พี่น้อง 5 ธาตุ ภาค 1

ลำดับตอนที่ #8 : ข่าวดีของศุภกรณ์

ตอนที่ 8

     ศุภกรณ์  :  "เออ  ขอบใจมากนะรัตน์  ถ้าฉันไม่มีเธอช่วยนะ  ป่านนี้ฉันไม่รู้จะพึ่งใครได้อ่ะ"  ศุภกรณ์ตีหน้าเศร้าเล็กน้อย

    พิมลรัตน์  :  "ทำไมวะ?นายกร"

    ศุภกรณ์  :  "ก็พ่อแม่ของฉันน่ะสิ  ไม่ค่อยสนับสนุนให้ฉันทำอาชีพนี้  หาว่าอาชีพนี้ต้องเต้นกินรำกินอยู่ร่ำไปด้วยซ้ำ"

    พิมลรัตน์  :  "แล้วนายบอกพ่อแม่ของนายหรือเปล่าล่ะ?"

    ศุภกรณ์  :  "บอกดิ  แต่พ่อแม่ไม่ให้ฉันทำเลย  ว่าแต่รัตน์ล่ะ  เธอมาทำงานแถวนี้ด้วยหรอ?"

    พิมลรัตน์  :  "ใช่  ตั้งแต่ตอนที่ฉันเรียนจบ  คว้าปริญญามาแล้ว  ฉันก็เลยมาทำงานเป็นเด็กเสริ์ฟที่ร้านอาหารแม่ของฉัน  แม่ของฉันก็เลยเป็นแม่ครัวมาตั้งแต่ตอนที่แม่ยังเป็นสาวอยู่"

    ในระหว่างที่พิมลรัตน์กับศุภกรณ์กำลังคุยกันอยู่นั้น  บงกชเดินออกจากห้องครัวก็ได้เจอกับพิมลรัตน์ที่กำลังคุยกับศุภกรณ์อยู่

    บงกช  :  (พูดกับพิมลรัตน์)  "อ้าว  รัตน์  ทำไรอยู่ลูก?"

    พิมลรัตน์  :  (พูดกับบงกช)  "รัตน์กำลังคุยกับเพื่อนของนู๋อยู่ฮะแม่"  พิมลรัตน์พูดเสร็จ  บงกชจึงมองไปที่ศุภกรณ์ทันที

    บงกช  :  "อ้าว  ศุภกรณ์"

    ศุภกรณ์  :  (ยกมือไหว้บงกช)  "สวัสดีครับคุณอาบงกช"

    บงกช  :  (ยกมือไหว้ศุภกรณ์)  "สวัสดีลูก  เป็นไงบ้าง  หายไปนานเลย?"

    ศุภกรณ์  :  "ผมเองสบายดีครับคุณอา  พอดีผมไปเจอรัตน์อ่ะครับ  ผมก็เลยอยากจะบอกข่าวดีให้กับรัตน์อ่ะครับ  รัตน์ก็คงทราบดี"  ศุภกรณ์พูดเสร็จหันมองไปที่พิมลรัตน์

    พิมลรัตน์  :  "ใช่ฮะแม่  นายกรเค้าเป็นเพื่อนของรัตน์มาตั้งแต่ตอนเรียนมัธยมต้นฮะ  ก็เลยสนิทกันเลยฮะ"

    บงกช  :  "ว่าแต่  ศุภกรณ์มาที่ร้านอาหารนี้มาทำไรอยู่?"

    ศุภกรณ์  :  "ผมกำลังสมัครเป็นนักร้องอ่ะครับ  แต่พ่อแม่ของผมไม่ให้สมัครไปอ่ะครับ  หาว่าอาชีพนี้  เป็นพวกเต้นกินรำกินอยู่อ่ะครับ"

    บงกช  :  "อืม  อาว่านะลูก  คนเราจะทำอาชีพอะไรนั้น  มันอยู่ที่ความสามารถว่า  เราอยากทำอะไร  ยังไงบ้าง  อย่างเช่น  ศุภกรณ์อยากจะเป็นนักร้องนะ  แต่พ่อแม่ไม่ค่อยสนับสนุน  แต่สักวันนึง  พ่อแม่ของลูกจะเห็นความฝันของลูกเอง"  บงกชสอนศุภกรณ์ในเรื่องของความสามารถ  ความฝันที่ศุภกรณ์อยากทำอยู่ตอนนี้

    ศุภกรณ์  :  (ยกมือไหว้ขอบคุณบงกช)  "ขอบคุณมากครับคุณอา  ที่เข้าใจในตัวผม"

    บงกช  :  "จ้า  อาว่า  เดี๋ยวอาจะบอกเจ้าของร้านอาหารหน่อยก็แล้วกันน่ะลูก"  บงกชพูดเสร็จกำลังจะเดินไป  แต่พิมลรัตน์เดินขวางบงกชซะก่อน

    พิมลรัตน์  :  "เดี๋ยวๆๆก่อนสิฮะแม่  แม่จะไปบอกเจ้าของร้านอาหารได้ไงฮะ?"

    บงกช  :  "ก็แม่อยากจะให้ศุภกรณ์เพื่อนของลูก  ทำความฝันให้เป็นจริงไง  แม่พูดผิดหรอลูก?"

    พิมลรัตน์  :  "ไม่ผิดหรอกฮะ  แต่ว่า  กลัวว่าพ่อแม่ของนายกร  เค้าจะมาดุ  ด่า  ว่าเขาขึ้นมาล่ะ  จะแก้ตัวยังไงฮะแม่?"  พิมลรัตน์แย้ง

   

บงกช  :  (นิ่งไม่พูดอะไรและหันมาพูดกับพิมลรัตน์)  "แม่ก็จะบอกความจริงกับพ่อแม่ของเค้าสิลูก"

    พิมลรัตน์  :  "แล้วทำไมแม่ต้องบอกความจริงกับพ่อแม่ของเค้าด้วยล่ะฮะ?"

    บงกช  :  "ฟังนะรัตน์  ลูกจะหนีความจริงมันไม่พ้นหรอกลูก  ถ้าลูกพูดความจริง  พ่อแม่ก็คงจะให้อภัยเค้า  ดีกว่าจะมาพูดโกหก  จะมานั่งเสียใจทีหลังนะลูก"  บงกชสอนให้พิมลรัตน์พูดความจริงไม่ให้พูดโกหก  เพราะว่า  การพูดโกหกเป็นสิ่งที่ไม่ดี 

    พิมลรัตน์  :  "ได้ฮะแม่  แม่ไปบอกเค้าดีกว่าฮะ"  พิมลรัตน์ตอบตกลง  บงกชยิ้มและยกมือลูบหัวของพิมลรัตน์อย่างอ่อนโยน  ที่พิมลรัตน์เชื่อฟังบงกช  พิมลรัตน์มองไปที่ศุภกรณ์ที่กำลังยืนอยู่ข้างหลังเธออยู่  ได้แต่ยิ้มอย่างเป็นกำลังใจ  พิมลรัตน์กับบงกชจึงเดินไปหาเจ้าของร้านอาหารทันที  ที่ห้องผู้จัดการ  พิมลรัตน์เล่าเรื่องที่ศุภกรณ์สมัครเป็นนักร้องในร้านอาหารแห่งนี้ให้กับ เจ้าของร้านอาหารฟัง

    เจ้าของร้านอาหาร  :  "จะให้ผู้ชายคนนั้นมาเป็นนักร้องในร้านอาหารด้วยหรอ?"

    พิมลรัตน์  :  "ใช่ค่ะพี่  นู๋อยากให้เพื่อนของนู๋ทำความฝันของเขาให้เป็นจริงอ่ะค่ะ  กลัวว่าพ่อแม่ของเพื่อนนู๋จะรู้เข้าอ่ะค่ะ"

    เจ้าของร้านอาหาร  :  (นิ่งและคิดสักพักใหญ่)  "ถ้างั้น  เดี๋ยวพี่จะไปบอกผู้บริหารให้ก็แล้วกันนะ  ถ้ามีเรื่องอะไรคืบหน้าแล้วก็  เดี๋ยวพี่จะบอกให้ก็แล้วกัน  แต่ตอนนี้  เธอต้องให้เพื่อนของเธอเข้ามาเป็นเด็กเสริ์ฟในร้านอาหารก่อนนะ"

    พิมลรัตน์  :  (ยกมือไหว้เจ้าของร้านอาหาร)  "ขอบคุณค่ะพี่"  ส่วนข้างนอก  ศุภกรณ์กำลังนั่งรอพิมลรัตน์อยู่  พิมลรัตน์และบงกชออกจากห้องผู้จัดการพร้อมกัน  ศุภกรณ์ลุกขึ้นถามพิมลรัตน์ทันที

    ศุภกรณ์  :  (ถามพิมลรัตน์)  "เจ้าของร้านเค้าว่างไงหรอรัตน์?"

    พิมลรัตน์  :  (นิ่งคำพูดไว้ก่อนที่จะบอกกับศุภกรณ์)  "นายกร  นายฟังฉันนะ  (ศุภกรณ์พยักหน้า)  ตอนนี้เจ้าของร้านเค้ากำลังคุยกับผู้บริหารอยู่อ่ะ  ถ้ามีอะไรคืบหน้าและก็  เดี๋ยวค่อยมาว่ากันอีกที  นายเข้าใจที่ฉันพูดไหม?"

    ศุภกรณ์  :  "ฉันเข้าใจ  ว่าแต่จะให้ฉันทำอะไรในร้านอาหารอ่ะ?"

    พิมลรัตน์  :  "มีสิ  แต่ว่านายจะเป็นเด็กเสริ์ฟคู่กับฉันนะ  นายทำได้ป่าว?"

    ศุภกรณ์  :  "ทำได้สิ  มีหรือที่ฉันจะทำไม่ได้"  หลังจากที่ศุภกรณ์กับพิมลรัตน์ตกลงกันได้แล้ว  ตั้งแต่นั้นมา  ศุภกรณ์และพิมลรัตน์ก็ทำงานเป็นเด็กเสริ์ฟที่ร้านอาหารด้วยกัน  หลังจากที่งานเลิก  ศุภกรณ์เดินไปส่งบงกชและพิมลรัตน์ถึงที่บ้านของเธอ

    พิมลรัตน์  :  (หันมาพูดกับศุภกรณ์)  "ฉันขอบคุณมากนะ  ที่ไปส่งฉันและแม่ของฉันถึงที่บ้าน"

    บงกช  :  "อาก็ต้องขอบคุณศุภกรณ์ด้วยนะลูก  ที่ไปส่งอาและรัตน์ถึงที่บ้านด้วย"

    ศุภกรณ์  :  "ไม่เป็นไรหรอกรัตน์  ฉันรู้ที่บ้านของเธอดี  ว่าของเธออยู่ที่ไหน  แถวไหน  จังหวัดอะไร?"

    พิมลรัตน์  :  (ยกมือห้าม)  "พอๆๆๆเถอะนายกร  แหม  นายนี่พูดซะยาวเลยนะเนี่ย"  พิมลรัตน์พูดด้วยสีหน้าอารมณ์ดี 

    ศุภกรณ์  :  "ถ้างั้น  ฉันไปก่อนนะรัตน์  ดูแลตัวเองให้ดีๆนะ  (โบกมือลาให้พิมลรัตน์)  บายๆ"

    พิมลรัตน์  :  (โบกมือลาศุภกรณ์)  "บายๆๆ"  หลังจากนั้น  ศุภกรณ์ก็เดินออกไปทันที  หลังจากที่พิมลรัตน์และบงกชเดินเข้าบ้านไป