คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่1 : ถ่านไฟเก่ายังไม่มอด เหรอ?
“เธอหายไปไหนมา
และฉันคือใคร?
นั่นคือความลับเดียวที่ฉันจะไม่ยอมบอก
คุณก็รู้ว่าคุณรักฉัน
Xoxo Gossip girl แสบใสไฮโซ”
ตอนที่1 : ถ่านไฟเก่ายังไม่มอด เหรอ?
‘อัปเปอร์อีสไซต์เจ้าขา สาวช่างเม้าท์มาแล้วเจ้าค่ะ แหล่งข่างแหล่งเดียวที่จะรายงานข่าวคาวของแวดวงไฮโซในแมตแฮตตัน น่าเสียดายจริงๆ ที่เมื่อวานสองญาติมหาประลัยไม่ได้ไปรับเสด็จควีนโคลมที่สนามบิน ย้อนไปดูตอนนั้นกันเต้อะ’
หญิงสาวเดินลากกระเป๋าหลุยส์ วิคตองใบโปรดเดินก้าวเท้ายาวๆ ลงมาจากสนามบินที่ได้ชื่อว่าหรูที่สุดในประเทศท่ามกลางเสียงซุบซิบ กรี้ดกร้าด และสายตาแทะโลมของหนุ่มๆ
“โทษทีนะ ช่วยเถิบไปห่างๆ ชั้นหน่อยได้มั้ย?” โคลมมองชายหนุ่มวัยเดียวกันข้างๆ ด้วยสายตาเหยียดขณะยืนรอรถแท็กซี่ “อ่า ทำไมอ่ะครับ(‘ ‘ )” ร่างสูงถามยิ้มๆ เมื่อเห็นโคลมมองเขาแบบเหยียดเกิน
“... อ่ะ” หญิงสาวยื่นกระป๋องสีฟ้าเล็กๆแต่ราคาแพงเหยียบแสนขึ้นมายื่นให้เขา
“อะไรครับ” ชายหนุ่มเกาหัวแกรกๆ
“น้ำหอมยี่ห้อ calvin klein แพงนะ แต่นายเอาไปใช้เหอะ แล้วนี่ถ้าไม่มั่นใจว่าตัวเองอาบน้ำมาสะอาดพอก็ช่วยอย่าออกมาเดินข้างนอกนะ” หญิงสาวยิ้มเยาะขณะก้าวเดินลงมาจากฟุตบาททั้งๆที่รถยังแล่นกันอยู่ เรียกได้ว่าชีไม่เคยแคร์อะไรจริงๆ
ปี้ดดดด ปี้ดดดด!!
“เฮ้! แม่หนู อย่าออกมาเดินแบบนี้เซ่ เดี๋ยวรถก็ชนเอาหรอก”
แปร้นนนน แปร้นนน!!!
“ใครก็ได้เอายัยตัวเจ้าปัญหานี่ออกไปที!!”
“เฮ้ย! ระวังคนเดินอยู่”
“เฮ้ย!! เดี๋ยวชน”
“ถอยไปน้า!!!”
เสียงรถบีบแตรไล่เธอดังระงมทั่วท้องถนน แต่เมื่อคนพวกนั้นมองหน้าเธอดีๆ ถึงกับเงียบกริบ เพราะที่นี่ ใครก็รู้จักเธอ!
“มิส... เอ่อ มิสโคลมครับ คุณช่วยออกไปจากกลางถนนนี่หน่อยได้มั้ยครับ คือว่าตอนนี้การจราจรมันเร่งด่วนสุดๆ ถ้าคุณยืนบังถนนแบบนี้เดี๋ยวคนเขาจะไปทำงานไม่ทันครับ” ตำรวจจราจรรีบวิ่งมาดึงตัวเธอให้ถอยห่างๆ “ไม่ไป! ฉันอยากจะยืนอยู่ตรงนี้ ถ้ายังหาแท็กซี่สีชมพูไม่ได้ฉันก็จะไม่ไปไหนทั้งนั้น!” โคลมยืนยัน ก่อนจะหยิบเอาหวีขึ้นมาหวีผมของเธออีกครั้งแบบชิวๆ ทันใดนั้นเอง น้ำเสียงแสนคุ้นเคยก็ดังขึ้น
“โคลม!!...” หญิงสาวหันไปมอง ก่อนรอยยิ้มดีใจครั้งแรกของเธอจะแย้มขึ้น
“มุคุโร่!! นายจริงๆด้วย ฮ้า!!” โคลมเหวี่ยงหวีของตนเองทิ้งกลางถนนก่อนจะวิ่งไปกอดมุคุโร่อีกฝั่ง แว่บนึงมุคุโร่ส่งสายตาขยิบให้ตำรวจจราจรนิดๆ ประมาณว่า..
แฮ่ๆ ผมสะสางปัญหาการจราจรให้แล้วนะครับ
“เธอไปไหนมาตั้งนานน่ะ?” มุคุโร่ถามในขณะที่ทั้งสองคนแวะไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารญี่ปุ่นไฮโซละแวกนั้น
“สถานดัดสันดานเด็กสาวที่มีปัญหา รัฐแคลิฟอร์เนีย” โคลมบอกก่อนจะยัดเนื้อปลาโทโร่เข้าปาก
“โรงเรียนประจำหญิงล้วน?”
“อื้ม ประมาณนั้น” โคลมยิ้มก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋า “เอาล่ะ เบอร์นายอะไรเหรอ เผื่อเราจะได้ติดต่อกันไง” โคลมก้มหน้าก้มตากดโทรศัพท์ พลันมือหนาของมุคุโร่กลับเอื้อมมากุมไว้ที่มือของเธออีกข้าง
“ฉันคิดถึงเธอมากนะ...” มุคุโร่มองด้วยสายตามีความหวัง
“บะ.. บ้าเหรอ เราเป็นเพื่อนกันนะยะ ถึงแม้ว่าครั้งหนึ่งจะเคยกุ้กกิ้กกันบ้างก็เถอะ” โคลมทำท่าจะชักมือออก เเต่เขาจับไว้แน่นกว่าที่คิด
“เพราะเป็นเพื่อนน่ะสิ ถึงยังลืมไม่ได้สักทีน่ะ” มุคุโร่ยอมปล่อยมือออก “เฮ้ ฉันพูดจริงๆนะ”
ตึง!!
“พูดไม่รู้เรื่อง ไปดีกว่า!” โคลมตบโต้ะดังปั้งก่อนจะสะพายกระเป๋าเดินออกไป เเต่ยังไม่ทันพ้นประตู ชายหน้าใหม่ก็เข้ามา
“...!”
“คิดว่าจะหายสาบสูญไปแล้วซะอีก โคลม”
“ฮะ ฮิบาริ ฮ ฮายยยย ^^” โคลมโบกมาอำลากระทาชายนายฮิบาริก่อนจะวิ่งออกมาจากร้านแบบสุดสตรีน แต่ชายหนุ่มตามไปไม่ เขาเดินตรงมานั่งข้างๆ เพื่อนซี้แทน
“นี่นายปัดเวลาเรียนพิเศษไปรับยัยนี่น่ะนะ เชื่อเลย” ฮิบาริถอนหายใจก่อนหยิบกาแฟของมุคุโร่ขึ้นจิบแบบถือวิสาสะ - - “นายยังชอบเธออยู่รึไง ยัยตัวแสบนั่นน่ะ”
“ก็นะ ถึงแม้ว่าฉันจะเพลย์บอยก็เหอะ แต่คนนี้ฉันเอาจริงนะเว้ย!!”
“ตอนที่นายคบกับเธอครั้งก่อน ลืมไปแล้วเหรอว่าเธอนั่นแหละที่เป็นคนบอกเลิก ไม่สิ ยัยนั่นไม่บอกอะไรนายเลยแม้แต่คำเดียว คบกันได้สองอาทิตย์เธอก็ย้ายออกจากอัปเปอร์อีสไซต์โดยไม่บอกใครแม้แต่คนเดียว มันน่ามั้ยล่ะ หึ” ฮิบาริเยาะก่อนจะเอาเงินวางให้แคทเชียร์ และก้าวเท้าออกไปจากร้าน ปล่อยให้เพื่อนซี้นั่งเกาหัวอยู่คนเดียวงงๆ
“เออว่ะ แล้วมันรู้ได้ไงวะว่าเรากับโคลมอยู่ที่นี่”
‘โรคุโด มุคุโร่เอ๋ย มองตาเพื่อนซี้ก็รู้อยู่แล้วจ้า เอ๋ แล้วนายจะยอมเหรอ เพื่อนของนายกำลังจะฉกคนที่นายชอบไปแล้วนะ โอ้ ละครชีวิตครั้งนี้มันน่าสนุกจริงๆ ซะด้วยสิ’
‘ในอัปเปอร์อีสไซต์ เวลาตอนเช้าคือช่วยที่เหล่าไฮโซยืดยาดที่สุด ไหนจะจัดการกับสาวๆที่เขานำมาคั่วด้วยเมื่อคืน ไหนจะจัดการกับเศษอ้วกปาร์ตี้ ไหนจะต้องบำรุงเล็บ แต่งหน้า นวดหน้า เก็บวงไพ่ที่เล่นแบบโต้รุ่ง แถมบางตระกูลยังต้องตื่นมาฟังเสียงบ่นของพ่อแม่ อย่างหนุ่มสองคนนี้ไง’
“ยามาโมโตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตะ!!!!!!” เสียงลุงวัยกลางคนนั่งหน้าเหี้ยมอยู่ที่โต้ะทำงานที่ใช้ ‘ทองคำ’ ทำทั้งโต้ะ ชายวัยกลางคนเรียกลูกชายวัยสิบแปดด้วยอารมณ์เสียสุดๆ ไอ้เด็กบ้า นี่มันเปิดเทอมนะเว้ยย! จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน? “รูฟัส! ไปเรียกไอ้ยามาโมโตะมาซิ!!!”
ยามาโมโตะ ทาเคชิ ตอนนี้เฮียแกกำลังนอนน้ำลายไหลอยู่บนเตียงโซฟาตัวโปรดที่ประจำ รอบตัวที่ไพ่และไฮโลเกลื่อนกลาด มือของเขายังคงกำขวดเหล้าแน่นราวกับว่ามันเป็นเมียที่เพิ่งเจอกันหลังจากโดนฉุดไป - -
“เอ่อ.. คุณชายยามาโมโตะครับ อ่า นายท่านให้ไปพบครับ” คนใช้กระซิบก่อนจะหยิบขวดเหล้าให้ออกนอกกายชายหนุ่ม ก่อนจะจัดการติดกระดุมเสื้อที่หลุดลุ่ยนั่นให้เรียบร้อย
“หา? แด๊ดเหรอ (- -)…..” ชายหนุ่มสะลึมสะลือลุกขึ้นมาด้วยท่าทางคนใกล้ตาย เหมือนวิญญาณหลุดออกไปจากร่างเรียบร้อย - - “อ้ะ... แย่ล่ะสิ วะ วันนี้เปิดเทอม ฉันขึ้นเกรด12วันแรก อุ้บ!” ไม่ทันไร ร่างสูงสะดุดพรมแดงในห้องจนล้มลงหน้าฟาดพื้นคะมำ แต่ไม่มีอะไรต้องห่วง มันรีบลุกขึ้นมาเหมือนเครื่องเดิน - -
“เอ่อ คุณชายครับ ให้ผมแบกไปส่งให้มั้ยครับ?” คนใช้ก้มตัวทำท่าจะยกไหล่ของชายหนุ่มขึ้น
“ฮ่ะๆๆ มะ ไม่เป็นไร” ว่าแล้วมันก็เดินโซเซไปหาพ่อมัน - -
ณ ห้องทำงานอันวิเลิศมาหรา
“แก! เมื่อคืนแกทำอะไร ทำไมนอนตื่นสาย!!” พ่อตะโกนแทบจะกลืนกินลูกชายที่ทำหน้าเหมือนวิญญาณนั้นได้หลอมรวมเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ “กินเหล้าเรอะ! หรือเล่นไพ่กับไอ้เจ้าโกคุเทระมันอีก!?”
“แด๊ด! ที่ผมนอนตื่นสายน่ะเป็นเพราะผมอ่านหนังสือโต้รุ่งฮะ” ยามาโมโตะแถเนียน
“หนังสืออะไรของแก เกรดปีที่แล้วได้F นะอย่าลืม!”
“แด๊ดฮะ เมื่อคืนที่ผมอ่านหนังสือเนี่ยเพราะว่าผมอยากให้แด๊ดภูมิใจ เพราะสักเดี๋ยวพอแด๊ดตายผมก็จะได้สืบทอดธุรกิจของเราไงฮะ” ยามาโมโตะประจบสุดฤทธิ์ ธุรกิจของบ้านเขาน่ะเหรอ เจ้าของโรงแรมพาราไดซ์ สุดยอดมหาโรงแรมที่เป็นที่หนึ่งของอเมริกา และยังมีธุรกิจอื่นๆที่พ่อเขาร่วมกันเปิดกับน้องสาวคนเก่งอีก อ่า ว่าแต่โกคุเทระ ลูกชายของคุณอาไปไหนเนี่ย?
“มะ มาแล้วครับคุณลุงงงงงง!” เสียงปนเหนื่อยของชายหนุ่มที่วิ่งมาด้วยสภาพกางเกงตัวเดียว เน้นว่าบ็อกเซอร์ เขาหายใจหอบแฮ่กๆ ท่ามกลางสีหน้าเหนื่อยใจของผู้เป็นลุง
“เมื่อคืนแกคั่วกับผู้หญิงมาใช่มั้ย หรือว่าเล่นไพ่กับยามาโมโตะมา?”
“โธ่คุณลุง! เผอิญว่าผมตื่นมาตอนตีสี่น่ะฮะ แล้วก็อ่านหนังสือเตรียมเรียนเหมือนปกติอ่ะ แล้วจากนั้นก็กำลังจะอาบน้ำ รูฟัสก็วิ่งมาบอกว่าคุณลุงเรียก ผมขี้เกียจใส่เสื้ออ่ะ วิ่งแบบนี้ก็ผิดเหรอครับ ToT” หน้าด้านสุดๆ - -
“แน่ใจ?”
“( _ _ ) ( - -) ( _ _ )” ผงกหัวพร้อมกัน
“มาๆ หลานรักกับลูกรัก มาให้ลุงอวยพรไปโรงเรียนวันแรกกันหน่อยซิลูก^^” ลุงกวักมือเรียก
“ครับ/ฮะ” พูดพร้อมกันอีกรอบ
ทั้งสองคนวิ่งร่าเข้ามาปานว่าตัวเองอยู่ในฉากหนังอินเดียที่มีดอกไม้รายรอบอะไรเทือกๆนั้น ส่วนลุงก็ยิ้มสุดฤทธิ์
“ผมมั่นใจว่าจะไม่ทำให้แด๊ดผิดหวังฮะ^o^” ยามาโมโตะพูด
“ปีนี้ผมจะเอ็นทรานซ์ เข้ามหาลัยดังแน่นอนครับลุง” โกคุเทระประจบ
ลุงยิ้มก่อนจะลูบหัวชายหนุ่มวันสิบแปดทั้งสองคนด้วยความเอ็นดู ก่อนเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
“เสียใจเด็กน้อย ฉันไม่เชื่อแกหรอก..^^”
นั่นไง เวร....
‘บางที ใครบางคนก็อาจจะกำลังรอใครบางคนให้เข้าไปช่วยต้อนรับปิดเทอมก็ได้นะ อยากจะรู้ตอนต่อไปจริงๆ เอ๋ ฉันได้ข่าวนะว่าโคลมมีน้องชายอยู่คนนึงน่ะ Xoxo gossip girl”
ความคิดเห็น