คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 11: the reason
บทที่ 11
The Reason is you
ฉันอยู่ที่ไหนกันนะ…
รู้สึกเหมือนอยู่บนปุยก้อนเมฆนุ่มๆสบาย
แสงสว่างที่ลอดผ่านมาจากที่ไหนสักที่หนึ่งผ่านดวงตาของฉันทำให้ฉันต้องกระพริบตาปรับสภาพตัวเองพลางลืมตามองที่ที่ฉันกำลังอยู่ มันเป็นห้องสีขาวห้องหนึ่งที่ฉันคุ้นตา ฉันค่อยพยุงตัวขึ้นลุกจากที่นอนนุ่มๆขึ้นอย่างลำบากก่อนจะต้องพิงผนังปูนจับหัวตัวเองเพราะฉันรู้สึกราวกับว่าโลกทั้งโลกกำลังหมุนรอบๆตัวฉัน นั่นทำให้ฉันต้องระลึกความทรงจำทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อวานทันที..
เมื่อวานมีงานเลี้ยงที่ทุกคนจัดให้ฉันแต่พอมีเกมๆหนึ่งฉันดันกินไวน์องุ่นที่ฉันแพ้เข้าไปนั่นน่าจะเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันต้องมานอนอยู่บนที่นี่ละมั้ง..
แต่นี่….มันไม่ใช่ห้องของฉันนะ =O=
ฉันพยายามรื้อความทรงจำอีกครั้งแล้วเหลือบมองกระจกเรือนใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าฉัน ฉันกำลังใส่ชุดเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ที่ไม่ใช่ของฉัน..แต่เมื่อวานฉันจำได้นะ จำได้ดีเลยว่าชุดที่ฉันใส่ลงไปข้างล่างคือชุดนอน! แล้วทำไม…
“อือ..” เสียงของใครสักคนทำให้ฉันสะดุ้งตัวอย่างตกใจก่อนจะฟังแหล่งที่มาของเสียงอย่างตั้งใจจนฟังออกว่ามันมาจากผ้าห่มตูมๆที่อยู่ข้างๆกับฉัน
ตัวอะไรกันน่ะ TOT
จึ้กๆ !
ฉันใช้นิ้วจิ้มไปที่วัตถุปริศนาที่ฉันไม่รู้ก่อนจะส้มผัสได้ว่ามันแข็งๆแล้วนิ่มๆในเวลาเดียวกัน แล้วในเวลาไม่กี่วินาทีร่างที่อยู่ในผ้าห่มนั้นก็ค่อยๆขยับตัว นั่นทำให้ฉันสะดุ้งถอยห่างอย่างกลัวๆ ก่อนจะหยิบหมอนข้างที่อยู่ใกล้ๆตัวเตรียมทำเป็นขีปนาวุธชั้นเลิศที่ฉันมีอยู่ตอนนี้ T^T
“อือ”ร่างนั้นเหมือนจะค่อยๆถลกผ้าห่มนวมออกนั่นทำให้ฉันต้องเตรียมสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนการเตรียมพร้อม
3…2….1!
“ตื่นแล้วหร..”
“ย้ากกก ! นี่แหนะๆ” แม้ว่าฉันจะได้ยินเสียงเหมือนใครสักคนที่พูดอยู่แต่ฉันกลับไม่ฟังอะไรทั้งสิ้นแล้วหลับหูหลับตาใส่แรงเต็มสปีดเท่าที่ตัวเองมีอยู่ฟาดหมอนข้างใส่สิ่งที่ฉันไม่รู้ว่าเป็นอะไรอยู่ตรงหน้าไม่ยั้ง ไอ้สิ่งนี้คงจะไม่ใช่เอเลี่ยนที่มาบุกโลกมนุษย์หรอกใช่ไหม TOT
“โอ้ย! นี่เธอ เป็นบ้าไปแล้วหรอไง”
เสียงผู้ชาย !?! O_o
เสียงนั้นทำให้ฉันต้องยั้งมือลงก่อนจะค่อยๆลืมตามองคนที่อยู่ตรงหน้า เจ้าของเรือนผมสีดำสนิทกำลังมองมาทางฉันอย่างเอาเรื่อง เขาค่อยๆปัดฝุ่นที่มาจากหมอนออกจากร่างของเขาเพราะตอนนี้ละอองสำลีเต็มตัวเขาไปหมดนั่นทำให้ฉันอึ้งตึงตังไปสักครู่ก่อนที่จะ…
“นี่แหน่ะๆ !” ฉันลงมือฟาดหมอนใส่ร่างของซีไนท์ไม่ยั้งอีกครั้ง ตอนนี้คำถามมากมายอยู่ในสมองฉันตีชนกันชุลมุนไปหมด ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่และทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่ในสภาพที่เสื้อผ้าไม่เหมือนเดิม ..
เกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่ TOT
“โอ้ย! ฉันเจ็บนะ ตีฉันอีกทำไม”
“ฉันคิดอยู่แล้วเชียวว่านายน่ะมันไว้ใจไม่ได้ ”
“ไว้ใจไม่ได้อะไร เธอฟังฉันพูดก่อนได้ไหม ”
“ชุดของฉันหายไปไหน แล้วนี่ชุดของใคร ! TOT” ฉันพยายามควบคุมสติก่อนจะหยุดมือที่ตีซีไนท์ลงก่อนจะถามเขา ขณะที่เขากำลังลูมมือป้อยๆเพราะที่ผ่านมาเขาใช้มือบังปัดป้องอาวุธหมอนข้างของฉันตลอดนั่นทำให้มือเขาแดงเป็นจ้ำๆราวกับไปชกกับใครมา
“ชุดของซีลไง”
“นี่ทำกันเป็นขบวนการเลยหรอ ฮะ ! ” ทันทีที่ได้ยินคำตอบฉันก็ปฏิบัติการฟาดหมอนข้างใส่เขาอีกอัตโนมัติอีกครั้ง ให้ตายสิ! ฉันไม่น่าหลวมตัวคิดว่าพวกเขาจะเป็นคนดีกันเลยนี่วินเทจคงจะรวมหัวกับอีตาพวกนี้อีกคนสินะ
ทำไม..พวกนายถึงทำลายความไว้ใจของฉันป่นปี้แบบนี้ TOT
“นี่ โอ้ย! ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอนะ”
“แล้ว ทำไมฉันถึง...” ฉันหยุดตีเขาก่อนจะถามพลางเหลือบมองร่างของตัวเองที่มีสภาพไม่เหมือนเดิม ถึงแม้พวกเขาอาจไม่ได้ทำอะไรที่ไม่ดีกับฉันก็ตามแล้วเขาจะเปลี่ยนเสื้อผ้าฉันเพื่ออะไร…ถ้างั้นเรือนร่างของฉันหมอนี่ก็เห็นหมดน่ะสิ TOT
“เมื่อวานเธอแพ้ไวน์องุ่นทำไมไม่บอกคนอื่น ฉันนึกว่าเธอจะเป็นไรมากซะอีก ดีที่เซอร์เบียเรียนแพทย์มาด้วย เลยพอรู้ว่าเธอแค่มีอาการแพ้คออ่อน” เขาถามด้วยหน้ามุ่นๆ เหตุการณ์นั้นน่ะฉันจำได้.. ฉันจำได้ว่าอาการแพ้ไวน์องุ่นของฉันกำเริบแล้วฉันก็น่าจะเหมือนเป็นลมเพราะจู่ๆสติฉันก็ดับวูบแล้วก็สลบไป
“เหตุผลแค่นี้ นายพาฉันกลับห้องฉันก็ได้นี่”
“กุญแจเธอซ่อนไว้ไหนฉันจะไปรู้ไหม แล้วอีกอย่างเธอจำไม่ได้หรอก่อนเธอสลบเธอสร้างผลงานอะไรเอาไว้บ้าง”
“……”
“ก่อนเธอจะสลบไปเธออ้วกออกมาแล้วยังมาเลอะใส่เสื้อฉันอีก พวกฉันก็เลยลากเธอเข้ามาในห้องฉันเพราะฉันต้องเข้ามาถอดเสื้อด้วยแล้วก็…คนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเธอน่ะเซอร์เบีย แต่พรุ่งนี้เธอต้องทำงานก็เลยขอตัวกลับก่อน ส่วนไอพวกซีลมันนอนกันอยู่โซฟาหน้าห้องนู่น”
แจ่มแจ้ง….
ฉันเข้าใจเขาผิดอีกครั้งเป็นครั้งที่สอง TOT
ซีไนท์ส่ายหัวอย่างระอาก่อนจะชี้ผลงานที่ฉันทำไว้ซึ่งตอนนี้อยู่ในถังขยะไปเรียบร้อยแล้วเพราะมันเป็นเสื้อขาวสะอาดพอโดนคราบอะไรไปสักอย่างมันเลยเหมือนอย่างกับผ่านมรสุมอะไรมาเยอะแยะ ฉันพยายามรีเพลย์ความทรงจำให้ลึกลงกว่านี้แล้วก็ระลึกได้ว่าก่อนที่ฉันจะสลบไป ฉันดันทำเรื่องน่าอายอย่างที่ซีไนท์พูดจริงๆ จริงสินะ เมื่อก่อนที่ฉันเคยดื่มไวน์องุ่นครั้งแรกฉันก็มีอาการแบบนี้ไม่ต่างกัน ฉันน่าจะทบทวนเหตุการณ์ก่อนที่จะพูดก่อนคิดแบบนี้ .. และเรื่องทั้งหมดคนที่ผิดก็คือฉัน
ดูรอยมือเขาสิ แดงเป็นจ้ำๆเลย
บอกตรงๆว่าฉันรู้สึกผิดกับเขาจริงๆ นะ TOT
“เอ่อ..ฉัน แล้วทำไมนายไม่ไปนอนข้างนอกกับพวกซีลล่ะ =O=”ฉันพูดแก้ตัวไปเก้อๆเพราะไม่อยากยอมรับผิดก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงมายืนอยู่ข้างๆเตียงแทน
“นี่มันห้องฉันนะ อีกอย่างฉันก็ไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า”
“ฉันจะไปไว้ใจนายได้ยังไง”
“อย่างน้อยฉันก็เป็นสุภาพบุรษพอนะ”
“สุภาพบุรุษอย่างนายเนี่ยแหละที่เคยจูบฉัน!”
“ก็ฉันขอโทษเธอไปแล้วนิ หรือเธออยากให้ฉันทำอะไรอย่างนั้นอีกหรือไง J ”ซีไนท์กระหยิ่มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันแทน นัยน์ตาสีดำสนิทมองเพ่งมาทางฉันก่อนที่ร่างสูงจะเบียดตัวเข้ามาใกล้ฉันแล้วก้มหน้าลงเขยิบหน้ามาใกล้ๆ
ตึกตักๆ!
บ้าเอ๊ย! มาเต้นอะไรตอนนี้เล่า เขาไม่ใช่บุคคลที่ฉันควรจะใจเต้นด้วยเลยนะ =O=
“STOP ! เอ่อ..ฉันต้องรีบไปจัดการกับตารางคิวงานนายแล้ว นี่หกโมงเองหรอ เอ่อ…ฉันขอตัวก่อนนะ จะไปดูว่าวันนี้พวกนายมีคิวงานอะไรหรือเปล่า นายน่ะ..เตรียมอาบน้ำให้เรียบร้อยด้วย” ฉันรีบดันตัวของซีไนท์ออกไปไกลๆเมื่อเจ้าของใบหน้านั่นทำเหมือนว่าเขาจะเข้ามาใกล้กับฉันเรื่อยๆ แล้วดันประตูไปให้ไกลจากตัวอันตรายอย่างเขาให้มากที่สุด
ให้ตายสิ! ขืนอยู่นานเขาต้องได้ยินเสียงหัวใจฉันที่เต้นดังแบบนี้แน่ๆ
การอยู่ใกล้เขาอาจทำให้ฉันตกหลุมพรางของเขาวันใดวันหนึ่งก็ได้ TOT
ฉันเดินออกมาจากห้องนอนของซีไนท์ก่อนจะเจอซีลที่กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟาและวินเทจที่กำลังดื่มน้ำอยู่หน้าตู้เย็น ทันทีที่วินเทจเห็นฉันเขาก็วางแก้วน้ำลงเดินมาหาฉันแล้วใช้มือของเขาสัมผัสลงบนหน้าผากฉันทันที สีหน้าเขาดูเป็นกังวลกับฉันมาก…
“เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม” วินเทจถามฉันอย่างเป็นห่วงก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งใจเบาๆเมื่อเห็นฉันส่ายหน้าแทนคำตอบ เหตุการณ์ที่ฉันนึกได้จากปาร์ตี้เมื่อคืนทำให้ฉันเกิดอาการเจ็บอีกครั้ง..คงเป็นเพราะฉันน้อยใจผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้วินเทจเป็นห่วงฉันถึงขนาดนี้ ที่วินเทจดูเป็นห่วงฉันมากมายขนาดนี้ เขาคงเห็นฉันเป็นตัวแทนผู้หญิงของเขาคนนั้น…
ทำไมฉันถึงต้องแคร์ความรู้สึกของวินเทจขนาดนี้
เป็นเพราะว่า..ฉันชอบเขาหรือเปล่านะ
“ตอนเธอสลบไป ฉันใจหายมากนะ” ฉันเข้าข้างตัวเองได้หรือเปล่านะว่าเขาเป็นห่วงฉันจริงๆ โดยไม่เห็นฉันเป็นตัวแทนของใคร…
“ฉันก็แค่คออ่อนเฉยๆนะ ก็แค่ปวดหัวนิสสหน่อย =O=”
“ไม่เป็นไรแน่นะ”
“(^_^)(_ _)(^_^)”
“งั้นก็ดีแล้ว” วินเทจยิ้มอย่างอบอุ่นก่อนจะยีหัวฉันเล็กน้อยจนตอนนี้หัวที่ยุ่งของฉันมันก็ยิ่งยุ่งเข้าไปกว่าเก่า
“เมื่อวานน่ะซีลเป็นห่วงเธอมากเลยนะ เห็นเขาหลับปุ๋ยอย่างนี้เมื่อวานเดินวนรอบห้องได้เกือบสิบรอบเลยละมั้ง หมอนี่คงเป็นห่วงเธอมากเลยละมั้ง กว่าจะนอนได้ก็ตอนที่เซอร์เบียบอกว่าเธอไม่เป็นอะไรมาก”คำพูดของวินเทจทำให้ฉันต้องเหลือบหันไปมองร่างของซีลที่กำลังนอนอยู่บนโซฟาอย่างยิ้มๆ ถึงเขาจะเป็นผู้ชายที่มือไว ไว้ใจไม่ได้แต่เขาก็ห่วงฉันไม่แพ้ใครเหมือนกัน ... เรือนผมสีน้ำตาลเข้มของเขาลู่รับกับใบหน้าเรียวอ่อนของเขาที่หลับตาพริ้มอยู่.. พอเวลาที่เขาหลับตานี่เขาดูเหมือนผู้ชายธรรมดาๆคนนึงที่ไม่มีพิษสงอะไรเลยแฮะ
“เอ่อ…ฝากบอกซีลด้วยนะว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก”
“แล้วเธอจะไปไหนหรอ”
“ฉันกะว่าจะไปดูคิวงานพวกนายซะหน่อยน่ะ เมื่อวานฉันไม่ได้ตรวจสอบงานอะไรของพวกนายเลย ฉันนี่เป็นผู้จัดการที่แย่จริงๆ TOT”
“ไม่หรอกเธอน่ะ..เป็นผู้จัดการที่ดีที่สุดสำหรับฉันเลยนะ”
“…” คำพูดของเขาทำให้ฉันเผลอยิ้มออกมาจนได้
“แล้วก็…วันนี้คือวันพักผ่อนของพวกเรานะ เธออาจจะยังไม่รู้ว่าเดือนๆนึงจะมีวันหยุดที่ให้พวกเราได้พักผ่อนเต็มที่กันหนึ่งวันซึ่งเดือนนี้ก็คือวันนี้ ดังนั้นวันนี้เธอไปพักผ่อนก็ได้นะ ส่วนฉันกับซีลวันนี้คงอาจต้องฝึกกีตาร์กับกลองให้เข้ากัน ”ฉันฟังวินเทจพูดอย่างใจจดใจจ่อแล้วจับใจความได้ว่าวันนี้เป็นวันฟรีสไตล์ของพวกเขาแล้วก็รวมถึงเป็นวันหยุดของฉันด้วย แต่ฉันก็ไม่ควรที่จะปล่อยเวลาวันนี้ให้ผ่านไปอยู่ดี การที่ฉันเข้ามาบ้านหลังนี้ก็เพื่อที่จะปรับนิสัยของพวกเขาทั้งสามคนให้ดีขึ้นกว่าเดิม …
โดยเฉพาะคนแรกที่ฉันควรจะเปลี่ยนนิสัยเขามากที่สุด ซีไนท์ =O=
“เอาเป็นว่า..วันนี้เป็นวันว่างๆ งั้นฉันจะโชว์ฝีมือการทำอาหารเช้าให้พวกนายกินเอง พวกนายน่ะคงกินแต่พวกอาหารหรูๆจนเคยชิน อาหารพวกนั้นน่ะไม่ค่อยมีประโยชน์เลยนะ รับรองถ้านายได้กินฝีมือฉันแล้วจะติดใจ”
“ฉันจะรอชิมนะ ว่าแต่ให้ฉันทำหน้าที่เป็นสารถีอีกดีไหม” วินเทจเอ่ยถาม
“ไม่ต้องหรอก หน้าที่นี้ฉันจองให้คนคนนึงแล้วล่ะ อีกอย่างน่ะนายมีซ้อมกับซีลไม่ใช่เหรอไง ฉันรบกวนนายเปล่าๆ”
“งั้นหรอ”
“งั้นฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ ตัวฉันมันกลิ่นตะหงิดๆไงไม่รู้ =O=” ฉันพูดก่อนจะใช้จมูกดมกลิ่นเสื้อตัวเองฟุดฟิดๆ เสื้อสีขาวสนิทของซีลตัวใหญ่ยาวเท่าขาฉันเลยถึงแม้เสื้อเขาจะหอมกลิ่นน้ำหอมชั้นดีขนาดไหนแต่มันกลับกลบกลิ่นที่ฉันอ้วกใส่ไม่ได้ คงเป็นเพราะมันดันเปื้อนเนื้อเปื้อนตัวฉันไปด้วยเลยทำให้ฉันได้กลิ่นมันออกมาจากตัวเอง T^T
วินเทจพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะเดินนำหน้าฉันออกไปจากห้องเหมือนกันเพราะเขาก็คงต้องเข้าห้องเข้าไปอาบน้ำเหมือนกัน ฉันกับเขาก็เลยแยกกันตรงทางเดินระเบียงของห้องก่อนที่ฉันจะเข้าไปในห้องของตัวเองแล้วปรี่ตรงเข้าไปตรงเตียงนอนก่อนจะหยิบสมุดเล่มเล็กๆเป็นที่จดคิวงานออกมาจากตู้เก๊ะข้างๆกับที่นอน
'23/05/2013-Free Day'
'24/05/2013 New ประชุมเตรียมแผนการจัดอัลบั้ม Love Project ครั้งที่สอง เวลา 09:00 น.'
จริงๆด้วย =O= วันนี้เป็นวันหยุดของพวกเขา แต่วันพรุ่งนี้จะมีการประชุมเหมือนเมื่อครั้งก่อนที่บริษัทอีกครั้ง .. ฉันแอบกรี๊ดเบาๆ เพราะอย่างน้อยวันนี้ฉันจะได้ไม่ต้องปวดหัวกับตารางงานแน่นเอี๊ยดของพวกเขาวันหนึ่ง
'001-ซีไนท์
002-ซีล
003-วินเทจ
004-พี่เอ ละติน'
ใบรายชื่อที่ใช้กดเรียกทางวอที่เอามาปิดไว้ใกล้ๆกันมันคงเป็นใบเก่าที่ติดไว้นานแล้วล่ะแต่ฉันคงไม่ทันมองเห็นเพราะมันมีชื่อพี่เอผู้จัดการคนเก่าถูกขีดฆ่าแล้วแทนที่ด้วยชื่อฉัน ทำให้ฉันหยิบวอนั่นขึ้นมาแล้วกดไปที่เบอร์ 001 คงจะรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันโทรไปหาใครถ้าไม่ใช่อีตานั่น =_=
"(ใครน่ะ)"น้ำเสียงงัวเงียของเขาทำให้ฉันมั่นใจได้เลยว่าตอนนี้เขากำลังอยู่บนที่นอน
"ละตินเองจ้า"
"(อย่ามาพูดน้ำเสียงเลี่ยนๆแบบนั้น งั้นนี่ก็คงไม่ใช่เธอ)"
"ชิ! ฉันอุตส่าห์พูดจาดีๆด้วยนะ =O="
"(พิศวาสฉันแล้วหรอ ถึงโทรมา)"
"หลงตัวเองขะมัด ฉันจะโทรมาบอกว่าภายในครึ่งชั่วโมงฉันจะไปรับนายหน้าห้องในสภาพที่นายอาบน้้ำแล้วเพราะว่าอาหารมื้อเช้านี้ฉันจะทำอาหารให้พวกนายทาน ดังนั้นหน้าที่คนขับก็คือนาย"
"(ฉันจะนอน)"
"นายนอนไม่ได้ ตื่นไปอาบน้ำได้แล้วนะ!"
ตู๊ดดๆตู๊ดดๆ!
ไร้มารยาทมาก ฉันยังพูดไม่ทันจบเลยนะแต่เขาบังอาจตัดสายฉัน T^T ฉันคิดว่าตอนนี้เขาคงขี้เกียจลุกขึ้นมาจากที่นอนแน่ๆ แต่ว่าตอนนี้ฉันควรจะไปอาบน้ำก่อนอันดับแรกเพราะกลิ่นอ้วกนี่ตามตัวฉันมาติดๆเลย
นอนไปก่อนเหอะย่ะ ถ้าฉันไปถึง นายตื่นแบบไม่เป็นสุขแน่ =_=
-------------------
สามสิบนาทีต่อมาฉันอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยกลิ่นตัวฉันนี่แบบว่าหอมฟุ้งระบือไปไกลในระยะห้าเมตรกันเลยทีเดียวก่อนที่ฉันจะมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องของซีไนท์แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆพลางตัดสินใจปรี่ตรงเข้าไปในห้องนอนของซีไนท์ ส่วนซีลที่นอนอยู่บนโซฟาก่อนหน้านี่ก็ไม่อยู่เพราคงเข้าไปในห้องของเขาแล้ว ฉันคาดว่าซีไนท์จะต้องนอนครางอยู่บนเตียงนอนนุ่มๆของเขาแน่ๆและแล้วที่ฉันคาดไว้ก็ไม่มีผิด ร่างสูงของเขาที่แทบจะพอดีกับเตียงนอนหลับตาอยู่บนเตียง .. เส้นผมสีดำสนิทปรกหน้าปรกตาเขาไปหมดฉันเลยค่อยๆเกลี่ยออกเพราะกลัวว่าผมจะทิ่มตาเขาบอดซะก่อน =_=
ใบหน้าของเขาตอนนี้แตกต่างกับเวลาลืมตาชะมัด...
เวลาหมอนี่หลับตานี่ฉันเพิ่งสังเกตว่าขนตายาวซะจริงแถมจมูกของเขายังโด่งเรียวเป็นสันกว่าของฉันอีก ดูริมฝีปากบางสีอ่อนๆของเขาสิ อย่างกับถอดออกมาจากผู้หญิงอย่างไงอย่างนั้นนี่ขนาดฉันที่เป็นผู้หญิงขนานแท้ยังคิดอิจฉาเขาเลย -_-^
"อือ.." เสียงครางของเขาทำให้ฉันสะดุ้งตัวเบาๆก่อนจะถอนใบหน้าออกห่างจากเขา แต่แล้วอ้อมแขนแกร่งๆก็เอื้อมมาคว้าร่างฉันไว้ส่งผลให้ฉันถลาตัวลงไปพร้อมๆกับแรงแขนของซีไนท์บนที่นอน นี่เขาตั้งใจที่จะลวนลามฉันอีกแล้วใช่ไหม
"อีตาบะ...."
"แม่..ทิ้งผมไปทำไม" เสียงของเขาทำให้ฉันชะงักและหยุดมือที่กำลังจะผลักเขาออก น้ำเสียงของเขาที่แฝงไปด้วยความเศร้าและอ่อนไหวทำให้ฉันนิ่งงันไปชั่วขณะ คงเป็นเพราะเมื่อครู่เขาคงละเมอถึงแม่ของเขาถึงได้ดึงฉันเข้ามากอดแบบนี้..ขนาดฉันที่แค่ขาดพ่อเพียงไม่กี่ปียังไม่เจ็บเท่าที่แม่ของเขาทิ้งเข้าไปทั้งที่เขายังอยู่ในวัยที่ต้องการความรักแบบนั้น....
เขาโดนทอดทิ้งความรักในขณะที่ช่วงนั้นเป็นเวลาที่เขาต้องการความรักมากที่สุด..
บางทีฉันก็ไม่ควรทำท่าไม่ไว้ใจเขามากเกินไปเพราะมันจะยิ่งตอกย้ำปมในใจเขามากขึ้นไปอีก
"อือ..." ร่างของซีไนท์เริ่มขยับตัวและฉันรู้ตัวว่าครั้งนี้เขาไม่ได้ละเมอก็เมื่อซีไนท์เบือนหน้ามาหาฉันก่อนที่ดวงตาสีดำสนิทจะลืมตาขึ้นมองมาที่ฉันอย่างเหมาะเจาะทันทีที่ลืมตาแล้วทันทีที่เขารู้ตัวว่าฉันอยู่ในอ้อมกอดเขา ดวงตาสีดำสนิทนั่นก็เบิกกว้างทันที
จริงสิ! ตอนนี้ฉันอยู่ในอ้อมกอดเขานินา TOT
"เธอมาอยู่นี่ได้ไงกันน่ะ"
"เอ่อ...ก็ฉันจะมาปลุกนายน่ะสิ ทำไมนายไม่ยอมไปอาบน้ำสักทีฮะ" ฉันผละตัวออกจากเขาขึ้นมายืนอยู่ข้างเตียงของเขาก่อนจะบ่นเขาเป็นระยะแม้ว่าสายตาจะมองไปทางอื่นก็ตาม ทำไมกันนะ..ฉันรู้สึกเหมือนว่าหน้าตัวเองกำลังร้อนผ่าวอย่างบอกไม่ถูก
"ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันหมายถึงเธอมาอยู่บนเตียงของฉันได้ยังไง แถมยัง..."
"แถมยัง อะไร ? =O="
"เธอคงไม่ได้มาที่นี่แล้วลวนลามฉันหรอกใช่ไหม" เขาเอ่ยถามอย่างกับฉันมีพิรุธทำให้ฉันต้องคว้าหมอนข้างเมื่อเช้ามาตีเขาอีกรอบด้วยความหมั่นไส้ เขาเป็นผู้ชายส่วนฉันเป็นผู้หญิงนะ ผู้หญิงต่างหากล่ะที่ควรจะเป็นฝ่ายที่เสียหายมากกว่าน่ะ
"โอ้ย! ตั้งแต่เช้านี่เธอตีฉันเป็นสิบๆรอบได้แล้วนะ"
"ก็นาย..จะบ้าหรอไง ใครเขาอยากจะไปลวนลามนาย"
"อย่างน้อยฉันก็มั่นใจว่าในประเทศต้องมีมากกว่าร้อยคน J“ ซีไนท์พูดยิ้มๆได้อย่างหน้าตาเฉย มันก็จริงอย่างที่เขาว่าผู้หญิงถ้าได้เห็นหน้าเขาก็คงใจละลายเกือบเก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเปอร์เซนต์แต่ฉันมั่นใจแน่ว่าถ้าผู้หญิงพวกนั้นได้รับรู้ตัวตนที่แท้จริงของเขาว่าเอาแต่ใจและบ้าอำนาจขนาดไหน ก็อาจลดลงไปเกือบห้าสิบเปอร์เซนต์ก็เป็นได้
"นี่นายไม่ต้องมาเนียนนอนต่อเลยนะ ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้" ฉันเริ่มบ่นซีไนท์อีกครั้งเมื่อเขาทำท่าเหมือนจะล้มตัวลงนอนกับที่นอนทำให้ฉันต้องฉุดเขาขึ้นมา
"เธอนี่ขี้บ่นจริง" ซีไนท์พูดน้ำเสียงงัวเงียก่อนจะสะบัดผมสีดำของเขาไปมาอย่างมึนๆ
"ฉันจะบ่นนายต่อเดี๋ยวนี้ละ ถ้าไม่ยอมอาบน้ำ"
"ก็ได้ๆ ฉันยอมอาบแล้วก็ได้ " เขายกมืออย่างยอมแพ้ก่อนจะหยิบผ้าขนหนูที่อยู่ใกล้ๆเอาเข้าไปในห้องอาบน้ำด้วยพลางหันกลับมาหาฉัน
"ไม่ออกไปรอห้องข้างนอกหรอ"
"นายจะได้กลับมานอนต่อใช่ไหมละ"
"ฉันไม่ได้ขี้เซาขนาดนั้น แล้วเธอจะเป็นโรคจิตเฝ้าฉันอาบน้ำหรือไง" ซีไนท์ยิ้มกริ่มก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี เขาดูอารมณ์ดีทุกครั้งละที่ได้กัดฉันทางอ้อมตลอด
"ตาบ้า! ฉันกำลังจะออกไปเดี๋ยวนี้ละ ไม่ดูนายให้เสียสายตาหรอก =///=" ฉันพูดทิ้งท้ายเขาไว้เล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องนั้นด้วยใจที่เต้นผิดปกติแล้วหน้าแดงๆของฉันนี่ก็ด้วย ฉันออกมารอเขาอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของเขาบนโซฟา เป็นไปไม่ได้เลยที่ฉันจะนั่งเฉยๆรอเขาอยู่บนโซฟาแบบนี้นั่นทำให้ฉันออกมาเดินวนเวียนอยู่รอบๆห้องของเขาแทนพลางดูสิ่งของต่างๆไปด้วย
ขนาดห้องของฉันสมัยตอนที่ยังเป็นคุณหนูยังต้องแพ้ให้กับห้องของเขาเลย ทั้งอุปกรณ์เทคโนโลยีที่เหมือนไปเหมามากับทั้งดีไซน์การตกแต่งที่หรูเกินระดับของเขานี่่ทำให้ฉันเผลออิจฉาเล็กน้อย
อ๊ะ =O=
สายตาของฉันเหลือบไปเห็นกรอบรูปที่วางไว้มืดๆอยู่ใต้เสตอริโอกำลังคว่ำหน้าเอาไว้อยู่ทำให้ฉันสงสัยและหยิบกรอบรูปนั้นขึ้นมา รูปภาพที่ฉันเห็นก็คือเป็นรูปของผู้ชายท่าทางมีอายุคนหนึ่งหน้าตาคล้ายๆคนเชื้อสายเอเชียแบบพวกญี่ปุ่นเกาหลีอะไรประมาณนั้นกำลังอุ้มเด็กชายหน้าตาน่ารักอยู่คนหนึ่งทั้งสองคนยิ้มกว้างแต่สิ่งที่น่าแปลกก็คือ ..ภาพนั้นเหมือนเป็นภาพที่ไม่เต็มภาพ มันถูกฉีกขาดอีกด้านขวาของรูปภาพฉันเห็นเหมือนชิ้นส่วนที่เหลือเป็นเพียงผมยาวๆของใครสักคน
ถ้าฉันเดาไม่ผิด...เด็กคนนั้นน่าจะเป็นซีไนท์เพราะดวงตาของเขาฉันจำมันได้ดี
และถ้าสิ่งที่ฉันเดาไว้ถูก พวกคนที่เหลือก็น่าจะเป็นพ่อแม่ของเขาเช่นเดียวกัน...เขาเกลียดแม่ของเขาขนาดฉีกภาพแม่ของเขาออกจากรูปเลยงั้นหรอ....
"ซีไนท์.." ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าเขาต้องการแก้แค้นอะไรบางอย่าง นั่นมันไม่ใช่สิ่งที่เขาควรทำเพื่อแก้แค้นแม่ตัวเองเลยนะ
"เธอดูอะไรอยู่น่ะ..." เสียงของซีไนท์ทำให้ฉันสะดุ้งตัวแล้วรีบเอากรอบรูปไปซ่อนทางด้านหลังแทน ซีไนท์ออกมาในชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์เทรนด์ใหม่และกำลังเช็ดหัวที่เปียกๆของตัวเองอยู่อย่างงงๆ ที่จริงฉันจะถามเขาเรื่องแม่ของเขาก็ได้นะแต่ฉันว่ามันไม่เหมาะที่จะถาม ฉันกับเขายังไม่ได้สนิทกันจนถึงกระทั่งจะรู้เรื่องส่วนตัวของกันและกันมากขนาดนี้ ...ฉันค่อยๆใช้มือข้างหลังวางกรอบรูปให้เป็นเหมือนเดิมก่อนจะเดินไปหาซีไนท์ที่อยู่หน้าประตูห้องอาบน้ำ
"ป่าวนิ ทำไมวันนี้นายแต่งตัวเรียบๆอย่างนี้ละ ดูแปลกๆเหมือนไม่ใช่นาย" ฉันเดินวนไปรอบตัวเขาเพราะปกติเนี่ยเขาจะใส่เสื้อผ้าแฟชั่นที่เดินไปไหนมาไหนก็สะดุดตาคนซะจนแทบหันหลังมามองในระยะสามร้อยหกสิบองศาจนคอแทบหัก -_-'' แต่วันนี้เขากลับใส่ชุดเชยๆธรรมดา ที่พอคนอื่นใส่แล้วรัศมีแทบไม่มีแต่พอเขาใส่ที ฉันปฏิเสธไม่ได้เลยว่าชุดไหนเขาใส่แล้วก็ดูดีจริงๆ นี่ฉันอยากลองให้เขาใส่ชุดขาดๆเยินๆจริงเลย อยากรู้ว่าเขาจะหล่อลงหรือเปล่า
"ก็เธอบอกว่าจะให้ฉันขับรถไปส่งไม่ใช่หรอ ขืนฉันออกไปในสภาพแบบนี้แฟนคลับก็จำฉันได้พอดี" นี่เขาไม่รู้เลยหรือไงนะว่าถึงแม้เขาจะแต่งตัวยังไงแฟนคลับก็จำหน้าเขาได้อยู่ดีนั่นแหละ =_=;
"พวกเขาก็จำนายได้อยู่ดีแหละน่าา -_- ยกเว้นแต่ว่านายจะทำตามวิธีของฉัน"
"วิธีแผลงๆอะไรของเธออีกละ"
"แปลงร่าง ยังไงละ >O<"
"ตอนเด็กเธอดูไอ้มดแดงมากไปใช่ไหม" ซีไนท์ส่ายหน้าระอาเบาๆ
"จะบ้าหรอ ที่ฉันบอกว่าแปลงร่างน่ะหมายถึง แปลงโฉมให้คนอื่นจำนายไม่ได้ด้วยของพวกนี้ยังไงละ" ฉันหยิบของที่เตรียมมาในกระเป๋าของฉันออกมามันคือของจำพวกวิกผมหยิกหยอยกับหนวดปลอมๆแล้วก็แว่นตาเด็กเนิรด์ที่ฉันเอาไว้ใช้เวลาออกไปหาอะไรกินเผื่อจะได้ไม่พลาดท่าไปป๊ะเจอกับเจ้าหนี้ตลอดที่ผ่านมาจนทำให้ฉันรอดผ่านมาได้ทุกอย่างเกือบหนึ่งปี
"นี่อย่าบอกนะว่าเธอจะให้ฉันใส่ไอผมหนวดปลาหมึกเนี่ย"
"(^-^)(_ _)(^-^)"
"ไอ้หนวดคาราบาวนี่ก็ด้วย"
"(^-^)(_ _)(^-^)"
"แว่นเอ๋อๆนี่ด้วยงั้นหรอ"
"(^-^)(_ _)(^-^)
"จะบ้าหรอ ! ฉันไม่มีทางใส่ไอพวกบ้าๆนี่เด็ดขาด"
"แต่นายจำเป็นต้องใส่และต้องใส่มัน นายไม่รู้เหรอไงว่าพวกแฟนคลับนายน่ากลัวขนาดไหน ขืนถ้าพวกเขาเห็นนายมีหวังพวกเราไม่รอดออกจากตรงนั้นแน่"
"งั้นทำไมเธอไม่ให้พวกที่บริษัทขับไปส่งละฮะ"
"ฉันไม่อยากรบกวนพวกเขา กะอีแค่ไปส่งฉันนี่มันลำบากมากเลยหรือไงฮะ!"
"บนโลกนี้ไม่มีใครกล้าออกปากให้ฉันทำหน้าที่เป็นคนขับรถ ไม่มีหรอก"
"อ้อ ฉันลืมไป ว่านายมันเห็นแก่ตัวไม่เคยเห็นแก่คนอื่น!"
"ใช่ ฉันมีนิสัยอย่างนั้น ฉันมันเป็นผู้ชายเห็นแก่ตัว ในสายตาของเธอฉันมันก็เป็นคนประเภทนี้มาตลอดอยู่แล้วนี่"
"งั้นนายก็รับรู้เลยนะ ถ้านายยังไม่เลิกนิสัยเอาแต่ใจ บ้าอำนาจแบบนี้ ฉันกับนาย.ไม่มีทางที่จะญาติดีกันต่อให้วันนี้ วันพรุ่งนี้หรือชาตินี้ก็ด้วย!" ให้ตายสิ! เขาทำให้เส้นเลือดในสมองฉันปูดขึ้นเป็นหลายๆเส้นแล้วนะ ถึงฉันจะรู้ว่าเขาเป็นคนขาดความรักจากแม่ ขาดความอ่อนโยนจากแม่ของเขาก็ตาม แต่มันไม่ได้หมายความว่าเขาจะกลับตัวไม่ได้ เขากลับตัวได้เพียงแต่เขาไม่ยอมทำมัน ! ฉันคิดว่าฉันสามารถจะเปลี่ยนนิสัยของเขาได้แต่เปล่าเลย ..นิสัยเขาไม่มีใครเปลี่ยนได้ทั้งนั้นนอกจากตัวของเขาเอง
"แล้วก็ที่ฉันบอกให้นายไปกับฉันขอให้นายลืมที่ฉันพูดให้หมดเลย ฉันไม่จำเป็นต้องง้อนาย ฉันไปเองก็ได้" ฉันทำหน้าบึ้งใส่ซีไนท์ก่อนจะกระทืบเท้าปังๆเดินออกไปนอกประตูอย่างอารมณ์เสีย ฉันได้ยินเสียงจากห้องซ้อมดนตรีของซีลกับวินเทจอยู่ไม่ไกลนัก ส่วนฉันน่ะหรอ..ฉันกำลังจะเส้นประสาทในสมองตายอยู่แล้ว TOT
ทำไมนะ..กะอีแค่ส่งฉันเขาจะเลิกเถียงฉันซักวันสองวันไม่ได้เลยหรือไง
ฉันอุตส่าห์เลิกหายโกรธที่เขาจูบฉันแล้วนะ..
แล้วก็เรื่องต่างๆที่เขาทำกับฉันอีก
ซีไนท์...งั้นนายก็อย่าหวังเลยว่ามื้อนี้นายจะได้กินข้าวฝีมือฉันน่ะ ! TOT
เรื่องนี้เป็นตอนที่เขียนได้ยากลำบากมาก
เพราะไฟแถวบ้านดับตั้งสองรอบ -___-^
ก็ไรเตอร์ก็ขอโทษจากใจเลยน้าที่บางครั้งมาอัพค้างๆคาๆ
เชื่อว่าคุณผู้อ่านคงจะไม่โกรธไรเตอร์น้อยกลอยใจคนนี้ใช่ไหม TOT
ก็ตอนนี้ถึงตอนที่สิบเอ็ดแล้วน้าาา
ไรเตอร์มาอัพได้ช้ามากมาย
กว่าจะมาอัพที นิยายเรื่องนี้ก็กลายเป็นเหมือนสุสานไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว TT^TT
วันนี้กรีนลิปตันมีเพลงดีๆมาฝากให้ทุกคนลองเอาไปเปิดฟังกันนะ
เชื่อว่ามีหลายคนที่รู้จักแต่มันก็เป็นเพลงที่่เก่าเหมือนกัน
NI YAO DE AI
เพลงประกอบละครของไต้หวันเรื่องรักใสๆหัวใจสี่ดวง >#<
ชอบหนังเรื่องนี้มากมายอ่ะ บ่องตง !
ก็ไรเตอร์มาขอพูดคุยกับผู้อ่านทุกท่านแค่นี้ละ
อยากเป็นเพื่อนกับไรเตอร์ก็ไปกดแอดเพื่อนได้เลยนะ
ไรเตอร์รับเพื่อนแบบออโต้ขอเพียงแอดมา
เราก็เป็นเพื่อนกันแล้วน้าาาา >////<
ไรเตอร์เป็นคนเฟรนด์ลี่ ทักมาได้ไม่กัดๆ 55555
BYE
ความคิดเห็น