คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ♚ ( Chapter 11 ) BEHIND .
ฮู้วววว ดองนานซะเค็มเลยบีไฮน์ -..- (นั่งขูดเกลือ 5555)
สวัสดีรีดเดอร์ผู้น่ารักทุกคนค่ะ <3333
แนนมีข่าวดีอยากจะบอกรีดเดอร์ว่าบีไฮน์ นิยายพี่ทงเฮมาเฟียขรึมแมนแฮนซั่มเรื่องนี้...
กำลังเดินทางมาถึงตอนรองสุดท้ายแล้ว ; A; ใจหายไปตามๆกันทั้งรีดเดอร์และไรเตอร์
แต่ว่า..แนนจะมีภาคต่อของเรื่องนี้แน่นอนค่ะ -///- อาจไม่ได้ดราม่าแบบบีไฮน์
แต่ยังคงความ NC ไว้เช่นเดิม อ้ะคึ้อ้ะคึ้ -..-
สำหรับตอนนี้..ปมปัญหาที่หลายๆคนสงสัยก็จะถูกคลายแล้วล่ะค่ะ -..-
ยังไงก็...ขอบคุณทุกๆกำลังใจของทุกคน..ขอบคุณที่รักกันมาจนถึงทุกวันนี้
ขอบคุณที่ให้ความทรงจำดีๆกับแนนตลอดมาค่ะ <3
ปล.รักก็เม้น ชอบก็เม้น ไม่ชอบก็เม้น จิ้บิ้ 5555555
CHAPTER 11
...แก้วเปาะบาง ที่คุณเคยทะนุถนอม อาจแตกสลายได้ถ้าหากคุณพลั้งพลาดทำร้ายมัน...
ผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้วที่ฮยอกแจไล่ให้ ‘อดีตคนรัก’ ออกไปบ้าน ร่างเล็กทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟานิ่งๆ ปล่อยให้น้ำตาใสๆไหลอาบแก้มโดยไม่เช็ดมันออก
ยิ่งคิดมากยิ่งสับสน...
ตัดสินใจไม่ถูก ว่าควรจะเชื่ออะไร หรือไม่เชื่ออะไร
ไม่รู้ว่าเหตุการณ์อะไรจริง สิ่งใดหลอก
จองซู..
พี่ชายที่เคยปกป้องเขามาตลอดเวลาที่อยู่บ้านของตระกูลปาร์คครั้งวัยเยาว์ ทั้งคอยดูแล ทั้งปลอบโยน และเป็นทั้งเพื่อนเล่น เป็นพี่ชายให้เขาเสมอมา
ทงเฮ..
ลูกชายคนเดียวของครอบครัวใจบุญที่เก็บเขาจากถนนมาเลี้ยงดูอย่างดีเหมือนกับเขาเป็นลูกแท้ๆ เป็นเพื่อนเล่น และคู่หูเพียงคนเดียวของเขา และหลังจากนั้นไม่นานก็เปลี่ยนสถานะจาก 'เพื่อนเล่น' เป็น 'คนรัก' เมื่อความผูกพันรักใคร่เพิ่มพูดมากยิ่งขึ้น
แล้วใครกันนะ..? ที่จริงใจกับเขา ไม่โกหกหลอกลวงเขา
และไม่ทำให้เขาเสียใจ..
ถ้ามันเป็นไปตามที่ทงเฮบอกจริงๆ เขาก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าจองซูทำมันไปเพื่ออะไร? เพราะตัวเขาเองไม่ได้มีสมบัติ หรือคุณค่าใดๆมากพอที่จะเป็นเหตุผลให้ทำอย่างนั้น
'คนที่ฆ่าพ่อแม่ของนายน่ะ...คือคนของตระกูลลี'
'คนที่ฆ่าพ่อแม่ของนายน่ะไม่ใช่คนตระกูลลีเลย'
...อัดอั้น...
..สับสน..
.เสียใจ.
ไหนจะบาดแผลขนาดใหญ่บนแขนของทงเฮนั่นอีก นับตั้งแต่ที่รู้จักกันมาทงเฮเป็นคนแข็งแรง มีชั้นเชิงในด้านการต่อสู้ หลบหลีกการจู่โจมได้ดี แต่ทำไมสภาพที่เห็นวันนี้มันดูไม่ใช่แบบนั้น
ทงเฮโดนทำร้ายอย่างนั้นเหรอ? เป็นไปได้อย่างไรกันน่ะ..
มีเกิดอะไรขึ้นกับทงเฮอย่างนั้นเหรอ..?
ไม่ว่าความจริงจะเป็นอย่างไร ไม่ว่าเขาจะเลือกเชื่อใคร จะทางไหน เขาเองก็ต้องเจ็บอยู่ดีไม่ใช่เหรอ?
ถ้าเลือกจองซู.. ก็ต้องเจ็บเพราะ 'ความรัก'
ถ้าเลือกทงเฮ.. ก็ต้องเจ็บเพราะ 'ความเชื่อใจ'
'ความรัก' ที่มีให้กับทงเฮตลอดระยะเวลาสิบปีที่ได้รู้จัก
'ความไว้ใจ' ที่มีให้พี่ชายคนสำคัญตั้งแต่สี่ห้าขวบ
จะมีใครบอกได้ไหม.. บอกเขาได้มั้ยว่าอะไรคือความจริง?
มือบางเลื่อนไปหยิบโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กขึ้นมากดเบอร์โทรศัพท์ที่เมมเอาไว้เพียงเบอร์เดียวในเครื่อง คนตัวเล็กชั่งใจอยู่นาน ก่อนจะตัดสินใจกดปุ่มโทรออก แล้วนั่งรอสัญญาณตอบรับจากปลายสายอย่างกระวนกระวาย
"หืม? ฮยอกแจ?"
"พี่จองซู อยู่ไหน...หรอครับ..”ร่างเล็กเอ่ยถามปลายสายเสียงสั่นพร่า เสียงสะอื้นไห้เบาๆที่ดังลอดไปทำให้จองซูขมวดคิ้วเข้าหากัน
"ร้องไห้ทำไมฮยอกแจ? เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ"ถามน้องชายกลับด้วยความเป็นห่วง
"ผมจะนั่งรถไปหาพี่ บ้านพี่อยู่ไหน ฮึก.."
"ไม่ต้องมาบ้านพี่หรอกฮยอกแจ มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ”
“เปล่าครับ..ไม่มีอะไร.. แต่ผมอยากเจอพี่ ผมอยากคุยกับพี่น่ะครับ”
“อ่า..ถ้าอย่างนั้น เอาเป็นว่ามาเจอกันที่ร้านอาหารจีนที่เราเคยไปกินกันดีกว่านะ นายใกล้ถึงโซลแล้วโทรบอกพี่ละกัน"จองซูยื่นข้อเสนอ
"อย่างนั้นเหรอฮะ...โอเคครับ อย่างนั้นก็ได้"ฮยอกแจตอบรับอีกฝ่ายอย่างขัดไม่ได้ ก่อนที่ตัดสินใจกดตัดสายลง
'เอ๊ะ...'
ว่าแต่ว่าทำไม...
เสียงปลายสายนั่นดูลนลานแปลกๆเมื่อเขาพูดถึงเรื่องบ้านของจองซู
ทำไมเขาถึงไม่นึกแปลกใจ...
ตลอดเวลาที่กลับมาเจอกันจองซูไม่เคยปริปากพูดถึงคนที่บ้านเลยสักครั้ง
ถ้าลองกลับมาย้อนคิดแล้วเหมือนว่ามีอะไรหลายๆอย่าง ที่ดูเหมือนว่าจองซูพยายามจะปิดบังเขาเอาไว้ เพียงแต่เขาไม่ได้สังเกตเห็นมันเท่านั้น
'พี่จองซู.. พี่ปิดบังอะไรผมอยู่กันนะ มันเป็นจริงอย่างที่ทงเฮพูดอย่างนั้นเหรอ?'
ร่างเล็กนั่งเงียบใช้ความคิดในรถแท๊กซี่ที่ตัวเองเรียกจากบ้านพักตากอากาศกลางเขา เข้าตัวเมืองเพื่อจะไปต่อรถไฟเข้าไปในโซล
โทรศัพท์ทัชสกรีนเครื่องหรูที่เจ้าของไม่ได้แตะต้องมาเป็นเดือนถูกเปิดขึ้น หน้าจอแสดงผลมีข้อความเตือนต่างๆว่าตลอดเวลาที่ไม่ได้ใช้งานมีทั้งข้อความ อีเมล และสายโทรศัพท์เข้า แต่ฮยอกแจก็กดปิดมันลงอย่างนึกรำคาญ
นิ้วเรียวเรียกใช้โปรแกรมพิเศษที่คยูฮยอนเป็นคนดัดแปลงมันขึ้น อีกมือหนึ่งก็หยิบโทรศัพท์อีกเครื่องขึ้นมากดหาเบอร์โทรออกล่าสุด คลิ๊กเชื่อมต่อระบบทั้งสองเครื่องเข้าหากัน ใช้ความอัจฉริยะของเทคโนโลยีในการเรียกหา 'พิกัดที่อยู่ของปลายสาย' พร้อมยกยิ้มพึงพอใจในคำตอบที่ปรากฎ นึกขอบคุณเจ้าของโปรแกรมอัจฉริยะนี่ที่ทำให้ชีวิตเขาสะดวกสบายขึ้นหลายเท่า
'ติ๊ง..ต่อง..'
เสียงออดหน้าบ้านขนาดใหญ่ดังขึ้นเรียกให้แม่บ้านในชุดยูนิฟอร์มสะอาดสะอ้านรีบวิ่งออกมาเปิดประตูให้ผู้มาใหม่ตามหน้าที่
"ขอโทษนะฮะ พี่จองซูอยู่มั้ยครับ"
"คุณจองซูเหรอคะ? จะให้เรียนเธอว่าใครมาพบดีคะ"หญิงวัยกลางคนเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร
“ฮยอกแจน่ะครับ ผมเป็นน้องชายของพี่จองซู ผมนัดพี่เขาไว้แล้ว พี่จองซูบอกว่ามาถึงแล้วให้เข้าไปรอที่ห้องรับแขกเลยครับ”คนตัวเล็กตอบกลับน้ำเสียงอ่อนนุ่มพร้อมฉีกยิ้มหวาน เป็นผลให้หญิงแม่บ้านเปิดประตูต้อนรับโดยไม่มีข้อสงสัย
“เชิญทางนี้เลยค่ะคุณฮยอกแจ”หญิงวัยกลางคนเอ่ยบอกพร้อมนำทางร่างเล็กไปที่ส่วนของห้องรับแขก จัดแจงสั่งให้แม่บ้านคนอื่นน้ำเครื่องดื่มเย็นๆมาต้อนรับตามมารยาท ก่อนที่ตนจะรีบขึ้นไปตามคุณหนูของเธอเพื่อไม่เสียเวลา
ฮยอกแจมองสำรวจไปทั่วห้องรับแขกที่ประดับตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรามีระดับเข้ากันอย่างปราณีต แก้วชามสมัยโบราณล่ำค้าถูกจัดเรียงตั้งโชว์เอาไว้ในตู้ ร่างเล็กอมยิ้มในความใส่ใจละเอียดละออของเจ้าของบ้าน
ก่อนจะถือวิสาสะเดินสำรวจของตกแต่งบ้านอย่างสนอกสนใจ แต่ก็ต้องหยุดฝีเท้าลงเมื่อเหลือบไปเห็นกรอบรูปภาพที่ตั้งเด่นสะดุดตาบนชั้นวางของโชว์ รูปของชายหนุ่มใบหน้าคม ที่พบเห็นบ่อยๆในนิตรยสารเกี่ยวกับเศรษฐกิจ หรือข่าวซุบซิบคนในสังคมที่มีหน้ามีตา ฮยอกแจจำใบหน้าของผู้ชายในรูปได้ติดตา เพราะคนรักของเขาพูดถึงอยู่บ่อยๆในฐานะคู่แข็งตัวเป้งของบริสษัท
'เชว ซีวอน'
เหมือนกับความหนักอึ้งของฟ้าตกลงมาหล่นทับบนกายเขาไว้ทั้งตัวจนหนักอึ้งอึดอัดแทบหายไม่ออก ขยับเขยื้อนกายไปไหนไม่ได้ เสียงลมหายใจขาดห้วง เพราะกับสติที่ขาดลอยอย่างกะทันหัน ความทรงจำ เหตุการณ์ คำตอบ ปัญหาที่อยู่ในสมองถาโถมเข้ามาหาราวกับภาพสไลด์ที่ไหลย้อนอยู่ในหัว
ความอื้ออึ้งทำให้รอบกายของฮยอกแจดูเงียบงันราวกับมีเขาเพียงผู้เดียวที่อยู่ในโลกใบนี้ ความสับสนกับความจริงที่ปรากฎกำลังตีกันยุ่ง หยาดน้ำตาใสๆไหลออกมาแทนการแสดงออกทางกายอย่างอื่นที่ฮยอกแจสามารถทำได้ในตอนนี้
เขาไม่ได้แปลกใจที่จองซูมีรูปของซีวอนในบ้าน เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าบ้านหลังนี้ไม่ใช่ของจองซูตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามา ตรงหน้าบ้านมีป้ายเขียนชัดว่าเป็นบ้านของตระกูลเชว แต่สิ่งที่ทำให้ฮยอกแจแปลกใจจนไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองคือเรียวนิ้วชี้ของมือขวาของซีวอนมีแหวนวงใหญ่รูปร่างแปลกตา ทว่ามันกลับชัดเจนอยู่ในห้วงความทรงจำของเขา
...แหวนที่แม่เขาเคยบอกว่าพ่อรักมันมากที่สุด...
และเขาเชื่อว่ามันมีเพียงวงเดียวในโลกนี้ ไม่มีทางที่ใครจะทำซ้ำหรือเลียนแบบได้ เพราะมันเป็นแหวนที่คุณปู่แกะสลักมันขึ้นเองกับมือและมอบให้กับพ่อเขา เรื่องเล่าที่คุณแม่คนสวยในความทรงจำเล่าให้เขาฟังบ่อยครั้งตั้งแต่จำความได้
...คุณพ่อ...คุณแม่...
ปลายนิ้วเรียวลูบรูปภาพแหวนวงนั้นด้วยความรักใคร่ แม้ไม่ได้เจอหน้าบุพการีทั้งคู่ แต่เพียงได้เห็นของต่างหน้า หัวใจดวงน้อยก็สัมผัสความอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยได้รับ
การขาดผู้ปกป้องเลี้ยงดู ซ้ำยังถูกทำร้ายตั้งแต่ยังเด็กมันปลูกฝังจนเขากลายเป็นคนขาดความอบอุ่น ต้องการการใส่ใจและดูแลอย่างใกล้ชิด ถึงแม้ว่าตระกูลอีจะจัดหาสิ่งที่เขาต้องการมาให้พร้อม แต่ก็ยังมีบ่อยครั้งที่เขารู้สึกว่ามันยังไม่เพียงพอ เพียงเพราะเขาแค่อยากพบหน้าบิดามารดาผู้ให้กำเนิด
...เข้าใจแล้วล่ะ...
เหตุการณ์ทั้งหมดที่ดูเหมือนจะขัดแย้ง ปัญหากระจัดกระจาย ผูกมัดกันเป็นปมเงื่อนที่ยากจะหาทางไขข้อข้องใจถูกคลายออกช้าๆ ฮยอกแจเรียบเรียงเรื่องราวความทรงจำตั้งแต่ต้นจนจบด้วยเหตุผล หลักฐาน และความน่าจะเป็น ล้างทิฐิและความคิดไร้สาระที่เขาหลงเชื่อมาอยู่นานสองนาน
...และก็ได้พบกับคำตอบว่าใครกันแน่ที่เป็นฝ่ายหลอกลวงเขามาตั้งแต่ต้น...
“ฮยอกแจ...”เสียงหวานขาดห้วงของร่างเพรียวดังขึ้น เรียกสติคนตัวเล็กกลับคืน
ร่างเพรียวยืนมองน้องชายหน้าหวานในฐานะแขกที่ไม่ได้รับเชิญด้วยความตกใจ ไม่นึกว่าคนตรงหน้าจะมาหาเขาที่นี่ได้ ไม่นึกว่าความลับอะไรๆจะถูกล่วงรู้เข้าแบบนี้
“อ่ะ...เอ่อ...เอ่อ...”จองซูอ้ำอึ้งปั้นสีหน้าไม่ถูก
“พี่ครับ..ฮึก..ตกลงว่าเหตุการณ์มันเป็นยังไงครับ...”ฮยอกแจถามร่างตรงหน้าเสียงแผ่วเบา ดวงตาคู่สวยแดงก่ำจดจ้องใบหน้าเรียวของพี่ชายนิ่งอย่างต้องการคำตอบ
“..เอ่อ..ฮยอกแจ..”
“ตกลงว่าพี่หลอกผมมาตลอดเลยใช่มั้ยครับ? ที่พี่ทำมาทั้งหมดนี่ พี่ต้องการจะทำร้ายทงเฮเหรอครับ? หรือพี่ต้องการทำร้ายผม? พี่บอกมาสิคับว่าพี่ต้องการอะไร พี่อยากให้ผมทำอะไรให้พี่ พี่อยากได้อะไรบอกผมสิครับ ผมพร้อมจะทำให้พี่ ทำไมพี่ต้องดึงทงเฮเข้ามาเกี่ยว”ฮยอกแจถามคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ พร้อมกับระเบิดเสียงโฮออกมาอย่างไม่นึกอายแม่บ้านที่อาจจะแอบดูอยู่
เขาไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจจองซูเลยจริงๆ...
ต่อจากนี้..คนที่เขาเชื่อใจได้จะมีใครอีกอย่างนั้นเหรอ..
“มันไม่ใช่..นายไม่เข้าใจเหตุผลหรอก..ฮยอกแจ”จองซูตอบพร้อมก้มหน้าหลบสายตาอย่างคนรู้สึกผิด มือเรียวกำเข้าหากันแน่น เพราะคำว่าเหตุผลที่มันค้ำคอ
“เหตุผลอะไรครับพี่? เหตุผลที่ว่าน่ะคืออะไรเหรอ..ฮึก...”
“.....”
“พี่หลอกใช้ความจริงใจของผมทำไม?! หลอกให้ผมเชื่อ หลอกให้ผมเกลียดทงเฮทำไม!!! ตอบผมมาสิครับพี่จองซู ฮึก...”เมื่อไม่ได้รับคำตอบจากร่างตรงหน้าฮยอกแจจึงถามย้ำอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าเก่า
ความรู้สึกในตอนนี้มันทั้งผิดหวัง ทั้งเสียใจ ทั้งโมโห ทั้งโกรธ มือบางกำเข้าหากันแน่น ถ้าหากเขาไม่เกรงใจ เขาคงจะตวัดฝ่ามือฟาดเข้าที่ใบหน้าร่างเพรียวไปแล้ว ถ้าหากไม่เห็นว่าเป็น ‘พี่ชาย’ เขาคงจะฆ่าคนตรงหน้าให้ตายด้วยมือเขาไปแล้ว..
คำตอบของจองซูมีเพียงความเงียบและการหลบหน้าฮยอกแจ สีหน้าที่แสดงออกถึงความโศกเศร้า และรู้สึกผิด เรียวปากบางเม้มเข้าหากันอย่างลังเล บรรยากาศความอึดอัดที่แสนกะอักกะอ่วนเข้าครอบงำร่างทั้งสอง ฮยอกแจปิดปากเงียบไม่พูดอะไรต่อ ดวงตาคู่งามยังจ้องร่างตรงข้ามนิ่งเฝ้ารอคำตอบจากจองซู
“เหอะ”
ในที่สุดจองซูก็ทำลายความเงียบลงด้วยเสียงสบถในลำคอ เงยหน้ามองตอบร่างบางพร้อมเหยียดยิ้มร้าย การแสดงออกทุกอย่างเปลี่ยนไปจนฮยอกแจปรับอารมณ์ตามไม่ทัน ฮยอกแจมองคนตรงหน้านิ่งเดาอารมณ์ไม่ถูก เขากำลังรู้สึกว่าคนตรงหน้าไม่ใช่จองซูคนเดิมที่เขารู้จัก ทั้งดวงตา ทั้งสีหน้า และรอยยิ้ม มันไม่ใช่แบบที่เขาคุ้นเคยเลย
...วันเวลา..มันทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปจริงๆเหรอ...
“ฮยอกแจ...”
“นายคิดว่ามีนายคนเดียวเหรอที่เปลี่ยนไป เหอะ..”น้ำเสียงอ่อนหวานแปรเปลี่ยนเป็นเกรี้ยวกราดพร้อมกับสายตาคมกริบที่จดจ้องฮยอกแจอย่างเชือดเฉือน
“ที่ชั้นทำลงไปทุกอย่างน่ะ เพราะชั้นเห็นว่านายมัน ‘โง่’ ไงล่ะฮยอกแจ.. เพราะนายมันไม่เคยรับรู้อะไรเลยไงล่ะ”จองซูเน้นย้ำคำว่าโง่ให้ดังชัด
“พะ..พี่หมายความว่ายังไง..”
“เหอะ ชั้นพูดมาขนาดนี้นายยังต้องมาถามชั้นอีกงั้นเหรอ เคยคิดอะไรเองเป็นบ้างมั้ยน่ะ เคยรู้มั้ยว่าการที่ต้องคอยเสแสร้งทำเป็นพี่ชายแสนดีในความทรงจำนายมันสะอิดสะเอียนมากแค่ไหน!!! รู้มั้ยว่านายมันเป็นตัวซวยของชั้นน่ะ!”
“ฮึก..แล้วพี่จะมายุ่งกับผมทำไมล่ะ พี่มาทักผมทำไม!!! ทำแบบนี้ทำไม? มันสนุกมากเหรอครับที่หลอกใช้ความเชื่อใจของผม หลอกผมให้เสียใจมันสะใจมากเหรอ! ฮื้อออ..”ฮยอกแจปล่อยโฮออกมาเสียงดัง ชอคกับสิ่งที่ตัวเองเพิ่งได้ยิน
ไหล่บางสั่นสะท้านรุนแรงเพราะแรงสะอื้นไห้ ความทรงจำเก่าๆที่เคยสร้างรอยยิ้มให้ย้อนกลับมาทำลายความรู้สึกเขาจนไม่เหลือเศษเสี้ยว ความเชื่อใจ ความไว้ใจ ความรักที่มีให้กับพี่ชาย..
...มันไม่เคยมีจริง...
“แก้แค้นแกไงฮยอกแจ..”
“แก้แค้น..?”ฮยอกแจทวนคำตอบอย่างไม่อยากเชื่อหู เขาไปทำอะไรให้จองซูแค้นใจตั้งแต่เมื่อไรอย่างนั้นเหรอ
“เหอะ! แกนี่มันไม่รู้อะไรจริงๆเลยนะฮยอกแจ ชั้นจะบอกให้นะ ถ้าวันนั้นแกไม่หายตัวไป ตระกูลอีคงจะไม่เก็บขยะอย่างแกไปเลี้ยงดูเป็นคุณหนูแบบตอนนี้ แล้วแกรู้มั้ย? ว่าพ่อชั้นตายเพราะอะไร? พ่อชั้นตายเพราะพวกมันย้อนกลับมาแล้วบอกว่าพ่อชั้นต้องชดใช้ที่ทำร้ายแกแบบนั้น!”
“ไม่...ไม่จริง..ไม่จริง!”
“ชั้นไม่รู้ว่าแกมันเป็นนางฟ้านางสวรรค์มาจากไหนอะไรหรอกนะ แต่ชั้นไม่เข้าใจว่าทำไมแกต้องเป็นลูกพี่ลูกน้องกับชั้น! ทำไมแกต้องมีตาสีเดียวกับพ่อแม่ชั้น! มันเลยทำให้ชั้นกลายเป็นตัวแปลกแยกในครอบครัว ใครๆก็ชมเชยสีตาแบบแก ใครๆก็บอกว่ามันสวย แต่ชั้นมันอะไร..ชั้นมันเหมือนจุดด้อย!”
“......ฮึก..ฮือ..”
“ชั้นไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นตอนที่แกยังเด็ก เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องของธรรมชาติ แต่ไม่เลย..พอหลังจากที่แกไป พอหลังจากที่พ่อชั้นตาย ทุกคนต่างพูดว่าชั้นสมควรที่จะเป็นคนหายไปมากกว่า เพราะสีตาชั้นมันนอกคอก มันดูไม่บริสุทธิ์ผุดผ่องสวยแบบแก.. ทั้งๆที่แกมันเป็นแค่ทาส...แต่ทุกคน..ทุกคนก็รักแก...”
“ไม่จริง...พี่เอาเรื่องอะไรมาพูด..ไม่มีคนในตระกูลปาร์คที่รักผมหรอก ทุกคนเกลียดผม เพราะผมมันเป็นลูกของแม่!!!!”ฮยอกแจตวาดกลับเสียงลั่น
กล้าพูดมาได้ยังไงน่ะ..กล้าพูดออกมาได้ยังไงว่ามีคนรักเขา...
ทั้งๆที่ก็รู้อยู่..ก็เห็นอยู่ว่าเขาโดนทำร้ายมาหนักแค่ไหน...
“มันจริงสิฮยอกแจ...ชั้นพูดความจริงทุกอย่าง!!!”
“ไม่จริงหรอกพี่จองซู..ผมรู้..ว่าที่พี่ทำแบบนี้กับผมมันมีเหตุผลมากกว่านั้น! บอกมาสิ กล้าบอกเหตุผลมั้ย? กล้าที่จะพูดมันออกมามั้ยล่ะ!!!!!”
“แกจะรู้อะไร?! ก็บอกแล้วว่าแกมันโง่! อย่ามาทำอวดฉลาดรู้มากไปหน่อยเลย ไอ้โง่!!!!”
‘เพล้ง!!!!’
เสียงกระจกกระทบพื้นแตกออกเป็นเสี่ยงๆดังลั่นขัดขึ้นกลางบรรยากาศร้อนระอุที่ทั้งสองกำลังเถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร
มือบางของฮยอกแจจงใจปัดกรอบรูปที่ตนเพิ่งได้พินิจพิจารณาเมื่อครู่ลงกับพื้นอย่างเกรี้ยวกราด ปลายนิ้วเรียวชี้บุคคลในรูปนิ่ง
“แล้วไอ้นั่นล่ะ?! มันมีส่วนเกี่ยวข้องกับพี่ใช่มั้ย”ฮยอกแจถามเสียงแข็ง
“อะไรของแกน่ะ? แกจะมาเอาอะไรกับรูปใบเดียวเดียว ไร้สาระ สมองน่ะมีรึเปล่า แกนี่มันเด็กกว่าที่ชั้นคิดอีกนะฮยอกแจ”
“มันเป็นแฟนของพี่ใช่มั้ยล่ะ!! พี่ทำแบบนี้เพราะต้องการจะช่วยมันใช่มั้ย? ทำแบบนี้ อย่างน้อยๆทงเฮก็ต้องไม่มีสมาธิทำงาน บริษัทก็สั่นคลอนตาม คนจะได้ไปลงทุนกับไอ้บริษัทงี่เง่าของไอ้ซีวอนมันใช่มั้ย?! วิธีลอบกัดแบบหมาๆแบบนี้น่ะ! มันเป็นแผนของพี่ใช่มั้ย?!!!!”
“แก...”
“อะไรครับ? ผมพูดความจริงอย่างนั้นเหรอ?! บอกผมมาสิ!! พี่ทำแบบนี้ก็เพราะต้องการจะช่วยไอ้ซีวอนใช่มั้ย? แล้วที่ทงเฮโดนทำร้ายนั่นก็ฝีมือของไอ้ตระกูลคิมพวกที่มันฆ่าพ่อแม่ผมแล้วเอามาฝากไว้กับครอบครัวพี่ใช่มั้ย!!! ตอบมาสิ!!!!!”ฮยอกแจถลาเข้าไปจับไหล่ทั้งสองของจองซู เขย่าอีกคนจนสั่นไหวไปตามแรงด้วยความโมโห
สติที่เคยมีขาดลงจนหมด เหตุการณ์ที่เขาเจอในวันนี้มันหนักหนาเกินกว่าที่เขาจะอดทนยืนนิ่งๆเป็นน้องชายแสนดีได้ เขาโกรธจองซูมาก..โกรธที่หลอกเขา โกรธที่ใช้ความเชื่อใจของเขา และโกรธ...ที่กล้าทำลายความรักของเขากับทงเฮ
“พอได้แล้วฮยอกแจ!!! ก็ทำไม? ทำไมล่ะ?!! การรักใครสักคนมันผิดเหรอ? ชั้นก็รักซีวอนเหมือนที่แกรักทงเฮนั่นแหละ! แกกล้าทำแบบนี้กับชั้นเพราะแกอยากจะปกป้องทงเฮไม่ใช่เหรอ!? แล้วทำไมชั้นจะทำไม่ได้”จองซูเถียงกลับพร้อมผลักคนตัวเล็กให้ออกห่าง
“พี่มันเห็นแก่ตัว..”
“ชั้นก็ยอมเห็นแก่ตัวเพื่อคนที่ชั้นรัก แกไม่เป็นชั้นแกไม่เข้าใจหรอกฮยอกแจ”
“แน่ล่ะ ผมไม่มีทางเข้าใจคนร้ายๆอย่างพี่หรอก แล้วจำไว้ด้วยนะครับว่าไม่มีวันที่ผมจะยอมโง่ให้พี่อีกแล้ว และพี่ไม่มีทางทำอะไรทงเฮได้ ซีวอนของพี่ไม่มีทางชนะทงเฮได้..ไม่มีวัน”
-----WAIT FOR LAST CHAPTER-----
ฮู้วววว การแต่งตอนนี้เหนื่อยมากเลย ; A; กว่าจะแต่งให้ดราม่าคุกรุ่นได้แบบนี้ แนนนั่งใช้เวลากับมันสองวันเต็ม -__- เพื่อให้สมกับคำว่า "บีไฮน์" ชื่อฟิค.. นี่แหละค่ะ..จองซูนีล่ะ..บีไฮน์ 55555555555 อาจจะป่วงไปหน่อยเพราะอารมณ์แนนไม่ค่อยสมูธเท่าไร ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกกันได้นะคะ(:
ปล. สำหรับหลายคนที่ถามถึงรวมเล่มของฟิคเรื่องนี้ ขอบอกว่ามีค่ะ (; และคงจะมีโบนัสเป็นฉากอะไรๆที่หลายๆคนรอคอย ยังไงก็ติดตามกันได้นะคะ รายละเอียดจะตามมาในตอนหน้าค่ะ ^^
ความคิดเห็น