คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter: 7 Tonight (BumHyuk)
ไม่มีอารมณ์แต่งมาก็นานอยู่
จนเจ้ไกด์บ่น ทวงสารพัด
ฮ่าๆๆ ตอนนี้ก็มาอัพแล้วเน้อ...
อย่าเพิ่งกริ้วกันนะค๊าฟฟฟฟ
----------Chapter 7-----------
“คิบอมอ่า...คิบอม...ชั้นขอเล่นเกมส์ของนายหน่อยไม่ได้หรอ?”ร่างบางกระตุกแขนร่างสูงพร้อมทำหน้าอ้อนๆ นี่ เขาเดินตามคิบอมมานานเท่าไรแล้วนะ ทำไมใจแข็งจัง ไอ้เด็กบ้า ชั้นเหนื่อยนะ!!! ฮยอกแจได้แต่คิดในใจอย่างนั้น ไม่ได้แสดงสีหน้าออกมา เพราะขืนแสดงออกมามีหวังเขาก็อดเล่นเกมส์ใหม่ที่คิบอมเพิ่งซื้อมาสดๆร้อนๆน่ะสิ
“คืนนี้ผมมีงานนะพี่ พี่ก็ต้องจัดคิส จะมาเล่นได้ตอนไหนล่ะ”คิบอมเอ่ยขึ้นเสียงจริงจัง ไม่เข้าใจว่าทำไมคนตัวเล็กถึงอยากเล่นเกมส์เขานักหนา
“ก็...นายให้ชั้นเอามาเล่นที่นี่สิ ชั้นจะได้ไม่ต้องไปกวนนายที่หอไง”ฮยอกแจเสนอพร้อมยิ้มกว้าง
“ไม่เอาอ่ะ ผมหวงของผมนะ เก็บตังตั้งนานแน่ะ”เมื่อเห็นฮยอกแจทำตัวเป็นเด็กๆใส่ จึงทำตัวไร้เหตุผลเป็นเด็กๆกลับบ้าง
“คิบอมอ่า...ชั้นบอกแล้วไง ชั้นจะรักษาอย่างดี ไม่ให้มดไต่ ไรก็ไม่ให้ขึ้น รอยนิ้วมือชั้นก็จะไม่ให้ติดเลย จะใส่ถุงมือเล่นเลยก็ได้”ฮยอกแจรัวคำพูดพร้อมทำหน้าจริงจัง
“อืม...”คิบอมทำท่าคิด ทำให้คนตัวเล็กเกิดความหวังขึ้นมา
“มันก็ดีนะ...แต่ว่า...ไม่อ่ะ”คิบอมเอ่ยเรียบๆตัดความหวังคนตัวเล็กขาดสะบั้น
“แง...คิบอมใจร้ายอ่ะ...คอยดูนะ ชั้นจะไม่ให้นายจูบเลย...”ฮยอกแจเอ่ยแล้วสะบัดหน้าไปอีกทาง เมื่อลูกไม้อ้อนๆไม่ได้ ก็ต้องใช้ลูกไม้ขู่ นี่แหละ กลยุทธในการอ้อนคนอื่นที่พี่ฮีชอลสอนมาอย่างดี
“แล้วผมเคยจูบพี่ด้วยเหรอ”คิบอมเอ่ยถามเรียบๆ ก่อนจะส่ายหน้าให้กับร่างบางที่ทำหน้ามุ่ยแล้วเดินมุ่งหน้าไปยังลานจอดรถ ที่จอดรถเรียงรายไว้หลายคัน เนื่องจากตารางงานของสมาชิกแต่ละคนที่แยกกัน จึงต้องมีรถไว้รองรับ
“อ่า...คิบอมอ่า...ชั้นเคยจูบนายนะ จำไม่ได้เหรอ ที่นายไม่สบายแล้วหลับอยู่ เวรที่ชั้นเฝ้าไข้นายอ่ะ ชั้นจุ๊ฟนายด้วยนะ จำไม่ได้เหรอ?”ฮยอกแจถามพร้อมเขย่าแขนคิบอมอีกครั้ง
“พี่ก็บอกผมอยู่ว่าผมหลับ แล้วผมจะจำได้มั้ยเนี้ย?”คิบอมเอ่ยอย่างหมดปัญญาจะเถียง ไม่ว่าจะพูดอะไรไปก็โดนคนนี้เถียงกลับย้อนกลับทุกที
“คิบอมอ่า...คืนนี้ชั้นไปนอนกับนายได้มั้ย? ชั้นอยากเล่นมันจริงๆนะ”ฮยอกแจที่หมดปัญญาจะหาข้ออ้างเอ่ยออกมา แต่ก็ไม่หวังอะไรมาก เพราะคิบอมไม่ชอบให้ใครไปยุ่งวุ่นวายที่หอตัวเองอยู่แล้ว
“อืม...เอาสิ”คิบอมเอ่ยมาเรียบๆ
“เฮ้อ...ชั้นอดเล่นจริงๆหรอเนี้ย...เอ๊ะ...หา...นายว่าไงนะ”ฮยอกแจที่คาดการณ์คำปฏิเสธของร่างสูงไว้อยู่ก่อนหน้าทำหน้าปลงตก แต่เมื่อคิดทบทวนคำตอบของร่างสูงอีกครั้งทำให้เขาตกใจได้ไม่น้อย
“ก็อยากมานอนไม่ใช่เหรอ ก็มานอนสิ”คิบอมพูดเรียบๆก่อนจะหันไปสนใจสตาฟที่กำลังเรียกเขาให้ขึ้นรถเพื่อไปถ่ายละครอีกที่อยู่
“จริงนะ...ชั้นไปนอนบ้านนายจริงๆนะ ดีล่ะ...จัดคิสเสร็จชั้นจะไปหานาย”ฮยอกแจพูดจบแล้วเดินแยกไปนั่งรถอีกคัน ที่มีจุดมุ่งหมายคือสถานนีวิทยุ ที่ทั้งลีทึก และฮยอกแจต้องไปจัด
“อ้าว...วันนี้คยู กับ ด๊องไปคิสด้วยหรอ”เมื่อฮยอกแจเข้ามาในรถและเห็นเพื่อนอีกสองคนจึงถามอย่างงงๆ
“อืม...ชั้นอยากไปด้วยน่ะ”ทงเฮหันมาตอบเรียบๆก่อนจะหันไปสนใจสิ่งที่อยู่ภายนอกหน้าต่างต่อ
“อ๊ะ...พี่ทึกครับ คืนนี้ผมขอไปนอนที่ห้องคิบอมนะ ได้มั้ยฮะ”ฮยอกแจถามพี่ใหญ่ก่อนจะทำหน้าอ้อนสุดฤทธิ์
“ไปทำไม?”ไม่ใช่เสียงของลีทึกหรอก แต่กลับเป็นเสียงทุ้มๆของคนที่เหมือนจะไม่สนใจต่างหาก
“ก็ชั้นอยากไปเล่นเกมส์ใหม่ของคิบอมนิทงเฮ นายจะไปเล่นด้วยมั้ยล่ะ?”ฮยอกแจเอ่ยชวนเพื่อนรักพร้อมกับยิ้มกว้าง
“ปะ...”ทงเฮยังไม่ทันจะตอบกลับโดนอีกคนขัดขึ้นมา
“พี่ทงเฮครับ...คืนนี้ผมอยากให้พี่ช่วยสอนเต้นอีกหน่อยนึงอ่ะ ผมยังเต้นไม่ค่อยได้เลย”คยูฮยอนที่นั่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้มานานเอ่ยขัดขึ้นมา ทำไมเขาจะไม่รู้ล่ะ ว่าคิบอม กับทงเฮรู้สึกยังไงกับฮยอกแจ แต่ก็นะ เขาสนิทกับคิบอมมากกว่านิ ย่อมอยากจะเชียร์คิบอมมากกว่าอยู่แล้ว
“อ่ะ...เอ่อ...อืม...เดี๋ยวชั้นจะไปสอนให้”ทงเฮรับคำเมื่อเห็นสายตาที่ลีทึกส่งมาให้เพื่อตักเตือนให้แยกระหว่างเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัว
“จริงนะครับ...ขอบคุณนะฮะ”คยูฮยอนตอบแล้วยิ้มจางๆอย่างน่ารัก
“ว่าไงครับพี่ทึก ให้ผมไปนอนกับคิบอมมั้ย?”ฮยอกแจถามอีกครั้งเมื่อยังไม่ได้คำตอบที่ต้องการ
“อยากไปก็ไปสิ พี่จะไปห้ามอะไรเราได้ล่ะ”ลีทึกยิ้มให้กับรุ่นน้องอย่างเอ็นดู
~หลังจัดคิสเสร็จ~
“ลุงครับ ไปส่งผมที่ห้องคิบอมก่อนนะครับ แล้วค่อยไปส่งคนอื่นที่หอ”ฮยอกแจบอกลุงคนขับก่อนจะเดินอ้อมรถไปนั่งข้างหลัง
“นี่ คยู...ไม่อยากไปเล่นเกมส์กับชั้นหรอ? นายชอบเล่นเกมไม่ใช่รึไงอ่ะ”ฮยอกแจหันไปถามคยูฮยอนด้วยคำถามเดิมที่ถามตั้งแต่อยู่ในคิสอีกครั้ง
“ผมอยากให้พี่ด๊องสอนท่าเต้นให้จริงๆนะครับ ผมยังเต้นไม่ค่อยได้เลย”คยูพูดพร้อมทำหน้าจริงจัง ทำให้ฮยอกต้องอ่อนใจ
“เฮ้อ...ไม่มีใครไปเป็นเพื่อนชั้นเลย เฮ้อ...”ฮยอกแจถอนหายใจอย่างเซ็งๆ และอีกสักพักคนขับรถก็พาฮยอกแจและเพื่อนๆมาถึงบ้านคิบอมแล้ว
“ไปนะครับ พี่ทึก บายนะ คยู ด๊อง ฝันดีนะครับ อ้อ...เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปห้องซ้อมพร้อมคิบอมเลยนะฮะ บาย...”ฮยอกแจกล่าวลากับทุกคนในรถก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในที่พักของคิบอม ที่เจ้าของเตรียมตัวรอคนตัวเล็กอย่างใจจดใจจ่อมาตั้งแต่กลับถึงบ้าน
“มาแล้วเหรอครับ พี่ฮยอก”คิบอมถามคนตัวเล็กพร้อมกับดึงถุงขนมในมือร่างบางไปเก็บ
“ถ้าชั้นยังไม่มา ใครล่ะที่ยืนตรงหน้านายเนี้ย”ฮยอกแจต่อล้อต่อคำ
“ไม่รู้สิ ผีมั้ง...”คิบอมตอบเสียงเรียบๆพร้อมกับยิ้มน้อยๆที่มุมปาก
“บ้า...ชั้นไม่ใช่ผีนะ ผีที่ไหนจะน่ารักขนาดนี้ นายนี่...”ฮยอกแจอมลมไว้ที่แก้มน้อยๆก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง
“อย่างอนสิครับ...ผมแค่ล้อเล่นนะ”คิบอมพูดพร้อมกับจับคางของฮยอกแจให้หันหน้ามาหาเขา
“ไม่รู้ ไม่สน ชั้นงอนนิ”ฮยอกแจพูดด้วยน้ำเสียงงอนๆที่ใครเห็นเป็นต้องยิ้มเพราะความน่ารักของคนตรงหน้า
“อ่า...ทำไงดีน้า...เวลาเจ้าหญิงงอนเนี้ย...ต้องจุ๊ฟใช่มะ”คิบอมกระตุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วยื่นหน้าเข้าไปหาฮยอกแจ
“อ๊ะ อย่าทำอะไรชั้นนะ ชั้นกลัวแล้ว”ฮยอกแจพูดพร้อมกับปิดปากตัวเองไว้
“ฮ่าๆ ไม่ทำอะไรหรอกครับ เอ้า...ไปอาบน้ำก่อน จะได้มาเล่นเกมส์กัน”คิบอมพูดพร้อมกับดันคนตัวเล็กไปทางห้องน้ำ
“อ่า...ก็ได้ แต่ชั้นไม่ได้เอาชุดมาอ่ะ ยืมชุดนายหน่อยสิ นะ”ฮยอกแจพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องน้ำ
“เดี๋ยวผมเตรียมแล้ววางไว้หน้าห้องน้ำละกัน อาบเสร็จฮยอกจะได้ออกมาเอาได้”คิบอมพูดพร้อมกับจ้องร่างบางที่กำลังแกะกระดุมเสื้ออย่างเพ้อๆ
“อือ...นายออกไปสิ ไม่งั้นชั้นจะอาบน้ำได้ไง”ฮยอกแจพูดก่อนที่คิบอมจะได้สติแล้วเดินออกจากห้องน้ำไปแล้วปิดประตูให้ฮยอกแจอย่างดี แล้วจึงเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อเลือกเสื้อผ้าให้ฮยอกแจ เขาตัดสินใจเลือกเสื้อยืดตัวที่เล็กที่สุดในตู้ ที่เขาคิดว่าเขาใส่ไม่ได้ กับกางเกงขาสั้นตัวเล็กๆที่เขาเคยใส่มันเวลานอนเมื่อตอนที่เขายังไม่โตขนาดนี้ พร้อมกับชั้นในตัวจิ๋วที่ร่างบางเคยทิ้งไว้ที่บ้านเขาตอนที่มานอนกับเขาครั้งก่อนๆ
“พี่ฮยอกแจ ผมเอามาวางให้แล้วนะ”คิบอมพูดพร้อมๆกับวางเสื้อผ้าลงหน้าประตู
“อื้ม...ขอบใจ”ฮยอกแจตะโกนกลับมา ก่อนที่เสียงน้ำจะค่อยๆเบาลง ร่างบางค่อยๆโผล่ออกมาจากด้านในช้าๆก่อนจะรีบคว้าเสื้อผ้าเข้าไปข้างในห้องน้ำ
แกร๊ก...เสียงบิดลูกบิดเบาๆทำให้คิบอมที่กำลังนั่งต่อเกมส์เข้ากับทีวีอยู่หันไปมอง ภาพที่เห็นทำเอาเขาถึงกับอึ้ง ร่างบางที่ใส่เสื้อยืดตัวโคร่งที่ยาวลงมาปิดต้นขาเกือบครึ่ง กางเกงขาสั้นตัวหลวมที่ดูท่าทางเหมือนจะไม่ค่อยเกาะเอวคนตัวเล็กสักเท่าไร ทำให้มันถูกร่นลงมาอย่างไม่เรียบร้อยแต่ก็ดูดึงดูดสายตาอย่างไม่น่าเชื่อ
“หลวมจังเลยอ่ะ”ฮยอกแจบ่นเรียบๆก่อนจะนั่งลงบนเตียงที่มักนอนเป็นประจำเมื่อมานอนกับคิบอม
“นี่...เรามาแข่งกันมะ”คิบอมที่ต่อเครื่องเสร็จพูดพร้อมกับโยนจอยสติ๊กอันนึงให้ฮยอกแจ แล้วจึงค่อยๆคลานขึ้นเตียงมานั่งข้างๆคนตัวเล็ก
“เอาสิ ว่าแต่คนแพ้ต้องทำอะไรบ้างอ่ะ”ฮยอกแจรับจอยสติ๊กจากคิบอมแล้วเอียงคอถาม
“อืม...ใครชนะได้นอนเตียง ใครแพ้นอนพื้น ดีป่ะ?”คิบอมเสนอ
“ไม่เอาอ่ะ ไม่เอาๆๆๆ ชั้นอยากนอนกะคิบอมนิ”ฮยอกแจส่ายหน้ารัวแล้วอมลมพองแก้มอย่างน่ารัก
“อืม...แล้วเอาไรดีล่ะ? พี่ก็ช่วยผมคิดหน่อยสิ”
“อืม...เอางี้ ถ้าชั้นชนะ นายต้องให้ชั้นทำอะไรกับนายก็ได้หนึ่งอย่าง แต่ถ้าชั้นแพ้ชั้นก็ต้องโดนนายทำอะไรชั้นก็ได้หนึ่งอย่าง เคป่ะ?”ฮยอกแจเสนอแล้วทำตาโตอย่างน่ารัก โดยที่ไม่รู้เลยว่าคิบอมจินตนการไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“อืม...เอาสิ”คิบอมพยักหน้าก่อนจะกดเริ่มเกมส์ทันที เสียงเกมส์ดังขึ้นเป็นระยะๆเมื่อตัวละครสองตัวปะทะกันอย่างดุเดือด ก่อนที่เกมส์จะจบลงที่ตัวของฮยอกแจเป็นฝ่ายชนะไป
“ฮ่าๆๆ คิบอม...นายแพ้ชั้นแล้วล่ะ...คราวนี้มาให้ชั้นทำอะไรกับนายซะดีๆนะ...”ฮยอกแจเอ่ยเสียงเจ้าเล่ห์ก่อนจะค่อยๆเขยิบตัวเข้าไปหาคิบอม
“จะทำอะไรอ่ะครับ”คิบอมเอ่ยถามเสียงเรียบเพราะกำลังกลั้นหัวเราะอย่างสุดขีด เมื่อเห็นร่างบางพยายามจะทำท่าทางที่มันขัดต่อหน้าตาอย่างเห็นได้ชัดเจน
“ชั้นก็จะ...”ฮยอกแจเว้นระยะพูดไปสักพัก
“เขกหัวนายไง เจ้าโง่...โป๊กกกก”ฮยอกแจเอ่ยขึ้นรวดเร็วก่อนจะประเคนมะเหงกน้อยๆให้กับคิบอม
“โอ้ย...ฮยอกอ่า...”คิบอมพูดพร้อมกับลูบหัวป้อยๆ
“มาๆ มาเล่นเกมส์ต่อไปเถอะ”ฮยอกแจชวนก่อนจะกดสตาร์ธเกมส์ใหม่ทันที เสียงเกมส์ดังต่อเนื่องไปเรื่อยๆ บางครั้งก็เบา บางครั้งก็ดัง ผลที่ออกมาก็มีเสมอบ้าง คิบอมชนะบ้าง ฮยอกแจชนะบ้างสลับกันไป เมื่อคิบอมชนะก็ชอบที่จะจ้องหน้า หรือโอบคนตัวเล็ก ให้คนตัวเล็กเขินเล่นๆ แล้วเมื่อคนตัวเล็กถามว่าจะทำอะไร ก็ได้แต่บอกว่าทำไปแล้ว แต่เมื่อไรที่ฮยอกแจชนะก็จะชอบที่แกล้งคิบอมนานาสารพัด จนคนตัวเล็กที่เคยนั่งหลังตรงเล่นเกมส์อย่างมุ่งมั่นก็ค่อยๆเลื้อยลงไปนอนตักแกร่งของคิบอม
“คิบอมอ่า...รอบนี้รอบสุดท้ายละกัน...ถ้าใครแพ้ คนนั้นต้องทำตามที่ฝ่ายชนะขอ ไม่ว่าสิ่งนั้นต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม”ฮยอกแจเอ่ยเสียงงัวเงีย เพราะเวลาล่วงเลยมาจะตีสามแล้ว
“อืม...ได้เลย”คิบอมพยักหน้าก่อนจะกดเริ่มเกมส์ใหม่
“อ๊า...คิบอม นายแพ้ชั้นแน่ ฮ่าๆ”ฮยอกแจเอ่ยเสียงร่าเริงเมื่อเห็นว่าสกอร์ของตัวเองนำลิ่ว
“ไม่จริงหรอกมั้ง...”คิบอมพูดพร้อมกับพยายามเพิ่มสกอร์ตัวเองให้แซงหน้าฮยอกแจ
“อ๊าาาาาาา คิบอม...นายทำได้งาย...”ฮยอกแจเอ่ยเสียงเศร้าเมื่อคิบอมเอาชนะเขาได้
“ฮ่าๆๆ ไม่มีอะไรแน่นอนอยู่แล้วล่ะ ฮยอกแจ...”คิบอมยิ้มกว้าง
“แล้วชั้นแพ้ชั้นต้องทำไรอ่ะ”ฮยอกแจทำตาแป๋ว เป็นผลให้ร่างสูงต้องห้ามใจตัวเองอย่างหนัก ที่จะไม่ทำอะไรคนตรงหน้า
“ชั้นต้องการ...เป็นแฟนกับนาย...ได้มั้ย?”คิบอมถามพร้อมจ้องตากลมอย่างสื่อความหมาย
“อะ...คิ...คิบอม นายรู้มั้ยว่านายพูดอะไรออกมา”ฮยอกแจเอ่ยถามตะกุกตะกัก
“รู้สิ ตกลงว่าจะจะเป็นแฟนกับฉันมั้ย?”คิบอมถามเสียงเรียบ
“อ่ะ...ฉะ...ฉัน...มันเป็นแค่ส่วนหนึ่งของกะ...เกมส์...นาย...นายไม่จริงจังใช่มั้ย...”ฮยอกแจเอ่ยถามพร้อมกับดันตัวเองออกห่างจากคิบอม
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นน่า... ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นหรอก ไปๆ นอนๆๆ เรื่องข้อตกลงไว้ทีหลังดีกว่า...”คิบอมเอ่ยบอกพร้อมรอยยิ้มกว้างยียวน ก่อนจะล้มตัวลงนอนพร้อมๆกับมือหนาที่เกี่ยวกระหวัดเอวบางให้มานอนข้างกันอย่างรวดเร็ว จนร่างบางไม่ทันตั้งตัว
“อ๊ะ...”ร่างบางได้แต่ร้องแค่นั้น เพราะร่างสูงเอานิ้วมาแตะปากเอาไว้
“ฝันดีนะ คนน่ารัก”คิบอมเอ่ยเบาๆก่อนจะหอมแก้มร่างบางไปหนึ่งที แล้วก็ดึงตัวฮยอกแจเข้ามากอดแนบแน่น
“ไอ้บ้า นายเด็กกว่าชั้น ทำไมไม่เรียกชั้นว่าพี่เลยนะ ฮึ”ฮยอกแจพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะหลับไป หารู้ไม่ว่าคำพึมพำของตนนั้นได้เข้าไปกระทบเข้าไปในโสตประสาทของคนนอนกอดตัวเองเข้าไปเต็มๆ
~ที่หอพักอีกหอหนึ่ง~
“ไหน คยู จะให้ชั้นสอนท่าไหน”เมื่อถึงหอพัก และเก็บของเรียบร้อยแล้ว ทงเฮที่เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นก็เอ่ยถามคยูฮยอนเสียงตวัด เพราะอารมณ์เสียที่ไม่ได้ไปกันให้คิบอมออกจากฮยอกแจ
“อ้อออออ ตรง...ตรง...ตรงท่อนนี้อ่ะครับ ที่ทำแบบนี้ หนึ่ง...สอง...พอสามแล้วแขนมันติดๆอ่ะ ไม่รู้ทำไม”คยูฮยอนรีบใช้สมองคิดคำตอบมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับทำท่าเก้ๆกังๆให้ทงเฮดู ทั้งๆที่ความจริงแล้ว ท่าเต้นที่บอกไปน่ะ คยูฮยอนเต้นได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่ครูฝึกสอนแล้ว
“อืม...ตรงนี้เหรอ ต้องเต้นอย่างนี้นะ หนึ่ง สอง สาม และสี่”ทงเฮพูดพร้อมเต้นให้ดู
“อ่า...อย่างนี้เหรอครับ”คยูฮยอนแสร้งทำตาม พร้อมกับกระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีความสุข ที่สามารถช่วยคิบอมได้
“อืม...นายก็เต้นได้แล้วนี่หว่า ทำไมต้องให้ชั้นสอนอีกนะ”ทงเฮบ่น
“อ่า...หรอครับ ผมว่ามันแปลกๆนะ ยังดูไม่ได้เลย”คยูฮยอนแกล้งทำเสียงซื่อแล้วก็เขาโหมดเต้นงอกแงกเป็นลิงไร้กระดูกอีกรอบ
“เฮ้ย เมื่อกี้ทำไมยังดีอยู่ดีๆ แล้วไปทำยังไงทำไมมันกลายเป็นงี้วะ”ทงเฮบ่นอีกรอบ ก่อนจะเริ่มสอนท่าเต้นให้คยูฮยอนใหม่ไปเรื่อยๆ จนเกือบตีสาม ด้วยความเหนื่อยคยูฮยอนจึงแสร้งว่าเต้นได้แล้ว แล้วทั้งสองก็แยกย้ายกันเข้านอน
“ฮยอกแจ...ตอนนี้นายกำลังโดนคิบอมกอดอยู่รึเปล่า...”ทงเฮพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่หัวเตียง แล้วกดโทรออกไปหาคนที่กำลังคิดถึง
“ตื้ด...ตื้ด...ตื้ด...ไม่มีการตอบรับจากหมายเลขปลายทางที่ท่านเรียก...”เสียงตอบรับดังขึ้นทำให้ทงเฮมองโทรศัพท์ในมืออย่างเป็นกังวล บวกกับเป็นห่วงร่างบางจับใจ เพราะเวลาขนาดนี้ ถ้าคนตัวเล็กคิดจะเล่นเกมส์แล้วล่ะก็ ไม่มีทางหรอก ที่ร่างบางจะหลับแล้ว ถึงจะให้เกมส์น่าเบื่อยังไง อย่างต่ำๆก็นอนหลับตีสามกว่าๆนั่นแหละ แล้วกับเกมส์ใหม่ล่าสุด ที่ร่างบางบ่นถึงตั้งแต่ออกมาใหม่ๆแล้วยิ่งใหญ่ ตีสี่ ตีห้า หรือจะโต้รุ่งก็ยังไม่รู้เลย
‘นายหลับหรือยัง ชั้นเป็นห่วงนายนะ ฝันดีล่ะ’ทงเฮกดส่งข้อความไปหาร่างบาง แทนการโทร ก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างไม่สบายใจ
นายลืมอะไรไปอีกแล้วสินะฮยอก...
โทรมา...คุยกันทุกวัน
ไปไหน...ด้วยกันทุกที
คนที่เป็นแค่เพื่อนไม่ทำอย่างนี้...
‘ก็โทรหาชั้นไงล่ะ‘
อย่างน้อยเมื่อก่อน...
แม้ว่านายจะยุ่งเท่าไร
จะดึกดื่นแค่ไหน
นายก็ไม่เคยลืมจะโทรหาชั้น
หรือไม่ก็รับโทรศัพท์ชั้นอย่างรวดเร็ว
แต่มันไม่ใช่แล้ว...
นายเปลี่ยนไปมากนะ...
ฮยอกแจ...
--------------------
เม้นค่ะเม้น ไม่เม้นแนนงอน!!!
ความคิดเห็น