คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : หน้าไม่อาย
ตอนที่ 14
สิริภรณ์ : "ฉันจะกินยาอะไร ยี่ห้ออะไร ฉันก็เป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรเหมือนกัน ไอ้เด็กวัด"
ณัฐพงษ์ : "นี่! คุณ คุณจะว่าอะไรผมก็ว่าได้นะ แต่คำนี้ๆไปใช้ที่อื่นเลย ไม่ต้องใช้กับผมหรอก"
สิริภรณ์ : "ทำไมล่ะ? ฉันไม่จำเป็นต้องว่าใครหรอก นอกจากนายคนเดียวนั่นแหล่ะ (มองณัฐพงษ์ตั้งแต่หัวจรดเท้า) หน้าตาของนายใช้ได้นะ แต่เสียอย่างเดียว จนก็จน เป็นเด็กวัด ไม่รู้ไปเข้าวัดศาลาไหนก็ไม่รู้ พ่อแม่สั่งสอนบ้างหรือเปล่าล่ะ (เดินเข้าไปชี้หน้าณัฐพงษ์และจิกหัวของเขาอย่างแรง) และน้ำหน้าอย่างนาย พ่อแม่ของนายก็ไม่มีอ่ะสิ" สิริภรณ์พูดเสร็จกำลังจะเดินไป แต่ณัฐพงษ์พูดขึ้นซะก่อน
ณัฐพงษ์ : "ใช่สิ พ่อแม่ของผมก็ไม่มี เป็นไงล่ะ สะใจใช่ไหมที่ชอบมาด่าคนจนๆอย่างผมแบบนี้" ณัฐพงษ์พูดเสร็จ ทำให้สิริภรณ์หยุดเดินและมองไปที่ณัฐพงษ์
สิริภรณ์ : "สะใจสิ สะใจยิ่งกว่าอะไรอีก คราวหน้าคราวหลัง อย่าเจอหน้ากันอีกเลย จำไว้" สิริภรณ์ตะคอกใส่ณัฐพงษ์ด้วยความสะใจ และเดินขึ้นรถของเธอและขับแล่นออกไป ปล่อยให้ณัฐพงษ์ยืนงงเพียงคนเดียว และไม่อยากจะเชื่อเลยว่า สิริภรณ์จะเป็นคนร้ายกาจขนาดนี้
ในผับแห่งย่านอาร์ซีเอ พัชรีหรือเชอรี่กำลังนั่งกับเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน ทันใดนั้นเอง สิริภรณ์ก็เดินเข้ามาในผับด้วยสีหน้าอารมณ์ขุ่นเคือง
พัชรี : (ยกมือโบกให้กับสิริภรณ์) "ยัยภรณ์ พี่อยู่นี่" พัชรีพูดเสร็จ สิริภรณ์ก็เดินเข้ามานั่งใกล้กับพัชรีทันที
พัชรี : "เป็นไงบ้างล่ะเพื่อน? ทำหน้าไปโกรธใครมาอ่ะ?"
สิริภรณ์ : "ก็ไอ้เด็กวัดนั่นไงล่ะ" สิริภรณ์พูดอย่างเสียงดัง
พัชรี : "ไอ้เด็กวัดที่ชื่อ ณัฐพงษ์ เนี่ยนะ?"
สิริภรณ์ : "ก็จะใช่ใครสักที่ไหนล่ะ ก็มีแต่มันอยู่นั่นแหล่ะ"
พัชรี : "โธ่! น้องภรณ์เพื่อนรักของพี่ อย่าเพิ่งทำหน้าโกรธใครเลยนะ ทำหน้าแบบนี้ไม่สวยนะตัวเอง"
สิริภรณ์ : "ว่าแต่พี่เชอรี่ มีอะไรให้ฉันหายแก้เซ็งเลยหรือเปล่าล่ะ?"
พัชรี : "มีสิ วันนี้พี่เลี้ยงเหล้าให้กับเพื่อนของพี่รวมไปถึงน้องภรณ์ด้วย"
สิริภรณ์ : "จริงหรอพี่? ว่าแต่ ฉันอยากมีผู้ชายสักคนน่ะ อยากมีแฟนจริงๆนะ"
พัชรี : "ทำไมล่ะน้องภรณ์?"
สิริภรณ์ : "ให้พี่ช่วยหาให้ฉันหน่อยนะ เอาแบบว่า ผู้ชายที่ฉันชอบ จะต้องเป็นผู้ชายหน้าตาดี หล่อๆ รวยๆ ผิวขาว หุ่นดีเหมือนพระเอกหนังสักคน และที่สำคัญจะไม่ต้องเป็นเด็กวัดเหมือนไอ้ตาณัฐพงษ์อีกต่างหาก" สิริภรณ์บอกสเป๊คผู้ชายที่เธอชอบที่สุดมาให้พัชรีหาให้ ทำให้พัชรีคิดอย่างหนักก่อนที่จะตอบ
พัชรี : "ได้สิ เอาแบบว่า ตามที่แกต้องการเลยก็แล้วกัน แต่ตอนนี้ ฉันจะให้น้องภรณ์มาดื่มเหล้าเป็นเพื่อนพี่หน่อยก็แล้วกัน" พัชรีพูดเสร็จ ยกมือหยิบแก้วที่มีสุราพร้อมไปกับเพื่อนๆและสิริภรณ์อีกด้วย ทำให้ทั้งหมดดื่มสุราอย่างมีความสุข พร้อมกับเต้นกับเพื่อนๆอีกด้วย
ส่วนณัฐพงษ์กำลังนั่งด้วยความเสียใจที่สิริภรณ์ดูถูกเขาขนาดนี้ ณัฐพงษ์ได้นึกถึงเหตุการณ์ที่สิริภรณ์ดูถูกคนจนอย่างเขา
สิริภรณ์ : "ฉันจะกินยาอะไร ยี่ห้ออะไร ฉันก็เป็นคนแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรเหมือนกัน ไอ้เด็กวัด"
ณัฐพงษ์ : "นี่! คุณ คุณจะว่าอะไรผมก็ว่าได้นะ แต่คำนี้ๆไปใช้ที่อื่นเลย ไม่ต้องใช้กับผมหรอก"
สิริภรณ์ : "ทำไมล่ะ? ฉันไม่จำเป็นต้องว่าใครหรอก นอกจากนายคนเดียวนั่นแหล่ะ (มองณัฐพงษ์ตั้งแต่หัวจรดเท้า) หน้าตาของนายใช้ได้นะ แต่เสียอย่างเดียว จนก็จน เป็นเด็กวัด ไม่รู้ไปเข้าวัดศาลาไหนก็ไม่รู้ พ่อแม่สั่งสอนบ้างหรือเปล่าล่ะ (เดินเข้าไปชี้หน้าณัฐพงษ์และจิกหัวของเขาอย่างแรง) และน้ำหน้าอย่างนาย พ่อแม่ของนายก็ไม่มีอ่ะสิ"
ณัฐพงษ์ : "ใช่สิ พ่อแม่ของผมก็ไม่มี เป็นไงล่ะ สะใจใช่ไหมที่ชอบมาด่าคนจนๆอย่างผมแบบนี้"
สิริภรณ์ : "สะใจสิ สะใจยิ่งกว่าอะไรอีก คราวหน้าคราวหลัง อย่าเจอหน้ากันอีกเลย จำไว้" ณัฐพงษ์ได้นึกถึงเหตุการณ์ที่สิริภรณ์ด่าเขาอย่างแรงๆ แต่ในใจลึกๆ ก็อยากจะขอโทษเขาด้วยซ้ำไป แต่แล้วพระก็เดินเข้ามาเห็นณัฐพงษ์กำลังนั่งเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
พระ : "ยังไม่นอนอีกหรอ?โยมณัฐพงษ์" พระถามเสร็จ ณัฐพงษ์ยกมือเช็ดน้ำตาของเขาและยกมือไหว้พระ
ณัฐพงษ์ : "ครับหลวงพ่อ ผมนอนแล้ว แต่นอนไม่หลับสักทีเลยอ่ะครับ"
พระ : "นอนไม่หลับ แล้วโยมยังคิดมากเรื่องไรอยู่? บอกความจริงกับอาตมาไปตรงๆเหอะ เผื่ออาตมาจะช่วยโยมได้" พระพูดเสร็จ ทำให้ณัฐพงษ์รวบรวมความกล้าเข้าไว้ ก่อนที่จะเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้พระฟัง
ณัฐพงษ์ : "ผมยังคิดมากเรื่องสิริภรณ์นี่แหล่ะครับ วันนี้สิริภรณ์เค้าออกไปข้างนอก ผมกำลังเดินซื้อของอยู่ๆ จู่ๆรถของสิริภรณ์เค้าชนผมล้มเลยอ่ะครับ หาว่าผมไม่ได้ดูตาม้าตาเรือ (เงียบก่อนที่จะพูดกับพระด้วยน้ำเสียงเครือ) แต่ที่ยิ่งกว่านั้น สิริภรณ์เค้าดูถูกฐานะของผมนี่ไม่เท่าไหร่หรอกครับ เค้าดูถูกพ่อแม่ของผมอีก ทั้งๆที่พ่อแม่ของผมจากผมไปมาตั้งแต่ตอนที่ผมยังเด็กอยู่เลย ฮือๆๆๆ(ร้องไห้)" ณัฐพงษ์เล่าเรื่องเหตุการณ์ที่เกี่ยวกับสิริภรณ์มาให้พระฟัง ทำให้พระส่ายหน้าอย่างไม่น่าเชื่อเลยว่า สิริภรณ์จะร้ายกาจขนาดนี้ แถมยังไม่ชอบไปวัด ทำบุญตักบาตรอีกต่างหาก
พระ : (ยกมือลูบหัวของณัฐพงษ์อย่างช้าๆ) "โธ่! โยมณัฐพงษ์ จะร้องไห้เสียใจไปกับเค้าทำไมล่ะ ในเมื่อโยมสิริภรณ์ผู้หญิงของโยม เค้าไม่ชอบหน้าโยม ทั้งฐานะ แถมพ่อแม่ของโยมก็ไม่มี โยมอย่าเพิ่งเสียใจไปนะ ถ้าโยมยังรักโยมสิริภรณ์จริงๆล่ะก็ โยมพยายามให้โยมสิริภรณ์หมั่นทำบุญให้มากๆ เกิดชาติหน้าฉันใด ก็ขอให้เป็นคนดีอีก" พระพูดกับณัฐพงษ์ด้วยความสงสาร ก่อนที่พระจะพูดกับณัฐพงษ์ต่อ
พระ : "โยมณัฐพงษ์ หยุดร้องไห้ได้แล้ว โยมเป็นลูกผู้ชาย ก็ต้องมีใจให้อดทน ต้องกล้าหาญ ไม่ใช่มาร้องไห้งอแงเหมือนผู้หญิงแบบนี้ แต่อาตมาจะเอาใจช่วยให้โยมทำดีกับโยมสิริภรณ์ได้ ถ้าไม่ได้ สักวันนึง เค้าจะเห็นความดีของโยมเอง ว่าคนจนๆอย่างโยม ก็เป็นคนดีได้เหมือนกัน" พระปลอบใจณัฐพงษ์ ทำให้ณัฐพงษ์กลับมาเข้มแข็งอีกครั้งนึง
ณัฐพงษ์ : "ขอบคุณครับหลวงพ่อ ผมสัญญานะครับว่า คนอย่างผม จะไม่มีวันอ่อนแอเป็นอันขาดครับ"
พระ : "ดีมาก ถ้างั้นอาตมาขอตัวล่ะ" พระพูดเสร็จ จึงเดินออกไป ส่วนณัฐพงษ์ก็ยังมีความหวังที่จะทำให้สิริภรณ์กลับตัวกลับใจเป็นคนดีให้ได้ ส่วนที่บ้านของพจน์ พจน์ บงกช ป้าแจง ปานวาด พิมลวรรณ พิมลรัตน์ และชญาดา กำลังนั่งรอสิริภรณ์อยู่ที่บ้าน เพราะตอนนี้เวลา 22.50 น. เพราะอีก 10 นาที จะถึง 5 ทุ่ม ทำให้พจน์และบงกชยังเป็นห่วงสิริภรณ์ กลัวว่าสิริภรณ์จะเป็นอะไรไป?
ความคิดเห็น