คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : [Sp3c!al Short F!c] Sweet Love
ชอทฟิคอันนี้เคยลงทั้งบอร์ดอึนเฮ และวอนบอม
เรารู้ว่าคงไม่มีคนอยากอ่าน
แต่บอกตรงๆตอนนี้แนนไม่อยากอัพฟิคหลักเลย
มันไม่มีอารมณ์จริงๆ (ซะงั้น)
แนนต้องบอกเลยว่าช่วงนี้งานเข้า!!!
ฮ่าๆๆๆ งานโคฟเข้ามาเยอะมาก
บวกกับจะตัดชุดใหม่ ขึ้นเพลงใหม่
และแนนก็มีโปรเจคจะรวมเล่มชอทฟิคด้วย
ทำให้การแต่ง Between Us ช้าไปมากกกก
มีหลายคนทวง Between Us...ในบอร์ดอึนเฮด้วย
แนนต้องขอโทษจริงๆที่จะอัพให้ได้ช้ามากๆ
แต่ยังไงแนนก็เชื่อว่าแฟนฟิกของแนนน่าจะเข้าใจแนนนะคะ
ขอให้เพื่อนๆไม่ทิ้งฟิคแนนไปไหนนะคะ
ปล. แนนจะทำพาร์ธสองต่อจากเรื่องนี้แน่นอน
เพราะเห็นมีหลายคนว๊อน!
----------Sweet Love---------
Title : Sweet Love
Pair : Donghae x Hyukjae, Siwon x Kibum
Author : ~ไมค์สีฟ้ากีต้าร์สีชมพู~
Rate : PG-15
Talk: วันดีคืนดีอยากให้บอมกะด๊องเป็นเพื่อนกันบ้างในฟิคเฮอึน เห็นฟิคเฮอึนทีไรบอมจะเป็นมือที่สยามกะฮยอกทุกที งานนี้ให้เป็นแม่(?) สื่อดีกว่า โฮะๆๆๆ
“คิบอม~~~~ คิบอมจ๋า~~~ ทงเฮมีเรื่องอะไรจะให้ช่วยยยยยย”เสียงทุ้มของร่างสูง(?)ดังขึ้นลั่นห้องเรียนที่มีเสียงนักเรียนชายคุยกันจ๊อกแจ๊กจอแจดังไปทั่วห้อง เนื่องจากว่าเวลานี้เป็นช่วงเวลาพักก่อนเข้าเรียนของโรงเรียนมัธยมปลายชายล้วนชื่อดังกลางกรุงโซลแห่งนี้
“หืม...มีอะไรเหรอ...ทงเฮ”เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่ตนกำลังอ่านเอ่ยถามเรียบๆ ใบหน้าหวานใสเลิกคิ้วเล็กน้อยเป็นเชิงถามส่งไปให้กับคนที่เรียกตน
“คือว่า...คิบอมรู้จักเด็กห้อง 2A ที่น่ารักๆมั้ยอ่า~~~”ทงเฮเจ้าของร่างสูงหน้าหล่อ ผู้เป็นที่นิยมในบรรดาหมู่สาวๆและผู้ชายหน้าหวานทั้งหลาย เนื่องจากใบหน้าที่แสนจะหล่อเหลาบวกกับความสามารถในการเล่นกีฬาที่ติดอันดับต้นๆของประเทศเอ่ยถามเพื่อนสนิทอย่างกะตือรือร้น
“นายช่วยบอกรายละเอียดของคนที่นายอยากรู้จักให้ชั้นรับรู้สักนิดจะได้มั้ยฮะ...ผู้ชายน่ารักๆห้องนั้นใช่ว่าจะมีแค่คนสองคนซะหน่อย คนน่ารักน่ะมีเยอะแยะจะตาย”คิบอมตอบกลับด้วยสีหน้าหน่ายๆ ก็ไอ้เพื่อนหน้าหล่อที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆคนนี้น่ะสิ เห็นเพอร์เฟคๆอย่างนี้ก็เหอะนะ ฟันแล้วทิ้งทุกราย!!!
“ก็...คนที่ตัวประมาณชั้นอ่ะ ที่น่ารักๆ ตัวผอมๆ เอวเล็กๆ ตัวขาวๆ ปากแดงๆ ตากลมๆอ่ะ ชื่อไรหรอ รู้จักป่ะ?”ทงเฮบอกเล่าถึงคนน่ารักที่ตนเองเพิ่งเดินผ่านไปพบเจอมาด้วยสีหน้าที่แสนจะเคลิบเคลิ้ม ก่อนจะปิดท้ายด้วยคำถามที่ตนเองต้องการจะรู้คำตอบด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“ใช่ซองมินรึเปล่า...คนที่มีฟันกระต่ายยื่นออกมานิดๆอ่ะ”คิบอมถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“เหอะ...ไม่ใช่อ่ะ คนที่ชั้นเห็นไม่มีฟันกระต่ายยื่นออกมาอ่ะ”ทงเฮปฏิเสธพร้อมกับส่ายหน้าตอบเพื่อนรัก
“อ่า...จะใช่ฮยอกแจรึเปล่านะ...คนที่ยิ้มง่ายๆ ที่ผมสีน้ำตาลๆหน่อยอ่ะ”คิบอมบอกเล่าถึงคนที่ตนเองพอจะรู้จักด้วยความไม่แน่ใจ เพราะถ้าจะให้พูดจริงๆล่ะก็ คนในบรรดาคนที่อยู่ในห้อง 2A น่ะ คนที่เขาสนใจมีก็จะมีแค่ ‘เจ้าชายซีวอน’ หนุ่มหล่อที่แสนจะเพอร์เฟค ลูกของเจ้าของห้างสรรพสินค้าอันดับหนึ่งของกรุงโซล และบริษัทในเครืออีกมากมายหลายสาขา ที่เขาแอบรักมาตั้งแต่ปีหนึ่งแค่คนเดียวต่างหากล่ะ
“อ๋า~~~ ใช่แล้วๆ คนนั้นเขาผมสีน้ำตาลอ่อนๆอ่ะ ต้องใช่ฮยอกแจที่คิบอมพูดถึงแน่ๆเลยล่ะ...โห...คนอะไร...แค่ชื่อก็น่ารักแล้วอ่ะ...ถ้าได้มาเป็นแฟนล่ะก็...นะ”ทงเฮเพ้อถึงคนน่ารักที่ตนพบมาด้วยสีหน้าที่แสนจะเคลิบเคลิ้ม แต่กับคนที่กำลังจดจ้องใบหน้าเพื่อนสนิทเนี้ยสิ...แทบอยากจะหาอะไรปาหน้าไอ้บ้านี้อยู่แล้ว
“ถ้านายรักจริงชั้นก็ไม่ว่าอะไรนายหรอกนะทงเฮ...แต่ฮยอกแจน่ะ เค้าเป็นคนที่ ‘ค่อนข้าง’ จะบอบบางและไม่ค่อยสุงสิงกับใครสักเท่าไรหรอกนะ ชั้นคิดว่าถ้านายอยากจะได้คู่นอนที่นายจะฟันแล้วทิ้งเหมือนคนก่อนๆน่ะ อย่าไปยุ่งกับฮยอกแจเลยนะ...”คิบอมบอกเพื่อนด้วยความเป็นห่วงทั้งตัวเพื่อนและตัวคนที่ไอ้เพื่อนรักคนนี้กำลังพูดถึง เพราะเท่าที่เขารู้จากปากของเพื่อนต่างห้องอย่างลี ซองมิน และคิม รยออุคมานั้น ก็พบว่าฮยอกแจที่ไอ้คุณเพื่อนทงเฮกำลังพร่ำเพ้อหาอยู่เป็นคนที่ค่อนข้างจริงจังและเซนซิทีฟกับความรักอยู่ไม่ใช่น้อย และที่สำคัญก็คือ...ฮยอกแจก็มีคนที่สนิทเพียงแค่คนเดียว...นั้นคือ...เชว ซีวอน...คนที่ถือว่ามีความสำคัญกับตัวเขาเองอยู่มากเช่นกัน
“โหย...คิบอมจะคิดอะไรมากล่ะ เท่าที่เราเคยเห็นมานะ เคะแบบนั้นน่ะ พอเจอคนอย่างเราเข้าไปทุกราย เดี๋ยวก็ยอมอ่อนระทวยให้เราเองอ่ะ”ทงเฮเถียงเพื่อนด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะหยีระกับสิ่งที่คิบอมบอกสักเท่าไร อาการที่แสดงออกมาแบบนั้นจึงทำให้คิบอมได้แต่ถอนใจเงียบๆอยู่คนเดียว
“ไม่รู้สิ...ชั้นไม่อยากจะยุ่งอะไรกับนายแล้ว...อ่านหนังสือต่อดีกว่า...”คิบอมตัดบทเอาซะดื้อๆ ก่อนจะก้มห้าก้มตาอ่านหนังสือต่อเงียบๆ
“ฮยอกแจ~~~ นายต้องเป็นของชั้น...หึ...”ทงเฮพูดกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น ก่อนจะกระตุกยิ้มชั่วร้ายออกมานิดๆ แล้วจึงเดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองบ้าง
~ออด...~เสียงออดบ่งบอกเวลาพักกลางวันดังขึ้นเสียงดัง ราวกับเสียงสวรรค์ของบรรดานักเรียนหัวดื้อทั้งหลายที่กำลังนั่งง่วงเหงาหาวนอนในคาบประวัติศาสตร์แสนจะน่าเบื่อ รวมถึง...ลี ทงเฮ...
“คิบอม...ไปกินข้าวกันเหอะ”ทงเฮเอ่ยชวนเพื่อนสนิทที่กำลังนั่งเก็บหนังสือใส่ใต้โต๊ะอย่างเคย
“ไม่เอาอ่ะทงเฮ...วันนี้ชั้นมีธุระน่ะ ทงเฮลงไปกินข้าวเถอะ”คิบอมปฏิเสธพร้อมกับรอยยิ้มจางๆข้างแก้ม
“อืม...เหรอ...จะเอางั้นก็ได้...”ทงเฮรับคำด้วยเสียงเรียบๆ ก่อนจะหันหลังเดินออกจากห้องไปพร้อมกับเพื่อนๆคนอื่นๆ
“ซีวอนจะชอบมั้ยนะ...”คิบอมพึมพำกับตัวเองด้วยความตื่นเต้น พร้อมกับมองชอกโกแลตกล่องสวยที่ตนเองบรรจงทำมันขึ้นมาด้วยฝีมือของตัวเอง
ขาเรียวค่อยๆพาเจ้าของร่างเพรียวบางไปยังห้องเรียนที่อยู่ห่างจากห้องของตนไม่มากนัก ใบหน้าหวานใสยกยิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องที่ติดป้ายตัวใหญ่ไว้ว่า 2-A
‘แอด...’ประตูห้องเรียนค่อยๆถูกเปิดออกช้าๆด้วยแขนเพรียวเล็ก เมื่อเห็นว่าด้านในไม่มีคนอยู่แล้ว เจ้าของร่างเพรียวจึงค่อยๆก้าวเดินเข้าไปในห้องช้าๆ ดวงตาหวานใสกวาดสายตามองไปรอบๆเพื่อมองหาโต๊ะเรียนของคนที่ตนเองต้องการหา ก่อนที่ขาเรียวจะก้าวพาร่างไปยังโต๊ะนั้นด้วยความเคยชิน
ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่คิบอมแอบเข้ามาในห้องๆนี้ในช่วงพักกลางวัน เขาเคยเข้ามาในห้องนี้อยู่บ่อยๆครั้งยามที่เขามีของขวัญหรือสิ่งของอยากจะให้ซีวอน บางครั้งเขาก็ถูกคนในห้องพบเจอเข้าให้ แต่เขาก็มีความสามารถพอที่จะหาเหตุผลมาอ้างต่างๆนานา ที่พอจะทำให้คนเหล่านั้นเชื่อได้ บางครั้งเขาก็โชคดีที่เขาเข้ามาโดยไร้ผู้คนที่เข้ามาพบเจอ...และวันนี้ก็เป็นอย่างนั้นอีกเช่นกัน...
“กินให้อร่อยนะครับ...”คิบอมเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มบางๆขณะที่มือบางบรรจงวางกล่องชอคโกแลตลงบนโต๊ะลงอย่างเบามือ นิ้วเรียวจัดการจัดแต่งโบสีสวยอีกรอบ ก่อนที่ร่างเพรียวจะตัดสินใจหันหลังเดินออกจากห้องไปเงียบๆ
~หลังจากนั้นที่ห้อง 2A~
“เอ๊ะ...ใครเอามาวางไว้อีกแล้วนะ”ร่างสูงโปร่งของเชว ซีวอน ชายหนุ่มรูปหล่อ ผู้ซึ่งเป็นเจ้าของใบหน้าอันหล่อเหลา และร่างกายกำยำสมส่วนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามที่แสนจะดึงดูดสายตาของผู้พบเห็นเอ่ยพึมพำกับตัวเองแผ่วเบาด้วยความแปลกใจ เมื่อเห็นว่าบนโต๊ะของตนเองมีกล่องของขวัญสีหวานวางอยู่อีกแล้ว
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาได้รับกล่องของขวัญอะไรทำนองนี้ เพราะคนที่เพียบพร้อมอย่างเขาก็ย่อมที่จะมีผู้คนมากมายหมายปองในตัวเขาอยู่ไม่ใช่น้อย และของขวัญหรือจดหมายส่วนใหญ่ที่เขาได้มักจะลงชื่อของผู้ให้ หรือไม่ก็นัดออกไปที่ไหนสักแห่งในโรงเรียนเพื่อรอคำตอบตกลงหรือปฏิเสธเหมือนกับจดหมายสารภาพรักธรรมดาทั่วๆไป
แต่กับจดหมายและของขวัญที่เขาจะได้รับจากคนๆนี้ มันกลับไม่มีทั้งการลงชื่อหรือการนัดหมายใดๆทั้งสิ้น จะมีก็เพียงแต่ประโยคบอกเล่าสี่ห้าประโยคที่บอกเล่าถึงเหตุการณ์ที่ผู้ให้ได้พบเจอมาเพียงเท่านั้น
‘ชอคโกแลตนี้ผมตั้งใจทำเพื่อซีวอนเลยนะครับ...ผมเลือกที่จะใส่น้ำตาลให้น้อยๆ เพราะรู้ว่าซีวอนไม่ชอบอะไรที่หวานมากเกินไป...ผมไม่แน่ใจว่าซีวอนจะชอบชอคโกแลตที่ผมทานรึเปล่า...แต่ยังไงก็ทานให้อร่อยนะครับ...’ข้อความที่มีขนาดไม่ยาวมากเท่าไรนักถูกเขียนลงในการ์ดแผ่นเล็กๆที่ห้อยติดอยู่กับโบที่ติดอยู่บนกล่องชอคโกแลตถูกเปิดอ่านโดยร่างสูงโปร่งที่กำลังขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยในตัวของเจ้าของของขวัญชิ้นนี้เป็นยิ่งนัก
“เฮ้ยยย ได้ของขวัญอีกแล้วเหรอวะไอ้ซีวอน...อิจฉาแกว่ะ!!!”ร่างโปร่งของเพื่อนปากร้ายอย่างโจ คยูฮยอนเอ่ยถามเพื่อนรักพร้อมกับรอยยิ้มที่แสนจะเจ้าเล่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัว
“แล้วไง...แกไม่เคยได้รึไง ฮึ...”ร่างสูงโปร่งเอ่ยตอบกวนๆ พร้อมกับยักคิ้วตอบกลับไปให้ไอ้คุณเพื่อนรักอย่างท้าทาย
“ไอ้ได้มันก็ได้อยู่...แต่ไม่บ่อยเท่าแกนี่หว่า...ดูแกดิ๊! เดี๋ยวก็ได้ขนม ได้เค้ก ได้ชอคโกแลต ได้นู่นได้นี่ ชั้นนี่ดิ...เฮ้อ~~~”คยูฮยอนส่ายหัวไปมาอย่างรู้สึกหมั่นไส้ในตัวไอ้เพื่อนสนิทหน้าหล่อคนนี้ซะจริงๆ
“ได้นู่นได้นี่มันก็ดี...แต่...ก็ไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งมาให้ว่ะ เผื่อว่าถ้าน่ารัก นิสัยดี เหมาะที่จะเป็นแม่ของลูกได้ จะได้จับเข้าไปให้อาป๊าดูว่าได้รึเปล่า...”ซีวอนเอ่ยยิ้มๆ ก่อนจะเหลือบสายตามองกล่องของขวัญที่เพิ่งจะได้รับที่อยู่ในมือ
“เออๆ เรื่องของแกเถอะ ว่าแต่...แกแกะของที่อยู่ข้างในออกมาดูหน่อยดิ เผื่อว่าเป็นของกิน...จะได้ขอกินหน่อย”คยูฮยอนบอกเพื่อนขำๆ รอยยิ้มกว้างถูกระบายออกมาประดับใบหน้าหล่อ แต่สำหรับซีวอนแล้ว รอยยิ้มนี่มันน่าเตะชัดๆ!
“ชอคโกแลตเว้ย...เขาเขียนมาบอก...”ซีวอนเอ่ยบอกเพื่อนด้วยท่าทางหวงๆ แต่ทว่านิ้วแกร่งก็ค่อยๆบรรจงแกะกล่องของขวัญนั่นออก
“โหยยยยย น่ากินว่ะ ขอกินหน่อยเดะ!”คยูฮยอนเอ่ยพร้อมกับยื่นมือเข้าไปใกล้กับกล่องชอคโกแลตที่อยู่ในมือเพื่อนด้วยสายตาวิบวับราวกับว่าจะเขมือบชอคโกแลตนั่นเข้าไปทั้งกล่องก็ว่าได้
“เฮ้ยๆๆๆ ไม่ได้เว้ย...ของชั้น!”ซีวอนยื่นคำขาดด้วยท่าทางหวงๆ พร้อมกับยกกล่องชอคโกแลตหนีมือปลาหมึกของไอ้คุณเพื่อนคยูฮยอน ก่อนที่จะจัดการหยิบชอคโกแลตชิ้นหนึ่งมาเข้าปากเพื่อลิ้มรสความอร่อยของมัน
“เวร~~~ เออๆ ไม่กินก็ได้วะ! ไอ้หมาหวงชอคโกแลต!”คยูฮยอนด่าเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงเคืองๆ ก่อนจะเดินหนีกลับไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง
“อร่อยดีแฮะ...”ซีวอนไม่ได้สนใจคยูฮยอนที่ทำหน้าไม่พอใจแม้แต่น้อย กลับเอาแต่สนใจรสชาติของชอคโกแลตที่ตนเพิ่งได้ลิ้มรสไปด้วยสีหน้าที่มีความสุข รสชาติที่ไม่หวานมากไปแบนนี้...ใช่เลย!
~หลังเลิกเรียน...~
“คิบอม~~~ ไปห้อง 2A เป็นเพื่อนเราหน่อยสิ ชั้นไม่กล้าไปคนเดียวอ่า~~~ ได้ป่ะๆ”ทงเฮอ้อนวอนเพื่อนด้วยน้ำเสียงออดอ้อน แต่เมื่อคิบอมเห็นท่าทางแบบนั้นก็แทบอยากจะประเคนมะเหงกให้กับไอ้คุณเพื่อนคนนี้สักทีสองที เอากูไปด้วย เดี๋ยวสักพักมันก็ทิ้งกู!!!
“ไม่อ่ะทงเฮ...นายไปคนเดียวเหอะ ทำไมทีจะจีบคนอื่นไม่เห็นนายจะมาทำท่าอิดออดขนาดนี้เลย”คิบอมตอบปฏิเสธร่างสูงไปด้วยสีหน้าปลงๆ เฮ้อ~~~ ขอโทษทีนะไอ้เพื่อนรัก...
“ก็...เรารู้สึกว่าฮยอกแจไม่เหมือนกับคนอื่นอ่ะ เลยรู้สึก...เอ่อ...ประหม่า...”ทงเฮยอมรับความจริงออกมาด้วยสีหน้าแหยๆ ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยอยากจะรับความจริงสักเท่าไรหรอก มันน่าอายจะตายไป
“เลยชวนชั้นไป...ว่างั้น...”คิบอมสรุปความอย่างที่ตนเองเข้าใจ ก่อนจะคว้ากระเป๋าแล้วลุกขึ้นยืนเต็มความสูง
“เอ่อ...ใช่ แล้วตกลงไปมั้ยอ่ะ”ทงเฮถามต่อด้วยท่าทางลังเลๆ เนื่องจากไม่รู้ว่าที่คิบอมลุกขึ้นยืนน่ะ เป็นเพราะว่าจะไปกับเขาหรือจะกลับบ้านกันแน่ คนอย่างคิบอมน่ะ เดาความคิดออกง่ายๆซะที่ไหนล่ะ
“อืม...ไปสิ”คิบอมพยักหน้ารับเรียบๆ ก่อนจะเป็นฝ่ายเดินนำทงเฮออกไปก่อน ทำไมมันง่ายอย่างนี้วะ! คนหล่องงนะเว้ย!!!
ถึงแม้ว่าทงเฮจะเป็นเพื่อนสนิทของคิบอมมานานสักเท่าไร และถคงแม้ว่าทงเฮจะรู้เรื่องราวของคิบอมดีขนาดไหนก็ตาม แต่ทงเฮก็ไม่เคยรับรู้ถึงเรื่องหัวใจของคิบอมเลยแม้แต่น้อย หลายครั้งที่ทงเฮเอ่ยถามคิบอมไปถึงเรื่องหัวใจ แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นเพียงรอยยิ้มจางๆพร้อมกับคำปฏิเสธสั้นๆสองสามคำ เพราะฉะนั้น...เรื่องที่คิบอมแอบรักซีวอนอยู่จึงเป็นความลับที่มีเพียงแค่ตัวคิบอมคนเดียวเท่านั้นที่รู้เรื่อง
“อ้าว...คิบอม...มาห้องเราทำไมเหรอ...มีธุระอะไรรึเปล่าจ้ะ”เสียงใสๆของหนุ่มน้อยน่ารักนามว่าซองมินกล่าวทักเพื่อนต่างห้องพร้อมรอยยิ้มโชว์ฟันกระต่ายของตนอย่างน่ารัก
“อ่อ...มาเป็นเพื่อนทงเฮน่ะ...พอดีว่ามันจะมาหาฮยอกแจ...”คิบอมตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ ก่อนจะหันหลังกลับไปมองเพื่อนสนิทหน้าหล่อที่เดินตามหลังตนมาด้วยใบหน้าที่มีเครื่องหมายคำถามแปะอยู่กลางหน้าผาก คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันยุ่งอย่างคนใช้ความคิด เพียงแค่มองผ่านก็เรียกรอยยิ้มจากคิบอมไปได้อย่างง่ายดาย
“ว่าไงนะ!!! ทงเฮจะมาจีบฮยอกแจหรอ!”ซองมินเอ่ยขึ้นเสียงดังเพราะความตกใจ มือเรียวเล็กเลื่อนขึ้นมาปิดปากของตนอย่างอึ้งๆ
“ซองมินอย่าพูดเสียงดังสิ...”คิบอมเอ็ดซองมินเบาๆ นิ้วเรียวเลื่อนขึ้นมาแตะริมฝีปากเป็นเชิงสั่งให้คนที่เพิ่งจะพูดเสียงดังไปเมื่อสักครู่ให้เงียบเสียงลง
“หืม...เมื่อกี้พูดอะไรถึงชั้นเหรอซองมิน...”ชายหนุ่มร่างบางเจ้าของใบหน้าหวานใส ดวงตากลมโตเป็นประกาย จมูกเล็กๆที่โด่งสวยรับกับริมฝีปากสีแดงสดน่าลิ้มรส บวกกับร่างกายอันเพรียวบางที่มีทรวดทรงองเอวคล้ายคลึงกับหุ่นของหญิงสาว ที่ยิ่งขับให้เจ้าของร่างดูเหมือนกับผู้หญิงมากขึ้นหันมาเอ่ยถามเพื่อนร่วมห้องที่เพิ่งพูดถึงตนเองเมื่อสักครู่อย่างสงสัย
“เปล่าหรอกๆ ไม่มีอะไร...แหะๆ”ซองมินปฏิเสธพร้อมกับพูดปดคำโตไปให้กับคนถามพร้อมกับรอยยิ้มแหยๆ
“อื้อๆ”ร่างบางของฮยอกแจพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ ก่อนที่จะหันไปสนใจกับการจัดหนังสือใสกระเป๋าสะพายของตนต่อ
“สวัสดี ฮยอกแจ...”ทงเฮที่เดินเข้าไปประชิดตัวฮยอกแจด้วยความว่องไวเอ่ยทักขึ้นด้วยน้ำเสียงอันสดใส รอยยิ้มกว้างโชว์ฟันเขี้ยวซี่เล็กที่ไม่ว่าใครต่อใครที่ได้พบเห็นต่างก็ต้องอ่อนระทวยให้กับรอยยิ้มนี้ แต่มันไม่ใช่กับคนอย่าง...ลี ฮยอกแจ...
“อื้อ...มีอะไรกับชั้นเหรอนายลี ทงเฮ”ฮยอกแจเหลือบมองคนที่มาทักตนแวบหนึ่งก่อนจะหันไปสนใจกับหนังสือที่ตนจัดใส่กระเป๋าต่อ ไม่ใช่ว่าอยากจะกวนประสาทหรือเล่นตัวอะไร แต่ที่ถามออกไปก็เพราะว่าไม่รู้จริงๆว่าคนที่มาหาเขาต้องการอะไรจากเขากันแน่ เพราะคนอย่างลี ทงเฮ เพลย์บอยอันดับต้นๆของโรงเรียนคงจะไม่มาสนใจอะไรกับคนหน้าตาธรรมดาๆอย่างเขาหรอก
“ฮยอกแจ...เป็นแฟนกันนะ”ทงเฮกล่าวบอกคนตรงหน้าออกไปด้วยน้ำเสียงจริงจัง มือหนาเลื่อนไปกอบกุมมือเรียวของอีกคนเอาไว้อย่างถือวิสาสะ สร้างความประหลาดใจและตกใจให้กับเจ้าตัวและคนรอบข้างได้ไม่น้อย
“ว่าไงนะ! นี่นายจะบ้าเหรอ!”ฮยอกแจเอ่ยเสียงดังด้วยความตกใจ พร้อมกับสะบัดมือของตนออกจากการกอบกุมของอีกฝ่ายด้วยแรงที่มีอยู่ซะเต็มแรง
“ไม่ได้บ้าหรอกนะฮยอกแจ...เราพูดจริงๆ มาคบกันนะ...เราจะดูแลนายอย่างดีเลยล่ะ สัญญา...”ทงเฮกล่าวบอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเพื่อยืนยันความจริงใจที่ตนเองมี
“เก็บคำสัญญาของนายเอาไว้ให้คนอื่นเถอะทงเฮ...ชั้นไม่มีวันเชื่อเพลย์บอยอย่างนายหรอก...”ฮยอกแจปฏิเสธร่างสูงอย่างไม่ใยดี ก่อนจะคว้ากระเป๋าสะพายของตนขึ้นมาสะพายอย่างรีบร้อนเพื่อเตรียมจะเดินหนีไอ้คนหน้าม่อคนนี้ จะให้มาเชื่อคำสัญญาของเพลย์บอยง่ายๆ ก็คงมีแต่คนโง่ๆเท่านั้นแหละที่จะเชื่อน่ะ
“ฮยอกแจ...เราสัญญา...ว่าเราจะไม่ทำอะไรนายจนกว่านายจะอนุญาต แต่...นายช่วยให้โอกาสเราหน่อยได้มั้ย...ให้โอกาสเราได้พิสูจน์ตัวเองหน่อยได้มั้ย...”ทงเฮขอร้องคนตัวเล็กด้วยน้ำเสียงจริงจัง ดวงตาคมจับจ้องลึกลงไปในดวงตากลมโตของอีกฝ่าย สื่อความหมายอันลึกซึ้งไปให้ หมายจะให้อีกฝ่ายได้รับรู้
“อืม...ก็ได้...”ฮยอกแจพยักหน้ารับออกไปอย่างปฏิเสธไม่ได้ เพราะถึงยังไง...ถ้าเขาไม่พอใจอะไรทงเฮ เขาก็คงจะบอกทงเฮออกไปตรงๆนั่นแหละ
“จริงนะ...ถ้าอย่างนั้นฮยอกแจก็ยอมเป็นแฟนเราแล้วใช่มั้ย...”ทงเฮเอ่ยถามพร้อมกับฉีกยิ้มกว้างออกมาอย่างมีความสุข มือหนาเลื่อนเข้าไปใกล้กับมือเรียวหมายจะจับมันอย่างที่ใจหวัง แต่กลับหยุดชะงักกลางคันเมื่อนึกถึงคำสัญญาที่เพิ่งจะให้คนตัวเล็กไปเมื่อสักครู่
“อืม...ถ้างั้นไปส่งชั้นที่บ้านด้วย...”ฮยอกแจสั่งอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงที่ติดจะเอาแต่ใจนิดๆ ก่อนที่ขาเรียวเล็กจะก้าวเดินนำหน้าร่างสูงออกไป ปล่อยให้อีกฝ่ายยืนอึ้งไปสักพัก ก่อนที่จะรีบวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว
“นี่...นายน่ะ ทำอะไรนี่ตกรึเปล่า...”เสียงทุ้มนุ่มของร่างสูงโปร่งดังขึ้นทางด้านหลังของคิบอม ทำให้คนที่ถูกเรียกต้องหันกลับไปมองด้วยความสงสัย
“หืม...อะ อะไรเหรอ...”คิบอมเอ่ยถามคนที่เรียกตนเองออกไปอย่างตะกุกตะกัก หัวใจดวงน้อยเต้นถี่ระรัวเมื่อเห็นว่าคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าตนคือคนที่เขาแอบรักมานาน แต่ก็ไม่เคยสักครั้งที่จะได้อยู่ใกล้ชิดกันถึงเพียงนี้
“ของนายใช่มั้ย...”ซีวอนเอ่ยถามคนตรงหน้าพร้อมกับยื่นชีทงานที่เขาเพิ่งเก็บขึ้นมาจากพื้นให้กับคิบอม
“อ๊ะ...จริงด้วย ขอบคุณนะซีวอน...”ร่างเพรียวรับชีทที่ซีวอนยื่นมาให้ด้วยความปลาบปลื้ม ไม่เคยนึกเลยว่าซีวอนจะเป็นคนที่มีน้ำใจขนาดนี้ ทั้งๆที่เป็นลูกคนรวยขนาดๆนั้นแท้ๆ แต่กลับดูไม่ถือตัวเลยแม้แต่น้อย
“ไม่เป็นไรหรอก...อ๊ะ...แต่ว่านายรู้ชื่อเราได้ไงอ่ะ”ซีวอนเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างงงๆ เพราะเท่าที่จำได้ เขาเองก็ไม่เคยที่จะรู้จักคนตัวเล็กตรงหน้ามาก่อนเลย หรือว่าจะเป็นเพื่อนเก่านะ...
“ก็นายออกจะดังนี่นา...ชั้นไม่รู้จักก็เชยแล้วล่ะ”คิบอมตอบกลับไปขำๆ รอยยิ้มจางๆถูกส่งไปให้ร่างสูงโปร่งที่กำลังจ้องใบหน้าของร่างเพรียวอย่างไม่วางตา คนอะไร...น่ารักชะมัด...ไหนจะรอยยิ้มที่แสนจะละลายใจนั่นอีก อีกทั้งยังกริยาที่ดูเงียบๆ ไม่มีท่าทีว่าต้องการจะจับหรือครอบครองตัวเขาสักนิด นี่ถ้าคิบอมไม่ได้ชอบเขา เขานี่ล่ะจะเป็นฝ่ายทำให้คิบอมชอบเอง!
“อ้อ...ว่าแต่นายชื่ออะไร มาจากห้องไหนเหรอ”ซีวอนกล่าวถามร่างตรงหน้าพร้อมรอยยิ้มกว้างโชว์ลักยิ้มคู่สวยตรงข้างๆแก้ม อยากรู้จัก...อยากคุยด้วย...อยากใกล้ชิด...อยากเป็นแฟน...
“เราชื่อคิม คิบอม มาจากห้อง 2C น่ะ”คิบอมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่พยายามข่มให้ดูเป็นปกติดีที่สุด เพราะใช่ว่าเขาจะไม่ได้รับรู้ถึงสายตาที่ซีวอนมองมาที่ตนหรอกนะ
“อื้ม...เอ่อ...แล้วคิบอมจะกลับบ้านเลยรึเปล่าล่ะ...จะไปเดินเล่นด้วยกันหน่อยได้มั้ย...”ซีวอนกล่าวชวนร่างตรงหน้าพร้อมกับรอยยิ้มแหยๆ ไม่เคยนึก ไม่เคยฝัน และไม่เคยแม้แต่จะคิด ว่าคนอย่างเชว ซีวอนจะต้องเป็นฝ่ายเชิญชวนใครก่อนเลย! คิม คิบอมนี่ล่ะ คนแรก!
“เอ๊ะ...จะไปที่ไหนเหรอ...”คิบอมเอียงคอถามด้วยสีหน้าประหลาดใจปนกับตกใจ แต่ยิ่งทำแบบนั้นซีวอนยิ่งกลับรู้สึกว่าคนตรงหน้าช่างหน้าหลงไหลเหลือเกิน
“อืม...สวนสาธารณะใกล้ๆนี่ก็ได้ คิบอมสะดวกรึเปล่า...”ซีวอนเสนอคนตรงหน้าพร้อมกับจับจ้องไปที่ดวงตาหวานอย่างต้องการคำตอบ
“อื้อ...ไปสิ”คิบอมพยักหน้ารับอย่างเขินๆ ไม่เคยนึกเลยว่าคนอย่างเขาจะได้ไปเดินเล่นกับเจ้าชายอย่างเชว ซีวอน!!! คนที่เขาได้แต่แอบรักอยู่ในมุมมานานแล้ว
“จริงนะคิบอม... ถ้างั้นเราก็ไปกันเถอะครับ”ซีวอนพูดขึ้นด้วยความดีใจ ก่อนที่มือหนาจะเลื่อนมากอบกุมมือเล็กอย่างถือวิสาสะ
“อ๊ะ...”คิบอมครางขึ้นด้วยความตกใจ ใบหน้าใสก้มมองมือของตนที่ถูกอีกมือของคนตัวใหญ่กอบกุมอยู่
“ไปกันเถอะ”ซีวอนพูดพร้อมกับยิ้มกว้างให้กับคนตัวเล็ก ก่อนที่ทั้งสองจะพากันเดินไปยังสวนสาธารณะที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากเท่าไรตามที่ซีวอนบอก แต่ในระหว่างทางที่เดินไปคิบอมก็ทำได้เพียงแค่ก้มหน้างุดๆเท่านั้น เพราะสายตาที่ผู้คนรอบๆกายมองมาที่ตนด้วยความสงสัยปนกับอาฆาตแค้นก็ทำให้คิบอมถึงกับขนลุกเกรียว ไหนจะมีเสียงซุบซิบจากนักเรียนหญิงของโรงเรียนหญิงล้วนที่อยู่ในย่านเดียวกับโรงเรียนของตนนั่นอีก เพียงแค่เท่านี้คิบอมก็ไม่กล้าที่จะชวนซีวอนคุยแล้วล่ะ
“คิบอม...เป็นอะไรเหรอ”ซีวอนเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นว่าตั้งแต่เดินออกจากห้องเรียนมาคิบอมก็เอาแต่ก้มหน้างุดๆไม่ยอมพูดไม่ยอมจาอะไรทั้งนั้น ถ้าเขาถามอะไรไปก็เอาแต่พยักหน้ารับแบบส่งๆให้เท่านั้น นี่เขาน่าเบื่อขนาดนั้นเชียวเหรอ...
“เอ่อ...คือว่า...ทำไมเขาต้องมองเราอย่างนั้นอ่ะซีวอน...”คิบอมเอ่ยถามคนที่เดินอยู่ข้างๆกันด้วยความกังวล เขาจะถูกดักตบมั้ยเนี้ย...
“ไม่รู้สิ แต่คิบอมไม่ต้องกังวลหรอก ถ้ามีใครเข้ามาถามอะไรก็บอกความจริงไปสิ ว่าเรามาเดินเล่นด้วยกันน่ะ”ซีวอนตอบกลับด้วยท่าทางสบายๆ ไม่ได้สังเกตเห็นอาการของอีกคนสักนิด ว่าตอนนี้คิบอมกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่
“แต่ว่า...เขาจะเชื่อเหรอ...ถ้าเราบอกออกไปแบบนั้นอาจจะมีคนบอกว่าเราโกหกก็ได้นะ”คิบอมเถียงกลับด้วยใบหน้าซื่อๆตามที่ตนเองคิด เพียงแค่เห็นแค่นั้น เชว ซีวอนก็อยากจะตะโกนบอกรักคิบอมให้ดังก้องโลกไปซะเลย
“ถ้างั้นคิบอมก็บอกว่าเป็นแฟนเราซะสิ แล้วก็บอกว่าเรามาเดทกันไง”ซีวอนยื่นขอเสนอด้วยสีหน้าที่ติดจะเจ้าเล่ห์นิดๆ
“จะบ้าเหรอซีวอน...เราเพิ่งจะรู้จักกันเองนะซีวอน”คิบอมเถียงคนตรงหน้าด้วยเสียงแข็งๆ คิบอมไม่เคยคิดเลยว่าคนอย่างซีวอนจะเจ้าเล่ห์ได้ถึงขนาดๆนี้ อ๊ากกกก คิบอมอยากจะเอาหัวโขกกับต้นไม้ซะจริงๆเลย
“ถึงจะเพิ่งรู้จักกันแต่เราก็ชอบคิบอมจริงๆนะ”ซีวอนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง ทำเอาคิบอมถึงกับชะงักไปเลยเกือบๆครึ่งนาที
“จะบ้าเหรอซีวอน...พูดอะไรน่ะ”คิบอมว่าคนตรงหน้าออกไปด้วยความเขิน ใบหน้าหวานใสเปื้อนสีแดงระเรื่อไปทั่ว ภาพตรงหน้ายิ่งทำให้ซีวอนนึกอยากจะคิดเข้าข้างตัวเองยิ่งนัก ว่าคนตัวเล็กตรงหน้าเขาน่ะก็แอบมีใจให้เขาเช่นกัน
“อ้าว...เราพูดเรื่องจริงนะ คิบอมออกจะน่ารัก ใครๆอยู่ใกล้ก็ต้องอยากรักทั้งนั้นแหละ จริงๆนะ”ซีวอนพูดพร้อมกับรอยยิ้ม ดวงตาคมจับจ้องไปยังใบหน้าหวานใสอย่างเจ้าเล่ห์
“ไม่รู้ล่ะ...เราไม่ใช่คนใจง่ายขนาดนั้นซะหน่อยนะซีวอน เราไม่ยอมคบกับซีวอนง่ายๆแน่”คิบอมยื่นคำขาดด้วยท่าทางรั้นๆ ยิ่งเห็นดังนั้นซีวอนก็ยิ่งอยากจะครอบครองคนตรงหน้ามากยิ่งขึ้น ทั้งน่ารัก ทั้งอ่อนหวาน ทั้งซนๆเหมือนกับเด็กดื้อรั้น นี่ล่ะ! แม่ของลูกในอนาคต!!!
“ถ้าอย่างนั้น...เราจะทำให้คิบอมชอบเราดีมั้ย...”ซีวอนยื่นขอเสนอที่แสนจะเอาเปรียบคนตรงหน้ายิ่งนัก พนันได้เลยว่าร้อยทั้งร้อย คนอย่างเชว ซีวอนจะต้องสามารถคว้าหัวใจของผู้คนได้มาโดยง่ายดาย ยิ่งกับคิบอมที่มีท่าทีว่าจะชอบเขาแล้วล่ะก็...มันก็ดูจะเป็นเรื่องที่ง่ายดายเสียงยิ่งกระไร
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็ทำซิ...แบร่...”คิบอมเงยหน้าท้าทายคนตรงหน้าด้วยสีหน้าดื้อๆ ก่อนจะแลบลิ้นออกมาล้อเลียนคนตัวสูงกว่า แล้วรีบวิ่งหนีคนตัวสูงไปทันที
~อีกด้านของทงเฮ กับฮยอกแจ~
“ฮยอกแจ...ตอนนี้เราเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย...”ร่างสูงกล่าวถามคนตัวเล็กที่เดินอยู่ข้างๆด้วยน้ำเสียงสดใส ใบหน้าคมประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้างโชว์เขี้ยวเล็กๆอันเป็นเอกลักษณ์
“อืม...คงงั้นมั้ง...”ฮยอกแจตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ดวงตากลมสวยทอดมองออกไปข้างหน้าโดยที่ไม่ได้สนใจคนที่เดินอยู่ข้างกายแม้แต่น้อย
“งั้น เรามาตั้งชื่อเรียกที่เราจะใช้เรียกกันสองคนดีมั้ย...ฮยอกแจ”ร่างสูงยื่นขอเสนอพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง ดวงตาคมจับจ้องไปยังใบหน้าด้านข้างของคนตัวเล็กอย่างหลงไหล คนอะไร...สวยชะมัดเลย...คืนนี้ต้องโทรไปบอกคุณนายลีให้เตรียมรับลูกสะใภ้คนสวยซะแล้ว...หุหุ
“ไอ้ปลาบ้า...”ฮยอกแจพูดขึ้นมาเรียบๆพร้อมกับหันหน้าไปมองคนตัวสูงกว่าด้วยแววตานิ่งๆ เล่นเอาคนที่ถูกเรียกว่า ‘ไอ้ปลาบ้า’ ถึงกับสะอึกไปเลยทีเดียว
“อ่า...ฮยอกแจอ่า~~~~ นายจะเรียกเราอย่างนั้นจริงๆเหรอ น่าจะเรียกอะไรที่มันดูขิขุๆดีกว่าน้า~~~ เช่น...ตัวโต ตัวใหญ่ คนหล่อ ปลาหล่อ เจ้าชาย อะไรทำนองนี้อ่า...”ทงเฮพล่ามความต้องการของตนเองยืดยาว ทำเอาคนที่ถูกขัดใจถึงกับหงุดหงิด อะไรวะ! ก็มันเป็นคนบอกให้กูสรรหาคำมาเรียกมัน แล้วพอกูเรียก มันก็มาแพล่มอะไรอีก โอ้ยยย ไก่น้อยรำคาญเหอะ!
“แล้วนายจะเรียกชั้นว่าอะไรล่ะทงเฮ...”ฮยอกแจถามกลับไปด้วยเสียงเย็นๆ ไม่ใช่ว่านึกรำคาญอะไรไอ้คนที่เดินข้างๆอะไรนักหนาหรอกนะ แต่ไม่รู้สิ มันรู้สึกหมั่นไส้ไอ้คนหล่อที่เดินยิ้มทำหน้าแป้นแล้นอยู่ข้างๆอย่างบอกไม่ถูก
“ไก่น้อยที่ร๊ากกกกก”ทงเฮตอบคำถามอย่างไม่ลังเล รอยยิ้มกว้างที่ดูเหมือนคนปัญญาอ่อนในสายตาของฮยอกแจถูกฉีกขึ้นมาประดับใบหน้าหล่ออีกครั้ง เฮ้อ~~~ กูจะมันไปดีมั้ย...ว่ากูไม่อยากคบกะคนบ้า!
“งั้น ชั้นก็ขอเรียกนายว่าไอ้ปลาหน้าเบี้ยวละกันนะ”ฮยอกแจตอบกลับไปด้วยท่าทางสบายๆ ไม่ได้นึกสนใจไอ้คนข้างๆที่กำลังทำหน้าบูดซะจนอยากจะเอาฟอร์มาลีนมาฉีดให้หายบูดสักฟืดสองฟืด
“อ่า~~~ ถ้าฮยอกแจชอบก็เรียกเราอย่างนั้นก็ได้...”ทงเฮรับคำอย่างปลงๆ เฮ้อ~~~ เพื่อคนน่ารัก ยอมได้~~~
“ทงเฮ...ชั้นอยากกินไอติมอ่ะ ไปซื้อให้หน่อยดิ”ฮยอกแจสั่งทงเฮด้วยน้ำเสียงตวัดๆอย่างคนเอาแต่ใจ ใครก็ได้ช่วยตอบทงเฮที...เจ้าหญิงคนสวยของทงเฮเป็นเจ้าหญิงที่เอาแต่ใจใช่ม้ายยยย ทงเฮแอบกลุ้ม T^T
“แล้วฮยอกแจอยากกินรสอะไรล่ะ เดี๋ยวเราจะไปซื้อมาให้”ทงเฮเอ่ยถามคนตัวเล็กอย่างคนใส่ใจ อยากจะเอาใจใส่คนตัวเล็กให้มากๆ อยากจะทำให้คนตัวเล็กรู้สึกไว้ใจเขามากกว่านี้ บางที...มันอาจจะทำให้คนตัวเล็กใจอ่อนก็ได้
“สตอร์เบอร์รี่ ใสแยมสตอร์เบอร์รี่มาด้วยนะ”ฮยอกแจสั่งเรียบๆก่อนจะหยุดก้าวเท้า ยืนรอคนตัวสูงด้วยท่าทางที่แสนจะเย่อหยิ่งและเอาแต่ใจ บอกผมที~~~ มาดของเจ้าหญิงผู้น่ารักของผมหายไปไหน!!! เอาคนน่ารักของผมกลับมา~~~ T^T
“ทงเฮ...มาช้าจัง...”ฮยอกแจบ่นทงเฮที่เดินมาหาตนพร้อมกับไอศครีมโคนสีชมพูหวานในมือทั้งสองข้าง ใบหน้าคมมีหยดเหงื่อเม็ดเล็กๆประปรายไปทั่วเนื่องจากที่เขาเพิ่งผ่านการแข่งวิ่งมาราธอน 4 คูณ 100 มาหมาดๆ ส่วนคนที่กำลังยืนบ่นก็ทำหน้าไม่พอใจเสียยิ่งกว่าอะไร ฮึ่ม...ถ้าได้เป็นเมียเมื่อไร พ่อจะจับกดให้ไม่ได้นอนสามคืนติดแน่!
“แฮ่ก...ขอโทษนะฮยอกแจ...พอดีว่าร้านไอศครีมมันอยู่ไกลน่ะ แฮ่ก...นี่ไง ไอศครีมของฮยอกแจ”ทงเฮกล่าวพร้อมกับยื่นไอศครีมโคนหนึ่งให้กับคนตัวเล็ก
“อื้อ...ขอบใจนะ”ร่างบางฉีกยิ้มออกมาอย่างน่ารักส่งให้กับทงเฮพร้อมกับยื่นมือไปรับไอศครีมสีหวานจากมือคนตัวสูงขึ้นมาลิ้มรสหวานอย่างชอบใจ
“อื้อ~~~อร่อยจังเลย”ฮยอกแจเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเล็กๆที่มันแสนจะกระตุ้นต่อมหื่นของคนฟังอย่างทงเฮยิ่งนัก ไหนจะลิ้นเล็กๆสีแดงที่กำลังยื่นออกมาเลียไอศครีมนั่นอีก บอกทงเฮที! ฮยอกแจกำลังยั่วอยู่ใช่มั้ย!
“มองอะไรน่ะไอ้ปลาหน้าเบี้ยว...ไม่เคยเห็นคนกินไอติมรึไง...”ฮยอกแจกล่าวว่าร่างสูงเสียงตวัด ก่อนที่ขาเรียวเล็กจะก้าวเดินหนีไอ้คนหน้าหล่ออย่างรำคาญๆ
“กูผิดอีก...”ทงเฮพึมพำกับตัวเองอย่างปลงตก บทเรียนนี้สอนให้รู้ว่า...จะได้คนสวยมาเป็นเมีย...มันต้องสู้ครับ...
~เวลาผ่านไปสองเดือนอย่างไว๊...ไว...~
“คิบอม...เรามีอะไรจะถามคิบอมล่ะ...ขอให้คิบอมตอบเราตามความจริงนะ”ซีวอนกล่าวถามคนตัวเล็กที่ตนเองกำลังนั่งซบไหล่อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนสาธารณะใกล้ๆโรงเรียนด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“หืม...อะไรเหรอ...”คิบอมขานรับเรียบๆ ดวงตากลมใสเหล่มองไปยังใบหน้าหล่อๆของเจ้าชายกำลังที่นอนซบไหล่ตนอย่างถือวิสาสะ
“คิบอมแอบชอบเราใช่มั้ย...”ซีวอนตัดสินใจถามคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจออกไปตรงๆ แล้วขยับตัวนั่งตัวตรง พร้อมกับเลื่อนมือไปจับใบหน้าของคิบอมให้หันมาทางตน ไม่ใช่ว่าต้องการจะกดดันหรือบีบบังคับแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะว่าเขามีหลักฐานเนี้ยสิ...
“ปะ...เปล่านะซีวอน...เอาอะไรมาพูดน่ะ”คิบอมเถียงด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก สมองเล็กๆที่มีระดับไอคิวสูงถึง 130 พยายามคิดประมวลหาว่าทำไมซีวอนถึงถามเขามาแบบนี้ นี่ซีวอนรู้อะไรงั้นเหรอ...
“คิบอมชอบทำของหวานใช่มั้ย...”ซีวอนถามต่อด้วยใบหน้านิ่งๆ เล่นเอาคิบอมถึงกับเสียวสันหลังวาบ เฮือกกกก! ซีวอนรู้อะไรรึเปล่านะ...
“อ่ะ...เอ่อ...ใช่...”คิบอมพยักหน้ารับให้กับซีวอนด้วยท่าทางเก้ๆกังๆ บอกตรงๆเลย...ตอนนี้คิม คิบอมอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้ให้ได้ซะจริงๆ
“คิบอมชอบเขียนจดหมาย...”ซีวอนพูดต่อ
“เอ่อ...ก็ใช่...”ร่างบางพยักหน้ารับอีกครั้ง ท่าว่าซีวอนคงจะรู้ความลับแล้วแน่ๆเลย T^T แล้วเราจะแก้ตัวกับซีวอนยังไงดีล่ะ จะให้บอกว่าชอบทำของหวานแต่ทำชอคโกแลตไม่เป็นอย่างนั้นเหรอ...บ้าสิ ถ้าเป็นอย่างนั้นซีวอนก็ต้องจับได้อยู่แล้ว...อ๊ากกกก จะตอบซีวอนว่าอะไรดีเนี้ย...
“ลายมือของคิบอม...ก็เป็นอย่างนี้ใช่มั้ย...เราเคยเห็นในชีท”ซีวอนพูดพร้อมกับยื่นแผ่นกระดาษขนาดไม่ใหญ่เท่าไรให้กับคิบอม และมันก็เป็นอย่างที่คิบอมคิด...กระดาษแผ่นนั้นก็คือการ์ดที่คิบอมบรรจงเขียนแนบไปกับชอคโกแลตที่ทำให้ซีวอนทุกครั้ง
“เอ่อ...มะ...ไม่ใช่ซะหน่อย...ลายมือเราไม่ใช่แบบนี้นะ...”คิบอมเอ่ยปากเถียงตะกุกตะกัก ดวงตากลมใสฉายแววสั่นระริกอย่างเห็นได้ชัด ต่อให้คนฟังจะโง่ขนาดไหน ถ้าได้เห็นการแสดงออกของคิบอมตอนนี้ก็คงไม่มีใครคิดจะเชื่อหรอก
“แน่ใจเหรอ...แล้วนี่ล่ะ...”ซีวอนกล่าวถามอย่างผู้เหนือกว่า มืออีกข้างที่ว่างชูชีทงานที่เขียนชื่อเจ้าของว่า ‘คิม คิบอม’ ตรงหัวกระดาษอย่างชัดเจน เล่นเอาคนที่โดนไล่ต้อนจนมุมถึงกับเถียงอะไรไม่ออก
“ซี...ซีวอนพูดอะไรน่ะ...เราไม่เห็นรู้เรื่องเลย”คิบอมเถียงอย่างตะกุกตะกัก ดวงตาดวงสวยเสหลบดวงตาคมที่มองมาที่ตนราวกับเด็กๆที่กำลังปิดบังความผิดที่ตนเองทำ
“คิบอมชอบเราใช่มั้ย...”ซีวอนถามย้ำอีกครั้ง ใกล้แล้ว...เกมส์จับคนปากแข็งมันใกล้จบแล้วล่ะ...
“มะ...อื้อ...”ไม่ทันที่คิบอมจะได้เถียงอะไร ริมฝีปากบางก็ถูกริมฝีปากร้อนๆของอีกคนครอบครองเอาไว้เสียแล้ว มือแกร่งเลื่อนขึ้นมาประคองใบหน้าหวานเอาไว้ไม่ให้คนตัวเล็กหันหนี ดวงตากลมใสของคิบอมเบิกโพลงอย่างตกใจ มือเรียวบางเลื่อนไปดันอกแกร่งให้ออกห่างจากร่างกายด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่มันกลับไม่ได้เกิดผลใดๆกับคนแรงเยอะอย่างซีวอนเลยแม้แต่น้อย
“อื้อ...อื้อ...”ร่างบางครางประท้วงในลำคอ น้ำตาเม็ดใสค่อยๆไหลรินลงมาจากดวงตากลมสวยช้าๆ เจ็บ...ทำไมซีวอนถึงทุนแรงกับเขาอย่างนี้นะ ทำไมซีวอนถึงต้องรุกเขาแบบนี้...ทำไม...
“อ๊ะ...”เมื่อนิ้วแกร่งสัมผัสถึงหยาดน้ำอุ่นๆที่ไหลลงมาจากดวงตาคู่สวย ซีวอนก็ถอนริมฝีปากออกจากริมฝีปากบางทันที นี่เราทำอะไรลงไปนะ...นี่เราทำให้คนที่เรารักต้องเจ็บงั้นเหรอ...ไอ้ซีวอนเอ้ย...แกนี่มันโง่จริงๆ ฮึ่ย...เจ็บใจตัวเองจริงๆ แกมันไอ้โง่ซีวอน!
“ซีวอน...นายทำ...แบบนี้ทำไม...”คิบอมเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยความเจ็บปวด ความรู้สึกที่มีมันอัดอั้นอยู่ในอกจนแทบจะระเบิดออก ไม่เข้าใจคนตรงหน้าแม้แต่นิด...ทำไมเขาถึงทำแบบนี้...ทำไมซีวอนถึงทำแบบนี้...ทำไม...
“เพราะ...เรารักคิบอมไง...เรารักคิบอมตั้งแต่ครั้งที่เราเจอกันที่งานปฐมนิเทศ เราไม่รู้ว่าคิบอมจะจำเราได้รึเปล่า ว่าคนที่คิบอมเดินชนตอนที่กำลังหาทางไปห้องประชุม...ก็คือเราเอง... ทุกครั้งที่คิบอมมาหาซองมินกับเรียวอุคที่ห้องเรา ไม่ใช่ว่าเราไม่เห็นหรอกนะ เราแอบมองคิบอมตลอดเวลาเลยต่างหากล่ะ ที่วันนั้นเราบอกว่าคิบอมทำชีทตกน่ะ ความจริงแล้วน่ะ...เราเป็นคนแอบหยิบมันออกมาตอนที่คิบอมกำลังยืนคุยอยู่กับซองมินต่างหากล่ะ...เรารู้ว่าสิ่งที่เราทำไปมันอาจผิด...แต่เราก็แค่อยากจะบอกว่า...เรารักคิบอมนะ...ขอโทษกับสิ่งที่เราทำไปละกัน...”ซีวอนสารภาพความจริงออกมาหมดเปลือก ใบหน้าคมก้มต่ำมองพื้นอย่างคนสำนึกผิด หมดแล้ว...สิ่งที่คิบอมเคยไว้วางใจ สิ่งที่ดีๆที่มีให้กัน...มันจบแล้ว...
“ฮึก...จริงเหรอซีวอน...”คิบอมถามคนตรงหน้าอย่างไม่แน่ใจ เขาหูฝาดไปรึเปล่า...ซีวอนบอกว่าชอบเรา...เขาบอกว่าเขารักเรานะ...
“จริงสิ...เราไม่โกหกคนที่เรารักหรอก...แค่โกหกครั้งเดียว...มันก็เกินพอแล้วล่ะ”ซีวอนตอบกลับทั้งที่ยังก้มหน้าอยู่
“ซีวอน...ฮึก...เราก็รักซีวอนเหมือนกันนะ...”คิบอมกล่าวพร้อมกับถลาเข้าไปกอดซีวอนอย่างแรง จนซีวอนเกือบรับร่างเพรียวเอาไว้ไม่ทัน ใบหน้าหวานซุกลงกับอกแกร่งของร่างสูง เพียงพอแล้ว...แค่มีความอบอุ่นเท่านี้ก็เพียงพอแล้ว... ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว...
“จะ...จริงเหรอ...”ซีวอนกล่าวถามบ้าง
“อื้อ...เรารักซีวอน...รัก...รักมาก...รักมาโดยตลอด...”คิบอมกล่าวคำหวานให้กับคนตรงหน้าอย่างจริงใจ มือเรียวเลื่อนไปโอบรอบคอคนตรงหน้าเอาไว้หลวมๆ
“เราสัญญาว่าเราจะปกป้องคิบอมตลอดไปนะ...อมยิ้มน้อยของผม...”ซีวอนกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ก่อนจะก้มหน้าประทับจูบไปที่ริมฝีปากบางตรงหน้าอย่างรักใคร่ คิบอมแหงนหน้ารับรสจูบแสนหวานอย่างเต็มใจ สัมผัสรสหวานถูกส่งมอบให้กับคนตัวเล็กอย่างอ่อนหวาน ไม่จาบจ้วง ทว่ากลับร้อนแรงไปในตัว ลิ้นร้อนของซีวอนลุกล้ำเข้าไปในโพรงปากเล็กอย่างชำนาญ ค่อยๆสำรวจควานหาความหวานช้าๆไม่เร่งรีบ ลิ้นเล็กสอดสัมผัสหยอกล้อกับลิ้นของอีกฝ่ายเก้ๆกังๆด้วยความไม่เคย
“น่ารักจัง...คิบอมของผม...”ซีวอนถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่งเอ่ยขึ้นอย่างหยอกเย้า ก่อนจะหันไปเล่นสนุกกับใบหูเล็กอย่างชอบใจ ขบเม้มเบาๆพอให้รู้สึกเสียวซ่าน ก่อนจะไล้เลียไปมาให้ให้จั๊กจี้เล่น ส่วนคนที่ถูกสัมผัสก็ทำได้แค่เพียงเบี่ยงหลบอย่างเขินอายเท่านั้น
“มานั่งนี่ดีกว่านะ...”พูดจบซีวอนก็ยกคิบอมขึ้นมานั่งตักตนอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะกดจูบเบาๆลงไปที่แก้มนุ่ม ทั้งหอม...ทั้งหวาน...จนไม่อยากปล่อยมือจากอมยิ้มน้อยอันนี้แล้วล่ะ...
“คนเจ้าเล่ห์...”คิบอมว่าเบาๆอย่างเขินอาย แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธคนตัวใหญ่ที่กำลังฉวยโอกาสจากตนเองแม้แต่น้อย แก้มยุ้ยๆถูกฉกชิงความหอมหวานข้างซ้ายทีข้างขวาที เดี๋ยวก็โดนจุ๊บปากเบาๆ เดี๋ยวก็โดนจับนู่นลูบนี่ไปทั่ว เล่นเอาคนตัวเล็กถึงกับม้วนตัวทำอะไรไม่ถูกไปเลย
~ด้านของเพลย์บอยทงเฮ และเจ้าหญิงเอาแต่ใจฮยอกแจ~
“ปลาหน้าเบี้ยว...เราหิวแล้วอ่ะ...”คนตัวเล็กพูดขึ้นขณะที่ทั้งสองคนกำลังเดินกลับบ้านด้วยกันเหมือนเคย นับตั้งแต่วันนั้นที่ทงเฮเริ่มจีบฮยอกแจความสัมพันของทั้งคู่ก็คืบหน้าขึ้นมาค่อนข้างสูงทีเดียว นั่นคือ...จากที่ทงเฮต้องเดินห่างๆจากฮยอกแจเนื่องจากที่เจ้าตัวสั่งเพราะว่ากลัวว่าทงเฮจะทำอะไรเกินเลยกับตน ตอนนี้ก็ได้เดินชิดกันเหมือนกับคู่รักคู่อื่น และที่มากไปกว่านั้น...ก็คือฮยอกแจก็อนุญาตให้ทงเฮจับมือเวลาเดินไปไหนมาไหนด้วยกันได้... ก็เพียงเท่านี้แหละ ที่เป็นความคืบหน้าของคนทั้งสอง...(ขอพูดหน่อยเหอะ...ความคืบหน้ามันสูงตรงไหนคะ: ไรท์เตอร์)
“แล้วไก่น้อยที่รักอยากกินอะไรล่ะ...”ทงเฮหันไปถามคนตัวเล็กอย่างสนอกสนใจ ก็ลองไม่สนใจดูสิ...ไอ้ปลาหน้าเบี้ยวตัวนี้นี่แหละ จะโดนคุณไก่น้อยที่รักงอนจนง้อกันไปสามชาติเจ็ดชาติกันเลยทีเดียว
“อืม...เราอยากกินสปาเก็ตตี้อ่ะ อยากกินสปาเก็ตตี้อร่อยๆอ่ะ ปลาหน้าเบี้ยวพาเราไปกินได้มั้ยอ่ะ วันนี้วันพุธปลาหน้าเบี้ยวต้องเลี้ยงเราด้วยนะ”คนตัวเล็กอ้อนคนตัวโตเสียงหวาน เอาหน้าไปซบกับไหล่คนตัวโตแล้วถูไปมาอย่างน่ารัก เฮ้อ~~~ ไอ้น่ารักมันก็น่ารักอ่ะนะ แต่มาอ้อนให้เสียเงินกันวันพุธที่เป็นสัญญาของกันและกันว่าไอ้ปลาหน้าเบี้ยวต้องเป็นคนเลี้ยงเนี้ยสิ ทงเฮกลุ้ม T^T เรื่องเงินน่ะไม่เท่าไรหรอก เพราะคุณและคุณนายลีต่างก็สนับสนุนให้เอาฮยอกแจมาเป็นลูกสะใภ้ได้อย่างเต็มที่อยู่แล้ว จะให้เลี้ยงอะไร สั่งอาหารแพงลิบลิ่วขนาดไหนก็ได้อยู่แล้ว แต่ไอ้ที่มากลุ้มน่ะ ก็เพราะว่าคุณว่าที่สะใภ้ตระกูลลีน่ะสิ เอาแต่ใจสารพัด พอเข้าไปร้านไหนก็สั่งอาหารมาสารพัด แต่พอจะกินจริงๆแล้วกินแค่จานสองจาน พอพนักงานมาเห็นก็หน้าเสีย คุณเธอก็วีนแตกใส่พนักงานซะอีก พอพากลับบ้านช้าคุณเธอก็เอาแต่บ่นๆๆๆ บอกให้พาไปเที่ยวนู่น กินนี่ที่ร้านอื่นวันหลัง แล้วสุดท้าย...ไอ้สัญญาที่ว่าต้องเลี้ยงเฉพาะวันพุธ ก็กลับกลายเป็นว่าต้องมาเลี้ยงคุณเธอแทบจะทุกวันไปโดยปริยาย...เฮ้อออ~~~ เพื่อมีเมียสวย ทงเฮยอม~~~
“งั้น เราก็ไปกันเถอะนะ...ว่าแต่วันนี้ไก่น้อยที่รักจะต้องกลับบ้านกี่โมงเหรอครับ...”ทงเฮถามด้วยเสียงนุ่มๆ แม้ว่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วก็ตามแต่ เพราะถ้าเขาไม่ถามออกไป คุณเธอก็จะต้องบอกว่าทำไมไม่ใส่ใจกันบ้างล่ะ เบื่อกันแล้วเหรอ แล้วก็เดินหนีกลับบ้านไป โดยที่มีไอ้ปลาตัวนี้แหละที่ต้องไปยืนง้ออยู่หน้าบ้าน ตากฝนบ้าง ตากน้ำค้างบ้าง อย่างต่ำๆก็ต้องยืนถึงตีหนึ่งตีสองนั่นแหละ โอ้ยยย กลุ้มๆๆๆ
“ปลาหน้าเบี้ยว...เราคบกันมานานเท่าไรแล้ว...”คนตัวเล็กเอ่ยถามพร้อมกับทำตามแป๋วมองไปยังคนรักอย่างน่ารัก
“สองเดือนแล้วล่ะครับ...”ทงเฮตอบกลับพร้อมรอยยิ้มกว้างโชว์เขี้ยวซี่เล็กอันเป็นเอกลักษณ์ เฮือก...วันนี้ตัวแม่ของผมจะมาอารมณ์ไหนวะเนี้ย...ขอผมตั้งรับก่อนได้มั้ย...
“ปลาหน้าเบี้ยวอยากทำอะไรกับเรามากกว่าจับมือมั้ย...”ฮยอกแจถามต่อด้วยรอยยิ้มซื่อๆ โฮกกกกก ไก่น้อยที่รักครับ...เพิ่งจะคิดได้เหรอนี่...เฮื่อม...ปล่อยให้ผมคอยมาตั้งสองเดือน แขนขาผมมันจะง่อยหมดแล้วนะค๊าฟฟฟฟ ผมอยากกอดคนน่ารักค๊าฟฟฟฟ
“อยากสิ...อยากมากเลยด้วยล่ะไก่น้อยที่รัก”ทงเฮตอบกลับด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ หุหุ รอคอยมานานแล้วโว้ยยยย
“งั้นเราให้ปลาหน้าเบี้ยวโอบไหล่เราได้...โอป่ะ?”ร่างเล็กเสนอพร้อมกับทำตาแป๋ว...ส่วนอีกคนน่ะเหรอ...=[]= นี่ล่ะ...สีหน้าของทงเฮตอนนี้ โฮกกกก สองเดือนให้แค่โอบไหล่ กว่าจะได้แต่งงาน ได้กดไม่ปาไปอายุห้าสิบเลยรึไงวะ
“อ่า...ครับ...โอครับ...”ทงเฮพยักหน้ารับอย่างปลงๆ เฮ้ออออ แค่นี้ก็ยังดีล่ะว้า...ไอ้ทงเฮเอ้ยยย
“อ๊ะ...ปลาหน้าเบี้ยว อมยิ้มอันนั้นสีสวยจัง ดูสิ เราอยากกินอ่ะ”ฮยอกแจชี้ชวนให้คนตัวสูงดูอมยิ้มสีหวานอันใหญ่ที่อยู่ในร้านขนมหวาน ร้านประจำของฮยอกแจ
“งั้นเราไปซื้อกันนะ”ทงเฮชวนพร้อมกับดึงมือของร่างเล็กเข้าไปในร้านขนมร้านนั้น เพราะว่าตอนนี้เป็นช่วงปลายเดือนพฤศจิกายน ทางร้านจึงตกแต่งร้านเป็นสีฟ้าอ่อนๆ เลียนแบบจากหิมะที่กำลังตกโปรยปรายอยู่ทั่ว ตัดกับสีชมพูหวานที่เป็นสีคอนเซปของร้านนี้ ขนมหวานส่วนใหญ่ก็เป็นสีฟ้าหรือไม่ก็สีชมพูที่ออกแบบเป็นรูปหิมะบ้าง ตุ๊กตาหิมะบ้าง มันเลยยิ่งเป็นแรงดึงดูดใจคนตัวเล็กมากขึ้นไปอีก
“ว้าวววว มีแต่ขนมน่ากินทั้งนั้นเลย...เราขอซื้อก่อนนะปลาหน้าเบี้ยว”ร่างบางหันมาบอกทงเฮก่อนจะหันไปคว้าตะกร้าใสขนมมาหยิบโน่นหยิบนี่ใส่ลงไปไม่ยั้ง โดยที่ร่างสูงก็ได้แต่ยืนคนน่ารักทำตาแป๋วมองขนมแล้วหยิบลงตะกร้าเงียบๆ เฮ้อ~~~
“เสร็จแล้วล่ะ ไปกันเถอะนะ”ฮยอกแจกล่าวบอกคนรักด้วยใบหน้าเปื้อนสุข ในมือข้างซ้ายก็มีถุงขนมใบโตอยู่ ส่วนอีกข้างก็เกาะไหล่ของอีกคนเอาไว้อย่างอ้อนๆ ใบหน้าหวานพิงกับไหล่หนาอย่างน่ารัก ก่อนที่ทั้งสองร่างจะพากันเดินออกจากร้านขายขนมด้วยกันไปเรื่อยๆ
“นี่...กินด้วยกันมั้ยปลาหน้าเบี้ยว...อันนี้อร่อยนะ”ร่างบางชวนอีกคนด้วยท่าทางน่ารักๆ มือเรียวเล็กยื่นอมยิ้มอันเล็กๆให้กับคนรักพร้อมกับรอยยิ้ม เอิ่ม...ใครก็ได้ช่วยบอกทงเฮที...วันนี้คุณว่าที่คุณนายตระกูลลีกินอะไรผิดไปครับ?
“ขอบคุณนะ”ร่างสูงรับขนมหวานมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะแกะมันใส่ปากอย่างมีความสุข ^_^ วันนี้เมียใจดี~~~ ผมดีใจค๊าฟฟฟ
“นี่...เราไม่อยากกินสปาเกตตี้แล้วอ่ะ เราอยากไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะอ่ะ ไปด้วยกันเหอะ...”พูดจบฮยอกแจก็ลากทงเฮเดินเข้าไปในสวนสาธารณะที่ตั้งอยู่ไม่ห่างจากจุดที่ทั้งสองยืนอยู่มากเท่าไรนักอย่างรวดเร็ว เฮ้อ~~~ ว่าที่ภริยาผมเคยเกิดเป็นลิงเหรอครับ...ท่านผู้อ่าน? ใครก็ได้ตอบทงเฮที!!!
ความจริงแล้วสวนสาธารณะที่ฮยอกแจพาทงเฮมาก็คือสวนสาธารณะเดียวกับที่ซีวอนกับคิบอมมาด้วยกัน แต่ด้วยความที่สวนสาธารณะนี้เป็นสวนที่ค่อนข้างใหญ่ จึงทำให้สวนนี้มีประตูทางเข้าอยู่หลายทาง รวมทั้งบริเวณเยื้องๆกับร้านขนมก็มีประตูทางเข้าเช่นกัน
“อ๊ะ...ผลาหน้าเบี้ยว...ดูนั่นสิ ซีวอนกับคิบอมน่ะ คิกคิก...”ฮยอกแจชี้ชวนให้คนรักดูชายสองคนที่กำลังนั่งหยอกล้อกันอย่างน่ารัก คนหนึ่งก็เป็นเพื่อนที่ค่อนข้างจะสนิทของตน อีกคนก็เป็นเพื่อนรักของคนรัก ใบหน้าหวานฉีกยิ้มสดใสให้กับร่างสูง ดวงตากลมโตหวานเยิ้มเป็นประกายดูน่าหลงใหล โฮกกกก...ใครก็ได้ลากทงเฮไปขังที!!! ผมอยากกดฮยอกแจครับ!
“แล้วไก่น้อยที่รักอยากเป็นเหมือนเขาสองคนมั้ยล่ะ...หืม...”ทงเฮกระซิบถามคนตัวเล็กอย่างเจ้าเล่ห์ มือหนาเลื่อนไปดึงเอวบางเข้ามาประชิดกับตัวพร้อมกับฉีกยิ้มหื่นๆให้กับคนตัวเล็กที่ทำตาโตตกใจทำอะไรไม่ถูก
“อ๊ะ...ปลาหน้าเบี้ยวจะทำอะไรน่ะ...เราสัญญากันไว้แล้วนะว่าถ้าจะทำอะไรต้องให้เราอนุญาติก่อนน่ะ...อื้อ...”ไม่ทันทีร่างบางจะได้เถียงอะไรต่อ คนตัวเล็กก็ถูกปิดปากด้วยจูบอันแสนเร่าร้อนของทงเฮแทบจะทันที มือแกร่งเลื่อนไปลูบไล้แผ่นหลังบางแผ่วเบาอย่างหลงใหล...โพรงปากเล็กถูกรุกล้ำด้วยลิ้นร้อนที่แสนจะชำนาญในการจูบ ดวงตากลมโตเบิกโพลงด้วยความตกใจ แต่กลับค่อยๆปิดลงช้าๆเมื่อร่างกายเคลิบเคลิ้มไปกับรสจูบอันแสนเร่าร้อนของอีกฝ่าย มือบางเลื่อนไปโอบรอบคอของร่างสูงเอาไว้ ก่อนที่ลิ้นเล็กจะตอบโต้อีกฝ่ายไปอย่างไร้เดียงสา
“เป็นไง...รู้สึกดีมั้ย...”เมื่อละริมฝีปากออกทงเฮก็กระซิบถามคนตัวเล็กที่ใบหูแผ่วเบา นั่นยิ่งสร้างความรู้สึกวาบหวามในช่องอกของร่างบางไปได้อีกไม่น้อย อ๊ากกก คนบ้า!!! >///<
“พูดมากน่า...”ร่างบางตอบปัดๆก่อนจะเสมองไปทางอื่นอย่างเขินอาย คนบ้า~~~ ทำอะไรก็ไม่รู้ >///<
“ตอบมาก่อนสิครับ...รู้สึกดีรึเปล่า...”ทงเฮยังคงแกล้งกระเซ้าร่างบางไม่หยุด ยิ่งเห็นร่างบางเขินก็ยิ่งได้ที มือแกร่งเลื่อนสอดเข้าไปในเสื้อเชิ้ตนักเรียนตัวบาง พร้อมกับมืออีกข้างก็เลื่อนมาลูบไล้เอวบางเบาๆ ว่าที่เมียใครวะ...เอวบางสุดยอด!!!
“พูดมากน่า...เงียบไปเลยนายน่ะ...”ร่างบางกล่าวด้วยเสียงตวัดๆ แต่มือบางกลับเลื่อนไปดันท้ายทายของร่างสูงเข้ามาประกบริมฝีปากอีกครั้ง คราวนี้ฮยอกแจเป็นฝ่ายเริ่มเองบ้าง สมองน้อยๆของฮยอกแจค่อยๆคิดย้อนไปถึงสัมผัสที่ทงเฮมอบให้สักครู่ก่อนที่จะพยายามเลียนแบบการมอบสัมผัสให้อีกฝ่ายอย่างไม่ชำนาญสักเท่าไร ลิ้นเรียวเล็กดันเข้าไปในโพรงปากร้อนของอีกฝ่ายอย่างอ้อยอิ่ง ค่อยๆไล้เลียไปตามไรฟันคมและรอบๆโพรงปากร้อน สำรวจโพรงปากของอีกฝ่ายไปเรื่อยๆอย่างใจเย็น ก่อนที่จะหันมาหยอกล้อกับลิ้นของอีกฝ่ายอย่างนึกสนุก นิ้วเรียวสอดเข้ากับกลุ่มผมหนาของร่างสูงเพื่อระบายความเสียวซ่าน ก่อนที่ทั้งสองจะค่อยๆละริมฝีปากออกจากกันอย่างอ้อยอิ่ง เส้นไหมบางๆสีเงินที่เชื่อมอยู่ตรงมุมปากของทั้งสองค่อยๆขาดหาย แต่รอยยิ้มและความสุขที่ทั้งสองมีให้กันยังคงยืนยาว ใบหน้าสวยขึ้นสีระเรื่อเมื่อคิดถึงสิ่งที่ตนเองทำลงไปสักครู่ ก่อนที่ขาเรียวเล็กจะพาร่างของตนเข้าไปหาเพื่อนของตนที่กำลังลวนลามคนตัวเล็กกว่าอย่างเจ้าเล่ห์
“ซีวอน! คิบอม! ทำอะไรกันอยู่น่ะ!”ร่างบางกล่าวทักเพื่อนทักสองเสียงใส ใบหน้าหวานฉีกยิ้มออกมานิดๆอย่างสะใจ เมื่อเห็นหน้าของซีวอนที่ยู่ลงไปอย่างเห็นได้ชัด ส่วนอีกคนที่กำลังนั่งตักซีวอนอยู่ก็ทำได้แค่เพียงก้มหน้างุดๆซ่อนใบหน้าแดงๆเอาไว้
“เอ่อ...คือ...มะ...ไม่มีอะไรหรอกฮยอกแจ...เราไม่ได้ทำอะไรกันอยู่”คิบอมตอบกลับอย่างตะกุกตะกัก ใบหน้าหวานแดงซ่านดูน่ารักไม่น้อย แก้มยุ้ยๆของคิบอมขึ้นสีระเรื่อดูน่าหยิกเล่นสักทีสองที
“จริงเหรอ...แล้วที่ซีวอนหอมแก้มคิบอมเมื่อกี้มันหมายความว่าอะไรหรอ...”ฮยอกแจแกล้งแซวอีกฝ่ายอย่างเจ้าเล่ห์ ดวงตากลมโตหรี่มองคิบอมอย่างใช้ความคิด ชั้นจะทำยังไงดีนะ...ที่จะทำให้คิบอมเลิกเขินแบบนี้ซะที...ดูแล้วมันขัดใจไงไม่รู้แฮะ...
“คิบอม...มานี่หน่อยสิ...”ฮยอกแจกล่าวด้วยน้ำเสียงแข็งๆพร้อมกับกวักมือเรียกคิบอมสองสามที
“หืม...อื้อ...”คิบอมพยักหน้ารับก่อนที่จะลุกขึ้นจากตักซีวอนเดินมาหาฮยอกแจอย่างงงๆ
ส่วนทงเฮที่เพิ่งเดินเข้ามาก็รีบปรี่เข้ามาคุยกับซีวอนเรื่องของว่าที่เมียในอนาคตของตนกับเพื่อน(ที่เพิ่งจะสนิท)กันแทบจะทันที...ก็ดูสิ...สองเมียคุยกันแบบนั้น...มันต้องมีอะไรแน่ๆเลย ทงเฮขอคอนเฟิร์ม!!!
“นี่...รู้รึเปล่า...ว่าเมื่อฮยอกแจเรียกคิบอมไปคุยเรื่องอะไรน่ะ”ทงเฮกระซิบถามซีวอน
“เหอะ...ไม่รู้ว่ะ...”ซีวอนส่ายหน้าไปมาเป็นคำตอบให้กับเพื่อน
“อ๊ะ...นั่นไงๆ สองสาวกลับกันมาแล้วน่ะ...เดี๋ยวเราค่อยถามกันทีหลังดีกว่าเนอะ”ทงเอบอกซีวอนก่อนขยิบตาส่งซิกให้กับอีกคนด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ๆ
“ซีวอน...ฮีจินเป็นใครอ่ะ! ตอบคิบอมมานะ! ฮีจินเป็นใคร...ทำไมซีวอนทำอย่างนี้ล่ะ...ซีวอนบอกรักคิบอม แต่ว่าซีวอนกลับให้เบอร์กับผู้หญิงที่ชื่อฮีจินเนี้ยนะ...ก็ได้...คิบอมจะทำให้ซีวอนรู้ว่าคิบอมก็มีดีไม่ต่างกับผู้หญิงนักหรอก...”เมื่อเดินเข้ามาคิบอมก็จัดการโวยวายใส่ซีวอนที่นั่งงงเป็นสิงโตตาแตกทันที แต่เมื่อพูดจบคิบอมก็จัดการดึงคอเสื้อของซีวอนเข้ามาใกล้แล้วกดจูบไปที่ริมฝีปากอิ่มของอีกฝ่ายอย่างรุนแรง
O_O >>> หน้าของซีวอน...
-[]- >>> หน้าของทงเฮ...
^-^ >>> หน้าของฮยอกแจ...
>///< >>> และหน้าของคิบอม...
“หุหุ ไปดีกว่า...”พูดจบฮยอกแจก็จัดการเดินหนีออกไปทันที ทิ้งให้ทงเฮที่กำลังยืนอึ้งอยู่เป็นส่วนเกินของบรรยากาศนั่นต่อไปโดยที่ไม่รู้ตัว
~ย้อนกลับไปตอนที่ฮยอกแจลากคิบอมออกไปคุย~
“นี่...คิบอม...รู้รึเปล่า เมื่อวานน่ะ ซีวอนเอาเบอร์ให้กับผู้หญิงที่ชื่อฮีจินด้วยนะ...ชั้นเจอมากับตาเลย”เมื่อลากคิบอมมาพ้นสายตาของซีวอนแล้ว ฮยอกแจก็จัดการเล่าเรื่องโกหกที่ตนเองแต่งขึ้นมาสดๆเมื่อสักครู่ด้วยสีหน้าที่แสนจะจริงจัง
“อ๊ะ...จริงเหรอ...ซีวอนเขา...ทำแบบนั้นจริงๆเหรอ...”คิบอมถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา หัวใจดวงน้อยสั่นระริกด้วยความหวั่นไหว ไม่รักกันแล้วทำไม...
“จริงสิคิบอม...ชั้นเห็นมากับตาเลยนะ วันนี้ซีวอนกับคิบอมตกลงคบกันเป็นแฟนแล้วใช่ป่ะ คิบอมก็ต้องแสดงความเป็นเจ้าของซีวอนเลยนะ เข้าใจมั้ย...”ฮยอกแจถามอีกฝ่ายอย่างจริงจัง
“แล้ว...คิบอมต้องทำยังไงล่ะ...”คิบอมถามออกมาอย่างลังเล ดวงตาคู่สวยฉายแวววูบไหวอย่างเห็นได้ชัด
“จูบไงล่ะคิบอม...คิบอมต้องเป็นฝ่ายเริ่มจูบซีวอนก่อนไง...ชั้นเชื่อเลยว่าถ้าซีวอนเจออย่างนั้นเข้าไป ไม่มีทางจะนอกใจซีวอนแน่ๆ”ฮยอกแจตอบกลับไปอย่างเจ้าเล่ห์ แต่สำหรับคนที่กำลังร้อนใจเรื่องคนรักอยู่อย่างคิบอมนั้น ก็ไม่ได้สังเกตเห็นถึงหูและหางเดวิลของฮยอกแจที่มันโผล่ออกมาเลยสักนิด
“อ๊ะ...อย่างนั้นเหรอ...”คิบอมถามย้ำอย่างลังเล
“อื้อ...พอคิบอมเข้าไปแล้ว ก็เริ่มเลยนะ...ชั้นเอาใจช่วย...”พูดจบฮยอกแจก็จัดการดันอีกคนกลับไปที่เดิมด้วยแรงที่มี ริมฝีปากอิ่มฉีกยิ้มเล็กๆออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ ถ้าใครที่เห็นภาพตอนนี้ คงจะเห็นว่าเจ้าหญิงตัวน้อยของทงเฮ ได้แปลงร่างใส่หูกับหางสีแดงของเดวิล ถือสามง่าม แล้วยืนหัวเราะออกมาเหมือนแม่มดอยู่เป็นแน่
“โฮะๆๆๆๆๆ”
---END---
Talk: ตัดจบเร็วไปมั้ยอ่า...แต่ไม่รู้สิ พอแต่งวอนบอมเสร็จแล้วไอเดียเฮอึนไม่พุ่งเลย (มันมีพลอตอื่นพุ่งมาแทน) แต่ก็แอบดีใจที่ฮยอกแจเปลี่ยนลุคไปเป็นแม่มดคล้ายๆกับฮีชอลอย่างไงอย่างงั้น ฮ่าๆๆๆ ยังไงก็...ติดตามฟิคของเรากันต่อไปนะจ้ะ!!!
---------- The End --------
ความคิดเห็น