นายไม่เข้าท่ากับยัยบ้าตัวป่วน

เนื้อเรื่อง

"นี่! นี่นาย ฉันเรียกนายนั่นแหละ หันมาเดี๋ยวนี้เลยนะยะ"
"....."  ไม่มีสัญญาณตอบกลับจากหมายเลขที่ท่านเรียกค่ะ Sorry..........
"นี่ ถ้านายไม่หันมานายโดนดีแน่"เมื่อไหร่นายจะหันมาหะ ไอ้ปากห้อย เดี๋ยวโดน รู้จักฉันน้อยไปซะแล้ว หึหึ " มีอารัยไม่ทราบ" คนยิ่งยุ่งๆอยู่เรียกจริงเลย เดี๋ยวปั๊ดโบกเลย
"ช่วยหยิบช้อนให้หน่อยสิ" ยืนชักช้าทำปากห้อยทำไมไม่ทราบ หยิบให้มันเร็วๆหน่อยได้ไหมเนี่ย แล้วทำไมคนมันเยอะอย่างนี่เนี่ย คนยิ่งหิวๆอยู่
"ทำไมฉันต้องหยิบให้คนอย่างเธอด้วยเนี่ย เธอเป็นใครไม่ทราบฮะ มือเธอไม่มีหรือไง หรือว่าพิการหงิกง้อยหยิบจับอะไรไม่ได้สักอย่างเลยหรือไง" แหม! คิดว่าตัวเองเจ๋งมาจากไหนมาใช้คนอย่างเรา
"นายกล้าว่าฉันเหรอไง ห๊ะ ไอ้ปากห้อย!"อ๊าย กรี๊ด.......มันด่าฉันไอ้ปากห้อย นายโดนดีแน่ 
ปั่ก..! หน้ามัน หน้ามัน ดั้งหักเลย หุหุ สะใจชะมัด สมน้ำหน้า ช่วยหยิบช่วยให้หน่อยก็ไม่ได้แถมยังมาด่าว่าฉันเสียๆหายๆอีกแน่ะ โดนแค่กำปั้นหมัดแค่นี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ 
" เธอ...."
"...แบร่..."ฉันแลบลิ้นใส่มันและรีบวิ่งหนีออกไปนอกโรงอาหารทันที่ก่อนที่มันจะทันได้เซดอะไรด่าฉัน  เพราะตอนนี้มีแต่คนมามุง ไอ้คนมามุงนั่นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนนั่นแหละค่ะ ก็เป็นพวกปัญญาอ่อน  สมองนิ่ม หลงกลบ้าไอ้ปากห้อยกันนั่นแหละค่ะ 
" แฮ่ก! แฮ่ก! " เหนื่อยสายตัวแทบขาด ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันวิ่งหนียัยพวกนั้นทันแน่ๆ ก่อนที่พวกนั้นจะมารุม ตบ รุมกระทืบฉันที่ฉันบังอาจไปทำพระเอกของพวกนั้นดั้งหัก หน้าเสียโฉม
"..นี่ยัยอิง ทำไมแกถึงได้ดูโทรมอย่างนี้ว่ะ อย่างกับหมาพึ่งวิ่งหนีนรกกลับมางั้นแหละ" 
"นี่! ไอ้เพื่อนบ้า แกจะเป็นห่วงฉันแบบคนปกติไม่ได้หรือไงว่ะเนี่ย"งอนน่ะเนี่ย
"โอ๋ ๆ นิ่งเตะ นิ่งตบนะอิง เนี่ยแหละเค้าเรียกว่าเพื่อนแท้อย่างฉันเป็นห่วงแก เวลาฉันห่วงเป็นห่วงแกทุกครั้งฉันก็ทำอย่างนี้ไม่ใช่เหรอ แกยังไม่เห็นว่าไรฉันเลยนี่หว่า ฉันโกรธนะเนี่ย"
"ก็ทุกครั้งเวลาแกห่วงฉัน ฉันก็จะพูด ก็พูดไม่ได้อยู่ดี  เพราะว่าแกเห็นเหงื่อฉันที่ไร แกก็มักจะรีบวิ่งหนีฉันไปทุกทีเลยอ่ะ แถมก่อนไปแกมักจะทิ้งผ้าเช็ดหน้าฉันอุดปากฉันไว้ทุกทีเลยอ่ะดิ แล้วฉันจะพูดได้ไงว่ะห๊ะ" แหม! ทำเองยังทำแบ๊วอยู่นั่นแหละ นิสัยนะนิสัย ใคนคบกับมันคงบ้ากันพอดี
"ก็แหม ฉันก็กลัวแกจะบ่นฉัน แล้วเดี๋ยวแกจะมาหาว่าฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้แกหน้าแกแก่ก่อนวัยอันควรอีกน่ะสิ นั่นๆ เห็นไหม รอยเหี่ยวย่นเต็มหน้าแกไปจนหมดแล้ว โท่!แล้วจะมาหาว่าฉันรังแกแกอีก เชอะ"ดู๊ดูเพื่อนสุดที่เลิฟฉันพูดสิ ไม่ค่อยเอาความดีเข้าตัวเอาความชั่วเข้าคนอื่นเล๊ยให้ตายเถอะ
"พอๆ ส่องดูหน้าฉันนานมาก เดี๋ยวเป็นอันแกได้เบิ่งเห็นสิวฉันพอดี ไม่ต้องดูแล้วโว๊ย!"
 "เออๆ ไม่ดูนานก็ไม่ดูนานว๊ะ แต่ว่าแกรอฉันหยิบมือถือขึ้นมาแป๊บนึงได้ป่ะ"
"แกจะหยิบเอามันขึ้นมาทำไม จะมาอวดอีกหล่ะสิ เออ! ฉันรู้บ้านแกมันรวย แต่ไม่ต้องหยิบมาโชว์ฉันบ่อยนักก็ได้ว่ะ" บ้านยัยมันนี่มันรวย พ่อมันนี่เป็นเจ้าของหุ้นบริษัทยักษ์ใหญ่ทั่วโลก แม่มันนี่ก็เป็นถึงคุณหญิงคุณนายของตระกูลฤกษ์พิศาลพงศ์ สรุปง่ายๆก็คือ เป็นตระกูลที่ติดอันดับ1ใน3ของโลกที่ว่าร่ำรวยที่สุดเลยก็ว่าได้ดีกว่านะ มันนี่มาคบกับฉันได้ไงหน่ะหรอ ก็เป็นบ้านเราอยู่ใกล้ๆกัน พ่อแม่เรารู้จักกัน แล้วที่สำคัญทั้งโรงเรียนก็ไม่มีใครรวยพอๆกับยัยมันนี่สักเท่าไหร่หรอก โฮ่ โฮ่ ไม่อยากจะพูดว่าบ้านฉันรวยยังสู้บ้านยัยมันนี่ไม่ได้เลยด้วยซ้ำไป
"เปล่า ฉันไม่ได้จะอวดมือถือฉันซะหน่อย ถึงแม้ว่าเพิ่งจะซื้อมาใหม่ก็เถอะ ฉันแค่จะหยิบขึ้นมาถ่ายวีดีโอเฉยๆ"
"แล้วแกจะถ่ายทำไมไม่ทราบย่ะ" บรรยากาศที่นี่ก็ไม่ค่อยน่าภิรมย์เท่าไหร่นักหรอกนะ ไม่เห็นน่าถ่ายเลย ให้ตายสิ
"ฉันก็จะถ่ายสิวบนหน้าแกไง กะว่าจะเอาไปดูต่อที่บ้าน แล้วจะได้เห็นสิวแกชัดๆไงนานๆไง เพราะว่าแกไม่ยอมให้ฉันจ้องหน้าแกตอนนี้นานๆไม่ใช่เหรอจ๊ะ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ...."
กรี๊ด...ว๊ายตายสลบ  ไอ้เพื่อนบ้ามันจะทำวีดีโอคลิปฉันค่ะ คราวนี้ฉันได้ฉาวโฉ่แน่ๆ ( น่าภูมิใจตรงไหนเนี่ย )