คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 5:งานชิ้นแรก
5
งานชิ้นแรก
หาววววว =O=
ฉันนั่งอ้าปากหวอๆ อยู่ในรถคันหรูของพี่เซอร์เบีย เมื่อวานฉันหลับเพลินจนไม่อยากตื่นเลย ให้ตายสิ! ตอนนี้เราทั้งสองคนกำลังจะเข้าไปที่บริษัทไวเดิลมิวสิค หรือบริษัทที่ฉันจะเข้าไปทำงานในฐานะผู้จัดการคนใหม่ของนักร้องวงดังอย่างวง อ๊อกไซด์ พี่เซอร์เบียบอกกับฉันตั้งแต่เช้าแล้วว่า วันนี้จะเป็นการประชุมการจัดทำอัลบั้มใหม่ล่าสุดของวงอ๊อกไซด์ แล้วก็เป็นงานแรกที่จะพิสูจน์ฝีมือฉันให้คนอื่นๆได้เห็น
"ไม่ต้องกังวลหรอกนะ ละติน วันนี้แค่ประชุมรวมเฉยๆ" พี่เซอร์เบียหันมายิ้มอ่อนๆให้ฉันก่อนจะหันไปขับรถ เอาจริงๆ แล้วฉันไม่กลัวเรื่องงานหรอกนะ เพราะฉันก็เคยเรียนทางด้านนี้มา ที่ฉันกังวลก็คือเหล่าสมาชิกน้อยๆที่ฉันต้องดูแลน่ะสิ T^T
พี่เซอร์เบียขับรถไปไว้ที่ลานจอดรถก่อนจะพาฉันเข้าไปในตึกใหญ่ พนักงานหันมามองฉันกันเป็นระยะๆ แต่ก็น้อยกว่าเมื่อวานพวกเธอคงจะคิดว่าฉันเป็นเด็กเส้นล่ะสิ -_-^ แต่มันก็คงจะจริงอย่างที่พวกเธอคิด
"ห้องนี้ล่ะจ๊ะ ป่านนี้คณะกรรมการและคนที่เกี่ยวข้องคงเข้าไปรอกันแล้วล่ะ งั้นเข้าไปกันเลย ดีกว่าเนอะ" พี่เซอร์เบียหยุดอยู่หน้าห้องโถงขนาดใหญ่อยู่ห้องหนึ่ง
"เอ่อ..พี่เซอร์เบียเข้าไปก่อนได้ไหมคะ ขอละตินทำใจสักครู่นะ เดี๋ยวละตินตามไป"
"ได้สิจ๊ะ รีบๆตามมานะ ^^"
ฮึบ!!
เมื่อพี่เซอร์เบียหายเข้าไปในห้องแล้ว ฉันก็สูดลมหายใจลึกๆเข้าปอดอย่างเต็มที่ =O= เฮ้อ ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าชะตาของฉันจะพลิกผันอะไรอย่างนี้ โชคชะตาคงเข้าข้างฉันอีกครั้งแล้วสินะ
"สวัสดีครับ ผู้จัดการคนใหม่" ฉันหันหลังไปตามเสียงที่อยู่ข้างหลัง ผู้ชายที่น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับฉันแต่ตัวสูงต่างกับฉันมาก -_- เป็นคนพูดกับฉัน เขาใส่เสื้อสูทสีดำเหมือนนักธุรกิจธรรมดาๆ แต่ไม่ธรรมดาก็คือผู้ชายคนนี้หน้าตาดีพอๆกับดาราเลยทีเดียว คิ้วเข้มๆตัดกับดวงตาน้ำตาลอ่อนของเขา ใบหน้าขาวเนียนทำให้ผู้หญิงแท้ๆอย่างฉันยังอาย ยิ่งพอเวลาเขายิ้มฉันแน่ใจว่าเขาต้องเป็นดาราในสังกัดตึกนี้แน่ๆ
"เอ่อ ค่ะ ไม่ทราบว่าคุณเป็นใครคะ "
"โทษทีนะครับ ผมมัวแต่อยากทักทายคุณเลยลืมแนะนำตัวเองเลย ผมไรส์ครับ เป็นรองประธานของที่นี่ ^_^"
"รองประธาน คุณเนี่ยนะคะ !"
นี่ฉันกำลังคุยอยู่กับรองประธานของบริษัทนี้หรอเนี่ย ฉันดูแล้วไม่มีเค้าความเป็นไปได้สักนิดที่ผู้ชายอายุน่าจะเกือบเท่าๆกับฉันเป็นถึงรองประธาน =O=' ฉันเห็นเขาอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะขำออกมาเมื่อเห็นว่าปากฉันกำลังค้างงงงง....อัตโนมัติ
ให้ตายสิ ! เวลาฉันเจอเรื่องอิมพอสสิเบิลขนาดหนักฉันควบคุมอาการปากอ้าไม่ได้เลยจริงๆ
"นี่ผมดูไม่มีความเป็นผู้นำขนาดน้นเลยหรอครับ ฮ่าๆ"
"ไม่ใช่นะคะ ! เอ่อ..คือฉัน ไม่คิดว่าคนที่อายุยังน้อยๆอย่างคุณจะเป็นถึงรองประธาน แสดงว่าคุณต้องเป็นคนเก่งมากแน่ๆ" พอฉันตั้งสติได้ก็รีบส่ายมือปฏิเสธ เค้ามีความเป็นผู้นำมากๆเลยละแค่เพียงแต่ฉันกำลังอึ้งว่าเดี๋ยวนี้คนอายุน้อยๆก็สามารถทำงานใหญ่ๆขนาดนี้ได้เชียวหรอ ขนาดฉันยังหางานแม้แต่งานเล็กๆกับเขาไม่ได้เลยสักงานเดียว T^T
"ขอบคุณมากนะครับ ละติน คือพ่อผมอยากให้ผมมารับช่วงต่อธุรกิจนี้เลยให้ผมมาทำงานที่นี่น่ะครับ ไม่เก่งด้านพวกนี้ด้วยซ้ำ "
"เพราะพ่อคุณรู้ยังไงละคะว่าลูกชายของเขาต้องทำได้แน่ ว่าแต่คุณรู้ชื่อเล่นฉันด้วยหรอคะ"
"จะมีคนมาทำงานใหม่ทั้งที ผมก็ต้องทำความรู้จักกับคนๆนั้นก่อนใช่ไหมครับ ^^"เค้ายิ้มอ่อนๆที่มุมปากเล็กน้อยแล้ว จู่ๆ คำพูดของพี่เซอร์เบียที่พูดเมื่อวานก่อนก็เฉียดผ่านเข้ามาในหัวฉัน
'อืม...แล้วพี่มีอะไรจะเตือนบางอย่าง ถ้าละตินเจอกับรองประธานของที่นี่ หลีกให้ได้เป็นหลีก หลบให้ได้เป็นหลบนะ เข้าใจนะ'
ผู้ชายคนนี้ก็ดูท่าทางไม่น่าอันตรายอย่างที่พี่เซอร์เบียเตือนฉันไว้นี่นา ออกจะมีมนุษย์สัมพันธ์ ท่าทางดีกว่านายซีไนท์นั่นอีก ฉันหมั่นไส้หมอนั่นเกือบทุกเรื่องน่ะ ก็เลยพาลให้ฉันมองเห็นทุกคนบนโลกมนุษย์ที่เป็นผู้ชายดูดีกว่านายซีไนท์หลายร้อยเท่า แม้แต่อะมีบาตัวผู้ก็เหอะ -__-^
"วันนี้ละตินเข้าประชุมใช่ไหม ผมก็จะเข้าประชุมเหมือนกัน งั้นเข้าไปกันเลยไหม" เค้าผายมือมาทางฉันเหมือนจะให้ฉันเดินไปก่อน สุภาพบุรุษจริงๆเลย -O-
"ขอบคุณมากนะคะ รองประธาน"
"อย่าเรียกผมอย่างนั้นสิ ผมอยากสนิทกับคุณมากขึ้นเรียกผมว่าไรท์เฉยๆนะ เราอายุเท่ากันนะ"
"ให้ฉันเรียกชื่อเล่นคุณอย่างนั้นมันจะดีหรอคะ ฉันว่ามัน...ก็ได้ค่ะ ไรท์" ฉันทำท่าลำบากใจ แต่พอเห็นเขาทำหน้าเศร้าๆฉันก็ต้องเปลี่ยนสรรพนามของเขาเป็นชื่อเขาเฉยๆแทน แล้วนี่พวกพนักงานคนอื่นเขาจะมองฉันยังไงกันนะถ้าได้ยินฉันเรียกรองประธานบริษัทเหมือนเพื่อนเล่นข้างบ้านแบบนี้น่ะ เค้าต้องคิดแน่ๆว่านอกจากฉันจะเป็นพวกเด็กเส้นโตแล้ว ยังเป็นพวกประจบตีซี้กับหัวหน้าชั้นสูงอีกต่างหาก TOT
"ดีมากครับผม" เค้าก็กลับมายิ้มเหมือนเดิม -_-^ นี่ฉันเป็นพวกเชื่อคนง่ายมากใช่ไหม
เราสองคนเข้าไปในห้องประชุมขนาดใหญ่ที่ตอนนี้คนในห้องเริ่มเข้ามากันมากขึ้น แต่น่าจะยังไม่ถึงเวลาประชุมเพราะฉันยังเห็นเก้าอี้ว่างๆเหลืออยู่หลายที่ มีพนักงานหลายคนเหมือนกันที่มองมาทางฉันก่อนจะหันไปซุบซิบกับคนที่อยู่ข้างๆเมื่อเห็นว่าฉันเดินเข้ามาพร้อมกับไรท์ ฉันจึงรีบขยับทางออกมาห่างๆเขา แล้วเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่ใกล้ๆกับเก้าอี้ของประธานหัวโต๊ะ
"ละติน มานั่งตรงนี้เร็ว" พี่เซอร์เบียโบกมือให้ฉันหย๊อยๆทางเก้าอี้ขวามือ ฉันจึงรีบไปนั่งข้างๆเธอ แล้วสายตาฉันก็ปะทะกับคนที่อยู่ตรงหน้า..
ซีไนท์ ... ซีล ..... วินเทจ.... ทั้งสามคนไม่ได้ใส่ชุดสูทเหมือนคนอื่นๆ (ฉันก็เหมือนกัน -_- ) พวกเขานั่งติดๆกัน
"โพล่า >____< ฉันอยากไปนั่งข้างเธอจุงง"
"บังอาจแตะต้องน้องฉันหรอ นี่แหนะ!"
อีตาซีลยื่นมือมาหาฉันแต่โดนพี่เซอร์เบียปัดมือทิ้งก่อนจะมาถึงตัวฉัน หมอนั่นทำหน้างอนๆพลางทำตาละห้อยมองฉัน หื่นจริงๆหมอนี่ -_-'
จังหวะที่ฉันมัวแต่ขำกับท่าทางของซีล สายตาของฉันก็ไปป๊ะติ๊งโหน่งกับซีไนท์ วันแรกเค้ามองฉันด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร ถึงตอนนี้เขาก็ยังมองฉันด้วยสายตาที่ไม่อยากเป็นมิตรเหมือนเดิม ชิ! นี่ถ้าฉันไม่ติดว่าเคยเป็นสาเหตุทำรถนายพังร่อแร่ฉันก็ไม่อยากจะยุ่งกับนายสักเท่าไรหรอก ดูเขาตอนนี้สิ ! พอมองหน้าฉันได้วินาทีหนึ่งถึงกับเบือนหน้าออกไปนอกหน้าต่างเลยทีเดียว ฉันรู้น่ะว่านายเกลียดฉันเข้ากระดูกดำ แต่ก้ไม่ต้องแสดงท่าทางชัดเจนขนาดนั้นก็ได้ T^T
"เอาล่ะ คนมากันครบแล้วใช่ไหม" ร่างของผู้ชายวัยทำงานเข้ามาในห้องนั่นทำให้ทุกคนในห้องประชุมเงียบกริบ ถ้าฉันเดาไม่ผิดเขาคงจะเป็นประธานของที่นี่เพราะไม่นานเขาก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่หัวโต๊ะ แล้วหันไปถามเลขาสาวที่นั่งไม่ห่างกัน วงนักร้องของหมอนี่คงจะสำคัญต่อบริษัทมากจริงๆ ถึงทำให้ประธานต้องเข้าร่วมประชุมด้วย =O=
"ทุกคนคงจะทราบแล้วว่าที่เราจะประชุมกันวันนี้คือเรื่องอัลบั้มใหม่ของออกไซด์ ดังนั้นวันนี้เราจะมาขี้แจงคร่าวกันๆ"
ตอนนี้ทั่วทั้งห้องเงียบกริบฟังท่านประธานพูดอย่างตั้งใจเกี่ยวกับหน้าที่ของแต่ละคนในการทำงาน การทำอัลบั้มใหม่ๆนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ อึดอัดเป็นบ้าเลย นี่ขนาดจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ฉันยังไม่กล้าเลยนะ TOT
"ละติน" ฉันได้ยินเสียงเบาแผ่วๆมาจากที่ไหนสักแห่งทำให้ฉันต้องมองหาต้นเสียง แล้วฉันก็เห็นวินเทจทำปากขมุบขมิบไปมา ฉันใช้เวลาตั้งนานกว่าที่ฉันจะอ่านปากเค้าออกได้ว่า
'สู้ๆนะ' รอยยิ้มกับคำพูดปลุกใจของเขาทำให้ฉันยิ้มออกมา ให้ตายสิ นี่ฉันหน้าแดงทำไมนะ -////-
"แล้วที่ผมจะแนะนำให้ทุกคนที่นี่ทราบคือ คุณระรินทร์ตา เธอคือผู้จัดการคนใหม่ของวงออกไซด์ คุณระรินทร์ตาผมหวังว่าคุณสามารถจะทำงานนี้ได้อย่างดีใช่ไหม"
"ฉันจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอนค่ะ"สายตาน่ากลัวๆของประธาที่ส่งมาทางฉันทำให้ฉันเกือบพูดตะกุกตะกักออกไปแล้ว ดีที่ฉันยังควบคุมสติตัวเองทัน คงเพราะคำพูดปลุกใจของวินเทจละมั้ง ที่ทำให้ฉันเลิกเครียดไปเลย :)
"แล้วสำหรับโปรเจ็คท์ที่เราวางแผนกันจะทำก่อนสิ้นปีนี้จะเกี่ยวกับความรักโดยตรง เพราะเราต้องการเจาะกลุ่มตลาดของพวกชอบเพลงรักให้มากขึ้น ตอนนี้เราได้ลงทุนเรื่องการโฆษณาล่วงหน้าไว้ก่อนแล้ว อีกทั้งมีสปอนเซอร์มากมายที่ติดต่อมา "
ฉันเหลือบหันไปมองซีไนท์ที่ทำหน้าตาเซ็งๆ หน้าตาของเขาดูไม่สบอารมณ์ยิ่งกว่าเวลาที่เจอหน้าฉันซะอีก รวมทั้งพวกอีกสองคนที่เหลือก็ถอนหายใจไปตามๆกัน
"ผมคิดว่าคุณน่าจะทราบดีว่าวงเราเป็นวงเราไม่ได้ร้องเพลงออกแนวรักใสๆ ถึงต้องทำก็จริงผมก็ไม่ขัดข้องเพียงแต่ว่า ... คุณน่าจะจำได้เกี่ยวกับข้อตกลงของซีไนท์" อยู่ๆ วินเทจก็โพล่งขึ้นมานั่นทำให้เสียงจ้อกแจ้กของพวกพนักงานที่เหลือดังขึ้น ฉันไม่เข้าใจเลยว่าวินเทจกำลังพูดเรื่องอะไรเกี่ยวกับข้อตกลงของซีไนท์ แถมพี่เซอร์เบียยังทำหน้าหนักอกหนักใจอีก
"ฉันเข้าใจ..เพียงแต่ว่าถึงแม้วงของพวกเธอจะได้รับความนิยมไม่มีลดเลยก็จริง แต่เราก็ต้องการให้ลูกค้าเพิ่มขึ้น ถ้าไม่ใช้วิธี..นี้"
ปึง!!
"ผมขอให้คุณยกเลิกโปรเจ็คบ้าๆนี่ซะ จำไม่ได้เหรอที่ผมเคยพูดว่าจะไม่ร้องเพลงรัก ตอนนี้ผมก็ยังยืนยันคำนั้นอยู่" เสียงตบโต๊ะที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจของซีไนท์ที่ตอนนี้หุนหันออกไปจากห้องประชุมด้วยแววตาโกรธจัดก่อนที่ซีลแและวินเทจจะวิ่งตามเขาไป สังเกตเห็นประธานที่กำลังนั่งอยู่ถึงกับหน้าเจื่อนไปโดยปริยายและพนักงานที่ค่อยๆทยอยกันออกจากห้องประชุม
มันจะมากเกินไปแล้วนะ ! ถึงเขาจะสำคัญขนาดไหนก็ไม่มีสิทธิ์ทำตัววางอำนาจเหมือนเป็นเจ้าของบริษัทแบบนี้
"ทำไมหมอนี่ถึงนิสัยแย่ขนาดนี้นะ !"
"ใจเย็นนะละติน ซีไนท์คงไม่พอใจที่ประธานไม่รักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเขาน่ะ" พี่เซอร์เบียแอบกระซิบกระซาบกับฉันเพราะกลัวท่านประธานที่ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้จะได้ยิน
"กะอีแค่ร้องเพลงรัก ตัวเองเป็นนักร้องก็ร้องไปสิ ทำไมต้องทำตัวหยิ่งจองหองแบบนี้ด้วยนะ "
"งั้นงานนี้เป็นอันว่าต้องยกเลิกสินะ"ประธานถอนหายใจเหนื่อยๆ
"ผมบอกพ่อแล้วว่าไม่ควรปั้นหมอนี่ตั้งแต่เริ่มด้วยซ้ำ" ดูเหมือนว่าไรท์จะโกรธแทนท่านประธานเหมือนกัน ฉันก็ตกใจนิดๆเหมือนกันที่รู้ว่าเขาเป็นลูกของประธานนี่เอง ไม่สิ ! ตอนนี้ฉันไม่ควรจะมาสนใจเรื่องของพวกเขา =O=
งานนี้คืองานแรกของฉันนะ ฉันจะให้มันพังไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้เด็ดขาด !
"หนูจะทำให้เขารับงานนี้ให้ได้ค่ะ ท่านประธาน" พอฉันพูดจบประธานกับไรส์รวมทั้วงพี่เซอร์เบียก็หันมามองฉันแบบอึ้งๆ
"ละติน...ฉันว่ามันเสี่ยงเกินไปนะ หมอนั่นอาจจะทำอะไรรุนแรงกับเธอ" ไรส์มองหน้าฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วง
"ใช่ ละติน รายนั้นเวลาโกรธเขาไม่ฟังอะไรทั้งสิ้นเลยนะ เชื่อพี่เถอะ ท่านรองเค้าพูดเตือนขนาดนี้เธอยังจะไปอีกหรอ" พี่เซอร์เบียก็จับมือฉันไว้ข้างๆ เหมือนจะห้ามฉัน
"ขอบคุณทุกคนมากนะคะ แต่ฉันต้องทำให้ได้ในฐานะผู้จัดการ " ฉันเดินออกไปจากห้องโดยไม่ฟังเสียงทัดท้านของไรส์กับพี่เซอร์เบียที่อยู่ข้างใน ช่วงเวลานี้แหละที่เหมาะที่สุด ฉันอยากให้ฉันรู้ไว้ว่าถ้าฉันโกรธฉันก็ระเบิดออกมาได้ไม่แห้เขาเหมือนกัน แล้วฉันก็มองเห็นพวกเขาอยู่ทางลานจอดรถผ่านทางผนังกระจกในตึก ซีไนท์กำลังอยู่กับพวกวินเทจและซีล ฉันไม่รอช้าจึงรีบเดินตามไปหาพวกเขา
"ใจเย็นๆน่า ซีไนท์ คุยกันดีๆก็ได้นะ เดี๋ยวก็เกิดเรื่องหรอก" ฉันได้ยินเสียงซีลบ่นอยู่ข้างๆใกล้ซีไนท์ ก่อนที่ฉันจะเดินใกล้ๆเข้าไปหาเขา วันนี้สินะที่ฉันเห็นเขาทำตัวเป็นผู้ใหญ่กับเขาสักทีหนึ่ง
"เกิดก็เกิดไปสิ! มันไม่ใช่เรื่องที่ฉันต้องใส่ใจ" มากเกินไปล่ะนะ ขนาดเวลาเกิดเรื่องก็ผ่านมาเยอะแล้วนายยังไม่รู้สึกสำนึกความผิดของนายอีกหรอ =[ ]=
"นายต้องรับงานโปรเจ็คนี้ ซีไนท์" ฉันเดินโพล่งเข้าไปก่อนที่ซีไนท์จะเปิดประตูรถ สองคนที่เหลือก็ตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นฉัน
"ทำไมฉันต้องเชื่อฟังผู้หญิงแบบเธอ" เขาแค่นหัวเราะเบาๆเหมือนเยาะเย้ยฉัน อาการของเขามันทำให้ฉันยิ่งเดือดจัด
"พอเถอะ ละติน คุยไปตอนนี้ก็เสียเวลาเปล่า" วินเทจเข้ามาห้ามฉันแต่ตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไทั้งสิ้น ฉันสนใจก็แต่เพียงว่าจะหยุดผู้ชายตรงหน้าคนนี้ได้ยังไง ในเมื่อเขายังทำเหมือนตัวเองเป็นพระเจ้าอยู่แบบนี้
"เพราะว่าฉัน ! คือ - ผู้ - จัด - การ- นาย ชัดไหม"
"เคยถามว่าฉันต้องการคนแบบเธอมาเป็นผู้จัดการไหม ผู้หญิงที่ถูกเจ้าหนี้ตามล่าแบบนี้จะมาดูแลพวกฉันได้ยังไงกัน" เขาถามฉันหน้านิ่ง นั่นทำให้ฉันถึงกับพูดไม่ออก =O= พอไม่ได้คำตอบจากฉันเขาเลยเตรียมจะขับรถออกไป
ยัยละติน....ทำอะไรบ้างสิ ! TOT
"ละติน เธออย่าคิดมากนะ ซีไนท์มันพูดไปอย่างนั้นเอง" ซีลเข้ามาเขย่าแขนฉันนั่นทำให้ฉันพอมีสติกลับขึ้นมาบ้าง
"งั้นนายจะให้ฉันพิสูจน์อะไร ฉันยอมได้ทุกอย่าง!" คำพูดสุดท้ายที่ฉันคิดว่าชั่วชีวิตนี้ฉันจะไม่มีทางพูดกับหมอนี่เด็ดขาดได้หลุดออกจากปากฉันไปแล้ว ส่วนซีไนท์ที่กำลังจะเข้าไปในรถก็ชะโงกออกมาจากรถเมื่อได้ยินฉันพูด ฉันเห็นรอยยิ้มผุดขึ้นเล็กๆที่มุมปาก จากผู้ชายร้ายกาจคนนี้
"ละติน นี่มันเกินขอบเขตของงานที่เธอควรทำแล้วนะ" วินเทจเริ่มพูดจาเย็นชากับฉัน นั่นทำให้ฉันใจหายเล็กน้อย เพราะก่อนหน้านี้เขาไม่เคยพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแบบนี้มาก่อน เขามองหน้าฉันนิ่งได้ไม่นานก็เดินออกไปจากตรงที่ฉันอยู่ ...ฉันจำเป็นต้องทำ การวางแผนอัลบั้มนี้มีผลต่อฉันมาก...หลังจากจบงานนี้ ฉันอาจจะไปตามหาพ่อที่เมืองนอกได้และชีวิตของสองพ่อลูกอาจจะได้กลับมาเหมือนแต่ก่อนก็ได้
"ฉันจะพิสูจน์ให้พวกนายเห็น ว่าฉันสามารถจัดการกับปัญหาของพวกนายได้"
"งั้นก็ได้ ถ้าเธอพิสูจน์ให้ฉันเห็นได้ ฉันจะยอมให้โปรเจคท์นี้เกิดขึ้น"เขาพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ซีไนท์ นายจะทำอะไร ฉันรู้ว่าถึงนายจะเป็นคนอารมณ์ร้อน แต่นายก็เป็นสุภาพบุรุษนะ" จู่ๆซีลเข้ามาบังระหว่างฉันกับซีไนท์ ฉันดีใจมากจริงๆนะ ที่ถึงแม้ว่าฉันจะเพิ่งรู้จักกับซีลและวินเทจ แต่พวกเขาก็ดูเป็นห่วงฉันเหมือนกัน แต่แวบหนึ่งที่ฉันเห็นซีไนท์พยักหน้าขึ้นเหมือนว่าเขาจะบอกฉันเป็นนัยๆว่าให้ฉันไล่ซีลออกไป
"ซีล เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับนาย" ฉันไม่อยากจะพูดแบบนี้กับนายเลยนะซีล...เป็นเพราะเพื่อนนายนั่นแหละ T^T ฉันขอโทษ ...
"ฉันอุตส่าห์ช่วยเธอนะ ละติน TOT" ซีลทำหน้าบูดเหมือนจะร้องไห้ใส่ฉันก่อนจะเดินออกไปอีกคน นี่ฉันต้องกลายเป็นคนไม่มีหัวใจทำร้ายจน้ำใจของสองคนนนั่นเพราะซีไนท์ เพราะหมอนี่คนเดียวเลยจริงๆ!
"นายจะให้ฉันทำอะไร ว่ามาเลย"
"งั้นเริ่มตั้งแต่ตอนนี้เลยนะ" ทันทีซีไนท์พูดจบเขาก็จับข้อมือฉันแรงๆ แล้วพาฉันเดินออกไปนอกเขตของบริษัท ฉันเจ็บนะ ! หมอนี่ ทำไมต้องทำรุนแรงกับฉันด้วย ไหนซีลบอกว่าหมอนี่เป็นสุภาพบุรุษไง ไม่เลย...ไม่มีในตัวเขาเลยสักนิด TOT
เขาพาฉันออกมานอกประตูเหล็กของบริษัททีมียามคุ้มกันอยู่ ทันทีที่ฉันเงยหน้าขึ้นก็พบกับเด็กผู้หญิงมากมายตั้งแต่ยังไม่จบชั้นประถมจนถึงวัยที่น่าจะเลยวัยนูนา พวกเธอถือป้ายไฟโยกไปมาเป็นกลุ่ม เมื่อเห็นฉันกับซีไนท์ เสียงกรี๊ดกร๊าดดก็ดังลั่นจนฉันปวดแก้วหู
"คุณธารารัศครับ ออกมานอกประตูโดยไม่ใช้รถเดี๋ยวพวกแฟนคลับจะ..."ยามสองสามคนที่เฝ้าหน้าประตูเดินเข้ามาซีไนท์และก็ต้องเดินออกไปเมื่อโดนเขาไล่
"กลับเข้าไปอยู่ข้างในซะ ถ้าไม่อยากไปลาพักร้อน" อีตาบ้า! ทำไมเผด็จการอย่างนี้นะ
"พี่ซีไนท์ ออกมาหาพวกเราแล้วแหละแก"พวกผู้หญิงพาเต้นกันเดือดพล่านอย่างกับโดนน้ำร้อนลวกเมื่อเห็นซีไนทืยิ้มหวานๆส่งให้
เขาต้องการจะทำอะไรฉันกันแน่นะ ทำไมถึงพาฉันมาที่นี่ =[ ]=
"ถึงเวลาที่เธอต้องพิสูจน์แล้วล่ะ ว่าเธอเก่งพอจะเป็นผู้จัดการฉันได้หรือเปล่า ^^ เอาเป็นว่า...ถ้าเธอสามารถจัดการผู้หญิงพวกนี้ให้เชื่อฟังเธอได้ ฉันจะแพ้เธอ"
หา!
ง่ายๆ แค่นี้น่ะเหรอ =O=;
"เกมน่ะมันก็ต้องมีอุปสรรคยากๆหน่อยใช่ไหม..." ซีไนท์กระซิบข้างหูฉันเบาๆ ก่อนจะหันหน้าไปหาพวกผู้หญิงที่กำลังกรี๊ดดกันไม่หยุด
"ทุกคนคร้บ ! ผมซีไนท์นะครับ ผมเชื่อว่าทุกคนคงจะรู้กันแล้วว่าผู้หญิงคนนี้เป็นผู้จัดการคนใหม่ของผม" เขาพูดก่อนจะกระชับฉันเข้าไปในวงแขน
"....."
"ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเธอชอบผมมาก ที่เธอมาเป็นผู้จัดการเพราะเธออยากใกล้ชิดผม เธออยากเป็นแฟนผมมากถึงมากที่สุด ตอนนี้ผมรู้สึกอึดอัดใจมากๆเลยครับ ผมไม่รู้จะทำยังไงกับผู้หญิงคนนี้ดี"
"ซีไนท์ !"
"ช่วยจัดการกับผู้หญิงคนนี้แทนผมหน่อยได้ไหมครับ"
Talk With Me :)
>> ตอนนี้ไรเตอร์ก็เปิดเทอมไปเรียบร้อยแล้วนะคะ
อัพตอนนี้จบก็เรียนได้ครบสัปดาห์นึงพอดี
เปิดเทอมมาการบ้านทั้งงานกลุ่มและเดี่ยวตั้งกองตรงหน้าได้เกือบสิบงานแหน่ะ T^T
ตอนนี้พระเอกเริ่มร้ายกับละตินแล้วสิ
อยากให้ผู้อ่านทุกท่านติดตามเรื่องนี้กันต่อไปนะ
อ่านแล้วช่วยกด + โหวต +ติดตาม ด้วยนะ คุนผู้อ่าน
Shira
kuma
ความคิดเห็น