ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    พี่น้อง 5 ธาตุ ภาค 1

    ลำดับตอนที่ #17 : แฟนเก่าของภูวนาท

    • อัปเดตล่าสุด 8 ต.ค. 53


    ตอนที่ 17

         บงกช  :  "แล้วจะมีวิธีการเสริมดวงให้กับลูกสาวของดิฉันได้อย่างไรคะ?"

        พระ  :  "มีวิธีเดียวที่จะทำได้ก็คือ  การไปทำบุญตักบาตร  นั่งสวดมนต์  ภาวนา  บำเพ็ญกุศลเข้าไว้  ลูกสาวของโยมทั้งสองจะทำหรือไม่ทำ  มันขึ้นอยู่กับลูกสาวของโยมด้วย"

        บงกช  :  "แต่ถ้าเค้าไม่ทำล่ะคะ?"

        พระ  :  "แต่ถ้าโยมสิริภรณ์ไม่ทำ  ก็ไม่เป็นไร  แต่สักวันนึง  กรรมที่ตามมาตั้งแต่ชาติที่แล้ว  มันตามสนองทันที  เวรกรรมมันมีอยู่จริงนะ"  สิ้นเสียงของพระ  ทำให้พจน์และบงกชเริ่มเป็นห่วงสิริภรณ์ขึ้นมา  แตกต่างจากสิริภรณ์  ซึ่งเธอไม่ชอบไปทำบุญตักบาตรมากนักเท่าไหร่  แต่เธอมีความจำเป็นต้องไปมากกว่าด้วยซ้ำ  หลังจากที่ไปวัดเสร็จแล้ว  ที่สนามบินสุวรรณภูมิ  ปานวาดเดินเข้ามาในธนาคารในท่าอากาศยาน  ก็ได้เจอกับสุดารัตน์ที่กำลังนั่งทำงานอยู่

        ปานวาด  :  "มาตั้งนานแล้วหรอ?"

     

        สุดารัตน์  :  "ฉันเองก็เพิ่งมาเหมือนกัน  ว่าแต่ปานมาแล้วหรอ?"

        ปานวาด  :  "มาแล้วสิ  วันนี้วันพระทุกที  ก็เลยไปทำบุญตักบาตรสักหน่อย  แต่ที่ยิ่งกว่านั้น  ก็พาพ่อแม่รวมไปถึงน้องสาวของฉันไปดูดวงด้วย"

        สุดารัตน์  :  "ดูดวงเนี่ยนะ?"  สุดารัตน์ร้องอย่างตกใจ

        ปานวาด  :  "ใช่สิ  (เดินเข้ามานั่งเก้าอี้)  เค้าพาฉันไปดูดวงที่วัดด้วย"

        สุดารัตน์  :  "ว่าแต่ดวงของเธอเป็นไงบ้าง?"

        ปานวาด  :  "ก็ดี  แต่เรื่องของความรักนะ  ต้องระวังเรื่องมือที่สามน่ะสิ"

     

        สุดารัตน์  :  "ว่าแต่เธอเชื่อเรื่องพวกนี้หรือเปล่าล่ะ?"

        ปานวาด  :  "ไม่เชื่อหรอก  ยังไงฉันกับคุณภูวนาท  ก็ยังรักกันอยู่ดี  ไม่มีมือที่สามเข้ามาเกี่ยวข้องหรอก"

        สุดารัตน์  :  "เธอเชื่ออย่างนั้นจริงหรอปาน?"

        ปานวาด  :  "ใช่  ฉันเชื่ออย่างนั้นจริงๆ  พ่อแม่ของฉันสอนไว้เสมอว่า  ถ้าเราจะรักใครสักคนมาเป็นคนรักของเรา  คนนั้นๆจะทำให้เรามีความสุข  ไม่เคยทำให้เราเสียใจสักครั้ง  ถือว่า  มีความสุขแล้วล่ะ"  ปานวาดบอกอย่างมั่นใจว่า  ปานวาดและภูวนาทไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่นอนและไม่เชื่อดวงที่พระบอกไว้

        สุดารัตน์  :  "แต่ถ้ามีแฟนเก่าของใครสักคนนึงมาตามราวีเธอ  เธอจะทำยังไงดีอ่ะ?"  สุดารัตน์ถามปานวาดด้วยสีหน้าเป็นห่วง  เพราะกลัวว่า  ปานวาดจะได้เจอกับคู่แข่ง 

        ปานวาด  :  "ก็ฉันบอกกับเค้าไปตรงๆเลยสิ  ว่าฉันกับคุณภูเป็นแฟนกันจริง  ให้เค้ารู้ไปเลย"

        สุดารัตน์  :  "และถ้าเค้าโกรธขึ้นมาล่ะ?"

        ปานวาด  :  "เค้าจะโกรธฉันมันไม่เห็นแปลก  ฉันว่า  เธอเอาคำถามนี้ไปให้คุณภูตอบดีกว่า  ว่าเค้าจะเลือกใครดี?"  ปานวาดพูดเสร็จ  จึงเดินออกไปทันที  ปล่อยให้สุดารัตน์นั่งงงเพียงคนเดียว

       

        ในขณะนั้นเอง  ภูวนาทกำลังเดินไปซื้อของอยู่  จู่ๆมีโทรศัพท์มือถือของภูวนาทดังขึ้น  ภูวนาทได้ยินนั้น  ยกมือหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง  แต่คนที่โทรมานั้นก็คือ  ปานวาด  และกดรับทันที

        ภูวนาท  :  "ฮัลโหล  คุณปานหรอครับ?"

        ปานวาด  :  "ค่ะคุณภู  สบายดีไหมคะ?"

        ภูวนาท  :  "สบายดีครับ  ว่าแต่คุณเพิ่งมาทำงานใช่ไหมครับ?"

        ปานวาด  :  "มาตั้งนานแล้วล่ะค่ะคุณภู  ว่าแต่คุณภูทำไรอยู่คะ?"

        ภูวนาท  :  "อ๋อ  พอดีผมไปซื้อของให้คุณไงล่ะครับ  แฟนผมทั้งที  ผมจะไม่คิดถึงคุณได้ไง"  ภูวนาทชมเปาะปานวาดในขณะคุยโทรศัพท์อยู่  หลังจากที่ภูวนาทคุยโทรศัพท์เสร็จแล้ว  ภูวนาทกำลังจะเดินไปแต่ไม่ทันระวังตัวจึงเดินไปชนกับผู้หญิงคนนึงอย่างจัง 

     

        ภูวนาท  :  (รีบวิ่งเก็บของ)  "ผมขอโทษด้วยนะครับ  คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?"  ภูวนาทกำลังจะถาม  แต่เสียงพูดของหญิงสาวดังกล่าวก็ดังขึ้น

        อันดา  :  "ไม่เป็นไรค่ะ"  อันดาพูดเสร็จ  จึงมองหน้าภูวนาท  ทำให้สีหน้าของภูวนาทก็อึ้ง  เมื่อ  "อันดา"  อดีตแฟนเก่าของเขา  ก็กลับมาอีกครั้ง

        ภูวนาท  :  "อันดา  เธอมาที่นี่ได้ไง?"

        อันดา  :  "นี่พี่ภูจำดาได้หรอคะ?  (เดินเข้าไปกอดคอของภูวนาทอย่างไม่อายใคร)  ดาดีใจจังเลยค่ะ  ที่พี่ภูกลับมาเจอดาอีกครั้งแล้ว"  อันดาพูดเสร็จ  ภูวนาทลากตัวอันดาออกจากตัวเขา

        ภูวนาท  :  "นี่!  ดา  ดามาที่นี่ได้ไง  ทำไมไม่ยอมบอกพี่?"

     

        อันดา  :  "ดาไม่ว่าอ่ะค่ะพี่ภู  (น้ำเสียงของเธออ้อนมาก)  ดาคิดถึงพี่ภูจังเลย  ว่าแต่พี่ภูคิดถึงดาไหมอ่ะคะ?"

        ภูวนาท  :  "พี่คิดถึงสิ  แต่พี่คิดกับดาเป็นแค่น้องสาวเท่านั้น"  ภูวนาทพูดอย่างมั่นใจ  ทำให้สีหน้าของอันดาอึ้งกับคำพูดของภูวนาททันที

        อันดา  :  "ทำไมล่ะคะพี่ภู  (สีหน้าโกรธ)  เมื่อก่อน  พี่ภูกับดาเป็นแฟนกัน  รักกันมากด้วยนะคะ  แล้วทำไมตอนนี้  พี่ภูถึงพูดกับดาแบบนี้...  หรือว่าพี่ภูไปมีคนอื่นแล้วใช่ไหมคะ?"  อันดาถามภูวนาทอย่างโมโห  ซึ่งสาเหตุที่ภูวนาทเลิกรากับอันดานั้น  เพราะว่า  อันดามีใจให้กับหนุ่มวัย  60  ปี  มีฐานะร่ำรวย  มีเงิน  จนทำให้ภูวนาทเลิกรากับเธอซะก่อน

        ภูวนาท  :  "ใช่  (ระเบิดเสียงอย่างโมโห)  พี่มีคนอื่นแล้ว  ทางที่ดี  ดาน่าจะไปหาเสี่ยสุดที่รักอะไรของเธอซะก่อน  และไม่ต้องมาหาพี่อีก"  ในระหว่างที่ภูวนาทกำลังทะเลาะกับอันดาอยู่นั้น  ทุกๆคนที่อยู่สนามบินเหล่านั้น  ก็มองไปที่ภูวนาทและอันดากำลังทะเลาะกันอยู่  ส่วนปานวาด  กำลังจะเดินออกไป  ก็เห็นภูวนาทกำลังคุยกับอันดาอยู่  ภูวนาทจึงหันหน้ามองปานวาดซะก่อน

        ปานวาด  :  "คุณภู  คุณไปไหนมา?"

        ภูวนาท  :  "พอดีผมซื้อของให้คุณเสร็จแล้ว  บังเอิญผมไปเจอ...(มองหน้าอันดา)  คนบางคนเข้าอ่ะ"

       

        สิ้นเสียงของภูวนาท  อันดามองไปที่ปานวาดทันที  ก่อนที่จะถามภูวนาท

        อันดา  :  "พี่ภูคะ  ผู้หญิงคนนี้ใช่ไหมคะ?  ที่ทำให้ความรักของเราต้องเป็นแบบนี้  (เขย่าแขนของภูวนาทอย่างแรง)  ใช่ไหมคะ?"

        ภูวนาท  :  (สะบัดมือของอันดาออกจากกันอย่างแรง)  "ใช่  พี่มีผู้หญิงคนใหม่แล้ว  (เดินเข้าไปหาปานวาด)  อ๋อ  พี่ลืมบอกไป  (ยกมือโอบไหล่ของปานวาด)  นี่คุณปานวาด  แฟนใหม่ของพี่เอง  คบกันมาตั้งนานแล้วด้วย  และอีกอย่างเค้าเป็นคนดีกว่าเธอหลายเท่าด้วย"  ภูวนาทพูดเสร็จ  ทำให้อันดาได้รู้ความจริงว่า  ปานวาดคือแฟนใหม่ของภูวนาท  ทำให้อันดาตกใจสุดขีด

        ปานวาด  :  (ยกมือไหว้อันดา)  "สวัสดีค่ะ  ไม่ทราบว่า  คุณคงจะรู้จักคุณภูดี"

        อันดา  :  "นี่!เธอ  เธอเป็นใครไม่ทราบ  มาถึงก็มายกมือไหว้ฉันเลย  (เดินเข้าไปต่อว่าปานวาด)  ฉันไม่ใช่พ่อแม่ของเธอหรอกนะ  ที่จะมาสงสารหน้าอย่างเธอ  เธอก็รู้ซะบ้างนะ  ว่าฉันเป็นอะไรกับพี่ภูมาก่อน"  อันดาพูดเสร็จ  ทำให้ภูวนาทโกรธขึ้นมา

     

        ภูวนาท  :  "นี่!  ดา  เธอรู้ไหม  ว่าเธอพูดไรไป  รู้ตัวหรือเปล่า?"

        อันดา  :  "รู้ค่ะ  (พูดเสร็จก็ไปพูดกับปานวาดต่อ)  แต่ฉันอยากจะบอกอะไรให้ก็แล้วกัน  ฉันชื่อ  อันดา  เป็นอดีตแฟนเก่าของพี่ภู  ส่วนเธอก็เป็นแค่คนมาทีหลังอีกต่างหาก"  อันดาพูดเสร็จ  ทำให้ปานวาดรู้ความจริงมาว่า  อันดาเคยเป็นแฟนกับภูวนาทมาก่อน

        ปานวาด  :  (ถามภูวนาท)  "คุณภูคะ  ที่เค้าเล่ามาให้ฉันทั้งหมดนี้  เป็นความจริงหรอคะ?" 

        ภูวนาท  :  "คือ..."

        ปานวาด  :  "คุณภูบอกกับฉันตรงๆดีกว่าค่ะ  ฉันจะไม่ถือสาคุณอีก"

     

        ภูวนาท  :  (ถอนหายใจก่อนที่จะบอกกับปานวาด)  "ใช่ครับ  ผมกับเค้าเคยเป็นแฟนกันมาก่อน  แต่ตอนนี้ก็เลิกกันมาตั้งนานแล้วล่ะครับ"  ภูวนาทสารภาพความจริงกับปานวาด  ทำให้อันดายิ้มด้วยความสะใจ  ที่ปานวาดได้ทราบความจริงจากเขา 

        อันดา  :  "55555+  (หัวเราะอย่างสะใจ)  เป็นไงล่ะ  อึ้งล่ะสิ  เธอพูดไม่ออกเลย  555555+"

        ปานวาด  :  "เดี๋ยวสักวันคุณต้องหัวเราะไม่ออกแน่ๆค่ะ"

        อันดา  :  "ทำไมล่ะ?"

        ปานวาด  :  "ถึงคุณภูเคยเป็นแฟนของคุณมาก่อน  แต่คุณอย่าทำแบบนี้อีก  ณ  ตอนนี้คุณภูก็ยังเป็นแฟนของฉันทั้งคน  เรื่องอดีตมันไม่ต้องรื้อฟื้นอะไรหรอกค่ะ  แค่ขอเพียงแค่ปัจจุบันกับอนาคตเท่านั้น  แต่คุณภูเค้ารักฉันมากกว่าคุณตั้งหลายร้อยเท่าพันเท่าด้วยซ้ำ"  ปานวาดดูถูกใส่อันดา  ทำให้อันดาหัวเราะไม่ออก

        ภูวนาท  :  "ถ้างั้น  ดาออกไปก่อน  ส่วนพี่กับแฟนของพี่ขอตัวก่อนก็แล้วกัน"  ภูวนาทพูดเสร็จ  จูงมือปานวาดเดินออกไปพร้อมกัน  ทำให้อันดามองปานวาดและภูวนาทอย่างแค้นเคือง

        อันดา  :  (น้ำเสียงโมโห)  "คอยดูนะ  ฉันจะไม่มีวันให้อีปานวาดชนะฉันได้หรอก  ฉันจะต้องเอาชนะเธอให้ได้  อีปาน"

       

        เมื่อตอนเย็น  ภูวนาทและปานวาดเดินเข้าไปในลานจอดรถอยู่  ทำให้ภูวนาทเริ่มสงสัยในตัวปานวาดมากขึ้นทุกที

        ภูวนาท  :  "คุณปานครับ"

        ปานวาด  :  "มีอะไรหรือเปล่าคะคุณภู?"

        ภูวนาท  :  "คุณยังโกรธที่อันดามาต่อว่าคุณอยู่หรอครับ?"

        ปานวาด  :  "ฉันไม่ได้โกรธเค้าคนนั้นหรอกค่ะ  เพียงแค่...เอาอดีตมาเล่าให้ฟังเท่านั้น"

        ภูวนาท  :  "โธ่!  คุณปาน  ผมรู้ดีครับ  ว่าคุณปานรักผมอยู่  แค่คุณปานบอกกับอันดาว่า  อดีตมันไม่สำคัญ  มองไปที่ปัจจุบันกับอนาคตสำคัญกว่าไม่ใช่หรอครับ?"  สิ้นเสียงของภูวนาท  ทำให้ปานวาดมองไปที่ภูวนาทที่กำลังพูดกับเธออยู่

     

        ปานวาด  :  "ใช่ค่ะ  ถึงคุณจะผ่านผู้หญิงมาสักกี่คน  สองคน  หรือร้อยกว่าคนก็ตาม  ฉันจะเชื่อใจคุณเสมอค่ะคุณภู"

        ภูวนาท  :  (ยกมือจับมือของปานวาด)  "คุณปาน  ผมดีใจที่สุดเลย  ที่คุณปานเชื่อใจในตัวผม  ต่อไปนี้  หัวใจของผมทั้ง  4  ห้องนี้  มีแต่คุณปานเพียงคนเดียว  ที่รักและเข้าใจในตัวผมมากขึ้น  ผมจะไม่มีวันให้อันดามารังแกคุณเป็นอันขาด"  ภูวนาทสัญญากับปานวาด  ว่าจะไม่ให้มีใครมารังแกปานวาด  โดยเฉพาะอันดา  เพราะเขารักเธออย่างสุดหัวใจ

        ปานวาด  :  "ค่ะ  ต่อไปฉันจะดูแลคุณให้มากกว่านี้ค่ะ"  สิ้นเสียงของปานวาด  ภูวนาทรวบตัวปานวาดเข้ามากอดเต็มเหนี่ยว  ทำให้ทั้งสองคนกอดกันอย่างมีความสุข  ภูวนาทลากตัวปานวาดออกจากตัวเขา

        ภูวนาท  :  "คุณปาน  ผมสัญญานะ  ถ้าเราสองคนทำงานเก็บเงินเยอะๆแบบนี้  ผมนี่แหล่ะ  ที่จะเอาเงินส่วนนี้มาขอคุณแต่งงาน  พอแต่งงานเราสองคนก็จะมีลูกด้วยกันไง"

        ปานวาด  :  "จะดีหรอคะ?  เงินมันพอหรือเปล่า?"

     

        ภูวนาท  :  "พอหรือไม่พอ  ผมจะหาเงินมาให้ได้  เพื่อคุณคนเดียว"  สิ้นเสียงของภูวนาท  ปานวาดยิ้มที่ภูวนาทยังรักเธอและดูแลเธอต่อไป  วันต่อมา  เพชราภรณ์กำลังนั่งรอที่โรงแรมที่พิมลวรรณเป็นผู้จัดการอยู่  ดนูจึงเดินเข้าไปหาเพชราภรณ์แม่ของเธอ

        ดนู  :  "แม่ครับ  แม่รอใครอยู่ครับ  ผมเห็นแม่นั่งอยู่ตรงนี้มาตั้งแต่เช้าเลยนะครับเนี่ย"

        เพชราภรณ์  :  "ทำไมล่ะลูก  แค่แม่รอคนที่ลูกรู้จักแค่นี้หน่อยก็ไม่ได้หรอ?  (พูดเสร็จยกมือหยิบใบพัดมาพัดตัวเอง)  ลูกต้องรอสักหน่อยนะ"  สิ้นเสียงของเพชราภรณ์  แต่แล้วพิมลวรรณก็เดินเข้ามาหาดนู

        ดนู  :  (ลุกขึ้น)  "เอ้า  คุณวรรณ"

        พิมลวรรณ  :  "สวัสดีค่ะคุณดนู  คุณมารอนานหรือยังอ่ะคะ?  แหม  ต้องขอโทษด้วยนะคะ  ที่มาช้าไปหน่อย  ก็เลยงานเยอะด้วยอ่ะค่ะ"

        ดนู  :  "ไม่เป็นไรหรอกครับ  ผมรอได้อ่ะครับ"

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×