คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #48 : Chapter: 35 Special [SiHanChul]
สวัสดีค่ะรีดเดอร์ทุกคน..
ตอนนี้ไม่ขอพูดอะไรเลยนอกจากคำว่า "ขอโทษ" ดังๆสักพันรอบ
ขอโทษที่ทำให้คอยตั้งหนึ่งเดือนเต็ม
ขอโทษที่แต่งฟิคได้ไม่ดี
ขอโทษที่คอมพัง
ขอโทษจริงๆค่ะ
เฮ้อ...ตอนอัพนี่ยังรู้สึกแย่อยู่มากๆเลย
เนื่องจากคอมดันมาพังเปิดไม่ติดตอนอยู่ที่นี่
จะส่งซ่อมที่ไหนก็ไม่ได้ จะทำอะไรก็ไม่ได้
แต่โชคดีที่น้องที่มาอัพตอนที่แล้วให้เค้ามีไฟล์อยู่
แต่กว่าจะได้คอม กว่าจะได้ทำนู่นทำให้เข้าที่ได้นี่ก็ผ่านมาสองอาทิตย์แล้ว
ยังไงก็ขอโทษจริงๆค่ะ
แม้ว่ารีดเดอร์จะพูดว่าลืมเนื้อหาไปหมดแล้ว...
แต่ยังไงแนนก็จะอัพต่อไป...ให้รีดเดอร์ที่รักฟิคแนนอ่านต่อไปค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
ปล. สำหรับเอ็นซีนี่คงจะล่าช้าสักนิดนะคะ เพราะตอนนี้แนนต้องตามหารีดเดอร์คนที่มีไฟล์ให้ช่วยส่งกลับมาให้หน่อยน่ะค่ะ ยังไงก็ขอโทษจริงๆนะคะ
ปล.สอง-ขอเม้นเยอะๆให้กำลังใจหน่อยนะคะ เพราะว่าตอนนี้หมดกำลังใจจริงๆ
----------Chapter 35----------
“คิม ฮีชอล...”เสียงหวานของเจ้าของใบหน้าสวยหวานเอ่ยเรียกชื่อตนเองอยู่หน้าบานกระจกเพียงแผ่วเบา ก่อนที่มือบางทั้งสองจะเลื่อนขึ้นมาตบแก้มขาวของตัวเองเบาๆจนเกิดรอยแดงจางๆเป็นทางยาวบนใบหน้าสวย
“นายจะรักเขาทำไม...ทั้งๆที่เขา...ก็รักกันดี...อยู่แล้ว...”เสียงหวานถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากลำคออย่างยากลำบาก น้ำตาเม็ดใสๆคลอหน่วงที่ดวงตากลมสวย ความรู้สึกจุกแน่นบริเวณลำคอเรียวระหงส์ทำเอาคนหน้าสวยอยากจะอ้วกออกมาเสียให้ได้
.
ฮีชอลไม่อยากร้องไห้...
ฮีชอลไม่อยากเป็นคนอ่อนแอ...
ฮีชอลอยากยืนหยัดด้วยขาของตัวเอง...
ฮีชอลไม่อยากให้ฮันกยองต้องมาเป็นห่วงเขา...เหมือนเมื่อก่อน...
.
“คิม ฮีชอล...หยุดร้องไห้ซะที อย่าทำตัวเป็นปัญหาให้เขา จำเอาไว้สิ...”เสียงหวานดังขึ้นมาอีกนิดเพราะแรงอารมณ์ที่กำลังเดือดดาลในร่าง รู้สึกสมเพชตัวเองยิ่งนัก...เมื่อเห็นว่าน้ำตาเม็ดใสๆมันพาลจะไหลออกมาเสียให้ได้ รู้สึกเกลียดตัวเองยิ่งนัก...ที่เป็นคนอ่อนแออย่างนี้ ทั้งๆที่เมื่อก่อน...เขาก็ยืนหยัดด้วยตัวเองได้แท้ๆ
“หยุดสิ...ฮึก...หยุด...หยุดร้อง...ไอ้น้ำตาบ้า...หยุดสิ!”เสียงหวานดังขึ้นอีกเท่าตัวเมื่ออารมณ์ร้อนของคนร่างบางปะทุขึ้น มือบางเลื่อนขึ้นปาดน้ำตาออกจากใบหน้าหวานแรงๆ จนแก้มสวยขึ้นสี รู้สึกไม่เข้าใจตัวเอง อยากจะระบาย อยากจะกรีดร้องดังๆ แต่ก็ทำไม่ได้...เพราะมันจะทำให้คนที่อยู่ด้านนอก...สงสัย...และ...เป็นห่วง...มือบางเลื่อนไปเปิดก๊อกน้ำจนสุด หวังว่าเสียงน้ำมันจะกลบเสียงร้องไห้อันน่าสมเพชของเขาไปได้บ้าง...ขอแค่เพียง...คนข้างนอกไม่รับรู้...แค่นั้นก็พอ...
“ฮึก...ฮือ...ทำไมนายทำไมได้ล่ะ...ทำไมนายถึงห้ามไอ้น้ำตางี่เง่านั้นไม่ได้...ฮือ...”คนตัวเล็กทรุดลงกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ก่อนที่เข่าทั้งสองข้างจะถูกชันขึ้นมา ใบหน้าหวานก้มซบลงกับเข่าทั้งสองข้างของตน น้ำตาหยาดใสไหลอาบใบหน้าสวยและซึมลงไปบนกางเกงขายาวตัวหนาที่ตนกำลังใส่อยู่
“ทำไมต้องอ่อนแอ...ทำไม...ทำไม...”เสียงหวานสั่นเครือน้อยๆ มือบางทั้งสองข้างกำแน่นเข้าหากันด้วยความโมโหตัวเอง ฟันซี่เล็กกัดลงบนริมฝีปากอวบอิ่มจนเกิดรอยแดงช้ำ เท้าบางข้างขวาถูกส่งไปถีบแรงๆไปที่กำแพงห้องน้ำจนเกิดเสียงดัง ทำคนที่อยู่ข้างนอกต้องหันกลับมาสนใจอย่างช่วยไม่ได้
“ฮีชอลทำอะไรอยู่ข้างในน่ะ!”เสียงทุ้มสำเนียงแปร่งๆดังมาจากทางด้านนอกห้องน้ำเรียกของฮีชอลให้กลับคืน ก่อนที่คนตัวเล็กนึกได้ว่าตนบอกว่าจะเข้าห้องน้ำมาปลดทุกข์เฉยๆ แต่เขากลับมาหลบอยู่ในห้องนานสองนานขนาดนี้...ไม่สงสัย ไม่แปลกก็ให้มันรู้ไปสิ...
“เปล่าฮัน! พอดีมันไม่มีอะไรทำน่ะ! ชั้นก็เลยเตะอะไรนู่นี้น่ะแหละ”ฮีชอลตอบกลับพร้อมกับเรียวขายาวที่ยันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน ดวงตาหวานจ้อลึกลงไปในกระจกอีกครั้ง ก่อนที่มือบางจะจัดการสางและจัดแต่งผมให้เข้าที่ คนตัวเล็กหมุนรอบตัวอีกครั้งเพื่อเชคความพร้อมของตน นิ้วบางเกลี่ยเบาๆที่ใต้ตาของตนเอง ก่อนที่มือบางจะเลื่อนไปเปิดประตูห้องน้ำออกช้าๆ ระวังไม่ให้เกิดเสียงดัง
“คิกคิก...วอนอย่าสิ...เดี๋ยวซินมาเห็นนะ”เสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นมาจากทางห้องครัวที่อยู่ไม่ห่างจากห้องน้ำที่ฮีชอลเพิ่งเดินออกมาสักเท่าไรดังแว่วเข้ามา ฮีชอลชะโงกหน้าออกไปมอง แล้วก็ได้พบกับภาพที่แสนจะบาดตาบาดใจ...ภาพ...ของคนที่เขารักสุดหัวใจ...กำลังอยู่ในอ้อมกอดใคร...ที่ไม่ใช่เขา...
“ฮันกยอง...ซีวอน...”เสียงหวานดังขึ้นข้างๆกายของสองคนที่กำลังหัวเราะต่อกระซิกใส่กันอย่างสนุกสนาน แต่ทั้งสองจะรู้มั้ย...ว่ามีใครบ้างคนกำลังเสียใจ
“อ้าว...ฮีชอล...ออกมาจากห้องน้ำแล้วเหรอ...เข้าไปทำอะไรตั้งนานสองนานแน่ะ”ฮันกยองเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มแห้งๆ มือเรียวของฮันกยองค่อยๆดันมือหนาของซีวอนออกจากร่าง ไม่ใช่ว่าเกรงใจ...แต่เขารู้สึกผิด...ที่จะต้องให้ฮีชอล...มองเขาอยู่ในอ้อมกอดคนอื่น...เขารู้ดี...ว่าฮีชอลรู้สึกยังไง...
“เอ้า...นายถามแปลกนะ...ถ้าชั้นยังไม่ออกมาจะเห็นหน้าชั้นมั้ยล่ะ”ฮีชอลย้อนถามพร้อมกับสีหน้ากวนๆ ...แสร้ง...ทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ทั้งๆที่หัวใจมันเจ็บ...เจียนตาย
“เออๆ ชั้นผิดเอง...ขอโทษ...”ฮันกยองแสร้งทำหน้าเศร้า ก่อนที่ขายาวของฮันกยองจะพาร่างของตนหนีไปไกลจากซีวอนและฮีชอล
“ฮัน...”ฮีชอลทันท่าจะเดินตามฮันกยองไป แต่แขนเรียวกลับโดนซีวอนรั้งตัวเอาไว้...
“พี่ฮีชอล...”ซีวอนเอ่ยเรียกฮีชอลเสียงเรียบ...
“อะไร...”ฮีชอลขานรับพร้อมกับชักสีหน้าใส่ รู้สึกไม่พอใจคนตรงหน้า ที่มารั้งเขาเอาไว้ ทั้งๆที่เรื่องทั้งหมดนี้...ซีวอนก็เป็นตัวต้นเหตุนั่นแหละ...ถ้าไม่มีซีวอน...อย่างน้อย...ฮันกยองคงจะรักเขามากกว่านี้...และก็คง...จะเปิดใจให้เขามากกว่านี้...
“พี่...รัก...พี่ฮันกยองใช่มั้ย”เสียงทุ้มถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากปากของเชว ซีวอนเรียบๆ แต่ทว่าคำเพียงไม่กี่คำ แต่มันกลับทำให้ฮีชอลรู้สึกชาไปทั้งตัว รู้สึกราวกับโดนราดน้ำเย็นยะเยือกตั้งแต่หัว...จนถึงปลายเท้า...บรรยากาศรอบๆเงียบนิ่ง...ไร้คำเอื้อนเอ่ยออกจากปากของคนทั้งคู่ ซีวอนไม่อยากเค้นความถามไถ่ไปมากกว่านี้...ฮีชอลก็ยังไม่พร้อมที่จะเอื้อนเอ่ยบอกอะไรกับคนตรงหน้าสักเท่าไรนัก...
“นายเอาอะไรมาพูด ชั้นกับฮันกยองก็เป็นแค่เพื่อนกัน นายก็รู้...ชั้นจะไปรักฮันกยองได้ยังไงล่ะ”ฮีชอลตอบปัด
“แน่ใจเหรอฮะพี่ฮีชอล...เพราะเพือน...แอบรักเพื่อน...มันก็มีอยู่เยอะนะครับ...”ซีวอนเอ่ยพร้อมกับจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมสวยของฮีชอล ฮีชอลเห็นดังนั้น จึงเบี่ยงหน้าหนี เพราะเขากลัวเหลือเกิน...กลัวว่าความลับภายในใจจะถูกเปิดเผย...เขาไม่อยากจะยอมรับกับใครนักหรอก...ว่าเขาน่ะ...รักฮันกยอง...รัก...จนถอนตัวไม่ขึ้น...รักจนไม่อยากทนแอบรักอยู่ห่างๆ...รัก...รักมาก...ตั้งแต่ช่วงที่ได้อยู่ด้วยกันในสมัยก่อนเดบิวต์...ฮันกยองยังจำภาพเก่าๆเหล่านั้น ได้มั้ย?
“นายนี่ไร้สาระจริงๆเลยนะซีวอน ฮันกยองเป็นแฟนของนายนะ ชั้นรู้ว่าอะไรมันควร หรือไม่ควร”ฮีชอลขึ้นเสียงหวังจะกลบเกลื่อนความในใจเอาไว้
“จริงเหรอครับ...หืม...”ซีวอนเอ่ยพร้อมกับกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ รอยยิ้ม...ที่ฮีชอลเกลียดนักหนา...
“นี่ซีวอน! ชั้นเป็นพี่นายนะ! อย่ามาทำแบบนี้กับชั้น!”ฮีชอลตวาดซีวอนออกไปอย่างเหลืออด เขาไม่อยากจะอยู่กับคนตรงหน้านี่นานสักเท่าไรนัก...แขนเรียวเล็กของฮีชอลสะบัดมือของซีวอนที่ยังคงจับข้อมือเขาอยู่ออก ก่อนที่ขายาวพาร่างของร่างบางออกมาจากส่วนของห้องครัว แล้วจะเดินจ้ำอ้าวเข้าไปหาฮันกยองที่เดินไปนั่งที่โซฟา
“ฮีชอล...”เสียงของฮันกยองดังขึ้นข้างๆกายของฮีชอลที่ยังคงหงุดหงิดซีวอนไม่หาย ฮันกยองพอจะรู้...ว่าเมื่อกี้ซีวอนคุยเรื่องอะไรกับฮีชอล... แค่ฟังจากที่ฮีชอลตวาดใส่ซีวอน ฮันกยองก็พอจะเดาออกแล้วล่ะ...เขาไม่ใช่คนโง่ที่ต้องให้ใครๆมาเล่ารายละเอียดให้ฟังทุกอย่าง และเขาก็รู้ดีว่าฮีชอลไม่ชอบการกระทำที่ทำให้รู้สึกว่ากำลังโดนรุ่นน้องอวดดีใส่ ฮีชอลจริงจังกับเรื่องระดับความเป็นพี่เป็นน้องมากแค่ไหน ทำไมเขาจะไม่รู้...ก็ในเมื่อตอนที่คิบอมโดนโกรธตอนที่เรียกฮีชอลโดยไม่มีคำว่าฮยอง เขาก็นั่งอยู่ข้างๆคิบอมนี่นา...ทำไมเขาจะไม่รู้ถึงนิสัยของนี้ของฮีชอลกันล่ะ...
“อะไร...”ฮีชอลขานรับเสียงเรียบ...
“หิวมั้ย?”ฮันกยองเลือกที่จะใช้น้ำเย็นเข้าลูบ ใบหน้าคมฉีกยิ้มหวาน
“ไม่”ฮีชอลตอบเรียบๆ
“ซีวอน มานี่ซิ”ฮันกยองที่เห็นว่าตอนนี้คงจะทำให้ฮีชอลสงบด้วยตัวเองไม่ได้ จึงหันไปเรียกต้นตอสาเหตุที่ยืนนิ่งอยู่ไกลๆ
“ครับ?”ซีวอนขานรับพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่แสดงถึงความรู้สึก นั่นยิ่งทำให้ฮีชอลรู้สึกโมโหมากยิ่งไปกว่าเดิม นี่มันจะมากไปแล้วนะ!
“นายทำอะไรไป...ก็มาแก้ไขสิ”ฮันกยองสั่ง
“ผมไม่ได้ผิด”ซีวอนเอ่ยอย่างคนเอาแต่ใจ ก็จริงนี่...เขาไม่ได้ทำผิดอะไรสักหน่อย ก็มีแต่ฮีชอลนั่นแหละ ที่เอาแต่โวยวายอะไรไปเอง ก็แค่เขาถามคำถามอะไรนิดๆหน่อยๆเอง ทำเป็นมีน้ำโหไปได้
“จะขอโทษหรือไม่ขอโทษ”ฮันกยองทำหน้าดุ ซีวอนจึงจำต้องเดินหน้าหงอเข้ามายืนตรงหน้าฮีชอลอย่างเกรงใจฮันกยอง
“ไม่ต้อง...ถ้ามันไม่ได้มาจากความจริงใจ”ฮีชอลเอ่ยเรียบๆ พร้อมกับเบือนหน้าหนี ทำเอาฮันกยองถึงกับถอนหายใจพรืด
“ฮัน...ชั้นหิว”ประโยคสั้นๆที่มีความหมายง่ายๆดังออกจากปากของฮีชอล ก่อนที่ฮันกยองจะพยักหน้ารับ แล้วเดินกลับเข้าไปในครัวอีกครั้ง
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิดจริงๆนะพี่ฮีชอล...ถ้าผมผิดที่ถามพี่เรื่องเมื่อกี้...พี่ก็ผิด...ที่คิดเกินเลยกับแฟนของผมเหมือนกันนั่นแหละ”ประโยคเรียบๆของซีวอนดังออกจากปาก ทำเอาฮีชอลที่ถูกจี้ใจดำถึงกับสะอึก ใช่...เขาผิดเองนั่นแหละ...ผิดที่...ช้าเกินไป...
“แล้วไง”ฮีชอลเอ่ยสวนกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย ไม่ได้ต้องการกวนอารมณ์ แต่แค่เพียงอยากรู้...ว่าการที่เขารักฮันกยอง...มันผิดมากเลยรึไง...
“ก็ไม่แล้วไงหรอกครับ...แค่ผมอยากรู้ว่า...ทำไม...”ซีวอนเอ่ยถามคำถามที่แสนจะกำกวม ก่อนจะหันหลังเดินออกจากหอไป ทิ้งเอาไว้เพียงฮีชอล ที่ยังคงนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม...ด้วยความไม่เข้าใจในคำถามที่อีกคนถามเอาไว้
ถ้าการรักใครสักคนมันผิดมากนัก...
แล้วทำไม...พระเจ้าถึงสร้างให้คนรักกันด้วยล่ะครับ...
ผิดถูกที่ชั้นทำๆลงไป...
สายตาใครยังไง...
ชั้นไม่มองไม่เห็น...
ไม่รับรู้อะไร...
รู้เพียงว่าทำเพราะรัก..
ทำเพราะ...เธอที่รักก็พอ...
เธอคือรักแท้คือใจดวงเดียวที่รอ...
ไม่อาจยอมเสียเธอไป...
---------2 be continue---------
รักแฟนฟิคยิ่งชีพ
ความคิดเห็น