คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตำราหน้าที่5 : เรานี่แหละนางเอก!
ตำราหน้าที่5 : เรานี่แหละนางเอก!
‘แสงจันทร์.... แสงอาทิตย์.... ดวงดาว..... ลม.... ฉันเกือบลืมพวกเธอไปเลย...’
หญิงสาวนั่งอยู่ท่ามกลางป่าไม้ในอาณาเขตบ้านของเธอ ครอบครัวของเธออาศัยอยู่ตามชายป่ามาเนิ่นนาน เธอเพิ่งความจำเสื่อมมา2อาทิตย์ แต่ไม่รู้ทำไม?...
ตอนแรกเธอจำไม่ได้แม้แต่ชื่อของตัวเองเพราะพลัดตกลงไปในน้ำตก เธอจำไม่ได้แม้แต่ครอบครัว ประวัติ
แต่ยังดีที่พ่อกับแม่ไปเจอเธอทัน ไม่งั้นเธอคงจะตายไปทั้งๆ ที่จำเรื่องอะไรไม่ได้แน่ๆ
‘โฟรส ไททิส นั่นคือชื่อของเจ้า’ ผู้เป็นแม่เอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกับลูกสาวที่ทำหน้างงอยู่บนเตียงเมื่อสองอาทิตย์ก่อน
‘ไม่เป็นไรนะลูก ค่อยๆ จำไปเรื่อยๆนะ’ ผู้เป็นพ่อหยิบดอกไม้ให้ลูกสาวอย่างแสนรัก ชายวัยกลางคนลูบหัวโฟรสเบาๆ
‘แน่ใจหรือคะว่า.... ความทรงจำของฉันมีแค่นี้?’ โฟรสงงเล็กน้อย แม้จะเป็นที่ที่เธอผูกพันและเชื่อได้ว่านี่คือพ่อแม่ของเธอ แต่มันมีบางอย่างแปลกไป....
พ่อกับแม่มองหน้ากัน ก่อนจะผละออกจากลูกสาวและหันไปทำงานต่อ...
“ฉันมั่นใจว่าความทรงจำของฉันไม่ได้มีแค่นี้”
โฟรสเหม่อมองท้องฟ้าสีครามสวย น่าอิจฉาท้องฟ้าจริงๆ แม้ว่าโลกจะมืดมนแค่ไหน ผู้คนจะต่ำช้าลงเรื่อยๆ ท้องฟ้าก็ยังคงสดใสเสมอ...
“ไม่ได้มีแค่นี้แน่ ถ้ามันมีแค่นี้แล้วทำไมฉันถึงเศร้าแบบนี้ เหมือนเสียอะไรไปบางอย่าง..’’
หญิงสาวหยิบเอาไดอารี่ส่วนตัวออกมาอ่านช้าๆ เหมือนจะระลึกถึงเรื่องราวสมัยก่อนที่เธอความจำเสื่อม
‘วันนี้ ฉันกับเขาบอกลากัน ใครก็ได้ช่วยบอกทีว่ามันเป็นเรื่องโกหกเหลวไหลทั้งเพ! พ่อกับแม่ตั้งใจให้เขาไปทำงานในเมืองใหญ่ แล้วฉันล่ะ!? ฉันรักเขา รักเขามากที่สุดในชีวิต! ฉันชอบทุกอย่างที่เป็นเขา น้ำเสียง ท่าทาง แม้บางทีมันจะทำให้ฉันหมั่นไส้จนแกล้งเขาไปบ้าง แต่ฉันแน่ใจว่าเขานั่นแหละคนที่ฉันรัก
เขาบอกว่าจะกลับมาหาฉันอีก ไม่ว่าฉันจะเปลี่ยนไปแค่ไหน แต่อย่าลืมเขา.....
เพราะฉัน... คือคนที่เขารักที่สุดเหมือนกัน....’
โฟรสจับหัวใจตัวเอง แม้มันจะเป็นไดอารี่ของตัวเองที่เขียนถึง’คนๆนั้น’ แต่ทำไมนะ
เราถึงเศร้าแบบนี้
“ฉันจะหาเขาให้เจอ ความทรงจำชิ้นสุดท้ายของฉัน!”
“แคริน เอาน้ำมาให้ฉันดื่มหน่อย”
หญิงสาวสวยคนหนึ่งที่เพิ่งกลับมาจาการอารักขาองค์หญิงแห่งดินแดนเอ่ยเสียงเย็นกับคนใช้ในบ้าน ก่อนจะเอนกายลงบนเก้าอี้ตัวโปรด
“มาแล้วค่ะท่านหญิงการ์เน็ต อาหารเย็นวันนี้รับเป็นอะไรดีคะ?” สาวใช้ก้มหัวลงแบบไม่กล้าสู้หน้านักเวทย์สาวอย่างกลัวๆ
“..... อะไรก็ได้ แต่ช่วยรีบหน่อยนะ ฉันหิว”
หญิงสาววางแก้วน้ำลงบนโต๊ะที่มีแต่หนังสือเกี่ยวกับไสยศาสตร์ทั้งนั้น สาวใช้รีบผงกหัวแล้วคลานเข่าออกไปแบบแม่บ้านหนังไทยไม่มีผิด! –_-
“ถ้าเกิดไม่ทำแบบนี้ก็คงไม่ได้มาสินะ วงแหวนเวทย์”
หญิงสาวมองดูรูปถ่ายวงแหวนเวทย์ในมือช้าๆ อย่าพินิจพิจารณา ปกติเธอเป็นสุดยอดนักเวทย์สาวที่ทำงานเป็นองครักษ์ได้อย่างดีเยี่ยม และเป็นบุคคลตัวอย่างในราชอาณาจักร
“หึ...”
มือเรียวสวยบีบรูปถ่ายใบนั้นแน่นก่อนจะคลายออกช้าๆ บรรยากาศห้องโถงที่คล้ายๆกับปราสาทแวมไพรตามหนังสยองขวัญยิ่งทำให้เธอดูน่ากลัวมากขึ้นไปอีก...
“..... จะ เจ้าชาย” หญิงสาวเมื่อเห็นรูปถ่ายใบหนึ่งบนอัลบั้มรูปที่วางอยู่ใกล้ตัวถึงกับรั่วออกทีเดียว ใบหน้าเรียบเฉยที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยิ้มเวลาอยู่คนเดียวแบบนี้กลับยิ้มขึ้นมาอย่างประหลาด...
“นาย.... ไปอยู่ไหนมา? รู้บ้างมั้ยว่าฉันคิดถึงนายแค่ไหนน่ะ?”
การ์เน็ตพึมพำกับรูปถ่ายใบนั้น เด็กชายกับเด็กหญิงวัยไล่เลี่ยกันกำลังยิ้มน่ารักให้กล้อง เด็กชายเป็นเด็กที่ดูท่าทางแมนๆ เกเรและหัวโจกหน่อยๆ เขามีผมทรงคล้ายๆปลาหมึกแต่เป็นสีเทา
ส่วนเด็กหญิงอีกคน เธอผมสีแดงฉาดราวกับดอกกุหลาบ มัดเป็นแกละสองข้างกำลังดึงหัวเด็กชายเบาๆ
“คิดถึงจริงๆนะ... ฉันอยากเจอนายจริงๆนะ”
“โกคุเทระ...”
“ระ..รับอะไรดีครับ?”
“…..”
“อ่า... คุณผู้หญิงครับ?”
“….”
ชายวัยกลางคนพ่อค้าขายขนมหวานในตลาดถามหญิงสาวที่มองหน้าร้านของเขาด้วยสีหน้าเรียบๆ ไม่แสดงออกถึงอารมณ์ไหนทั้งสิ้น จนคนต่อแถวคิวเริ่มมองอย่างแปลกๆ
“อันนั้น...” หญิงสาวชี้นิ้วไปที่เค้กสีชมพูรูปหัวใจอย่างสนใจเล็กน้อย พ่อค้ารีบหยิบให้ทันที
“25 เหรียญวองโกลครับ!!” (1 วองโกลเท่ากับ10บาท ค่าเงินวองโกเล่แพงเพราะเจริญมาก)
“อะไร?....” หญิงสาวมองหน้าเจ้าของร้านนิ่งๆ และกัดขนมเข้าปากอย่างสบายอารมณ์
“คะ ค่าขนมครับ!”
“ไม่จ่ายได้มั้ย.....”
เธอสร้างเคียวที่เป็นอาวุธประจำกายออกมา ก่อนจะพูดนิ่งๆกับพ่อค้าเบาๆ ตามสไตล์
“ไม่...จ่าย....ได้....มั้ย?”
“คะ ครับ มะมะไม่เป็นไรครับ T^T”
พ่อค้าเช็ดเหงื่อตัวสั่นงิกๆ ด้วยความกลัวถึงขีดสุด
เธอชื่อ ซีรีน ทานาทอส นักฆ่าไร้สังกัดสุดสวยที่หาได้ยากนักในวองโกเล่ กับคำว่า’นักฆ่า’ เพราะคนพวกนี้ถ้าไม่มีฝีมือพอตัวจะถูกรัฐบาลไล่ต้องฆ่าจนตายทั้งหมด
แต่เธอ ‘เก่ง’ ไง -_-
“กรี้ดดดดดด!!!! ว้ายตายชัก นี่มันงูนี่นา งู งูเขียว การี้ดดดดดดดด แว้กก”
ผู้หญิงคนหนึ่งตะโกนมาจากทางข้างหน้าที่ซีรีนยืนอยู่ หญิงสาวมองด้วยความสนใจราวกับเพิ่งเคยเห็น?
“งู! แว้กกกกกกกก” ทั้งหญิงทั้งชายต่างวิ่งหนีงูกันเป็นพัลวัล แต่เธอกลับยืนเฉย
“หือ...”
“ฟ่อ! ...”
งูเขียวหางไม้แลบลิ้นน่าเกลียดใส่เธอ แต่ซีรีนกลับกลัวไม่
เชื่อมั้ย!? เธอเอามือล้วงคองูค่ะแม่คุณ!!!!
“ในคอไม่มีอะไรเลย ยังไม่ได้กินอะไรหลายวันเหรอ?” ซีรีนพึมพำ ชาวบ้านงง
พ่อค้าขายขนมหวานตาเหลือก!
ส่วนงู ตาย!!!!! -_-
“ว้ายยยยยยยยย!!!! เพชรแซนซีของฉัน กรี้ดดดดด!” เสียงสาวแก่คนหนึ่งแว้ดขึ้นมาในขณะการจ่ายตลาดของเธอ เมื่อเพชรเม็ดงามถูกฉกไปจากคอสั้นๆ ย่นๆ -_-
“อุวะฮ่าๆๆๆๆ ตามให้ทันเด้ยัยแก่หนังยาน กลับบ้านไปให้ลูกหลานเลี้ยงไป ฮ่าๆๆๆๆ!”
หญิงสูงวัยมองขึ้นไปบนหลังคาตลาด พลันพบกับหญิงสาวหน้าสวยน่ารักคนหนึ่ง ผมของเธอเป็นสีม่วงสดสวยงามยาวเกือบถึงหัวเข่า หน้าตาที่งดงามราวตุ๊กตานั่นทำให้เธอดูไม่มีพิษมีภัยเลย...
แต่ว่านั่นแหละ!....
เธอคือจอมโจรที่มีค่าหัวถึง 3,000,000 เหรียญวองโกล!!!
“กรี้ดดดดดดดดด!!!!!”
หญิงสูงวัยกรี้ดเสียงแหลมก่อนจะเป็นลมล้มพับไป -_-
“ฮี่ๆๆๆๆ สนุกจัง” หญิงสาวหัวเราะร่าก่อนจะกระโดดดึ๋งดั๋งปานนินจาออกไปจากตลาด
แต่ที่บ้าน.....
“เครซี่!!! เครซี่ แกรนเจอร์!!!”
แม่เลี้ยงตะโกนทั่วบ้าน เมื่อไม่เห็นเงาของเด็กสาวถึงกับอารมณ์เสียและกรี้ดลั่นบ้าน
“กรี้ดดดดดดดดดด!!!! แกไปไหน”
หญิงสาวแอบอยู่หน้าประตูบ้านพลางซดเฉาก๊วยที่เพิ่งขโมยมาได้อย่างใจเย็น และทิ้งขึ้นไปบนห้องของแม่เลี้ยงชั้นบนโดยการโยนที่แม่นยำ!
“กรี้ดดดดดด! ใครกัน ใครขว้างเฉาก๊วยเน่าๆ ขึ้นมาบนนี้ อิบ้า!!!! แกใช่มั้ยนังเครซี่ มานี่ มานี่เลย ฉันจะฟาดแกให้ตายคามือ!!!!”
“ถะถะถะ ถั่วต้มมมมมมมม!! อุวะฮ่าๆๆๆ ยัยแม่เลี้ยงใจร้าย ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะยะ อย่าคิดนะว่าฉันเป็นนางซินที่ต้องยอมเธอตลอดเวลาน่ะยัยแม่เลี้ยง อะโฮ่ๆๆๆๆ”
เด็กสาวกระโดดดึ๋งขึ้นไปบนชั้นสองด้วยความเร็วและดึงผ้าม่านขาดเป็นสองท่อน ทำให้แม่เลี้ยงยิ่งโมโห!
“กะ! แก แก นังเด็กบ้า นังเด็กเวร ฉันไล่แกออกจากบ้าน อย่าเข้ามาให้ฉันเห็นหน้าแกอีกนะ!!!”
“นี่! ให้มันน้อยๆหน่อยนังเมียน้อย บ้านเนี้ยมันบ้านพ่อของฉัน ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉันว้อย!”
“กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!”
กวนได้ใจจริงๆ U_U
ณ ร้านน้ำชาคอสเพลล์
ปัง!!!
“อ้าวไอ้นี่!!!! นายสั่งชาเอิร์ลเกรย์ไม่ใช่เรอะ!!!”
หญิงสาวผมสีน้ำตาลสวยทุบโต๊ะนั่งลูกค้ารายหนึ่งดังปัง ไหนแกบอกว่าจะเอาชาเอิร์ลเกรย์ไงวะ!?
“มะ ไม่ใช่ครับคุณผู้หญิง ผะ ผมสั่งชามะนาวครับ”
ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลัวๆ ตัวสั่นงันงก เยี่ยวได้เยี่ยวแล้ว -_-
“แกบอกเองนี่ว่าเอาชาเอิร์ลเกรย์ วอนteen ซะแล้วมั้ย?” หญิงสาวพาร์ทไทม์เท้าเอวเริ่มมีน้ำโห
“ชะชะชะชะ ชาเอิร์ลเกรย์มันแพงครับ ผมไม่ได้สั่ง”
“แพงแล้วแกจะสั่งหาบิดามารดรแกเรอะ!!!!!”
ก็เขาบอกอยู่ว่าไม่ได้สั่ง จะไม่ฟังเลยใช่มั้ย -3-
“ไม่เอาน่าฟูตูโร่ ตามใจลูกค้าเค้าเถอะ” ชายหนุ่มเจ้าของร้านยิ้มให้เธอก่อนจะกระดกแว่นเบาๆ
“ตะ เเต่ว่า!”
หญิงสาวฟึดฟัดก่อนจะหันหลังกลับไปหลังร้าน ควักรูปถ่ายใบเก่าใบหนึ่งมาเปิดดู
เผยให้เห็นชายวัยกลางคนกำลังยิ้มออกมาจากรูปถ่ายใบนั้น ก่อนที่หญิงสาวจะตะโกนด่าคนในรูปเสียงดังลั่น
“ไอ่พ่อบ้า!!!!!!! เมื่อไรแกจะกลับมารับฉันซะที ตายโหงไปแล้วเรอะไงวะ!!!!!”
O,.o คนในร้าน...
มันแช่งพ่อมันว่ะเฮ้ย!!!
‘…..’
‘ข้าให้ดาบเล่มนี้กับเจ้า....’
‘ให้... ข้า?’ หญิงสาวมองดาบเล่มงามอย่างสนใจ มันเป็นดาบขนาดใหญ่ที่สลักลายปราณีตอย่างสนใจ สำหรับเธอที่ใช้ชีวิตบ้านๆ และฝึกวิชาอยู่ท่ามกลางป่าไม้นี้ถือเป็นสิ่งมหัศจรรย์นักที่มีคนมอบมันให้คนที่มีค่าหัวจากทางรัฐบาลสูงลิบอย่างเธอ
‘ใช่ คาทีม่า ไอเรียส เจ้าคือหญิงสาวที่แข็งแกร่งและงดงามสมกับผืนดิน และสิ่งที่ข้าจะให้เจ้าอีกคือสิ่งนี้’
นักดาบปริศนายื่นหนังสือเล่มหนาที่ท่าทางราคาสูงลิบเล่มหนึ่งให้กับเธอ มันจารึกกระบวนท่าดาบแห่งผืนดินเอาไว้หลายท่า
‘แต่ข้า... คงจะรับมันไม่ได้ ข้านั้นเป็นเพียงคนที่รัฐบาลเกลียดเข้าไส้ ข้าเป็นเพียงคนที่อยู่สุดท้าย ข้านั้นไม่สำคัญ’
คาทีม่า ไอเรียสปัดหนีงสือและดาบเล่มงามออกไปห่างจากตัว ก่อนจะหันหลังกลับ พลันเสียงของนักดาบปริศนาและคำพูดชวนฟังนั้นทำให้เธอหันกลับไปมองอย่างฉงน....
‘จำคำนี้ไว้ให้ดีสาวน้อย....คนต้นจะเป็นคนปลาย และคนถูกมองข้ามนั้นจะมีอำนาจที่สุดในแผ่นดิน!’
นั่นคือคำพูดสุดท้ายที่เธอจำได้ก่อนนักดาคนนั้นจะหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ทิ้งไว้เพียงดาบเล่มนั้นและหนังสือ...
เปิดไปหน้าแรกเขียนว่า....
ไปหา โคซาโตะ เอ็นมะ นักเวทยผืนดินในตำนาน เดธพริ้นซ์.....
ก่อนที่เธอจเดินทางเข้ามาในเมืองด้วยจุดประสงค์บางอย่าง!!!!!
“หึหึ จะแกล้งให้หนำใจเลย ท่านเดธพริ้นซ์”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
อุว่ะฮ่าๆๆๆๆ เรตติ้ง50 แย้ววววววว ^^ (บ้า -_-)
แล้วก็ถึงตอนที่ทุกคนรอคอย นางเอกของเรามาแล้วค่า!!!
อ่า.... บางคาแร็กเตอร์ของนางเอกบางคนอาจจะไม่ตรงบ้างเล็กน้อย (มั้ง)
แต่ไรท์ขอเปลี่ยนคาทีม่าที่บอกว่านักดาบเร่ร่อนเป็นนักดาบปริศนานะคะ เร่ร่อนมันแป่งๆ ยังไงก็ไม่รู้น่ะค่ะ ^^
อ่า แล้วก็ของเครซี่เธอจะกวนๆ แม่เลี้ยงมากๆ ต่างจากตอนเด็กที่อะไรๆ ก็ยอมเขาหมดนะคะ
แค่นี้แหละที่อยากบอก ตัวรองจะไม่แนะนำตัวน้า ^3^
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ^^
ความคิดเห็น