คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตำราหน้าที่1: หยาดน้ำ....
ตำราหน้าที่1 : หยาดน้ำ.........
‘…..เวทย์แห่งไฟ...... เป็นเวทย์ที่มีพลังทำลายดุจดั่งเปลวเพลิงที่พลุ่งพล่านขึ้นมาจากโลกันต์ นักเวทย์แห่งไฟในตำนานคือผู้ที่มีความอ่อนโยนและเสียสละ เพราะรู้ว่าพละกำลังอันแข็งแกร่งของตนสามารถเผาผลาญทุกสิ่งในโลกได้เพียงผายมือออกไป ตำนานที่เล่าขานมาถึงร้อยกว่าปีของนักเวทย์แห่งไปผู้นี้มีแต่ความเศร้าสร้อยและบอบช้ำ... เพียงเพราะเป็นนักเวทย์ที่เก่งกาจที่สุด... แต่ก็มิอาจรักษาสิ่งสำคัญในชีวิตได้ ทำได้เพียงปล่อยเรื่องราวเหล่านั้นถูกจารึกลงบนประวัติศาสตร์...... การทรยศหักหลังของทั้งสองตระกูล การถูกแย่งชิงบัลลังค์ทองแห่งสหราชอาณาจักรวองโกเล่อันยิ่งใหญ่.... บัดนี้ ดวงวิญญาณแห่งนักเวทย์ไฟในตำนาน....พรีโม่ กำลังมาทวงสิ่งของ.. บัลลังค์ของเขาคืน.....’
‘ฟี้...ฟี้.....’
เสียงหายใจยามนอนของชายหนุ่มวัยสิบเก้าย่างยี่สิบปี วันพรุ่งนี้คือวันเกิดของเขา เขาเข้ามาในเมืองได้สามปี
แล้ว รับจ้างทำงานทั่วไป เขาเป็นคนที่แสนอ่อนแอ ทำได้เพียงเป็นเบ๊ให้ชาวบ้านเขาเท่านั้น....
“นอนซะนะ.... วันพรุ่งนี้นายก็จะอายุยี่สิบแล้ว หยาดโลหิตของข้า.....”
ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของนัยส์ตาสีฟ้าแสนสวยเอ่ยขึ้นข้างเตียงนอนไม้เก่าๆ ของเขา บนหัวของชายหนุ่มมีเปลวเพลิงอันงดงามราวกับไฟจากสรวงสวรรค์ ทว่าก็แฝงไว้ด้วยความมืดมนยากจะหยั่งถึง.....
“ถึงเวลาแล้วสินะพรีโม่” เสียงเล็กๆ ของตุ๊กตาบนไหล่ของเขาดังขึ้น เจ้าตุ๊กตาตัวนั้นเหมือนไร้ชีวิต ดวงตาของมันว่างเปล่าไร้ซึ่งความรู้สึก ร่างกายที่นุ่มนิ่มสมกับการเป็นตุ๊กตาของมันทำให้ตบตาได้ง่ายนัก....
แท้จริงแล้ว..... เขาคือมือสังหารสุดแกร่งที่โดนสาปจากคำสาปเมื่อร้อยปีก่อนต่างหากเล่า.....
“อืม.... เมื่อเขาอายุได้ยี่สิบปี สงครามศักดิ์สิทธ์ของเหล่านักเวทย์จะปะทุขึ้น บัดนั้น เราจะทำให้เขาขึ้นเป็นรัชทายาท เขาจะต้องไร้หัวใจ ห้ามไปรักใคร... มันเป็นโชคชะตาอันโหดร้ายของโลหิตของข้า...’’
“แล้วหญิงสาวความจำเสื่อมคนนั้นล่ะ ท่านจะทำอย่างไรกับเธอ?’’ เจ้าตุ๊กตาเอ่ยปากเล็กๆนั่นพูด
“ปล่อยเธอไป ในเมื่อโชคชะตาถูกลิขิต เขากับเธออาจได้เจอกันอีกครั้ง เราจะเฝ้าคอยพวกเขา มองดูพวกเขา ปกป้องพวกเขาจากเหล่าคนชั่วในราชสำนัก.... จนกว่าเขาจะขึ้นเป็นราชา...”
“งั้นหรือ? ท่านไม่คิดว่านี่เป็นการยากไปเสียหน่อยหรือท่านนักเวทย์ในตำนาน กับการที่ข้าต้องมาเลี้ยงไอ้เจ้าตัวปวกเปียกเช่นนี้?’’ ตุ๊กตาเอ่ยด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย ชายคนนี้น่ะเหรอคนที่จะมาล้างคำสาปให้เขาและปกครองดินแดนนี้?
ขนาดชิวาว่ายังเก่งกว่าเนี่ยนะ!!?
“.........เขาเป็นถึงมนุษย์ที่ถือกำหนดโดยหยาดโลหิตของเรา... โปรดเชื่อใจเขา..’’ แววตาของนักเวทย์ในตำนานผู้นั้นทอประกายแสงเจิดจ้าราวกับดวงอาทิตย์พร้อมกับเปลวไฟบนศีรษะที่ลุกโชติช่วงอย่างบ้าคลั่ง ทำให้เจ้าตุ๊กตาหรี่ตาลงเล็กน้อย...
“…..”
“บัดนี้เรา.... นักเวทย์แห่งไฟในตำนาน พรีโม่.... ขอปลดพลังแห่งเปลวเพลิงที่หลับใหลในตัวตนของชายผู้นี้ให้ตื่นขึ้นโดยสมบูรณ์......”
ทันใดนั้นดวงอาทิตย์ที่ไม่น่าจะขึ้นยามค่ำคืนก็ทอแสงเจิดจ้าราวกับตั้งใจทำให้สรรพสิ่งลนลานในอำนาจของมัน แสงแห่งดวงจันทร์ ดวงดาวนับล้านดวงบนห้วงฟ้าอวกาศต่างโห่ร้องยินดีและเปล่งแสงงดงามเป็นประกายสวยงาม.......
“คงต้องลองเสี่ยงสินะ....”
‘…..นักเวทย์แห่งสายลม... เป็นเวทย์ที่แสนมุทะลุและบ้าคลั่งราวกับพายุที่สร้างขึ้นจากเทพโพไซดอน ..ทว่ากลับแฝงไปด้วยความอ่อนหวานและอบอุ่นดุจดวงดาวบนท้องฟ้า.. สายลมที่พัดไสวปลอบชโลมจิตใจอันบอบช้ำอย่างอ่อนโยนแตกต่างจากไฟที่เผาผลาญแม้แต่เหล็กกล้า.... ตำนานไม่ได้ให้ความเป็นธรรมกับผู้ใช้เวทย์ในตำนานเลย..... ชีวิตของ จี.. ผู้ใช้เวทย์ในตำนานนี้โดนลอบฆ่าจากสำนักราชวัง.... ว่ากันว่าในวันที่เขาสิ้นลมหายใจ.... สายลมได้พัดอย่างเกรี้ยวกราดจนเสาหลักเมืองหักลงมาเป็นเจ็ดส่วน... หมายความว่า ‘ดิน น้ำ ลม ไฟ น้ำแข็ง ความมืด แสง’ ธาตุทั้ง7แห่งเวทย์มนต์นั่นเอง.....’
“อะไรกันวะพวกแก!!! ก็บอกอยู่ว่าเดี๋ยวจ่ายๆ บั้ดตบดิ้นเลย!’’
เสียงห้าวๆ ปนหาเรื่องสุดตรีนของโกคุเทระ ฮายาโตะดังขึ้นในตรอกซอยแคบๆ เต็มไปด้วยกลื่นเหล้าและกัญชา หญิงโสเภณี และการพนันหลากหลายชนิดเท่าที่จะมีได้ รอบตัวของเขามีชายหนุ่มประมาณสิบคนล้อมรอบ ในมือถือกระบอง อาวุธ บางคนยังเป็นนักเวทย์ครึ่งเดียวอีก!
“แกน่ะติดหนี้ฉันมาสองเดือนแล้วนะไอ้บ้าเอ๊ย!!!’’ ไอ้กล้ามล่ำกระชากคอเสื้อของโกคุเทระขึ้นอย่างแรงจนคอเสื้อขาด พวกลูกน้องของมันหัวเราะเยาะเขา
“หัวเราะอะไรกันวะพวกแก! หมาหมู่ชัดๆ ไอ้พวกมนุษย์ถ้ำ!!!”
โกคุเทระด่ากราดแบบท้าทาย แม่ว่าเขาจะจนตรอกเพียงใดก็ไม่เคยร้องขอชีวิตใคร เขากำพร้าทุกคนในครอบครัวตั้งแต่เกิด จำไม่ได้เหมือนกันว่ามีชีวิตอยู่ในอย่างไร รู้แต่ว่าการอยู่คนเดียวมันโดดเดี่ยวแค่ไหน..... เท่านั้นเอง...
“ปากดีจังนะไอ้เด็กกำพร้า อ้อออ! รู้สึกว่าพรุ่งนี้แกจะหอบเสื้อผ้าเข้าเมืองเรอะ!? ดี งั้นก็ขอกระทืบลาแล้วกันนะเว้ย!!!”
“อ้าก....!!! อึก!’’
โกคุเทระร้องด้วยความเจ็บปวด ไอ้ล่ำนักเวทย์ครึ่งเดียวนักมันเสกต์สายลมอันรุนแรงทำให้ก้อนหินกระทบตาเขาจนเลือดไหลออกมา... แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาเจ็บใจเท่ากับ.. ‘ไอ้เด็กกำพร้า’
“พวกแก!!!!!!!!!”
“อ้ากกกกกกก อึก...โอ้ย!!!!!’’
เขาหยิบท่อนไม้บนพื้นขึ้นมา... ไม่รู้เพราะปรากฏการณ์ธรรมชาติหรืออย่างไร สายลมทั้งซ้ายขวาของเขากลับกลายเป็นพายุ ใบไม้รอบตัวพัดปลิวว่อนด้วยแรงลม สายลมนั้นพัดแรงจนเฉือนเอาเลือดจากไอ้พวกล่ำนั่นได้มากที่เดียว.....
แล้วพวกมันก็วิ่งหนีไปกันจนหมด -_-
“ เหมือนคุณเลยนะครับ คุณจี ^^”
ตุ๊กตาใส่ชุดจีนๆ ไว้ผมเปียยาวถึงกลางหลังหัวเราะอยู่บนหลังคา สายตาของเจ้าตุ๊กตานั้นจับจ้องไปยังชายหนุ่มข้างล่างที่กำลังดึงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
“หึ... ไม่เหมือนสักนิด แม้จะเป็น..... ชายผู้เกิดจากโลหิตของข้าก็เถอะ” ชายหนุ่มผมสีแดงสวยเอ่ย ที่แก้มข้างหนึ่งมีรอยสักสายลมที่ได้จาก.... ตอนนั้น..
ตอนที่เขาสูญสิ้นทุกสิ่งในชีวิต.....
“กงล้อแห่งโชคชะตากำลังหมุนแล้ว.. ติ้ก ต่อก ติ้ก ต่อก..’’ ตุ๊กตาจีนยิ้มขี้เล่น เขาใจดี น่ารัก แต่ใครจะรู้ล่ะว่า..
เขาคืออดีตนักฆ่าที่ลอบสังหารได้อย่างแยบยลที่สุด!..........
“พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเจ้านั่น... มันไม่รู้ตัวเลยสินะ” จีถอนหายใจเบาๆ เขารู้สึกผิดเหมือนกันนะที่ต้องทำแบบนี้ เขาเห็นแก่ตัวไปรึเปล่า?....
ที่ให้ผู้เกิดจากโลหิตของตน มีความรู้สึกนึกคิด.. ไปแก้แค้นพวกที่มอบรอยสักนี่ให้เขา....
“เมื่อร้อยปีก่อน ท่านก็ชอบทำแบบนี้ประจำ ใจอ่อนเกินไปแล้วนะครับ.”
“หมายถึงขี้สงสารงั้นหรือ? เราก็แค่เป็นคน... ไม่ชอบเห็นคนเจ็บปวดโดยที่ไม่รู้เรื่อง”
“ฮ่ะๆๆ เมื่อเด็กคนนั้นมีอายุครบยี่สิบปี กงล้อแห่งโชคชะตาจะหมุนวนกลับ.... เหตุการณ์เมื่อร้อยปีก่อนจะย้อนกลับมาเหมือนฝันร้ายที่หลอกหลอนเหล่าผู้ทรยศต่อเรา เด็กคนนั้นจะต้องถูกรวมกับนักเวทย์ในตำนานที่เหลือ และแก้แค้นในเวลาที่เหมาะสม”
เจ้าตุ๊กตากระโดดขึ้นไปยืนบนไหล่ของจี นักเวทย์ในตำนานแห่งสายลม พลางลูบหัวเขาเบาๆปลอบใจ....
“โถ....ท่านเป็นคนน่าสงสารเสียเหลือเกิน ทั้งที่แข็งแกร่งถึงเพียงนี้ กลับลบเลือนความทรงจำอันโหดร้ายเช่นนั้นไม่ได้”
“เราจำมันไม่ได้แล้ว และจะไม่จำอีก แต่ความแค้นจะไม่มีวันเปลี่ยนไปจากใจเรา”
นัยส์ตาสีแดงทอประกายแสงจ้าราวกับแสงจันทร์ยามเพ็ญ สายลมพัดว่อนไปทั่ว กิ่งไม้สั่นไหวและหักครืนลงมาราวกับรองรับความโกรธเกรี้ยวของบางสิ่งไว้ เสียงเหล่าสรรพสัตว์กรีดร้องด้วยความกลัวในความแรงของพายุ
เพียงแต่ว่าสายลมเหล่านั้น.....
เป็นสีแดง.........
“บัดนี้.... เรา จี .........นักเวทย์แห่งวายุในตำนาน ขอปลดผนึกแห่งสายลมที่ซ่อนเร้นในตัวของชายผู้ถือกำเนิดจาก...... หยาดโลหิต ของเราโดยสมบูรณ์.....”
“ เป็นสายเลือดที่เหมือนกันจริงๆ”
“........นักเวทย์แห่งธารา..... เวทย์แห่งความอ่อนโยน แต่ในเวลาเดียวกันก็เป็นเวทย์ที่เศร้าสร้อยอย่างเห็นได้ชัด... ดุจดั่งสายน้ำที่ไหลไปมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งเยือกเย็น เชี่ยวกราก อ่อนโยน ในเวลาเดียวกันเมื่อทอดมองก็เดียวดายจนอยากจะร้องไห้....... นักเวทย์ในตำนานแห่งธาราคือ..อาซาริ อุเก็ทสึ.. ผู้ถูกช่วงชิงร่างกายไปเมื่อร้อยปีก่อน.... ร่างกายของเขาหายไป.... เหลือเพียงดวงวิญญาณที่ไม่มีที่ไป ดุจดั่งสายน้ำที่ไหลอย่างไม่มีที่สิ้นสุด........... ถูกเรียกขานว่าเป็นเวทย์ที่เดียวดายที่สุด.... ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้น ผู้ใช้เวทย์ธาราส่วนใหญ่กลับมีจิตใจดีงาม และนุ่มนวล......... ทว่ากลับแฝงไปด้วยความแค้น... เมื่อร้อยปีก่อนนั่น!!!’’
“นาย... นายทำผิดอะไรเหรอ?’’
ชายหนุ่มผู้มีดวงหน้าสบายๆตลอดเวลาทักชายที่ใส่ชุดคนคุกเรียบร้อย เขาโดนผลักลงมาจากส่วนบนของคุกใต้ดิน
“แกไม่จำเป็นต้องรู้ แกก็อยู่ในคุกเหมือนกันนี่!” ชายหนุ่มที่ถูกถามตวาดใส่อย่างไม่พอใจ
“ฮ่ะๆ แต่ฉันไม่ได้ทำผิดสักหน่อยนะ แค่โดนใส่ร้าย เลยติดอยู่ที่นี่ตั้งแต่ห้าขวบ ก็สบายดีนะ เงียบดีออก ฮ่าๆ” ชายหนุ่มยิ้มอย่างอารมณ์ดี
“นายอยู่ในคุกนะเว้ย! หัดทำหน้าเครียดบ้างเด้!! ชิส์” คู่กรณีหันมาตบกะโหลกเขาแรงๆหนึ่งที่ ทำให้เขาลูบหัวตัวเองป้อยๆ
“โอ้ย.. เจ็บดีแฮะ ฮ่าๆ ฉันชื่อว่ายามาโมโตะนะ นายล่ะชื่ออะไร? ^^’’ ชายหนุ่มนามว่ายามาโมโตะยังคงยิ้มต่อไปและแนะนำตัวอย่างอารมณ์ดี
“.....”
“ฮ่าๆ ที่นี่เพื่อนเยอะเลยนะ จะเป็นเกียรติมากที่เรารู้จักกันในคุก แนวดีเนอะ^^’’
“สวอลโล่... นั่นคือชื่อของฉัน” ในที่สุดเจ้าหนุ่มก็ยอมพูดเสียงเบาลง เมื่อเห็นว่าคนในคุกเริ่มมองเขาแบบรำคาญ
“อาฮะ ชื่อนายแปลว่าฉลามนี่นา เท่ห์สุดๆอ่ะ” ยามาโมโตะยิ้มให้ ทุกคนในคุกต่างก็ยิ้มต้อนรับเขาอย่างยินดี แต่บางคนก็ทำหน้าเซ็งเล็กน้อย แต่ว่านะ ใครๆที่นี่ก็รักยามาโมโตะทั้งนั้น ทั้งหมดนั้นเพราะ
รอยยิ้ม...........
“ทุกคนที่นี่น่ะโดนใส่ร้ายจากราชวังเพียงเพราะต้องของมีค่าของพวกเรา ยกเว้นฉัน ตื่นมาก็อยู่ที่นี่แล้วล่ะ แล้วพวกทหารก็บอกว่าฉันไปขโมยของ แต่ไม่ใช่หรอกนะ คนที่ขโมยนะให้เงินกับทหารไปฉันก็เลยซวย ฮ่ะๆๆๆๆ แนวดีเนอะ ^^’’
“เสือก!!!....” สควอโล่เงียบไปแค่นั้น ก่อนหันหน้านอน...
คุกที่ปิดตาย..........
ทว่า.....ไม่มีใครรู้เลยว่ามีเงาบางๆ กำลังจ้องมองเขาอยู่....
“ธารา....ฮ่ะๆๆ นอกจากหน้าเหมือนแล้วนิสัยยังเหมือนฉันอีก ดีใจจัง ^^’’ นักเวทย์ธาราแห่งตำนาน อุเก็ทสึ เอ่ยพร้อมกับตุ๊กตาดวงตาสีฟ้า ผมสีทองที่ลอยอยู่บนหัวของเขา
“นั่นสิเว่ยเฮ้ย!! ฉันว่าถ้าเป็นเจ้านี่ฉันต้องปลดคำสาปได้แน่!’’ ตุ๊กตายกกำปั้นเข้าหากันแล้วทุบมือแรงๆ
“ฉันก็เหมือนกัน....” อุเก็ทสึทอดสายตาไปทางยามาโมโตะที่หัวเราะกับเพื่อนๆอย่างน่ารักอารมณ์ดี
“เมื่อก่อนนายเป็นยิ่งกว่านั้นอีก หัวเราะเป็นผีบ้าอ่ะเว้ยเฮ้ย!!!’’ ตุ๊กตายังคงลอยเคว้งบนนั้น ทำให้อุเก็ทสึหัวเราะน้อยๆ
“ฮ่ะๆ หมดเวลาหัวเราะอย่างมีความสุขของเด็กคนนั้นแล้ว เมื่อถึงวันพรุ่งนี้ ….”
“น่าเศร้านะที่เสียงหัวเราะของหยาดโลหิตนั่นของนายจะหายไปเว้ยเฮ้ย’’
“นั่นสินะ..... แต่ว่าทุกคนคงเริ่ม ‘ถ่ายทอด’ ให้เสร็จในคืนนี้แล้วล่ะ”
“เราก็เอาด้วยสิเว้ยเฮ้ย!!!!’’
เทื่อตุ๊กตากล่าวจบ นักเวทย์ธาราในตำนานก็หลับตาลงเล็กน้อยพลางท่องบางอย่างพึมพัมในริมฝีปากเบาๆ...
“ในนามของเรา....นักเวทย์ในตำนานแห่งสายธารา... บัดนี้ได้เวลามอบพลังอันล้ำค่าและทรงเกียรติที่ถูกผนึกเอาไว้ในร่างกายของผู้เป็น.... หยาดโลหิต ของเราให้ตื่นขึ้นแล้ว.....”
ครืน.......... ครืนนนนนนนนนนนนนนน
ข้างนอกอากาศเริ่มขุ่นมัว สายฝนและท้องน้ำในห้วงทะเลสั่นไหว ธาราที่ไหลรินเริ่มเชี่ยวกรากอย่างโหดร้ายและเลือดเย็น........พลังแห่งธารา
“เรามาแก้แค้นจนได้นะเว้ยเฮ้ย!!!’’
ความคิดเห็น