=+= รักนิดนิด สะกิดใจ =+=

ลำดับตอนที่ #1 : - + - การมาเยือนของคนแปลกหน้า - + -

ของทุกอย่างย่อมต้องมีคู่ของมัน  เช่นเดียวกับมนุษย์ที่เกิดมาแล้วคู่กัน  ซึ่งคู่นั้นขึ้นอยู่กับเบื้องบนที่จะเป็นผู้กำหนด  ว่าเราคู่กับใคร  เพียงแต่รอเวลาว่าเมื่อไหร่ที่เราจะเจอกับคนคนนั้นที่เป็นคู่ของเรา  “คู่แท้” จะเป็นคนที่อยู่กับเราตลอดไป

                เมื่อฉันอ่านหนังสือเล่มนี้จบฉันก็เอนตัวลงบนที่นอนอันแสนนุ่มทันที

คู่แท้อะไรกัน  ไม่มีหรอก ฉันไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด   >_<

                ฉันคิดอยู่ในใจ แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะที่ประตูห้องฉัน

“ พี่ตาลๆ กินข้าวได้แล้ว” น้องชายของฉันตะโกนซะลั่นบ้าน หยั่งกับจะเรียกคนข้างบ้านมากินด้วยเลย  - -*

“ รู้แล้วววววววว  เดี๋ยวจะลงไป” ฉันตะโกนบอกน้อง แล้วรีบจัดที่นอนให้ดีเหมือนเดิม  พอลงมาที่ห้องครัวฉันก็ได้กลิ่นหอมๆของไก่ทอด

“โห!! แม่ ทำไก่ทอดหรอ  ของโปรดตาลเลยนะเนี่ย” ฉันพูดแล้วน้ำลายสอ

“พี่ตาล น้ำลายจะหยดใส่อาหารแล้วววว” น้องชายตัวดีมันแซวฉัน ดูมันๆ กวนซะไม่มี

“ตาล ตาม เดี๋ยวจะมีคนมากินอาหารที่บ้านเราด้วยนะ  แม่ว่าเราสองคนไปจัดโต๊ะดีกว่า”  แม่สั่งพลางตักไก่ทอดใส่จาน

                ฉันกับน้องเลยต้องมาจัดโต๊ะตามที่คุณหญิงแม่บอก  (เลื่อนยศให้แม่ซะเลย หุๆ)

“ใครจะมาหรอตาม  ทำไมพี่ไม่รู้เรื่อง” ฉันถามตามในขณะที่จัดโต๊ะอยู่กับน้อง

“ เอ้า ถามผมแล้วผมจะรู้ไม๊เนี่ย ก็ยืนอยู่ด้วยกันแท้ๆ”  เออ..ตกลงฉันผิดใช่ไม๊เนี่ยที่ถามมัน...

                ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ถามอะไรต่อ  เสียงออดหน้าบ้านก็ดังขึ้น

“เดี๋ยวผมไปเปิดเอง” ว่าแล้วมันก็รีบวิ่งไปเปิดประตู  ไอน้องบ้า  ชิ่งเลยนะมัน. ฉันได้แต่มองตามไล่หลังไปอย่างแค้นๆ  

                ซักพักก็มีคนเข้ามาในบ้าน  พอฉันหันไปก็เห็นหญิงวัยกลางคนเดินมากับชายหนุ่มคนนึง เค้าสูงกว่าฉันประมาณ 10 เซนต์ได้ม้างเนี่ย  ผมสีดำที่ยาวเลยไหล่ไปเล็กน้อย  ใบหน้าที่ได้รูปช่างรับกับคิ้วเข้ม ดวงตาเรียว จมูกโต และปากสีชมพูของเค้าได้เป็นอย่างดี จัดว่าหน้าตาดีเลยล่ะ โอ๊ววว!!  OoO  ทำไมเค้าหล่ออย่างนี้อ่ะ หล่อมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ (สงสัยถ้ามีไม้ยมกซักล้านตัวหล่อนคงใส่ไปแล้ว    - -*  )  สงสัยฉันคงจะจ้องเค้านานไปหน่อย  เลยไม่รู้ว่าตอนนี้เค้ามายืนตรงหน้าฉันแล้ว

“นี่คุณ...จะมองอีกนานไม๊”  เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาสุดๆจนทำให้ฉันรู้สึกตัว

 คนบ้าไรเนี่ย หน้าตาก็ดี แต่นิสัยแย่ที่สุด 

ว่าแล้วฉันก็หลีกทางให้เค้าเดิน  ฉันได้ยินเสียงแม่พูดเสียงดังจากห้องครัว สงสัยจะคุยกับป้าคนนั้นอยู่แน่ๆเลย  ในฐานะที่ฉันเป็นเจ้าของบ้านผู้แสนดี    ^0^   ฉันจึงเอาน้ำมาเสิร์ฟให้ไอหล่อนิสัยแย่ที่นั่งเล่นอยู่โซฟาหน้าทีวี

“นี่คะ  น้ำ” ฉันพูดพลางหยิบแก้วน้ำเย็นๆวางไว้ที่โต๊ะรับแขก

แต่ดูนายนั่นสิ ทำเป็นไม่สนใจที่ฉันพูดเล้ยย  นั่งอ่านนิตยสารอยู่ได้  หูหนวกหรือไงย่ะ

“ ขอบใจ..”  นายนั่นพูดตอบกลับมาสั้นๆ

ต๊ายยย!!!  นึกว่าจะเป็นใบ้ไปแล้วซะอีก  ฉันคิดในใจแล้วนึกอยากจะเอาถาดในมือตีหัวหมอนี่นักเชียว  ในฐานะที่มากวนใส่คนน่ารักอย่างฉัน  

ไม่นานนักแม่ก็เรียกให้ฉันกับตามไปยกกับข้าวมาตั้งโต๊ะ  เมื่อกับข้าวมาพร้อมแล้วเราก็เริ่มทานกัน (รอเวลานี้มานานแว้วววว  ::: ฉันคิด)    บทสนทนาจึงเริ่มขึ้นระหว่างทานอาหาร

“นี่!! ตาลอย่างมัวแต่กินสิลูก  ตั้งแต่ป้าเค้ามาลูกยังไม่ได้สวัสดีเลยนะ” เสียงแม่ฉันพูดขึ้นอย่างดุๆ

                “ แหม!! เธอ  อย่าไปว่าลูกอย่างนั้นสิจ๊ะ ไม่เป็นไรหรอกๆ” เสียงป้าคนนั้นพูดขึ้นอย่างใจดี

                “ว่าแต่นี่หนูตาลใช่ไม๊จ๊ะ”  เสียงป้าคนนั้นถามขึ้น ฉันซึ่งกำลังซดแกงจืด ถึงกับสำลักเลยทีเดียว  แต่ถ้าสำลักอย่างเดียวมันก็ไม่น่ามีอะไรหรอก แต่นี่ฉันดันไปพ่นน้ำแกงจืดใส่ไอหล่อนิสัยแย่ที่นั่งฝั่งตรงข้ามฉันด้วยน่ะซิ   >_<   ไม่อยากจะนึกภาพเลยยยย.....

                “ ทำอะไรน่ะยัยตาล!!!! ” เสียงแม่ดังขึ้นตอนนี้หน้าของแม่เริ่มเปลี่ยนไปแล้ว เปลี่ยนเป็นอะไรน่ะหรอ ก็เปลี่ยนเป็นยักษ์น่ะสิ  ตายแน่ๆเลยช้านนน... ฉันเริ่มรู้ชะตาชีวิตตัวเอง  ตายแน่ไอตาล  ToT

-----------------------

ติดตามตอนต่อไปเร็วๆนี้ค่า ^_^