากให้คุยกับผู้หญิงคนอื่นก็เท่านั้น

“อ่า..ผมเข้าไปโรงเรียนเช้าไม่ได้น่ะครับ พอดีว่าผมมีธุระ”สีหน้าหนักใจบวกกับคำตอบของทงเฮทำให้ฮยอกแจเผลอยิ้มออกมา

“ยิ้มอะไรฮยอกแจ”ซองมินแกล้งกระซิบถาม เพราะเขาก็พอจะเดาท่าทางของเพื่อนได้ไม่ยาก

“เห้ย อะไร ไม่มีซักหน่อย”ฮยอกแจปฏิเสธแล้วรีบหุบยิ้มปั้นหน้าให้เป็นปกติ

“ครับ.. เอ่อ ..อ่า..อย่างนั้นผมจะรีบไปนะครับ สวัสดีครับ”ทงเฮกดตัดสายก่อนจะยัดมือถือเครื่องเล็กใส่กระเป๋ากางเกงสแลค มือหนาคว้าแก้วกระดาษร้อนๆจากมือเล็กพร้อมเอ่ยขอบคุณอย่างที่ทำประจำ

“ฮยอกแจ พอดีวันนี้มีงานเข้านิดหน่อยนะ เดี๋ยวตอนเย็นมาจ่ายให้นะ”ร่างสูงเอ่ยขอโทษขอโพยก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าก้าวออกจากร้านไป ปล่อยให้คนตัวเล็กยืนยิ้มเก้อๆมองตาม

ไหนบอกว่าไปเช้าไม่ได้ไง .. แล้วทำไมต้องรีบไปด้วย สำคัญอะไรมากขนาดนั้นเลยเหรอ

“ไง .. ดราม่าโหมดเชียวนะ”มืออวบผลักหัวของเพื่อนรักเบาๆเพื่อเรียกสติ โหมดจะนึกยิ้มก็ยิ้มซะหน้าบาน โหมดจะเศร้าก็ตาละห้อยเป็นหมาหงอยแบบนี้ เห็นแล้วก็นึกว่าเป็นไบโพล่า

เหตุการณ์ก็ผ่านไปเหมือนเคย ฮยอกแจก็เอาแต่ปฏิเสธว่าไม่มีอะไร ไม่ได้เครียดอะไร ทั้งๆที่ความจริงๆแล้วเจ้าตัวกำลังแอบน้อยใจอยู่ไม่น้อยที่ทงเฮรีบร้อนออกจากร้านไปแบบนั้นโดยไม่ยอมอธิบายอะไรเลย เดี๋ยวตอนเย็นก็จะมาอ้างว่ารีบไปทำงาน แล้วเขาก็จะใจอ่อนเหมือนเคย

แต่ก็นั่นแหละนะ .. งานก็ต้องเป็นงาน

ก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวก่ายนี่นา..

“มอนิ่งครับพี่ซองมิน”เสียงนุ่มๆแต่น้ำเสียงกวนโอ้ยดังขึ้นพร้อมกับประตูร้านที่เปิดออก ซองมินเบ้ปากน้อยๆเมื่อเห็นหน้าของไอ้เด็กหน้าหล่อตัวโย่งที่เดินเข้ามาหน้าระรื่น

“เค้กอยู่นั่น กาแฟอยู่นี่ แต่ถ้าจะกินน้ำเปล่าฟรี อยู่ในห้องน้ำ”ซองมินเอ่ยเรียบๆปั้นเสียงให้ดูห่างเหิน แต่มันกลับทำให้ฮยอกแจที่ยืนฟังอยู่ขำพรืด

“วันนี้ผมอุตส่าห์ตื่นแต่เช้านะเนี้ย ทำไมไล่ผมแบบนี้ล่ะครับพี่ซองมิน”

“ใครใช้ให้มาล่ะ? ไม่เคยขอ”

“โหววว .. อะไรกัน วันนี้ผมมีแข่งล่ะ พี่ให้กำลังใจหน่อยดิ”

“ไม่ไปขอที่เพื่อนนายล่ะ”

“เพื่อนไหนอ่ะ?”คยูฮยอนเลิกคิ้วด้วยความสงสัย

“ว่าที่แฟนนายไง”ซองมินเอ่ยพลางยกยิ้ม

“ห๊ะ?!?! ใคร? ล้อเล่นป่ะเนี้ย?”คยูฮยอนเถียงสีหน้าเหวอๆ

“ไอ้นั่นไง”ฮยอกแจชี้ไปด้านนอกของร้าน กระจกใสบริเวณเคาเตอร์ทำให้เขามองเห็นบรรยากาศข้างนอกทั้งหมด ร่างสูงแกร่งในชุดนักเรียนสุดเนิร์ดเดินถือหนังสือเล่นหนาเดินทอดน่องเอื่อยเฉื่อยรั้งท้ายกลุ่มเด็กนักเรียนกลุ่มอื่นๆที่เดินพูดคุยกันสนุกสนาน

“ห๊ะ? ซีวอนอะนะ?”

“ใช่ พี่ว่านายสองคนก็ดูเหมาะสมกันนะ ว่ามั้ยฮยอกแจ”ซองมินหันมาถามความเห็น

“พี่ก็ว่างั้นนะคยูฮยอน เจ้านั่นก็ดูแคร์นายนะ”ฮยอกแจเอ่ยพร้อมอมยิ้มน้อยๆ เขาพอจะมองความรู้สึกของเจ้าเด็กตัวสูงนั่นออก

“จะถึงเวลาเรียนอยู่แล้ว นายรีบๆออกไปจากไปร้านไป ไปเรียน”ซองมินเอ่ยปากไล่ตัดรำคาญ

“ขอน้ำฟรีสักขวดดิพี่ นะนะ”เด็กโย่งที่ถูกไล่เปลี่ยนเป้าหมายมาทำหน้าหมาหงอยใส่ฮยอกแจแทน เพราะเขารู้ดีว่าเจ้าของร้านอีกคนคงจะไม่ได้แค่ใจร้ายไม่อุปการะน้ำสักขวด แต่มีสิทธิ์ที่จะยกกาละมังสาดน้ำใส่ไล่ตะเพิดด้วยซ้ำ

“ขอซองมินเองสิ”

“โหยย ทำไมวันนี้พี่ฮยอกแจใจร้ายจัง พี่ซองมินบังคับให้พูดปะเนี้ย”

“อะไร? ทำไมต้องโทษฉัน?”

“โอ๊ะ พี่ชมพูหน้าโหดแต่เช้าเลยนะเนี้ย ระวังตีนกาขึ้นนะครับ 5555”คยูฮยอนหัวเราะร่าเมื่อได้แกล้งแซวซองมินอย่างที่คิด

“นั่นปากเหรอน่ะ”

“ดูท่าว่าจะไม่ดีแล้ว ผมไปแล้วดีกว่า กลัวพี่ชมพูจะมอบตีนพิฆาตให้ ฮ่าๆๆๆ แล้วจะเอารางวัลชนะมาฝากนะครับ”คยูฮยอนหัวเราะเสียงดังก่อนจะรีบวิ่งหนีออกจากคาเฟ่ไปเมื่อเห็นว่า ‘พี่ชมพู’ ที่พูดถึงกำลังทำหน้าบึ้งพร้อมจะปาแก้วในมือใส่หัวเขาได้ แต่ก็ไม่วายที่จะรีบคว้าขวดน้ำจากเคาเตอร์ด้านในติดมือไปอย่างที่ทำทุกครั้ง

“จริงๆเลยน้าซองมินน่ะ รู้สึกดีกับน้องเขาทำไมไม่ยอมทำตัวดีๆล่ะ”เมื่ออยู่กันสองคนฮยอกแจก็เริ่มแซวเพื่อนสนิทบ้าง

“อะไร? จะมาพูดยุอะไรให้ฉันเลิกรำคาญไอ้เด็กนั่นเหรอ?”

“ก็เปล๊า..”ยักไหล่ตอบเพื่อนไม่ใสใจอีกคนที่ยืนทำหน้าบูด

“ยังไงก็ระวังไอ้เด็กโย่งจะเปลี่ยนใจไปหวั่นไหวกะเด็กเนิร์ดคนนั้นละกันนะ”ฮยอกแจหัวเราะร่า มือเรียวตบปุๆที่ไหล่เพื่อนสนิทสองสามที ก่อนจะหันไปฉีกยิ้มหวานให้ลูกค้ารายใหม่ที่เดินเข้ามา

“ยินดีต้อนรับคร้าบบบบ ^^”

“ตัวเองก็ไม่ต่างกันนั่นล่ะ อย่าเอาแต่ลองใจหมอนั่นจนสายไปล่ะ”ซองมินพึมพำเบาๆก่อนจะละความสนใจกับเรื่องไร้สาระเรื่องอื่นๆ เวลานี้ที่ลูกค้าเริ่มเข้าสิ่งสำคัญที่เขาต้องสนใจไม่ใช่เรื่องส่วนตัวแต่เป็นกาแฟหอมๆและเค้กอร่อยๆต่างหากล่ะ

.

.

“ชะเง้อจนคอจะยาวเป็นกะเหรี่ยงแล้วน่ะ”ซองมินแซวเมื่อเห็นเพื่อนสนิทชะเง้อมองออกไปข้างนอกแล้วสลับมามองนาฬิกาข้อมือตาละห้อย

“แล้วทำไมเล่า ก็วันนี้มันเย็นกว่าปกติไม่ใช่รึไง”

“ทำเหมือนมันไม่เคยกลับเย็นงั้นล่ะ”

“เอ้ออ.. ก็มันทำบัญชีไม่ได้ไม่ใช่ไง? ทงเฮยังติดตังค่ากาแฟเมื่อเช้าอยู่นี่”ฮยอกแจหยิบเหตุผลอื่นขึ้นมาอ้าง แสร้งทำสีหน้าไม่รู้เรื่องอะไร ทั้งๆที่ในใจก็แอบคิดหวั่นลึกๆว่าที่ทงเฮกลับเย็นเป็นเพราะจะต้องอยู่ทำงานกับอาจารย์คนสวยคนนั้นหรือเปล่า ..

อาจารย์อิมยุนอา .. อาจารย์คนสวยที่สอนวิชาประวัติศาสตร์เหมือนกับทงเฮ เพราะอายุที่ไล่เลี่ยกัน และได้รับมอบหมายให้สอนนักเรียนชั้นเดียวกัน จึงทำให้ทั้งสองต้องปรึกษาทำงานด้วยกันเป็นประจำแถมซ้ำยังคุยกันได้ถูกคอสนุกปาก เมื่อสมัยก่อนตอนที่ฮยอกแจยังไม่เลิกกับทงเฮ ก็พอจะรู้เรื่องที่อาจารย์ยุนอามีท่าทางชอบทงเฮมาบ้าง ถึงจะพยายามบอกตัวว่าไม่ได้คิดอะไรเกินเลย ไม่จำเป็นต้องคิดมาก แต่มันก็แอบคิดมากอยู่ลึกๆนั่นแหละ

ก็ทำงานที่เดียวกัน เจอกันทุกวันซะขนาดนั้นน่ะ แถม...เขายังสวยตรงสเป็คทงเฮทุกอย่างอีก

.

“ซองมินว่าทงเฮจะทำงานอยู่กับอาจารย์ยุนอาไหม?”แค่ได้ยินคำถามซองมินรีบกลั้นขำ เพื่อนเขานี่จะไม่ยอมจบประเด็นเรื่องผู้หญิงคนนี้อีกใช่ไหมน่ะ ตั้งแต่ตอนที่คบกันยันตอนนี้เลิกกัน ก็ยังจะเอาเรื่องผู้หญิงคนนี้มาเป็นประเด็นให้คิดมากได้ตลอด

“เออ ก็คงชอบมั้ง”ไหนๆก็ไหนๆซองมินก็ขอลองตอบเสียงแข็งลองใจไปซะหน่อย

“จริงเหรอ คิดงั้นจริงหรอ? แกว่าเขาสองคนดูเหมาะสมกันจริงๆใช่ไหม?”ฮยอกแจถามย้ำ ใบหน้าหวานง้ำงอหางลู่หูตกเป็นลูกหมาหงอยๆ

“ที่ถามงี้เนี้ย แกไม่เคยคิดจะเชื่อใจอะไรไอ้ทงเฮมันเลยใช่ไหม”

“ก็..ไม่ใช่ไม่เชื่อใจนะ แต่มันก็อดคิดไม่ได้รึไง?”

“จะมัวมาคิดมากอะไรกับผู้หญิงคนเดิมๆคนเดียวนานสองนาน ทงเฮมันบอกไม่ชอบก็คือไม่ชอบดิ เชื่อคำทงเฮพูดบ้าง มันไม่เคยรักใครนอกจากนายไม่ใช่ไง?”ซองมินว่าเมื่อเห็นท่าทางของเพื่อนสนิท

“แต่แกก็เคยบอกไม่ใช่อ่อว่าน้ำรดหินทุกวันหินมันยังกร่อน ..แล้วนี่ล่ะ มันจะไม่หวั่นไหวกันบ้างเลยรึไงเล่า?”ฮยอกแจบ่น แค่คิดว่าทงเฮหลงรู้สึกดีกับผู้หญิงสวยๆมากกว่าผู้ชายหน้าตาธรรมดาๆอย่างเขา ไหนจะอกอึ๋มๆของอาจารย์คนนั้นอีก เขาจะไปสู้อะไรได้กันล่ะ

“ชั้นขอถามอะไรแกจริงๆนะ..ถ้าแกหึงแกหวงทงเฮขนาดนี้ ความรู้สึกหรือการกระทำทุกอย่างมันก็ดูจะเหมือนเดิ๊มมม เหมือนเดิม แล้วทำไมไม่กลับไปคบกับมันให้จบๆไปล่ะ? จะได้ออกไปบอกใครต่อใครได้ว่าทงเฮมีแฟนแล้ว ไม่ใช่เปิดโอกาสไว้ให้คนอื่นแบบนี้”

“เออน่า..มันยังไม่ใช่เวลา มันยังไม่ใช่เวลาที่จะคบกันได้ ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่อ่ะแหละ เคยบอกแล้วนี่ ข้ามประเด็นนี้ไปเลย”พอพูดถึงเรื่องนี้ฮยอกแจก็รีบบอกปัด แล้วเดินเลี่ยงไปเช็ดโต๊ะของลูกค้าที่เพิ่งออกไป

“แกก็เอาแต่หลบหน้าบอกปัดแบบนี้ แล้วเมื่อไรแกกับทงเฮจะเข้าใจกันซักทีล่ะ”

“ตอนนี้มันก็ไม่ใช่ไม่เข้าใจกันมั้ย ชั้นว่าก็เข้าใจกันนะ .. แต่ก็เออน่ะ มันพูดยาก”

“พูดยากตลอดนั่นแหละ ชั้นไม่เข้าใจแกเลยจริงๆนะ นี่ถ้าสมมติมีมือที่สามเข้ามาแทรกจริงๆชั้นจะไม่ปลอบใจแกเลยเว้ย”

“โหย..ซองมิน พูดงี้ได้ ทำไมเหมือนจะแช่งให้ทงเฮมีมือที่สามจัง”

“นี่ไง..แค่นี้ก็ไม่พอใจแล้วนะ แล้วถ้ามีจริงๆจะเป็นยังไง?”

“เออ.. ทำงานต่อได้แล้ว ไม่ต้องมาสนฉันน่า”ฮยอกแจที่รู้สึกเหมือนตัวเองโดนไล่ต้อนรีบบอกปัด ฮยอกแจเป็นอย่างนี้เสมอ เมื่อไรที่รู้สึกเหมือนถูกจี้จุด เขามักจะเลี่ยงการตอบคำถามด้วยการหลบตาเสมอ

.

“ฮัลโหล ลูกค้าหน้าหล่อมาแล้วคร้าบบบ”เด็กปากดีเดินเข้ามาในร้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเริงร่า ซองมินที่กำลังคิดเรื่องฮยอกแจอยู่หันไปมองตามเสียงนั้น

“อ้าว.. เป็นอะไรไปน่ะครับพี่ชมพู ทำหน้าทำหน้าซีเรียสจัง”

“น่าจะเรื่องเครียดหรือเปล่าครับคยูฮยอน”ซีวอนที่ยืนอยู่ข้างๆเอ่ยเสียงเบากระซิบบอกคยูฮยอน

“เอ่อ..เครียดไรกันเหรอพี่ คือ..ผมมาผิดจังหวะใช่ป่ะ?”

“แค่เป็นนาย มาเวลาไหนก็ผิดจังหวะหมดอะ”

“อ้าว..คนก็อุตส่าห์หวังดี เนอะซีวอน”หันกลับไปหาพรรคพวก ซีวอนที่ถูกสายตาบังคับกึ่งข่มขู่ของคนตัวเตี้ยกว่าจึงพยักหน้าเออออเห็นด้วย

“ทะเลาะกับพี่ฮยอกแจเหรอพี่ชมพู?”คยูฮยอนกระซิบถาม

“ยุ่งจริงเลย ไม่รู้สักเรื่องได้มะ”ซองมินว่า

“อ้าว..โดนด่าเฉยเลยกู”เกาหัวแกรกๆหน้าจ๋อยหันกลับไปมองเพื่อนหน้าเนิร์ดของตัวเอง

“กับนายน่ะ อยู่เฉยๆยังน่าด่าเลย”ซองมินเอ่ยพลางทำหน้าเซ็งๆ

“น่ะ ผมอุตส่าห์มาหาพี่นะ ทำไมพูดงี้อะ”คยูฮยอนตัดพ้อ

“วันนี้เราสองคนแข่งชนะด้วยนะครับ คยูฮยอนเลยอยากมาบอกพี่”ซีวอนเอ่ยเสริมพร้อมยกยิ้ม คยูฮยอนเห็นเพื่อนพูดถูกใจจึงหันไปยกนิ้วโป้งให้พร้อมรอยยิ้ม

“ไม่เห็นจะอยากรู้เลย”ซองมินว่า

“พี่ก็เป็นแบบนี้ตลอดเลย ผมน้อยใจนะ”

“เรื่องของนายสิ ทำไมจะต้องเรียกร้องความสนใจอะไรเบอร์นี้เนี้ย”

.

.

.

“เอ้อ..ซองมิน วันนี้ชั้นจะกลับเร็วหน่อย เก็บร้านต่อได้ใช่ไหม”ฮยอกแจเอ่ยพลางคว้ากระเป๋าสะพายเล็กๆของตัวเองจากตู้เก็บด้านใต้เคาท์เตอร์ ฮยอกแจยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลาแล้วลอบถอนหายใจน้อยๆ สีหน้าท่าทางที่แสดงออกถึงความน้อยใจของฮยอกแจทำให้ซองมิน คยูฮยอน ซีวอนต่างเห็นใจ

น้อยใจแล้วทำไมไม่ไปเคลียร์กันให้จบๆเล่า..เจ้านี่

“ไม่รอทงเฮอ่ะ?”

“รอทำไมอ่ะ? ทงเฮไม่ได้บอกให้รอซักหน่อย แค่จ่ายตังเอง นายก็เก็บได้นี่”ฮยอกแจตอบเสียงเนือย ดวงตาคู่สวยมองหลุบต่ำ รู้สึกว่าตัวเองกำลังทำตัวงี่เง่าเป็นบ้า

“อ้ออ.. ถ้าอย่างนั้นถ้าทงเฮจะมาจ่ายตังพร้อมกับใครก็คงไม่เป็นไรใช่ป่ะ? จะได้บอกทงเฮว่าแกไม่อยากรอมันแล้ว”ซองมินแกล้งลองใจเพื่อนสนิท เด็กสอดรู้สอดเห็นสองคนที่ยืนอยู่ก็เหลือบตามองสีหน้าของฮยอกแจแล้วอมยิ้มน้อยๆ ใช่..เขาสองคนเองก็รู้ถึงความสัมพันธ์ของอาจารย์ทงเฮและฮยอกแจอยู่บ้าง

“เออใช่ๆ วันนี้ตอนไปส่งงานเห็นอาจารย์ยุนอาอยู่กับอาจารย์ทงเฮด้วยนะครับ เอ..พี่ชมพูกับพี่ฮยอกแจรู้ไหมว่าเขาเป็นอะไรกันน่ะ”คยูฮยอนช่วยใส่ไฟไซโคปั่นหัวคนขี้น้อยใจเพิ่ม

“จะเป็นอะไรกันจะไปรู้ไหมล่ะ”ฮยอกแจตอบกลับเสียงขุ่น

“เสียงนอยเชียวนะ”ซองมินแซว

“เฮ้ย!! นั่นไง มาด้วยกันเป็นคู่ด้วยอ่ะ เดินมานั่นแล้วๆๆๆ”คยูฮยอนชี้ออกไปทางด้านนอกที่มีหญิงสาวใบหน้าสวยหวานเดินเคียงกับร่างสูงที่คุ้นเคย

ฮยอกแจเม้มปากแน่นมองภาพบาดตาด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย .. อิจฉา ที่อาจารย์ยุนอาได้เดินข้างทงเฮแบบนั้น ไม่พอใจ ที่ทงเฮยิ้มร่าเดินคุยกับอาจารย์ยุนอาแบบนั้น หวง ที่ที่ตรงนั้นมันเคยเป็นของเขามาก่อนไม่ใช่เหรอไง หึง

.. ไม่ชอบเลย .. ไม่ชอบที่ทงเฮอยู่กับผู้หญิงคนนี้เลยสักนิด

.

คยูฮยอนที่แอบมองอาการของฮยอกแจอยู่ตลอดอมยิ้มเล็กๆแล้วหันไปสะกิดซีวอนที่ยืนอยู่ข้างๆกาย ซีวอนเองเมื่อเห็นอาการและสีหน้าที่แสดงออกชัดเจนของฮยอกแจก็อมยิ้มไปตามๆกัน ส่วนซองมินน่ะเหรอ ยิ้มร่าสะใจที่เห็นไอ้เพื่อนจอมปากแข็งต้องหน้าหงอยแสดงออกว่าหึงว่าหวงโดยที่ทำอะไรไม่ได้แบบนี้

.

“อาจารย์ทงเฮ อาจารย์ยุนอาสวัสดีครับ!!”คยูฮยอนเอ่ยทักทายเสียงสดใสเมื่อเห็นอาจารย์หน้าหล่อเปิดประตูร้านเข้ามา

“อ้าว มาที่ร้านกันอีกแล้วเหรอ วันนี้พอดีอาจารย์จะเอาตังมาจ่ายให้ฮยอกแจน่ะ ติดหนี้เค้าเอาไว้”ทงเฮเอ่ยทักทายด้วยท่าทีสบายๆ แต่คนที่ถูกพาดพิงถึงเนี้ยสิที่ทำสีหน้าไม่ค่อยสบายเท่าไรนัก

“เอ้อ จ่ายให้ซองมินเลยก็ได้ เดี๋ยวชั้นจะรีบกลับบ้านน่ะ”

“อ้าว ทำไมกลับเร็วล่ะ มีนัดเหรอ?”

“อื้อ มีธุระนิดหน่อยน่ะ ต้องรีบไป”

“เห็นว่างมาทั้งวัน จู่ๆก็คิดจะมีธุระเฉยเลยคนเรา”ซองมินเอ่ยแซว ฮยอกแจหันไปทำหน้าบึ้งใส่เล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปมองหน้าทงเฮเหมือนเดิม

“อืม ถ้างั้นเดี๋ยวค่ำๆจะโทรไปนะ รับด้วยล่ะ”ทงเฮกำชับ ฮยอกแจเพียงแค่พยักหน้ารับก่อนจะเดินแทรกตัวผ่านยุนอาและทงเฮออกไปด้วยใบหน้าบูดบึ้ง

สาบานได้..ว่าต่อให้เด็กอนุบาลมาดูก็ยังรู้เลยว่าฮยอกแจกำลังรู้สึกแบบไหนอยู่

“สวัสดีทงเฮ สวัสดีครับอาจารย์ยุนอา”ซองมินเอ่ยแทรกขึ้นเมื่อเห็นว่า ณ บัดนี้อาจารย์ยุนอาได้ยืนแข็งทื่อหน้าตึงเพราะท่าทางของเพื่อนสนิทของตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว

“อ่อ สวัสดีค่ะ ^^”อาจารย์ยุนอาตอบรับพร้อมยิ้มหวานโดยอัตโนมัติ

“เออนี่ .. ค่ากาแฟที่ติดไว้”ทงเฮรีบควักเงินจ่ายให้ซองมินเมื่อนึกได้ บอกตรงๆว่าที่เขามาที่ร้านกาแฟตอนเย็นเพราะอยากเจอฮยอกแจต่างหาก พอฮยอกแจเดินหนีไปแบบนั้นก็อยากจะตามไป ถ้าไม่ติดว่ามันจะเสียมารยาทกับอาจารย์ยุนอาที่มาด้วยล่ะก็นะ

“เอ้อ อาจารย์ยุนอาเคยทานเค้กร้านนี้มั้ยครับ อร่อยมากๆเลยนะ”คยูฮยอนพยายามหาเรื่องชวนคุยเมื่อเห็นว่าบรรยากาศมันดูตึงๆ

“อ่อ.. ไม่เคยจ้ะ เคยแค่มาซื้อกาแฟทาน”

“งั้นอาจารย์ลองทานสตอร์เบอร์รี่ชอตเค้กสิครับ ผมทานเป็นประจำเลยนะ ^^ เอาหัวผมรับประกันได้เลย”คยูฮยอนแปลงร่างเป็นพนักงานขายที่ไม่ได้รับเชิญแสนดี ทำเอาซองมินเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

“แต่ถ้าอาจารย์ไม่ชอบหวานๆ อาจจะเป็นชอคโกแลตฟัดจ์ก็ได้นะครับ ที่นี่ทำฟัดจ์ไม่หวานเกินไป ใช้ดาร์กชอคโกแลตล้วนๆเลยนะครับ”ซีวอนสมทบ

“จ้ะ ได้ยินแบบนี้แล้วสงสัยอาจารย์ต้องลองกินซะแล้วสิ”หญิงสาวยิ้มหวานให้นักเรียนทั้งสองก่อนหันไปฉีกยิ้มให้ซองมินที่ยืนฉีกยิ้มแป้นอยู่

ไม่รู้ว่าทงเฮอาศัยเวลาที่ทุกคนเผลอตอนไหนรีบเดินหลบๆออกไปจากร้านเพื่อไปตามใครบางคนที่หนีไปเมื่อสักครู่ มองเห็นแผ่นหลังเล็กอยู่ไกลๆก็ยิ่งรีบเดินจ้ำๆเข้าไปหา เดินช้าแบบนั้นสงสัยว่ากำลังเบะปากร้องไห้ขี้แยอยู่แหงๆ

“ฮยอกแจ!!”

“ฮยอกแจอย่าเพิ่งเดินหนีสิ”

“ฮยอกแจ!”ยิ่งเร่งฝีเท้า ยิ่งเข้าใกล้คนตัวเล็กมากแค่ไหน ฮยอกแจก็ยิ่งเร่งความเร็วมากขึ้น มือหนายื่นออกไปหมายจะคว้าแขนเล็ก แต่เหมือนฮยอกแจจะรู้ทันจึงหลบแขนเบี่ยงหนีออก

“ฮยอกแจ! จะหนีไปไหน”เมื่อประชิดตัวร่างบางได้ ทงเฮก็คว้าไหล่บางเอาไว้แน่นจับคนตัวเล็กให้หันมาสบตานิ่ง ดวงตาคู่สวยแดงก่ำ พวงแก้มขาวมีรอยน้ำตาไหลเป็นทางแม้ว่าเจ้าตัวจะพยายามเช็ดมันออกแล้ว

"ตามมาทำไมเล่า ทำไมไม่อยู่ที่ร้านต่อ”

“แล้วทำไมต้องอยู่ล่ะ? ก็ที่ชั้นไปร้านนั่น ก็เพราะอยากเจอนาย นายออกมาแล้วชั้นก็ต้องออกมาด้วย”ทงเฮเอ่ยตอบ

“ก็อยู่กับอาจารย์คนสวยคนนั้นไง”

“ก็ถ้าฉันอยู่กับอาจารย์คนสวยคนนั้นแล้วจะเห็นไหมว่ามีคนขี้แยคนนี้กำลังร้องไห้”ทงเฮเอ่ยถามพลางใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาที่ไหลเป็นทางตามแก้มนุ่มออกให้

“สนใจด้วยรึไงเล่า”

“ถ้าไม่สนใจจะตามมาทำไมล่ะ”

“... ก็..ไม่รู้เหมือนกัน”

“ฮยอกแจอา..ฟังฉันหน่อยนะ ถ้าฉันไม่สนใจ ไม่ห่วง ไม่คิดถึงนาย ฉันก็ไม่คิดจะเดินตามมาหรอกนะ รู้ไหมว่านายน่ะสำคัญกับฉันที่สุดเลยนะ”

Talk: Update 6/2/2018

ทยอยรีไรท์มาเรื่อยๆแล้ว .. หวังว่าจะยังมีคนอ่านอยู่นะ ;)