คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : Chapter: 22 My Angel (BumHyuk)
ชะแว้บ...เค้ากลับมาแล้ว...
(หลังจากดองมานานมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก)
แกทแพทก็ไม่ได้ไปสอบกับเค้า (เพราะเรายังเด็ก)
แต่มีสอบเอเอฟเอส เคี๊ยกกกก
เค้าจะบินไปญี่ปุ่นนนน
เค้าบ้าไปแร้นนน (ไอ้แนนเพ้อ)
ก็...ตอนนี้อัพเต็มละกัน
แฟนฟิคชอบบ่นเวลาอัพสั้น
ฮ่าๆๆๆ
เอาเป็นว่ารักฟิคแนนเม้นฟิคแนนและก็ซื้อฟิคแนนน้า...
ฮ่าๆๆ
ไปอ่านกันเต๊อะ
--------------------
“คิบอม...ทงเฮมีงานอีกแล้ว...”ฮยอกแจกล่าวบอกขณะที่เดินเข้าไปนั่งข้างๆร่างสูงที่กำลังนั่งดูทีวีเงียบๆ และก็เป็นอีกครั้ง...ที่ฮยอกแจมานอนค้างที่หอของคิบอม...
“คิดถึงทงเฮเหรอ...”คิบอมถามเสียงนุ่ม แต่ทว่าในใจกับเจ็บปวดมากเสียจนไม่อยากจะเอื้อนเอ่ยอะไรต่อด้วยซ้ำ
“อืมใช่...คิดถึงมากเลยล่ะ ตอนนี้ชั้นกับทงเฮห่างกันมากเลยนะ ชั้นไม่ได้เจอเค้าเลย นอกจากเวลางาน หอก็ไม่ค่อยจะกลับ ถ้ากลับก็กลับดึกๆ”ฮยอกแจบ่นงุ๊งงิ๊ง แล้วเอนหัวทุยๆซบลงกับไหล่กว้าง แขนแกร่งของคิบอมเลื่อนไปโอบคนตัวเล็กไว้หลวมๆ
“ทำไมไม่โทรหาล่ะ”คิบอมกลั้นใจเอ่ยถามไป พยายามจะควบคุมเสียงไม่ให้สั่น
“ก็ชั้นโทรไป ทงเฮเคยรับซะที่ไหน ชั้นเบื่อทงเฮจริงๆเลย เฮอะ”ฮยอกแจบ่น
“ทงเฮเขาคงยุ่งมีเรื่องยุ่งๆจริงๆแหละฮยอกแจ”คิบอมเอ่ยปลอบ
“เอะอะอะไรก็ยุ่งๆ ชั้นเบื่อมากๆเลย ไม่สนใจเพื่อนอย่างชั้นบ้างเลย”ฮยอกแจบ่น ก่อนที่จะหลับตาพริ้มเอาหัวกลมๆแนบกับอกแกร่งของร่างสูง
“ทงเฮเขา...”คิบอมทำท่าจะเล่าเรื่องอะไรให้ร่างบางฟัง แต่ก็ตัดสินใจไม่เล่าไป เพราะไม่อยากจะให้ร่างบางเสียใจ ใช่...คิบอมรู้...รู้ว่าทงเฮไปไหน...และกับใคร... และสมาชิกทุกคนก็ล้วนแต่รู้ทั้งนั้น มีก็แค่เพียงร่างบางคนเดียวเท่านั้น ที่ยังไม่รู้เรื่องนี้
“ทงเฮเค้าทำไมเหรอ”ฮยอกแจทำตาโตถามร่างสูง
“อ้อ...ทงเฮเค้าโทรมาบอกชั้นน่ะ ว่าพี่ทงฮวาป่วย”คิบอมโกหกร่างบางอีกครั้ง
“อ้อ...อื้ม...แล้วพี่เค้าเป็นอะไรมากมั้ย”ฮยอกแจถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
“อ้อ ไม่รู้สิ ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน”คิบอมกล่าวปฏิเสธ
“อื้อ...เฮ้อ...เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่าคิบอม...ชั้นเบื่อทงเฮแล้ว ชั้นเกลียดหมอนี่”ฮยอกแจบอกก่อนที่จะขยับตัวไปนอนตักคิบอม
“แล้วฮยอกแจจะคุยเรื่องอะไรล่ะครับ”คิบอมถามพร้อมกับจ้องใบหน้าหวาน
“อืม...คิบอม...ชั้นขอถามนายหน่อยนะ นายมีคนรักรึยัง”ฮยอกแจถามเสียงใสพร้อมกับทำหน้าซื่อๆ แต่คนที่ถูกถามกลับรู้สึกจุกบริเวณหน้าอกจนบอกไม่ถูก
“มีแล้ว”คิบอมตอบออกไป พร้อมกับหลบสายตาร่างบางอย่างกังวล...กลัวว่าร่างบางจะรู้ว่าจริงๆแล้ว คิบอมไม่ได้รักใครคนไหนเลยนอกจาก...ฮยอกแจ...
“จริงเหรอ เค้าคนนั้นเป็นใครน่ะ สวยมั้ย”ฮยอกแจถามต่อ
“สวยเหรอ...คนนั้นไม่เหมาะกับคำว่าสวยหรอก เขาเหมาะกับคำว่าน่ารักต่างหาก เขาขาว...ขาวมากๆเลย ขาวเหมือนหิมะเลยล่ะ...ตัวก็เล็ก...ขาก็เรียว...เอวก็เล็กๆบางๆ หุ่นดีมากๆเลยล่ะ”คิบอมกล่าวบอกแล้วมองร่างบางไปทั่วทั้งตัว
“โห...จริงเหรอ...แสดงว่าเค้าต้องเป็นเพอร์เฟคเกิร์ลแน่ๆเลยน่ะสิ”ฮยอกแจถามพร้อมทำตาลุกวาว
“ไม่หรอก...ไม่เพอร์เฟคเลย เขาน่ะ ทั้งกินจุ ตัวก็เล็กแต่กินอะไรอย่างกับหมู แล้วยังชอบทำตัวแมน แถมไหล่ยังกว้าง ปากก็ห้อยอีก”คิบอมกล่าวว่าพร้อมรอยยิ้ม นี่ถ้าร่างบางรู้ว่าเขากำลังว่าตัวเองอยู่จะว่ายังไงนะ
“อ้าว...แล้วทำไมนายถึงชอบเค้าล่ะ ทั้งๆที่เค้าก็มีข้อเสียเยอะ”
“นิสัยไงล่ะ”
“เอ๋...นิสัยเขาเป็นยังไงเหรอคิบอม”ฮยอกแจเอียงคอถาม
“ก็...ใจดี รักเพื่อน เป็นห่วงคนรอบข้าง เป็นคนชอบแบ่งปัน มีเมตตา เป็นคนขี้ยอมคนอื่นทั้งที่ไม่จำเป็น”
“โห...คนหรือนางฟ้าอ่ะ ทำไมใจดีจัง”ร่างบางถามอย่างตื่นเต้น
“คนนี่แหละ คนธรรมดา เดินดิน แต่กลับทำตัวเหมือนนางฟ้าเลยล่ะ”คิบอมกล่าวอย่างชื่นชม แต่คนตรงหน้าจะรับรู้บ้างมั้ยนะ ว่าเขาน่ะชมตัวเองอยู่แท้ๆ
“อ๋า...คิบอม งั้นวันไหนว่างนายพาคนนั้นมาให้ชั้นเจอหน่อยสิ ชั้นอยากเจอคนที่นายรักอ่ะ”ฮยอกแจกล่าวขออย่างสนใจ
“อื้อ...ได้สิ...”คิบอมพยักหน้าให้ร่างบางพร้อมรอยยิ้ม
“คิบอม...นายเล่าเรื่องของคนนั้นให้ชั้นฟังเยอะๆได้มั้ยอ่ะ ชั้นรู้สึกถูกชะตากับเค้าจัง นายเจอเค้าตอนไหนอ่ะ นายติดต่อกับเค้ายังไง นายขอเค้าคบเป็นแฟนยังไง เล่าๆๆๆๆ”ฮยอกแจขออย่างน่ารัก
“ผมยังไม่ได้เป็นแฟนกับเขาหรอกฮยอกแจ เขายังไม่รู้เลยว่าผมชอบเค้ามากแค่ไหน อีกอย่างนะ เขายังไม่รู้ใจตัวเองเลย ว่ารักใครรึเปล่า”
“ว้า...แย่จังเลย คิบอมน่าสงสารจัง...”ฮยอกแจทำหน้าเศร้า
“แต่ผมก็เล่าได้นะ ว่าผมเจอเขายังไง”คิบอมกล่าวบอก
“อื้อ ก็บอกมาสิ เล่ามาเลย ชั้นอยากฟังนะ”ฮยอกแจกล่าวเสียงใส พร้อมรอยยิ้มกว้าง
“ผมเจอเขา...ผมอาจจะเรียกมันว่าเพราะความบังเอิญก็ได้ละมั้ง เพราะผมไปเรียนอเมริกามาก็นาน...แต่พอผมกลับเกาหลีมาไม่ทันไร ผมก็เจอเค้า...เค้าที่เหมือนจะเป็นนางฟ้าแห่งรอยยิ้ม รอยยิ้มของเค้าสวย...สวยมาก...มันดูสดใสเหลือเกิน...สดใสจนไม่อยากจะละสายตาออกจากรอยยิ้มนั่นเลยสักครั้ง”คิบอมกล่าวอย่างเพ้อๆ รอยยิ้มสวยผุดขึ้นตรงมุมปากร่างสูงน้อยๆ
“นางฟ้า...แห่ง...รอยยิ้ม...อย่างนั้นเหรอ”ฮยอกแจทวนคำช้าๆ ตากลมโตเบิกโตอย่างสงสัย
“ใช่...Smile Angle”คิบอมพยักหน้ารับอย่างมีความสุข
“แล้วสไมล์ แองเจิลของคิบอมเขามีอะไรอีกอ่ะ อะไรที่นายประทับใจอีก”ฮยอกแจเลิกคติ้วถามอย่างน่ารัก
“ตาสวย...ตาของเค้าสวยมาก...สวยจนไม่อยากจะละสายตาไปไหน มันทั้งกลมโต แววๆ แป๋วๆ น่ารักมากๆเลย”คิบอมกล่าวพร้อมกับจ้องตากลมๆตรงหน้าอย่างหลงไหล
“ว้าว...นางฟ้าของคิบอมน่ารักจัง ชั้นอยากจะเจอจริงๆนะเนี้ย คิบอม...สัญญานะ ว่าจะพานางฟ้าของคิบอมมาเจอชั้น...”ฮยอกแจกล่าวพร้อมชูนิ้วก้อยขึ้นมาให้ร่างสูง
“อื้ม...สัญญา”คิบอมยิ้มจางๆพร้อมกับเกี่ยวนิ้วก้อยเล็กๆอย่างรักใคร่
“นี่...ฮยอกแจ...ยังไม่ถอดใช่มั้ย?”คิบอมกล่าวถามพร้อมกับจับสร้อยข้อมือเชือกถักที่เขาเป็นคนให้ไปอย่างทะนุถนอม
“อืม...ก็นายบอกว่าอย่าถอดนิ จะให้ชั้นถอดได้ไงล่ะ จริงมะ”ฮยอกแจกล่าวอย่างน่ารัก นิ้วเล็กเลื่อนไปหยิกแก้มป่องของอีกฝ่ายเบาๆ
“อื้อ...ขอบคุณนะที่ยังจำมันได้ อืม...อยากได้สร้อยเส้นใหม่ไหมล่ะ เดี๋ยวผมซื้อให้”คิบอมกล่าวถามเสียงนุ่ม มือหนาเลื่อนไปลูบกลุ่มเส้นผมนุ่มอย่างรักใคร่
“แล้วแต่สิ...คิบอมอยากซื้อ คิบอมก็ซื้อ แต่ถ้าลำบากก็อย่าเลย”
“ไม่ลำบากหรอก ผมซื้อให้ได้นะ แต่ว่าฮยอกแจอยากได้แบบไหนล่ะ”
“ชั้น...อยากได้สร้อยคู่กับคิบอม...จะได้มาใส่คู่กันไง ได้ป่ะ”ฮยอกแจเลิกคิ้วถาม นิ้วเล็กๆเลื่อนมาแต่ริมฝีปากตัวเองเบาๆ
“ได้สิ...ไปซื้อกันเลยมั้ย...”
“หา...ไปซื้อตอนนี้เนี้ยนะ”ร่างบางถามอย่างตกใจ ดวงตาหวานเบิกโพลงขึ้น
“อื้อ...ตอนนี้เนี้ยแหละ ไปนะๆ ไปเถอะ ไปซื้อด้วยกัน”คิบอมออดอ้อนเสียงหวาน ราวกับเด็กอยากได้ของเล่น
“ร้านบ้าที่ไหนจะเปิดกันตอนสามทุ่ม หา...”ฮยอกแจย้อน
“เอาน่า...ร้านนี้ปิดดึก เราไปกันเถอะ อยู่แถวๆนี้เอง”คิบอมกล่าวพร้อมกับดึงแขนร่างบางให้ลุกขึ้น
“หา...”ฮยอกแจยังคงตกใจ อ้าปาก ตาโตอยู่
“ไปเถอะ!”คิบอมตัดสินใจกระชากร่างบางให้ลุกขึ้น แล้วลากออกจากห้องทันที โดยที่ไม่ลืมที่จะคว้าเป้และกุญแจห้องออกมาด้วย
“อ๊ากกก คิบ๊อมมม นายทำอะไรของน้ายยย”ฮยอกแจที่กำลังโดนลากถามเสียงสูง ดวงตาหวานเบิกโพลงอย่างตกใจ
“ก็พาฮยอกแจไปซื้อสร้อยไง!”คิบอมหันมากล่าวบอกพร้อมยิ้มตาหยี เมื่อหยุดยืนรอลิฟท์
“แล้วทำไมนายต้องลากชั้นมา...ฮ๊า...มันตกใจน้า...ถ้าชั้นหัวใจวายตายไปใครจะรับผิดชอบ หา...ถ้าซุปเปอร์ จูเนียร์ ไม่มีอัญมณีคนหล่ออย่างชั้น สาวๆจะรู้สึกยังไง...ห๊า...”ฮยอกแจกล่าวว่า ใบหน้าสวยงอง้ำลงอย่างน้อยใจ แต่ยิ่งร่าสูงดูยังไง ก็ไม่เห็นแววสักนิด ว่าอัญมณีคนนี้จะหล่อ มีแต่ความสวย ความน่ารักอยู่ซะล่ะมั้ง
ติ้ง...เสียงลิฟท์เปิดดังขึ้น ทำให้คนตัวสูงลากคนตัวเล็กเข้าไปในลิฟท์ทันที
“นี่...คิบอม ฟังชั้นบ้างมั้ยห๊า...ชั้น...อุ๊บ...”ไม่ทันที่ร่างบางจะได้ว่าอะไรต่อ คิบอมก็ก้มลงมาปิดปากบางเอาไว้ด้วยริมฝีปากของตนแล้ว
“อะ...คิบอม...”ฮยอกแจได้แต่เรียกชื่อคนตรงหน้าเบาๆเมื่อริมฝีปากของตนเป็นอิสระ
“เอ่อ...”ร่างสูงอ้ำอึ้งไม่รู้จะแก้ตัวยังไง เพราะที่ตัวเองทำไป มันเป็นเพราะเสียงเรียกร้องในใจล้วนๆ แค่เพียงคิดว่าอยากจะสัมผัสปากเล็กๆนั่นสักครั้ง ร่างกายมันก็ควบคุมไม่อยู่แล้ว
“คิบอมอ่า...จะจูบก็หัดให้ชั้นตั้งตัวหน่อยเซ่...มันตกใจนะ”ร่างบางกล่าวว่าอีกครั้ง มือเล็กๆฟาดเข้ากับแขนล่ำของร่างสูง
“เอ่อ...ฮ่าๆๆ ก็ผมชอบเวลาฮยอกแจทำหน้าตกใจนี่”คิบอมแกล้งไถไปน้ำขุ่นๆบอกร่างบางไป มือหนาเกาเข้ากับท้ายทอยเบาๆ
“ชิ...ไอ้เด็กบ้า...ชั้นเกลียดนายจริงๆเลย”ฮยอกแจเบะปากงอนๆ
“ฮี่ๆ ฮยอกแจอ่า...ทำตัวน่ารักอย่างนี้ ผมชอบจริงๆเลย ฮ่าๆๆ”คิบอมหัวเราะออกมา พร้อมกับดึงตัวร่างบางเข้ามากอด
ติ้ง...เป็นอีกครั้งที่ประตูลิฟท์เปิดออก คิบอมจึงพาร่างบางเดินออกจากลิฟท์ แล้วพากันเดินไปตามถนนมืดๆสองคน มือหนากอบกุมมือบางไว้ด้วยความรักใคร่ แค่เพียงเท่านี้ แค่ได้ส่งไออุ่นผ่านสัมผัสนุ่มๆนี้ก็เพียงพอแล้ว สำหรับผู้ชายที่ชื่อ...คิมคิบอม...
และเพียงไม่นาน ทั้งสองคนก็เดินมาถึงร้านเล็กๆในซอยแคบๆซอยหนึ่ง ถ้ามองจากภายนอกแล้ว มันก็ไม่ต่างอะไรกับกำแพงที่มีประตูไม้เก่าๆบานหนึ่งแปะอยู่สักเท่าไร แต่พอทั้งสองก้าวเข้าไปในร้านแล้ว สภาพภายในกลับแตกต่างกันอยางสิ้นเชิง ทั้งการจัดตกแต่งสไตล์คลาสสิก เฟอร์นิเจอร์ที่ใช้ส่วนใหญ่เป็นไม้สีน้ำตาลอ่อน ตู้โชว์เครื่องประดับทั้งสร้อยคอ สร้อยข้อมือ กำไล แหวน ทั้งตั้งแต่เครื่องประดับประเภท เงิน ทอง เพชร พลอย ก็มีรวมอยู่ถูกจัดเรียงไว้อย่างลงตัว เสียงเพลงคลาสสิกดังเบาๆคลอให้พอได้ยิน
“สวัสดีครับคุณลุง”คิบอมกล่าวทักชายหนุ่มสูงอายุคนหนึ่ง ที่เดินออกมาจากส่วนของด้านหลังตู้โชว์เครื่องประดับ
“สวัสดีพ่อหนุ่ม มาอีกแล้วนะ...อ้าว...พ่อหนุ่ม วันนี้พาแฟนมาด้วยเหรอ”คุณลุงสูงอายุเอ่ยถามพร้อมกับมองไปยังร่างบางที่ยืนเก้ๆกังๆวางตัวไม่ถูกอยู่
“อ้อ...เพื่อนน่ะครับ ผมพาเขามาซื้อสร้อยคู่”คิบอมกล่าวบอกพร้อมรอยยิ้ม
“สวัสดีครับคุณลุง”ฮยอกแจกล่าวทักท้ายคุณลุงบ้าง ร่างบางก้มหัวลงทักทายอย่างเคารพ
“เออๆ น่ารักดีนะ แต่ว่าแม่หนู...เป็นผู้หญิงน่ะ ตัดผมสั้นแบบนี้ พูดครับ เหมือนผู้ชายมันไม่งามหรอกนะหนู”ชายสูงอายุกล่าวบอกอย่างอ่อนโยน เนื้อหาของประโยคสร้างรอยยิ้มให้กับคิบอมได้ไม่น้อย แต่คนที่ถูกทักนี่สิ ถึงกับทำหน้าไม่ถูกกันเลยทีเดียว
“เอ่อ...ผมเป็นผู้ชายนะครับลุง”ร่างบางแย้ง
“โอ้ย...ลุงไม่ชอบใจเลย พวกผู้หญิงที่ทำตัวเป็นผู้ชายเนี้ย เป็นผู้หญิงก็ดีอยู่แท้ๆแล้ว หน้าตาก็สะสวยนะ เฮ้อ...”คุณลุงส่ายหน้าไปมาอย่างระอาใจ
“เอ่อ...ค่ะ ขอโทษค่ะคุณลุง”ฮยอกแจตัดสินใจกล่าวขอโทษออกไป ใบหน้าหวานแดงซ่านเพราะความอายที่ถูกคิบอมลอบมองจากด้านข้าง
“เออๆ ดีๆ พูดจาอย่างนี้ลุงค่อยถูกใจหน่อย ว่าแต่เราจะมาซื้ออะไรนะ สร้อยคู่เหรอ ไหนบอกว่าเพื่อนกันไง”คุณลุงแซวพร้อมรอยยิ้ม
“เอ่อ ครับ...แต่เราแค่เพื่อนกันจริงๆนะครับ”คิบอมกล่าวเถียง
“แหม...ไม่ต้องมาอายหรอกพ่อหนุ่ม ถึงลุงจะไม่ใช่ญาติฝ่ายไหนของเรา แต่ลุงก็อาบน้ำร้อนมาก่อนเรานะ ลุงรู้ดี ไม่ต้องอายหรอก”คุณลุงกล่าวบอก
“อ่า...ครับลุง...งั้น แนะนำสร้อยข้อมือคู่ให้ผมหน่อยสิครับ”คิบอมเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้กับตู้โชว์เครื่องประดับ
“ไหน...ลุงขอดูข้อมือของพ่อหนุ่ม กับแม่หนูหน่อยซิ”คุณลุงกล่าวบอก ทำให้ร่างสูงและร่างบางยื่นข้อมือให้ชายชราดู
“ข้อมือของแม่หนูสวยดีนะ เล็กดีจริงๆ”ชายชรากล่าวชื่นชม ใบหน้าที่มีรอยเหี่ยวย่น แต่ยังคงฉาบฉายความอบอุ่นยกยิ้มจริงใจ มือหนาๆที่มีรอยเหี่ยวย่นไม่ต่างกับหนาเลื่อนมือจับข้อมือบางๆพลางพลิกไปมา
“คะ...ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณลุง”ร่างบางที่ตอนแรกจะพูดว่าครับ ก็เปลี่ยนเป็นค่ะในทันใด ใบหน้าหวานยิ้มให้กับคำชม
“ข้อมือพ่อหนุ่มนี่ก็ได้รูปเลยนะ ดูแข็งแกร่งมากๆเลย ฮ่ะๆ เราสองคนนี้เหมาะกันจริงๆนะ”คุณลุงกล่าวบอก
“อ่า...ครับลุง ขอบคุณครับ”คิบอมกล่าวขอบคุณอย่างนอบน้อม
“งั้น ลุงขอไปหยิบแบบสร้อยคู่ที่เหมาะกับเราสองคนก่อนนะ มันน่าจะมีให้เราเลีอกสักสี่ห้าคู่ล่ะมั้ง”ชายชรากล่าวบอก ก่อนจะเดินไปด้านหลังอีกครั้ง
“คิบอม...ชั้นเป็นผู้ชายนะเว้ย...”ฮยอกแจหันไปว่าน้องชายร่วมวงเบาๆ เพราะกลัวว่าคุณลุงที่เดินเข้าไปข้างหลังจะได้ยิน
“แหม...ฮยอกแจก็...นายออกจะน่ารักขนาดนี้ ใครจะดูผิดว่าเป็นผู้หญิงมันก็ต้องมีบ้างแหละน่า...”คิบอมกล่าวปลอบ
“แต่...”ฮยอกแจทำท่าจะเถียง
“เอ้า...ลุงมาแล้ว คุยอะไรกันอยู่ล่ะ”คุณลุงกล่าวบอกพร้อมกับเดินออกมาจากด้นหลัง ในมือถือถาดที่ใส่มีสร้อยข้อมือเป็นคู่ๆอยู่ประมาณสี่ห้าคู่ตามที่บอก
“อ้อ...เขาบอกผมน่ะครับ ว่าคุณลุงใจดี”ร่างสูงแก้ตัวน้ำขุ่นๆ ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มน้อยๆ
“ใช่ครับ คุณลุงใจดีมากๆเลยค่ะ”ฮยอกแจกล่าวแล้วยิ้มกว้าง ใบหน้าสวยหวานฉายแววความสุขอย่างจริงใจ
“ฮ่าๆ ไม่ต้องมายอคนแก่หรอกน่า...”คุณลุงหัวเราะชอบใจ
“แหม...คุณลุงคะ คุณลุงก็ยังไม่แก่เท่าไรหรอกค่ะ”ฮยอกแจกล่าวชมพร้อมรอยยิ้ม
“แม่หนูคนนี้พูดดีซะจริงๆ เอ้า เดี๋ยวอยากได้สร้อยคู่ไหนล่ะ เดี๋ยวลุงให้เลย ไม่ต้องจ่ายหรอก”คุณลุงบอกเสียงนุ่ม
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณลุง หนูเกรงใจนะคะ สร้อยคุณลุงออกจะสวยๆทั้งนั้น มาให้กันฟรีๆได้ยังไงคะ”ร่างบางกล่าวบอกอย่างน่ารัก
“เอ่อ...ใช่ครับคุณลุง พอดีว่าผมอยากจะซื้อสร้อยให้คนที่ผมรักน่ะครับ คุณลุงเข้าใจผมใช่มั้ยครับ”คิบอมเสริมขึ้นเสียงนุ่ม ทำให้คนที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นคนรักได้แต่ทำหน้าเหวอ
“อ้อ...ลุงเข้าใจแล้ว ฮ่าๆ ถ้าอย่างนั้นลุงให้ของขวัญอย่างอื่นแทนละกันนะ”คุณลุงกล่าวบอกอย่างคนอารมณ์ดี
“ไม่ต้องหรอกคะ คุณลุง”ฮยอกแจเถียง
“ไม่ต้อง ไม่เติ้งอะไรกันล่ะ แม่หนู ลุงเต็มใจจะให้เรา ถ้าเราไม่รับเท่ากับว่าเราไม่เคารพลุงนะ”ชายชราว่า
“คะ...ค่ะคุณลุง”ฮยอกแจพยักหน้ารับแบบเก้ๆกังๆ
“เอาล่ะๆ มาเลือกสร้อยที่ชอบกันดีกว่า มาๆ”คุณลุงกล่าวบอก ก่อนที่จะชักชวนให้ทั้งสองคนดูสร้อยข้อมือที่เรียงรายอยู่บนถาด
“อ๊ะ น่ารักจังเลย อันนี้”ฮยอกแจหยิบสร้อยข้อมือเส้นหนึ่งขึ้นมา ที่ตัวสร้อยเป็นโซ่เล็กๆ ที่ดูภายนอกเหมือนจะเท่ห์ แต่ก็ถูกออกแบบให้ดูอ่อนช้อย แฝงไปด้วยความหวาน จี้เล็กๆที่ห้อยอยู่ตรงที่ล๊อกเป็นรูปก้อนเมฆก้อนเล็กๆ ที่เข้าคู่กับอีกเส้นที่มีจี้เป็นรูปดาวดวงเล็กๆ
“เอ๋...คุณลุงคะ ก้อนเมฆกับดวงดาว มันเข้าคู่กันยังไงคะ ไม่ใช่ก้อนเมฆ กับพระอาทิตย์หรอกเหรอคะ”ฮยอกแจเอียงคอถาม
“ฮ่าๆ คำถามนี้อีกแล้ว มีแต่คนคิดเหมือนแม่หนูน่ะนะ แต่ลุงจะเฉลยให้เราฟังคนเดียวนะ เพราะลุงไม่เคยบอกใครมาก่อนเลย สัญญานะ ว่าจะไม่บอกความลับนี้กับใคร”คุณลุงกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่ไม่เคยจางหายไปจากใบหน้าเหี่ยวย่น
“ค่ะ สัญญาค่ะ”ฮยอกแจพยักหน้ารัว
“เอ้า พ่อหนุ่ม สัญญาด้วยสิ”ชายชราหันไปขอคำสัญญาจากคิบอม
“ครับ ผมสัญญาครับ”คิบอมพยักหน้า
“ก้อนเมฆก้อนเล็กๆน่ะนะ มันแสดงถึงความสดใสใช่มั้ย...แต่ว่าเราจะเห็นมันชัดเจนก็ตอนกลางวัน แล้วดวงดาวน่ะ มันแสดงถึงความมั่นคง...แต่ว่าเราจะเห็นมันชัดเจนก็ตอนกลางคืน ถึงแม้ว่ามันจะออกมาให้เราเห็นไม่พร้อมกันก็จริง แต่ทั้งดวงดาว และเมฆ ต่างก็อยู่บนท้องฟ้าทั้งคู่ อยู่ด้วยกันตลอดไป จริงมั้ย...”ชายชราถามเสียงนุ่ม
“อ๊า...จริงด้วยๆ คุณลุงคิดได้ยังไงครับ เอ้ย คะเนี้ย”ฮยอกแจกล่าวชื่นชม แต่ก็เผลอหลุดคำว่าครับออกไปเล็กน้อย
“แหม...แม่หนูนี่ก็...นะ อย่าทำตัวเป็นผู้ชายสิหนู ทำบ่อยล่ะสิ ติดเลยล่ะเนี้ย เอาเถอะๆ แต่ลุงคิดได้ยังไงมันไม่สำคัญหรอก สำคัญว่าพวกเราชอบกันมั้ยล่ะ”ชายชราถาม
“ชอบครับ”คิบอมหยิบสร้อยขึ้นมาดูแล้วพยักหน้าให้ชายชรา
“ชอบคะลุง”ฮยอกแจตอบบ้าง
“ถ้าอย่างนั้น ผมขอซื้อคู่นี้แหละครับ คุณลุงช่วยเอาใส่กล่องให้หน่อยได้มั้ยครับ”คิบอมกล่าวถาม มือหนาเลื่อนไปหยิบกระเป๋าตังค์ในกระเป๋ากางเกง
“ได้สิ รอเดี๋ยวนะ”ชายชรากล่าวก่อนที่จะเดินหายเข้าไปด้านหลังอีกครั้ง และหลังจากกลับมาก็มีกล่องใส่เครื่องประดับสองกล่อง มือเหี่ยวย่นเลื่อนเปิดฝากล่องออกแล้วหยิบสร้อยเส้นเล็กๆนั้นลงไปอย่างทะนุถนอม
“คุณลุงคะ คุณลุงเป็นคนออกแบบเครื่องประดับทั้งร้านเลยรึเปล่าคะ”ฮยอกแจถามเสียงใส พร้อมกับมองไปทั่วตู้โชว์
“ใช่แล้วล่ะ ลุงเป็นคนออกแบบเอง มันเลยไม่ซ้ำกันไงล่ะ พ่อหนุ่มคนนี้บอกว่าชอบที่มันไม่เหมือนใคร ก็เลยมาซื้อร้านลุงบ่อยๆน่ะ ใช่มั้ยพ่อหนุ่ม”ชายชรากล่าวถาม
“ครับ...แหะๆ”คิบอมกล่าวแล้วหัวเราะแก้เขิน
“นายมาร้านนี่บ่อยเหรอ”ฮยอกแจกล่าวถามพร้อมเอียงคอน่ารัก
“อืม ใช่ ชั้นชอบการออกแบบของลุงเขาน่ะ”คิบอมตอบ
“ชมกันมากไปแล้วนะพ่อหนุ่ม ชมแบบนี้ลุงก็เขินแย่สิ”ชายชราว่าพร้อมรอยยิ้ม
“แหม...จริงๆนะคะลุง คุณลุงออกแบบดีจริงๆ เอ๊ะ แต่ว่าทำไมร้านของลุงถึงอยู่ซอยเงียบๆแบบนี้ล่ะคะ”ฮยอกแจถามชายชราอย่างสงสัย
“ลุงไม่ชอบให้มีลูกค้ามากน่ะ เพราะพวกคนรวยๆคิดว่าการที่มีสร้อยแบบเดียวไม่เหมือนใคร ก็อยากจะมาซื้อกันไปใช้ โดยไม่ได้เห็นค่าของมันเลย ลุงไม่ชอบน่ะ”ชายชรากล่าวตอบ
“อ่อ คะ”ฮยอกแจพยักหน้า
“อ่ะนี่ พ่อหนุ่ม แม่หนู ลุงใส่กล่องให้เสร็จแล้ว”ชายชรากล่าวพร้อมดันกล่องเครื่องประดับสองกล่องให้กับคนทั้งสอง
“ครับ ขอบคุณนะครับ นี่ครับลุง ค่าสร้อยน่ะครับ”คิบอมกล่าวพร้อมกับยื่นเงินจำนวนหนึ่งให้กับชายชรา
“ลุงเอาแค่นี้พอ ลุงลดให้”ชายชรารับเงินไป แต่ก็หยิบเงินจำนวนเล็กน้อยคืนให้กับร่างสูง
“ขอบคุณนะครับ”ร่างสูงกล่าวพร้อมกับก้มหัวให้ชายชรา
“ฮ่าๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า... เอ้อ แม่หนูคนสวย ลุงให้แหวนนี่นะ รับไปๆไม่ต้องเกรงใจ”ชายชรากล่าวพร้อมกับชัดเยียดแหวนวงเล็กๆวงหนึ่งใส่มือร่างบาง
“อ๊ะ ขอบคุณค่ะคุณลุง”ฮยอกแจรับแหวนวงนั้นมาอย่างเคารพ
“ไม่เป็นไรๆ เอ้า...ดึกแล้ว รีบกลับบ้านกันไปเถิด เดี๋ยวผู้ใหญ่ที่บ้านเค้าจะว่าเอา ลุงจะปิดร้านแล้วนะ ลาก่อนนะพ่อหนุ่ม แม่หนู”ชายชรากล่าวลาแล้วเดินหายไปหลังร้านอีกครั้ง
“งั้นเราสองคน ลานะครับ”ทั้งสองกล่าวพร้อมกัน ก่อนที่จะพากันเดินออกจากร้านไปเงียบๆ มือทั้งสองจับกันด้วยความรักใคร่ ส่วนมือข้างที่ว่างต่างก็ถือสร้อยของตนอย่างหวงแหน
“คิบอม...ขอบคุณนะ”ฮยอกแจหันไปบอกคนที่เดินข้างๆตาแป๋ว
“อื้ม...ไม่เป็นไรหรอก แต่ฮยอกแจต้องเก็บไว้ดีๆนะครับ”คิบอมสั่งกำชับ
“แหม...ของราคาแพงๆแบบนี้ ไม่เก็บดีๆ ก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว”ฮยอกแจกล่าวอย่างร่าเริง
“ฮยอกแจ...”คิบอมเรียกร่างบางเบาๆ
“หืม...”ฮยอกแจขานรับ
“คืนนี้...ฟ้าสวยจัง”คิบอมกล่าวพร้อมกับเงยหน้ามองท้องฟ้า ทำให้ร่างบางเงยหน้าตาม
“อื้อ สวย สวยจังเลย...”ฮยอกแจกล่าวบอกพร้อมกับหยุดเดิน
“ดูดาวดวงนั้นสิ ดาวลูกไก่อ่ะ ที่นายชอบ”คิบอมชี้ไปที่กลุ่มดาวกลุ่มหนึ่งที่ส่องสว่างสดใสอยู่บนท้องฟ้า
“อื้อ...ใช่...ดาวลูกไก่ สวยชะมัด”ฮยอกแจกล่าวออกมาอย่างร่าเริง
“ฮยอกแจ...”คิบอมกล่าวเรียกอีกครั้ง สายตาคมจับจ้องไปยังใบหน้าขาวหวาน
“หือ...”ฮยอกแจขานรับแล้วละสายตาจากดาวลูกไก่ตรงหน้า มาเป็นใบหน้าคม
“ขอจูบนะ...”คิบอมกล่าว ก่อนจะกดจูบเบาๆไปที่ริมฝีปากนุ่ม มือหนาเลื่อนไปดันท้ายทอยของอีกฝ่ายให้เข้ามารับจูบได้มากยิ่งขึ้น ใบหน้าหวานเอียงรับจูบอย่างคุ้นเคย ปากเล็กๆเผยอออกรับลิ้นร้อนที่พยายามดันเข้ามาในปาก
“อืม...อืม...”ฮยอกแจครางเบาๆในลำคอ ลิ้นเล็กตอบสนองลิ้นหนาอย่างเร่าร้อน มือเล็กเลื่อนไปโอบรอบคอแกร่ง
“คิบอม...”ฮยอกแจกล่าวเรียกอีกฝ่ายเมื่อริมฝีปากถูกผละออก
“จุ๊ฟ...”ฮยอกแจกดจูบเบาๆไปที่ริมฝีปากของอีกฝ่าย ก่อนที่จะเลื่อนมือไปจับมือหนาแล้วเดินต่อไป
เราจะจับมือกัน...
เราจะไม่ห่างไกล...
เราจะไม่จากกัน...
เราจะ...
ฉันจะจับ...มือ...เธอเอาไว้...
ให้เธอได้รู้สึก...
ว่าเราไม่เคยห่างกัน...
เดินเคียงข้างกันตลอดไป...
แต่ฮยอกแจจะรู้มั้ย...
ในความสุขที่ได้รับ...
มีใครบางคน...
กำลังยืนมองทั้งสองอยู่อย่างเจ็บปวด...
---------- 2 be continue ---------
เม้นน้อยไม่อัพโว้ยยยยยย
ความคิดเห็น