คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter: 9 We come nearer... (BumHyuk)
เม้นได้แค่ช่วงที่แนนบ่นงั้นเหรอ???
พอแนนไม่บ่นแล้ว ก็ไม่เม้นกัน
คิดว่า NC แต่ละฉากมันแต่งง่ายนักรึไงคะ???
ถ้าคิดอย่างนั้น ลองแต่งมาให้แนนอ่านหน่อยสิ
มาอ่านๆๆแล้วก็ไม่เม้นกัน ท้อนะคะ!!!
แนนก็อุตส่าห์อัพตอนปิดเทอมแล้ว
กะว่าเออหลังสอบคงมีคนอ่าน
ไปโพสในสยามโซน ก็มีคนบอกจะตามมาๆ
แล้วไหนคะเม้น???
กดเม้นแล้วมันล่องหนเหรอคะ???
ถ้าการเม้นมันยากนัก การแต่งมันก็ยากเหมือนกันค่ะ!!!
--------- Chapter 9 ----------
“ฮยอกแจครับ สตอร์เบอร์รี่โคนครับ”คิบอมเอ่ยพร้อมกับยื่นโคนที่มีไอศครีมสีหวานอยู่ด้านบน
“อื้ม...ขอบใจนะ”ฮยอกแจยิ้มรับ
“ฮยอกแจ...”คิบอมเรียกร่างตรงหน้าเบาๆ
“หืม??? ทำไมเหรอ”ฮยอกแจเอ่ยถามพร้อมทำตาโต
“อ้อ...เปล่าหรอกครับ ไม่มีอะไร”คิบอมยิ้มจางๆ
“อื้อ...อ่า...คิบอม นายชอบว่าชั้นเป็นเด็กอ่ะ นายน่ะเด็กกว่าชั้นอีกนะ ดูสิ เลอะหมดแล้ว”ฮยอกแจเอ่ยพร้อมเช็ดไอศครีมชอคโกแลตของร่างสูงที่เลอะอยู่มุมปาก
“อ่า...ครับ ขอบคุณนะ ฮ่าๆ ผมนี่ไม่ไหวจริงๆ”คิบอมที่ไม่รู้จะตอบว่าอะไรก็ได้แต่เกาหัวแกรกๆอย่างเขินๆ
“ฮ่าๆ ช่างเถอะๆ ยังไงนายก็เป็นน้องชั้นอยู่ดี เอ้อ...ชั้นว่าไปเดินเล่นตรงสวนตรงนั้นมั้ย เวลาเรียนหนังสือย่างนี้ไม่มีใครรู้หรอก”ฮยอกแจชวนพร้อมทำท่าน่ารัก
“ไปสิครับ”คิบอมยิ้มรับก่อนจะจับมือร่างบางแล้วพาไปยังสวนสาธารณะที่ไม่ไกลจากบริษัทมากเท่าไรนัก
“คิบอมอ่า...นายว่า...ชั้นเต้นดีรึยังอ่ะ ชั้นรู้สึกว่าชั้นเต้นไม่ดีเลยอ่ะ ชั้นซ้อมจนท้อแล้วนะ ทำไมยังไม่ดีขึ้นเลย”ฮยอกแจบ่นพร้อมทำหน้าโอดครวญพร้อมกับส่งไอศครีมสีหวานเข้าปากเรื่อยๆ
“ไม่จริงหรอก ฮยอกแจออกจะเต้นเก่ง ไม่งั้นจะได้ฉายาว่าเป็นขาแดนซ์เบอร์หนึ่งของซุปเปอร์จูเนียร์เหรอ”คิบอมเอ่ยเสียงนุ่ม
“โธ่เอ้ย...ไม่จริงหรอก ที่เค้าตั้งฉายาให้ชั้นน่ะ เพราะคนอื่นเค้าร้องกันดี เค้าหน้าตาดีกันทั้งนั้น ส่วนชั้นมันไม่มีอะไรดีไง เลยให้ฉายานี้”ฮยอกแจเอ่ยพร้อมทำหน้าเศร้าๆ
“ไม่จริงเลยนะ เชื่อผมสิ ฮยอกแจออกจะเต้นเก่งนะ ยิ่งเวลาขึ้นเวที ฮยอกแจจะดูสง่ามากๆเลยล่ะ”คิบอมเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มที่ยากจะเกิดขึ้นได้บ่อยๆสำหรับเจ้าชายน้ำแข็งอย่างคิบอม
“อ่า...คิบอม ปากหวานชะมัด ไม่ต้องมายอชั้นเลย ชั้นรู้น่าว่าชั้นเต้นไม่เก่งอะไรมาก ไม่ต้องมาฝืนปลอบชั้นเลย ไอ้เด็กบ้า”ฮยอกแจเอ่ยพร้อมกับบีบจมูกโด่งของคิบอมเบาๆ
“อะไรอ่า...ผมไม่ได้บ้านะ ผมพูดเรื่องจริง ทำไมฮยอกแจไม่เชื่อผมล่ะ ผมเชื่อไม่ได้เหรอ”คิบอมเอ่ยพร้อมทำหน้าเศร้า
“หยี...ไม่ต้องมาทำหน้าเศร้าเลยนะ ชั้นรู้น่ะ ว่านายแสดงละครเก่ง ชิ”ฮยอกแจเอ่ยด้วยเสียงน่ารักที่ไม่ว่าใครได้ยินก็คงจะต้องอมยิ้มเหมือนกับคนตรงหน้านี้ คิม คิบอม
“อ่า...ฮยอกแจอ่า...ทำไมไม่เชื่อผมบ้างล่ะ ผมเชื่อถือได้น้า...”คิบอมอ้อนฮยอกแจ
“ไม่เห็นจะเชื่อได้เลย นายน่ะ เป็นคนที่ไม่น่าไว้ใจที่สุดเลย รู้รึเปลา ฮะ!!!”ฮยอกแจแกล้งทำเสียงดังเพื่อเพิ่มความน่ากลัว แต่มันก็กลับกลายเป็นการเพิ่มความน่ารักเป็นหนึ่งเท่าตัว
“อ่า...ทำไมล่ะฮยอกแจ ผมเคยทำอะไรไม่ซื่อตรงต่อฮยอกแจบ้างมั้ย มีอะไรผมก็บอกฮยอกแจหมดเลยนะ”คิบอมยังคงอ้อนฮยอกแจต่อ
“แน่ใจอ่ะ ว่าบอกทุกเรื่อง???”ฮยอกแจเลิกคิ้วถาม
“แน่ใจสิครับ สาบานด้วยเกียรติของลูกผู้ชายแก้มป่องเลย เอ้า”คิบอมพูดพร้อมกับชูนิ้วขึ้นมา
“ไม่ต้องๆๆๆ ไม่ต้องแล้ว ไม่ต้องมาสาบง สาบานอะไรเลย ชั้นเชื่อๆ ไอ้ผู้ชายแก้มป่อง”ฮยอกแจกล่าวตัดบทก่อนจะเดินนำหน้าคิบอมไปนั่งที่ม้านั่งตัวหนึ่ง
“อืม...บรรยากาศดีจังเลยนะ”ฮยอกแจพึมพำกับตัวเอง
“อื้อ...บรรยากาศดีมากๆ น่านอนมากๆเลยเนอะ ถ้างั้นก็ขอนอนละกันนะ”คิบอมที่นั่งลงข้างๆฮยอกแจเอ่ย
“อื้อ...จะนอนเหรอ นอนนี่สิ นอนตักชั้นได้นะ”ฮยอกแจชวนพร้อมกับปัดหน้าตักตัวเองสองสามที
“ไม่ต้องปัดหรอก สะอาดอยู่แล้ว...”คิบอมล้มตัวลงนอนบนตักร่างบางพร้อมกับจับมือที่ตั้งท่าว่าจะปัดหน้าตักตัวเองท่าเดียวให้หยุด แล้วกุมไว้หลวมๆ
“อื้ม...นอนหลับเถอะ อีกครึ่งชั่วโมงค่อยกลับละกัน ป่านนี้พี่ทึกก็ยังคงประชุมไม่เสร็จหรอก”ฮยอกแจเอ่ยพร้อมกับลูบหัวร่างสูงเบาๆ
“ครับ”คิบอมเอ่ยพร้อมรอยยิ้มก่อนจะหลับตาพริ้มและดำดิ่งเข้าสู่ห้วงนิทรา
“เฮ้ออ นายนี่น้า...เป็นเด็กภาษาอะไร ชอบเก็บความลับไว้คนเดียว เงียบอยู่ได้ทั้งวันทั้งคืน เฮ้ออออ...นายมีอะไรในใจรึเปล่านะ”ฮยอกแจพึมพำกับตัวเองพร้อมกับจ้องใบหน้าคมที่กำลังหลับอยู่อย่างมีความสุข
~ผ่านไปสามสิบนาที~
“คิบอม...ตื่นเถอะ ตื่นเถอะ คิบอม...”ฮยอกแจสะกิดเรียกคนที่นอนทับตักเขาอยู่ออกจากห้วงนิทรา
“หืม...ถึงเวลาแล้วเหรอ”คิบอมงัวเงียตื่นขึ้นมา ขยี้ตาเบาๆ แล้วถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงงัวเงียๆ
“ใช่ ตื่นได้แล้ว เดี๋ยวพี่ทึกว่านะกลับบ้านช้าน่ะ”ฮยอกแจเตือนพร้อมทำหน้าดุ
“อื้อ...ก็ได้”คิบอมเอ่ยแล้วลุกขึ้นนั่งอย่างไม่เต็มใจนัก
“อย่ามาทำหน้าบูดนะ ชั้นให้นายนอนตักชั้นนี่ก็บุญเท่าไรแล้ว ฮะ!”
“อ่า...ฮยอกแจอ่า...ขอโทษคร๊าบบบ ก็คนมันง่วงนี่นาน ทำไงได้ล่ะ”
“ไม่ต้องมาอ้างเลย ไปๆๆ กลับกันเถอะ”ฮยอกแจเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“อ๊ะ...”ฮยอกแจครางเบาๆ เมื่อรับรู้ถึงความชาที่เกิดไปทั่วทั้งขา พร้อมกับเซไปข้างหลังอย่างห้ามไม่ได้
“อ๊ะ ฮยอกแจ”คิบอมที่ยืนซ้อมอยู่ด้านหลังรับตัวฮยอกแจไว้ในอ้อมกอด ทำให้ตอนนี้ใบหน้าของคนทั้งสองห่างกันเพียงแค่ไม่กี่เซ็น
“อ่า...คิบอม...เอ่อ...”ฮยอกแจอ้ำๆอึ้งๆพูดอะไรไม่ถูกได้แต่ค้างอยู่ในท่าที่อยู่ในอ้อมกอดอุ่นของคิบอม
“อ๊ะ...เอ่อ...ไปเถอะ ค่อยๆเดินนะ ไหวมั้ย”คิบอมที่ได้สติก่อนรีบผละออกจากฮยอกแจ ก่อนจะช่วยฮยอกแจในการทรงตัวยืน แล้วช่วยพยุงพาฮยอกแจเดินกลับบริษัทไป
ฮยอกแจครับ...
ถ้าไม่คิดอะไรกับผม...
เธอคอยอยู่ใกล้กัน
ชวนกันไปดูหนัง
จูงมือกลับบ้านกัน...
อย่าเล่นแบบนี้...
มันทำให้ผมสับสนนะครับ...
ผมควรจะหวังต่อไปไหม...
--------------------
ไม่คิดเม้น ก็ไม่คิดอัพค่ะ!!! เม้นไม่ถึง 13 ไม่อัพนะคะ!!!
ความคิดเห็น