คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตำราหน้าที่2 : น้ำเเข็งกับความมืด
ตำราหน้าที่ 2 น้ำแข็งกับความมืด
‘……เวทย์แห่งน้ำแข็ง…. เวทย์แห่งความโดดเดี่ยวที่หาได้ยากในโลกใบนี้ ผู้ที่ใช้เวทย์นี้ต้องมีจิตใจที่เข้มแข็งมิฉะนั้นน้ำแข็งจะก่อตัวขึ้นในจิตใจและจะทำให้เขาเป็นคนแข็งกระด้างไป จึงถูกเรียกว่า ....เวทย์ที่ใช้ยากที่สุดและงดงามที่สุด... ผู้ใช้เวทย์แห่งน้ำแข็งในตำนานเป็นชายหนุ่มผู้มีใบหน้าสะสวยราวกับสตรี ในทางเดียวกันเขาก็มีความหล่อเหลาเย็นชาประหนึ่งรูปปั้นที่ไร้ซึ่งลมหายใจ.. ตำราของผู้ใช้เวทย์ในตำนานแห่งน้ำแข็งได้กล่าวไว้ว่า เพื่อเป็นการปกป้องหมู่บ้านที่นักเวทย์คนนี้เกิด... เขาจึงยอมสละชีวิตของตนเองเพื่อช่วยเหลือโดยไม่ลังเล.... บางครั้งบางคราชาวบ้านบอกเล่ากันมาปากต่อปากว่า ในยามที่หิมะตกหนัก จะพบกับชายหนุ่มที่หน้าตาสะสวยยืนมองน้ำแข็งบนต้นไม้แห่งหนึ่ง เมื่อมีชาวบ้านเดินเข้าไปถามชื่อ... ชายคนนั้นจะตอบว่า ‘เราชื่ออเลาดิ....มาปกป้องหมู่บ้านแห่งนี้นี่แหละ...’ หมู่บ้านแห่งนั้นคือ.... หมู่บ้านนามิโมริ...’
“...วันนี้อากาศหนาวจริง.. ว่ามั้ยฮิเบิร์ด....”
เสียงนุ่มของชายหนุ่มนามว่า ‘ฮิบาริ เคียวยะ’ พูดกับนกตัวน้อยของเขา เขาไม่มีพ่อแม่ อยู่กับลุงซึ่งเก็บเขามาเลี้ยงจากธารน้ำแข็ง ตอนนี้เขาเป็นนักสืบชื่อดังที่สุดในดินแดน ไม่ว่าคดีไหนๆเขาก็ไม่เคยพลาด
“ฉันว่าหิมะตกน่ะ สวยดีนะว่ามั้ยฮิเบิร์ด” ชายหนุ่มหันไปยิ้มอย่างอ่อนโยนให้สัตว์เลี้ยงแสนรัก
“จิ้บๆๆ..”
“ลุงคุซาคาเบะน่ะเอาแต่บอกว่าอย่าออกมาตอนกลางคืน น่ารำคาญชะมัด!”
ฮิบาริหยิบหิมะขึ้นมาขว้างเล่น เขาแอบดอดออกมาจากบ้านตอนเที่ยงคืนกว่าๆ ถ้าลุงของเขารู้เขาอาจจะโดนดุได้ แต่ใครสนล่ะ?
เขาก็แค่...รู้สึกดีเวลาเย็นๆ เท่านั้นเอง..
“จิ้บๆๆๆๆ” ฮิเบิร์ดบินว่อนไปทั่วด้วยความกลัว มันรีบบินมาเกาะและเอาหน้าซุกที่อกของฮิบาริ (อยากซุกบ้างวะ!)
“เป็นอะไรไป...ฮิเบิร์ด หนาวเหรอ?” ชายหนุ่มถาม ก่อนจะรีบเอานกน้อยเข้าไปในเสื้อโค๊ดขนสัตว์ของลุง
“โทษนะ ฉันน่าจะรู้ว่านายขี้หนาว ไม่น่าพาออกมาเลย ดูท้องฟ้าสิ อ้ะ!..”
เด็กหนุ่มเงยหน้ามองท้องฟ้า เเต่กลับพบกับสิ่งที่ไม่น่าเชื่อ!!!! นั่นมัน?!!!
“นายเป็นใคร! ไปยืนบนต้นไม้นั่นได้ยังไง?”
ฮิบาริตกใจ ก่อนจะหยิบเอาทอนฟา อาวุธประจำกายที่ลุงทำให้ออกมาขู่
“แกเป็นโจรงั้นเหรอ?”
“นายดูไม่ได้เลยนะฮิบาริ.... ไม่เคยได้ยินเรื่องเล่ารึยังไง.... ในคืนที่หิมะตกหนัก จะปรากฏชายหนุ่มผู้มีใบหน้าสะสวยอ่อนโยน แต่ในทางเดียวกันก็เย็นชาดุจรูปปั้น....เขามีชื่อว่า ‘อเลาดิ’ ผู้ใช้เวทย์น้ำแข็งในตำนาน...”
ชายที่อยู่บนต้นไม้นั่นพูดกับเขาอย่างเหยียดๆเล็กน้อยด้วยความเป็นผู้ใหญ่กว่า
“จะให้ฉันเชื่อแกรึไง? อเลาดิตายห่าตายโหงไปเป็นร้อยปีแล้ว ถ้านายอยากปลอมเป็นหมอนั่นนักก็ไปศึกษามาก่อนนะ เอออีกอย่าง นายรู้ชื่อฉันได้ไง?”
“ก็ฉันดูแลแกอยู่นี่ไงไอ้ตัวซวย ไม่รู้รึไง?”
“ทุ้ย! ฉันไม่รู้จักแกด้วยซ้ำ แกจะมาดูแลฉันได้ยังไง”
“มาท้งมาทุ้ย ก็ฉันเป็นผีไง -*-“
“…..!” ฮิบาริเบิกตาโพลง เมื่อเริ่มสังเกตชัดๆ เนื้อตัวของหมอนี่มันจางๆ นี่หว่า
มะ...ไม่ใช่คนอ่ะ...
“ก็บอกอยู่ว่าฉันเป็นผี เอาล่ะสุขสันต์ใกล้วันเกิดนะ” หิมะเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆจนชายหนุ่มรู้สึกประหม่า
“ฉันยังไม่รู้วันเกิดของตัวเองเลย นายจะรู้ได้ยังไง?’’
“ก็นายเกิดมาจากฉัน เราหน้าคล้ายกันเห็นมั้ย?’’ นักเวทย์เสกกระจกให้เขาขึ้นมาดูหน้าตัวเองด้วยสีหน้าแน่นิ่งยากจะคาดเดา
“บ้า..”
“เห็นป่ะ นายน่ะคือนักเวทย์แห่งน้ำแข็งในตำนานรุ่นที่2นะ”
“บ้า...”
“ฉันดลใจให้นายออกมาเพื่อมอบพลังให้ เพราะในบ้านนายยันต์เต็มไปหมดเลย”
“บ้า...”
“นายโชคดีนะที่ได้เห็นฉัน นักเวทย์คนอื่นไม่ยอมปรากฎตัวเลย”
“บ้า...”
“พูดคำอื่นเป็นป่ะ -*- ‘’
“อย่ามาตลก..” ฮิบาริเตรียมยกทอนฟาขึ้นหมายจะเอาหัวของชายหนุ่มข้างบนที่เขากำลังคุยด้วย
“เอาเถอะ .. เวทย์แห่งน้ำแข็งเอ๋ย.. บัดนี้เราอเลาดิ ผู้เป็นเจ้าของของพวกเจ้า ต้องการความช่วยเหลือจากละอองแห่งน้ำแข็งทุกหยาดหยด เพื่อเป็นสักขีพยาน..... ปลดลิมิตแห่งน้ำแข็งในตัวชายหนุ่มผู้นี้ด้วย...”
ทันใดนั้นเอง พายุหิมะจากม่านฟ้าขยายใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนน่าตกใจ เสียงโหยหวนของหสุนัขจิ้งจอกที่หลบพายุหิมะทั่วสารทิศแผดเสียงแข่งกับฟากฟ้าอย่างเอาเป็นเอาตาย อากาศหนาวเย็นจับใจทำให้ฮิบาริตัวแข็งทื่อเกือบลืมหายใจจนทรุดตัวลงไป....
“ทะทะทะทะทะ ท่านอเลาดิขอรับ ชายคนนั้นเป็นลมแล้วขอรับ...”
ตุ๊กตาท่าทางขี้กลัวและแลดูประหลาดตัวหนึ่งโผล่หัวขึ้นมาจากกองหิมะที่ทับตัวมันอยู่
“เรื่องของมัน เดี๋ยวตอนเช้าก็ตื่นเอง ฝากด้วยนะ สคัล...” อเลาดิพูดเสียงเย็นก่อนร่างกายของเขาจะหายไปอย่างช้าๆ
“นี่คือการแก้แค้นที่โหดเหี้ยมที่สุด..... สุดท้ายวันหนึ่งหมอนั่นจะเข้าใจกับสายเลือดของเราว่ามันเป็นยังไง....”
“ขะขะขะขะ ขอรับ”
“.....เวทย์แห่งความมืด.... เวทย์แห่งความหลอกลวงที่มีพลังงานการทำลายล้างสูงเทียมเวทย์แห่งไฟซึ่งเป็นเวทย์ที่แข็งแกร่งเป็นที่สุด.... การใช้เวทย์นี้เป็นเรื่องต้องสาปเป็นอย่างสูง! เพราะพลังของมันจะคล้ายคลึงกับเวทย์แห่งน้ำแข็งที่จะกัดกินจืตใจของผู้ใช้เวทย์จนค่อยๆ เสียสติหรือไม่ก็สิ้นชีวิตไป ดังนั้นในดินแดนวองโกเล่และทั่วโลกจึงไม่มีสักคนที่ใช้เวทย์นี้ได้ หรือหากมีเวทย์ชนิดนี้ก็เป็นเวทย์ต้องสาปที่ถูกรังเกียจในสังคมอย่างมาก ดังนั้นผู้ใช้เวทย์แห่งความมืดได้ส่วนใหญ่จึงมักปกปิดตัวเองเสมอๆ...เฉกเช่นนักเวทย์แห่งความมืดในตำนาน...เดม่อน สเปด... ผู้มีนัยส์ตาสีไพลินแสนเศร้านั้นเอง....”
“ฮ้าวววววววว!! ง่วงจัง ฮุ้ววว”
ชายหนุ่มวัยสิบเก้าย่างยี่สิบปีเต็มแก่หาวด้วยความง่วงอยู่บนโต๊ะทำงานของเขาเอง เขาเป็นเด็กกำพร้าในสถานเลี้ยงเด็กที่ถูกผู้พิพากษารายหนึ่งเก็บมาเลี้ยง และให้การเลี้ยงดูเขาอย่างดีเปรียบเหมือนครอบครัวเดียวกัน...
“ทำงานหนักก็เงี้ยะแหละเน้อ.. คึหึหึหึ นอนดีกว่าเรา หวาๆ เที่ยงคืนสิบห้าแล้วเหรอเนี่ย ว่าแล้วทำไมหนังตามันหนักๆ”
ชายหนุ่มว่าก่อนจะหยิบกระจกขึ้นมาสิ่งดูความเรียบร้อยของใบหน้า และก็ต้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะง่วงหรืออะไรมิทราบได้
“อะ..อ้าว ใครเอาสัปปะรดมาไว้ในห้องเนี่ย!!”
พอพูดจบมันก็ล้มตัวนอน -__-*
“เขาชื่อมุคุโร่หรือมุคุรั่วกันแน่ เดม่อน -*-‘’
ตุ๊กตาตัวเล็กที่ลอยต่องแต่งอยู่บนหัวนอนของมุคุโร่ถามขึ้นด้วยความไม่แน่ใจในความโก๊ะของเขา นี่น่ะเหรอผู้ชายที่จะปลดคำสาปและแก้แค้นให้เหล่านักเวทย์ในตำนานได้
เชื่อมั้ยครับท่านผู้ชม มันแยกหัวมันกับสัปปะรดไม่ออก!!!! -_-;;;
“นุฟุฟุฟุฟุฟุ มุคุโร่ครับผม โรคุโด มุคุโร่..” เดม่อน... นักเวทย์แห่งความมืดในตำนานเอ่ยด้วยเสียงเฉยๆ มุคุโร่เป็นแบบนี้ประจำเวลาอยู่คนเดียว นั่นคือสิ่งที่เขาเฝ้าคอยเจ้าสายเลือดบ้ารั่วนี่ตลอดเวลา
“แน่ใจเหรอว่าไอ้หัวสัปป้านี่เป็นโลหิตของท่านน่ะเดม่อน?” ตุ๊กตาถาม
“แน่ใจสิมาม่อน นายก็ดูสิว่าผมกับเขาหน้าเหมือนกันขนาดไหนน่ะ ^^”
เดม่อนว่า และล้มตัวลงนอนบนเตียงเหมือนกัน แต่ทว่าร่างของเขากลับผ่านมุคุโร่ไปราวกับไม่มีตัวตน
“เป็นผีไม่ใช่เหรอท่านน่ะ จะนอนทำไม?-_-‘’ ตุ๊กตาพูดเฉยๆ งูบนหัวของเจ้าตุ๊กตาเริ่มเคลื่อนไหวไปมาราวกับอยากออกกำลังกาย
“แหมตุ๊กตาต้องสาปมาม่อน นายใจเย็นซี่น่า ยังไงเดี๋ยวผมก็จะถ่ายทอดพลังนั่นในคืนนี้อยู่ดี นุฟุฟุฟุฟุ”
เดม่อนเอื้อนเอ่ยแบบเซ็งๆ เขากำลังขี้เกียจอยู่ อย่ามาพูดมาไม่ได้ความจะได้ไหมนะ?
“ ถ้ารุ่งสางล่ะก็ นายจะไม่มีวันแก้คำสาปให้ชั้นได้ แล้วก็แก้แค้นไม่ได้เอานา อย่าเอาแต่ใจตัวเองเกินไปสิท่านเดม่อน นักเวทย์แห่งความมืดในตำนาน มุมุ” มาม่อน ตุ๊กตาต้องเอ่ยด้วยท่าทางโมโห การอยู่ในร่างตุ๊กตามหาประลัยนี่ไม่ได้ทำให้อะไรๆ ดีขึ้นมาหรอกนะ!
เอาวะ!!! ยังดีกว่ามันเสกให้กรูเป็นบาร์บี้ -_-
“นุฟุฟุฟุฟุฟุ โอเคครับมาม่อนน้อยน่ารัก น่าถีบ น่าเตะ น่าฟาด น่ากระชากของผม^^”
“ฉันน่าเยอะจริงนะ U-U’’
“นุฟุฟุฟุฟุ อย่ารีรอครับมาม่อน ผมจะถ่ายทอดแล้วนา”
“ให้เร็วเถอะ -_-‘’
“นุฟุฟุฟุ .... ในนามของผม ... ผู้เป็นจ้าวแห่งความมืดทั้งปวงบนโลกอันโสมมเช่นนี้.......บัดนี้ถึงเวลาแล้วสินะ... ที่เราเหล่าปวงประชาแห่งความมืดจะตี่นขึ้นมาจากการนิทราชั่วนิรันด์......นุฟุฟุฟุ”
“รีบเอ่ยปลดลิมิตซะเถอะ เรื่องเยอะจริง”
“อ่ะ...โอเคครับ ในนามแห่งจ้าวความมืดเดม่อน สเปด ขอยกพลังที่ซ่อนเร้นในกายาชายหนุ่มผู้นี้ให้ตื่นขึ้นอย่างสมบูรณ์...เพื่อการแก้แค้นของเรา....ปลดลิมิตแห่งความมืด..”
ทันใดนั้นเอง.... ก้อนเมฆสีดำทมิฬที่อยู่บนฟากฟ้ากลับหมุนวนรอบบ้านของมุคุโร่เอาไว้เหมือนต้องการเป็นพวกเดียวกันกับเขา เสียงฟ้าร้องครืนครานด้วยความโอหังเหมือนกับผู้ใช้เวทย์นี้ สายหมอกในตอนกลางคืนที่ไม่ควรมีกลับก่อตัวขึ้นอย่างประหลาด มนุษย์ลูกเด็กเล็กแดงเปิดประตูบ้านของตนออกมาดูกันอย่างตกใจกลัว บางรายถึงกับนอนปิดผ้าห่มและคลุมโปงกับความน่ากลัวของมัน.......
รวมทั้งโรคุโด มุคุโร่ก็ด้วย...
ชายหนุ่มสะลืมสะลือตื่นเพราะว่าข้างนอกเสียงดัง ก่อนจะพึมพำกับตัวเองเบาๆ
“หืม...เกิดอะไรขึ้น นี่กรูนอนยังไม่ถึงชั่วโมงเลยนะ”
“นุฟุฟุฟุ ตื่นจนได้นะโลหิตของผม” เดม่อนเอ่ยขึ้นเบาๆ
“….”
“คุณคงจะรู้สินะว่าผมเป็นใคร เพราะคุณอ่านหนังสือบ่อยนี่นา ผมน่ะคือ...”
“สัปปะรดอีกแล้วเหรอ? นอนดีกว่า..-_-“
ว่าแล้วมันก็เอนตัวลงนอนหลับต่อ..... -_-
“เวร...” ---- มาม่อน
เเฮ่ๆ รู้สึกว่าเเต่งมุคุโร่รั่วมาก ชอบกันมั้ยคะ T-T
ความคิดเห็น