ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    (FIC REBORN) THE RING วงเเหวนเเห่งโชคชะตา ตำราเเห่งความตาย

    ลำดับตอนที่ #5 : ตำราหน้าที่3 : เเสงเเดดเเละผืนดิน

    • อัปเดตล่าสุด 7 เม.ย. 55


     

    ตำราหน้าที่3 : แสงแดดและผืนดิน..

     

              ....แสง.... เวทย์ที่เกิดขึ้นหลังเวทย์ทั้งปวง  เปรียบเสมือนเป็นเวทย์แห่งความดีงามของมนุษย์โลก....เวทย์แห่งแสงมีหน้าที่ปกปักรักษาผู้อื่นให้พ้นภัยดุจดั่งแสงสว่างอันเจิดจ้าแห่งสุริยันยามเช้า....และอบอุ่นดุจจันทร์ฉายยามค่ำคืน...  พลังส่วนใหญ่ของเวทย์นี้คือการรักษา.... ดูแลผู้เจ็บไข้จากสงครามหรือจิตใจ  แม้เวลาจะผันผ่านไปนานเพียงใด..เวทย์แห่งแสงก็ยังถูกตราตรึงว่าเป็นเวทย์ชั้นสูงในตำราชั้นหนึ่งแห่งเมืองนี้... ผู้ใช้เวทย์แห่งแสงจะถูกยกย่องให้เป็นเวทย์ที่สูงส่งที่สุด  ดีที่สุด  และได้รับเกียรติมากที่สุด.......แต่ทว่านักเวทย์แห่งแสงในตำนานนั้น....เป็นเพียงหญิงสาวธรรมดา....ที่ต้องแบกรับทุกสิ่งเอาไว้...... เธอคือ ดานิเอล่า หรือ อ๊อคตาโว่

     

             “คุณหนู้ค๊า!!!!!  ยะ  อย่าไปเล่นแถวๆนั้นสิคะ โอ้ยเหนื่อยวุ้ย!”        เสียงเล็กๆของหญิงสาววัยสิบเก้าย่างยี่สิบปีที่ต้องตื่นมาตอนเที่ยงคืนกว่าๆ เพื่อมาตามหา คุณหนูของเธอที่เล่นหัวฟัดหัวเหวี่ยงจนไม่ยอมนอน  เธอเป็นเด็กหญิงกำพร้าที่ถูกเจ้าของคฤหาสน์เก็บมาเลี้ยงและให้ดูแลเด็กชายวัยใกล้เคียงที่นิสัยไม่ใกล้กันแม้แต่น้อย!

              ชื่อของหญิงสาวคือ...โคลม  โดคุโร่

              ชื่อของคุณหนูคือ...โจชิมะ  เคน!’ (ตรูคิดได้ไงว่าให้มันเป็นคุณหนูวะ -*-)

              แง่ง!!  กรร... อย่าเข้ามานะเฟ้ย!!”

              โจชิมะ  เคน ขู่ในท่าหมาแยกเขี้ยวออกเป็นสองซีก  ที่เขานิสัยเหมือนหมานื่ไม่ใช่เพราะอะไร! เพราะว่าตอนเด็กๆ เขาเคยถูกหมาป่าขโมยเอาไปเลี้ยงจนเติบโตและนำกลับมายังคฤหาสน์ตระกูลโจชิมะ  ตระกูลนักธรุกิจชื่อดังคับฟ้าที่นี่!

               \

              ก็คงเป็นประมาณวรรณกรรมเรื่องเมาคลีเทือกๆนั้นน่ะนะ ---

     

              โธ่คุณหนูแถวนี้น่ะไม่มีหมูป่าให้ล่าหรอกนะคะ  กลับเข้าบ้านเถอะค่า T-T”

              โคลมกล่อมด้วยน้ำเสียงแทบตายอดตายอยาก ตั้งแต่เด็กที่เธอต้องดูแลไอ้เด็กบ้าที่อายุน้อยกว่าเธอตั้งสามปีเหมือนพี่สาวติดน้องชายตลอดเวลา  แถมวันดีคืนดีมันยังจะเอาหมูป่าที่มันไปล่ามาในวิธีสัตว์ๆบ้าๆบอๆของมันมาให้กินอีก

              โอว....รักกันดีจริงนะ -_-

              “เงียบไปยัยสัปปะรดนี่ตอนที่ฉันอยู่ในฝูงน่ะคุณอาบากูตู้น่ะชอบกินสัปปะรดมากเลย เห็นเธอแล้วอยากเอาไปฝากเขาจังเล้ย!!!”

               อาบากูตู้ = จ่าฝูงหมาป่าของมัน - -*

             

              ลูเช่.... เธอดูโตขึ้นตั้งเยอะเลยเนอะ..”      หญิงสาวแสนสวยคนหนึ่งพูดดังขึ้นมาจากท้องฟ้า   ที่แก้มข้างหนึ่งมีรอยสักสีแดงสดรูปดอกซากุระ  ยิ่งทำให้เธอดูน่ามองไปอีก

               ฮ่าๆ  นั่นสิคะท่านดานิเอล่า แต่เธอดูไม่เหมือนคุณเท่าไรเลยนะ”  ตุ๊กตาหญิงเพียงตัวเดียวในหมู่ตุ๊กตาต้องคำสาปเอ่ยขึ้น ใบหน้าของเธอน่ารักเหมือนนางฟ้า  ยิ่งเธอมักมีรอยยิ้มแสนสวยแต่งแต้มบใบหน้าอย่างนั้นยิ่งทำให้หน้ามองยิ่งขึ้น

              นั่นมันสมัยตอนที่เธอเป็น ราชินี  ของราชายุคแรก ราชาแห่งสัจธรรม ริคคาโด้

             ก่อนที่ราชวงศ์ของเขาจะล้มสลายโดยน้ำมือของราชาองค์ปัจจุบัน....   เจ้าตุ๊กตาตัวน้อยนี้มาเพื่อแก้แค้นแทนชายที่เธอรัก.......

              และคนที่เธอรักนั่นแหละที่ฆ่าเธอเพราะถูกวงแหวนเวทย์ครอบงำจิตใจ  จากคนดีกลายเป็นคนชั่ว......

              องค์ราชา ริคคาโด้   ผู้ก่อตั้งอาณาจักรวองเล่พร้อมกับเหล่านักเวทย์ในตำนาน

              ไม่เป็นไรนะ ลูเช่?’’   ดานิเอล่าถามขึ้นเมื่อเจ้าตุ๊กตาคลายรอยยิ้มลง

              ไม่เป็นไรหรอกค่ะท่านนักเวทย์แห่งแสงในตำนาน  ข้าไม่เป็นไร

              ถึงตอบอย่างนั้น.... แต่แววตาของเธอเศร้าเหลือเกิน......

               องค์ราชินีคนปัจจุบันจะแสนดีเช่นท่านรึเปล่านะ?”    ดานิเอล่าอุ้มลูเช่เอาไว้แนบอก  สายตาของหญิงสาวทอดไกลออกไปถึงราชวังของเหล่าเชื้อพระวงศ์ที่พำนักกันอย่างสุขสบาย...

               รีบมอบพลังเถอะท่านเดนิเอล่า  เดี๋ยวจะรุ่งสางเสียก่อน”    เจ้าตุ๊กตาซุกหน้าลงบนเสื้อคลุมของเดนิเอ

    ล่า   ซ่อนใบหน้าแสนเศร้าไว้ในนั้น...

              ได้สิ... ในนามของเรา เดนิเอล่า  ผู้เป็นเจ้าของที่แท้จริงแห่งแสงสว่างทั้งจักรวาล  บัดนี้เราของมอบพลังของเราให้แก่โลหิตของเรา..... เพื่อการแก้แค้น.... คนที่ทำให้พวกเราต้องหลั่งน้ำตา...

              “…..”

             “ปลดลิมิตพลัง

              เมื่อดานิเอล่ากล่าวจบ  น่าแปลกที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพียงอย่างเดียว.......

              หมายถึงบนโลกน่ะนะ....

              บนจักรวาลอันกว้างใหญ่  เมื่อหญิงสาวหลับตาลงก็พบกับกลุ่มดาวหลายหลายล้านดวงเต้นระบำบนอวกาศ  ทางช้างเผือกแสนสวยเปล่งสีเป็นประกาย กลุ่มดาวลูกไก่พากันหัวเราะอย่างยินดีเมื่อเอ่ยถึงการแก้แค้นแห่งนักเวทย์แสง  ดาวหางฮาเล่ย์กระหวัดกระเหวี่ยงไปมาเหมือนกับการเริงระบำ.....

              ปลดปล่อยพลังอย่างสงบ..... คือการปลดปล่อยที่ถูกต้องกุลสตรี..

     

             “โฮววว คุณหนูขา ได้โปรดกลับเข้าบ้านของเราเถอะค่า ดิฉันเหนื่อยแล้วก็ง่วงแล้วนะคะ!”

              โคลมว่าเข้า  ทำให้เจ้าสัตว์เคนหน้าหงอยเป็ยพัลวัน

              กะ...ก็พอถึงรุ่งสาง.... ปะเป็นวันที่พ่อของฉันพบเธอ เป็นวันเกิดของเธอนี่นา  ฉันก็แค่อยากเซอร์ไพรส์โดยการแฮปปี้เบิร์ดเดย์เธอเป็นคนแรก ธะ...เธอตะคอกใส่ฉันอ่ะ...หงิง..

              “โธ่เอ๋ยนึกว่าอะไร

              เขาอยู่ด้วยกันมา เขาทั้งสองคนจึงรักกันเหมือนพี่เหมือนน้องยิ่งกว่าพี่แท้ๆ ของโจชิมะ เคนซะอีก!

              ชายที่เอาแต่เงียบขรึมและเกลียดผู้เป็นพ่อถึงกับเปลี่ยนนามสกุลใหม่!

              คาคิโมโตะ  จิคุสะ....

              เคน.... เข้าบ้านไปกับพี่เถอะ มันดึกแล้ว...

              เสียงอันแผ่วเบาของใครบางคนเอ่ยขึ้นในยามดึกสงัด... หญิงสาวหันไปกลับพบเพียงชายหนุ่มผู้มีนัยส์ตาว่างเปล่าราวกับไร้ชีวิตแตกต่างจากผู้เป็นน้องซึ่งมีแววตามุทะลุดุจสุนัขล่าเนื้อ

              โคลม.... เธอทำได้ดีแล้ว  เข้าบ้านไปเถอะ....

              “คะ...ค่ะคุณชายใหญ่

                น้ำเสียงโทนโดดเดี่ยวนั่นทำให้หญิงสาวหายใจติดขัดด้วยความตกใจ  จิคุสะ หรือคุณชายใหญ่ที่เธอเรียกนั้นอายุมากกว่าเธอสองปี  เป็นพี่ชายสุดขรึมของเคน การนิ่งเงียบ  ไม่ค่อยพูด  ส่วนมากเขาจะพูดกับคนสนิทเท่านั้น  การเงียบทั้งวันโดยไม่พูดอะไรสักคำคือความสามารถพิเศษ

               อา....เขาใส่แว่นด้วย...

              ขะ...ขอประทานอภัยที่ทำให้ตื่นในยามวิกาลเช่นนี้นะคะ คราวหน้าดิฉันจะพยายามไม่ให้เกิดขึ้นอีกค่ะ

              หญิงสาวรีบก้มหัวให้เขาสองสามทีก่อนจะลากคุณหนูของเธอที่เริ่มจะเบะ (ร้องไห้นะจ๊ะ)ออกไปด้วยความกลัว  คุณชายใหญ่ก็โหดใช่เล่น เขาเคยสั่งฆ่าคนใช้ที่ล้างจานส่วนตัวของเขาไม่สะอาดด้วย   บรื๋อออออ

              เดี๋ยว.....

              “ค่ะ...คะคุณชายใหญ่?”

              คุณชายจิคุสะชะงักไปนิดหน่อยก่อนเอ่ยเสียงเรียบ....

              .....เธอลืมรูดซิปกางเกงนอนน่ะ... เห็นหมดเลย..

             “ว้าย!!!”

     

              ‘…..เวทย์แห่งผืนดิน....  พลังเวทย์แห่งความบาดหมางและโหดเหี้ยมดุจดั่งรอยแยกแห่งผืนดิน   และความร้ายกาจของปรากฎการณ์ธรรมชาติต่างๆ   นักเวทย์แห่งผืนดินเป็นประเภทที่กระจอกงอกง่อยแทบทุกคน.... ต้องมีคนมากระตุ้นถึงจะใช้พลังของตัวเองได้  เฉื่อยชาสุดๆ  ทว่าแม้ว่าพวกเขาจะมีนิสัยแบบนั้นก็ยังมีพลังเวทย์ที่ควบคุมธรรมชาติทางธรณีได้อย่างอิสระเสรี  จึงถือเป็นเวทย์ที่ ซ่อนความรุนแรงไว้มากนัก...เช่นเดียวกับนักเวทย์แห่งผืนดินในตำนาน ชิม่อน  โคซาร์ทต้นตระกุลแห่งราอาณาจักรชิม่อนอันรุ่งโรจน์ผู้มีรอยยยิ้มแสนดีตามระเบียบสุภาพบุรุษ  ทว่าเขากลับหนีออกจากเมืองชิม่อนของตนเองเพื่อมาอยู่กับเหล่านักเวทย์ในตำนานคนอื่นๆ และหายตัวไปอย่างลึกลับ.......ถึงร้อยปี  ก็ยังไม่มีใครเห็นแม้แต่ วิญญาณ หรือร่างของเขาเลย....

             
              “องค์ชายเอ็นมะองค์ชายขอรับ รอกระผมก่อนขอรับ”      เสียงออกแนวแบดบอยสุดๆของชายคนหนึ่งดังขึ้นหลังจากเห็นเจ้านายของตนเองเดินดุ่มๆ ออกจากวังของตนเอง

              หมายความว่าไงจูรี่ย์ที่ฉันไม่ใช่ลูกจริงๆ ของท่านพ่อ?”    เด็กหนุ่มถามย้ำด้วยน้ำเสียงชอกช้ำใจ  เขาคือเจ้าชายที่ไม่มีใครรักมาตั้งแต่ต้น ท่านแม่ก็ทำท่าเหมือนเกลียดเขาตั้งแต่จำความได้  ที่แท้เขาก็เป็นลูกกาฝากรึนี่?

              “อะ...เอ่อ...องค์ชายขอรับ  กระผม…”

              “ทุกคนในวังหลอกฉัน!!!!  หลอกลวงฉันมาตลอดเวลาที่แท้ฉันมันก็ไม่ต่างจากเด็กข้างถนนสินะ   ไม่มีใครรักฉันมาตั้งนานแล้วสินะ!!!”     เอ็นมะตะโกนเสียงดัง  แต่ทว่าวังของเขาอยู่ไกลไม่ใช่น้อยจึงมีน้อยคนนักที่จะได้ยินเสียงนี้

              หึ.... ที่แท้ฉันมันก็เด็กกำพร้า  ที่ท่านพ่อไม่เคยให้ฉันออกนามว่าเป็นองค์ชายจริงๆ ก็เพราะงี้สินะ....

              “ไม่เอาน่าขอรับองค์ชาย  อย่างน้อยองค์หญิงอเดลไฮท์ก็ยังเป็นคนที่รักท่านนะขอรับ

              เมื่อเจ้าชายเริ่มอารมณ์ขุ่น จูรี่ย์ผู้เป็นพี่เลี้ยงตั้งแต่เด็กยังโตเป็นควายจึงยกเอาพี่สาวของเขามาอ้าง

             ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะฉันทนอยู่ในวังที่มีแต่คนหลอกลวงอย่างนั้นไม่ไหวหรอกนะ!!”

              “ถ้าไม่อยู่ในวังจะไปอยู่ไหนล่ะขอรับ -*-“

              อย่าถามกวนจะได้ไหม!?’’

              เอ็นมะปัดกระถางต้นไม้จนแตกด้วยความโกรธ  นัยส์ตาสีแดงสดฉายแววไม่พอใจ  เขาเสียใจกับเรื่องนี้มากเลย  มากจนตัวเขาเองยังตกใจ...

               นายน่ะ...จะตามไปกับชั้นรึเปล่า...

               “ปะ..ไปไหนขอรับองค์ชาย

               “….”

               “….”

              “สหราชอาณาจักร... วองโกเล่ยังไงกันล่ะ..

              “หา!?’’

     

             
              “โอ้.... หนีออกจากบ้าน คลับคล้ายคลับคลาว่ามีคนทำแบบนี้เมื่อร้อยปีก่อนนะเนี่ย..”  

              ฮ่าๆๆๆๆๆ  เด็กๆนี่ทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมดเลยนะ ^^”    โคซาร์ทที่ลอยต่องแต่งอยู่พูดกับตุ๊กตาตัวน้อยที่เขาเอาใส่กระเป๋าสะพายมาด้วย 

              โลหิตของท่านนี่เหมือนกับท่านจริงๆ  ไม่ว่าจะมองมุมไหนก็ชิม่อน  โคซาร์ทชัดๆเลยนะ

              “นั่นดิ  ฮ่ะฮ่ะๆๆๆ ^0^”

              “นี่เที่ยงคืนกว่าแล้วนา.... ท่านคิดจะมอบพลังให้เขาตอนไหนล่ะ

              “ตีสี่ค่อยมอบก็ได้  กลัวอะไร ^^”

              “ผมไม่ว่างมาคุยเล่นกับท่านจนถึงตีสี่นะ  ผมต้องไปวิจัยงานของผมต่อเหมือนกัน

            “เอาจริงๆนะ  ฉันขี้เกียจอ่ะ แฮ่ๆๆ ^^”      โคซาร์ทเริ่มเอนตัวลงนอนบนท้องฟ้าในขณะที่ลอยแต่งอยู่

              ชิม่อน  โคซาร์ท!!!!”    ตุ๊กตานักวิจัยถีบหัวโคซาร์ทแรง ก่อนด่าไม่ยั้ง

              นายนี่มันขี้เกียจตัวเป็นขน!   ก็เข้าใจนะว่ามันเป็นพิสัยของนักเวทย์ธาตุดิน  แต่นี่นายไม่รู้ร้อนรู้หนาวเกินไปเว้ยไอ้กร้วกเวลาทุกนาทีของผมมีค่านะ!! ผมยังเหลืองานวิจัยอีกไม่รู้เท่าไร!และยังต้องแก้คำสาปตุ๊กตามหาประลัยนี่อีกผมน่ะไม่ได้ตายแล้วแบบคุณนะเว้ย!!!”

              คำว่า...ตาย’  กระตุกต่อมของโคซาร์ท...

              แม้ว่าจะตายไปแล้ว   แต่เขาก็ยังรักอาณาจักรแห่งนี้ไม่เปลี่ยนไป...

              อยากจะกลับมาอีกครั้ง.... อยากกลับไปกอดบิดาและมารดาผู้สูงศักดิ์.....

              แต่ทว่า.....  เขากลายเป็นวิญญาณแล้ว...

              นั่นสินะ.....  เพราะเราตายแล้ว..   โคซาร์ทค่อยๆ ยันตัวขึ้นช้าๆ  ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับตุ๊กตา

              ขอบคุณนะเวลเด้.....  ถ้านายไม่บอกฉันคงคิดว่าตัวเอง... ยังมีชีวิตอยู่......

             “อืม... ขอโทษด้วยนะที่ว่านายไป”   ตุ๊กตาเวลเด้ตบหัวชายหนุ่มเบาๆ

     

              เอาล่ะ  ฉันจะเริ่มแล้วนะ...

              “….”

              “ตื่นขึ้นมาเถอะ.... ธรณี...

              ชิม่อน  โคซาร์ทไม่พูดอะไรต่อจากนั้น  เขาไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว  ทว่าน้ำตาที่เก็บเอาไว้กลับหลั่งออกมารดแขน  เหมือนกับว่าการสืบทอดนี้ต้องใช้ น้ำตาแทนบทสวดกันแน่?

              “กะ...เกิดอะไรขึ้นจูรี่ย์  ทะ...ทำไมฉัน...” 

              เอ็นมะตกใจจับมือขององครักษ์ตัวเองไว้แน่น เมื่อพื้นธรณีรอบข้างเขาเริ่มแตกออกและนูนสูงขึ้น   เพลิงไฟสีน้ำตาลอ่อนรายล้อมร่างกายของเขาราวกับต้องการปกป้องผู้เป็นที่รักของเจ้านาย.....กลิ่นคละคลุ้งของละอองดินทำให้ชายหนุ่มหายใจติดขัดราวกับจะสิ้นลมเอาตรงนั้น....

             เฮ้โคซาร์ท... คุณปลดปล่อยให้เด็กคนนั้นโต้งๆ เลยเรอะ  ทำไมไม่ให้พลังของเขาออกไปอาละวาดไกลๆ เหมือนกับนักเวทย์ในตำนานคนอื่นๆ”    เวลเด้ตกใจ  มิฉะนั้นเอ็นมะอาจจะตายได้เลยถ้าได้รับพลังอันยิ่งใหญ่นั้นมากไป!

            “นั่นแหละ.... เขาต้องได้รับความเจ็บปวด  เพื่อเตรียมพร้อมกับสิ่งนั้น....

              โค...ซาร์ท

              “...ธรณีน่ะ......  ต้องแบกรับทุกสิ่งบนโลกใบนี้  ทั้งความสุข ความทุกข์.... เสียงหัวเราะ... เสียงร้องไห้   มันคือหน้าที่ของเราผู้เป็นนักเวทย์แห่งดิน.... จงรับรู้ไว้ซะเถอะนะ...

     

              “อะ..อ้ากกกกกกกกกกก!!!!!!”

              พลังแห่งผืนดิน..... ถ่ายทอดเสร็จสิ้น...



    ----------------------------------------------
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×