พี่น้อง 5 ธาตุ ภาค 1

ลำดับตอนที่ #3 : รักกันไว้เถิด

ตอนที่ 3

     ปานวาด  :  "เอ้า  รัตน์กับดาไปทำงานกันแล้วหรอ?"

    พิมลรัตน์  :  "ใช่สิพี่ปาน  (เดินเข้ามานั่งพูดกับปานวาด)  วันนี้นู๋ไปทำงานสายอ่ะพี่  กว่าจะเลิกงานได้นะ  ก็ประมาณ  3  -  4  ทุ่ม  แน่ะ"

    พิมลวรรณ  :  (พูดกับพิมลรัตน์)  "โธ่!  นึกว่าเรื่องอะไร  เรื่องนี้เองน่ะหรอ?  รัตน์อย่าเพิ่งคิดมากเลยนะ  แค่เป็นเด็กเสริ์ฟแค่นี้  ไม่เห็นต้องนั่งคิดมากเลย"

    ชญาดา  :  (เสริมคำพูดของพิมลวรรณ)  "ใช่แล้วค่ะพี่รัตน์  ที่พี่วรรณพูดมาทั้งหมด   ดาก็เห็นด้วยนะคะ  พี่รัตน์เป็นเด็กเสริ์ฟที่ร้านอาหารของแม่ทั้งที  ก็ต้องบริการให้กับลูกค้าและเอาใจลูกค้าด้วย  และอีกอย่าง  แม่ก็ต้องเป็นแม่ครัวทำอาหารให้ลูกค้ากิน  ต้องทำมาหากิน  เพื่อเสริมรายได้ค่ะพี่"  ชญาดาเห็นด้วยกับพิมลวรรณ  พูดชี้แจงให้กับพิมลรัตน์ฟัง  ปานวาดได้ฟังคำพูดของทั้งพิมลวรรณและชญาดา  จึงตัดสินใจพูดกับพิมลรัตน์อย่างมีเหตุผล

    ปานวาด  :  "รัตน์  ฟังพี่พูดนะ  คนเราจะทำอาชีพอะไรนั้น  ก็ต้องทำด้วยความตั้งใจ  ไหนจะต้องเรียนหนังสือจบก็ไปหางานทำ  หาเงิน  ให้พ่อแม่ใช้  แถมก็ต้องทำมาหากินอีก"

    พิมลรัตน์  :  "รัตน์เข้าใจค่ะพี่ปาน  ว่าแต่พี่ปาน  ยัยภรณ์หายหัวไปไหนอ่ะ?"

    ปานวาด  :  (มองไปที่เพดาน)  "นั่นน่ะสิ  ตั้งแต่ภรณ์กลับมาถึงบ้านก็หายไปเลยอ่ะ"  ปานวาดพูดเสร็จ  ทันใดนั้นเอง  สิริภรณ์ที่เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ  ก็เห็นปานวาด  พิมลวรรณ  พิมลรัตน์และชญาดา  พูดคุยกัน  สิริภรณ์ใส่ในชุดนักศึกษา  แถมยังเปิดกระดุมของเธอ   1  เม็ด  เพื่อความสวยเซ็กซี่ของเธอ  สิริภรณ์จึงเดินเข้าไปนั่งทันที

    สิริภรณ์  :  "ไม่ทราบว่าพี่ๆมานั่งคุยเรื่องอะไรไม่ทราบคะ?"

    พิมลรัตน์  :  "ก็พี่กำลังคุยกับพี่ปานน่ะสิ"

    สิริภรณ์  :  (ลุกขึ้นมาต่อว่าพิมลรัตน์ด้วยความโกรธ)  "ฉันรู้  ว่าพวกพี่ๆกำลังคุยกับพี่ปานอยู่  ฉันถามว่า  พี่ๆมาคุยเรื่องอะไร?"  สิริภรณ์พูดเสร็จ  ทำให้พิมลรัตน์มองสิริภรณ์ด้วยความโกรธจึงลุกขึ้นมาต่อว่าสิริภรณ์กลับ

    พิมลรัตน์  :  "ก็พี่ปานสอนพี่ให้รู้จักทำมาหากินน่ะสิ"  พิมลรัตน์พูดเสร็จมองตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนที่จะมาพูดกับสิริภรณ์

    พิมลรัตน์  :  "เธอเองก็สวยเหมือนกันนะเนี่ย  สวยกว่าพี่ตั้งเยอะ ดีเกือบหมดทุกอย่าง  แต่เสียอย่างเดียว"

    สิริภรณ์  :  "เสียอะไรอีกล่ะพี่รัตน์?"

    พิมลรัตน์  :  "ก็ปากของเธอเสียอ่ะสิ  วันๆไม่ทำอะไร  เอาแต่แต่งหน้าทาปาก  ด่าชาวบ้านชาวช่อง  ไม่เว้นแต่ละวัน  แม้กระทั่งที่บ้านก็ไม่เว้น"  พิมลรัตน์พูดเสร็จ  ยกมือกำมือของเธอจะชกหน้าสิริภรณ์ไม่ทันไร  สิริภรณ์ยกมือจะตบหน้าพิมลรัตน์

    สิริภรณ์  :  "ก็เอาเลยสิพี่  คนอย่างฉันไม่กลัวพี่หรอก"  สิริภรณ์พูดกับพิมลรัตน์อย่างไม่กลัวใคร  พิมลรัตน์วางกำปั้นของเธอและหลับตานิ้งคิดเอาไว้  แต่พิมลรัตน์ก็ยังทำใจไม่ได้  ยกมือกำหมัดจะชกหน้าสิริภรณ์ไม่ทันไร  ทั้งพิมลวรรณและชญาดาช่วยกันห้ามพิมลรัตน์และสิริภรณ์เข้าไว้

    ปานวาด  :  (ลุกขึ้นมาต่อว่าพิมลรัตน์และสิริภรณ์)  "หยุดด้วยกันทั้งคู่แหล่ะ"

    ปานวาด  :  (ยกมือกอดไหล่ทั้งพิมลรัตน์และสิริภรณ์)  "เป็นพี่เป็นน้องกัน  ทำไมต้องทะเลาะกันให้เป็นเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ล่ะ  ไม่เห็นใจพ่อแม่ของพวกเราเลยหรือไง?"  ปานวาดพูดเสร็จ  พิมลรัตน์และสิริภรณ์เงียบ  ก่อนที่ปานวาดจะพูดต่อ

    ปานวาด  :  "พ่อแม่ก็อายุมากแล้ว  พ่อก็เป็นหมอรักษาคนไข้ที่โรงพยาบาล  ทำงานหนักมาก  ส่วนแม่  ก็เป็นแม่ครัวที่ร้านอาหาร  พี่ไม่อยากให้พวกเธอทั้งสองคนมานั่งยืนทะเลาะกันให้พ่อแม่เห็น  ถ้าพ่อแม่เห็นพวกเธอทั้งสองคนทะเลาะกันขึ้นมา  พ่อแม่จะรู้สึกยังไง?"  ปานวาดพูดเสร็จ  ทั้งพิมลรัตน์และสิริภรณ์เงียบ  พูดไม่ออก  เมื่อปานวาดสั่งสอนพวกเธอทั้งสองคนและมองปานวาดด้วยความอาย

    ปานวาด  :  (พูดกับพิมลรัตน์และสิริภรณ์)  "รัตน์  ในฐานะที่เธอเป็นน้องสาวของพี่  และเป็นพี่สาวของสิริภรณ์  เธอจะต้องเสียสละให้ภรณ์  เธอเรียนจบแล้ว  เธอก็ทำงานเป็นเด็กเสริ์ฟให้บริการลูกค้า  ไม่ใช่มาต่อว่าลูกค้าเหมือนที่เธอต่อว่าภรณ์แบบนี้  ส่วนภรณ์  ในฐานะที่เธอเป็นน้องคนสุดท้อง  ก็ต้องเชื่อพี่บ้าง  เธอยังเรียนหนังสือไปด้วย  ทำงานไปด้วย  เธอก็ต้องเรียนให้จบ  ต้องตั้งใจเรียนสิ  เราเป็นพี่น้องกันก็ต้องรักกันสิ"

    ปานวาด  :  "เอาละ  รัตน์และภรณ์  ขอโทษซะ  และต่อไปจะไม่ทะเลาะกันอีก"  ปานวาดพูดเสร็จ  ทำให้พิมลรัตน์และสิริภรณ์มองหน้ากัน

    พิมลรัตน์/สิริภรณ์  :  "ขอโทษ"  หลังจากที่พิมลรัตน์และสิริภรณ์กล่าวขอโทษกันแล้ว  ทำให้ปานวาด  พิมลวรรณและชญาดายิ้ม  เมื่อทั้งสองสาวปรับความเข้าใจกัน

    ปานวาด  :  (พูดกับพิมลวรรณและชญาดา)  "วรรณกับดา  ก็เหมือนกันนะ  เป็นพี่น้องกัน  ต้องรักกันเอาไว้  ดีกว่าจะมาทะเลาะกันอีก"

    พิมลวรรณ/ชญาดา  :  "ค่ะ"  ทั้ง  5  พี่น้อง  ก็ได้ปรับความเข้าใจกัน  และสัญญาว่าจะไม่ทะเลาะกันอีก  ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม  แต่ก็ขอให้พี่น้องในครอบครัวแห่งนี้  รักกันเข้าไว้  ที่สนามบินสุวรรณภูมิ  ปานวาดได้เข้ามาทำงานในธนาคารไทยพาณิชย์  ปานวาดกำลังนั่งทำงานอยู่  สุดารัตน์  เพื่อนสนิทของปานวาด  กำลังแต่งหน้าเสริมสวย  และก็เห็นปานวาดกำลังทำงานอยู่  สุดารัตน์เก็บของใส่ไว้ในกระเป๋า  และลุกขึ้นไปหาปานวาด  และยกมือจับไหล่  ทำให้ปานวาดตกใจ

    สุดารัตน์  :  "จ๊ะเอ๋"

    ปานวาด  :  "ว๊าย!  (ร้องด้วยความตกใจและหันหน้ามองสุดารัตน์)  สุ  มาทำอะไรแถวนี้  ทำให้ฉันตกใจหมดเลย"

    สุดารัตน์  :  "ก็พอดีฉันเห็นเธอกำลังทำงานอยู่  ไม่ขยับไปไหน  ฉันก็เลยทำแบบนี้ไง  ว่าแต่เมื่อเช้าไปทำบุญเป็นไงบ้างหรอ?  เล่าให้ฉันฟังหน่อยดิ"

    ปานวาด  :  (หมุนเก้าอี้เพื่อคุยกับสุดารัตน์)  "ได้สิ  เมื่อเช้าฉันกับน้องสาวของฉัน  รวมไปถึงพ่อแม่ของฉันไปทำบุญตักบาตรมา  ซึ่งตรงกับวันพระอ่ะสิ"

    สุดารัตน์  :  "แสดงว่า  ครอบครัวนี้  มักจะไปทำบุญตอนวันพระเสมออ่ะสิ"

    ปานวาด  :  "แน่นอนอยู่แล้วจ้า  การทำบุญตักบาตรนะ  เป็นที่ดีเลยล่ะ  ถ้าใครได้ทำบุญตักบาตรแล้ว  จะต้องได้บุญได้กุศลอีกด้วยล่ะ"  ปานวาดพูดอย่างอารมณ์ดี

    สุดารัตน์  :  (ยกมือไหว้)  "สาธุ  สาธุ  ก็ขอให้ปานเพื่อนรักของฉันโชคดีทั้งเรื่องการงานและความรักด้วยเถอะ  สาธุ"

    ปานวาด  :  (ยกมือหยิบแฟ้มมาตีสุดารัตน์)  "นี่แน่ะ  เธอพูดอะไรอายคนในธนาคารบ้างเถอะ"

    สุดารัตน์  :  "เอ้า  แล้วที่ฉันกล่าวมามันจริงหรือไม่จริงอ่ะ  ทำงานแบบนี้เดี๋ยวเผลอนึกถึงแฟนของเธออีกหรอก"